Η κρίση ... θηλιά στο λαιμό τους!

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | oικονομία | Ανακοίνωση Τύπου Sunday February 01, 2009 18:41 by οικονομία της τουαλέτας

Δεν δίνουμε δεκάρα.

Να δημιουργήσουμε εστίες αυτοοργάνωσης σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο, σε κάθε γειτονιά. Να συγχρωτίσουμε τα ταξικά χνώτα μας με τους συναδέλφους μας στην επιχείρηση που απασχολούμαστε, αλλά και με άλλους εργαζόμενους ευρύτερα, σε οριζόντια βάση.

Η κρίση… θηλιά στο λαιμό τους! Εμείς δεν δίνουμε δεκάρα.

Κοντά στις 100.000 απολύσεις μέσα στο 2009 εκτιμά η ΓΣΕΕ, ενώ επίσημα στοιχεία δείχνουν, ότι 1 στους 3 συναδέλφους δουλεύει ανασφάλιστος, προκειμένου να πάρει κάτι τις παραπάνω από τους πενιχρούς «κοινωνικούς» μισθούς του ΟΑΕΔ. Ήδη πολλές επιχειρήσεις φορτώνουν στις πλάτες μας τα βάρη μιας κρίσης που μόνο τους εργαζόμενους δεν πλήττει. Με πρόσχημα την αδυνατότητα να αντεπεξέρθουν οικονομικά στη διεθνή και εγχώρια πτώση των τζίρων, προχωρούν σε ομαδικές απολύσεις, διαθεσιμότητες και υποχρεωτικές άδειες άνευ αποδοχών.

Επειδή όμως, τα πεσμένα κέρδη αντισταθμίζονται, αλλά δεν μετατρέπονται πάλι εύκολα σε υπερκέρδη, το Κράτος πασχίζει να βάλλει παραπάνω από δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι αχόρταγοι εργοδοτικοί φορείς που πιέζουν για πλήρη αποδέσμευση της αγοράς από εξωτερικούς ελεγκτικούς παράγοντες (οι μίζες, εξάλλου, σε επιθεωρήσεις εργασίας, ΙΚΑ κλπ. είναι υπολογίσιμο κόστος), πέρασμα της σκυτάλης στην αδίστακτη επιχειρηματικότητα των αφεντικών, αποκρατικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ, ιδιωτικοποίηση του εργατικού δικαίου, απελευθέρωση του ωραρίου, απαλλαγή από εργοδοτικές εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία. «Να παράγεις πολύ, να παίρνεις λίγα και να μην υπάρχεις σε καμία επίσημη λίστα απασχόλησης».

Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η γενικότερη επισφάλεια (με χειρότερη έκφανση της την ανασφάλιστη εργασία), η εντατικοποίηση, η ενοικίαση εργαζομένων, η προσωρινότητα στην απασχόληση, η ατομική διαπραγμάτευση των όρων δουλειάς, η απαίτηση κάθε εργοδότη για προσαρμοστικότητα στις παράλογες προσταγές της καπιταλιστικής αγοράς κλπ., τείνουν σίγουρα να παγιώσουν την άγρια εκμετάλλευση και το σύγχρονο εργασιακό δουλεμπόριο. Αυτό, όμως, δεν είναι αποτέλεσμα οικονομικής κρίσης (μείωση του πραγματικού μας μισθού), αλλά υπαρκτό «πόνημα» της καπιταλιστικής επέλασης και της επίσημης συνδικαλιστικής αδιαφορίας της ΓΣΕΕ και του ΠΑΜΕ. Οι κυκλικές χρηματοπιστωτικές κρίσεις του συστήματος, λειτουργούν απλά σαν επιταχυντής της χειροτέρευσης των εργασιακών συνθηκών που ούτως ή άλλως θα εμφανίζονταν στο μέλλον. Κράτος και αφεντικά ξέρουν καλά να διεκπεραιώνουν τις υποθέσεις τους και να μονιμοποιούν μοντέλα εκμετάλλευσης, όσο δεν συνάπτονται συναδελφικές σχέσεις και δεν αναπτύσσεται ουσιαστική συνδικαλιστική δράση στους χώρους δουλειάς.

Η χρόνια αποδόμηση των συλλογικών διεκδικήσεων έχει ραγίσει βαθιά τη ταξική ενότητα των καταπιεσμένων και η εργασιακή αναδιάρθρωση έχει εξωθήσει κάθε συνάδελφο στην διεξαγωγή της εύρεσης λύσεων με ατομικούς όρους. Η κοινότητα των εργατικών συμφερόντων ενάντια στους εργοδότες έχει χαθεί υπό το ψέμα της «επαγγελματικής ανέλιξης, της ανταγωνιστικότητας και της αναπτυξιακής πολιτικής» για το καλό της χώρας. Δεν μας ενδιαφέρει το καλό της χώρας, γιατί η εθνική ενότητα είναι το σύνηθες επιχείρημα των αφεντικών σε κάθε εκμεταλλευτικό τους εγχείρημα συνολικότερα (όπως και τώρα με τη κρίση).

Το καλό της χώρας, είναι το καλό του Κράτους και του Κεφαλαίου, είναι το καλό του αφεντικού, είναι ο τάφος κάθε εργαζόμενου.

Μας τρομοκρατούν, προπηλακίζουν την αξιοπρέπεια μας και απαξιώνουν την εργασία μας. Μας κλέβουν νόμιμα και παράτυπα, γιατί απλά το ανεχόμαστε. Αυτοί απλώνουν το χέρι, εμείς να τους το κόψουμε!

Η ανάγκη για από τα κάτω συσπείρωση των εργαζομένων είναι επιτακτικότερη από ποτέ. Να δημιουργήσουμε εστίες αυτοοργάνωσης σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο, σε κάθε γειτονιά. Να συγχρωτίσουμε τα ταξικά χνώτα μας με τους συναδέλφους μας στην επιχείρηση που απασχολούμαστε, αλλά και με άλλους εργαζόμενους ευρύτερα, σε οριζόντια βάση. Κάθε απόπειρα εργοδοτικής τρομοκρατίας και ασυδοσίας θα συναντήσει τη συλλογική απάντηση όλων μας και θα πέσει στο κενό. Κανένας μόνος του απέναντι στα αφεντικά!

Δεν θα συμβιβαστούμε - Δεν θα συνεργαστούμε