Λαϊκές εξεγέρσεις στην Αν. Ευρώπη

Ρωσία / Ουκρανία / Λευκορωσία | Λαϊκοί Αγώνες | Κριτική / Παρουσίαση Tuesday August 16, 2005 14:06 by Άγις Στίνας

Εισαγωγή του Άγι Στίνα

Εισαγωγή του Άγι Στίνα στο A.Vega, Ph.Guillaume, Κ.Καστοριάδης, R. Maille κ.α., Λαϊκές εξεγέρσεις στην Ανατολική Ευρώπη, εκδ. Ύψιλον, 1983.

Τα άρθρα και οι μελέτες που περιέχονται σ’ αυτή τη συλλογή είναι αναδημοσιεύσεις από διάφορα τεύχη των γαλλικών περιοδικών Socialisme ou Barbarie Είναι το περιοδικό που είχε εκδώσει μία ομάδα που αποσπάστηκε το 1948 από το γαλλικό τμήμα της 4ης Διεθνούς και συγκροτήθηκε σε αυτόνομη πολιτική οργάνωση έξω και από τον επίσημο και από τον ανεπίσημο τροτσκισμό και εναντίον του.

Η έκδοση των περιοδικών κράτησε από το 1948 έως το 1965 και αναμφισβήτητα έδωσε ότι καλύτερο μπόρεσε να δώσει η πρωτοποριακή σκέψη στην εποχή μας. Εγκέφαλος και ψυχή και της ομάδας και των περιοδικών ήταν ο Κορνήλιος Καστοριάδης.

Τα κείμενα που δημοσιεύονται εδώ αναφέρονται στις επαναστατικές εξεγέρσεις και γενικότερα στις πολιτικές εξελίξεις στις «σοσιαλιστικές» χώρες τη δεκαετία του ‘50.

Πρόκειται για την εξέγερση της εργατικής τάξης στην Ανατολική Γερμανία τον Ιούνιο του ‘53.

Για την ουγγρική επανάσταση τον Οκτώβριο του ‘56. Για τις μαχητικές απεργίες και τις επαναστατικές εξεγέρσεις των πολωνών εργατών που με μικρά διαλείμματα συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Για την οικονομική μεταρρύθμιση του Χρουστσώφ και τη νέα πορεία της σοβιετικής οικονομίας.

Ο αναγνώστης θα βρει σ’ αυτά τα άρθρα και τις μελέτες μία ακριβή περιγραφή των γεγονότων και μία σωστή αξιολόγηση τους από την άποψη της σοσιαλιστικής επαναστατικής σκέψης.

Δύο λέξεις για τα βασικά διδάγματα απ’ αυτά τα δραματικά και τραγικά γεγονότα.

Οι επαναστατικές εξεγέρσεις και στην Ανατολική Γερμανία και στην Ουγγαρία και στην Πολωνία ήταν αναμφισβήτητα αυθόρμητες. Κανείς δεν τις οργάνωσε και κανείς δεν τις υποκίνησε. Ήταν ότι είναι όλες οι γνήσιες πραγματικά λαϊκές εξεγέρσεις. Η αιτία που τις προκάλεσε είναι η βαριά οικονομική εκμετάλλευση και η θηριώδης πολιτική καταπίεση του γραφειοκρατικοκαπιταλιστικού καθεστώτος εις βάρος των μαζών. Κι ακόμα, η οργή των εργατών εναντίον της υποκρισίας, της απάτης και του κυνισμού των καταπιεστών τους, που παρουσιάζουν αυτήν την εκμεταλλευτική ολοκληρωτική κοινωνία για σοσιαλισμό και καθεστώς της εργατικής τάξης. Εκείνο που επεδίωκαν οι εξεγερμένοι ανατολικογερμανοί, ούγγροι και πολωνοί εργάτες ήταν αυτό το ίδιο που επεδίωκαν οι επαναστατημένες μάζες στο Παρίσι τον Μάρτη του 1871, στη Ρωσία το 1917, στην Ισπανία το 1936. Το γραφειοκρατικοκαπιταλιστικό καθεστώς στις δορυφόρες χώρες θα μπορούσαν να το σαρώσουν οι εργάτες, εάν δεν υπήρχε η τρομακτική στρατιωτική δύναμη της Ρωσίας. Αυτή τα στηρίζει και σ’ αυτήν χρωστούν την ύπαρξή τους. Τα ρωσικά στρατεύματα είναι αυτά που πνίξανε στο αίμα την εξέγερση των εργατών στην Ανατολική Γερμανία.

Αυτό πιο καθαρά το είδαμε στην Ουγγαρία. Εκεί η εξέγερση ήταν τόσο καθολική και τόσο ορμητική που με τα πρώτα κτυπήματα γίνεται σκόνη και το κράτος και το κόμμα και ο στρατός. Η πραγματική εξουσία βρίσκεται στα χέρια των εργατικών συμβουλίων, οργάνων που οι επαναστατημένες μάζες εκλέγουν ελεύθερα στο εργοστάσιο ή στις συνοικίες και στα χωριά σ’ όλη τη χώρα.

Η ρωσική κυβέρνηση αποσύρει το στρατό της από την Ουγγαρία. Ο λαός βλέπει τον εαυτό του ελεύθερο, χαίρεται και πανηγυρίζει, ενώ προετοιμάζεται ένα πανουγγρικό Συνέδριο των Εργατικών Συμβουλίων. Αλλά δεν περνούν παρά λίγες μέρες και μία τρομακτική στρατιωτική δύναμη με χιλιάδες τανκς και βαριά πυροβόλα εισβάλλει στη χώρα. Πρόκειται για εκλεκτές στρατιωτικές ρωσικές μονάδες ειδικά εκπαιδευμένες στην καταστολή των εξεγέρσεων. Το στρατό που είχε αποσύρει, τον απέσυρε γιατί δεν του είχε εμπιστοσύνη. Οι στρατιώτες που έμεναν για μεγάλο διάστημα εκεί είχαν αποκτήσει μία οικειότητα με τον πληθυσμό, και στην εξέγερση αρνήθηκαν να κτυπήσουν. Γι’ αυτό τον απέσυρε.

Τώρα οι εισβολείς με τα τρομακτικά μέσα πού διαθέτουν κτυπάν δίχως οίκτο τους πάντες και τα πάντα. Γκρεμίζουν και πυρπολούν σπίτια, ισοπεδώνουν εργατικές συνοικίες. Σφάζουν και σκοτώνουν άνδρες, γυναίκες, παιδιά, γέρους. Ο ουγγρικός λαός και στην πρώτη γραμμή οι ούγγροι εργάτες πολεμούν με ηρωισμό, αψηφώντας τη ζωή τους, σε κάθε δρόμο, σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε συνοικία. Στο τέλος οι εισβολείς επιβάλουν την «τάξη». Η Βουδαπέστη, η πιο σωστά οι εργατικές συνοικίες της, δεν είναι παρά καπνίζοντα ερείπια και οι δρόμοι της σωροί από πτώματα εργατών. Και τώρα αρχίζουν οι εκτελέσεις και οι συλλήψεις. Χιλιάδες εκτελούνται, χιλιάδες κλείνονται στις φυλακές και σε στρατόπεδα και χιλιάδες στέλνονται δεμένοι στη Σιβηρία.

Στην Πολωνία δεν χρειάστηκε να επέμβει ρωσικός στρατός για να επιβάλει την «τάξη».

Και εκεί η εξέγερση ήταν καθολική. Απεργία, μαχητικές διαδηλώσεις, αιματηρές συγκρούσεις με νεκρούς και τραυματίες, πυρπόληση από τους εργάτες γραφείων του Κ.Κ.. Αλλά το Κ.Κ. της Πολωνίας κατόρθωσε με έξυπνους ελιγμούς, με υποχωρήσεις και παραχωρήσεις, με διαρκείς αλλαγές προσώπων στη διεύθυνση του - με την απομάκρυνση ή ακόμα και τη διαγραφή προσώπων μισητών στους εργάτες - να συγκρατήσει τις εξεγέρσεις μέσα σε όρια πού δεν απειλούσαν την ύπαρξη του καθεστώτος. Εάν περνούσαν αυτά τα όρια, ο ρωσικός στρατός οπωσδήποτε θα εισέβαλε.

Ο φόβος από την εισβολή του ρωσικού στρατού συγκρατεί τους αγώνες αυτών των λαών, τους περιορίζει σε στενά οικονομικά πλαίσια και τους αναγκάζει να ανέχονται το πιο μισητό γι’ αυτούς ολοκληρωτικό καθεστώς. Ποιος μπορεί να απαλλάξει αυτούς τους λαούς απ’ αυτόν το φόβο; Ένας και μόνος, η αλληλεγγύη των λαών και πρώτα απ’ όλα της εργατικής τάξης της Ρωσίας. Το ίδιο ισχύει και για τον Δυτικό κόσμο. Εκείνος μονάχα που μπορεί να απαλλάξει τους λαούς από την απειλή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού είναι ο ίδιος ο εργαζόμενος λαός της Αμερικής.

Δημοσιεύεται στο http://stinas.vrahokipos.net