Αναρχία & "Επιστημονικός" Κομμουνισμός

Διεθνή | Αριστερά | Γνώμη / Ανάλυση Tuesday July 21, 2009 20:42 by Luigi Fabbri

Κεφάλαιο 3

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: Η «προσωρινή» δικτατορία και το κράτος

Το αληθινά ουσιώδες όσον αφορά το ζήτημα αυτό - ξεχωρίζοντας τους εξουσιαστές από τους ελευθεριακούς κομμουνιστές - είναι μόνο το ποια μορφή πρέπει να πάρει η επανάσταση. Οι μεν λένε κρατική, οι δε λένε αναρχική. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι ανάμεσα στο καπιταλιστικό και το σοσιαλιστικό καθεστώς θα υπάρξει μια ενδιάμεση περίοδος αγώνα, κατά την διάρκεια του οποίου οι προλετάριοι επαναστάτες εργάτες πρέπει να εργαστούν για να ξεριζώσουν τα υπολείμματα της αστικής κοινωνίας και είναι εντελώς σίγουρο και πάλι ότι αυτοί πρέπει να παίξουν έναν καθοδηγητικό ρόλο σ’ αυτήν την πάλη, βασιζόμενοι στην δυναμική της οργάνωσής τους.

Από την άλλη πλευρά, οι επαναστάτες και το προλεταριάτο γενικώς θα χρειαστούν μια οργάνωση η οποία να ικανοποιεί τις απαιτήσεις αυτής της πάλης, αλλά επίσης και τις απαιτήσεις της παραγωγής και της κοινωνικής ζωής, την οποία δεν μπορούν να αναβάλουν.

Αλλά εάν το αντικείμενο αυτού του αγώνα και αυτής της οργάνωσης είναι να απελευθερώσει το προλεταριάτο από την εκμετάλλευση και την κυριαρχία του κράτους, τότε ο ρόλος του καθοδηγητή, του δασκάλου ή του ηγέτη δεν μπορεί να ανατεθεί σε ένα νέο κράτος, το οποίο θα οδηγούσε την επανάσταση σε μια ολοκληρωτικά αντίθετη κατεύθυνση.

Το λάθος των εξουσιαστών κομμουνιστών στο ζήτημα αυτό είναι η πίστη τους στο ότι ο αγώνας και η οργάνωση είναι αδύνατη χωρίς την υπακοή σε μια κυβέρνηση και γι’ αυτό αντιμετωπίζουν εμάς τους αναρχικούς - από την άποψη ότι είμαστε εχθρικοί σε κάθε μορφή κυβέρνησης, ακόμα και σε μια μεταβατική τέτοια - ως εχθρούς κάθε οργάνωσης και κάθε συντονισμένου αγώνα.

Εμείς, από την άλλη πλευρά, επιμένουμε ότι, όχι μόνο οι επαναστατικοί αγώνες και η επαναστατική κυβέρνηση είναι δυνατοί έξω και ενάντια σε κάθε κυβερνητική παρέμβαση αλλά ότι, πράγματι, είναι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος για να παλέψουμε και να οργανωθούμε και γι’ αυτό πρέπει κάθε ένας να συμμετέχει δραστήρια και συλλογικά, αντί να εμπιστεύεται παθητικά την εξουσία των μεγάλων ηγετών. Κάθε κυβερνητικό σώμα αποτελεί εμπόδιο στην πραγματική οργάνωση των μαζών, την πλειοψηφία.

Οπουδήποτε υπάρχει μια κυβέρνηση, τότε οι μόνοι αληθινά οργανωμένοι άνθρωποι είναι η μειοψηφία που συνθέτει την κυβέρνηση. Και παρά τις όποιες αντιρρήσεις, εάν οι μάζες οργανώνονται το κάνουν εναντίον της, έξω από αυτή, ή τουλάχιστον ανεξάρτητα από αυτή. Καθώς αποστεώνεται σε μια κυβέρνηση, η επανάσταση ως τέτοια αποτυγχάνει, επειδή αφήνει στην κυβέρνηση το μονοπώλιο της οργάνωσης και των μέσων του αγώνα. Το αποτέλεσμα είναι ότι μια νέα κυβέρνηση - καταστέλλοντας την επανάσταση και δρώντας για μια μικρή ή μεγάλη περίοδο ως η «προσωρινή» εξουσία - θέτει τις γραφειοκρατικές, στρατιωτικές και οικονομικές βάσεις για μια νέα και μόνιμη κρατική οργάνωση, γύρω από την οποία ένα συμπαγές δίκτυο συμφερόντων και προνομίων θα μπορούσε, φυσιολογικά, να υφανθεί.

Γι’ αυτό, εάν σε λίγο διάστημα δεν καταργηθεί το κράτος, ένα άλλο κράτος δυνατότερο και ενεργητικότερο θα αναπτυχθεί το οποίο θα είναι ο διάδοχός του και που θα μπορούσε να εξασκήσει τις κατάλληλες λειτουργίες σε αυτό - αυτό που ο Μαρξ αναγνώρισε ως τέτοιο - «κρατώντας την μεγάλη πλειοψηφία των παραγωγών κάτω από τον ζυγό μιας αριθμητικά μικρής εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας». Αυτό είναι το μάθημα που η ιστορία όλων των επαναστάσεων μας διδάσκει, από τις αρχαιότερες έως τις περισσότερο πρόσφατες και επιβεβαιώθηκε - πριν εμείς δούμε το φως της ζωής, κάποιος θα μπορούσε να πει - από την καθημερινή ανάπτυξη της Ρωσικής επανάστασης. Δεν πρέπει να χρονοτριβούμε περισσότερο πάνω στο ζήτημα αυτό της «προσωρινής» φύσης της δικτατορικής κυβέρνησης. Η σκληρότερη και πιο βίαιη αμφίεση του εξουσιασμού είναι ίσως προσωρινή, αλλά είναι ακριβώς κατά την διάρκεια αυτού του βίαιου σταδίου της απορρόφησης και του εξαναγκασμού που θα τεθούν οι βάσεις για μια αυριανή μόνιμη κυβέρνηση ή κράτος.

Από την άλλη πλευρά, ακόμα και οι κομμουνιστές είναι εξαιρετικά δύσπιστοι όσον αφορά την «προσωρινότητα» της δικτατορίας. Λίγο καιρό πριν, ο Ράντεκ και ο Μπορντίγκα μας είπαν ότι ίσως διαρκέσει όσο μια γενιά (που είναι αρκετό διάστημα). Τώρα, ο Μπουχάριν, στην μπροσούρα αυτή (σ.τ.μ. «Anarchy and Scientific Communism» - «Αναρχία και Επιστημονικός Κομμουνισμός»), μας προειδοποιεί ότι η δικτατορία θα διαρκέσει μέχρι που οι εργάτες θα έχουν καταγάγει μια ολοκληρωτική νίκη και μια τέτοια νίκη είναι δυνατή «μόνο όταν το προλεταριάτο έχει ελευθερώσει ολόκληρο τον κόσμο από την καπιταλιστική δημαγωγία και έχει ολοκληρωτικά πνίξει την μπουρζουαζία (5). Εάν αυτό ήταν αλήθεια, τότε αυτό σημαίνει ότι, με το να ληστεύεται πρώτα ο ρωσικός λαός και κάθε άλλος λαός μετά από αυτόν για μια ελπίδα απελευθέρωσης και με το να παραπέμπεται η ημέρα της απελευθέρωσης στις ελληνικές καλένδες, κατανοούμε πολύ καλά ότι για να επεκταθεί και ριζοσπαστικοποιηθεί μια επανάσταση - πριν καταφέρει να είναι ολοκληρωτικά νικηφόρα και παγκόσμια - θα πρέπει να παρέλθουν όχι μία, αλλά αρκετές γενιές. Ευτυχώς, μια τέτοια αντεπαναστατική απαισιοδοξία είναι αρκετά λανθασμένη.

Πολύ περισσότερο, είναι ένα λάθος της γνήσιας ρεφορμιστικής παράδοσης, με το οποίο έγινε μια προσπάθεια στην Ιταλία το 1919-1920 να παρεμποδιστεί κάθε επαναστατική οργάνωση ως «καταδικασμένη στην αποτυχία, εκτός εάν η επανάσταση ξεσπάσει ταυτόχρονα σε κάθε χώρα». Στην πραγματικότητα, η επανάσταση είναι εξίσου πιθανή σε σχετικά περιορισμένες περιοχές. Ναι μεν ο περιορισμός χώρου συνεπάγεται και τον περιορισμό έντασης, αλλά η εργατική τάξη θα πρέπει να κερδίσει κάποια χειραφέτηση και ελευθερία, με τις προσπάθειές της, εκτός εάν κάνει το λάθος να αποδυναμωθεί από μόνη της - εννοείται, δηλαδή, να στηριχτεί πάνω στην καλοσύνη κάποιων κυβερνητικών αντί να στηριχτεί στις δυνάμεις της, στις δικές της πηγές, στις δικές της αυτόνομες οργανώσεις. Η κυβέρνηση και ακόμα περισσότερο η δικτατορία, είναι βλαβερή για την επανάσταση, όχι μόνο για τον βαθμό της βίας της αλλά και επειδή αυτή η βία είναι εξουσιαστική, καταπιεστική, επιθετική και στρατιωτικοποιημένη και όχι απελευθερωτική και επειδή δεν χρησιμοποιείται μόνο για να αντιταχτεί στη βία.

Η βία είναι επαναστατική οποτεδήποτε χρησιμοποιείται για να μας απελευθερώσει από τη βίαιη καταστολή αυτών που μας εκμεταλλεύονται και κυριαρχούν σε βάρος μας και σχεδόν ευθύς αμέσως οργανώνεται, με την σειρά της, πάνω στα ερείπια της παλιάς εξουσίας και, όπως και η κυβερνητική βία και η δικτατορική βία, γίνεται αντεπαναστατική. «Αλλά», μας λένε, «είναι απαραίτητο να δούμε ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΟΙΑ κυβέρνηση χρησιμοποιείται η βία». Ασφαλώς, αρχίζει με το να χρησιμοποιείται ενάντια στην παλιά εξουσία, να τορπιλίσει τα σχέδια όλων εκείνων οι οποίοι επιζητούν εκδίκηση, ενάντια σε εξωτερικές δυνάμεις οι οποίες επιτίθενται στον χώρο της με στόχο να στραγγαλίσουν την επανάσταση ή να εκμεταλλευτούν το προσωρινό χάος για να ικανοποιήσουν τις ιμπεριαλιστικές τους φιλοδοξίες.

Αλλά καθώς η νέα εξουσία τείνει να σταθεροποιήσει την θέση της, οι παλιοί εχθροί αναδιοργανώνονται, κάτι που τους επιτρέπει να κερδίσουν κάποιο έδαφος, επιζητώντας επαφές και σχέσεις με εξωτερικές δυνάμεις και καλώντας τους στρατηγούς και τους βιομηχάνους του παλιού καθεστώτος να δουλέψουν χέρι-χέρι με αυτήν κι έτσι, συχνότερα και συστηματικότερα, η σιδηρά αυτή πυγμή της δικτατορίας στρέφεται ενάντια στο προλεταριάτο στο όνομα του οποίου συγκροτήθηκε και εξελίσσεται αυτή η δικτατορία! Παρομοίως, οι δραστηριότητες της παρούσας Ρωσικής κυβέρνησης μας έχουν δείξει ότι με πραγματικούς όρους (και δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά) η «δικτατορία του προλεταριάτου» σημαίνει αστυνόμευση και πολιτική και οικονομική δικτατορία πάνω στις πλατιές μάζες του προλεταριάτου των πόλεων και της επαρχίας από ελάχιστους αρχηγούς του πολιτικού κόμματος.

Η βία του κράτους καταλήγει πάντα με το να χρησιμοποιείται ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, την τεράστια πλειοψηφία των προλεταρίων δηλαδή. «Αλλά», διαμαρτύρονται, «οι ταξικές διαφορές δεν εξαφανίζονται από τον κόσμο με μια μονοκονδυλιά, η μπουρζουαζία ως τάξη δεν εξαφανίζεται μετά την απώλεια της πολιτικής εξουσίας της και ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΠΑΝΤΑ ΜΕΝΕΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ακόμα και μετά την νίκη του, μετά την διαδοχή από αυτό της κυρίαρχης τάξης» (6) Το προλεταριάτο μένει πάντα προλεταριάτο; Ω! Τότε τι γίνεται με την επανάσταση; Αυτή είναι ακριβώς η ουσία του μπολσεβίκικου λάθους, ενός νέου επαναστατικού γιακωβινισμού, με το να συλλαμβάνει την επανάσταση εξωτερικά, ως μια περιορισμένη πολιτική πράξη, ως το απλό ξεγύμνωμα της μπουρζουαζίας από την κυβερνητική της εξουσία και την αντικατάστασή της με τους αρχηγούς του κομμουνιστικού κόμματος, ενώ ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ, σαν να λέμε, δηλαδή, αποστερημένο από οτιδήποτε και έχοντας να πουλήσει την εργατική του δύναμη για έναν ημερήσιο ή μηνιάτικο μισθό για να εξοικονομήσει τα προς το ζειν!

Εάν συμβεί αυτό τότε θα είναι η αναμενόμενη αποτυχία της επανάστασης! Φυσικά και οι ταξικές διαφορές δεν εξαφανίζονται με μια μονοκονδυλιά, είτε ο κονδυλοφόρος ανήκει στους θεωρητικούς είτε σε αυτούς οι οποίοι εκπονούν νόμους και διατάγματα. Μόνο η δράση, δηλαδή η άμεση (και όχι η διαμέσου κυβερνήσεων) απαλλοτρίωση από τους προλετάριους, η κατευθυνόμενη ενάντια στις προνομιούχες τάξεις, μπορεί να εξαφανίσει τις ταξικές διαφορές. Και αυτό είναι μια άμεση δυνατότητα, από την αρχή, από την στιγμή που η παλιά εξουσία έχει γκρεμιστεί και αυτή η δυνατότητα δεν πρέπει να δημιουργήσει μια νέα εξουσία. Εάν, πριν αρχίσει και εξελιχτεί η απαλλοτρίωση, το προλεταριάτο περιμένει μέχρι να σχηματιστεί και ισχυροποιηθεί μια νέα κυβέρνηση, τότε θα θέσει σε ρίσκο κάθε επιτυχία και θα παραμείνει προλεταριάτο για πάντα. Και όσο περισσότερο περιμένει πριν προχωρήσει στην απαλλοτρίωση τόσο δυσκολότερη θα είναι η προσπάθειά του αυτή. Εάν, δηλαδή, βασιστεί στην κυβέρνηση για να απαλλοτριώσει τον πλούτο της μπουρζουαζίας, θα καταλήξει προδομένο και χτυπημένο!

Η νέα κυβέρνηση θα είναι ικανή να απαλλοτριώσει τον πλούτο της παλιάς κυρίαρχης τάξης, ολόκληρο ή μέρος του, αλλά μόνο για να δημιουργήσει μια νέα κυρίαρχη τάξη η οποία θα συνεχίσει να κρατά το μεγαλύτερο μέρος του προλεταριάτου σε καθυπόταξη. Αυτό θα συμβεί εάν αυτοί που αποτελούν την κυβέρνηση και την γραφειοκρατία και η στρατιωτική και αστυνομική μειοψηφία που την στηρίζει, γίνουν οι πραγματικοί ιδιοκτήτες του πλούτου όταν η ιδιοκτησία του κάθε ένα γίνει αποκλειστικά κρατική. Κατά πρώτο λόγο, η αποτυχία της επανάστασης θα είναι καταφανέστατη. Κατά δεύτερο, παρά τις αυταπάτες που διατηρούν αρκετοί άνθρωποι, οι συνθήκες του προλεταριάτου θα είναι πάντα αυτές της καθυποταγμένης τάξης. Ο καπιταλισμός δεν θα πάψει να υπάρχει, μετατρεπόμενος έτσι απλώς από ιδιωτικό σε «κρατικό καπιταλισμό». Σε μια τέτοια περίπτωση το κράτος θα έχει πετύχει, όχι την απαλλοτρίωση αλλά τον σφετερισμό. Τα πολλαπλά αφεντικά θα δώσουν την θέση τους στο ένα και μοναδικό αφεντικό, την κυβέρνηση, η οποία θα είναι περισσότερο εξουσιαστική επειδή θα έχει απεριόριστο πλούτο δικό της, καθώς και την ένοπλη δύναμη για να καθυποτάξει τους προλετάριους. Και το προλεταριάτο στα εργοστάσια και στους αγρούς, θα παραμένει ακόμα μισθωτός σκλάβος, δηλαδή εκμεταλλευόμενο και κατασταλμένο. Και αντιστρόφως, το κράτος - το οποίο δεν είναι μια αφηρημένη έννοια αλλά, μάλλον, ένας οργανισμός που δημιουργήθηκε από ανθρώπους - θα αποτελεί την οργανωμένη συγκέντρωση όλων των μελλοντικών κυρίαρχων και αφεντικών, οι οποίοι δεν θα έχουν πρόβλημα ώστε να βρουν κάποιες κυρώσεις μέσω μιας νέας νομιμότητας βασισμένης λίγο ώς πολύ στις εκλογές ή στο κοινοβούλιο.

«Αλλά», επιμένουν, «η απαλλοτρίωση δεν θα γίνει με την γνωστή μέθοδο, αλλά θα οργανωθεί προς όφελος όλων και είναι ανάγκη να γνωρίζουν όλοι για τα διαθέσιμα μέσα παραγωγής, τα, τα χωράφια και πάει λέγοντας. Η απαλλοτρίωση δεν μπορεί να γίνει από άτομα ή μεμονωμένες ομάδες που θα την χρησιμοποιήσουν για τα συμφέροντά τους, γινόμενοι οι νέοι προνομιούχοι ιδιοκτήτες. Και έτσι υπάρχει ανάγκη μιας ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ για να το αντιμετωπίσει αυτό...». Όλα αυτά είναι θαυμάσια, εκτός από... το τσίμπημα στην ουρά! Αυτοί οι άνθρωποι είναι πραγματικά περίεργοι, επιδιώκοντας (στην θεωρία) να επιτύχουν την κατάργηση του κράτους ενώ στην πράξη δεν μπορούν να διανοηθούν την πιο στοιχειώδη κοινωνική λειτουργία χωρίς κρατικούς απόηχους! Ακόμα και οι αναρχικοί δεν μιλούν για απαλλοτρίωση με την έννοια μιας κάποιας «αυτοβοηθητικής» επιχείρησης, αφημένης στην γνώμη του κάθε ένα και με την απουσία κάποιας τάξης (7).

Ακόμα κι εάν ήταν δυνατόν να προφητεύσουμε το αναπόφευκτο του ότι οι απαλλοτριώσεις, από την στιγμή που θα επικρατεί αταξία, θα μπορούσαν να πάρουν μια ατομικιστική χροιά - ας πούμε, στις απομονωμένες περιοχές ή σε συγκεκριμένες περιοχές της επαρχίας - οι αναρχικοί κομμουνιστές δεν έχουν σκοπό να υιοθετήσουν αυτό το είδος προσέγγισης. Σε μια τέτοια περίπτωση, όλοι οι επαναστάτες θα ενδιαφέρονταν στο να αποτρέψουν το ενδεχόμενο διαμάχης με σημαντικό τμήμα του πληθυσμού το οποίο αργότερα ίσως κερδηθεί ευκολότερα με την προπαγάνδα και το ζωντανό παράδειγμα της ανωτερότητας των αναρχικών κομμουνιστικών οργανώσεων. Αυτό που έχει σημασία, πάνω απ’ όλα, είναι ότι την επόμενη ημέρα μετά την επανάσταση κανείς δεν θα πρέπει να έχει την εξουσία ή την οικονομική άνεση ώστε να εκμεταλλεύεται την εργασία του άλλου. Αλλά εμείς οι αναρχικοί είμαστε της γνώμης ότι πρέπει να αρχίσουμε τώρα να προετοιμάζουμε τις μάζες - κατά πνευματικό τρόπο μέσω της προπαγάνδας και κατά υλικό τρόπο μέσω της αναρχικής προλεταριακής οργάνωσης - για να θέσουμε σε κίνηση όλες τις λειτουργίες της πάλης και με την κοινωνική, συλλογική ζωή, κατά την διάρκεια και μετά την επανάσταση.

Και μια από τις πρώτες κινήσεις αυτής της πάλης θα είναι και η απαλλοτρίωση. Για να κατευθύνουμε την απαλλοτρίωση μακριά από τις πρωτοβουλίες ατόμων ή μεμονωμένων ομάδων δεν υπάρχει στην πραγματικότητα ανάγκη αστυνομίας. Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα ανάγκη να πηδάμε έξω από το... τηγάνι μέσα στην φωτιά του κρατικού ελέγχου: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ. Ήδη από τόπο σε τόπο οπουδήποτε και στενά αλληλοσυνδεδεμένο, το προλεταριάτο διαθέτει έναν αριθμό δικών του ελεύθερων θεσμών, ανεξάρτητων από το κράτος, συσπειρώσεις και ενώσεις, εργατικές λέσχες και συνεργατικές, ομοσπονδίες, συνομοσπονδίες και άλλα. Κατά την διάρκεια της επανάστασης άλλα συλλογικά σώματα, περισσότερο εναρμονισμένα με τις ανάγκες των στιγμών, θα δημιουργηθούν.

Επίσης, άλλα σώματα αστικών καταβολών, αλλά ριζοσπαστικοποιημένα, ίσως τεθούν υπό λειτουργία, αλλά δεν πρέπει να ενδιαφερόμαστε γι’ αυτά για τώρα, εκτός εάν πούμε ότι είναι κάτι σαν κονσόρτσιουμ, ανεξάρτητα σώματα και πάει λέγοντας. Η Ρωσία από μόνη της, κατά τις πρώτες στιγμές της επανάστασής της - οποτεδήποτε ο κόσμος έχει ελευθερία πρωτοβουλίας - μας έχει δείξει το παράδειγμα της δημιουργίας τέτοιων νέων σοσιαλιστικών και ελευθεριακών θεσμών με την μορφή των σοβιέτ και των εργοστασιακών επιτροπών της.

Οι αναρχικοί πάντα έχουν αντιμετωπίσει όλες αυτές τις μορφές ελεύθερης οργάνωσης του προλεταριάτου και της επανάστασης ως καλοδεχούμενες, σε πείσμα όλων αυτών οι οποίοι, κατά ανόητο τρόπο, περιγράφουν τους αναρχικούς σαν να αντιτίθενται στην μαζική οργάνωση και τους κατηγορούν ότι αποφεύγουν την συμμετοχή στην μαζική οργανωμένη δραστηριότητα ως «ζήτημα αρχής».

Η αλήθεια είναι διαφορετική. Οι αναρχικοί δεν βλέπουν καμιά ασυμβατότητα μεταξύ της ευρύτερης συλλογικής δράσης των πλατιών μαζών και μιας περισσότερο κλειστής δράσης των δικών τους ελεύθερων ομάδων. Πέρα από αυτό, πασχίζουν, επίσης, να συνδέσουν το δεύτερο με το πρώτο έτσι που να μας δώσει μια όσο το περισσότερο κατάλληλη επαναστατική κατεύθυνση. Και εάν οι αναρχικοί συχνά συζητούν και ασκούν κριτική σ’ αυτές τις προλεταριακές οργανώσεις που καθοδηγούνται από τους αντιπάλους τους, δεν αγωνίζονται ενάντια στις οργανώσεις αυτές ως τέτοιες, αλλά μόνο ενάντια στην ρεφορμιστική, νομικίστικη, εξουσιαστική και συνεργάσιμη με τους θεσμούς κατεύθυνσή τους - αλλά αυτό είναι κάτι, μιας και το έφερε η κουβέντα, με το οποίο οι εξουσιαστές κομμουνιστές ασχολούνται παντού όπου δεν είναι αυτοί οι αρχηγοί των προλεταριακών οργανώσεων.

Μερικοί εξουσιαστές κομμουνιστές συγγραφείς - υιοθετώντας το παλιό σοσιαλδημοκρατικό παραμύθι ότι οι αναρχικοί θέλουν μόνο να καταστρέψουν και όχι να ανοικοδομήσουν και ότι γι’ αυτό είναι αντίπαλοι της μαζικής οργάνωσης - φτάνουν στο συμπέρασμα ότι με το να ενδιαφέρονται οι αναρχικοί για τα σοβιέτ στη Ρωσία είναι ασυνεπείς με τις ιδέες τους και ότι απλώς αυτό είναι μια τακτική ώστε να εκμεταλλευτούν τα σοβιέτ και να τα αποδιοργανώσουν. Εάν αυτό δεν είναι μια καθαρή δυσφήμηση, είναι πέρα από κάθε αμφιβολία απόδειξη της ανικανότητας αυτών των τρελών σκυλιών του εξουσιασμού να καταλάβουν οτιδήποτε εκτός από την παντοδυναμία του κράτους.

Σύμφωνα με τους εξουσιαστές του κομμουνισμού, το σοβιετικό καθεστώς δεν αποτελείται από ελεύθερα, αυτοκυβερνώμενα σοβιέτ τα οποία διαχειρίζονται κατευθείαν την παραγωγή, τις δημόσιες υπηρεσίες και πάει λέγοντας, αλλά μόνο από την κυβέρνηση, την αυτοχαρακτηριζόμενη σοβιετική κυβέρνηση, η οποία στην πραγματικότητα έχει παραμερίσει τα σοβιέτ, έχει καταργήσει κάθε ελευθερία δράσης και κάθε αυθορμητισμό στην δημιουργία τους και τα έχει υποβιβάσει σε παθητικά, μηχανικά τσιράκια, υπάκουα στην δικτατορική κεντρική κυβέρνηση.

Μια κυβέρνηση η οποία, οποτεδήποτε κάθε σοβιέτ δείχνει σημάδια ανεξαρτησίας, το διαλύει χωρίς καμιά προειδοποίηση και σχηματίζει ένα άλλο τεχνητό σώμα του χεριού της. Όλη αυτή η επιχείρηση περιγράφεται με την φράση «δίνοντας στις προλεταριακές οργανώσεις μια βάση ευρύτερης εξουσίας» και, ως αποτέλεσμά της, οι Ρώσοι αναρχικοί τουλάχιστον - οι οποίοι σωστά και κατά λογικό τρόπο, έχουν πάντα εναντιωθεί σ’ αυτόν τον πραγματικό στραγγαλισμό του αυθεντικού κινήματος των σοβιέτ που αναδύθηκε ελεύθερα από την επανάσταση (δηλαδή, υπερασπίζονται τα σοβιέτ ενάντια σε δικτάτορες όπως τα έχουν υπερασπιστεί και ενάντια στις αστικές επιθέσεις) έχουν μετατραπεί - εξαιτίας του θαύματος της μαρξιστικής διαλεκτικής - σε εχθρούς των σοβιέτ!

Δοσμένων των αντιλήψεών τους αυτών, οι μαρξιστές δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η επονομαζόμενη «σοβιετική εξουσία» τους είναι η εξάλειψη του προλεταριάτου, των λαϊκών συμβουλίων και ότι - αυτή είναι η περίπτωση - οι αντίπαλοι της επονομαζόμενης «σοβιετικής εξουσίας» μπορούν να είναι - υπό τον όρο, φυσικά, ότι αυτή η αντιπολίτευση έρχεται από τους κόλπους της επανάστασης, από το προλεταριακό στρατόπεδο - οι καλύτεροι φίλοι των προλεταριακών σοβιέτ.

Έτσι οι αναρχικοί δεν έχουν στην πραγματικότητα καμιά προκατάληψη και δεν τρέφουν καμιά επιθετικότητα στις «μεθοδικές, οργανωμένες μορφές της μαζικής δράσης» - κάτι το οποίο, συνήθως, τους αποδίδεται μέσω κλισαρισμένων επιχειρημάτων, ως σεχταριστική προσέγγιση - αλλά, μάλλον, εναντιώνονται μόνο στην συγκεκριμένη εξουσιαστική και δεσποτική προσέγγιση από την πλευρά των κρατικών κομμουνιστών, μέσω της ελευθεριακής προσέγγισης, η οποία είναι περισσότερο ικανή ώστε να κινητοποιήσει τις ευρύτερες μάζες, δίνοντάς τους την πρωτοβουλία στην δράση και στην πάλη εκείνη η οποία είναι συντονισμένη, δείχνοντάς τους την απαλλοτρίωση ως το πρωταρχικό και άμεσο αντικείμενό τους. Ίσως, η ελευθεριακής υφής αυτή κατεύθυνση, κατά παρόμοιο τρόπο, να μην οδηγήσει στην κατάργηση του κράτους - όχι επειδή αυτό είναι αδύνατο αλλά επειδή δεν υπάρχει ικανός αριθμός ανθρώπων που να το επιθυμεί, ή επειδή αυτοί που αισθάνονται την ανάγκη να είναι το κοπάδι του βοσκού και της γκλίτσας να είναι ακόμα ένα αριθμητικά υπολογίσιμο μέρος της ανθρωπότητας - αλλά σε μια τέτοια περίπτωση θα πρόσφερε στην επανάσταση μια σπουδαία υπηρεσία κατακτώντας όσο το δυνατόν περισσότερες ελευθερίες γίνεται, συνεισφέροντας στο γεγονός ότι μια ενδεχόμενη κυβέρνηση είναι αδύνατη, αποκεντρωμένη, όσο γίνεται μη δεσποτική κάτω από τις τις περιστάσεις, σαν να λέμε, δηλαδή, χρησιμοποιώντας την επανάσταση για τα συμφέροντα του προλεταριάτου και για όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευημερία και ελευθερία. Κάποιος οδηγείται στην κατάργηση του καπιταλισμού, με την απαλλοτρίωση των καπιταλιστών για το όφελος όλων, χωρίς να δημιουργεί ένα ακόμα χειρότερο καπιταλισμό, τον κρατικό καπιταλισμό.

Κάθε πρόοδος προς την κατάργηση του κράτους επιτυγχάνεται με την πάλη, όσο μακρόχρονη κι αν είναι αυτή, της όσο το δυνατόν μεγαλύτερης υπονόμευσής του, αποστερώντας το όσο το δυνατόν περισσότερο από την εξουσία και το κύρος του, αδυνατώντας το και αποσπώντας από αυτό όσες κοινωνικές λειτουργίες είναι δυνατόν να αποσπαστούν καθώς οι εργαζόμενοι έχουν εφοδιαστεί για να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους με την δική τους επαναστατική ή ταξική τους οργάνωση και όχι, όπως οι εξουσιαστές κομμουνιστές ισχυρίζονται, με το να οικοδομήσουν στα συντρίμμια του αστικού κράτους ένα άλλο, ακόμα δυνατότερο, κράτος, με περισσότερους θεσμούς και πρόσθετη εξουσία. Λέγοντας αυτό, είναι οι εξουσιαστές κομμουνιστές αυτοί οι οποίοι, χωρίς αμφιβολία, θέτουν εμπόδια στην οργάνωση και την μαζική δραστηριότητα και παίρνουν έναν διαμετρικά αντίθετο δρόμο από αυτόν που οδηγεί στον κομμουνισμό και στην κατάργηση του κράτους. Είναι αυτοί οι οποίοι είναι οι γελοίοι, όσο γελοίος είναι ο καθένας ο οποίος, θέλοντας να πάει ανατολικά παίρνει την κατεύθυνση της δύσης του ήλιου.

Σημειώσεις (συνέχεια από τα πρηγούμενα)

5. Στο «Αλφαβητάρι του Κομμουνισμού» των Μπουχάριν και Πεομπραζένσκυ πηγαίνουν μακρύτερα: «Δύο ή τρεις γενιές ανθρώπων θα μεγαλώσουν κάτω από τις νέες συνθήκες, πριν ψηφιστούν από ανάγκη νόμοι και τιμωρίες και για χρήση καταστολής από το εργατικό κράτος».

6. Επαναλαμβάνουμε ότι οι κομμουνιστικές αντιρρήσεις στον αναρχισμό, τις οποίες παραθέσαμε σε αποσπάσματα, προέρχονται ειλικρινά από το Μπουχάριν.

7. Ο Μπουχάριν είναι, κατά παρόμοιο τρόπο, κριτικός προς την προκατακλυσμιαία ιδέα για την αναδιανομή (repartition) του πλούτου, ακόμα και εάν πρέπει να μοιραστεί ισόποσα. Έχει απόλυτο δίκιο, φυσικά, αλλά το να περιλαμβάνεις αυτό στην γενική κριτική εναντίον του αναρχισμού είναι καθαρός αναχρονισμός. Μπορεί κάποιος να βρει όλα αυτά που λέει ο Μπουχάριν σε κάθε φυλλάδιο προπαγάνδας ή εφημερίδες που οι αναρχικοί έχουν εκδώσει τα τελευταία σαράντα χρόνια.