Για να ξανακοιτάξουμε το κόσμο στα μάτια

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Αναρχικό κίνημα | Γνώμη / Ανάλυση Monday May 10, 2010 20:53 by Ένας

Μια πρόταση

Για την επανάκτηση του κοινωνικού ερείσματος και της αξιοπρέπειάς μας

Μόνο με πολύ ψηλό αίσθημα ευθύνης μπορούμε να περάσουμε από το αδιέξοδο αυτό, να διάγουμε το γολγοθά, και ξεπερνώντας εαυτούς, αφού επαναπροσδιορίσουμε τη ευθύνη μας σε προσωπικό επίπεδο ατομικό, αλλά και συλλογικό-ομαδικό, την ευθύνη όλων μας στην ανεκτικότητα, αν όχι στην υπόθαλψη τέτοιων εγκλημάτων κατά ζωής ασύστολα, αδιάκριτα, αδίστακτα κι απάνθρωπα, κατά συνέπεια και κατ'όλων αυτών που πρεσβεύουμε και ευαγγελιζόμαστε, μόνο τότε μπορούμε να ορθοποδήσουμε ψυχολογικά, ιδεολογικά και να αντιστρέψουμε την εις βάρος μας δημιουργημένη κατάσταση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η αθωότητα εύκολα θα ξανακερδηθεί, αν δεν τη έχουμε ήδη χάσει οριστικά!

Ο χρόνος τρέχει δραματικά γρήγορα, η καταστολή κατευθύνεται στο απώγειό της, οι εξελίξεις σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο παραμένουν απροσδιόριστες. Όσο και αν η παγωμάρα υποτάσσει σε λήθαργο τα αντανακλαστικά και υποβάλλει στιγμιαία (με τη πλήρη υποκειμενική έννοια του όρου) τα σώματα σε αδράνεια, παραμερίζοντας τη διάθεση της ενστικτώδους αντίδρασης για αντίσταση και πάλη, αυτό δεν είναι ανεπίστρεπτο όπως έδειξε με το μεγαλειώδη τρόπο της, η συγκέντρωση, πορεία, διαμαρτυρία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στην απεργία της Τετάρτης, παρόλη τη κοινωνική συναίνεση που το κατεστημένο επεδίωκε, προπαγάνδιζε και επικαλούνταν.

Η αίσθηση ότι θ'αργήσουμε ν'ανασυνταχθούμε μπορεί να υπάρχει και ίσως ωφελήσει σε βάθος χρόνου την κοινωνική μας επανάκαμψη, αλλά η άδικη κατάδειξη-επιβολή καθολικής ευθύνης όλου του κινήματος, ακόμα και σε ιδεολογικό επίπεδο, δε μπορεί να περάσει, πολύ δε περισσότερο να αμαυρώσει, ακυρώσει, διαγράψει με τη μια τις πολυπληθείς προσπάθειες υγειών δυνάμεων του χώρου, που ούτως ή άλλως αυτές ήταν, είναι και θα είναι οι πρώτες από πλευράς συκοφάντησης και στοχοποίησης του κράτους, καθώς τα πυρά συγκεντρώνονται πάντα σε αυτούς που προσδιορίζονται ως οι πιο “κοινωνικά επικίνδυνοι”... Ο χώρος πρέπει να βρει το σθένος να αντιπαρέρθει το σκόπελο, με γνήσια διάθεση αυτοκριτικής που θα του επιτρέψει να ξανααποκτήσει το κοινωνικό του έρεισμα, και με το κόσμο στο πλευρό του να απαιτήσει πλέον το αυτονόητο: τη διαδρομή προς το όραμα. Αυτό που συνενώνει εμάς εδώ, συνενώνεται με το ένστικτο και την επιθυμία όλων των λαών του κόσμου. Η διάθεση για απαγκίστρωση από το υπάρχον πολιτικοοικονομικό μοντέλο και καθεστώς μιας υποκριτικά ενδεδυμένης δημοκρατικό μανδύα εξαθλιωμένης επιβίωσης και η κατάκτηση μιας πραγματικά ευημερεύουσας εμπνευσμένης διαβίωσης αποκτά μεγαλύτερο έρεισμα με τη πάροδο του χρόνου. Αυτό το ένστικτο και επιθυμία δε μπορεί να καταπνιγεί και να εξαφανιστεί ως δια μαγείας, όσο τραγικό κι αν είναι το συμβάν και τα συνεπακόλουθά του. Θα υποβόσκει στα σωθικά μας ως η σημαντικότερη ευκαιρία των τελευταίων χρόνων μετά το Β' Π.Π. και τον εμφύλιο, να ανατρέψουμε τις εις βάρος μας ισορροπίες και να αναζητήσουμε το δρόμο μας προς το όνειρο, γι' αυτό που και οι παππούδες και γιαγιάδες μας αγωνίστηκαν με αίμα και θυσίες ν' αγγίξουν και κερδίσουν στο αέναο πέρασμα του χρόνου.

Οι συγκυρίες όλες οδηγούν την ελλάδα σε φάση κρίσιμης καμπής και το υπάρχον πολιτικό σύστημα είναι υπό διαπραγμάτευση, όπως και το δημόσιο χρέος. Η υπονόμευση και καταστολή της προσπάθειας του κινήματος που αναπτύσσεται θα πάρει άγρια μορφή όσο θα περνάμε από τη φάση εξαγγελιών των εξοντωτικών μέτρων σε αυτή της σκληρής πραγματικότητας. Είναι αναπόφευκτο ότι ο κόσμος θα ξεπεράσει το πρωταρχικό μούδιασμα και θα ξαναπεράσει στη λαϊκή αντιπαράθεση. Αυτό που είναι απαραίτητο είναι να είμαστε εκεί, όχι βέβαια σωματικά που σαφέστατα δεν θ'αρνηθούμε ποτέ τη πρόκληση, αλλά με το ίδιο σθένος, πίστη και ορμή που μας χαρακτήριζε μέχρι το πέρασμα από τη Marfin. Για να συμβεί όμως αυτό, αν δε πάρουμε την απόφαση να δημοσιοποιήσουμε με θάρρος και ειλικρίνεια την αναρχική άποψη για τη ΖΩΗ μέσα από ένα κείμενο γνήσιας κριτικής, μα και αυτοκριτικής με γενική παραδοχή και υπογραφή από το σύνολο του χώρου, συμπεριλαμβανομένων ΟΛΩΝ, από το καθένα μας ξεχωριστά μέχρι κάθε ομάδα, συλλογικότητα, συνέλευση, στέκι, σωματείο βάσης κ.ο.κ., όπου θα αναλαμβάνουμε το βάρος της γνώμης μας και θα αναγνωρίζουμε τις αρνητικές και καταστροφικές συνέπειες που τέτοιες εγκληματικές πράξεις επιφέρουν, τότε υποκρικά θα καλυπτόμαστε πίσω από το σκοτεινό πέπλο της αντιβίας για να αποφύγουμε την έκθεση της κοινωνικής μας γύμνιας...

Τον δεκέμβρη του 08 όταν βδομάδες ζούσαμε το όνειρο, ο δρόμος της εξέγερσης δεν βάφτηκε από αίμα άλλων που χύσαμε εμείς, αλλά μόνο από το δικό μας...

Ένας τρόπος υπάρχει να ξανακοιτάξουμε τη κοινωνία στα μάτια, πέρα από οποιεσδήποτε δικαιολογίες και κακοτυχίες που μπορούμε να επικαλεσθούμε για αποφυγή παρερμηνειών και παρεξηγήσεων ότι δεν είμαστε ελέφαντες.

Να κοιτάξουμε πρώτα τους εαυτούς μας στο δικό μας καθρέφτη.