Η πραγματική πολιτική απέναντι στην "υπευθυνότη

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Μετανάστευση / Ρατσισμός | Γνώμη / Ανάλυση Wednesday February 02, 2011 19:55 by Πρόταγμα

Κείμενο της Πολιτικής Ομάδας για την Αυτονομία για τους 300 μετανάστες απεργούς πείνας

Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη.

Τις τελευταίες εβδομάδες βιώνουμε μια πραγματικά λυπηρή και απογοητευτική κατάσταση, η οποία αποδεικνύει, για άλλη μια φορά, το χαμηλότατο επίπεδο των όρων υπό τους οποίους διεξάγεται στην Ελλάδα ο λεγόμενος «δημόσιος διάλογος» σε ό,τι αφορά στα εκάστοτε βασικά ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία μας. Από πού να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς… Η ειρηνική κατάληψη ενός κτηρίου της Νομικής σχολής της Αθήνας -που δε χρησιμοποιείται- από τους 300 μετανάστες απεργούς πείνας έχει δώσει την ευκαιρία για την έκφραση ενός κρεσέντου εθνικισμού, υφέρποντος ρατσισμού, μικροψυχίας και απίστευτης ηλιθιότητας, φορείς των οποίων είναι η κυβέρνηση, πολιτικοί από τα υπόλοιπα κόμματα, οι τηλεοπτικοί και όχι μόνο μεγαλοδημοσιογράφοι και διάφοροι ακόμα μαϊντανοί και τακτικοί θαμώνες των τηλεοπτικών παραθύρων.

Το σχέδιο του υπουργού ΠροΠό, Χ. Παπουτσή, για την οικοδόμηση ενός τοίχους 12,5 χιλιομέτρων, στα σύνορα του Έβρου, με στόχο τον περιορισμό των μεταναστευτικών ρευμάτων που συρρέουν στη χώρα μας (με στόχο το πέρασμα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες), είχε ήδη δώσει την ευκαιρία στους τηλεπωλητές του μικροαστικού εθνικισμού να λάβουν θέσεις μάχης στα τηλεοπτικά τους χαρακώματα. Ειδικά το ανθρωποειδές με τη φωνή βραχνής πάπιας που ακούει στο όνομα «Άδωνις Γεωργιάδης» βρίσκεται κυριολεκτικά εκτός εαυτού, εξυβρίζοντας και προσβάλλοντας οποιονδήποτε συνομιλητή του τολμά να έχει διαφορετική άποψη.

Αυτό που έχει, όμως, ενδιαφέρον, είναι ότι στην πραγματικότητα ελάχιστη διαφορά υπάρχει, ως προς το θέμα που συζητάμε, ανάμεσα, από τη μια μεριά, σε κίτρινες και «τρας» εκπομπές όπως αυτή της Τατιάνας Στεφανίδου και σε δήθεν «σοβαρές» εκπομπές, από την άλλη πλευρά, όπως αυτή του άνκορμαν Ν. Χατζηνικολάου. Και το ίδιο ισχύει για τις «αναλύσεις» των τηλεοπτικών παραθύρων κατά τη διάρκεια «σοβαρών» δελτίων ειδήσεων όπως, π.χ., αυτό του Mega. Ακόμα μεγαλύτερο πολιτικό ενδιαφέρον έχει το γεγονός πως οι δύο αυτές όψεις του μικροαστικού εθνικισμού (η πιο λαϊκιστική και κίτρινη και η περισσότερο πολιτικά καθώς πρέπει), σε ό,τι αφορά, τουλάχιστον στο μεταναστευτικό ζήτημα, βρίσκονται σε αγαστή σύμπνοια με τις θέσεις διάφορων φιλελεύθερων εκσυγχρονιστών, από τους οποίους, θεωρητικά, θα περιμέναμε μεγαλύτερη ευρύτητα αντίληψης σε ζητήματα που άπτονται της καταπολέμησης του εθνικισμού αλλά και του σεβασμού στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Αλλά στην περίπτωσή τους οι κραυγές υπέρ της «τήρησης των νόμων» και της «υπευθυνότητας» (βλ. π.χ. τα τελευταία κύρια άρθρα της Καθημερινής) τους οδηγούν να θυσιάζουν την όποια ευαισθησία τους στο όνομα μιας υποτιθέμενα αναγκαίας Realpolitik, κατά την οποία η εκδίωξη των απεργών πείνας από τη Νομική είναι πιο σημαντική από το πρόβλημα που θέλουν να καταγγείλουν με την κινητοποίησή τους. Όπως λέει κι η γνωστή παροιμία: «όταν του ηλίθιου του έδειχναν το φεγγάρι, αυτός κοιτούσε το άσυλο». Και όπως είναι φυσικό, τα κανάλια και η κυβέρνηση χρησιμοποίησαν αυτό το τέχνασμα προκειμένου να συγκαλύψουν πλήρως τα αιτήματα των μεταναστών και να στρέψουν την κουβέντα στα περί (πανεπιστημιακού) ασύλου.

Το τι έχουμε ακούσει τις τελευταίες μέρες μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες δεν περιγράφεται. Οι ημιαναλφάβητοι δήθεν «πολιτικοί αναλυτές» έχουν αναλάβει ρόλο εμπροσθοφυλακής του εθνικιστικού μπλοκ και, τόσο με αφορμή το ζήτημα του τείχους στον Έβρο, όσο και τώρα με τη Νομική, εξαπολύουν επίθεση κατά παντός διαφωνούντος. Και αν, σε ό,τι αφορά στο ζήτημα του τείχους συγκαλύπτεται το τεκμηριωμένο γεγονός ότι -ακόμα και από ξενοφοβική πλευρά να το δούμε το θέμα- πουθενά στον κόσμο τα αντίστοιχα τείχη δεν έχουν φέρει αποτέλεσμα (Γιβραλτάρ, Αριζόνα κ.λπ.), εν προκειμένω συγκαλύπτεται όχι μόνο το ότι το κτήριο της Νομικής που καταλήφθηκε δε χρησιμοποιείται για ακαδημαϊκούς σκοπούς αλλά και το ότι η σχολή έκλεισε μετά από απόφαση του πρύτανη και όχι του φοιτητικού συλλόγου της, ο οποίος, όλως αντιθέτως, αποφάσισε να μείνει ανοιχτή η σχολή και ταυτόχρονα να φιλοξενήσει τους μετανάστες απεργούς πείνας. Μέσα από αυτά τα ψέματα προωθείται η ιδέα ότι οι καταληψίες παρακωλύουν την εκπαιδευτική διαδικασία μιας από τις πανεπιστημιακές σχολές με το μεγαλύτερο κύρος, εκθέτοντας, με αυτόν τον τρόπο, τη χώρα στο εξωτερικό (όπως έσπευσε να μας ενημερώσει ο αρχιερέας της Αποστασίας και ηθικός αυτουργός της ανόδου των Συνταγματαρχών στην εξουσία, Κ. Μητσοτάκης).

Και φυσικά γίνεται και η ανάλογη συνωμοσιολογική ανάλυση, η οποία βρίσκει πίσω από την κίνηση τους κακούς «αριστερούς» και «αντιεξουσιαστές», οι οποίοι εκμεταλλεύονται τον πόνο των μεταναστών (που ξαφνικά τον θυμηθήκαμε!) για μικροκομματικά οφέλη. Όπως πολύ ωραία το υπογραμμίζει ο Π. Μπουκάλας, μια από τις βασικές προϋποθέσεις αυτής της ρητορικής είναι η ιδέα πως οι μετανάστες είναι όντα εντελώς άβουλα, χειραγωγούμενα κατά το δοκούν από την κακή Αριστερά. Αυτή η υποτιμητική αντίληψη είναι, φυσικά, προϊόν ενός υφέρποντος και ιδιότυπου φιλελεύθερου ρατσισμού, ο οποίος, μέσα στα πλαίσια της μνησίκακης ειρωνείας του απέναντι σε όποιον δεν υποτάσσεται στις ιδεολογικές του προσταγές, δε διστάζει να μιλήσει, μεταξύ σοβαρού και αστείου, περί «κατάληψηςτων μελαψών». Αυτή η καθαρά ολιγαρχική και δήθεν αριστοκρατική όμως οπτική είναι μάλλον προϊόν της εξέγερσης των πρόωρων ασπρομάλληδων(Πρετεντέρη, Μανδραβέλη κ.λπ.), δηλαδή του τρόπου αντίληψης ενός αποενοχοποιημένου φιλελευθερισμού ορισμένων μεγαλοδημοσιογράφων οι οποίοι, επειδή πιστεύουν ότι το μονοπώλιο που ασκούν στα μέσα εκφοράς δημόσιου λόγου με ευρεία απήχηση τους επιτρέπει να χειραγωγούν τους αναγνώστες και τους ακροατές τους, θεωρούν ότι αντιστοίχως –και ακόμα περισσότερο- χειραγωγήσιμοι είναι και αυτοί οι ημιβάρβαροι «μελαμψοί», που τολμούν να βρωμίζουν τα μάρμαρα της ιστορικής Νομικής.

Ημιβάρβαροι μελαμψοί όμως, που διαθέτουν ακόμη τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια να παλεύουν για τα δικαιώματά τους, βάζοντας σε κίνδυνο την υγεία τους (αφού, φυσικά, έβαλαν πρώτα σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή τους, στην προσπάθειά τους να έρθουν στη χώρα μας). Ημιβάρβαροι μελαμψοί που ορθώνουν το ανάστημά τους ενάντια στις χούντες του αραβικού κόσμου (Ιράν, Τυνησία, Αίγυπτος κ.λπ.), όταν οι εγχώριοι «φιλελεύθεροι» το μόνο που κάνουν είναι να πουλούν εκδούλευση στην πολιτική εξουσία και τους εργοδότες τους.

Από κοντά, βέβαια, και ο μεγάλος Ηγέτης της «ανανεωτικής» και «δημοκρατικής» Αριστεράς, Φ. Κουβέλης: «Η έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας δεν μπορεί να αντικαθίσταται ή και να υποκαθίσταται από επιλογές μεμονωμένων ομάδων ή προσώπων, όπως συνέβη στη Νομική Σχολή σήμερα από καταληψίες μετανάστες και στενόμυαλους “συμπαραστάτες” τους και χθες στον Άγιο Παντελεήμονα από αυτόκλητους ακροδεξιούς “σωτήρες”» διαβάζουμε σε πρόσφατη ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς, όπου οι «στενόμυαλοι “συμπαραστάτες”» εξισώνονται, εμμέσως, με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, με έναν παραλληλισμό ανάλογο με αυτόν που μπορούμε να διαβάσουμε στο Protagon.gr: «Υπάρχουν κομματικοί χώροι που σπεκουλάρουν και στο άσυλο και στο μεταναστευτικό. Οι περισσότεροι είναι δεξιοί και ακροδεξιοί αλλά και ο λόγος της αριστεράς δεν είναι πειστικός». Κι αυτό διότι αμφότεροι προσπάθησαν, ο καθένας με τον τρόπο του, να καλύψουν το κενό της επίσημης μεταναστευτικής πολιτικής. Φαίνεται ότι για τους «δημοκράτες» «αριστερούς» μας όποιος δεν αρκείται στην κοινοβουλευτικού τύπου άσκηση της πολιτικής, ασχέτως των απόψεων βάσει των οποίων το κάνει αυτό, είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα με τα στοιχεία του υπόκοσμου (μπράβοι κ.λπ.) και τους νεοναζί τραμπούκους που απαρτίζουν τη Χρυσή Αυγή.

Οι εξελίξεις της Πέμπτης, 27/1, επιτρέπουν σε αυτού του τύπου την ανάλυση να βγει και να κουνήσει το δάχτυλο, λέγοντάς μας «ορίστε τι κατάφερε αυτός ο ανεύθυνος ακτιβισμός: επέφερε την άρση του ασύλου, ένα περαιτέρω, με άλλα λόγια, βήμα προς την οριστική του κατάργηση» («Η εγκατάσταση των μεταναστών στο κτίριο της Νομικής Σχολής είναι μια εντελώς αδιέξοδη και ανώφελη ενέργεια, η οποία το μόνο που καταφέρνει είναι να εγείρει συντηρητικά ανακλαστικά και να επαναφέρει με αρνητικό τρόπο το θέμα του ασύλου», ό. π.). Εύλογη αντίρρηση, σε ένα πρώτο επίπεδο. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Δεν είναι, μήπως, σαφές ότι εδώ και καιρό σχεδιάζεται η άρση του ασύλου και ασκούνται κάθε είδους πιέσεις με την παραμικρή ευκαιρία; Δεν είναι, επιπλέον, εξίσου σαφές ότι οποιαδήποτε χρήση του ασύλου προς μια πραγματικά ριζοσπαστική κατεύθυνση (και με αυτό δεν εννοούμε, φυσικά, τους πετροπόλεμους των αναρχικών με τα ΜΑΤ), που θα έθετε υπό αμφισβήτηση κομμάτια των εφαρμοζόμενων πολιτικών, θα αντιμετώπιζε ένα ανάλογο κλίμα; Διότι τελικά ποια θα ήταν μια πραγματικά πολιτική χρήση του ασύλου, που δε θα επέφερε την κριτική ότι «εξάρει τα συντηρητικά σύνδρομα»;

Η μόνη ειλικρινής κριτική, την οποία θα μπορούσαμε και θα είχε νόημα να συζητήσουμε, είναι αυτή που θα προερχόταν από κάποιον που αναρωτιέται αν τελικά η επιλογή της Νομικής, ως χώρου στέγασης των απεργών πείνας, υπήρξε ή όχι μια τακτικά αλλά και πολιτικά εύστοχη κίνηση. Εφόσον γνωρίζουμε, με άλλα λόγια, ότι το «κόμμα της Τάξης» μας την έχει εδώ και καιρό στημένη στη γωνία σε ό,τι αφορά στο ζήτημα του ασύλου, μήπως η επιλογή ενός πανεπιστημιακού χώρου ήταν επιλογή απερίσκεπτη; Μήπως, τελικά, αντί να βοηθήσει στην προώθηση του ζητήματος, έδωσε ευκαιρία στην αντίπαλη πλευρά (κυβέρνηση, ΜΜΕ κ.λπ.) να συγκαλύψει το ζήτημα και τα αιτήματα των μεταναστών, μέσω των υστερικών της αναφορών στο άσυλο; Πρόκειται για ένα καθόλα βάσιμο ερώτημα που πρέπει να μας απασχολήσει όλους (διοργανωτές, αλληλέγγυους κ.λπ.). Εμείς, ωστόσο, μάλλον τείνουμε να διαφωνήσουμε με αυτή την κριτική, καθώς πιστεύουμε ότι το ζήτημα πήρε τις διαστάσεις που πήρε ακριβώς επειδή επιλέχθηκε ο χώρος της Νομικής. Και αν οι «διαστάσεις» αυτές είναι μόνο αρνητικές, όπως εύκολα θα έτεινε κανείς να πιστέψει εκ πρώτης όψεως, αυτό θα φανεί στην πορεία. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που θέλουμε να τονίσουμε εν προκειμένω είναι ότι τέτοιου είδους κριτικές ή προβληματισμοί είναι σωστό και χρήσιμο να συζητούνται, καθώς βοηθούν στην καλύτερη οργάνωση ανάλογων εγχειρημάτων στο μέλλον. Δεν έχουν καμία, όμως, σχέση με τη γραφειοκρατική και αφ υψηλού κριτική αλλά και από θέση αρχής απόρριψη οποιασδήποτε «κινηματικής» δράσης επιλέγει να χρησιμοποιήσει το άσυλο και, ως εκ τούτου, έχει νόημα να γίνονται από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους, τις συλλογικότητες και τις πρωτοβουλίες και όχι από τους μεγαλοδημοσιογράφους και τις κομματικές γραμματείες.

Διότι αυτός ο ιδιότυπος πολιτικός «ορθολογισμός» καταλήγει, όπως φαίνεται, να μας λέει να μην κάνουμε τίποτε το «ακραίο» (δηλαδή τίποτε που να υπερβαίνει τα πλαίσια της κατεστημένης πολιτικής νομιμότητας), αφού υπάρχει ο κίνδυνος να έρθει ο φασισμός, μια νέα Χούντα κ.λπ. Φυσικά, σε απλά λόγια, αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνουμε κάτι άλλο εκτός από το να περιμένουμε να εκλεγεί ο Φ. Κουβέλης στη βουλή με μεγαλύτερα ποσοστά για να συμμαχήσει με το ΠαΣοΚ και να επιφέρει τις ριζοσπαστικές τομές που έχει ανάγκη η κοινωνία μας. Στο μεταξύ, ό,τι δε χωρά στα πλαίσια αυτής της ετερόνομης, γραφειοκρατικής και εκκενωμένης από κάθε περιεχόμενο αντίληψης περί πολιτικής οφείλει να καταδικάζεται και να απορρίπτεται: είτε από ρητά φιλελεύθερες-εκσυγχρονιστικές θέσεις, όπως στην περίπτωση του Protagon.gr και των ομοϊδεατών του, είτε από «αριστερή» σκοπιά, στα πλαίσια του κουβελισμού.

Θα έπρεπε όμως να είναι σαφές ότι πίσω από αυτές τις αντιλήψεις (αν αφήσουμε στην άκρη το κομμάτι τους που έχει να κάνει με την υπεράσπιση μικροπολιτικών και άλλων σκοπιμοτήτων) βρίσκεται η αμηχανία αλλά και η εχθρότητα απέναντι σε κάθε μορφή αυτόνομης και «από τα κάτω» οργανωμένης πολιτικής πράξης, η οποία δε ζητά την έγκριση των κομματικών γραφειοκρατειών και των τηλεοπτικών και μεγαλοδημοσιογραφικών ιερατείων. Διότι τέτοια υπήρξε η οργάνωση της κατάληψης στη Νομική από τους μετανάστες απεργούς πείνας και τις αριστερές οργανώσεις αλλά και τους συμπαθούντες και αλληλέγγυους που τάχθηκαν στο πλευρό τους και τους βοήθησαν (ασχέτως αν τα πράγματα δεν πήγαν σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο ή αν μπορεί να έγιναν λάθη τακτικής ή οργάνωσης κ.λπ.). Και το ίδιο ισχύει και για τον κόσμο που συγκεντρώθηκε σε ένδειξη συμπαράστασης, στα Προπύλαια και στα πέριξ της Νομικής, όταν, Πέμπτη απόγευμα, ανακοινώθηκε η άρση του ασύλου και εκδόθηκε η εντολή αποχώρησης. Η ουσία και το περιεχόμενο μιας πράξης πραγματικά και ουσιαστικά πολιτικής, η οποία έθεσε με τρόπο πολύ σωστό και επιτακτικό ένα ζήτημα καίριας σημασίας, κατάφερε, μέσω της αντίθεσης που δημιουργήθηκε, να καταδείξει, εκτός των άλλων, και το τρομακτικό πολιτικό κενό μέσα στο οποίο ζούμε. Και γι’ αυτό ακριβώς επέφερε τη μηνίν των επίσημων διαχειριστών της πολιτικής εξουσίας και της εκφοράς δημόσιου λόγου: κατέδειξε πώς η φαμφαρολογία, οι πομπώδεις ρητορείες, οι «αναλύσεις» και οι διάφορες διακηρύξεις δεν είναι παρά όψεις ενός μικροπολιτικού παιχνιδιού που παίζουν οι διάφορες ολιγαρχίες. Και για να μη γίνει αυτό ευρύτερα γνωστό, έσπευσαν να λοιδορήσουν το εγχείρημα, προτάσσοντας μια συντηρητική και εθνικιστική υστερία του χειρίστου είδους.

Η πολιτική συγκυρία την οποία ζούμε είναι εξαιρετικά σημαντική, καθώς στο όνομα της συμμόρφωσης προς τα μέτρα που επιβάλλει το Μνημόνιο επιχειρείται μια γενικότερη απόσπαση συναίνεσης της κοινωνίας προς επιλογές που αλλάζουν την πρότερη κατάσταση σε πλήθος πεδίων και όχι μόνο στο οικονομικό. Ένα από αυτά τα πεδία είναι και ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τις σχέσεις της κοινωνίας με την εξουσία σε ό,τι έχει να κάνει με την αντιμετώπιση των κοινωνικών και πολιτικών διεκδικήσεων. Δεν είναι μόνο η σκλήρυνση της στάσης της αστυνομίας τον ενάμιση τελευταίο χρόνο: είναι –κυρίως- όλη αυτή η θεωρία που έχει καλλιεργηθεί από τα ΜΜΕ, τους διάφορους μεγαλοδημοσιογράφους αλλά και τα περισσότερα πολιτικά κόμματα, σύμφωνα με την οποία κάθε μορφή εξωκοινοβουλευτικής, αυτόνομης και από τα κάτω οργανωμένης πολιτικής κίνησης ή κοινωνικής δραστηριοποίησης είναι κάτι το επικίνδυνο και το «αντιδημοκρατικό», κάτι το οποίο, όταν δεν είναι απλώς ένα ακίνδυνο προϊόν του αφελούς και ανεύθυνου ουτοπισμού «της αριστεράς», συνιστά απειλή για τη «δημοκρατία» και την «τάξη». Πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια να αναθεωρηθεί κάθε είδους αίσθημα αυθόρμητης αντίδρασης και διαμαρτυρίας, στο όνομα ενός υποτιθέμενου πολιτικού ορθολογισμού της «ευθύνης» και της «σοβαρότητας». Μέσα όμως σε αυτό το κλίμα φόβου και τρομοκράτησης, όπου η «ασφάλεια» και ο «σεβασμός των θεσμών» ανακηρύσσονται σε κεντρικές αξίες, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να ανοίγει ο δρόμος για αυταρχικές αστυνομικές λογικές.