user preferences

Recent articles by Γ.Φ.
This author has not submitted any other articles.
Recent Articles about Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος Εργατικοί Αγώνες

1η Μάη: Οργάνωσ... Apr 30 23 by Azadi

Δουλεύεις απ’ &... Sep 25 21 by proledialers

Όλοι και όλες &... May 03 21 by Αναρχική Ομοσπονδία

Τα εργοστάσια και η παραγωγή ανήκουν στους εργάτ&#

category Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Εργατικοί Αγώνες | Γνώμη / Ανάλυση author Thursday April 12, 2012 13:14author by Γ.Φ. Report this post to the editors

Η περίπτωση της Βιομηχανίας Φωσφορικών Λιπασμά`

Σε εκκρεμότητα παραμένει το μέλλον της Βιομηχανίας Φωσφορικών Λιπασμάτων (ΒΦΛ) Καβάλας, ήδη η μονάδα υπολειτουργεί και απειλείται με λουκέτο, αν ο ιδιοκτήτης (όμιλος Λαυρεντιάδη) δεν καταβάλει άμεσα τα ποσά που απαιτούνται για τη συνέχιση της λειτουργίας της.
dsc_0601.jpg

Η περίπτωση της Βιομηχανίας Φωσφορικών Λιπασμάτων (ΒΦΛ) Καβάλας

Σε εκκρεμότητα παραμένει το μέλλον της λιπασματοβιομηχανίας στην πόλη μας, ήδη η μονάδα υπολειτουργεί και απειλείται με λουκέτο, αν ο ιδιοκτήτης (όμιλος Λαυρεντιάδη) δεν καταβάλει άμεσα τα ποσά που απαιτούνται για τη συνέχιση της λειτουργίας της.

Η ιστορία της ΒΦΛ Καβάλας φαίνεται να μη διαφέρει από την ιστορία της ΒΦΛ Θεσσαλονίκης, όπως και των άλλων εργοστασίων της Βόρειας Ελλάδας που έβαλαν τα τελευταία χρόνια λουκέτο. Το (2006) η ΒΦΛ Θεσσαλονίκης έκλεισε. Οι βασικοί της μέτοχοι (Εμπορική Τράπεζα, Εθνική Τράπεζα, Alfa Bank) αφού διαπίστωσαν ότι δεν έβγαζαν αρκετά κέρδη, αποφάσισαν κάποια στιγμή να κλείσουν το εργοστάσιο και να πετάξουν στο δρόμο 650 εργαζόμενους.

Από το 1965, έτος ίδρυσης της βιομηχανίας στην Καβάλα, κράτος κι αφεντικά (τράπεζες ή ιδιώτες) αποκομίζουν τεράστια κέρδη, οικειοποιούμενοι τον παραγόμενο πλούτο των εργαζομένων, ενώ οι εργαζόμενοι κι η κοινωνία εισπράττουν ανεργία (κατά καιρούς απολύσεις), ρύπανση, μόλυνση και θάνατο. Οι θανατηφόρες συνέπειες σε περιβάλλον και άνθρωπο από τη λειτουργία της μονάδας, είναι σε όλους γνωστές.

Στις μέρες που διανύουμε, θα πρέπει οι εργαζόμενοι να καταλάβουν ότι οι ίδιοι μπορούν να ορίσουν τις τύχες, το παρόν και το μέλλον τους. Επομένως, οι ίδιοι μπορούν να αναλάβουν τη διαχείριση του εργοστασίου και να φροντίσουν για τη βιωσιμότητά του. Πρέπει πρώτα να απορρίψουν όλες τις προτάσεις, τις υποσχέσεις και τις λύσεις της εργοδοσίας, των υπουργών, βουλευτών, κομμάτων και δημάρχων, γιατί τα συμφέροντά τους είναι αντίθετα με τα συμφέροντα όλων αυτών. Πρέπει να δράσουν έξω απ’ αυτούς, έξω από τα σύστημα και τους θεσμούς του. Μέσα όμως στην κοινωνία ώστε να καταστήσουν τη σημερινή βιομηχανία ένα ζωντανό οργανισμό που να δίνει λύσεις στις ανάγκες του πληθυσμού και όραμα απέναντι στο αδιέξοδο του σημερινού εργασιακού καθεστώτος και του καπιταλισμού.

Η ίδια η κοινωνία θα μπορούσε να αναλάβει την κοινωνική προστασία του αυτοδιαχειριζόμενου εργοστασίου. Η αλληλεγγύη της κοινωνίας και του εργατικού κινήματος θα πρέπει να είναι δεδομένη, ώστε να στηριχτεί οικονομικά, πολιτικά, ιδεολογικά και ηθικά, η όλη προσπάθεια (κίνημα συμπαράστασης, ταμείο αλληλεγγύης). Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο να υπάρξει ένας διάλογος ώστε να συζητηθούν το θέμα της αυτοδιαχείρισης, το πρακτικό της λειτουργίας και ο πολιτικός σκοπός αυτής της κίνησης. Να υπάρξουν προτάσεις και να δοθούν λύσεις στα ζητήματα της αλλαγής του προϊόντος παραγωγής, της προμήθειας των πρώτων υλών, της παραγωγής φτηνού οικολογικού λιπάσματος, της μεταφοράς και της διάθεσης απευθείας στους αγρότες ή στους συνεταιρισμούς αγροτών.

Τα εκατοντάδες παραδείγματα κατειλημμένων κι αυτοδιαχειριζόμενων βιοτεχνιών και βιομηχανιών σε όλο τον κόσμο, μας δείχνουν το δρόμο. Από την Αργεντινή (κατειλημμένα σούπερ μάρκετ, ξενοδοχεία, εργοστάσια κεραμοποιίας, αρτοποιεία κλπ), τη Γερμανία (εργοστάσιο ποδηλάτων), τη Βολιβία (κολλεκτίβες με ελεύθερη συνεργασία παραγωγών ή εργαζόμενων χωρίς αφεντικά), μέχρι το Μεξικό και τη Βραζιλία.

Δεν χρειάζεται λοιπόν να ζητιανεύουμε για να πάρουμε πίσω αυτά που δικαιούμαστε, ούτε να παρακαλούμε τα αφεντικά ώστε να συνεχίσουμε να είμαστε σκλάβοι τους. Πρέπει εμείς οι ίδιοι να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, να τη διαχειριστούμε σωστά, χωρίς να δουλεύουμε για να ζουν από τον ιδρώτα μας μερικοί κηφήνες, όπως οι εργοστασιάρχες και οι τραπεζίτες.

Και το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι πως η αυτοδιαχείριση ενός εργοστασίου αποδεικνύει πως το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί σε όλη την κοινωνία. Αποδεικνύει πως μπροστά στη θέλησή μας να ζήσουμε ελεύθεροι σαν άτομα και σαν κοινωνία δεν χρειαζόμαστε κανένα αφεντικό και καμιά εξουσία.

*Για το παραπάνω άρθρο αντλήθηκαν στοιχεία από τις εφημερίδες «Επί τα Πρόσω» φ. 1 και 2 (Απρίλιος και Μάιος 2006) και «Άπατρις»φ. 3 (καλοκαίρι 2009).

thumb.jpg

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]