user preferences

Εκπαίδευση

textProgettifici e dittatori scolastici 23:09 Jul 05 0 comments

textLa Buona Scuola 02:50 Oct 05 0 comments

textLa Buona Scuola 16:04 Sep 09 0 comments

textEducar para la bobada 07:32 Jan 08 0 comments

textAteismo diventa materia scolastica in Irlanda 17:59 Sep 27 0 comments

more >>
Recent articles by Έμμα Γκόλντμαν
This author has not submitted any other articles.
Recent Articles about Διεθνή Εκπαίδευση

Militant Kindergarten Dec 21 22 by The Center for Especifismo Studies

Ελευθεριακή ... Dec 13 22 by Μικρό Δέντρο

Το παιδί και ο&... Aug 08 21 by Emma Goldman

Η Κοινωνική Σημασία του Σύγχρονου Σχολείου

category Διεθνή | Εκπαίδευση | Γνώμη / Ανάλυση author Sunday October 12, 2014 20:07author by Έμμα Γκόλντμαν Report this post to the editors

Τι είναι λοιπόν το σχολείο του σήμερα, ασχέτως αν είναι δημόσιο, ιδιωτικό ή θρησκευτικό; Είναι για το παιδί ό,τι είναι η φυλακή για τον κατάδικο και οι στρατώνες για τον φαντάρο – ένα μέρος όπου το κάθε τι χρησιμοποιείται για να κάμψει την θέληση του παιδιού, και ύστερα να την συντρίψει, να την αναπλάσει και να την διαμορφώσει σε ένα πλάσμα ξένο ως προς τον εαυτό του.
goldmanatdemonstration.jpg

Για να κατανοήσουμε πλήρως την κοινωνική σημασία του Σύγχρονου Σχολείου, πρώτα πρέπει να κατανοήσουμε το σχολείο έτσι πως λειτουργεί στι μέρες μας και δεύτερον την ιδέα που διέπει το σύγχρονο εκπαιδευτικό κίνημα.

Τι είναι λοιπόν το σχολείο του σήμερα, ασχέτως αν είναι δημόσιο, ιδιωτικό ή θρησκευτικό; Είναι για το παιδί ό,τι είναι η φυλακή για τον κατάδικο και οι στρατώνες για τον φαντάρο – ένα μέρος όπου το κάθε τι χρησιμοποιείται για να κάμψει την θέληση του παιδιού, και ύστερα να την συντρίψει, να την αναπλάσει και να την διαμορφώσει σε ένα πλάσμα ξένο ως προς τον εαυτό του. Δεν θέλω να πω πως η διαδικασία αυτή γίνεται συνειδητά: δεν είναι παρά ένα κομμάτι ενός συστήματος το οποίο μπορεί να διατηρεί τον εαυτό του μόνο μέσω της απόλυτης πειθαρχίας και ομοιομορφίας. Εκεί νομίζω πως βρίσκεται το μεγαλύτερο έγκλημα της σημερινής κοινωνίας.

Φυσικά, η μέθοδος της αποδόμησης ενός ανθρώπου πρέπει να αρχίσει σε πολύ νεαρή ηλικία, του παιδιού εννοώ, γιατί εκείνο το διάστημα ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι πιο εύκαμπτος. Όπως ακριβώς οι ακροβάτες, προκειμένου να αποκτήσουν ικανότητες με τους μύες τους, αρχίζουν να γυμνάζονται και να προπονούνται όταν οι μύες τους είναι ακόμα εύκαμπτοι. Η αντίληψη συγκεκριμένα πως η γνώση μπορεί να αποκτηθεί μόνο στο σχολείο μέσα από συστηματική εκγύμναση και ο χρόνος στο σχολείο είναι η μόνη περίοδος στην οποία η γνώση μπορεί να ληφθεί, είναι από μόνη της τόσο εξωφρενική ώστε φτάνει για να καταδικάσουμε το σύστημα εκπαίδευσης σαν αυθαίρετο και άχρηστο.

Ας υποθέσουμε πως κάποιος πρότεινε ότι τα καλύτερα αποτελέσματα για το άτομο και την κοινωνία θα προέκυπταν μέσα από την καταναγκαστική σίτιση.

Ακόμα και ο πιο αδαής δεν θα επαναστατούσε απέναντι σε μια τόσο ηλίθια διαδικασία; Παρ’ όλα αυτά το στομάχι έχει μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα σχεδόν σε κάθε κατάσταση, σε σχέση με το μυαλό. Γνωρίζοντας όλα αυτά, το βρίσκουμε αρκετά φυσικό να έχουμε εξαναγκαστική πνευματική σίτιση.

Πράγματι, θεωρούμε εαυτούς ανώτερους από άλλα έθνη, γιατί έχουμε εξελίξει έναν εξαναγκαστικό εγκεφαλικό αγωγό, μέσα από τον οποίο, για ορισμένες ώρες κάθε μέρα, και για πολλά χρόνια, μπορούμε να επιβάλουμε στο μυαλό του παιδιού μια μεγάλη ποσότητα πνευματικής τροφής. Ο Emerson είπε εξήντα χρόνια πριν:“Είμαστε μαθητές των λέξεων, είμαστε έγκλειστοι σε σχολεία και κολέγια για δέκα ή δεκαπέντε χρόνια και βγαίνουμε από αυτά κενοί, μνήμες λέξεων, χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα”. Από από τότε που γράφτηκαν αυτά τα σοφά λόγια, η Αμερική έχει φτάσει στην παντοδυναμία ενός σχολικού συστήματος, και μέχρι στιγμής βρισκόμαστε καταπρόσωπο με μια απόλυτη αδυναμία αποτελεσμάτων. Η μεγάλη ζημιά που γίνεται από το σύστημα εκπαίδευσής μας δεν είναι τόσο το ότι διδάσκει πράγματα που δεν έχουν αξία, ότι βοηθάει στην διαιώνιση των προνομιούχων τάξεων, ότι τις βοηθάει στην εγκληματική διαδικασία της κλοπής και της εκμετάλευσης των μαζών. Η ζημιά που το σύστημα προκαλεί έγκειται στον κομπασμό του ότι είναι η πραγματική εκπαίδευση και με αυτό τον τρόπο σκλαβώνει τις μάζες πολύ περισσότερο από ότι θα μπορούσε ένας απόλυτος κυβερνήτης.

Σχεδόν όλοι στην Αμερική, συμπεριλαμβανομένων των φιλελεύθερων και των ριζοσπαστών, πιστεύουν ότι το Σύγχρονο Σχολείο για τις ευρωπαϊκές χώρες είναι υπέροχη ιδέα, αλλά ότι δε μας είναι απαραίτητο. “Κοιτάξτε τις ευκαιρίες που μας δίνονται”, προκηρύσσουν.

Στην πραγματικότητα, οι σύγχρονες εκπαιδευτικές μέθοδοι είναι απαραίτητες στην Αμερική πολύ περισσότερο απ' ό,τι στην Ισπανία ή οπουδήποτε αλλού, γιατί πουθενά αλλού δεν υπάρχει τόσος λίγος σεβασμός για την προσωπική ελευθερία και την πρωτοτυπία σκέψης. Η ομοιομορφία και η μίμηση είναι το σύνθημα μας. Από τη γέννηση μέχρι να πάψει η ζωή μας, αυτό το σύνθημα επιβάλλεται σε κάθε παιδί ως ο μοναδικός δρόμος προς την επιτυχία. Δεν υπάρχει ούτε ένας δάσκαλος ή εκπαιδευτικός που θα μπορούσε να κρατήσει τη θέση του αν τολμούσε να δείξει την ελάχιστη τάση μη- συμμόρφωσης στην ομοιομορφία και τη μίμηση.

Στη Νέα Υόρκη, μια καθηγήτρια γυμνασίου, η Henrietta Rodman, στην τάξη φιλολογίας της, εξήγησε στα κορίτσια της τη σχέση του George Eliot με τον Lewes. Ένα μικρό κορίτσι μεγαλωμένο σε καθολικό σπίτι, ώντας το υπέρτατο παράδειγμα πειθαρχίας και ομοιομορφίας, αφηγήθηκε το περιστατικό στη μητέρα της. Η μητέρα το ανέφερε στον ιερέα και ο ιερέας θεώρησε σκόπιμο να αναφέρει την δεσποινίδα Rodman στο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο. Παρόλο που στην Αμερική το Κράτος και η Εκκλησία είναι ξεχωριστοί θεσμοί, το Εκπαιδευτικό Συμβούλιο κάλεσε την δεσποινίδα Rodman για αναφορά και της κατέστησε σαφές πως αν ξαναέπαιρνε τέτοιες πρωτοβουλίες, θα έχανε τη θέση της.

Στο Newark του New Jersey, ο κ. Stewart, ένας πολύ αποτελεσματικός καθηγητής γυμνασίου, προέδρευσε της επιμνημόσυνης συνάντησης για τον Ferrer, προσβάλλοντας έτσι τους Καθολικούς αυτής της πόλης, οι οποίοι άμεσα ξεκίνησαν διαμαρτυρία στο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο. Ο κ. Stewart δικάστηκε και υποχρεώθηκε να απολογηθεί για να κρατήσει τη θέση του. Οι αίθουσες μάθησης μας, από το δημόσιο σχολείο μέχρι το πανεπιστήμιο, δεν είναι παρά ζουρλομανδύες για τους δασκάλους όπως και για τους μαθητές, απλώς γιατί ένας ζουρλομανδύας για το πνεύμα είναι η καλύτερη εγγύηση για μια ανιαρή, άχρωμη, αδρανή μάζα μετακινούμενη σαν αγέλη προβάτων μεταξύ δύο ψηλών τοίχων.

Πιστεύω ότι είναι πια καιρός όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι να ξεκαθαρίσουν το εξής, το παρόν σύστημα μας οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης διατηρείται όχι τόσο από τον πλούτο και τα δικαστήρια άλλα από μια αδρανή ανθρώπινη μάζα καταπιεσμένη σε απόλυτη ομοιομορφία, και πως το σχολείο σήμερα είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο για την επίτευξη αυτού του στόχου. Δε νομίζω ότι υπερβάλλω, ούτε ότι μόνο εγώ έχω αυτή τη θέση. Μεταφέρω από ένα άρθρο στο «Mother Earth» από το Σεπτέμβρη του 1910 του Dr. Hailman, ενός λαμπρού δασκάλου με σχεδόν 25 χρόνια πείρας, ορίστε τι έχει να πει: Τα σχολεία μας έχουν αποτύχει γιατί βασίζονται στον καταναγκασμό και τον περιορισμό. Τα παιδιά διατάζονται αυθαίρετα τι, πότε και πως να κάνουν οτιδήποτε. Η πρωτοβουλία, η αυθεντικότητα, η αυτοέκφραση και η ατομικότητα απαγορεύονται. Θεωρείται δυνατό και σημαντικό όλοι να έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα, με την ίδια σειρά και στον ίδιο χρόνο. Η λατρεία του ειδώλου της ομοιομορφίας συνεχίζεται ανοιχτά και σιωπηλά. Και για να βεβαιωθούμε ότι δεν θα υπάρξει ετερόδοξη παρεμβολή, η σχολική επίβλεψη καθορίζει κάθε βήμα καθώς και τον τρόπο και ρυθμό του, ώστε οποιαδήποτε ενοχλητική πρωτοβουλία ή πρωτοτυπία να μην εμφανιστούν όσο περνάει από το χέρι του δασκάλου. Ακόμα ακούμε υπερβολικά να μιλάνε για τάξη, μεθόδους, σύστημα, πειθαρχία, με τον θανατικό τρόπο του παρελθόντος, και όλα αυτά στοχεύουν στην καταστολή παρά την απελευθέρωση της ζωής.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, οι δάσκαλοι είναι απλά εργαλεία, αυτόματα που διαιωνίζουν ένα μηχάνημα που παράγει κι άλλα αυτόματα. Επιμένουν να επιβάλλουν τη γνώση τους στον μαθητή, αγνοούν ή καταπιέζουν την ενστικτώδη τους θέληση για χρήση και ομορφιά, και τους σέρνουν ή σπρώχνουν σε μια “λογική” διαδρομή προς την ανιαρή αγγαρεία. Αντικαθιστούν φυσικά κίνητρα που δεν φοβούνται δυσκολίες και προσπάθεια, με κίνητρα εξωτερικού καταναγκασμού και τεχνητών δωροδοκιών, τα οποία, συχνά βασισμένα στον φόβο ή την αντικοινωνική απληστία και τη μισαλλοδοξία, αναστέλλουν την ανάπτυξη της χαράς για εργασία ως αυτοσκοπό της ίδιας της εργασίας, είναι εχθρικές απέναντι στις τελολογικές πράξεις, σβήνουν τη ζωντάνια της δημιουργικής πρωτοβουλίας και τη θέληση της κοινωνικής συνεισφοράς. Αντικαθιστούν αυτά τα αμετάβλητα κίνητρα με εφήμερες και αναλώσιμες ιδιοτροπίες. Έτσι εμποδίζεται η ανάπτυξη του παιδιού, το μυαλό του αμβλύνεται, και η ίδια του η ύπαρξη διαστρεβλώνεται, καθιστώντας το ακατάλληλο να πάρει μέρος στην κοινωνική πάλη σαν ανεξάρτητος παράγοντας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο μισητό σήμερα στον κόσμο και σε οποιοδήποτε περίγυρο από τους ανεξάρτητους παράγοντες.

Το σύγχρονο σχολείο αποκηρύσσει αυτό το ολοκληρωτικά ολέθριο και αληθινά εγκληματικό εκπαιδευτικό σύστημα. Υποστηρίζει ότι υπάρχει τόση αρμονία μεταξύ καταναγκασμού και εκπαίδευσης όση και μεταξύ τυραννίας και ελευθερίας. Οι δύο αυτές έννοιες είναι τόσο μακρυά η μία από την άλλη όσο και οι πόλοι της γης. Η βασική αρχή του Σύγχρονου Σχολείου είναι η εξής: η εκπαίδευση είναι διαδικασία εκμαίευσης και όχι εισχώρησης, στοχεύει στην δυνατότητα ότι το παιδί πρέπει να αφεθεί ελεύθερο να αναπτυχθεί αυθόρμητα, καθοδηγώντας μόνο του τις προσπάθειες του και επιλέγοντας τους κλάδους της γνώσης που επιθυμεί να μελετήσει. Άρα, ο δάσκαλος, αντί να αντιτίθεται, ή να παρουσιάζει τις απόψεις, προτιμήσεις ή πεποιθήσεις του ως τις μόνες έγκυρες, θα πρέπει να είναι ένα ευαίσθητο όργανο που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες του παιδιού όπως αυτές εκδηλώνονται. Θα πρέπει να είναι μια δίοδος μέσω της οποίας το παιδί θα αποκτήσει μέρος της συσσωρευμένης γνώσης του κόσμου όταν αυτό δείξει έτοιμο και δεκτικό. Επιστημονικά και αποδείξιμα γεγονότα στο Σύγχρονο Σχολείο θα παρουσιάζονται ως γεγονότα, αλλά καμία ερμηνεία οποιασδήποτε θεωρίας, κοινωνικής, πολιτικής ή θρησκευτικής, δεν θα παρουσιάζεται ως έχουσα τέτοιο κύρος ή ιδεολογική υπεροχή που να αποκλείει το δικαίωμα στην κριτική ή και τη δυσπιστία. Το Σύγχρονο Σχολείο λοιπόν, πρέπει να είναι ελευθεριακό. Κάθε μαθητής πρέπει να αφεθεί ελεύθερος στον πραγματικό εαυτό του. Το κύριο αντικείμενο του σχολείου είναι η προώθηση της αρμονικής ανάπτυξης όλων των ικανοτήτων που κρύβονται μες στο παιδί. Δεν μπορεί να υπάρξει εξαναγκασμός στο Σύγχρονο Σχολείο, ούτε εξαναγκαστικοί κανόνες ή κανονισμοί. Ο δάσκαλος μπορεί να ξυπνήσει, μέσω του ενθουσιασμού του και της ευγένειας του χαρακτήρα του, το λανθάνοντα ενθουσιασμό και ευγένεια των μαθητών του, αλλά θα υπερβεί της ελευθερίες που του δίνει η θέση του μόλις προσπαθήσει να εξαναγκάσει το παιδί με οποιοδήποτε τρόπο. Το να πειθαρχήσει κανείς ένα παιδί σημαίνει την εγκαθίδρυση πλαστών ηθικών προτύπων, αφού στο παίδι δημιουργείται η εντύπωση ότι η τιμωρία είναι κάτι που θα του επιβάλλεται απ' έξω, από κάποιον πιο ισχυρό, αντί το ότι είναι η φυσική και αναπόφευκτη αντίδραση και αποτέλεσμα των πράξεων του.

Ο κοινωνικός σκοπός του Σύγχρονου Σχολείου είναι να αναπτύξει το άτομο μέσω της γνώσης και του ελεύθερου παιχνιδιού μεταξύ χαρακτηριστικών ιδιοτήτων, ώστε να γίνει κοινωνικό ον, επειδή έχει μάθει να ξέρει, τον εαυτό του, τη σχέση του με τους συνανθρώπους του και να πραγματώνει τον εαυτό του σε μια αρμονική σύμπραξη με την κοινωνία. Φυσικά, το Σύγχρονο Σχολείο δεν προτείνει να πετάξουμε ό,τι έχουν μάθει οι εκπαιδευτικοί μέσα από τα λάθη του παρελθόντος. Αλλά παρ' ότι θα δέχεται την πρότερη εμπειρία, θα πρέπει πάντα να χρησιμοποιεί μεθόδους και υλικά που θα τείνουν να προάγουν την αυτο-έκφραση του παιδιού. Ένα παράδειγμα: ο τρόπος με τον οποίο μαθαίνεται η έκθεση στο σημερινό σχολείο, σπανίως επιτρέπει στο παιδί τη χρήση είτε κρίσης είτε πρωτοβουλίας. Το ΣύγχρονοΣχολείο στοχεύει να διδάξει έκθεση μέσω πρωτότυπων θεμάτων επιλεγμένα από τους μαθητές και τις προσωπικές εμπειρίες ζωής τους. Οι σκελετοί των ιστοριών θα καθορίζονται από τις φανταστικές ή πραγματικές εμπειρίες των μαθητών.

Αυτή η νέα μέθοδος ανοίγει άμεσα μια νέα προοπτική δυνατοτήτων. Τα παιδιά είναι πολύ επηρεάσιμα και πολύ ζωντανά. Πέραν του ότι δεν έχουν ακόμα εξαναγκαστεί σε ομοιομορφία, η εμπειρία τους θα περιέχει αναπόφευκτα περισσότερη πρωτοτυπία, και ομορφιά, από αυτή του δασκάλου.

Είναι επίσης λογικό να υποθέσουμε ότι το παιδί ενδιαφέρεται έντονα για ότι αφορά τη ζωή του. Άρα, δεν θα πρέπει η έκθεση που βασίζεται στην εμπειρία και τη φαντασία του μαθητή να δίνει καλύτερο υλικό σκέψης και ανάπτυξης απ' ό,τι μπορεί να αντληθεί από τη μηχανική παρούσα μέθοδο η οποία, στην καλύτερη των περιπτώσεων, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μίμηση;

Όλοι όσοι, έστω και ελάχιστα, έχουν επαφή με την παρούσα μέθοδο εκπαίδευσης ξέρουν ότι στη διδασκαλία ιστορίας το παιδί μαθαίνει ότι ο Carlyle είναι μια “ανθολογία ψεμάτων”. Ένας βασιλιάς εδώ, ένας πρόεδρος παραπέρα και μερικοί ήρωες που πρέπει να λατρεύονται μετά θάνατον, είναι το σύνηθες υλικό που αποτελεί την ιστορία. Το Σύγχρονο Σχολείο, όσο αφορά την διδασκαλία της ιστορίας, πρέπει να παρουσιάσει στο παιδί ένα πανόραμα δραματικών περιόδων και συμβάντων που θα περιγράφει τα κύρια κινήματα και εποχές της ανθρώπινης ανάπτυξης. Πρέπει λοιπόν, να βοηθήσει να αναπτυχθεί στο παιδί μια εκτίμηση για τον αγώνα των προηγούμενων γενεών για πρόοδο και ελευθερία και κατά συνέπεια να αναπτυχθεί ένας σεβασμός για κάθε αλήθεια που στοχεύει στην χειραφέτηση του ανθρώπινου γένους. Η αρχή που διέπει το Σύγχρονο Σχολείο είναι να καταστεί αδύνατη η ύπαρξη του καθοδηγητή, του καθοδηγητή ο οποίος έχει τυφλωθεί από την ασήμαντη εξειδίκευση του και δεν βλέπει τη ζωή που αυτή θα έπρεπε να υπηρετεί, το στενόμυαλο λάτρη της ομοιομορφίας, τον αντιδραστικό που φωνάζει για “περισσότερη ορθογραφία και μαθηματικά και λιγότερη ζωή”, τον αυτάρκη απόστολο της παρηγοριάς, ο οποίος λατρεύοντας ό,τι υπήρξε, δεν βλέπει τι υπάρχει και τι θα έπρεπε να υπάρχει, τον ηλίθιο προσκολλημένο μιας παρακμάζουσας εποχής που διεξάγει πόλεμο ενάντια στο φρέσκο σθένος που πετάγεται από τη γη. Όλους αυτούς, το Σύγχρονο Σχολείο σκοπεύει να τους αντικαταστήσει με ζωή, τον αληθινό ερμηνευτή της εκπαίδευσης.

Μια νέα μέρα ξημερώνει όταν το σχολείο θα υπηρετεί τη ζωή σε όλες της τις φάσεις και ευλαβικά θα ανυψώσει κάθε παιδί στο μέρος που του αρμόζει σε μια κοινή ζωή ωφέλιμης κοινωνικής αποτελεσματικότητας, της οποίας το σύνθημα δεν θα είναι η ομοιομορφία και η πειθαρχία αλλά η ελευθερία, η διεύρυνση, η καλή θέληση και η χαρά για όλους.

Μετάφραση metafrasi.squat

This page has not been translated into Polski yet.

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]