Θρησκεία και Κράτος

Διεθνή | Θρησκεία | Γνώμη / Ανάλυση Tuesday March 10, 2015 18:29 by Rudolf Rocker

Απόσπασμα από το τρίτομο έργο "Εθνικισμός και Πολιτισμός", Ά τόμος, εκδόσεις Άρδην

Κάθε εξουσία ήταν αρχικά ιερατική και στο βαθύτατο πυρήνα της έχει παραμείνει τέτοια μέχρι σήμερα. Η αρχαία ιστορία γνωρίζει πολλά παραδείγματα, όπου ο ρόλος του Ιερέα ενσωματωνόταν μαζί με το ρόλο του ηγεμόνα και του νομοθέτη σε ένα πρόσωπο. Επίσης η ετυμολογική προέλευση αμέτρητων τίτλων ευγενείας από ονόματα, στα οποία εκφράζεται σαφώς η ιερατική λειτουργία των παλιότερων φορέων τους, αποδεικνύει μετά βεβαιότητος την κοινή καταγωγή της θρησκευτικής και κοσμικής εξουσίας.[...]

Κάθε εκκλησία αγωνίζεται διαρκώς για την επέκταση των ορίων της εξουσίας της και για βαθύτερη εμφύτευση μέσα στις καρδιές των ανθρώπων του αισθήματος της εξάρτησης. Αλλά και κάθε κοσμική εξουσία παρακινείται από την ίδια επιθυμία και, συνεπώς, και στις δυο περιπτώσεις οι προσπάθειες κατατείνουν προς τον ίδιο σκοπό. Όπως ακριβώς στην θρησκεία ο Θεός είναι το παν και ο άνθρωπος τίποτα, έτσι και στην πολιτική το Κράτος είναι το παν και ο υπήκοος τίποτα. Οι δυο αρχές της επουράνιας και της επίγειας εξουσίας: "Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου" και "Υποτάξου στην εξουσία" αναβλύζουν από την ίδια πηγή και είναι ενωμένες, όπως τα Σιαμαία αδέλφια.

Όσο περισσότερο ο άνθρωπος μαθαίνει να τιμά τον Θεό σαν εκπρόσωπο κάθε τελειότητας, τόσο περισσότερο μετατρέπεται - αυτός, ο πραγματικός δημιουργός του Θεού - σ' ένα αξιοθρήνητο σκουλήκι, σε μια ζωντανή ενσάρκωση κάθε επίγειας μηδαμηνότητας και αδυναμίας. Ο θεολόγος και ο νομοδιδάσκαλος δεν κουράσθηκαν ποτέ να τον διαβεβαιώσουν ότι είναι "ένας αμαρτωλός καρπός" που θα μπορούσε να σωθεί από την αιώνια καταδίκη μόνο με την αποκάλυψη των εντολών του Θεού και με την αυστηρή υπακοή σε αυτές. Και από τη στιγμή που ο παλιός υπήκοος και ο σημερινός πολίτης προίκισε το Κράτος με όλες τις ιδιότητες της τελειότητας, υποβάθμισε τον ίδιο του τον εαυτό σε μια ανίσχυρη και παιδιάστικη μαριονέττα.

Οι νομικές αυθεντίες και οι θεολόγοι του Κράτους, με τη σειρά τους, ποτέ δεν σταμάτησαν να του εγχαράσσουν την επαίσχυντη πεποίθηση ότι στον πυρήνα της υπάρξεώς του ήταν προσβεβλημένος από τα μοχθηρά ορμέφυτα του εκ γενετής παραβάτη, που θα μπορούσε να οδηγηθεί στο δρόμο της επίσημα καθορισμένης αρετής μόνον από το νόμο του Κράτους. Το δόγμα του προπατορικού αμαρτήματος είναι θεμελιώδες για την ύπαρξη όλων των μεγάλων θρησκευτικών συστημάτων, αλλά και για την ύπαρξη κάθε θεωρίας του Κράτους. Η πλήρης ταπείνωση του ανθρώπου και η δυσοίωνη πίστη στη μηδαμηνότητα και στην αμαρτωλότητα της φύσης του υπήρξαν ανέκαθεν το στερεότερο θεμέλιο κάθε πνευματικής και κοσμικής εξουσίας. Το θεικό "Εσύ οφείλεις" και το κυβερνητικό "Εσύ υποχρεούσαι" αλληλοσυμπληρώνονται τέλεια: εντολή και νόμος αποτελούν απλώς διαφορετικές εκφράσεις της ίδιας ιδέας.