Ελπίδα πουλούσαν, ηγεμονία ήθελαν

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Αριστερά | Γνώμη / Ανάλυση Thursday May 14, 2015 20:32 by Ευάγριος Αληθινός ngnm55 at gmail dot com

Ή θα γκρεμίσουμε το σαθρό τους οικοδόμημα για να χτίσουμε ένα νέο που θα είναι για όλους απολαυστικό και ισότιμο σε κάθε πτυχή της ζωής και το οποίο θα εξυψώνει την ελευθερία στη θέση της σκλαβιάς, ή θα συνεχίσουμε να πλέουμε στον ποταμό της υποταγής, οδηγούμενοι προς τον ωκεανό της εκμηδένισής μας.

Τέτοια περιπέτεια τέτοια ωραία ελπίδα
μέσ᾿ στις συνέχειες των ονείρων έχω τον αμνό...
(Νίκος Καρούζος – Ρωγμές)

Από τα κόμματα και την εξουσία γενικώς δεν έχω απαιτήσεις. Λειτουργούσαν και θα λειτουργούν πάντα με όρους μακιαβελισμού και κυνικότητας. Κάθε μέρα που περνά η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και οι ψηφοφόροι οπαδοί της μου θυμίζουν όλο και πιο πολύ το κλασικό έργο του Τζωρτζ Όργουελ “Η φάρμα των ζώων”. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε τις εκλογές επενδύοντας στην καταρράκωση ενός γονατισμένου λαού από τη συνεχή οικονομική επίθεση της κυριαρχίας, υποσχόμενος όχι μόνο ότι θα τον απαλλάξει από τη δυστυχία του, αλλά και ότι τα πράγματα θα γίνονταν καλύτερα για όλους/ες μέσα σε μερικούς μήνες. Και κάπου εδώ αρχίζει το θέατρο του παραλόγου. Για να σχηματίσει κυβέρνηση κάνει συνεργασία με τον διαχρονικά βασικό ιδεολογικό εχθρό της αριστεράς, ένα λαϊκό ακροδεξιό κόμμα (ΑΝΕΛ) που η κυρίαρχη πολιτική του αφήγηση βασίζεται στη συνωμοσιολογία και φυσικά στον εθνικισμό του “να πάρουμε την Πόλη”.

Εδώ να κάνω μία παρένθεση και να θυμίσω ότι όταν σε στηρίζει ο βασικός σου και μεγαλύτερος ιδεολογικός σου εχθρός, τότε ή εσύ γέρνεις προς αυτόν, ή έχεις ήδη διαβρωθεί από την επένδυσή σου σε ένα στείρο πατριωτισμό που βλέπει παντού εξωτερικούς δια το έθνος εχθρούς και το μεγαλείο αυτού (όπως είναι γνωστό, αυτό έχτιζε Παρθενώνες όταν οι άλλοι ήταν στα δέντρα).

Να θυμίσω επίσης ότι η επένδυση στον πατριωτισμό, χωρίς να μιλάς για το ποιός είναι ο πραγματικός εχθρός (ο οποίος δεν είναι άλλος από τον επιθετικό καπιταλισμό της Αυτοκρατορίας του χρήματος, δηλαδή των τραπεζιτών και των πολυεθνικών), στέλνει στο τέλος τον κόσμο στην αγκαλιά των αυθεντικών εκφραστών του πατριωτισμού-εθνικισμού, δηλαδή αυτών που η κυρίαρχη ιδεολογία τους είναι η υπεροχή του έθνους και της πατρίδας τους έναντι των άλλων εθνών, οι οποίοι αποκαλούνται πολιτικά φασίστες και ναζί. Κλείνει η παρένθεση.

Στη συνέχεια διορίζει υπουργό οικονομικών έναν άνθρωπο τον οποίο τα μ.μ.ε. αποθεώνουν και προβάλλουν συνεχώς σαν rock star, προβάλλοντας την προσωπική του μεγαλοαστική ζωή, το τι φοράει κλπ. μέσα από μια gossip εικόνα, λες και μιλάμε για ένα μοντέλο πασαρέλας μόδας, παρά για έναν άνθρωπο που έχει αναλάβει το πλέον νευραλγικό υπουργείο της χώρας.

Οι μικροαστοί οπαδοί της κυβέρνησης παραληρούν και ριγούν σε σημείο σεξουαλικής φαντασίωσης στη θέα του νέου αστέρα και κανείς δεν μιλά για τις οικονομικές του συμφωνίες με την αυτοκρατορία του χρήματος, οι οποίες είναι μία συνέχεια όλων των προηγούμενων διαχειριστών της εξουσίας στην Ελλάδα. Δηλαδή, η συνεχής αφαίμαξη κάθε οικονομικής δυνατότητας των φτωχότερων στρωμάτων, η φτωχοποίηση και η διαρκής ληστεία τους, προς όφελος των ισχυρών οικονομικά Ελλήνων και Ευρωπαίων μεγαλοαστών. Και το παραμύθι συνεχίζεται: Στην πορεία οι αυτοαποκαλούμενοι “αριστεροί” προτείνουν για πρόεδρο της Δημοκρατίας ένα πολιτικό τίποτα προερχόμενο από τα βάθη της μεγαλοαστικής δεξιάς παράταξης, τον Προκόπη Παυλόπουλο, ο οποίος ως υπουργός εσωτερικών της τότε κυβέρνησης της Ν.Δ., τη μέρα που δολοφονήθηκε ο 16 ετών Αλέξης Γρηγορόπουλος από τον αστυνομικό Ε. Κορκονέα, είδε (όπως κάθε πολιτικός στο παρελθόν σε ανάλογες κρατικές δολοφονίες από τα αστυνομικά σκυλιά) ένα ακόμη“μεμονωμένο περιστατικό”.

“Ο Παυλόπουλος εκφράζει το λαό”, είπε με κυνικό αλλά γλυκό χαμόγελο ο viral ροζ εκπρόσωπος της κυβέρνησης Γαβριήλ Σακελλαρίδης, ενδυόμενος επάξια τον Ρόλο του παρά τω πρωθυπουργώ.

Να γιατί ο Ρόλος, εκτός από κατανάλωση εξουσίας, είναι το παν για την “ηρεμία” της. Οι νεόκοποι οπαδοί της ΠΑΕ... ΣΥΡΙΖΑ Έχω πια επιλέξει να αναφέρομαι στους φανατικούς ψηφοφόρους και οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ προσφωνώντας τους με καθαρά ποδοσφαιρικούς όρους. Ο φανατισμός, η αλαζονεία τους και οι συνεχείς μέχρι χυδαιότητας επιθέσεις που εξαπολύουν σε όσους ασκούν κριτική στην κυβέρνηση, μου θυμίζουν φανατικούς χούλιγκανς ποδοσφαιρικής ομάδας. Τα περιστατικά είναι τόσα πολλά μέσα στους μόνο δύο μήνες κατά τους οποίους η “αγαπημένη τους ομάδα”- κυβέρνηση διαχειρίζεται την εξουσία, που δεν θα με έφταναν 3-4 σελίδες της εφημερίδας για να τα απαριθμήσω. Τελικά οι οπαδοί, απ' όπου και αν προέρχονται, παραμένουν άβουλα τυφλά ποντίκια που το αφεντικό τους μιλά μέσα από το στόμα τους.

Αυτό όμως που το αφεντικό τους δεν θυμάται είναι ότι, όταν το καράβι αρχίζει και βουλιάζει, τα ποντίκια είναι τα πρώτα που το εγκαταλείπουν. “Έλληνας ψηφοφόρος”. Ο Γυρολόγος των κομμάτων εξουσίας. Η κομματική τύφλωση και το μεθύσι της εξουσίας βλάπτουν σοβαρά τη μνήμη και την πραγματικότητα. Οι Έλληνες ψηφοφόροι δεν έγιναν μέσα σε μία νύχτα αριστεροί, ούτε ανακάλυψαν τα... κινήματα του “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός” σαν τη “θεία φώτιση”. Ήταν και παραμένουν βαθιά συντηρητικοί, παρτάκηδες, απολίτικοι μικροαστοί, που η σχέση τους με την εκάστοτε εξουσία είναι σχέση “δούναι και λαβείν”. Στο σημείο αυτό αντιγράφω ένα απόσπασμα από το κείμενο του Αντώνη Δρακωνάκη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Κοινωνικός Αναρχισμός”: Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν έναν πληθυσμό πιστωτών που, μόλις δουν τις αξιώσεις τους να καταρρέουν, θα αποσύρουν την πίστωση.

Η μικροαστική ανυπομονησία για αλλαγή, βασισμένη στην άρνηση για προσωπική συμμετοχή στον κοινωνικό αγώνα, είναι τυφλή και αδηφάγος· δεν την ενδιαφέρει το χρώμα του μεσσία, αρκεί να εμφανίζεται ως μεσσίας, και δεν καταλαβαίνει τις παρακλήσεις του για υπομονή· θέλει ευημερία εδώ και τώρα, αλλιώς αλλάζει ψηφοδέλτιο. Εκλογικοί πληθυσμοί όπως αυτοί δεν μπορούν να συσπειρωθούν γύρω από έναν πολιτικό φορέα στη βάση της κοινωνικής αλληλεγγύης και του κοινού ιδεώδους· αρχικά, γιατί δεν διαθέτουν -τουλάχιστον στην επαναστατική τους εκδοχή- τίποτα από τα δύο. Ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται σε μια σαθρή εκλογική βάση -και μάλλον εκεί θα παραμείνει- που θα τον προδώσει στην πρώτη ευκαιρία. Κι αυτό γιατί, αφενός δεν προέρχεται από καμιά μαζική κινηματική δύναμη (κίνημα) με εμπειρία στον δρόμο και τους κοινωνικούς αγώνες και, αφετέρου, γιατί δεν έχει τη δυνατότητα να εξαγοράσει -άμεσα- το εκλογικό του σώμα (διανομή κρατικού χρήματος), χτίζοντας έναν πελατειακό μηχανισμό -αλά ΠΑΣΟΚ- που να μπορέσει να συσπειρώσει τη βάση στο όνομα της «ταμπακέρας».

Ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει ελάχιστα στην πραγματική διάσταση των κοινωνικών αγώνων (όπως και στην όξυνσή τους) και αυτή είναι η ξερή αλήθεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να επιδείξει κάποια αξιοσημείωτη εμπειρία ή τεχνογνωσία, στην από-τα-κάτω δόμηση των κοινωνικών αγώνων. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει ξεπατικώσει κάθε ιδέα και πρακτική που αναπτύσσεται εντός του αντιεξουσιαστικού χώρου τα τελευταία χρόνια όσο ήταν στην αντιπολίτευση. Η αλληλεγγύη, το ιδεώδες δηλαδή, δεν έχει για τους εύκαιρους ψηφοφόρους του ούτε ταξικό πρόσημο ούτε το στοιχείο μιας ολιστικής, αξιακής αμφισβήτησης, γιατί η συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων των κοινοβουλευτικών κομμάτων αντιλαμβάνονται την αλληλεγγύη ως φιλανθρωπία και τα ιδεώδη ως σχετικολογικά υπαρξιακά ευχολόγια.

Ανάμεσα στις μνήμες, τα όνειρα, τις επιθυμίες και τις τύψεις, ποιος είναι σίγουρος για το τι στα αλήθεια συνέβη;

Υπάρχουν αρκετοί/ες που ακόμη πιστεύουν ότι η καλυτέρευση της ζωής τους θα έρθει μέσα από τους θεσμούς που η κυριαρχία έχει ορίσει για τον εαυτό της. Αυτός όμως που ορίζει, είναι αυτός που απολαμβάνει αποκλειστικά τους καρπούς των ορισμών του. Κάθε νέος τύπος εξουσίας γίνεται πρόδρομος νέων δυνατοτήτων ανάπτυξης, έχοντας ακόμη και τις καλύτερες προθέσεις.. Αλλά η εξουσία προσπαθεί πάντοτε να διατηρήσει τα πράγματα όπως είναι, προσκολλημένα ακίνδυνα στα στερεότυπα και στους θεσμούς των ιδεολογικών της μηχανισμών.

Αυτή υπήρξε η αιτία όλων των επαναστάσεων της Ιστορίας. Εκείνος που προσπαθεί συνεχώς να υποτάξει τα πάντα σε μια μηχανική τάξη, γίνεται στο τέλος κι ο ίδιος μια μηχανή και χάνει κάθε ανθρώπινο αίσθημα.

Δεν πρόκειται ποτέ η αυτοκρατορία τους χρήματος να έρθει και να μας πει “έχετε δίκιο” και να αποσυρθεί έτσι απλά με σκυμμένο το κεφάλι.

Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό και συνεχίζει να μιλά μέσα από τους δικούς τους οικονομικούς όρους, προσπαθώντας να βρει αναίμακτους τρόπους, είναι άξιος να παθαίνει όσα παθαίνει.

Άξιος ενός συμβολαίου θανάτου που έχει τη δική του υπογραφή και συναίνεση. Του δικού του θανάτου. Κάποιοι όμως που δεν το δέχονται αυτό, δεν είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν τους εθελόδουλους και τους φοβισμένους.

Ή θα γκρεμίσουμε το σαθρό τους οικοδόμημα για να χτίσουμε ένα νέο που θα είναι για όλους απολαυστικό και ισότιμο σε κάθε πτυχή της ζωής και το οποίο θα εξυψώνει την ελευθερία στη θέση της σκλαβιάς, ή θα συνεχίσουμε να πλέουμε στον ποταμό της υποταγής, οδηγούμενοι προς τον ωκεανό της εκμηδένισής μας.

Όλα τα άλλα είναι φτηνοί πολιτικαντισμοί που συνεχίζουν να κρατούν στην επιφάνεια ένα ναυαγισμένο σύστημα.

*Το παραπάνω κείμενο περιέχεται στο νέο φύλλο της εφημερίδας δρόμου Άπατρις (φ.29 Μάιος 2015). Επιτρέπεται η αναδημοσιευσή του για κινηματικούς σκοπούς. Απαγορεύεται η αναδημοσίευσή του για εμπορικούς λόγους από τα αστικά μ.μ.ε.