user preferences

Search author name words: CNT

Μια συνέντευξη...

category Γαλλία / Βέλγιο / Λουξεμβούργο | Φύλο | Συνέντευξη author Saturday April 22, 2006 15:12author by παρισινή CNT Report this post to the editors

Από το http://www.cnt-f.org/commission-femmes.rp/interviou.html Δημοσιεύτηκε στο Athens Indymedia.

Όταν οι γυναίκες της παρισινής CNT βρέθηκαν στο προσκήνιο της γαλλικής επικαιρότητας (με τη δράση τους ενάντια στους «σταυροφόρους της Ηθικής Τάξης») παραχώρησαν μια αποκλειστική συνέντευξη στους συνοδοιπόρους τους

Ερ: Εδώ και κάποιο καιρό σας συναντάμε πολύ συχνά τόσο στις ενέργειες ενάντια στους πολέμιους των εκτρώσεων όσο και σε συνδικαλιστικές παρεμβάσεις. Μπορείτε να μας «συστήσετε» την γυναικεία επιτροπή της CNT;

Σάντρα: Πριν από πολλά χρόνια υπήρχε ήδη μια γυναικεία επιτροπή στην CNT (όπως και οι «Ελεύθερες Γυναίκες» στην Ισπανία). Τον Φλεβάρη του 1995, κάναμε μια συγκέντρωση για να ξαναδημιουργήσουμε αυτήν την επιτροπή και για να καλύψουμε το «κενό» που υπήρχε στο συνδικάτο μας για τα θέματα που αφορούν πιο ειδικά τις γυναίκες και την εργασία.

Βαλ. Θέλαμε να φέρουμε περισσότερες γυναίκες, γιατί είναι γεγονός ότι στο χώρο μας υπάρχουν περισσότεροι άντρες απ’ ό,τι γυναίκες. Θέλαμε να απευθυνθούμε και στις γυναίκες που αισθάνονται άσχημα μέσα σε ένα συνδικάτο.

Σάντρα: Η επιτροπή γεννήθηκε για διάφορους λόγους. Κάποιες από μας θέλανε κυρίως να τονίσουν μέσα στα πλαίσια του συνδικάτου τα θέματα που αφορούν τους γυναικείους αγώνες.

Στεφανί: Θέλαμε ακόμα να απευθυνθούμε στις γυναίκες των μελών της CNT, για να πάρουν κι αυτές μέρος στους αγώνες, για να μην θεωρούν ότι ο συνδικαλισμός είναι μια υπόθεση που αφορά μόνο τους άντρες τους.

Βαλ: Ο συνδικαλισμός δεν είναι μια «αντρική δουλειά», πρέπει να αναπτυχθούν άλλες μορφές προσέγγισης, σκέψης.

Στεφανία: Διαπιστώνουμε, άλλωστε, ότι οι γυναίκες παίζουν έναν όλο και πιο σημαντικό ρόλο στο επαναστατικό κίνημα, το βλέπουμε σε παγκόσμια κλίμακα. Έπρεπε να τους προσφέρουμε έναν δικό τους χώρο ιδεολογικής αναζήτησης.

Ερ: Οι άντρες είναι ευπρόσδεκτοι στην ομάδα σας;

Σάντρα: Η πρώτη μας συζήτηση ήταν πάνω σ αυτό το θέμα, για το αν η ομάδα θα ήταν μεικτή ή όχι. Κάποιες από μας πίστευαν ότι αφήνοντας τους άντρες να έρθουν κινδυνεύαμε να αναπαράγουμε πατριαρχικά μοντέλα. Παρ’ όλα αυτά, αποφασίσαμε να είμαστε μια «μεικτή» ομάδα, για να «εμπλουτισθούμε», διατηρώντας όμως το δικαίωμα να κάνουμε και «κλειστές» συγκεντρώσεις, μεταξύ γυναικών. Εκ των πραγμάτων, έχουμε μια γυναικεία πλειοψηφία, αλλά δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τους άνδρες που έρχονται.

Στεφανί: Μετά το 1968, το κίνημα είχε τις συνθήκες που γνωρίζουμε. Οι γυναίκες (φοιτήτριες ή εργαζόμενες) ένοιωσαν να χάνουν το δικαίωμα λόγου από τους άντρες, να τους ακολουθούν στις γενικές συνελεύσεις. Για πρώτη φορά, πήραν οργανωμένα το δικαίωμα λόγου και ήταν αναγκαίο να «εξασκηθούν» για να μπορούν να αντεπεξέλθουν στους αγώνες τους. Γι’ αυτό και οι συγκεντρώσεις στις ομάδες τους ήταν αποκλειστικά για γυναίκες. Σήμερα, το να έχουμε «μεικτές ομάδες» είναι σημαντικό. Τα πράγματα έχουν αλλάξει, ιδιαίτερα στην εκπαίδευση. Η μητέρα μου, που πήρε μέρος σ’ αυτούς τους αγώνες της δεκαετίας του ‘70, είχε τελειώσει το σχολείο θηλέων. Για μας οι συνθήκες είναι διαφορετικές.

Βαλ: Ο αγώνας μας δεν είναι «αντι-αντρικός». Ο αγώνας για την απελευθέρωση των γυναικών είναι μέρος του γενικότερου αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση. Το ένα δεν είναι ανεξάρτητο από το άλλο: Η οικονομική καταπίεση, όπως και η καταπίεση των γυναικών, δεν προέκυψαν μία μέρα από την επιφοίτηση του «αγίου πνεύματος».

Ερ: Ακριβώς, ήθελα να σας ρωτήσω, ποια είναι η σχέση ανάμεσα στον αγώνα σας και το συνδικαλισμό; Με ποιόν τρόπο εντάσσεται η επιτροπή στις κατευθύνσεις και πρακτικές του αναρχοσυνδικαλισμού;

Σάντρα: Οι μάχες που δίνουμε έχουν νόημα μόνο μέσα από την CNT στα πλαίσια ενός γενικότερου αγώνα.

Βάλ: Ναι, είναι η πασίγνωστη επίδραση της επιτροπής γυναικών στα ζευγάρια του συνδικάτου! Ξεκινώντας, είχαμε ορίσει κάποια θέματα στα οποία θέλαμε να παρέμβουμε: Οι εργασιακές σχέσεις για τις γυναίκες, οι εκτρώσεις και η αντισύλληψη, η πορνεία, οι διεθνείς αγώνες (η επιτροπή για την Τσιάπας έχει βγάλει μία πάρα πολύ καλή μπροσούρα για το ρόλο των γυναικών στην εξέγερση των Ζαππατίστας), όπως επίσης και η μετανάστευση, ο πολιτισμός, η θρησκεία.

Σάντρα: Όλα αυτά τα θέματα «πάγωσαν» από την επικαιρότητα των «κομάντος» που επιτίθενται στις κλινικές όπου γίνονται εκτρώσεις και την επιστροφή της «Ηθικής Τάξης». Αναγκαστήκαμε να αντιδράσουμε άμεσα κι αυτό και το γεγονός περιόρισε τις παρεμβάσεις μας σε άλλα θέματα.

Ερ: Ποια είναι τα ειδικά προβλήματα των γυναικών μέσα στους κοινωνικούς αγώνες; Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η ένταξη και παρουσία τους δεν διαφέρει;

Στεφανί: Οι γυναίκες πήραν ενεργά μέρος στο κίνημα του Δεκέμβρη του 1995. (σ.τ.μ. περίοδος κατά την οποία η Γαλλία γνώρισε τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις των τελευταίων δεκαετιών αντιδρώντας για το ασφαλιστικό). Όμως, παρ’ όλο που φοβούνται πια λιγότερο να μιλήσουν σε μία γενική συνέλευση η αλήθεια είναι ότι η πολιτική παραμένει αντρική υπόθεση.

Σάντρα: Στην UNEF-ID (σ.τ.μ το σοσιαλιστικό φοιτητικό συνδικάτο), π.χ., υπάρχει μία επιτροπή ενάντια στον σεξισμό (η οποία δεν κάνει τίποτα). Για να την φτιάξουν είχαν τεράστια προβλήματα: Τις αποκάλεσαν «παλιολεσβίες», οι «προοδευτικοί και υπέρ της ισότητας αριστεροί» σύντροφοί τους, τους φέρθηκαν άσχημα. Ακόμα και με τις κοπέλες είχαν πρόβλημα, τους λέγανε ότι είναι «γελοίο»!

Βαλ: Ναι, εμάς μας την σπάει η «ισότητά» τους, το να εκλέξουμε γυναίκες για να πάνε στην Βουλή ή να γίνουν Θάτσερ (σ.τ.μ. Την εποχή της συνέντευξης ψηφιζόταν στην γαλλική Βουλή ο νόμος που υποχρεώνει τα γαλλικά κόμματα να περιλαμβάνουν ένα μίνιμουμ ποσοστό γυναικών στα ψηφοδέλτιά τους). Δεν είμαστε θαυμάστριες της Dominique Voynet. Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα της πολιτικοποίησης των γυναικών ξεκινάει από τις «υποχρεώσεις» τους: Την οικογένεια, την οποία πρέπει ν αναλάβουν και δεν μιλάω καν για τις γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες τους παιδιά για τις οποίες το να συμμετέχουν στους κοινωνικούς αγώνες είναι πραγματικός άθλος. Εμείς, για τις συναντήσεις μας, έχουμε οργανώσει τον «εναλλασσόμενο παιδικό σταθμό» μας και κάποιος/α αναλαμβάνει να κρατήσει τα παιδιά.

Σάντρα: Τα προβλήματα δεν αρχίζουν όταν αποκτάμε παιδιά. Μας προετοιμάζουν ήδη από πριν, με την ιδεολογική εξίσωση του πολιτισμού μας γυναίκα = παιδιά. Στον φοιτητικό συνδικαλισμό, αν και δεν ακούγεται ακόμα το «κράτα τα παιδιά, πάω για αφισοκόλληση», οι άντρες και οι γυναίκες έχουν ήδη αποδεχτεί τα κλασσικά σχήματα.

Βαλ: Υπάρχει μία γενικευμένη γυναικεία παραλυσία που οφείλεται στο ότι μας λένε ότι οι γυναίκες έχουν ήδη κατακτήσει όλα τα δικαιώματα. Οι άντρες πλένουν τα πιάτα, εντάξει, αλλά δεν είναι και τόσο φοβερή πρόοδος. Για πολλές γυναίκες είναι μια μάχη που δόθηκε από το 1970 ώς το 1978 και τώρα επαναπαυόμαστε στα κεκτημένα μας γιατί «δεν μένει τίποτα για να το διεκδικήσουμε».

Σάντρα: Δες τις γυναίκες που έχουν «πετύχει», έχουν γίνει άντρες, αυτή η εικόνα της executive woman, της προσωπικής επιτυχίας. Είναι η λογική συνέχιση των πραγμάτων που υπήρχαν ήδη.

Ερ: Τι γίνεται με τους άντρες του συνδικάτου;

Σάντρα: Είναι πιο εύκολο μέσα σε ένα ελευθεριακό κομμουνιστικό συνδικάτο να υπάρξει μια «μεικτή» γυναικεία ομάδα, απ’ ό,τι σε άλλες πολιτικές δομές.

Στεφανί: Παρ’ όλα αυτά, θα δώσω ένα παράδειγμα από την ίδια την CNT. Οι άντρες μπορεί να τα έχουν ξεκαθαρίσει πολύ καλά από πολιτική άποψη, αλλά ν’ ανακαλύψεις κατά τύχη σε μια οργανωμένη συζήτηση την Πρωτομαγιά (Βαλ: και η Πρωτομαγιά είναι μια μέρα που προσέχουν τι λένε!) άντρες που θα σου πουν ότι η Emma Goldman ήταν μια τύπισσα υπερβολική στον τρόπο που αντιμετώπιζε την ένταξή της στους κοινωνικούς αγώνες, επειδή αρνήθηκε να εγχειρισθεί (δεν μπορούσε να κάνει παιδιά), για να συνεχίσει ν’ αγωνίζεται. Καλοί οι αγώνες των γυναικών, αλλά μην το παρακάνετε, γιατί πρέπει να αναπαράγετε και το είδος μας.

Σάντρα: Κάποιοι άντρες με κάνουν να τρελαίνομαι: Όταν είναι μεταξύ τους, η γυναίκα (όχι η «δική» τους) είναι «καλό γκομενάκι!!». Ένα αντικείμενο του πόθου. Με το που είναι με έναν φίλο τους είναι «στερημένοι».

Βαλ: Το «σημείο-κλειδί» είναι το πρόβλημα της σεξουαλικότητας. Όσο θα υπάρχουν «ταμπού», θα έχουμε τα ίδια μοτίβα, τους ίδιους κανόνες στην σεξουαλική μας συμπεριφορά: όπως στα ζώα, τον «χορό» των αρσενικών.

Στεφανί: Μερικοί άντρες δεν καταλαβαίνουν ότι ζούμε διαφορετικές καταστάσεις. Είναι βασικό το ότι οι φίλοι μας δεν καταλαβαίνουν το γιατί είναι σημαντική αυτή η ομάδα, δεν καταλαβαίνουν αυτήν την καθημερινή καταπίεση που βιώνουμε (όταν μας σφυρίζουνε στον δρόμο σαν να είμαστε σκυλιά για παράδειγμα). Δεν το ζούνε αυτοί, και κάποιες φορές συμμετέχουν κιόλας.

Ερ: Ο αγώνας των γυναικών στην δεκαετία του 90, είναι ένας αγώνας καθαρά αμυντικός;

Σάντρα: Είναι αλήθεια ότι στη δεκαετία του ‘70 τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα. Σήμερα η ανισότητα συνεχίζει να υπάρχει, αλλά είναι πιο ύπουλη.

Βαλ: Οφείλουμε να φανούμε επιθετικές και ίσως, μάλιστα, περισσότερο απέναντι στις γυναίκες απ’ ό,τι στους άντρες. Συναντάμε κάθε μέρα τις συμπεριφορές που μας έχει επιβάλλει η παιδεία μας, η καθημερινότητα μας. Οι γυναίκες δεν αντιδρούν μπροστά σε σοβαρά προβλήματα, πιστεύοντας ότι «δεν έχουμε πια τίποτα να κερδίσουμε». Πρέπει να ξυπνήσουμε κάποιες, να τους δώσουμε τα εργαλεία για να αμυνθούν και να συνειδητοποιήσουν. Γι’ αυτό, θελήσαμε να μπορούν να συμμετέχουν στην ομάδα μας και άλλες γυναίκες εκτός από τις γυναίκες-μέλη της CNT, για να βρουν μια δομή για ένα υπαρκτό πρόβλημά τους και είτε αυτό να είναι το πρώτο βήμα για την ένταξη τους στο συνδικάτο μας είτε απλώς ένας χώρος έκφρασης.

Σάντρα: Δεν είναι μόνο άμυνα. Υπερασπιζόμαστε δικαιώματά μας, όπως το δικαίωμα της έκτρωσης. Είναι ένας δύσκολος αγώνας, όπου μας λένε συνέχεια «αφού τα έχετε όλα!» Αμυνόμαστε απέναντι στην πολιτική της επιστροφής των γυναικών στο σπίτι τους. Είναι μια πολιτική που δεν ασκείται μόνο για «ηθικούς» λόγους, αλλά και οικονομικούς. Σε μία περίοδο οικονομικής κρίσης έχουν την τάση να προτείνουν όλο και περισσότερο την ημιαπασχόληση, ιδιαίτερα στις γυναίκες. Κατά τη γνώμη μου, ο αγώνας της CNT πρέπει να σπρωχθεί πιο μακριά. Θα μπορούμε να σταματήσουμε ν’ αγωνιζόμαστε την ημέρα που στα μυαλά τόσο των αντρών όσο και των γυναικών το πατριαρχικό πρότυπο δεν θα έχει πια θέση. Είναι ένας αγώνας ώς τον ελευθεριακό κομμουνισμό κι ακόμα παραπέρα. Δυστυχώς, οι σχέσεις που υπάρχουν μας αναγκάζουν να υποφέρουμε παρατηρήσεις και συμπεριφορές. Υπάρχει πάρα πολύ δουλειά που πρέπει να γίνει.

Ερ: Για να επανέλθουμε στην δράση σας, πάει ένας χρόνος που αντιτίθεστε στους πολέμιους των εκτρώσεων μπροστά στις κλινικές που έχουν διαλέξει για στόχους τους. Πως πρέπει να πολεμήσουμε αυτούς τους σταυροφόρους της «Ηθικής Τάξης».

Βαλ: Πρώτα από όλα μην αφήνοντας τους το πεδίο ελεύθερο.

Σάντρα: Υπάρχουν πολλά θέματα. Με τους «κομάντος» η σύγκρουση είναι άμεση, με το που μαθαίνουμε ότι θα χτυπήσουν, χρειάζεται απλώς να μαζέψουμε τον κόσμο που θα σταθεί απέναντι τους. Αλλά όλα αυτά είναι ένα μικρό μέρος του προβλήματος. Θέλουν να επανεκχριστιανίσουν την Ευρώπη, όπως ανακοίνωσε και το Βατικανό, βοηθούμενο από όλους τους πολιτικούς και οικονομικούς υποστηρικτές του, έτσι ώστε να γίνεται πάρα πολύ δύσκολο το να αντιδράσεις. Όταν το πρόβλημα τίθεται και στο Κοινοβούλιο και στα θρησκευτικά ινστιτούτα, έχουμε αλλάξει κατηγορία. Πώς να τους αντιμετωπίσεις σ αυτό το «γήπεδο»; Πρέπει να εξηγήσεις ότι δεν υπάρχουν μόνο οι ηλίθιοι που μαζεύονται μπροστά στις κλινικές και να καταγγείλεις όλους αυτούς που κρύβονται από πίσω τους. Πολύς κόσμος δεν συνειδητοποιεί τον κίνδυνο.

Βαλ: Οι προκηρύξεις και οι αφίσες δεν αρκούν. Θα έπρεπε να ακουστεί και στον τύπο, αλλά εμείς δεν έχουμε πρόσβαση.

Στεφανί: Στα ρεπορτάζ δεν μιλάνε για το πραγματικό πρόβλημα. Μιλάνε για τα έμβρυα, χαίρονται με τις βρισιές που ανταλλάσσουμε, δείχνουν τον πόλεμο ανάμεσα στους «δολοφόνους γιατρούς» και τους «καθολικούς φασίστες». Υπήρξε μόνο ένα ρεπορτάζ που μίλησε για το αληθινό πρόβλημα, τους σταυροφόρους της Ηθικής.

Ερ: Μετά την τελευταία διαδήλωση στις Βερσαλλίες οι τίτλοι στις εφημερίδες μιλούσαν για συγκρούσεις ανάμεσα σε «υπέρ» και «κατά» των εκτρώσεων. Τι πιστεύετε γι’ αυτό το όνομα που σας δόθηκε;

Στεφανί: Είναι μια μαλακία. Εμείς υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα επιλογής. Κάθε έκτρωση είναι θλιβερή και το αποτέλεσμα μίας αποτυχίας (του ζευγαριού, της αντισύλληψης ή των οικονομικών δυσκολιών). Πρέπει να μπορούμε να καταφύγουμε στην έκτρωση, αλλά μια έκτρωση δεν είναι η μαγική λύση των προβλημάτων. Πάντοτε υπήρχαν.

Σάντρα: Δεν έχει νόημα να μιλάμε για υπέρ/κατά, είναι το να τους θεωρούμε όλους εξίσου παλαβούς. Αυτοί θέλουν να επιβάλουν την Ηθική τους Τάξη, εμείς δεν θέλουμε να επιβάλουμε τίποτα. Στην Αμερική μιλάνε για τους «Pro-choice». Μέσα από τον κυρίαρχο λόγο στις εφημερίδες μας παρουσιάζουν σαν υστερικές. Ακόμα κι αν κατά βάθος δεν είμαστε κακές, το παρακάνουμε. Πρέπει να ξυπνήσουμε τον κόσμο γύρω μας. Είναι αλήθεια ότι κάποιες γυναίκες χρησιμοποιούν την έκτρωση ως μέσο αντισύλληψης, όπως μας λένε συνέχεια. Όμως κι αυτό ακόμα είναι το αποτέλεσμα μιας αποτυχίας στην εκπαίδευση, στην πληροφόρησή τους. Μας το λένε συνέχεια και δεν βλέπουν ότι αυτές οι γυναίκες είναι απελπισμένες.

Ερ: Η τελευταία σας λέξη;

Βαλ: Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, αλλά ξέρουμε πώς να βρούμε τα μονοπάτια μας.

Στεφανί: Δεν αγωνιζόμαστε μόνο για την π^

author by French CNTpublication date Sat Apr 22, 2006 15:14author address author phone Report this post to the editors

Στεφανί: Δεν αγωνιζόμαστε μόνο για την πάρτη μας, είμαστε συνδεδεμένες με τους συνδικαλιστικούς αγώνες.

Σάντρα: Είναι ένας ουσιαστικός αγώνας. Όσο δεν θα έχουν αλλάξει τα μυαλά, δεν θα καταφέρουμε να φτάσουμε στην πραγματοποίηση όλων αυτών για τα οποία αγωνιζόμαστε. Είναι δύο πράγματα που πάνε μαζί. Κάποιος που αυτοαποκαλείται ελευθεριακός κομμουνιστής και δεν φέρεται σωστά απέναντι στις γυναίκες στην καθημερινή του ζωή, για μένα τα λόγια του θα παραμένουν μόνο λόγια.

 
This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]