Κίνημα ενάντια στον ιμπεριαλισμό

Διεθνή | Λαϊκοί Αγώνες | Γνώμη / Ανάλυση Thursday July 14, 2016 19:30 by πλάνητας

Η ανάγκη δημιουργίας ενός πανευρωπαικού αντιεξουσιαστικού κινήματος ενάντια στον ιμπεριαλισμό - Μία άποψη για την κατάσταση του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό στον ευρωπαϊκό χώρο.

Η εξέλιξη της Ε.Ε μέσα στο χρόνο έχει δώσει σαφέστατα δείγματα γραφής σε σχέση με τον πραγματικό πολιτικό χαρακτήρα της και την ουσία της ύπαρξής της. Αποτελεί μια διακρατική διοικητική δομή που χρησιμοποιείται ως όχημα επέλασης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τόσο ενάντια στους λαούς του εσωτερικού της, όσο και ιδιαίτερα στους λαούς της Αφρικής και της Ασίας. Επιπλέον οι τεράστιες ανισότητες στο παραγωγικό δυναμικό κάθε χώρας μέλους της Ε.Ε έχουν εγκαθιδρύσει μια σαφή ιεραρχία στο εσωτερικό της, όπου τα πιο ισχυρά κράτη μέλη (Γερμανία, Γαλλία και Μ. Βρεταννία μέσω της ιδιαίτερης σχέσης της με την ένωση λόγω νομισματικής αυτονομίας κλπ) παρουσιάζουν και επιβάλλουν νομοθετικά πλαίσια που διευκολύνουν την επέκταση του χρηματοπιστωτικού/βιομηχανικού κεφαλαίου ως οι κύριες γεωγραφικές βάσεις συσσώρευσής του .

Ο ιμπεριαλισμός, ή αλλιώς η δημιουργία της οικονομικής και πολιτισμικής αυτοκρατορίας, όπως έχει ειπωθεί από μεγάλο φάσμα κομμουνιστικών και αναρχικών οργανώσεων δεν χρειάζεται πάντα άμεση στρατιωτική επέμβαση προκειμένου να υλοποιείσει τους στόχους του. Αρκεί ο έλεγχος του χρέους ωστε να πραγματωθεί η επέκταση του Κεφαλαίου. Μέχρι σήμερα ο ιμπεριαλιστιμός ης Ε.Ε έχει στοιχεία οικονομικού επεκτατισμού εάν κάποιος εξαιρέσει πριπτώσεις όπως την στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ στην πρώην Γιουγκοσλαβία (Σερβία και Μαυροβούνιο). Χώρες του κατ' εξοχήν καπιταλιστικού κορμού της Ε.Ε όπως η Γερμανία είχαν κυρίαρχο ρόλο σε αυτό το έγκλημα. Αυτό που είναι σίγουρο πλέον είναι οτι η σημαντική συμμετοχή ιδίως της Γερμανίας (αναχώρηση πολεμικών αεροπλάνων από τις ΝΑΤΟικές βάσεις, κύρια εκπροσώπηση στη χερσαία δύναμη KFOR κα) σκοπό είχε την κατεδάφιση οικονομιών μέσω καταστροφής των υποδομών τουςεντός των ευρωπαικών γεωγραφικών ορίων. Οι οικονομίες που δεν υιοθετούσαν τα νεοφιλελεύθερα μέτρα στέκονταν εμπόδιο στην ευρωπαική νομισματική ολοκλήρωση και έπρεπε να απομακρυνθούν. Η Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία του Σρέντερ στα καλύτερά της!

17 χρόνια αργότερα το ευρώ έχει γίνει το κύριο ανταλλακτικό νόμισμα στον ευρωπαικό χώρο και η γερμανική οικονομία ο κύριος νικητής της ολοκλήρωσης. Η οικονομική κρίση του 2008 έδωσε το έναυσμα της άμεσης εκδήλωσης του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της Ε.Ε μέσω της επιβολής επιτροπών δημοσιονομικού ελέγχου (τρόικας) σε πολλές οικονομίες της περιφέρειας (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία). Βασικός αποδέκτης των ιμπεριαλιστικών επεκτατικών επιθέσεων είναι οι εργατικές τάξεις και γενικότερα τα καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα στο σύνολο των χωρών της ευρωπαικής περιφέρειας, και όχι μόνο. Η πίεση για δημοσιονομικό έλεγχο έχει αρχίσει να επηρεάζει λαικά στρώματα του Βελγίου και της Γαλλίας με πρόσφατες δηλώσεις για στροφή προς τη λιτότητα και την ψήφιση του αντεργατικού νόμου αντίστοιχα. Η μόνη οικονομία που φαίνεται να παρουσιάζει σταθερότητα ειναι η Γερμανική. Έχοντας “παγωμένους” τους μισθούς της εργατικής τάξης και εξαγωγικό πλεονέκτημα έναντι των υπόλοιπων χωρών της Ευρώπης, όντας “ισχυρή ανταγωνιστική οικονομία”, εδραιώθηκε ως η ισχυρότερη οικονομική δύναμη και βασικός ρυθμιστής των όρων δημοσιονομικού ελέγχου για τις εκτεθειμένες και αδύναμες χώρες.

Βασική αφορμή για τη συγγραφή αυτού του κειμένου στάθηκε η διαπίστωση του πόσο έχει αποδυναμωθεί και εκφυλιστεί η έννοια του αντι-ιμπεριαλιστικου αγώνα στον ευρωπαικό χώρο και ειδικότερα στις βόρειες ευρωπαικές χώρες. Το ταξικό κινημα έχει περιθωριοποιήσει τον αγώνα που είναι επιβεβλημένος τόσο ως αλληλεγγύη στους προλετάριους και τις καταπιεζόμενες τάξεις των χωρών του καπιταλιστικού περιθωρίου όσο και πράξη αναβάθμισης του δικού τους αγώνα για ταξική χειραφέτηση.

Στη Μεγάλη Βρετανία η συζήτηση για την συμμετοχή η όχι στην Ε.Ε κυριαρχεί στη δημόσια ζωή και σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι η αγανάκτηση των πιο καταπιεσμένων τάξεων που τροφοδοτεί την ιδέα της αποχώρησης. Αυτό το σύνολο ανθρώπων ελάχιστα έχει δει τις συνθήκες ζωής του να βελτιώνεται τα τελευταία 35 χρόνια μέσα από την νεοφιλελεύθερη εποπιοια της Θάτσερ, των Εργατικών “νέας κοπής” τύπου Μπλερ και της παρούσας κυβέρνησης των Τόρυς. Είναι η απουσία μιας συνεκτικής εκ βάθους κριτικής του ακραία καπιταλιστικού ρόλου της Ε.Ε από το όποιο ανταγωνιστικό κίνημα που αφήνει την αγγλική ακροδεξιά να αποκτήσει επιρροή σε αυτόν το κόσμο και να επιβάλει τη δικιά της ακροδεξιά και αντιδραστική ατζέντα. Κύριος δημόσιος εκφραστής της ακροδεξιάς τάσης είναι ο Nigel Farage, ηγέτης του ευρωσκεπτικιστικού και ξενοφοβικού κόμματος UKIP αλλά πίσω του δημιουργείται μια συσπείρωση του ακροδεξιού χώρου που εγκολπώνει και τους νεο-ναζιστές.

Η εναντίωση κατά του βαθιά ιμπεριαλιστικού μορφώματος της Ε.Ε, αντί να διεκδικηθεί ως βασικό εργάλείο και κατευθυντήρια πολιτική ιδέα του ευρωπαικού ανταγωνιστικού κινήματος, αφήνεται ως μέσο προπαγάνδας στα χέρια των πιο αντιδραστικών πολιτικών δυνάμεων της Ευρώπης. Ας μην εθελοτυφλούμε. Οι ευθύνες του βορειοευρωπαικού ταξικού κινηματος ως προς το θέμα αυτό είναι τεράστιες. Δυστυχώς ο φιλελευθερισμός, όχι μονο ως οικονομική θεωρία και πρακτική αλλά και ως φιλοσοφία και στάση ζωής έχει διεισδύσει στη συνείδηση κομματιών του ταξικού κινήματος που θέλουν να αποκαλούνται “αγωνιστικά”. Είναι αδιανόητο κομμάτια της ευρύτερης αριστεράς συμπεραμβαλομένου του αναρχικού χώρου είτε να κρατούν μια ένοχη σιγή ιχθύος είτε να τάσονται ανοιχτά υπέρ της παραμονής στην ΕΕ και να γινονται “ουρά” στην ουσία του κόμματος των Εργατικών στις “φιλοευρωπαικές” του αναζητήσεις προκειμένου να ικανοποιήσει τα συμφέροντα της άρχουσας και μεσαίας τάξης που το στηρίζει. Οι πολύ χλυαρές αντιδράσεις ενάντια στην έναρξη των βομβαρδισμών στη Συρία που υποστηρίχθηκαν σε μεγάλο βαθμό απ' το Εργατικό κόμμα δείχνουν ξεκάθαρα τον εκφυλισμό του αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος ειδικά στη Μ. Βρεταννία.

Το αμέσως προσεχές μέλλον προμυνήεται άγριο. Η κόντρα δυτικού-ανατολικού ιμπεριαλισμού εκδηλώνεται με ανοιχτές στρατιωτικές προκλήσεις στα ανατολικά σύνορα της Ε.Ε , για παράδειγμα οι ασκήσεις του ΝΑΤΟ σε Λιθουανία, Λετονία και Πολωνία, όπως και οι επεμβάσεις στον πολύπλοκο εμφύλιο της Συρίας ή οι κόντρες διενέξεις ΗΠΑ-Κίνας στα ύδατα της νοτιο-ανατολικής Ασίας. Είναι καιρός το ευρωπαικό ανταγωνιστικό κίνημα να αναζωπυρωθεί και να εμπνευστεί απ' τους σκληρούς αντι-ιμπεριαλιστικούς αγώνες της δεκαετίας του '70 και '80, οι καταπιεσμένες και κατακερματισμένες τάξεις της Ευρώπης να περάσουν στην αντεπίθεση και να γίνουν ξανά επικίνδυνες για τις αδηφάγες ευρωπαικές ελίτ. Ενάντια στα εθνικιστικά και ναζιστικά ανδρείκελα να αντιτάξει τον ταξικό αγώνα που δεν γνωρίζει σύνορα αλλά προσπαθεί να συνδέσει τους αγώνες των λαών ωστε ελεύθερα, ισότιμα και δίκαια να γίνεται η αλληλεπίδραση των διαφορετικών κουλτούρων των ευρωπαικών λαών.

Ασφαλώς αν και εφόσον γίνει πραγματικότητα, αυτός θα είναι ένας αγώνας διαρκέιας και απαιτεί δουλεία στην πράξη και προπαντώς δικτύωση σε πανευρωπαικό επίπεδο όλων των οργανώσεων, ομάδων και ατόμων που τάσονται στο πλευρό της Επανάστασης των καταπιεσμένων της Ευρώπης-Φρουρίου. Το Διαδύκτιο μπορεί να παίξει πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτό και ομάδες που επικεντρώνονται σε ασφαλείς από τη καταστολή επικοινωνίες (όσο είναι αυτό δυνατό) θα μπορούσαν να συνεισφέρουν. Επιπρόσθετα η υλικοτεχνική βοήθεια μπορεί να γίνει έμπρακτη αλληλεγγύη μεταξύ των επαναστατικών κινημάτων. Για παράδειγμα, η έμπρακτη αλληλεγγύη στους λαούς της Rojava που κάνουν σοβαρές προσπάθειες να θεμελιώσουν τον δημοκρατικό κοινοτισμό και στους αντιφασίστες πολιτοφύλακες της Ανατολικής Ουκρανίας μόνο ως ελπιδοφόρες κινήσεις μπορούν να ειδωθούν. Αυτό απλά δείχνει οτι τα πολιτικά κριτήρια δεν έχουν εντελώς αποσαθρωθεί από την κατεξοχήν φιλελεύθερη τακτική της τήρησης ίσων αποστάσεων, τουλάχιστον για συγκεκριμένα κομμάτια του αντικαθεστωτικού ευρωπαικού χώρου. Η αλληλεγγύη δεν προυποθέτει ταύτιση απόψεων, παρά μόνο την αναγνώριση μεταξύ των αλληλέγγυων οτι υπάρχει στις πράξεις τους το δυναμικό της απελευθέρωσης, ταξικής, κοινωνικής και ατομικής.

Το κείμενο αυτό ξεκίνησε να γράφεται λίγο πριν τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος στην Μ.Βρεταννία και σκοπός του δεν είναι μια αναλυτική οικονομικο/πολιτική παρουσίαση της ευρωπαικής κατάστασης (ούτε θα μπορούσε με ένα τόσο μικρό κείμενο). Στον Ελλαδικό χώρο υπάρχουν ήδη διεξοδικές και καλά μελετημένες δημοσιεύσεις ομάδων του επαναστατικού χώρου που έχουν στον πυρήνα της σκέψης του την ταξική ανάλυση και αναπτύσουν τη διαλεκτική τους με βάση αυτή. Έγινε για να τονίσει τη σημασία της διεθνοποίησης του επαναστατικού αγώνα που χωρίς αυτή είναι αδύνατο να θεμελιωθούν πραγματικά απελευθερωμένες κοινότητες σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη. Μέχρι τη λευτεριά.