user preferences

Κατάργηση Κυριακάτικης αργίας

category Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Εργατικοί Αγώνες | Ανακοίνωση Τύπου author Monday June 26, 2017 18:43author by Αναρχική Ομοσπονδία Report this post to the editors

Η επέλαση της ελαστικοποίησης

Η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, αλλά και η πλήρης ελαστικοποίηση των ωραρίων, αποτελούν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, που το κεφάλαιο επιβάλει τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Η κατάργηση της Κυριακάτικςη αργίας ωφελεί πρωτίστως το μεγάλο εμπορικό κεφάλαιο -ντόπιο και διεθνές-, αλλά δευτερευόντως και όλα τα μικρά ή μεσαία αφεντικά τα οποία με χαρά καλωσορίζουν το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές με την υποσημείωση να μην είναι κάθε Κυριακή.
download.jpg

Κατάργηση Κυριακάτικης αργίας: η επέλαση της ελαστικοποίησης

Στη δεκαετία του '80, η ιστορική πολιτική ηγέτιδα του νεοφιλελευθερισμού, η Μ. Θάτσερ είχε διατυπώσει τον βασικό αφορισμό που περιγράφει την ψυχή της νεοφιλελεύθερης δυστοπίας "Δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα και οι οικογένειές τους".

Από άμεσα ταξική σκοπιά η υπεράσπιση της Κυριακάτικης αργίας δεν είναι παρά η υπεράσπιση ενός ακόμα "κάστρου" απέναντι στην επέλαση του κεφαλαίου. Ένα ακόμα σημαντικό εργατικό δικαίωμα που τίθεται υπό απειλή, έχοντας πίσω του δεκάδες που χάθηκαν, και μπροστά του όσα έχουν απομείνει.

Η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, αλλά και η πλήρης ελαστικοποίηση των ωραρίων, αποτελούν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, που το κεφάλαιο επιβάλει τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Η κατάργηση της Κυριακάτικςη αργίας ωφελεί πρωτίστως το μεγάλο εμπορικό κεφάλαιο -ντόπιο και διεθνές-, αλλά δευτερευόντως και όλα τα μικρά ή μεσαία αφεντικά τα οποία με χαρά καλωσορίζουν το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές με την υποσημείωση να μην είναι κάθε Κυριακή.

Το κεφάλαιο δεν αρκείται στο να περικόψει τους μισθούς και ευρύτερα το εργοδοτικό κόστος, αλλά αποζητά την πλήρη ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας: η εκ περιτροπής εργασία, τα σπαστά ωράρια, οι συμβάσεις ακόμα και μόλις για λίγες μέρες, η εργασία την Κυριακή, η νόμιμη «υπερεργασία» ως και δύο ώρες τη μέρα, η «ωρομίσθια» απασχόληση αποτελούν πτυχές αυτής της ελαστικοποίησης. Για να το πούμε απλά: δουλεύεις όταν σου το ζητάνε και για όσο σου το ζητάνε. Ο καπιταλισμός δεν επεκτείνεται μόνο γεωγραφικά αλλά και «χρονικά»: κάθε πτυχή της ζωής μας εντάσσεται σταδιακά, αλλά σταθερά, στον κύκλο του κεφαλαίου – όχι μόνο το οχτάωρο μας, αλλά κάθε λεπτό του ελεύθερου χρόνου μας εντάσεται στον κύκλο παραγωγής, κατανάλωσης και συσσώρευσης.

Το κεφάλαιο διευρύνει αυτοκρατορικά την εξουσία επί του κόσμου της εργασίας, με το τελευταίο να πληρώνει πανάκριβα τόσο την ατομική παραίτηση όσο και την απουσία αγωνιστικών δομών που θα μπορούσαν να υπερασπιστούν ότι τώρα απειλείται και ότι ήδη έχασε.

Κατάργηση Κυριακάτικης αργίας: η αποσάθρωση της κοινωνικής συνοχής των από τα κάτω

Διευρύνοντας όμως την οπτική και κοινωνικά, και σε επίπεδο ταξικής πάλης αναδεικνύεται μια μεγαλύτερη εικόνα, μια πιο συνολική περιγραφή του πως θα μοιάζει η στιγμή ολοκλήρωσης της περιόδου της κρίσης, αν τελικά κατορθώσει η εξουσία να επιβάλει το συμφέρον της.

Γιατί η Κυριακή δεν είναι μόνο μια μέρα σχόλης, σταθερής και προγραμματισμένης για τον εκμεταλλευόμενο/η. Είναι και μια κοινή μέρα σχόλης για όλους και όλες (με εξαίρεση το αναγκαίο "προσωπικό ασφαλείας", το οποίο αρχίζει και προβλέπεται για όλο και περισσότερες επαγγελματικές κατηγορίες). Μια πραγματικότητα αιώνων για την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων. Το ζήτημα όμως δεν είναι η ιστορικότητα της αργίας, είναι το πως αυτή η ιστορικότητα έχει καθορίσει και την συλλογική ζωή, την ατομική διαχείριση του χρόνου και συνολικά το κανονιστικό πλαίσιο των κοινωνικών σχέσεων στα επιμέρους πεδία. Πότε για παράδειγμα μια οικογένεια μπορεί να συναντηθεί με βεβαιότητα; Πότε κάποιος "μπορεί να ξυπνήσει ότι ώρα θέλει"; Πότε τα παιδιά θα έχουν σίγουρο χρόνο με τους ενήλικες; Πότε θα βρεθεί μια παρέα, οι άνθρωποι που έχουν κοινό χόμπυ; Πότε μπορούν να γίνουν επισκέψεις; Ποιο βράδυ είναι για κοινή έξοδο και διασκέδαση; Η ύπαρξη μια σταθερής ημέρας την εβδομάδα που "εν συνόλω" η κοινωνία διαθέτει ελεύθερο χρόνο είναι απαραίτητη για την ίδια την ύφανση του κοινωνικού ιστού. Δεν είναι τυχαίο που όλες οι βασικές θρησκείες έχουν υιοθετήσει αυτή την πραγματικότητα χρησιμοποιώντας την παράλληλα για να ενισχύσουν τη διείσδυσή τους στα κοινωνικά πεδία και να ενισχύσουν την δικτατορία τους επί των ηθών.

Η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, στην καλύτερη δυνατή περίπτωση, θα αντικατασταθεί από σταθερά ρεπό κάποια μέρα της εβδομάδας. Αυτό θα προκαλέσει μια κάθετη πολυδιάσπαση των "κοινοτήτων ελεύθερου χρόνου" ανάμεσα στους εργαζόμενους. Διαφοροποιούμενες οι μέρες ανάπαυσης θα αποδυναμώσουν την λειτουργία των κοινωνικών πεδίων, θα μεταφέρουν άμεσα το βάρος από τον συλλογικό σχεδιασμό στην ατομική διαχείριση της καθημερινότητας. Στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί στην πραγματικότητα το κεφάλαιο δεν κάνει μισοδουλειές. Το αφεντικό θα αποφασίζει πότε, που και πόσο θα εργαστεί ο καθένας/μια και θα το ανακοινώνει στον εργάτη -ίσως και την προηγούμενη μέρα το βράδυ, όπως συχνά όλες και όλοι μας έχουμε βιώσει. Αυτό θα συμβεί και πρόκειται για μαζική "μόλυνση" επισφάλειας σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας. Η πορεία του κεφαλαίου και της αγοράς προς την εις βάθος κατάκτηση όλου του χώρου του δημόσιου και του ατομικού είναι πορεία αποδόμησης κάθε κοινωνικής συνοχής των από τα κάτω. Είναι επιβεβαίωση του αφορισμού της πρωθυπουργού της Αγγλίας.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αμφιβάλουμε ότι η κοινωνική δυναμική θα βρει τους τρόπους να ξανά-υφάνει ιστούς. Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, παρόλα αυτά, δεν παύει να είναι μια πολύ σημαντική υποχώρηση από τους όρους ατομικής και συλλογικής επιβίωσης που οι εργαζόμενοι, όλοι εμείς, είχαμε κερδίσει τα τελευταία χρόνια. Δεν παύει να αποτελεί σοβαρό πλήγμα και στην ατομική αξιοπρέπεια του να καθορίζεις στοιχειωδώς την καθημερινότητά σου όσο και τις δυνατότητες κοινωνικής ύπαρξης.

Η επίθεση που δεχόμαστε είναι πολύ-επίπεδη και απειλεί να μας στερήσει δεδομένα που κανείς πριν μια δεκαετία δεν θα θεωρούσε πιθανό να αμφισβητηθούν. Το κεφάλαιο είναι παμφάγο και δεν έχει ούτε μέτρο ούτε όριο. Έχει επιβάλει ένα διαρκές καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Οι καταπιεσμένοι έχουν σιγήσει. Δεν μπαίνει καν πια στον κόπο να λαμβάνει κάποια μέτρα για να κερδίζει την κοινωνική αποδοχή για να συντηρήσει την τάξη πραγμάτων του.

Η ανάγκη να υπερασπιστούμε την Κυριακάτικη αργία είναι ένα πολύ σημαντικό διακύβευμα της εποχής μας.

Οι αγώνες που δίνουν πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις έχουν επιτύχει να φρενάρουν τα καπιταλιστικά σχέδια. Το κράτος παζαρεύει τον "αριθμό" και τα "μέρη στη χώρα" που το δικαίωμα θα καταργηθεί με την προσφιλή τακτική του να σαλαμοποιεί το πρόβλημα όταν βρίσκει αντιστάσεις. Κανείς δεν έχει αυταπάτες ότι στο τέλος είτε το δικαίωμα της κοινής αργίας για όλους θα κερδηθεί "καθολικά" -όπως και τόσα άλλα από αυτά που έχουμε χάσει- ή θα περάσουμε σε μια Θατσερική ζούγκλα.

Οι αγώνες που δίνουν πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις πρέπει να στηριχθούν από όλους και όλες. Μέσα σε εργασιακούς χώρους, έξω από αυτούς αλλά και σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής. Το αδιαπραγμάτευτο της κοινής αργίας και η συνείδηση των συνεπειών της κατάργησής της πρέπει μας οδηγήσουν στο να αγωνιστούμε για αυτή μέσα στους χώρους εργασίας μας, στα σωματεία μας, στο δρόμο.

Είναι ένας αγώνας που μπορούμε να κερδίσουμε. Φτάνει να τον δώσουμε όπως μπορούμε.

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ

anarchist-federation.gr
info@anarchist-federation.gr
twitter: twitter.com/anarchistfedGr
fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015/

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]