user preferences

Είναι επαναστατική η εργατική τάξη;

category Διεθνή | Εργατικοί Αγώνες | Γνώμη / Ανάλυση author Monday January 08, 2018 19:55author by Zaher Baherauthor email ngnm55 at gmail dot com Report this post to the editors

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί μια πολύ σύντομη άποψη για την εργατική τάξη, είτε ως μια επαναστατική τάξη συνολικά που μας οδηγεί σε μια αταξική και μη ιεραρχική κοινωνία είτε όχι. Εξηγεί ότι ο κόσμος έχει αλλάξει, το ίδιο και η εργατική τάξη, αναφέρεται στην πραγματικότητα και την πραγματική ζωή αντί να βασίζεται στα κείμενα των παλαιών και “ιερών” βιβλίων.
460_0___30_0_0_0_0_0_img_0511.jpg

Λοιπόν, δεν είναι εύκολο να απαντήσω σε ένα σύντομο άρθρο όπως αυτό. Πριν προχωρήσουμε περαιτέρω, ίσως χρειαστούμε τον πραγματικό ορισμό της "εργατικής τάξης". Παραδέχομαι ξανά ότι και αυτό δεν είναι εύκολο.

Υπάρχουν διαφορετικές έννοιες ή ορισμοί για την "εργατική τάξη". Σύμφωνα με το αγγλικό λεξικό Cambridge είναι "μια κοινωνική ομάδα που αποτελείται από ανθρώπους που κερδίζουν λίγα χρήματα, συχνά πληρώνονται μόνο για τις ώρες ή τις μέρες που εργάζονται και συνήθως κάνουν σωματική εργασία. Η εργατική τάξη (και η εργαζόμενη τάξη και το προλεταριάτο) είναι οι άνθρωποι που απασχολούνται για μισθούς, ειδικά στα χειρωνακτικά επαγγέλματα και στις εξειδικευμένες, βιομηχανικές εργασίες. Στα επαγγέλματα της εργατικής τάξης περιλαμβάνονται επίσης οι υπαλληλικές θέσεις εργασίας, μερικές θέσεις εργασίας στον διαχειριστικό τομέα και οι περισσότερες θέσεις εργασίας στον τομέα παροχής υπηρεσιών.

Ο πιο γενικός ορισμός, που χρησιμοποιείται από τους μαρξιστές και τους σοσιαλιστές, είναι ότι η εργατική τάξη περιλαμβάνει όλους εκείνους που δεν έχουν τίποτα να πουλήσουν παρά μόνο την εργατική τους δύναμη και δεξιότητα. Υπό αυτή την έννοια, περιλαμβάνει τόσο τους λευκούς υπαλλήλους, χειρώνακτες και πνευματικά εργαζομένους όλων των τύπων, εξαιρουμένων μόνο των ατόμων που αντλούν το εισόδημά τους από την ιδιοκτησία των επιχειρήσεων και την εργασία άλλων.

Είναι πολύ προφανές ότι ο κόσμος στον οποίο ζούσε ο Μαρξ έχει αλλάξει δραματικά, όπως και η ίδια η εργατική τάξη. Αυτό που δεν έχει αλλάξει στην κοινωνία είναι το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα τρεις τάξεις - η εργατική τάξη, η μεσαία τάξη και η ανώτερη τάξη.

Όσο η πλειοψηφία των μαρξιστών και των σοσιαλιστών και μερικών αναρχικών πιστεύουν ότι η εργατική τάξη είναι ο μόνος δυναμικός παράγοντας που μπορεί να μας οδηγήσει σε μια σοσιαλιστική κοινωνία, ο ορισμός της «εργατικής τάξης» εξακολουθεί να είναι σημαντικός. Οι διαφορετικοί ορισμοί της "εργατικής τάξης" μπορεί να μας δώσουν διαφορετικά τελικά αποτελέσματα ή διαφορετικά είδη κοινωνίας στο μέλλον.
Πολλοί από εμάς πιστεύουν ότι η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων στην κοινωνία ανήκουν στην εργατική τάξη. Αυτό περιλαμβάνει όλους τους τύπους εργαζομένων, τους συνταξιούχους, τους άνεργους, τους αυτοαπασχολούμενους, ακόμη και τους φοιτητές/σπουδαστές και εκείνους τους ανθρώπους που παίρνουν αρκετά χρήματα που μερικές φορές ονομάζονται μεσαία τάξη.

Αν ορίσουμε την εργατική τάξη με αυτούς τους όρους, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι δεν είναι μια συνεκτική τάξη, οι παρόντες στόχοι της είναι διαφορετικοί και η ενότητα μεταξύ των μελών της μπορεί να είναι σχεδόν αδύνατη. Ίσως αυτός είναι ο λόγος της μικρής στήριξης ή αλληλεγγύης μεταξύ τους, που οδηγεί στην ήττα τους όταν προβάλουν ξεχωριστά απαιτήσεις.

Εάν συμφωνήσουμε στο ότι οι παραδοσιακοί εργαζόμενοι, καθώς και όσοι εργάζονται επί του παρόντος σε αγροκτήματα, καταστήματα, γραφεία, βιομηχανίες τροφοδοσίας και άλλοι εργαζόμενοι, αντιμετωπίζουμε ακόμα ένα άλλο πρόβλημα. Ενώ όλοι αυτοί οι άνθρωποι εξακολουθούν να μην είναι η πλειοψηφία στην κοινωνία, θα είναι δύσκολο να επιτευχθεί η αταξική κοινωνία που θέλουμε. Επίσης, λόγω των διαφορετικών συνθηκών εργασίας και των διαφορετικών συνδικαλιστικών οργανώσεων, η αλληλεγγύη και η ενότητα μεταξύ τους μπορεί να είναι πολύ “σκληρή”.

Πριν προχωρήσω παρακάτω πρέπει να ρωτήσουμε τι είναι μια επανάσταση; Είναι κάποια βασική μεταρρύθμιση; Είναι η ταξική πάλη που αναμένεται να μας οδηγήσει σστη δικτατορία του προλεταριάτου; Μια βίαιη ανατροπή μιας κυβέρνησης ή κοινωνικής τάξης, υπέρ ενός νέου συστήματος; Ή απλώς είναι ένας κοινωνικός μετασχηματισμός που οδηγεί σε μια μη ιεραρχική και αταξική κοινωνία μέσα από τον αγώνα της συντριπτικής πλειοψηφίας μας ανεξάρτητα από το κοινωνικό μας υπόβαθρο;

Κατά τη γνώμη μου, η επανάσταση είναι μια κοινωνική επανάσταση και είναι μια μακρά διαδικασία που μας οδηγεί σε αυτό το μέλλον. Μάλλον μοιραζόμαστε τον ίδιο στόχο όπως και οι μαρξιστές και οι κομμουνιστές, αλλά οι τρόποι και τα μέσα μας για την επίτευξή τους είναι πολύ διαφορετικά.

Όποιος κι αν είναι ο ορισμός μας για την εργατική τάξη, όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι στον πραγματικό κόσμο η εργατική τάξη δεν είναι επαναστατική τάξη. Εάν η έννοια της επανάστασης είναι να αλλάξει η σημερινή κοινωνία σε μια αταξική και μη ιεραρχική, κατά τη γνώμη μου, δεν ήταν ποτέ επαναστατική. Η επανάσταση δεν είναι καθήκον της εργατικής τάξης και δεν υπήρξε ποτέ.

Ένα σημαντικό ερώτημα τίθεται εδώ. Εάν η εργατική τάξη είναι μια επαναστατική τάξη, γιατί οι μαρξιστές θέλουν να σχηματίσουν ένα πολιτικό κόμμα πρωτοπορίας για να την οργανώσουν και να μεταφέρουν την ταξική συνείδηση;

Ο Μαρξ έκανε μια κρίσιμη δήλωση όταν είπε: «Δεν είναι η συνείδηση ​​των ανδρών που καθορίζει την ύπαρξή τους, αλλά, αντίθετα, η κοινωνική τους ύπαρξη που καθορίζει τη συνείδησή τους». Νομίζω ότι ο Μαρξ αντιφάσκει σε σχέση με τη δήλωσή του, καθώς επιμένει ότι η επανάσταση είναι έργο της εργατικής τάξης. Η εργατική τάξη από την προέλευσή της μέχρι σήμερα έχει διεξάγει οικονομικούς και όχι πολιτικούς αγώνες και δεν έχει πάρει την εξουσία. Ως εκ τούτου, οι εργαζόμενοι περιορίζουν τους αγώνες τους στο να αγωνίζονται μέσω των συνδικάτων και να βασίζονται σε πολιτικά κόμματα. Δουλεύουν και αγωνίζονται σύμφωνα με την παραπάνω δοξασία του Μαρξ και έτσι η συνείδησή τους δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό για να δημιουργήσει μια αταξική κοινωνία και να αντικρούσει τη δικτατορία του προλεταριάτου. Δεν είναι ούτε εναντίον του κράτους ούτε επιθυμούν δικτατορία του προλεταριάτου. Ο Μαρξ δεν ήταν δίκαιος, επιβάλλοντας έναν πολύ δαπανηρό (onerous) ρόλο σε αυτούς.

Προσωπικά, συνάγω από τη δήλωση του Μαρξ μια σαφή έννοια. Η εργατική τάξη δεν πρέπει να είναι πιο επαναστατική από τους συνταξιούχους, τους φοιτητές, τους άνεργους, τα άτομα με αναπηρία και άλλους. Ενώ όσοι εργάζονται οικονομικά μπορεί να είναι πολύ καλύτεροι από τις ομάδες που ανέφερα. Σίγουρα αυτός είναι ο λόγος που βλέπουμε συνήθως τις παραπάνω ομάδες ανθρώπων να είναι πιο ενεργές. Είναι αυτοί που συμμετέχουν σε διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες και εμπλέκονται στην πολιτική από τα κάτω. Είναι αυτοί που υποστηρίζουν τους εργαζόμενους που διαφωνούν με τη διεύθυνσή τους ενώ οι ίδιοι οι συνάδελφοί τους από διαφορετικούς τομείς στο ίδιο γραφείο ή την ίδια εταιρεία συνεχίζουν να κάνουν ό,τι λένε.
Είναι αλήθεια ότι η εργατική τάξη έχει την εξουσία και την ικανότητα να κατεβάσει μια κυβέρνηση σε σύντομο χρονικό διάστημα, αν αναλάβει ορισμένες δράσεις σε συλλογικό επίπεδο. Μπορούν να σταματήσουν τη λειτουργία του συστήματος, αλλά δεν είναι αυγός ο στόχος ή το καθήκον τους. Δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι μια συντηρητική κυβέρνηση μπορεί να αμφισβητήσει τα συνδικάτα και να τα οδηγήσει στο δικαστήριο εάν έχουν πολιτικά αιτήματα αντί για οικονομικά.

Η παγκόσμια ιστορία του κινήματος της εργατικής τάξης δείχνει ότι εκείνοι που ήθελαν να αλλάξουν την κοινωνία απλώς δεν ήταν η εργατική τάξη. Στην πραγματικότητα, ήταν οι σοσιαλιστές και αναρχικοί εργάτες της εργατικής τάξης που αποτελούσαν τα ισχυρά ρεύματα στα περισσότερα κινήματα και στην κοινωνία.

Μπορούμε να το δούμε αυτό στη Ρωσία το 1905 ή το Φεβρουάριο του 1917 και την Ισπανική Επανάσταση το 1936-1937 καθώς ήταν αναρχικές / σοσιαλιστικές επαναστάσεις. Ήταν σοσιαλιστές και αναρχικοί εργάτες που διαδραμάτισαν μείζονα ρόλο και αποτέλεσαν τις κινητήριες δυνάμεις πίσω από τους υπόλοιπους εργαζόμενους για να υπερβούν τα στενά οικονομικά τους αιτήματα.

Η αρχική ιδέα πίσω από το προλεταριάτο ως τάξης της επανάστασης και δημιουργού της σοσιαλιστικής κοινωνίας είναι ο Μαρξ. Η πραγματικότητα έχει αποδείξει ότι η οικονομική και πολιτική θεωρία του εξυπηρετούσε τον καπιταλισμό και όχι τον σοσιαλισμό. Το “Κεφάλαιο” δεν ήταν ποτέ τόσο σημαντικό για την εργατική τάξη όσο και για εκείνους που εξυπηρετούν το σύστημα του καπιταλισμού. Στο άρθρο μου στον παρακάτω σύνδεσμο έχω αγγίξει αυτό το θέμα: http://zaherbaher.com/2016/10/06/leftists-and-communist...-did/

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο κόσμος άλλαξε και τα κινήματα της εργατικής τάξης έγιναν όλο και αδύναμα. Για πολύ καιρό, η εργατική τάξη πέτυχε πολύ λίγα σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, δεν κατάφερε καν να διατηρήσει ή να προστατεύσει τα μικρά κέρδη που πέτυχε.

Υπό το σημερινό σύστημα η εργατική τάξη έγινε ακριβώς αυτό που περιγράφει ο Murray Bookchin: "Κατά μια απίστευτη ειρωνεία της ιστορίας, ο Μαρξ απέτυχε να προβλέψει στη διαλεκτική του καπιταλισμού. Το προλεταριάτο, αντί να εξελιχθεί σε μια επαναστατική τάξη μέσα στη μήτρα του καπιταλισμού, αποδεικνύεται ότι αποτελεί όργανο μέσα στο σώμα της αστικής κοινωνίας ... "(The Murray Bookchin Reader, edited by Janet Biehl, σελ. 131-132).

Στην πραγματικότητα, η εργατική τάξη κατάφερε να καταστήσει το σύστημα ισχυρότερο διατηρώντας και προστατεύοντάς το. Οι εργαζόμενοι εξυπηρετούν αυτό το σύστημα όπως κάθε άλλο τμήμα της κοινωνίας, όπως η αστυνομία, ο στρατός και οι μυστικές υπηρεσίες.

Ο πόλεμος σκοτώνει πολλούς αθώους ανθρώπους και καταστρέφει το περιβάλλον τους. Οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να παράγουν περισσότερα κέρδη και πλούτο, νικώντας τα λαϊκά κινήματα, συμπεριλαμβανομένων των εργαζομένων, σε άλλα μέρη του κόσμου. Επιπλέον, τα στοιχεία δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι ανησυχούν μόνο για τη δική τους ζωή και τη ζωή της οικογένειάς τους, ακόμη και αν αυτό συμβαίνει με το να σκοτωθούν άνθρωποι (οι σύντροφοί τους) σε άλλες χώρες.

Πρέπει να το κατανοήσουμε και εξετάσουμε τα αποδεικτικά στοιχεία αντί να πιστεύουμε σε κείμενα που έχουν γραφτεί πριν από 150 χρόνια. Χρειαζόμαστε τη ζωή για να αναλύσουμε τις τρέχουσες καταστάσεις, όχι τους νεκρούς. Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο αναρχισμός δεν είναι μια παγιωμένη ιδεολογία, είναι μια ιδέα, ένας τρόπος ζωής, μια πρακτική μέθοδος ανάλυσης γεγονότων και καταστάσεων μέσα από τα γεγονότα και την πραγματικότητα και όχι μέσα από κείμενα.

Το να υποθέτουμε ότι το προλεταριάτο "εργατική τάξη" είναι η μόνη τάξη που μπορεί να μας οδηγήσει στον σοσιαλισμό σημαίνει περιορισμό της επανάστασης σε βιομηχανικές χώρες μόνο και πουθενά αλλού. Αυτό σημαίνει ότι αγνοούμε το γεγονός ότι, όπου λείπει η κοινωνική δικαιοσύνη, η ισότητα ή η ελευθερία, είναι ένα ώριμο περιβάλλον για επανάσταση και οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής / αναρχικής κοινωνίας. Αυτό σημαίνει να αρνηθεί κανείς το ότι στις προ-καπιταλιστικές κοινωνίες δεν υπάρχει ευκαιρία σοσιαλιστικής επανάστασης επειδή απουσιάζουν η προλεταριακή τάξη και η προηγμένη τεχνολογία. Αυτό σημαίνει ότι δεν εξετάζουμε σοβαρά το ζήτημα της ιεραρχίας, καθώς αυτό σχηματιζόταν αναπτύσσοντας την κοινωνική και ταξική κοινωνία. Αυτό σημαίνει ότι δεν εξετάζουμε τα οικολογικά ζητήματα ως κεντρικό ζήτημα στην επαναστατική διαδικασία.

Η επανάσταση πρέπει να είναι μια κοινωνική επανάσταση. Είναι μια κοινοτική επανάσταση στο σύνολό της και όχι απλώς μια επανάσταση της εργατικής τάξης. Πρέπει να είναι μια επανάσταση στην οποία συμμετέχουν σχεδόν όλοι σε μια κοινότητα, ανεξάρτητα από το διαφορετικό τους υπόβαθρο και τη συμμετοχή τους σε αυτή με διαφορετικούς τρόπους. Προτιμά την αυτοοργάνωση σε ριζοσπαστικές, ανεξάρτητες και μη ιεραρχικές τοπικές ομάδες. Συντονίζουν τους αγώνες τους, τις δράσεις τους, δημιουργούν μια συνομοσπονδία για να πολεμήσουν ενάντια στο σύστημα στο σύνολό του.

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε εδώ: https://www.anarkismo.net/article/30476 και απο εδώ μεταφράστηκε. Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, Γενάρης 2018. Ο συγγραφέας διατηρεί την ιστοσελίδα www.zaherbaher.com

Related Link: https://www.anarkismo.net/article/30476

This page has not been translated into Português yet.

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]