user preferences

Αλληλεγγύη στο Αφρίν

category Μέση Ανατολή / Αραβία / Ιράκ | Ιμπεριαλισμός / Πόλεμος | Ανακοίνωση Τύπου author Wednesday March 21, 2018 18:36author by Πυρήνας Αναρχικών Κομμουνιστών Καλαμπάκας Report this post to the editors

Μόνο η αυτοοργάνωση και η αυτενέργεια των υποτελών και άκληρων στρωμάτων, αυτών που βρίσκονται στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, μπορεί να οδηγήσει στη χειραφέτησή τους από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου και να σηματοδοτήσει, έτσι, την αυγή της πανανθρώπινης χειραφέτησης, της γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης, διαμορφώνοντας μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, κοινοκτημοσύνης και αλληλεγγύης, έναν κόσμο για όλους και όχι για λίγους. Σε αυτό το πλαίσιο βλέπουμε ως κομβικό σημείο τη διεθνιστική σύνδεση του αγώνα μας με εκείνον που διεξάγουν οι Κούρδοι/ισσες και διεθνιστές αντάρτες/ισσες στη Ροζάβα, παρά τις ποιοτικές διαφορές που αφορούν κατά βάση τις υλικές συνθήκες της τρέχουσας πραγματικότητας που επικρατούν στην περιοχή τους.
images.jpeg

Αλληλεγγύη στην κουρδική και διεθνιστική αντίσταση στο Αφρίν

Το μεγαλύτερο τμήμα του καντονιού του Αφρίν δε βρίσκεται πλέον υπό τον έλεγχο των συριακών δημοκρατικών δυνάμεων (SDF). Ο άμαχος πληθυσμός έχει αποχωρήσει από την πόλη του Αφρίν, δεχόμενος ισχυρά βομβαρδιστικά χτυπήματα από τον τουρκικό στρατό. Η πόλη του Αφρίν ελέγχεται από τις 18/3/2018 από τον τουρκικό στρατό και τον ελεύθερο συριακό στρατό (FSA), που προχώρησαν σε εκτελέσεις και πλιάτσικο με το που κατέλαβαν το κέντρο της πόλης. Η αντίσταση στο Αφρίν διέρχεται πλέον σε άλλη φάση, καθώς το YPG ανακοίνωσε πως στο Αφρίν θα περάσει από τον τακτικό πόλεμο στον ανταρτοπόλεμο, προσπαθώντας να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη, ώστε να επιστρέψουν στα σπίτια τους όλοι οι ξεσπιτωμένοι Κούρδοι του Αφρίν, καθώς και οι περίπου 100.000 εσωτερικοί μετανάστες που είχαν μεταβεί εκεί.

Το επαναστατικό καθήκον της διεθνιστικής αλληλεγγύης μας καλεί να στηρίξουμε, με τις ελάχιστες δυνάμεις που διαθέτουμε και με τον τρόπο που μπορούμε, τον αγώνα της κουρδικής και διεθνιστικής αντίστασης στη Ροζάβα. Η δική μας συνεισφορά προς το παρόν κρίνουμε πως περιορίζεται στο πεδίο της προπαγάνδισης και της κοινώνησης του κουρδικού, αλλά και γενικότερα του επαναστατικού κοινωνικού αγώνα στους χώρους όπου δραστηριοποιούμαστε οργανωτικά, σε πολιτικό, κοινωνικό και ταξικό επίπεδο, με απώτερο στόχο την ανάπτυξη δεσμών διεθνιστικής αλληλεγγύης μεταξύ των όπου γης καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμεων, καθώς και συνολικότερα την όξυνση της κοινωνικής και ταξικής σύγκρουσης των κάτω με τους πάνω, στη μεριά του χάρτη στην οποία βρισκόμαστε.

Από τις 19/1/2018 ο τουρκικός στρατός σε συνεργασία με τον FSA, αλλά και με την αρωγή ένοπλων ισλαμιστών που πολεμούν για λογαριασμό υποομάδων της Αλ Κάϊντα και της Αλ Νούσρα, έχουν βάλει σε εφαρμογή μετά από εντολές του τουρκικού κράτους την επιχείρηση “Κλάδος Ελαίας” με σκοπό τη μιλιταριστική καταστολή της ελευθεριακής επανάστασης στη Ροζάβα και τον τερματισμό του πειράματος του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού. Ο Ερντογάν ψάχνει για κίβδηλα άλλοθι στη διεθνή κοινότητα, βαφτίζοντας τις πολεμικές του επιχειρήσεις ως πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας» του YPG (Μονάδες Προστασίας του Λαού) και του YPJ (Μονάδες Προστασίας των Γυναικών), του PYD (Δημοκρατικό Ενωτικό Κόμμα) και του PKK (Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν), δηλώνοντας πως μετά το Αφρίν σειρά έχουν και τα υπόλοιπα καντόνια της Ροζάβα. Αποκαλεί τρομοκράτες τους/τις Κούρδους/ισσες αντάρτες/ισσες που σήκωσαν στις πλάτες τους την ένοπλη αντίσταση απέναντι στον φασιστικό φονταμενταλισμό του ISIS, τον οποίο εξέθρεψε ο ίδιος ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός και οι δορυφόροι του στη Μέση Ανατολή μετά τη λεγόμενη αραβική άνοιξη, για την εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών οικονομικών τους συμφερόντων. Ο τουρκικός κρατικός καιροσκοπισμός περί πολέμου κατά της τρομοκρατίας, μπορεί να αποδομηθεί στα μάτια της κοινωνικής βάσης χωρίς την παραμικρή δυσκολία από το διεθνές επαναστατικό κίνημα. Οι κυρίαρχοι αποκαλούν τρομοκράτες όσους η χειραφέτησή τους περνά μέσα από την αποκαθήλωση των συμφερόντων των ισχυρών και τη σύγκρουση με το βάρβαρο κόσμο του κράτους και του κεφαλαίου. Εμείς βρισκόμαστε όμως στο ταξικό στρατόπεδο των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων, γι’ αυτό και αποκωδικοποιούμε αναλόγως τα περίτεχνα τεχνάσματα που σκαρφίζεται η εκάστοτε κρατική εξουσία για να αποκρύψει τη βαρβαρότητα των κυριαρχικών και επεκτατικών της βλέψεων, ώστε να ικανοποιήσει τις ιδιοτελείς οικονομικές και πολιτικές ορέξεις της.

Καθώς το ISIS άρχισε να χάνει διαρκώς έδαφος και πλέον πνέει τα λοίσθια, ο πέλεκυς της αντίδρασης έμελλε να πέσει πάνω στη Ροζάβα. Οι Η.Π.Α. που υποστήριζαν τις SDF στις στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον του ISIS, με τελεσίγραφο του Πενταγώνου ανακοίνωσαν πως αποσύρουν την οποιαδήποτε βοήθεια στις SDF, εκτός και αν πρόκειται για επιχειρήσεις, αυστηρά, εναντίον του ISIS. Από την άλλη, η Ρωσία απέσυρε τις αεροπορικές της δυνάμεις από το Αφρίν, μια κίνηση που έχει πληρωθεί με το αίμα του κούρδικου άμαχου πληθυσμού της περιοχής, καθώς οι μαχητές και οι μαχήτριες της κουρδικής αντίστασης δε διαθέτουν οπλικά συστήματα για την εξουδετέρωση των εναέριων επιθέσεων. Επίσης, ο Άσαντ απέσυρε από τα σύνορα του Μανμπίτζ τα στρατεύματα του συριακού στρατού, για να αποστείλει στα μέσα Φεβρουαρίου μια πολιτοφυλακή του συριακού στρατού στο Αφρίν, η οποία όμως αποχώρησε, διότι δέχτηκε αμέσως τα πυρά του τουρκικού πυροβολικού. Κάπως έτσι το Αφρίν έμεινε εντελώς απομονωμένο και στρατιωτικά αβοήθητο. Περικυκλωμένο παντού από εχθρούς, χωρίς κανέναν στρατιωτικό σύμμαχο διαθέσιμο από αυτούς που μέχρι τελευταία συνήπταν μαζί τους ευκαιριακές στρατιωτικές συμμαχίες για λόγους τακτικής. Ο ευκαιριακός χαρακτήρας αυτών των συμμαχιών και η αμφίβολη διάρκειά τους είναι παράγοντες-κλειδιά για την πραγμάτευση των γεωπολιτικών εξελίξεων στη Μέση Ανατολή. Αυτές οι συμμαχίες είναι ρευστές, καιροσκοπικές, πολλές φορές αντιφατικές και μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή όπως βλέπουμε.

Στη Μέση Ανατολή εξελίσσεται εδώ και χρόνια μέσα από το κανάλι του συριακού εμφυλίου πολέμου η σύγκρουση του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, με σημαίνουσα δύναμη τις Η.Π.Α., και του αντίπαλου κυρίαρχου ιμπεριαλιστικού μπλοκ με σημαίνουσα δύναμη τη Ρωσία, χωρίς αυτό να υποδηλώνει όμως πως η παγκόσμια οικονομική και πολιτική πραγματικότητα κινείται σε ρυθμούς ιμπεριαλιστικού διπολισμού, καθώς στα δύο αυτά αντίπαλα κυρίαρχα άρματα υπάρχουν και άλλες ισχυρές δυνάμεις (βλ. Κίνα, Γερμανία, Καναδάς, Ιαπωνία κ.α.). Σε αυτήν την αρένα των διεθνών ανταγωνισμών, το τουρκικό κράτος και η αστική του τάξη διαδραματίζουν έναν σχετικά απρόσμενο ρόλο. Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ -ο 2ος μεγαλύτερος στρατός του μάλιστα- και παράλληλα έγκειται σε αυτό που σχηματικά μπορούμε να αποκαλέσουμε δυτικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ, κάτι που αποδεικνύεται άλλωστε και από τον διακαή της πόθο να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η πρόσφατη συμμαχία της με το Ιράν και τη Ρωσία, συνεπώς και με τον Άσαντ, καθώς το καθεστώς του είναι προσδεμένο στα ρωσικά συμφέροντα, μπορεί να λογιστεί μόνο ως ευκαιριακή. Η τριμερής συμφωνία μεταξύ Τουρκίας-Ρωσίας-Ιράν στην Αστάνα, που ορίζει τη δημιουργία ζωνών περιορισμού της εμπόλεμης έντασης στην ευρύτερη περιοχή του Χαλεπιού και περιμετρικά του Ιντλίμπ, ουσιαστικά μεταφράζεται κάπως έτσι: «Η Τουρκία δεν απλώνει χέρι στο Ιντλίμπ, το αφήνει για τον Άσαντ. Η Ρωσία και ο Άσαντ δεν απλώνουν χέρι στο Αφρίν. Το αφήνουν για την Τουρκία και τις συμμαχικές της δυνάμεις.» Οι Η.Π.Α. έχουν βρεθεί σε περίπλοκη θέση, καθώς επέλεξαν τυχοδιωκτικά να στηρίξουν τους Κούρδους, με μοναδικό μέλημα την ανατροπή του φιλορώσου Άσαντ, ώστε να βάλουν κάποια δική τους μαριονέτα στη θέση του, όπως συνηθίζεται να γίνεται άλλωστε στα κράτη της Μέσης Ανατολής και όχι μόνο. Μέχρι στιγμής πάντως έχουν αποφύγει τη συμπλοκή με τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ, την Τουρκία. Αυτό που φαίνεται πάντως πως προσπαθεί να κάνει η Τουρκία μέσα από τους αλλόκοτους γεωστρατηγικούς της ελιγμούς, είναι να ανεβεί σκαλί στην πυραμίδα του διεθνούς ανταγωνισμού, ώστε να πλασαριστεί ανάμεσα στις πρωτοκλασάτες δυνάμεις και να προωθήσει τα συμφέροντα της τουρκικής αστικής τάξης, η οποία έχει βάλει στο μάτι της τους ενεργειακούς πόρους της Μέσης Ανατολής, αλλά και να ενισχύσει περαιτέρω τη σοβινιστική πολιτική του Ερντογάν, η οποία αποτελεί εργαλείο ταξικού αποπροσανατολισμού και απόσπασης της κοινωνικής συναίνεσης στο καθεστώς του από τα συντηρητικά στοιχεία του τουρκικού κράτους.

Οι ευκαιριακές συμμαχίες σε ένα εμπόλεμο περιβάλλον είναι δεδομένο πως μπορούν να γεννήσουν αδιέξοδα, τα οποία μπορούν να επιφέρουν τεράστιο κόστος σε όλα τα επίπεδα. Εκ του ασφαλούς, θα μπορούσαμε να καταδικάσουμε ανερυθρίαστα την έστω και πρόσκαιρη συμμαχία των Κούρδων της Ροζάβα με τις Η.Π.Α.. Για μας, όντας αναρχικοί, είναι παραδεκτό πως οι συμμαχίες των επαναστατικών κινημάτων με κρατικούς σχηματισμούς αποτελούν τροχοπέδη και εν τέλει μπορούν να αναστείλουν εντελώς τη χειραφετική τους διαδικασία. Όμως, κάτι άλλο που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε, είναι πως σε αντίθεση με τα επαναστατικά εγχειρήματα που ξεπηδούν εντός μιας οριοθετημένης γεωγραφικής κοιτίδας, το κεφάλαιο «απλώνεται» σε παγκόσμια κλίμακα, είναι παντού. Οι Κούρδοι και οι Κούρδισσες της Ροζάβα βρέθηκαν λοιπόν με την πλάτη στον τοίχο και η προκειμένη συμμαχία τους με τις Η.Π.Α. σε στρατιωτικό επίπεδο, ήταν μια τακτική κίνηση την οποία αναγκάστηκαν να κάνουν για λόγους επιβίωσης της ίδιας της επανάστασης. Για να μη βρίσκονται τα επαναστατικά κινήματα δέσμια των οικονομικών και στρατιωτικών εξαρτήσεων από τους διάφορους ιμπεριαλισμούς, είναι αναγκαία η ανάπτυξη και η προώθηση των δεσμών της προλεταριακής διεθνιστικής αλληλεγγύης, ειδικά μέσα από το εκτεταμένο ξέσπασμα κοινωνικών επαναστάσεων στις γειτονικές περιοχές. Αντίστοιχα, δεν εγκλωβιζόμαστε σε κάποια αναρχική «καθαρότητα». Δεν ταυτιζόμαστε απόλυτα με το μοντέλο του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού. Αναγνωρίζουμε όμως τη σημαντικότατη συνεισφορά του για την κοινωνική βάση της περιοχής, καθώς έχει ικανοποιήσει σημαντικό κομμάτι των αναγκών της, μέσα σε ένα περιβάλλον που μάστιζαν επί μακρόν ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, ο συντηρητισμός, ο σεξισμός και ο δεσποτισμός της εξουσίας. Η ελευθεριακή επανάσταση στη Ροζάβα κατόρθωσε να μετασχηματίσει σε σημαντικό βαθμό τις κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις, μέσα από τα αμεσοδημοκρατικά και ομόσπονδα κοινοτικά συμβούλια με την καίρια συμμετοχή των γυναικών σε αυτά, με τον συνεχή αγώνα για τη χειραφέτηση των γυναικών και της lgbtqia+ κοινότητας από τις έμφυλες διακρίσεις και την πατριαρχία, με τις κοοπερατίβες και τα σημαντικά βήματα στο κομμάτι της κοινωνικής οικολογίας. Διατηρούμε τους κριτικούς προβληματισμούς μας και τις διαφωνίες μας, χωρίς όμως να απομακρυνόμαστε από τα επίδικα που ορίζει η μαινόμενη κοινωνική και ταξική σύγκρουση που εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς στην περιοχή.

Σήμερα, τα σενάρια μιας παγκόσμιας πολεμικής σύρραξης αυξάνουν συνεχώς, καθώς τα νέφη ενός εκτεταμένου πολέμου πυκνώνουν. Ήδη υπάρχουν πάρα πολλά ανοιχτά πολεμικά μέτωπα (βλ. Ουκρανία, Μέση Ανατολή, Κεντρική και Βόρεια Αφρική) που πλησιάζουν όλο και περισσότερο την καρδιά της «Δύσης». Υπάρχουν σφοδρά συγκρουόμενοι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί, αλλά και μια ραγδαία ενδυνάμωση των εθνικισμών σε παγκόσμια κλίμακα. Ο πόλεμος, πάντως, αποτελεί πάντοτε μια λύση στην ατζέντα του κεφαλαίου, ώστε να κάνει μια ανανεωτική και κερδοφόρα επανεκκίνηση. Όμως δεν πρέπει να αγνοούμε το κόστος που επιφέρει μια τέτοια επιλογή, που είναι πρώτα και κύρια οι ανθρώπινες ζωές που θα θυσιαστούν στο σφαγείο των καπιταλιστών. Ο πόλεμος πάντα γίνεται για τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Αυτοί που πρόκειται να πληρώσουν έναν ενδεχόμενο πόλεμο τόσο από την τσέπη τους, όσο και με το αίμα τους, είναι οι όπου γης προλετάριοι. Επιπρόσθετα, οι οπλοβιομηχανίες κάνουν χρυσές δουλειές τη στιγμή που οι φτωχοί αλληλοσκοτώνονται για τα συμφέροντα των πλούσιων και των ισχυρών. Τα κράτη ξοδεύουν ασύστολα χρήματα σε πολεμικές εξοπλιστικές δαπάνες, ενώ η κοινωνική πλειοψηφία εξοντώνεται από την καπιταλιστική κρίση που η ίδια η κεφαλαιοκρατία προκάλεσε. Για να μην ξεχνάμε όμως, ο πόλεμος αποτελεί μια αποτελεσματική διέξοδο για το κεφάλαιο, ώστε να αντιμετωπίσει τις περιοδικές του κρίσεις, καταστρέφοντας εργατικό δυναμικό και μέσα παραγωγής, δημιουργώντας καινούριες αγορές, πρόσφορες για επενδύσεις και για κερδοφορία. Γιατί, μετά από μια παγκόσμια πολεμική καταστροφή, πάντοτε ακολουθεί μια περίοδος ραγδαίας οικονομικής ανάπτυξης, που «καρποφορεί» πάνω στα συντρίμμια και τα χαλάσματα, πάνω στις σωρούς των πτωμάτων.

Οι δυτικές μητροπόλεις θωρακίζονται με μέτρα έκτακτης ανάγκης και προχωρούν σε πολιτικές εξαίρεσης, αξιοποιώντας τη ρητορική περί αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, την οποία επιμελώς έχουν ενορχηστρώσει οι ίδιοι οι κυρίαρχοι. Στην Τουρκία, μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος τον Ιούλιο του 2016, και ειδικότερα μετά το νοθευμένο δημοψήφισμα τον Απρίλιο του 2017, ο δεσποτισμός του καθεστώτος έχει ισχυροποιηθεί ακόμα περισσότερο, με τον Ερντογάν να συγκεντρώνει επί της ουσίας όλες τις εξουσίες στα χέρια του. Η μοίρα που επιφυλάσσει για τους κάθε λογής αντιφρονούντες, από τους προοδευτικούς μέχρι τους κομμουνιστές και τους αναρχικούς, είναι απολύσεις, φυλακίσεις, βασανισμοί και καταστολή. Συν τοις άλλοις, διεξάγει ανηλεή επίθεση εναντίον του κουρδικού πληθυσμού και των ανταρτών/ισσών του PKK. Κατά τα άλλα, η διμερής συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης-Τουρκίας, που βρίθει κονδυλίων προς την Τουρκία, θεωρεί το γειτονικό μας κράτος, ως ασφαλή περιοχή και υπαγορεύει έτσι τις επαναπροωθήσεις μεταναστών.

Η Ευρώπη έχει κλείσει τα σύνορά της στους μετανάστες, εγκαθιστώντας ειδικές περιπόλους συνοριοφυλακών και ακτοφυλακών, ορθώνοντας φράχτες και τείχη. Χωρίζει τους μετανάστες σε νόμιμους και «λαθραίους», σε αυτούς που έχουν και σε εκείνους που δεν έχουν χαρτιά. Τα κράτη και οι αστικές τάξεις φέρουν την πολιτική ευθύνη για κάθε έναν πρόσφυγα που πνίγηκε και πνίγεται στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, για κάθε έναν πρόσφυγα που πέθανε στα στρατόπεδα «φιλοξενίας» από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Η στρόφιγγα της «νόμιμης» εισδοχής μεταναστών έχει πλέον κλείσει, διότι έχουν καλυφθεί οι ανάγκες του κεφαλαίου για το ξεζούμισμα των νεοαφιχθέντων κολασμένων. Αυτοί που περισσεύουν, στοιβάζονται στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που ευθαρσώς η αστική αφήγηση αποκαλεί camps «φιλοξενίας». Το πλέον παράδοξο είναι πως αυτοί που παρουσιάζονται ως εκείνοι που θα επουλώσουν τις πληγές, είναι αυτοί που τις άνοιξαν. Και δε σταματούν εκεί, αλλά βρίσκουν την ευκαιρία να αντλήσουν κέρδος πάνω στις πλάτες των ίδιων των πληγέντων, στήνοντας μια, οικονομικά, πολλά υποσχόμενη βιομηχανία κερδοφορίας με τις Μ.Κ.Ο που εμπορεύονται φιλανθρωπία.

Το ελληνικό κράτος ως μέλος του ΝΑΤΟ, φέρει εξίσου ευθύνες για το αιματοκύλισμα που συντελείται στη Μέση Ανατολή. Φέρει ευθύνες γιατί η νατοϊκή βάση στη Σούδα των Χανίων, έχει αποτελέσει ορμητήριο επιθέσεων των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων στη Μέση Ανατολή και ο ρόλος της διαρκώς αναβαθμίζεται. Οι συζητήσεις για τη δημιουργία δύο νέων νατοϊκών βάσεων, μία στον Έβρο και μία στη Σύρο, θέτουν το ελληνικό κράτος ακόμα πιο βαθιά στους νατοϊκούς πολεμικούς σχεδιασμούς. Ο κόσμος του κράτους και του κεφαλαίου είναι βαμμένος με το αίμα των φτωχών. Αίμα Παλαιστινίων έχουν τα χέρια του Νετανιάχου, αίμα Αιγυπτίων αντιφρονούντων τα χέρια του Αλ Σίσι, με τους οποίους το ελληνικό κράτος έχει συνάψει οικονομικές συμφωνίες συνεργασίας που αφορούν τον ενεργειακό τομέα, αλλά και τις στρατιωτικές ασκήσεις (όσον αφορά τις σχέσεις Ελλάδας-Ισραήλ).

Ο δικός μας πόλεμος όμως δεν είναι εθνικός. Είναι κοινωνικός και ταξικός, ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, ενάντια σε κάθε έκφανση της εξουσίας και της ιεραρχίας. Όντας κομμάτι της κοινωνικής βάσης δεν πρόκειται να στρέψουμε τις κάννες των όπλων στα ταξικά μας αδέρφια. Δεν πρόκειται να πολεμήσουμε για καμία πατρίδα, για κανένα αφεντικό. Οι όπου γης καταπιεσμένοι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα μεταξύ μας. Βρισκόμαστε στην ίδια μεριά του οδοφράγματος, όσο και αν προσπαθούν οι κυρίαρχοι να μας διαιρέσουν με επίπλαστους διαχωρισμούς βάσει φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, φυλής, θρησκείας και ηλικίας, με απώτερο σκοπό να μας εκμεταλλεύονται αποτελεσματικότερα και να κοιμούνται οι ίδιοι ήσυχοι.

Μόνο η αυτοοργάνωση και η αυτενέργεια των υποτελών και άκληρων στρωμάτων, αυτών που βρίσκονται στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, μπορεί να οδηγήσει στη χειραφέτησή τους από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου και να σηματοδοτήσει, έτσι, την αυγή της πανανθρώπινης χειραφέτησης, της γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης, διαμορφώνοντας μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, κοινοκτημοσύνης και αλληλεγγύης, έναν κόσμο για όλους και όχι για λίγους. Σε αυτό το πλαίσιο βλέπουμε ως κομβικό σημείο τη διεθνιστική σύνδεση του αγώνα μας με εκείνον που διεξάγουν οι Κούρδοι/ισσες και διεθνιστές αντάρτες/ισσες στη Ροζάβα, παρά τις ποιοτικές διαφορές που αφορούν κατά βάση τις υλικές συνθήκες της τρέχουσας πραγματικότητας που επικρατούν στην περιοχή τους.

Υ.Γ.: Η φυσική σειρά για μια νεοσυσταθείσα πολιτική συλλογικότητα παραδοσιακά ορίζει ως σημείο εκκίνησής της στη δημόσια σφαίρα την κοινοποίηση ενός ιδρυτικού κειμένου, το οποίο αποτυπώνει τις αρχές, τους τακτικούς και στρατηγικούς της στόχους, αποσαφηνίζοντας την πολιτική της φυσιογνωμία. Εμάς όμως μας ξεπέρασαν κατά πολύ οι ραγδαίες εξελίξεις που συντελούνται στη Μέση Ανατολή και ειδικότερα στην περιοχή του Βορειοδυτικού Κουρδιστάν, της Ροζάβα (Δημοκρατική Ομοσπονδία Βόρειας Συρίας) και συγκεκριμένα στο καντόνι του Αφρίν, γι’ αυτό και η ιδρυτική μας διακήρυξη ως Πυρήνα Αναρχικών Κομμουνιστών Καλαμπάκας θα δημοσιευθεί σε δεύτερο χρόνο, το αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΟΥΡΔΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΡΟΖΑΒΑ

ΝΙΚΗ ΣΤΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΑΝΤΑΡΤΩΝ/ΙΣΣΩΝ ΤΩΝ YPG, YPJ, INTERNATIONAL FREEDOM BATTALION, I.R.P.G.F., Ε.Σ.Δ.Α.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΛΑΩΝ. ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Πυρήνας Αναρχικών Κομμουνιστών Καλαμπάκας

anarxokommounistes_kalampakas@espiv.net

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]