Η αντίσταση κατά του Φράνκο

Ιβηρική | Αναρχική Ιστορία | Γνώμη / Ανάλυση Sunday October 14, 2018 19:12 by Antonio Tellez

Το κουδούνισμα του Thompson

1939-1952: Η ένοπλη αντίσταση κατά του καθεστώτος Φράνκο
Μια ματιά στον παράνομο, υπόγειο, αντάρτικο και ένοπλο αγώνα των Ισπανών αναρχικών και των αντιφασιστών ενάντια στο καθεστώς του στρατηγού Φράνκο, μετά την ήττα στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο και την Επανάσταση του 1936-1939

Ο αντάρτικος αγώνας ενάντια στον φρανκισμό αναδύθηκε στις ημέρες που ακολούθησαν την εξέγερση του στρατού κατά της Ισπανικής Δημοκρατίας στις 18 Ιουλίου 1936. Σε ολόκληρη τη χώρα οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν μια επανάσταση και πήραν τα όπλα ενάντια στις ένοπλες δυνάμεις. Σε περιοχές που έπεφταν αμέσως στον έλεγχο των ανταρτών, ξεδιπλώθηκε μια αιματηρή καταστολή υποχρεώνοντας πολλούς αντιφασίστες να πάρουν τα κοντινά βουνά και τους λόφους για να σώσουν τα τομάρι τους. Αυτό επαναλήφθηκε κατά τη διάρκεια του σχεδόν τριετούς εμφυλίου πολέμου, καθώς αρκετές περιοχές κατακτήθηκαν, η μια μετά την άλλη, από το γαλλικό στρατό και επεκτάθηκε ουσιαστικά στο σύνολο της χερσονήσου, αφού οι Ρεπουμπλικανικοί στρατιώτες παραδόθηκαν στη ζώνη Κέντρου-Λεβάντε στις 31 Μαρτίου 1939.

Πολύ λίγα έχουν γραφτεί για την κλίμακα του ένοπλου αγώνα κατά του Φράνκο μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Ήταν και είναι ακόμα γνωστό σε λίγους. Μια βαριά σιωπή έχει πέσε πάνω από τους μαχητές, για διάφορους λόγους. Σύμφωνα με τον προσωπικό φίλο του Φράνκο αντιστράτηγο τη Εθνικής Φρουράς, Camilo Alonso Vega -ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την εκστρατεία κατά των αντάρτικων ομάδων για δώδεκα χρόνια- η ληστεία (ο όρος που πάντα χρησιμοποιούσαν οι φρανκιστές για να περιγράψει την αντάρτικη δραστηριότητα) ήταν ζήτημα «μεγάλης σημασίας» στην Ισπανία , διότι «διέκοψε τις επικοινωνίες, απωθούσε τους λαούς, κατέστρεψε την οικονομία μας, κατέστρεψε την ενότητά μας και μας δυσφημούσε στα μάτια του έξω κόσμου».

Μόλις λίγες μέρες προτού αναφερθούν αυτοί οι λόγοι, ο στρατηγός Φράνκο δικαιολόγησε τη σιωπηλή σιωπή που επιβλήθηκε στις αναφορές περί της ένοπλης αντιπολίτευσης και τις προσπάθειες να σταματήσει, όταν δήλωσε ότι «οι θυσίες της Εθνικής Φρουράς κατά τα χρόνια μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έγιναν ανιδιοτελώς και σιωπηλά, διότι, για λόγους πολιτικής και ασφάλειας, δεν ήταν σκόπιμο να δημοσιοποιηθούν οι θέσεις, οι συγκρούσεις, οι αριθμοί των ατυχημάτων ή τα ονόματα εκείνων που έπεσαν στην εκτέλεση του καθήκοντός τους, με μια ηρωική και μη ειλικρινή θυσία». Η κάλυψη αυτή συνεχίστηκε μέχρι τις ημέρες μας. Σε ένα πρόγραμμα της ισπανικής τηλεόρασης (TVE) με τίτλο Guerrilla Warfare και μεταδόθηκε το 1984, ο στρατηγός Manuel Prieto Lopez αναφερόταν κυνικά στους αντιφρανκικούς μαχητές ως ληστές και δολοφόνους.

Όχι ότι αυτό θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη -κατά την περίοδο που χαρακτηρίστηκε ως η πολιτική μετάβαση στη δημοκρατία (Νοέμβριος 1975 - Οκτώβριος 1982), όλες οι πολιτικές δυνάμεις, οι υψηλοί χρηματοδότες, οι βιομήχανοι, οι στρατιωτικές και οι εκκλησιαστικές αρχές, αποφάσισαν ότι οι αναφορές στο παρελθόν ήταν ακατάλληλες και ότι η παρατεταμένη αιμοδοσία της εποχής του Φράνκο θα πρέπει να παραδοθεί στη λήθη. Αυτή η συναίνεση είναι σταθερή σήμερα *, και οι ιστορικοί που θέλουν να σηκώσουν το πέπλο τους αντιμετωπίζουν ανυπέρβλητα εμπόδια όταν προσπαθούν να εξετάσουν τα αρχεία του Κράτους, της Εθνικής Φρουράς ή της Αστυνομίας.

Δεν έχουμε αξιόπιστη κατανομή των συνολικών αριθμών για τους αντάρτες ή για τα θύματα και τα ατυχήματα που υπέστησαν ή προκάλεσαν οι δυνάμεις ασφαλείας και ο στρατός. Αν θέλουμε να καταλάβουμε τι ήταν αυτός ο άνισος αγώνας εναντίον της δικτατορίας, η μόνη μας επιλογή είναι να στραφούμε σε αριθμούς που δημοσιοποιήθηκαν το 1968 -φαίνεται μία και μόνη φορά- σύμφωνα με την οποία η Εθνική Φρουρά είχε 628 θύματα (258 θάνατοι) μεταξύ 1943 και 1952: περίπου 5.548 “ληστές” εξαφανίστηκαν σε 2.000 αψιμαχίες, πολλές από τις οποίες εξελίχθηκαν σε μάχες πλήρους κλίμακας. Οι αριθμοί για αυτήν την εξάλειψη έχουν ως εξής: σκοτώθηκαν 2,166; συνελήφθησαν ή παραδόθηκαν 3,382. συνελήφθησαν ως σύνδεσμοι, βοηθοί ή συνεργάτες 19.407. Μια ντροπιαστική σιωπή περιβάλλει τα προηγούμενα χρόνια μεταξύ του 1939 και του 1942, όταν μονάδες του κανονικού στρατού και της Λεγεώνας των Ξένων, με υποστήριξη πυροβολικού προσπάθησαν να εξαλείψουν τους αντάρτες. Τα προαναφερθέντα αριθμητικά στοιχεία για τα θύματα της Εθνικής Φρουράς στα χέρια των ανταρτών μπορεί να μειωθούν. Αν συγκρίνουμε τους καταλόγους των νεκρών ανδρών της Εθνικής Φρουράς κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, όπου δεν έχει καταχωρηθεί λόγος θανάτου, με τη θνησιμότητα κατά τη διάρκεια των ετών της ειρήνης, βρίσκουμε ένα πλεόνασμα θανάτων που είναι (ανεξάρτητα από το αν είναι αποτέλεσμα ασθένειας ή ατυχήματος) ανεξήγητο και φθάνουμε σε αυτό που είναι αναμφισβήτητα ένας αριθμός πιο κοντά στην αλήθεια: περίπου 1.000 θάνατοι στην ενεργό υπηρεσία.

Η κλιμάκωση της αντάρτικης δραστηριότητας ξεκίνησε το 1943, όταν η διαδεδομένη πεποίθηση ότι το Τρίτο Ράιχ είχε νίκη στο χέρι της άρχισε να εξασθενεί, ακολουθώντας την αιματηρή πορεία των ελίτ διαχωρισμών του Γερμανικού Στρατού στο Στάλινγκραντ. Καθώς η παλίρροια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου εκδηλώθηκε, οι αντιφρανκικοί αντάρτες, όπως θα περίμενε κανείς, αναπήδησαν πίσω από την άποψη του ηθικού και του δυναμισμού και από το 1944 και μετά αναπτύχθηκαν σε μεγάλο βαθμό. Η ακμή της ήταν το 1946-1947. Μετά από αυτό, εν μέρει ως συνέπεια της διεθνούς πολιτικής που επιδίωκε την προσέγγιση με τον Φράνκο, μια πτώση που έληξε με την κατάρρευση της αντάρτικης δραστηριότητας το 1952. Στη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη, τη Βαλένθια και σε άλλες πόλεις, η αστική αντάρτικη δραστηριότητα παρέμεινε για μια δεκαετία ή τόσο περισσότερο.
Μετά το 1944, οι αντάρτες που δρούσαν στο εσωτερικό της Ισπανίας έλαβαν σημαντικές ενισχύσεις από τους εξόριστους συμπατριώτες τους που είχαν παίξει ενεργό ρόλο στην απελευθέρωση της Γαλλίας και στη Γαλλική Αντίσταση. Αυτοί ήταν άρτια καταρτισμένοι και πεπειραμένοι άνδρες εξοπλισμένοι με σύγχρονα όπλα και αρκετά εύχρηστες υψηλής εκρηκτικές ουσίες όπως το πλαστικό. Οι περισσότεροι από αυτούς προέρχονταν από τη Γαλλία και σε μικρότερο αριθμό από τις χώρες της Βόρειας Αφρικής. Κομμουνιστές ηγέτες που κατηγορούνταν για αντάρτικη δραστηριότητα ήρθαν από την Αμερική μέσω της Λισαβόνας και του Βίγκο. Οι κομμουνιστές θεωρούσαν δεδομένο ότι η πολεμική κραυγή «Να πάρουμε πίσω την Ισπανία!» θα ήταν το μήνυμα μιας γενικής λαϊκής εξέγερσης εναντίον του καθεστώτος του Φράνκο, μετατρέποντάς την σε ένα σπουδαίο τραγούδι και χορό γι’ αυτή τη συγκριτικά μαζική βοήθεια.

Περίπου 3.000 αντάρτες που οργανώθηκαν στη Γαλλία με τα ίδια όπλα που είχαν χρησιμοποιήσει για να πολεμήσουν εναντίον των Ναζί, έκαναν δύο κύριες επιθέσεις κατά μήκος των Πυρηναίων το 1944. Η πρώτη έγινε στην Ναβάρα στις 3 και 7 Οκτωβρίου: η δεύτερη έγινε μέσω της Καταλονίας με στόχο να εγκατασταθεί ένα προγεφύρωμα στο Vall d'Aran όπου θα μπορούσε να εγκατασταθεί μια προσωρινή δημοκρατική κυβέρνηση. Θεωρήθηκε επίσης δεδομένο ότι, ενώπιον ενός τέτοιου τετελεσμένου γεγονότος, οι Σύμμαχοι θα προχωρούσαν στην ανατροπή του Φράνκο. Αυτές οι επιθέσεις αποκρούστηκαν εύκολα -αφού το καθεστώς είχε προειδοποιηθεί εκ των προτέρων - επειδή η ισπανική κυβέρνηση είχε λάβει όλα τα κατάλληλα μέτρα. Ωστόσο, υπήρχαν πολλοί αντάρτες που αρνούνταν να επιστρέψουν στις βάσεις τους και επέλεξαν να διεισδύσουν στο εσωτερικό της χώρας σε μικρές ομάδες. Εκεί ενίσχυσαν τις υπάρχουσες αντάρτικες ζώνες και δημιούργησαν νέες όπου δεν υπήρχαν.

Τα όπλα που έφεραν ήταν πολύ πιο αποτελεσματικά και καλύτερα προσαρμοσμένα σε αντάρτες. Το πιο συνηθισμένο όπλο ήταν το βρετανικό όπλο Sten ή το γερμανικό M.P. 38. Και τα δύο ήταν όπλα ταχείας ανάφλεξης και χρησιμοποιούσαν πυρομαχικά 9 χιλιοστών τα οποία ήταν τα πιο άφθονα. Τα αμερικανικά όπλα όπως το πιστόλι Colt χρησιμοποιούνταν επίσης, όπως και (σε ​​μικρότερο αριθμό) τα αυτόματα Thompson, ένα βαρύτερο αλλά εξαιρετικά αποτελεσματικό όπλο. Οι μαχητές που εισέρχονταν στην Ισπανία έφεραν μαζί τους ένα δοκιμασμένο ηθικό σφυρηλατημένο με νίκες εναντίον των Ναζί και με την πεποίθηση ότι ο Φράνκο δεν θα μπορούσε να επιβιώσει από την πτώση του Αδόλφου Χίτλερ και του Μπενίτο Μουσολίνι. Είχαν επίσης οργανωτική εμπειρία πίσω από τις ισχυρές ιδεολογικές τους πεποιθήσεις, αναρχικές, σοσιαλιστικές ή κομμουνιστικές, εμπειρίες που θα μεταμόρφωναν γρήγορα το φαινόμενο του αντάρτικου καθώς προσέφεραν αυξημένη συνεκτικότητα μεταξύ αμέτρητων διάσπαρτων αντάρτικων ομάδων. Οι κύριοι χώροι της αντάρτικης δραστηριότητας ήταν εκείνοι των οποίων τα γεωγραφικά χαρακτηριστικά καθιστούσαν την άμυνα και την επιβίωση πιο πιθανή, δηλαδή περιοχές βουνών και περιοχές που παρείχαν επαρκή κάλυψη. Για παράδειγμα, στην Ανδαλουσία υπήρχαν αμέτρητες αντάρτικες ομάδες, μερικές από αυτές αριθμώντας πάνω από 100 μέλη. Στην Αστούρια, οι αντάρτες οργάνωναν τεράστιες επιχειρήσεις, όχι άσχετες με μια βαθιά ριζωμένη πολιτική συνείδηση: άλλωστε η εξέγερση των ανθρακωρύχους της Αστούριας τον Οκτώβριο του 1934 δεν ήταν παλιά. Σε πολλές περιοχές, η αντάρτικη δραστηριότητα ήταν διακεκομμένη και αυθόρμητη, καθώς οι αντάρτικες ζώνες μετακινούνταν για διάφορους λόγους, ανάλογα με τις κινήσεις των αντεπαναστατικών δυνάμεων. Το στυλ και η φύση του αντάρτικου αγώνα ποικίλλει ανάλογα με το έδαφος και τους πόρους των εμπλεκόμενων ατόμων και ομάδων. Στις δραστηριότητες περιλαμβάνονταν ο βομβαρδισμός στρατηγικών στόχων, επιθέσεις (πολιτικές δολοφονίες), κυκλοφορία όπλων, προστασία των ατόμων και των ομάδων που ασχολούνταν με την υπόγεια πολιτική δραστηριότητα, ληστείες τραπεζών και παραχαράξεις ντοκουμέντων για τη χρηματοδότηση του αγώνα και την αποσταθεροποίηση της οικονομίας. Επίσης, μερικές πιο θεαματικές ενέργειες: αποστολές απελευθέρωσης συλληφθέντων συντρόφων, ανοιχτές μάχες με φασιστικές δυνάμεις, και ακόμη και μια προσπάθεια να βομβαρδισμού του Φράνκο από τον αέρα! (Τρεις άνδρες σε ένα ελαφρύ αεροσκάφος ήρθαν μέσα σε ένα εύρος μαλλιών από την πτώση των εμπρηστικών και των θρυμματισμένων βόμβων του στρατηγού και των συμμάχων του κατά τη διάρκεια μιας Ρεγκάτα το 1948).

Ένα παράδειγμα που συνοψίζει τη νοοτροπία και το πνεύμα του αντάρτικου κινήματος της εποχής μας δίνει μια μικρή ομάδα αναρχικών ανταρτών, με επικεφαλής τον παλαίμαχο μαχητή Francisco Sabate Llopart (El Quico). Κατά την επιστροφή τους στην Ισπανία μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, μια από τις πρώτες αποστολές που ανέλαβαν ήταν η «απαλλοτρίωση» χρημάτων και τιμαλφών σε μια σειρά ληστειών τοπικών μεγαλοεπιχειρηματιών. Με την ολοκλήρωση της «επιχείρησης», οι «επισκέψεις» θα έμεναν μια σημείωση όπως η επόμενη, που έγινε στο σπίτι ενός πλούσιου ιδιοκτήτη μεγάλου καταστήματος, του Manuel Garriga: «Δεν είμαστε ληστές, είμαστε αγωνιστές της ελευθεριακής αντίστασης. Αυτά που μόλις πήραμε θα είναι μια μικρή βοήθεια στα ορφανά και πεινασμένα παιδιά εκείνων των αντιφασιστών που εσείς και το είδος σας έχετε εκτελέσει. Είμαστε άνθρωποι που δεν είχαμε ποτέ και ποτέ δεν θα ικετεύσουμε για κάτι τέτοιο. Εφόσον έχουμε τη δύναμη να το κάνουμε, θα αγωνιστούμε για την ελευθερία της ισπανικής εργατικής τάξης. Όσο για σένα, Γκαρίγκα, αν και είσαι δολοφόνος και κλέφτης, σε έχουμε σώσει, γιατί εμείς οι ελευθεριακοί εκτιμούμε την αξία της ανθρώπινης ζωής, κάτι που δεν έχετε ποτέ και δεν είναι πιθανό να καταλάβετε». Ένα μικρό παράδειγμα του πώς, παρά την απώλεια του πολέμου και τη σκληρότητα της φασιστικής καταπίεσης, όσοι συμμετείχαν στην αντίσταση κατάφεραν να διατηρήσουν την πολιτική τους, την ανθρωπιά τους και τον αυτοσεβασμό τους.
Η ένοπλη αντιπολίτευση στον Φράνκο δεν αποτελούσε πλέον σοβαρό πρόβλημα μετά το 1949 και, όπως είπαμε, εξαφανίστηκε γύρω στο 1952. Εκτός από τα σοβαρά πλήγματα από την Εθνική Φρουρά και τον Στρατό, η απουσία ενός συστήματος υλικοτεχνικής υποστήριξης για τους μαχητές και, πάνω απ’ όλα, το γεγονός ότι τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης επέλεξαν να προάγουν τη διπλωματία ως υποκατάστατο των όπλων, κατέστησε αδύνατη τη συνέχιση της επιθετικής δραστηριότητας της αντιπολίτευσης.

Ένα άλλο ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο στην εκκαθάριση του αγώνα αντάρτικου ήταν η άφιξη στη σκηνή, το 1947, ενός εξαιρετικά καταρτισμένου και εκπαιδευμένου προσωπικού δυνάμεων ασφαλείας με τη μορφή «αντι-αντάρτικων ομάδων», ντυμένων και οπλισμένων στο στυλ των ανταρτών και προκαλώντας σύγχυση και τρόμο στο ίδιο τους το σπίτι τους. Αυτές οι «αντι-συμμορίες» πραγματοποιούσαν ακόμη και άγριες δολοφονίες που αποδίδονταν στους αντάρτες, με σκοπό να τους οδηγήσουν σε δυσφήμιση και να τους απογυμνώσουν από τη λαϊκή υποστήριξη. Και πάλι, η διείσδυση «φυτευτών» αστυνομικών στις αντάρτικες ζώνες ήταν εξαιρετικά αποτελεσματική και κατέστησε δυνατή την εξάρθρωση ορισμένων από τις σημαντικότερες ομάδες.
Στην Αστούριας, το 1948, περίπου 30 σοσιαλιστές αντάρτες επιβιβάστηκαν σε ένα γαλλικό ψαροκάικο που είχε φτάσει ειδικά για να τους συλλέξει και να τους διεκπεραιώσει στο St Jean de Luz στη Γαλλία. Στο Levante, οι τελευταίοι αντάρτες στην περιοχή, γύρω στις δύο δωδεκάδες που επέζησαν, διέφυγαν στη Γαλλία το 1952. Στην Ανδαλουσία, λίγες ομάδες επέζησαν μέχρι τα τέλη του 1952, αλλά οι ηγέτες τους -όπως ο αναρχοσυνδικαλιστής Bernabe Lopez Calle (1889-1949)- είχαν ήδη πέσει στις μάχες. Μερικοί κατάφεραν να ξεφύγουν από το Γιβραλτάρ ή τη Βόρεια Αφρική, αλλά, ως επί το πλείστον, σκοτώθηκαν σε ένοπλες συγκρούσεις: άλλοι εκτελέστηκαν με την γκαρότα (θάνατος με στραγγαλισμό) ή από εκτελεστικά αποσπάσματα: εκείνοι που διέφυγαν από αυτή τη μοίρα μερικές φορές έκατσαν στη φυλακή μέχρι και 20 χρόνια.

Το 1953, οι Ηνωμένες Πολιτείες υπέγραψαν μια συνθήκη στρατιωτικής και οικονομικής βοήθειας με τον Φράνκο. Δύο χρόνια αργότερα, η Ισπανία του Φράνκο έγινε μέλος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Εντούτοις, αν και όλα χάθηκαν, λίγοι σκληροτράχηλοι αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τον αγώνα: στην Κανταβρία, οι δύο τελευταίοι αντάρτες Juan Fernandez Ayala (Juanin) και Francisco Bedoya Gutierrez (El Bedoya) σκοτώθηκαν τον Απρίλιο και τον Δεκέμβριο του 1957 αντίστοιχα. Στην Καταλονία, ο Ramon Vila Capdevila (Caraquemada), ο τελευταίος αναρχικός αντάρτης, σκοτώθηκε από την Εθνική Φρουρά τον Αύγουστο του 1963. Αλλά η τιμή του τελευταίου αντάρτη πρέπει να πάει στον Jose Castro Veiga (El Piloto) ο οποίος πέθανε χωρίς ποτέ να εγκαταλείψει τα όπλα, στην επαρχία Lugo (Γαλικία) τον Μάρτιο του 1965.

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για την αποτυχία της αντάρτικης εκστρατείας εναντίον του Φράνκο και μολονότι ο ανοιχτός ανταρτοπόλεμος είχε τελειώσει στη δεκαετία του ’50, το κίνημα ενάντια στον Φράνκο συνέχισε, όπως και η υπόγεια πολιτική δραστηριότητα, μέχρι την τελική κατάρρευση του καθεστώτος. Αυτό που οι αντάρτες ήθελαν να επιτύχουν ήταν η ανοιχτή εξέγερση ενάντια στον Φράνκο. Αυτό που μας δείχνουν σήμερα, μέσα από τη φιλοδοξία και τη θυσία τους, είναι ότι η βάρβαρη καταπίεση της προοδευτικής εργατικής τάξης μετά τον εμφύλιο πόλεμο δεν ξεκίνησε χωρίς αμφισβήτηση. Η πλήρης ιστορία του αντάρτικου αγώνα, όπως δηλώνει ο Tellez σε αυτό το άρθρο, εξακολουθεί να αποκαλύπτεται. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε σήμερα είναι να χαιρετίσουμε τους άντρες και τις γυναίκες της αντίστασης που έδωσαν τη ζωή τους, όχι μόνο για την υπεράσπιση της τάξης τους, αλλά για ένα μέλλον όπου οι κοινωνικές δομές που δημιουργούν τους Φράνκο θανατώνονται μαζί τους.

*Το κείμενο αυτό γράφτηκε αρχικά το 1996 και δημοσιεύτηκε στο Fighting Talk, τεύχος 15. Μετέπειτα εμφανίστηκε μια εκδοχή του εδώ: https://libcom.org/history/1939-1965-armed-resistance-t...ranco. Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης, Οκτώβρης 2018.