preferenze utente

cerca nell'archivio del sito Cerca cerca nell'archivio del sito


Search comments

ricerca avanzata

Nuovi eventi

Ιρλανδία / Μεγάλη Βρετανία

nessun evento segnalato nell'ultima settimana

Πρώτο βήμα η αυτοοργάνωση

category Ιρλανδία / Μεγάλη Βρετανία | Αναρχικό κίνημα | Γνώμη / Ανάλυση author Saturday December 08, 2018 20:28author by Zaher Baher - 1 of Anarkismo Editorial Group Segnalare questo messaggio alla redazione

Η αυτοοργάνωση είναι το πρώτο και κύριο βήμα προς τον στόχο μας
Το άρθρο αυτό εξηγεί εν ολίγοις την κατάσταση που βρίσκονται οι αναρχικοί στο Ηνωμένο Βασίλειο, υπενθυμίζοντας ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο, πρέπει εδώ και τώρα να αυτοοργανωθούμε πριν είναι αργά.
download.jpg

Τον Ιούνιο του 2017 έγραψα ένα άρθρο με τίτλο ”Ο αγώνας μας πρέπει να πάει πιο πέρα από αυτό που απαιτεί ο τρόπος ζωής μας». Σε αυτό το άρθρο τόνισα μερικούς σημαντικούς παράγοντες που μπορεί να αποτελούν εμπόδια στον δρόμο των αγώνων μας. Από τότε που έγραψα αυτό το άρθρο, η ζωή μας στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει χειροτερέψει με κάθε τρόπο. Αλλά, για τους αναρχικούς, τίποτα δεν άλλαξε, χωρίς βελτίωση και χωρίς ανάπτυξη στον αγώνα μας ενάντια στο σύστημα. Στην πραγματικότητα υπήρξε περισσότερος σεχταρισμός, με τις ομάδες να διατηρούν μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ τους, μακριά από τη συνεργασία και την αλληλεγγύη και πιο διαιρεμένοι όσον αφορά το νόμο για την αναγνώριση των φύλων (Gender Recognition Act - GRA).

Το κράτος, μέσα από τα όργανά του, προσπαθεί μερ πείσμα να αυξήσει την επιρροή και την πίεσή του, υπερφορτώνοντας τους ανθρώπους μέσω της αγοράς, των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και του εκπαιδευτικού συστήματος, υπονομεύοντας και αποθαρρύνοντάς τους. Προσπαθεί να εκτρέψει τις προθέσεις του μακριά από τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε τώρα. Το Εργατικό Κόμμα επίσης, με το πιο ριζοσπαστικό μανιφέστο του, πιθανότατα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αναισθητοποίησε πολλούς ανθρώπους από την εργατική τάξη, φοιτητές, συνταξιούχους, αναπήρους και άτομα με ειδικές ανάγκες. Και τα δύο κόμματα, το ένα στην εξουσία και το άλλο στην αντιπολίτευση, με τους κάθε είδους αριστερούς, σε διαφορετικούς δρόμους, βρίσκονται σε συμφωνία για τη διατήρηση του συστήματος προσπαθώντας να το μεταρρυθμίσουν, να παρατείνουν την ηλικία του.

Η μόνη διαφορά μεταξύ τους είναι ότι το κόμμα στην εξουσία σπεύδει να καταστήσει την κατάσταση χειρότερη για την εργατική τάξη και τους άλλους απλούς ανθρώπους. Η αντιπολίτευση θέλει να μεταρρυθμίσει το σύστημα για να το παρατείνει. Με άλλα λόγια, καθένας από αυτούς θέλει να μας καταστείλει με τις μεταρρυθμίσεις τους.

Το σύστημα, το κράτος και οι οργανώσεις από τα αριστερά προς τα δεξιά μπορεί να έχουν μικρή απόσταση ή εχθρότητα μεταξύ τους, αλλά όλοι συνειδητά ή ασυνείδητα αγωνίζονται άμεσα ή έμμεσα εναντίον των απλών ανθρώπων, του κινήματος και των στόχων τους.

Με λίγα λόγια το κράτος και το σύστημά του είναι πολύ ζωντανό, πολύ ισχυρό και καλά οργανωμένο. Είναι πολύ μακριά από το να βρεθεί σε μια κρίση και, κατά τη γνώμη μου, ποτέ δεν βρισκόταν σε κρίση. Δυστυχώς, θα είναι πιο κυρίαρχο, ασκώντας πιο ισχυρό έλεγχο σε βάρος μας, κυριαρχώντας όχι μόνο την καθημερινή μας ζωή αλλά και τα μυαλά μας και το σώμα μας.

Δεν είναι το σύστημα ή ο καπιταλισμός σε κρίση, είμαστε εμείς και η κρίση είμαστε εμείς **. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι βρισκόμαστε σε πολύ βαθιά κρίση οικονομικά, οικονομικά, εκπαιδευτικά, ηθικά και πολιτιστικά.

Πώς μπορούμε να εξέλθουμε από αυτή την κατάσταση;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν ομάδες στο Ηνωμένο Βασίλειο που προσπαθούν σκληρά να εκπαιδευτούν και να οργανώσουν δραστηριότητες. Διοργανώνουν δημόσιες συναντήσεις, συμμετέχουν σε διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες και στηρίζουν τους εργαζόμενους όταν βρίσκονται σε απεργία. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Όλες αυτές οι ενέργειες μπορεί να μην μας οδηγήσουν ενώ είμαστε μια μικρή μειοψηφία και όχι μόνο ανάμεσα στο κοινό αλλά ακόμη και ανάμεσα στους εαυτούς μας, τους αναρχικούς.

Γνωρίζω ότι σε αυτή τη χώρα ο αγώνας ενάντια στο σύστημα είναι ίσως πιο δύσκολος απ’ ό,τι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είμαστε παραδοσιακά μη επαναστάτες καθώς δεν είχαμε εδώ μια πραγματικά εξέγερση ή επανάσταση. Αυτό που είχαμε ήταν μια γενική απεργία πριν από περίπου έναν αιώνα, από τις 3 έως τις 12 Μαΐου του 1926. Είχαμε επίσης πολλές απεργίες, αλλά οι κυριότερες ήταν οι απεργίες του λιμανιού του Λονδίνου του 1949 και του 1957, η απεργία των ναυτικών του 1960, η απεργία στην αποβάθρα Thames το 1972, η απεργία των ανθρακωρύχων 1984-1985, της διαμάχης και της απεργίας του Wapping το 1986 και της απεργίας των ωρολογοποιών στη Dandy το 1992. Ωστόσο, σχεδόν όλοι αυτοί οι αγώνες ηττήθηκαν λόγω της έλλειψης αλληλεγγύης, προδοσίας από το Εργατικό Κόμμα και των ηγετών των συνδικάτων καθώς και της βιαιότητας του κράτους. Μπορούμε επίσης να σημειώσουμε ότι, αν όχι όλοι, σίγουρα η πλειοψηφία τους αγωνίστηκε κατά των εργοδοτών τους και το κράτος, αλλά από θέση άμυνας και όχι από θέση επίθεσης.

Τούτου λεχθέντος, αυτό δεν σημαίνει ότι το κίνημα παραμένει πάντα αδύναμο και χωρισμένο όπως είναι τώρα. Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα του εργατικού κινήματος σήμερα, καθώς είναι πολύ αδύναμο και ο καπιταλισμός είναι εξαιρετικά ισχυρός.

Είναι καιρός οι αναρχικοί να συγκεντρωθούν και να αφήσουν κατά μέρος τις μικρές, μη ουσιαστικές διαφορές τους, προκειμένου να οργανωθούν σε ανεξάρτητες, μη ιεραρχικές τοπικές ομάδες όπου και αν βρίσκονται. Δεν μπορούμε απλώς να περιμένουμε να ωριμάσει η κατάσταση ή να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί το κίνημα γιατί θα γίνει μέρος αυτού. Το κίνημα δεν μας περιμένει. Δεν υπάρχει αμφιβολία εάν το κίνημα υφίσταται συμβαίνει, μπορούμε να είμαστε μέρος του, αλλά θα είναι αργά και, επίσης, δεν θα ξεκινήσουμε ή θα εμπλακούμε από μια ισχυρή θέση.

Η οργάνωση των εαυτών μας είναι απαραίτητη και μέσω αυτής μπορούμε να συμμετέχουμε στην εξέγερση και την επανάσταση από ισχυρή θέση και αποτελεσματικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να οργανώσουμε τους εαυτούς μας, οικοδομώντας τις απαραίτητες ομάδες κατά τη διάρκεια της εξέγερσης. Ωστόσο, η ιστορία της λεγόμενης επανάστασης του Ιράν το 1978-79 και η πρόσφατη «Αραβική Άνοιξη», ειδικά στη Συρία, εξαιρώντας το Κουρδικό τμήμα (Ροτζάβα) και την Αίγυπτο, έδειξαν ότι η οικοδόμηση ομάδων και οργανώσεων κατά τη διάρκεια της εξέγερσης ήταν αποτελεσματική. Μόλις η εξέγερση και η επανάσταση νικούσαν, έχαναν το δυναμισμό τους και γίνονταν αναποτελεσματικοί.

Προφανώς υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτό, αλλά το κύριο είναι πως οτιδήποτε εμφανίζεται κατά τη διάρκεια ή για ένα συγκεκριμένο γεγονός, όταν το γεγονός είναι πάνω από τις ομάδες και τις οργανώσεις είναι συνήθως πάνω από πάρα πολύ. Οι μοναδικές ομάδες που υπάρχουν σήμερα και διατηρούν τη θέση τους είναι εκείνες που υπήρχαν πριν από την εξέγερση, αν και δεν είναι ενεργές όπως ήταν.

Βρισκόμαστε τώρα ανάμεσα σε μερικές επιλογές. Αφήνουμε την αλλαγή της κοινωνίας στους «εκπροσώπους» μας μέσω του κοινοβουλευτικού συστήματος ή παίρνουμε έντονα μέρος, με τους απλούς ανθρώπους, στην αλλαγή του. Αν επιλέξουμε τη δεύτερη, πρέπει να είμαστε σοβαροί, καθώς θα χρειαστεί να δώσουμε μέρος του χρόνου μας είτε είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, σπουδαστές, συνταξιούχοι ή οτιδήποτε άλλο είναι η κατάστασή μας. Αποτελεί άγνοια και αδιάφορη στάση να πιστεύουμε σε κάτι, αλλά δεν μην κάνουμε γι’ αυτό. Είναι επίσης μια εγωιστική στάση να περιμένετε άλλους να το κάνουν για σας. Δεν υπάρχει δικαιολογία.

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στα κουρδικά στην σελίδα του συγγραφέα http://zaherbaher.com

**Ελληνική μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.

Link esterno: http://zaherbaher.com
This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2001-2024 Anarkismo.net. Salvo indicazioni diversi da parte dell'autore di un articolo, tutto il contenuto del sito può essere liberamente utilizzato per fini non commerciali sulla rete ed altrove. Le opinioni espresse negli articoli sono quelle dei contributori degli articoli e non sono necessariamente condivise da Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]