user preferences

Κέρδος και ιδιοκτησία δημιουργούν αστέγους

category Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Μετανάστευση / Ρατσισμός | Γνώμη / Ανάλυση author Friday April 24, 2020 20:09author by Dmitri (ed.) - MACG (personal capasity) Report this post to the editors

Για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μυτιλήνη

Οι διαχειριστές του κράτους και των οργανώσεων θα έπρεπε να εργάζονται προς την κατεύθυνση απόδοσης αυτών των κτηρίων σε όσους αδυνατούν να καλύψουν την ανάγκη της στέγασης, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Δεν έχουμε όμως αυταπάτες. Αυτό είναι κάτι που δεν θα μπορούσε να συμβεί. Όλες οι ιεραρχικές δομές, κυβερνητικές ή μη, έχουν τους ανθρώπους που εφαρμόζουν στις προβλεπόμενες θέσεις και αυτό δεν αλλάζει, εκτός και αν προκύψει κάποιο κέρδος για το κέρδος.
images.jpg

Κέρδος και ιδιοκτησία δημιουργούν αστέγους. Σκέψεις για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μυτιλήνη

Πώς χωρίζεις μία θάλασσα;

Εισαγωγή

Η ιστορία επαναλαμβάνει το χειρότερο πρόσωπό της. Νησιά εξόριστων, στρατόπεδα συγκέντρωσης, άνθρωποι φαντάσματα, υποκριτική φιλανθρωπία, κερδοσκοπία, ανέχεια, ρατσισμός και υποκρισία. Κανείς πια δεν μπορεί να πει ότι δεν γνωρίζει. Αρχιτέκτονες της εξαθλίωσης κράτη και ιδιώτες που με την αρωγή διεθνών οργανισμών, στήνουν στρατόπεδα συγκέντρωσης με την μορφή δυστοπικών Mall, πουλώντας τοπική ανάπτυξη και ανθρωπισμό. Τα μαγαζιά NGOς διαχειρίζονται τα ψίχουλα που πέφτουν από τις ληστείες που εκτεταμένα και διαχρονικά διαπράττουν τα κράτη και το κεφάλαιο στους λαούς του κόσμου.

Το παράδειγμα του Στρατοπέδου Συγκέντρωσης (Σ.Σ.)

Το Σ.Σ. στη Μόρια πήρε τη μορφή που γνωρίζουμε σήμερα την άνοιξη του 2016 υπό την «αριστερή» κυβέρνηση μετά την ευρώ-τουρκική συμφωνία και πλέον διαχειρίζεται από την κυβέρνηση της «δεξιάς». Παιδί δύο κυβερνήσεων και μιας πολιτικής είναι το πολυεργαλείο που συγκεντρώνει και ταυτόχρονα απωθεί. Στις εγκαταστάσεις του λειτουργούν κέντρο 1ης υποδοχής, «φιλοξενία», κλειστό προαναχωρησιακό κέντρο κράτησης και διαδικασίες ασύλου.

Αν και κανένα πλάσμα δεν αξίζει να ζει πίσω από τσιμεντένιους τοίχους και συρματοπλέγματα, ακούμε συχνά να λέγεται πως έχει χωρητικότητα 2.600 ανθρώπων (sic), ενώ τον Ιανουάριο του 2020 ο αριθμός όσων μένουν εκεί ξεπέρασε τις 21.000.

Μέχρι και το 2017 στον χώρο επικρατούσαν σκηνές καλοκαιρινού τύπου, πάνω από τις οποίες στοιβάζονταν οποιοδήποτε υλικό μπορούσε να προσφέρει μόνωση. Ακόμη και οι επίσημοι φορείς δεν δίσταζαν να πειραματίζονται με εντελώς αναξιόπιστα και επικίνδυνα υλικά όπως ο αφρός πολυερεθάνης με τον οποίο σφράγιζαν εσωτερικά τις σκηνές δημιουργώντας συνθήκες ασφυξίας. Τα conteiner ήταν ελάχιστα και τα περισσότερα καταλαμβάνονταν από κρατικούς και μη-κρατικούς υπαλλήλους. Μετά το θάνατο 5 ανθρώπων το χειμώνα του 2017, και σε ελάχιστο χρόνο, εμφανίστηκαν εκατοντάδες κοντέινερ, ενώ παράλληλα μισθώθηκαν ξενοδοχεία και αγκυροβόλησε ένα καράβι του Π.Ν., ώστε να «φιλοξενήσει» σε απαράδεκτες συνθήκες κάποιες εκατοντάδες εγκλωβισμένων.

Τα κοντέινερ, που η δημοτική αρχή καθυστερούσε την τοποθέτηση τους, δεν λύνουν το πρόβλημα ούτε απαραίτητα βελτιώνουν τις συνθήκες διαβίωσης. Εξάλλου η πολιτική του κράτους και των οργανώσεων στο ζήτημα της στέγασης συναντώνται στους τρόπους με τους οποίους μπορούν να παστωθούν όσο περισσότεροι άνθρωποι με το μικρότερο κόστος. Ακριβώς αυτό που γίνεται και στις σύγχρονες τσιμεντουπόλεις.

Παράλληλα και ενώ ο αριθμός των εγκλωβισμένων ανθρώπων μεγάλωνε, αναπτύχθηκαν έξω από τα τείχη του στρατοπέδου εκατοντάδες σκηνές, δημιουργώντας έναν μεγάλο καταυλισμό που όλοι γνωρίζουμε ως «jungle». Γιατί όμως συγκεντρώνονται ασφυκτικά γύρω από τον καταυλισμό και δεν επιλέγουν ένα πιο προστατευμένο μέρος; Ο πιο προφανής λόγος είναι η δράση της αστυνομίας. Από το 2016 και μετά το σχέδιο του κράτους ήταν η συγκέντρωση πληθυσμών σε στρατόπεδα, ώστε να έχουν τον απόλυτο έλεγχο σε ανθρώπους και οργανώσεις. Το πέτυχαν, διαλύοντας τις αλληλέγγυες δομές που είχαν στηθεί μέσα και γύρω από την πόλη. Εκτός όμως από την καταστολή, ένας ακόμη σημαντικός λόγος για την συγκέντρωση των ανθρώπων γύρω από το Σ.Σ. Μόριας είναι η οικονομική ένδεια που χαρακτηρίζει τους περισσότερους. Κάτω από εξευτελιστικές συνθήκες, ίσως μπορέσουν να έχουν ένα πιάτο φαΐ ή λίγες ώρες ρεύμα, αναγκάζοντας ανθρώπους και ποντίκια να συμβιώνουν. Ακόμη όμως και στην κόλαση υπάρχουν πλεονεκτικότερες θέσεις, έναντι άλλων, που συχνά γίνονται προϊόν διαπραγμάτευσης. Χρησιμοποιώντας την διαχειριστική τους εξουσία, οργανώσεις, η διοίκηση του camp και οι «community leaders», τοποθετούν κατά το δοκούν ανθρώπους σε συγκεκριμένες θέσεις, με κριτήρια θρησκευτικών πεποιθήσεων, καταγωγής ή εφαρμόζοντας τιμωριτικές πολιτικές.

Σε αυτό το δυστοπικό παρών, η συμμόρφωση περνάει από το σφίξιμο των δοντιών στις ατελείωτες ουρές. Τα συσσίτια δημιουργούν ουρές εκατοντάδων μέτρων, είναι τρείς φορές την ημέρα, διαρκεί το καθένα 1-2 ώρες, και τελειώνει σχεδόν καθημερινά με φασαρίες, εφόσον για κάποιες εκατοντάδες το φαγητό δεν φτάνει. Οι ουρές είναι ατελείωτες και στην τουαλέτα, εφόσον η αναλογία είναι 1 για 100 με 300 άτομα, ανάλογα με τον τρέχοντα πληθυσμό. Επιπλέον και παράλληλα, διάσπαρτες ουρές δημιουργούνται έξω από τα conteiners των κρατικών υπηρεσιών και οργανώσεων για ζητήματα που αφορούν τα χαρτιά τους, την υγεία τους, τον ρουχισμό κτλ.

Έχοντας αναφέρει όλα τα παραπάνω θα φαινόταν αστείο να μιλήσουμε για την «αμέλεια» των δημοτικών αρχών να πράξουν τα αυτονόητα, όπως είναι η παροχή ρεύματος, η καθαριότητα, οι διαβάσεις πεζών ή οι πινακίδες ελάττωσης ταχύτητας. Το αστείο όμως γίνεται μαύρο και η «αμέλεια» εγκληματική, αν ζυγίσουμε μαζί τους συνεχόμενους τραυματισμούς και τους θανάτους 2 μικρών παιδιών από διερχόμενα αυτοκίνητα, στους δρόμους που εφάπτονται του Σ.Σ. στη Μόρια και της δομής «φιλοξενίας» στο Καρά Τεπέ.

Το ελληνικό κράτος λοιπόν με τους εκάστοτε διαχειριστές του, χρησιμοποιεί την ίδια διαχωριστική λογική τύπου Apartheid που χρησιμοποιούν όλα τα εγκληματικά κράτη στον κόσμο. Την ίδια λογική συντηρεί και ο δημόσιος λόγος νομιμοποιώντας στερεοτυπικές και αποπροσανατολιστικές αντιδράσεις. Έννοιες όπως νόμιμοι και παράνομοι, πρόσφυγες και μετανάστες, ντόπιοι και ξένοι, εμείς και αυτοί, κλείνουν το μάτι σε κάθε είδους ρατσιστική συμπεριφορά και κοινωνικό κανιβαλισμό.

Παράλληλα, η ανάθεση της έμπρακτης αλληλεγγύης σε κράτος και οργανώσεις αποξενώνει, δημιουργεί στείρες κριτικές και εναποθέτει τις ελπίδες σε μορφώματα που ο νομοτελειακός τους ρόλος είναι η δημιουργία κοινωνικά αποκλεισμένων, η κυριαρχία της εκμετάλλευσης, και η επιβολή συγκεκριμένων πολιτικών με κάθε μέσο, ακόμη και αν αυτό είναι ο πόλεμος.

Ο ρόλος της αστυνομίας, όπως έχει σχεδιαστεί από το κεντρικό πολιτικό της όργανο, είναι η σωφρονιστική αντιμετώπιση του ζητήματος, αφήνοντας άπλετο χώρο στις ρατσιστικές συμπεριφορές. Το σχέδιο της αστυνομίας είναι βγαλμένο από τα εγχειρίδια διαχείρισης φυλακών. Κάμερες, ζώνες ελέγχου, φυλακές, ωφελούμενοι πληροφοριοδότες, εισβολές πάνοπλων διμοιριών, φανερώνουν την ταξική όψη της καταστολής που εφαρμόζεται με όρους συλλογικής ευθύνης στα υπόγεια της κοινωνικό - ταξικής πυραμίδας.

Κανείς δεν μπορεί να βιώσει μέσα από ένα κείμενο όσα συμβαίνουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Καμία δεν μπορεί να βιώσει την έλλειψη στέγης μέσα από την ζεστασιά του διαμερίσματός της. Κανείς δεν μπορεί να νιώσει την πείνα πληρώνοντας το λογαριασμό του εστιατορίου. Καμία δεν μπορεί να νιώσει την φυλακή κλείνοντας ένα ταξιδιωτικό εισιτήριο.

Στα Σ.Σ. θάβονται άνθρωποι για περισσότερα από 1-2 χρόνια. Ελπίζουμε να μην ξεχάσουν. Πέρασαν χιλιάδες από εκεί και ελπίζουμε να μην ξεχάσουμε.

Δομές «φιλοξενίας», διαμερίσματα και εξώσεις

Οι άνθρωποι που είναι εγκλωβισμένοι στα Σ.Σ. τύπου Μόριας, Βαθύ, Βιάλ, κτλ, βρίσκονται, κατά κύριο λόγο, σε αναμονή – ομηρία σχετικά με τις διαδικασίες των αιτημάτων τους.

Παράλληλα σε όλη τη χώρα λειτουργούν καταυλισμοί μικρότερης έντασης που αποκαλούνται «δομές φιλοξενίας». Πολλές από αυτές βρίσκονται τοποθετημένες κάτω από το χαλί, μακριά από τον αστικό ιστό, αντιμετωπίζοντας παρόμοια ζητήματα με αυτά στα Σ.Σ. των νησιών. Αυτά τα δυσλειτουργικά χωριά των εξαθλιωμένων φαντάζουν ανεκτά ως προς τις συνθήκες διαβίωσης, μπροστά σε ότι τους επιφυλάσσει η συνέχεια.

Από τη στιγμή που θα νομιμοποιηθεί ή όχι η παρουσία τους στη χώρα, θα ανακατευτούν με τις υπόλοιπες εξαθλιωμένες των πόλεων. Είναι η στιγμή που κλείνει το φως και δεν είναι πια ορατές. Αν κάποια ψάξει πολύ, θα τις βρει ξανά παστωμένες σε υπόγεια διαμερίσματα υποβαθμισμένων συνοικιών.

Όταν το φως κλείνει, οι οργανώσεις που εκτελούν το κρατικό – ευρωπαϊκό σχέδιο, αναπροσαρμόζουν το πρόγραμμά τους. Όπως πάντα. Η λέξη που αποτελεί πάντα μέρος του στόχου των προγραμμάτων τους είναι η «ενσωμάτωση». Ποια όμως είναι η σημασία που δίνουν σε αυτήν τη λέξη, τουλάχιστον όσων αφορά το ζήτημα της στέγασης;

Ενώ λοιπόν συνεχίζουν να νομιμοποιούν με την παρουσία τους τα κέντρα κράτησης, ξεπλένουν μικρές ποσότητες ανθρωπιάς – όσο τα κονδύλιά τους το επιτρέπουν – επιλέγοντας, με αμφιλεγόμενα φίλτρα, ωφελούμενους που απομακρύνουν από τα Σ.Σ. και τοποθετούν σε διαμερίσματα στον αστικό ιστό. Με έπαρση παρουσιάζουν αυτά τα προγράμματα στέγασης που υλοποιούνται μέσα από προπληρωμένες κάρτες και επιδόματα ενοικίων. Από τη στιγμή όμως που ολοκληρώνεται η διαδικασία ασύλου, καλούνται οι ένοικοι να αποχωρήσουν μέσα σε διάστημα 6 μηνών και ενώ δεν έχει υπάρξει καμία ουσιαστική μέριμνα «ενσωμάτωσης» τους, ώστε να διεκδικήσουν ισότιμα την επιβίωσή τους. Ουσιαστικά προσφέρεται ένα demo αστικής ζωής που για να συνεχίσεις πρέπει να πληρώσεις με την αξιοπρέπειά σου. Οι εξώσεις στα παραπάνω προγράμματα αφορούν, σύμφωνα με τα στοιχεία της ύπατης αρμοστείας, 22000 ενοίκους και κλιμακώνονται το επόμενο διάστημα. Οι εξώσεις δε γίνονται μόνο από τα διαμερίσματα αλλά και από τις δομές «φιλοξενίας», μιας και τα εν λόγω προγράμματα στέγασης αφορούν μόνο ένα μέρος του μεταναστευτικού πληθυσμού. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν να διαβιούν στα κέντρα, μέχρι την λήξη των διαδικασιών χορήγησης ασύλου, από όπου και αποχωρούν.

Η νομιμοποίηση αρχή της εκμετάλλευσης

Η εγκατάσταση ανθρώπων που μοιράζονται κοινά ταξικά χαρακτηριστικά σε μια περιοχή είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο στις ιεραρχικά διαμορφωμένες κοινωνίες. Οι «πλούσιοι» για να αισθάνονται ασφαλείς με τον εκτός ηθικής πλούτο τους, συγκεντρώνονται συχνά σε προάστια, όπου αναγείρουν τις ασφαλείς τους κατοικίες. Οι φτωχοί επίσης στήνουν τα καταλύματα τους κοντά στα εργοστάσια, τα χωράφια ή τα λιμάνια που δουλεύουν. Ενώ οι αποκλεισμένοι κοινωνικά, για να αμυνθούν από την ταξική βία που εκφράζεται από τις κρατικές υπηρεσίες, δημιουργούν γκέτο, στα οποία αναπτύσσουν παράλληλες δομές (δίκαιο).

Τα κοινά συμφέροντα και οι επιδιώξεις είναι λοιπόν η αιτία που οι άνθρωποι συγκεντρώνονται στον ίδιο τόπο, και μέσα από αυτό το πρίσμα κατανοούμε την κατά καιρούς δημιουργία άτυπων καταυλισμών, όπως αυτών της Ειδομένης, της Πάτρας, της Ηγουμενίτσας κ.τ.λ. Τα συμφέροντα όμως των κοινωνικά αποκλεισμένων έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τα συμφέροντα κρατών και οργανώσεων, οπού αργά η γρήγορα θα καλέσουν τις δυνάμεις καταστολής και θα ισοπεδώσουν οποιαδήποτε προσπάθεια συλλογικής διεκδίκησης.

Τα κοινά συμφέροντα των απόκληρων αυτής της κοινωνίας, που σήμερα ένα μεγάλο τους κομμάτι αποτελείτε από μετανάστες, συναντώνται στον αγώνα για επιβίωση στις πόλεις. Και ενώ ο δημόσιος χώρος στις πόλεις συρρικνώνεται διαρκώς, οι ιδιοκτησίες περιχαρακώνονται με περιφράξεις, κάμερες και συναγερμούς. Και ενώ οι ευκαιρίες κέρδους μέσα από την τουριστική – βραχυχρόνια μίσθωση ακινήτων μεγαλώνει, τα ενοίκια εκτοξεύονται ασφυκτικά.

Οι νεοεισερχόμενοι απόκληροι ανακαλύπτουν τον χώρο τους και συναντάνε την σκληρή πραγματικότητα των ευρωπαϊκών δημοκρατιών. Έρχονται αντιμέτωποι με χιλιάδες ανέργους που πετσοκόβουν τα όνειρά τους στα φιξάκια που πουλιούνται δίπλα από τα αστυνομικά τμήματα. Έρχονται αντιμέτωπες με εκατομμύρια εργατοϋπαλλήλους που ζουν ίσα-ίσα για να καλύψουν το νοίκι τους. Έρχονται αντιμέτωπες με εξαντλητικές συνθήκες εργασίας, μακράν πέρα του οκταώρου και με απολαβές κατά πολύ μικρότερες του κατώτατου μισθού. Έρχονται αντιμέτωποι με τον ρατσισμό, με την αδυσώπητη γραφειοκρατία και μια κατά όνομα δικαιοσύνη που κρατά τον πέλεκυ απειλητικά μόνο για τους φτωχούς. Κρατάν το νήμα της καταπίεσης και εκμετάλλευσης, όπως διαχρονικά κρατάνε οι φτωχοί σε αυτόν τον κόσμο.

Καταλήψεις και ριζοσπαστικό κίνημα

Στα Εξάρχεια, όπως και σε άλλες περιοχές του ευρύτερου κέντρου των Αθηνών, αναπτύσσονται διαχρονικά επιθετικές πρακτικές, απέναντι στον κυρίαρχο λόγο και τους εκφραστές του. Μια από αυτές τις πρακτικές είναι και οι καταλήψεις άδειων κτηρίων είτε για στεγαστικούς είτε για πολιτικούς λόγους. Οι ίδιες περιοχές αποτέλεσαν τον ζωτικό χώρο πολλών μεταναστών. Εκεί δημιούργησαν ασφαλή καταφύγια, αφήνοντας πίσω τις βραχύβιες φιλανθρωπικές λογικές των οργανώσεων, αναλαμβάνοντας οι ίδιες την ζωή τους. Τον αγώνα τους για επιβίωση στήριξαν με έμπρακτη αλληλεγγύη πολιτικά σχήματα του ευρύτερου ριζοσπαστικού χώρου.

Μια σειρά από καταλήψεις κτηρίων στέγασαν εκατοντάδες ανθρώπους και γίνανε χώροι συνδιαμόρφωσης. Άνθρωποι χωρίς χαρτιά που αντιμετωπίζουν τον εγκλεισμό ή την απέλαση, άνθρωποι που το κράτος τους τοποθέτησε σε αφιλόξενες απομακρυσμένες περιοχές, πολιτικοί πρόσφυγες, οικογένειες που διεκδικούν την εισαγωγή των παιδιών τους στα σχολεία, εξεγερμένες ατομικότητες, φεμινίστριες κτλ, βρήκαν τον χώρο τους εκεί.

Όσες αντιφάσεις και αν προέκυψαν, δεν μπορούν να υποβαθμίσουν την δυναμική αυτών των εγχειρημάτων που με εργαλείο την κατάληψη δίνουν την λύση στο ζήτημα της στέγασης.

Σε έναν ιεραρχικό κόσμο που παρακμάζει, η αυτοδιαχείριση και η έμπρακτη αλληλεγγύη είναι τα φωτεινά ερωτήματα που αναδύονται.

Οι απαντήσεις του κράτους επιβλήθηκαν μέσω της συγκέντρωσης όλων των ειδικών δυνάμεων καταστολής που δημιουργήθηκαν ώστε να επιτίθενται σε αγωνιστές, φτωχούς και νεολαίους.

Επιλέγοντας πάντα το ξημέρωμα, και κάτω από το στημένο πλάνο των τηλεοράσεων, με φουλφέις και αυτόματα όπλα, μπούκαραν επανειλημμένα και χωρίς προειδοποίηση στα σπίτια των μεταναστών, απαγάγοντας τους και οδηγώντας τους πίσω στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, κλειστά ή ανοιχτά.

Το 2019 και μέχρι τις αρχές του Νοέμβρη είχαν πραγματοποιηθεί 7 όμοιες επιχειρήσεις, απαγάγοντας 900 ανθρώπους. Εκατοντάδες ακόμη άνθρωποι εξακολουθούν να ζουν σε υποκατάληψη κτήρια στο ευρύτερο κέντρο των Αθηνών, παρόλη την αστυνομική καταστολή.

Επίλογος

Η λύση στο ζήτημα της στέγασης των ανθρώπων που αδυνατούν ή δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν έχει ήδη σκιαγραφηθεί. Οι ιδιοκτησίες, και όπως αυτές μεταφέρονται μέσα από το κληρονομικό δίκαιο, δημιουργούν κτήρια φαντάσματα σε έναν κόσμο που όπως πάντα κινείται.

Αργά ή γρήγορα αυτό το σύστημα θα πέσει. Μας το θυμίζει η ιστορία του πύργου της Βαβέλ. Η ολοένα πιο άπληστη συγκέντρωση κεφαλαίων, ιδιοκτησιών και πληροφορίας, κάποια στιγμή θα είναι τόσο αβάσταχτη που μόνο ένα φύσημα θα αρκεί για να πέσει κάτω.

Η περίοδος 1970-2010 στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από οικοδομική υπερανάπτυξη-λεηλάτηση. Αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν χώροι χωρίς χρήση. Πολλοί από αυτούς βρίσκονται σε δημόσια ευθύνη, ενώ άλλοι σέρνονται σε κληρονομικά αδιέξοδα. Σε κάθε γειτονιά αυτό είναι ευδιάκριτο. Κλειστά σπίτια και διαμερίσματα διψασμένα για ζωή.

Οι διαχειριστές του κράτους και των οργανώσεων θα έπρεπε να εργάζονται προς την κατεύθυνση απόδοσης αυτών των κτηρίων σε όσους αδυνατούν να καλύψουν την ανάγκη της στέγασης, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Δεν έχουμε όμως αυταπάτες. Αυτό είναι κάτι που δεν θα μπορούσε να συμβεί. Όλες οι ιεραρχικές δομές, κυβερνητικές ή μη, έχουν τους ανθρώπους που εφαρμόζουν στις προβλεπόμενες θέσεις και αυτό δεν αλλάζει, εκτός και αν προκύψει κάποιο κέρδος για το κέρδος.

Μπροστά στη συσσώρευση και την ιδιοκτησία προβάλουμε το μοίρασμα και τη χρήση. Χρήση που εξυπηρετεί την εκπλήρωση των αναγκών του ατόμου και στέκεται απέναντι στον μεταφυσικό παραλογισμό της ιδιοκτησίας και της συγκέντρωσης.

Μπροστά στη μεγάλη νύχτα που πλησιάζει, αυτές οι μικρές αυτοφωτιζόμενες εστίες θα είναι οι μόνες που θα λάμπουν.

Αποσύνδεση της στέγασης από το κέρδος.

Αξιοπρεπής στέγαση για όλους, ανεξαρτήτως εθνικότητας ή οικονομικής κατάστασης.

Απόδοση της δημόσιας περιουσίας στην κοινωνία.

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]