user preferences

Upcoming Events

Internationaal | Links

No upcoming events.
Search author name words: Wayne Price

Waarom ik niet een pacifist ben

category internationaal | links | opinion/analysis author Monday February 05, 2007 20:08author by Wayne Price - NEFACauthor email drwdprice at aol dot com Report this post to the editors

Revolutie, geweld en geweldloosheid

Pacifisten geloven dat een betere wereld kan worden gewonnen zonder enig gebruik van geweld door het volk. Terwijl geweldloze methodes nuttig kunnen zijn werken ze niet altijd. Sommige conflicten moeten worden uitgevochten. Revoluties kunnen geweld bevatten. Wij anarchisten willen een wereld zonder oorlog of enige soort van geweld. Maar om die te krijgen zal er een sociale revolutie moeten zijn om de maatschappij volledig te veranderen, de heersende klasse en diens staat omver te werpen. We zullen proberen revolutionair geweld tot een minimum te beperken, maar de gemene, brutale, aard van de kapitalistische klasse zal tenminste de dreiging van massaal geweld vereisen.


Revolutie, geweld en geweldloosheid

Waarom ik niet een pacifist ben

door Wayne Price

Terwijl absolute pacifisten een kleine minderheid zijn in de algemene bevolking vormen ze een groot deel van de anarchisten. Pacifisten zijn onder alle omstandigheden volledig tegen oorlog of enig type van massaal geweld, zelfs in verdediging tegen militaire invasie of om een democratische revolutie te maken.

Natuurlijk zijn veel pacifisten ook anarchisten - aangezien ze tegen legers zijn, zijn ze ook tegen de politie. Voor de grap is gezegd (ik weet niet of het waar is) dat tijdens retraite van de pacifistische War Resisters League softbal wedstrijden worden gespeeld tussen de anarchisten en de leden van de Socialist Party.

Toen ik een anarchist werd was dat van de anarchistisch-pacifistische tendens. Ik bewonderde de pacifist Paul Goodman, die misschien de meest invloedrijke anarchist van de jaren zestig was. Ik bewonderde ook leidende radicale pacifisten, zoals de grootse A.J. Muste, David Dellinger, David McReynolds, en Bayard Rustin. Deze mensen combineerden het pacifisme met een radicale, zelfs revolutionaire kritiek op het kapitalisme en de oorlog voerende staat. Ik bestudeerde Gandhi, die geen anarchist was (hij leidde een beweging voor een nationale staat voor India), maar een decentralist was.

Het zou niet verrassend moeten zijn dat veel goeie radicalen zich aangetrokken voelen tot het pacifisme en diens geweldloze programma. De geschiedenis van oorlog voeren heeft een climax gevonden in de mogelijkheid van een kernoorlog. De mensheid moet een manier vinden om oorlog te beëindigen, als het wil overleven. De geschiedenis van gewelddadige revoluties heeft verworvenheden opgeleverd, maar laat de mensheid nog steeds onder het juk van maatschappijen die worden beheerst door minderheden die de arbeiders uitbuiten en verdelgingsoorlogen voeren.

"Terroristische" tactieken van geweld door kleine groepen of zogenaamde revolutionaire helden hebben weinig resultaat gehad, behalve dat ze de staat toelieten de repressie te laten toenemen.

Maar uiteindelijk raakte ik er van overtuigd dat het pacifisme (en de versie van het anarchisme die er mee samen gaat) niet volstaat om de revolutie die nodig is te maken - maar ik respecteer degenen die er in geloven. Ik deel niet de opvattingen van Ward Churchill (1998, Pacifism as Pathology, Winnipeg: Arbeiter Ring) dat een politiek geloof in het pacifisme een geestelijke ziekte is.

Het verwerpen van het pacifisme betekent niet dat ik "voor" geweld ben. Persoonlijk haat ik geweld, zoals de meeste gewone mensen. Maar zoals 99,999...% van de mensheid geloof ik dat geweld soms gerechtvaardigd is, in het bijzonder in verdediging tegen het geweld van anderen. Ik geloof dat er twee programmatische basis zwakten in het pacifisme zijn: geweldloosheid werkt niet altijd en sommige conflicten zijn onverzoenlijk.

Geweldloosheid werkt niet altijd

Pacifisten beweren dat als onderhandelingen mislukken, het mogelijk is technieken van massale geweldloosheid te gebruiken. Dit bevat stakingen, boycots, sit-ins, pikets, demonstraties, en andere vormen van burgerlijke ongehoorzaamheid.

In de massale geweldloosheid laten de activisten toe dat ze worden gearresteerd of geslagen door de politie of het leger, maar niet op een of andere manier terugvechten. "Als bloed wordt vergoten, laat het ons bloed zijn". Verondersteld wordt dat dit er toe leidt dat de tegenstander wordt overgehaald, dat het goede dat in hen is wordt bereikt. Minder wordt benadrukt dat dit een zeker gebruik van macht bevat: boycots en stakingen veroorzaken financiële schade voor zakenmensen en zetten ze onder druk om te doen wat ze niet willen doen, om het op een akkoordje te gooien met de demonstranten.

In de zelfde zin kan brutaliteit tegen vreedzame demonstranten, als hier uitvoerig over wordt bericht, een beroep doen op fatsoenlijke mensen overal, waardoor de regering in verlegenheid wordt gebracht, en er toe leidt dat krachten van buitenaf druk uitoefenen op lokale machten om zich in te houden (als de lokale smerissen of nachtwachten in staat zijn een bloedbad aan te richten onder het volk).

Deze technieken werken in een deel van de tijd. Het probleem is dat ze niet altijd werken. Pacifisten zeggen niet: laten we nagaan hoe we geweldloze tactieken kunnen gebruiken als we dit kunnen, of zo veel als mogelijk is. Pacifisten zeggen: alleen geweldloze tactieken mogen worden gebruikt. Gewelddadige zelfverdediging zou nooit moeten worden gebruikt. Om het pacifisme af te wijzen is het niet noodzakelijk aan te tonen dat geweldloosheid nooit werkt, alleen om aan te tonen dat het niet altijd werkt, dat gewapende strijd soms nodig is.

Geweldloze tactieken zullen falen als activisten tegenover een absoluut meedogenloze vijand staan. Gandhi suggereerde dat de Joden geweldloosheid tegen de Nazis hadden moeten gebruiken. Dit zou zinloos zijn geweest. De Holocaust kon alleen zijn voorkomen door een arbeiders revolutie in Duitsland. In plaats hiervan werd het uiteindelijk beëindigd door de militaire overwinning van de Geallieerden. In de zelfde zin zou een Nazi bezetting van India - of een Japanse invasie, wat had kunnen gebeuren - Gandhi en de leden van de Congres Partij hebben vermoord.

Ook vereisen succesvolle geweldloze methodes publiciteit, zodat de rest van de wereld er over weet en de onderdrukkers onder druk kan zetten. De Nazis of de Keizerlijke Japanners zouden niet hebben toegestaan dat er werd gerapporteerd over geweldloze campagnes. Gandhi en Nehru zouden zijn verdwenen zonder dat de wereld het wist. Hetzelfde kan worden gezegd van geweldloze methoden als die worden gebruikt tegen andere meedogenloze en geheime regimes.

De twee meest beroemde geweldloze campagnes zijn de onafhankelijkheidsstrijd in India en de burgerrechten beweging van Afrikaanse Amerikanen. In India slaagde de beweging dankzij de zwakte van de Britse imperialisten.

In het verleden waren ze bereid geweest eenvoudigweg een bloedbad aan te richten onder de Indiërs, zoals ze deden met het Amritsar bloedbad (getoond in de film "Gandhi"). Maar ze werden als de grootste imperialisten van de wereld vervangen door de VS (en de Sovjet Unie). Ze hadden niet langer de macht of rijkdom om India onder de duim te houden. Het Japanse leger verzachtte ze in de Tweede Wereldoorlog. Als ze Gandhi's beweging hadden onderdrukt wisten ze dat ze in de plaats hiervan een gewapende strijd zouden krijgen (tenslotte gebeurde de Chinese revolutie vlakbij). Tenslotte wisten ze dat het onderwerp voor het Britse kapitalisme niet alles of niks was; na de onafhankelijkheid hadden ze meer investeringen in India dan daarvoor.

Geweldloosheid werkte in de burgerrechten strijd van de Afrikaanse Amerikanen omdat het Zuiden deel was van de grotere VS. De nationale kapitalisten hadden, hoewel ze Zwarte mensen niet steunden, geen essentiële behoefte aan de Zuidelijke raciale segregatie. Nationale politici werden internationaal in verlegenheid gebracht in de concurrentie met de Communisten. Internationaal en in het binnenland bleek hun pretentie van "democratie" en "vrijheid" een leugen te zijn. Dus zetten ze de Zuidelijke racisten onder druk om hun gedrag te verbeteren. Afrikaanse Amerikanen bleven aan de bodem van de VS maatschappij, maar werden bevrijd van de wettelijke segregatie.

Maar als het aan de Zuidelijke racisten was overgelaten, niet gecontroleerd door nationale krachten, zouden ze de geweldloze beweging in bloed hebben gesmoord.

Geweldloosheid was altijd beperkt. Geweldloze demonstranten werden vaak 's nachts beschermd door lokale Zwarte mensen die in hun buurten met geweren patrouilleerden. Zoals vermeld waren boycots en stakingen ook middelen van dwang tegen de lokale machtsstructuur, niet slechts middelen om een beroep te doen op hun geweten. Inspanningen om rechtbanken te gebruiken en om wetgeving te bereiken worden slechts gezien als geweldloos omdat ons is geleerd het geweld van de staat te negeren. Eigenlijk werken besluiten van de rechtbank voor integratie en wetten tegen discriminatie alleen als ze worden ondersteund door de gewapende macht van de staat. Dit werd duidelijk toen de federale regering de Nationale Garde moest oproepen om colleges en scholen te integreren.

Een test kwam in Zuid Afrika na de Tweede Wereldoorlog. Terwijl delen van Afrika onafhankelijk werden legden de Afrikaners een systeem van apartheid op aan Zuid Afrikaanse Zwarten. De Zwarten organiseerden een massale geweldloze beweging. Het apartheid regime onderdrukte de beweging brutaal, waarbij demonstraten in koele bloede werden neergeschoten in Sharpesville en elders. De beweging raakte gedesorganiseerd en werd ondergronds gedreven. Nelson Mandela en anderen moesten geweldloosheid opgeven ten gunste van gewapende strijd. Het systeem bleef decennia bestaan, totdat economische zwakte, gecombineerd met een gewelddadige rebellie die heersers dwong de apartheid op te geven (hoewel ze het kapitalistische systeem waaronder Zwarte arbeiders onderdrukt en uitgebuit blijven behielden). Zuid Afrika toonde aan dat een machtsstructuur die meedogenloos genoeg is geweldloze methodes kan verslaan.

Sommige vormen van strijd moeten worden uitgevochten

Sommige sociale conflicten zijn eenvoudigweg onverzoenlijk. De twee kanten kunnen niet tot een overeenstemming komen. De vijand kan niet worden overwonnen, behalve hier en daar als geïsoleerde individuen.

In India en het Zuiden van de VS waren er politieke veranderingen, maar het kapitalisme werd niet uitgedaagd. Dit gold zelfs voor Zuid Afrika. Het gold ook voor de veranderingen in Oost Europa en de voormalige Sovjet Unie. De rijken behielden meestal hun rijkdom en macht (Communistische bureaucraten werden private kapitalisten). Ze waren bereid, als dit noodzakelijk was, veranderingen door te voeren die hun controle en bezit van de economie niet weg namen.

Een socialistische revolutie zou heel anders zijn. De arbeiders zouden de totale rijkdom, macht, en positie van de heersende klasse weg nemen. De kapitalistische klasse heeft zichzelf bij gebracht dat het staat voor God en beschaving. Het gelooft dat het staat voor recht en orde, tegen chaos en barbarij. Het zal niet toestaan dat het eenvoudig wordt omver geworpen. Het zal vechten met de hevigste barbaarse brutaliteit. Nu ondersteunt de heersende klasse van de VS dictaturen in de hele wereld en voert het oorlog tegen de volkeren van verschillende landen. Het zou binnen Noord Amerika niet anders doen als men zou voelen dat het noodzakelijk is. Zoals met de opkomst van Duits Nazisme of van Pinochet's staatsgreep in Chili, is de kapitalistische klasse in staat zelfs diens beperkte democratie af te schaffen en te vervangen door de meest gruwelijke repressie. We moeten de gemeenheid van de kapitalistische klasse van de grote imperialistische staten niet onderschatten.

Zo'n repressie kan niet worden vermeden door enige poging tot humanistische of christelijke verzoening. Ik wil niet enige soort van voorbarig geweld of geweld door een minderheid bevorderen. Maar uiteindelijk zal er een confrontatie zijn tussen de arbeiders en onderdrukten en de kapitalisten en hun aanhangers en agenten.

In mijn land, de Verenigde Staten van Amerika (en in soortgelijke landen), voorzie ik een van twee uitkomsten voor een revolutie. De ene is dat een revolutie een nogal bloederig conflict kan zijn, een gemene burgeroorlog. Tenslotte hebben de VS een grote middenklasse en een laag van arbeiders die goed af zijn, met tradities van patriottisme, godsdienstige achterlijkheid, racisme en seksisme, evenals de al genoemde reactionaire heersende klasse. Zulke krachten kunnen een arbeidersklasse rebellie tot het bittere einde tegenwerken. Voor rebellen uit de VS kan het nodig zijn een revolutionair leger uit Mexico er bij te betrekken.

Aan de andere kant is het mogelijk dat een revolutie in de VS betrekkelijk vreedzaam en bijna geweldloos is. Anders dan veel andere landen is de overgrote meerderheid van de VS mensen van de arbeidersklasse (misschien 80%). De meeste van de militaire rangen zijn van de arbeidersklasse. Eenheid onder de arbeiders, evenals andere onderdrukte groepen, zou veel geweld kunnen voorkomen. In het bijzonder als revoluties in andere landen succesvol zijn geweest zouden de heersende klasse en diens agenten gedemoraliseerd en gemakkelijk omver te werpen kunnen zijn.

Maar zelfs in het geval dat de voorkeur heeft zou geweld tot een minimum kunnen worden beperkt juist als we voorbereid, georganiseerd en verenigd zijn. Hoe meer voorbereid onze klasse is om zich te verdedigen, hoe waarschijnlijker het is dat de vijand gedemoraliseerd raakt en gemakkelijk opgeeft. En als een gewapend conflict onvermijdelijk wordt, zoals in de eerste mogelijkheid, dan is het duidelijk dat het beter zal zijn om voorbereid te zijn. Dus in beide gevallen is het voor arbeiders en de onderdrukten beter geen illusies te hebben over de vreedzame aard van de kapitalistische vijand.

Revoluties gebruiken altijd elementen van wat anders wordt beschouwd als "geweldloosheid". Revolutionaire vormen van strijd bevatten vaak stakingen en andere massale acties die vaak ongewapend zijn, in ieder geval in het begin. Ook proberen revoluties altijd de troepen van de andere kant over te halen (en geen enkele toekomstige revolutie zal slagen zonder de troepen van het leger van het rijk over te halen), evenals het verhogen van de moraal van de troepen in een revolutionair leger. Revoluties proberen de bevolking achter de troepen aan de contrarevolutionaire kant over te halen, evenals het aanmoedigen van de bevolking aan de revolutionaire kant. Revoluties proberen de kern van geharde contrarevolutionaire krachten te demoraliseren. Deze effecten worden bereikt door propaganda, maar meer dan dat, door beleid. Revolutionairen versterken eisen voor land, vrijheid, een einde aan armoede en onderdrukking, en vrede, en voeren deze ideeën uit in het gebied dat ze beheersen.

Stakingen, propaganda en politieke activiteiten zijn allemaal deel van iedere revolutionaire strijd - maar ze zijn niet genoeg. Bijvoorbeeld, troepen zullen niet lichtvaardig overgaan naar de kant van de arbeiders. Het is tenslotte een zeer serieuze kwestie voor soldaten om hun officieren niet te gehoorzamen - ze kunnen worden neergeschoten.

Rebelse troepen moeten geloven dat het volk bereid is de hele weg te gaan, hen te beschermen door een succesvolle revolutie. Geweldloze methodes kunnen worden gebruiken, maar volstaan niet.

Wij anarchisten willen een wereld zonder oorlog of enige soort van geweld. Maar om dit te krijgen zal er een sociale revolutie moeten zijn om de maatschappij volledig te veranderen, de heersende klasse en diens staat omver te werpen. We zullen proberen revolutionair geweld tot een minimum te beperken, maar de gemene, brutale aard van de kapitalistische staat zal tenminste de dreiging van massaal geweld vereisen.


Geschreven voor www.anarkismo.net


Translation by a-infos-nl

author by nestor - Anarkismopublication date Mon Feb 05, 2007 20:11author address author phone Report this post to the editors

This article in English:

Related Link: http://www.anarkismo.net/newswire.php?story_id=4700
author by Imrepublication date Fri May 15, 2009 21:51author email imrevervoort at live dot nlauthor address author phone Report this post to the editors

Allereerst ben ik zelf een voorstander van Anarchisme, ik geloof in de revolutie. Echt ben ik van mening dat de revolutie, die niet lang meer op zich laat wachten, ook een andere defenitie kan hebben. Namelijk verzet.

Is het niet zo dat je met geweld ook weer tegengeweld uitlokt? Sla maar eens een bladzijde uit een geschiedenisboek open, er zijn altijd twee of meerdere groeperingen die ergens om vechten. Wie geweld gebruikt, kan het terug verwachten.
Het jammere van anarchisten is dat, doordat de hele wereld gehersenspoeld is door oorlogen, we zijn gaan denken op een gewelddadige manier om ons doel te bereiken. Is ons doel niet om in een geweldloze wereld te leven? Mogen wij onszelf dan anarchisten noemen als wij met geweld de regering omver willen werpen? Begrijp me niet verkeerd, ik wil niets liever dan die uitzuigers aan de grond. De onderuit gezakte dikke mannetjes met hun leren gelakte schoenen, gekocht van ons zuurverdiende geld, natuurlijk zie ik het ook graag anders. Toch denk ik dat je met verzet een stuk verder komt. Wat moet de regering doen als niemand meer naar ze luistert?* Juist, toegeven.

Het zou prachtig zijn als heel het volk de boel de boel zou laten; geen belasting meer betalen, NIEMAND naar de stembussen. (want dat heeft toch geen zin, weet iedereen met een beetje verstand.)

*Hiermee bedoel ik uiteraard niet dat heel Nederland maar kan doen en laten wat 'ie wilt. ;)

 
This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]