user preferences

Διαλυμένα χωριά – άσχημα καίγονται

category Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Περιβάλλον | Λοιπός Ελευθεριακός Τύπος author Wednesday September 19, 2007 19:37author by Γ.Μ. Λαϊκιστής Report this post to the editors

Αλήθεια τι έχει αλλάξει από τότε;

Κείμενο που αναδημοσιεύεται από Athens Indymedia.

Το 1979, πηγαίνοντας φαντάρος, εκπαιδεύτηκα σαν χειριστής βαρέων οχημάτων και πυροσβεστικών. Υπηρετώντας στη Χίο, τον Ιούνιο του 1980, διαταχθήκαμε ένα απόγευμα να βγούμε στους αγρούς για να φτιάξουμε αναχώματα και ζώνες πυρασφάλειας, επειδή μια μεγάλη φωτιά πλησίαζε απειλητικά στο στρατόπεδο.

Οι αγροί ήταν γεμάτοι από στέρνες για τη συλλογή βρόχινου νερού και είχαν βάθος από 5 έως 10 μέτρα η καθεμιά. Συνήθως ήταν απλά σκεπασμένες με τσίγκους, λαμαρίνες ή ακόμα και με κλαδιά. Οι διεστραμμένοι διοικητές δεν μπήκαν στον κόπο να φωνάξουν κάποιους χωριάτες να μας υποδείξουν που βρίσκονταν οι στέρνες και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα 2 νεκρούς και 3 βαριά τραυματίες από πτώσεις μέσα στις στέρνες.

Εγώ και κάποιοι άλλοι αρνηθήκαμε να πάμε και αυτό θεωρήθηκε στάση. Περάσαμε στρατοδικείο. Έφαγα 5 μήνες φυλακή, τους οποίους υπηρέτησα. Παρεμπιπτόντως, είχα πάει στο στρατό για να υπηρετήσω ως προστάτης πολύτεκνης οικογένειας για 1 χρόνο και τελικά υπηρέτησα 2 χρόνια από φυλακές (Τα άλλα 5 αδέλφια μου δεν υπηρέτησαν. Τα 2 δήλωσαν ολικοί αρνητές στράτευσης και οι άλλοι 3 απαλλάχτηκαν με τρελόχαρτο).

Στη δεκαετία του ΄80, συμμετείχα σε τρεις κατασβέσεις της Πάρνηθας και σε μία της Πεντέλης. Σταμάτησα γιατί σιχάθηκα από τη στιγμή που είδα στα καμένα να ξεπετάχθηκαν βίλες, ταβέρνες κτλ. Βλέποντας στην τηλεόραση τις φωτιές της Πελοποννήσου, ξαναξύπνησε ο αλτρουισμός και η αλληλεγγύη. Κατέβηκα να βοηθήσω στην πυρόσβεση, όχι όπου να΄ ναι, αλλά σε ένα χωριουδάκι που λέγεται Στόμιο, 22 μόνιμων κατοίκων, όπου εκεί κοντά θέλαμε με συντρόφους να φτιάξουμε μια αγροτική κολεκτίβα.

Παίρνοντας το ρίσκο είπα και στον 15χρονο γιο μου να΄ρθει μαζί μου, για να ζήσει την εμπειρία της πυρόσβεσης. Από τη μία ήταν ρίσκο, γιατί μιλάμε για θανάτους από τις φωτιές και από την άλλη έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό μου δε μπορούσα να στερήσω από ένα νέο άνθρωπο την εμπειρία του τι συμβαίνει στην κοινωνία και πώς αντιδρά σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης.

Για να φτάσω στο χωριό υπήρχαν δύο τρόποι. Ή από Ζαχάρω, Γιαννιτσοχώρι, Ν Φιγαλεία -πράγμα αδύνατο γιατί φλεγόντουσαν την ώρα εκείνη και ήταν αποκλεισμένα- ή προλαβαίνοντας από τη μεριά της Ανδρίτσαινας.

Η φωτιά μας πρόλαβε στο χωριό Θεισόα , μεταξύ Καρύταινας και Ανδρίτσαινας. Σταματώντας είδαμε στα πρόσωπα των χωρικών εκφράσεις φόβου και αγωνίας (όχι ότι εμείς δε φοβόμαστε). Μαζί μας ήταν κι άλλος ένας σύντροφος ο Γιάννης. Συζητήσαμε για τι θα κάνουμε. «Δε γαμιέται, ρε σύντροφε, θα μείνουμε εδώ. Τι Στόμιο, τι Θεισόα. Ακόμα και αν δεν μπορέσουμε να προσφέρουμε πρακτικά βοήθεια, η παρουσία μας θα είναι ψυχολογική στήριξη».

Αφού συστηθήκαμε, μας ρώτησαν αν ξέρουμε από φωτιές. Τους απαντήσαμε πως ξέρουμε λίγα πράγματα.

Προσωπική μαρτυρία

Η φωτιά με νοτιοδυτικό άνεμο (το μέτωπο της Ζαχάρως), έφτασε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Γύρω στα 120 χλμ. Αν έφτανε στην κορυφογραμμή σε 10 λεπτά θα ήταν μέσα στο χωριό. Είδαμε πως η εκκλησία του χωριού ήταν μεγάλη με τσιμεντένια σκεπή και διακοσμητικό κεραμίδι. Αμέσως, εκεί βάλαμε τα 5 μικρά παιδιά, τις γριούλες και όσες γυναίκες δεν μπορούσαν να βοηθήσουν. Φυσικά, πήραν μαζί τους μπετόνια με νερό και βρεγμένες πετσέτες για να μπορούν να αναπνεύσουν. Εντωμεταξύ η φωτιά πέρασε την κορυφογραμμή και στα 300 μέτρα έξω από το χωριό, αλλάζει η κατεύθυνση του ανέμου σε βορειοανατολικό. Έτσι, φρέναρε η ορμή της φωτιάς.

6 ώρες αυτο-οργάνωσης

Βάλαμε στόχο όλοι μαζί με ένα νερουλάδικο του δήμου Γόρτυνας να κρατήσουμε τη φωτιά όσο μπορούμε πάνω από το δρόμο που συνδέει την Ανδρίτσαινα με την Καρύταινα. Δεύτερος στόχος επειδή οι γραμμές του ρεύματος έρχονταν από την Καρύταινα, να να καθαρίσουμε τη τελευταία κολόνα του χωριού από θάμνους και χόρτα για να μην καεί. Έχοντας ηλεκτρικό ρεύμα το χωριό, είχε και νερό. Πράγμα που έγινε.

Σχεδόν ένα δίωρο μετά κατέφτασε ένα ταλαιπωρημένο πυροσβεστικό όχημα με 2 πυροσβέστες από την Αθήνα, καταταλαιπωρημένους και άυπνους δύο μέρες, με καμένα και ξηλωμένα παπούτσια. Η δε σωλήνα της μάνικας ήταν σουρωτήρι και τη μπαλώσαμε με φαρδύ λευκοπλάστ από το φαρμακείο του αυτοκινήτου. Όλοι μαζί παλεύαμε, χωρίς ιεραρχία, αυτοοργανωμένα και θέσαμε το μέτωπο υπό έλεγχο.

Τέλος της αυτο-οργάνωσης…

Σε λίγο φτάνει ο δήμαρχος της Γόρτυνας, με ένα σι μπι στο χέρι. Όλα τα χωριά είναι καποδιστριακά. Η Θεισόα ανήκει στο δήμο Ανδρίτσαινας, νομός Ηλείας αλλά η βοήθεια ήρθε από το δήμο Γόρτυνας νομός Αρκαδίας. Ο δήμαρχος άρχισε να δίνει εντολές τις οποίες όλοι εμείς, χωριάτες, ξενομερίτες, πυροσβέστες τις «γράφαμε». Γύρω στις μία το βράδυ και αφού η φωτιά είχε τεθεί υπό πλήρη έλεγχο, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε πάλι για τον αρχικό προορισμό μας, που ήταν το μικρό χωριουδάκι Στόμιο. Θα πηγαίναμε από Ανδρίτσαινα προς το ναό του Επικούρειου Απόλλωνα συνεχίζοντας προς τα κάτω.

Την ώρα εκείνη, έρχεται στο χωριό ένα περιπολικό, (σίγουρα ειδοποιημένο από το δήμαρχο απ΄ ότι κατάλαβα όχι μόνο γιατί είχε επικρατήσει κλίμα ασύμμετρων απειλών ,αλλά και γιατί είχε ξεπεραστεί ο ρόλος του πάνω στη δράση ως τοπικός άρχοντας). Μας σταματάνε, μας ζητάνε τα στοιχεία μας και γλιτώσαμε την προσαγωγή για τρεις λόγους. Επειδή ο ένας μπάτσος είχε το ίδιο σπάνιο επίθετο μ΄ εμένα, επειδή ένας εμπρηστής δεν παίρνει μαζί του και τον 15χρονο γιο του και βέβαια, επειδή οι κάτοικοι διαμαρτυρήθηκαν πολύ έντονα. Σιχαθήκαμε και φύγαμε στις 5 το πρωί για Αθήνα. Φανταστείτε, ότι 3 χλμ πιο μακριά από το χωριό, δηλ. στην Ανδρίτσαινα, βρισκόταν ο Πολύδωρας, χωρίς να το ξέρουμε εκείνη την στιγμή.

Η φωτιά από την περασμένη Πέμπτη 23/8, μέχρι χτες, Δευτέρα 3/9, κατακαίει την περιοχή. Αυτή είναι η ξεφτίλα τους. Πάντως, η Θεισόα δεν κάηκε…

Διαλυμένα χωριά - Άσχημα καίγονται!

Ξαφνικά εκεί που επικρατούσε ο άκρατος οικονομισμός στο λεξιλόγιο όλων των κομμάτων, λόγω εκλογών, πρασίνισαν λόγω των περιστάσεων.

Καλές και απαραίτητες οι αναλύσεις για την εμπορευματοποίηση της γης, όπως απαραίτητη είναι και η αποκάλυψη των αναπτυξιακών σχεδίων του κεφαλαίου και των πολυεθνικών. Δεν πρέπει να σταθούμε μόνο εκεί όμως. Πρέπει να δούμε τι είδους κοινωνικές σχέσεις έχει επιβάλλει ο καπιταλισμός και η κυριαρχία στην καθημερινή ζωή.

Ο λαϊκίστικος αναρχισμός που ζητά αναγνώριση μέσα από ανύπαρκτες φαντασιώσεις ότι η κοινωνία ή τα κομμάτια της κοινωνίας και ότι το κεφάλαιο και το κράτος πάνε ενάντια στα συμφέροντα της κοινωνίας. Αυτή η κοινωνία είναι που δεν πλαισιώνει κινήσεις από τα κάτω. Αυτή η κοινωνία είναι που της επιβλήθηκε ο ατομικός ωφελιμισμός και η διαμεσολάβηση αυτό του ατομικού συμφέροντος από τους πολιτικούς.

Ας δούμε τα χωριά. Όσα είχαν διατηρήσει ένα στοιχειώδη κοινοτισμό σώθηκαν από τη φωτιά. Λέω στοιχειώδη, γιατί ο κοινοτισμός έχει προ πολλού εκλείψει από την Ελλάδα από την τοπική αυτοδιοίκηση, τον κομματισμό και τις πελατειακές πολιτικές σχέσεις. Η τοπική αυτοδιοίκηση πρώτου και δεύτερου βαθμού, από εν δυνάμει συμβουλιακά μορφώματα, έχουν μετατραπεί σε τοπικά κράτη, γιατί το κεντρικό κράτος δεν ανέχεται διαφορετικές συσσωματώσεις και αναπαράγει τον εαυτό του μέχρι τον τελευταίο εξωραϊστικό σύλλογο.

Είναι γελοίο να συζητάνε για συλλογική συνείδηση όσο αφορά το περιβάλλον, οι πάσης φύσεως πολιτικάντηδες σε μια περίοδο που ο ατομικισμός και ο ανταγωνισμός έχουν επιβληθεί σαν καθολική κοινωνική σχέση. Σε μια περίοδο που ο καθένας κοιτά να σώσει το τομάρι του. Άλλωστε η ιδεολογία της διαμεσολάβησης αυτό επιδιώκει. Είτε είναι νεοφιλελεύθερη είτε είναι μαρξιστική. Πάρτε για παράδειγμα όλα τα προγράμματα της μαρξιστικής αριστεράς. Καμία κοινωνική θεσμική μεταρρύθμιση που να δίνει το περιθώριο λαϊκής συμμετοχής – συναποφάσισης στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Απλά, μας προτείνουν μια χρηστή διοίκηση του κρατικού μηχανισμού και μια πιο δίκαιη κατανομή του παραγομένου κοινωνικού πλούτου. Η μαρξιστική αριστερά αλλά και η φιλελεύθερη δεξιά είναι σαν το στρατό , χρειάζεται τον κολεκτιβισμό δηλαδή την συλλογικότητα (ιεραρχικοποιημένο, φυσικά) για να λειτουργήσει, όταν όμως εκφραστεί συλλογικά ένα αίτημα, θεωρείται στάση.

Ο ατομικισμός και ο ανταγωνισμός έχουν σκίσει τις κοινωνικές συλλογικές σχέσεις γι΄ αυτό απορεί ο 80χρονος παππούς στο χωριό «πρώτη φορά είδα τους ανθρώπους να τρέχουν από ΄δω κι από κει χωρίς έγνοια να σώσουν το χωριό». Αυτός ο παππούς που ήξερε να βάζει και να σβήνει φωτιές με ζώνες και αναχώματα αλλά και αναφωτιές, ο παππούς αυτός που βίωσε τον κοινοτισμό, ο παππούς αυτός που έζησε στα νιάτα του τον ξυλοδαρμό του φοροεισπράκτορα που ζήταγε υπερβολικούς φόρους, ο παππούς αυτός που και για την αριστερά και για τη δεξιά ήταν και είναι αναχρονισμός.

Τέλος, είναι ο παππούς και η γιαγιά που έχει μείνει αμυδρά στη μνήμη τους η πολιτεία και όχι το κράτος. Η αγορά όχι μόνο για να πουλήσει, αλλά και για να επικοινωνήσει. Η περιουσία και όχι η ιδιοκτησία, γιατί έχοντας ένα σπίτι και ένα κομμάτι γης, ήταν ελεύθεροι και όχι στην εκδούλευση άλλου. Γιατί οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους πάλεψαν ενάντια στους Οθωμανούς για ΓΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Αυτή ήταν όλη η ορεινή Πελοπόννησος.

Σχόλια πάνω στην πραγματικότητα του σήμερα

Τα χωριά της ορεινής Πελοποννήσου έχουν εγκαταλειφθεί-διαλυθεί και ο «Καποδίστριας» έχει επιφέρει ακόμα μεγαλύτερη διάλυση. Τα χωριά, στην πλειοψηφία τους, έχουν μετατραπεί σε οικισμούς γερόντων. Οι νεότεροι είναι διπλοεισοδηματίες με την έννοια ότι έχουν 500 ρίζες ελιές και είναι και διορισμένοι στο δημόσιο ή ασκούν άλλες κύριες εργασίες, την γη που κατέχουν δεν την βλέπουν ως «περιουσία» αλλά ως ιδιοκτησία και επιδιώκουν τη μεγιστοποίηση της απόδοσης της. Δεν υπάρχει ρούγα ή πλάτωμα που να μην έχει φυτευτεί με ελιές, κάτι που παλιά δεν υπήρχε.

Εδώ ήταν και το δύσκολο της κατάσβεσης με τη μορφή ζώνης ή αναχώματος , γιατί το ανάχωμα δεν το φτιάχνεις στη λαγκαδιά ή την απότομη πλαγιά , αλλά στα πλατώματα. Πώς να τα φτιάξεις όμως, όταν ο άλλος σου λέει: «την ιδιοκτησία μου θα χαλάσεις, ρε;». Έτσι η φωτιά προχωράει σαν το ντόμινο. Είναι «κομμουνιστική», δε λογαριάζει ιδιοκτησίες. Αυτό αντιμετωπίσαμε και στο χωριό όταν είπαμε να κοπούν μερικά δέντρα στο τελευταίο σπίτι για να μη μεταδοθεί η φωτιά και στα πλαϊνά σπίτια, αλλά και στο χωριό.

Ένας φασίστας θεωρητικός έλεγε να τους ενοχοποιήσουμε όλους, να τους βάλουμε στο κόλπο και έτσι δε θα αντιδρούν ούτε θα διαμαρτύρονται.

Η Ελλάδα είχε μέχρι το 1947, 45% δασοκάλυψη και μιλάμε για μια χώρα κυρίως γεωργική, που σημαίνει πίεση προς τη δασική γη. Το 2007, πλησιάζει αυτή η δασοκάλυψη το 10%. Πώς να διαμαρτυρηθεί η κοινωνία αφού ταυτίζονται τα συμφέροντα στο καμένο δάσος του «βιλάρχη» μα τον «παραγκάρχη». Πώς να διαμαρτυρηθεί η κοινωνία αφού ταυτίζονται τα συμφέροντα του μικροκαταπατητή: «…να κλέψω λίγο δάσος για να φυτέψω 150 ρίζες ελιές», με τα συμφέροντα του μεγαλοεπενδυτή: «…άσε που αν πουλήσω ένα κομμάτι γης θα ξελασπώσω και θα ανοίξουν και οι δουλειές. Τρελαθήκανε οι χωριάτες από τα γύρω χωριά με τα επενδυτικά σχέδια των εφοπλιστών, για το τεράστιο γκολφ σίτυ στα νοτιοδυτικά της Πύλου. Τέλος ας κλέψω, ας μπαζώσω και λίγη ρεματιά για να αυγατίσω το οικόπεδο…» Ενώ πάνω από δυόμιση εκατομμύρια είναι οι προσφυγές για τον αποχαρακτηρισμό δασικών εκτάσεων. Ενώ σχεδόν τριακόσιες χιλιάδες είναι τα μέλη πάσης φύσεως οικοδομικών συνεταιρισμών που διεκδικούν δασικές εκτάσεις με σκοπό την οικοδόμησή τους. Αυτός είναι ο λαϊκός καπιταλισμός και μια καλή δεξαμενή εκλογικής πελατείας. (1)

Το δάσος εντάσσεται και αυτό στην απαξίωση και υποβάθμιση του δημόσιου χώρου που συμβαίνει και στις πόλεις. Η κρίση του συστήματος είναι κρίση πολιτισμού, δηλ. εφ΄ όλης της ύλης. Έτσι, αν πλημμυρίζει η Νέα Ορλεάνη, αν πέφτει η γέφυρα του Οχάιο (μιλάμε για την κεντρική – ζωτική γέφυρα της πόλης), αν πλημμυρίζει η μισή Ευρώπη, αν προ διετίας στο Παρίσι υπήρχαν χιλιάδες νεκροί από τον καύσωνα, αν καίγεται η μισή Ελλάδα με τους 65 νεκρούς, στην πλειοψηφία τους ανήμπορους ανθρώπους, σηματοδοτεί τη μεγαλύτερη κρίση που έρχεται. Αυτή η κρίση θα είναι και περιβαλλοντολογική, αλλά και ανθρωπιστική.

Μια ελάχιστη εικόνα της παγκοσμιοποίησης – νεοαποικισμού, της χώρας είναι η εξής: Ενώ από τους επιστήμονες – διατροφολόγους η κριτική κουζίνα θεωρείται μια από τις πιο υγιεινές του κόσμου, τα κρητικόπουλα αυτή τη στιγμή είναι τα πιο παχύσαρκα παιδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. (Έκθεση της Eurostat). Ενώ η χώρα μετατρέπεται σε ένα τεράστιο τουριστικοποιημένο οικόπεδο, η έκθεση του ΟΗΕ για τον πληθυσμό αναφέρει ότι μέχρι το 2020 ο πληθυσμός των πόλεων για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας θα ξεπεράσει κατά πολύ αυτόν της υπαίθρου με απρόβλεπτες, τρομακτικές συνέπειες και για τις πόλεις και για την ύπαιθρο.

Σημείωση 1

Η λέξη πελατεία είναι λατινική και προέρχεται από τη σχέση (αλισβερίσι) που είχαν οι ελεύθεροι Ρωμαίοι πολίτες με τους συγκλητικούς. Ο κάθε άνεργος Ρωμαίος πολίτης δικαιούταν ένα μερίδιο σίτου ως επίδομα ανεργίας. Επειδή αυτό το επίδομα το διαχειριζόταν η Σύγκλητος, όσες περισσότερες μερίδες μπορούσε ένα συγκλητικός να διαθέσεις, τόσες περισσότερες ψήφους έπαιρνε. Ο ψηφοφόρος, άνεργος Ρωμαίος πολίτης, ονομαζόταν και πελάτης και η σχέση αυτή ονομαζόταν πελατεία!!! ΠΕΛΑΤΕΣ ΜΟΥΟΥΟΥ!!!!! Όπως λέει και ο Θ. Βέγγος!

Αλήθεια τι έχει αλλάξ

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]