user preferences

New Events

Ιβηρική

no event posted in the last week
Recent articles by Jered Fisher
This author has not submitted any other articles.
Recent Articles about Ιβηρική Αναρχικό κίνημα

Un taller sobre anarcofeminismo para un 8M reivindicativo. Feb 22 20 by Comunicació CGT PV

Poder e Governação May 17 19 by Pedro Wandelli Góis

Υποστηρίξτε ... Dec 28 18 by Dmitri

πλατφορμισμός και ισπανικό αναρχικό κίνημα

category Ιβηρική | Αναρχικό κίνημα | Γνώμη / Ανάλυση author Wednesday June 08, 2005 13:48author by Jered Fisher - "Firebrnad" - NAF Report this post to the editors

Greek transation of "Platform and the Spanish @ movement"

Ο αγώνας δεν σταματάει ποτέ και εάν είναι να συνεχιστεί θα πρέπει να ασκήσει κριτική στο παρελθόν και το παρόν, έτσι που το μέλλον να είναι καλύτερο.

Αυτοί οι οποίοι επιθυμούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο αντιμετωπίζουν αρκετές δυσκολίες, από καταστολή μέχρι απάθεια, ώστε να αγωνιστούν για να κρατήσουν ζωντανό το όνειρο της δημιουργίας ενός νέου κόσμου μέσα στο κέλυφος του παλαιού. Για τους αναρχικούς, οι οποίοι αγωνίζονται εναντίον της καταστολής κάθε είδους, οι δυσκολίες αυτές που ηγέρθησαν από αυτή την αφοσιωμένη ηθική φιλοσοφία είναι αρκετές. Η ομάδα «Dielo Trouda» των Ρώσων αναρχικών της εξορίας, οι οποίοι συμμετείχαν στη Ρωσική Επανάσταση, ανέλυσε γιατί η αναρχική ιδέα δεν κέρδισε. Το προϊόν της ανάλυσης αυτής ήταν η ¨Οργανωτική Πλατφόρμα των Ελευθεριακών Κομμουνιστών», η οποία ασχολήθηκε με το πρόβλημα της οργάνωσης στο εσωτερικό του αναρχικού κινήματος. Στο «Οργανωτικό Τμήμα» του ντοκουμέντου αυτού, περιγράφουν τέσσερις αρχές οργάνωσης οι οποίες πιστεύουν ότι θα οδηγήσουν στη δημιουργία ενός επιτυχούς αναρχικού κινήματος. Αυτές είναι οι εξής;

- Ομοσπονδιοποίηση. Μια ελεύθερη συμφωνία ατόμων και οργανώσεων οι οποίοι εργάζονται συλλογικά για κοινού στόχους.

- Τακτική ενότητα. Κοινή τακτική που πρέπει να χρησιμοποιηθεί στο εσωτερικό του κινήματος, δίνοντάς του μια κοινή κατεύθυνση προς ένα συγκεκριμένο αντικείμενο.

- Θεωρητική Ενότητα. Οι δραστηριότητες του κινήματος πρέπει να είναι σε συμφωνία με τις αρχές του.

- Συλλογική υπευθυνότητα. Κάθε μέλος του κινήματος είναι υπεύθυνο για την πολιτική και επαναστατική δράση του κινήματος και το κίνημα είναι υπεύθυνο για την πολιτική και επαναστατική δράση κάθε μέλους.

Αυτές οι τέσσερις οργανωτικές αρχές, γενικά, αποδεικνύονται αληθινές στη δημιουργία ενός περισσότερο επιτυχούς κινήματος εάν ειδωθούν σωστά. Είναι άξιες μελέτης και πρέπει να υιοθετηθούν από το παρόν αναρχικό κίνημα. Για να καταδείξουμε το αληθές των λόγων μας γι’ αυτές τις αρχές, θα φέρουμε ένα θετικό ιστορικό παράδειγμα υιοθέτησής τους.

Η Ισπανία έχει την εμπειρία του μεγαλύτερου αναρχικού κινήματος στην ιστορία και μας παρέχει αμέτρητα παραδείγματα της πρακτικής εφαρμογής των οργανωτικών αρχών, οι οποίες χρησιμοποιούνταν χωρίς να υπάρχει γνώση για την επίσημη έκφρασή τους, η οποία αναφέρεται εδώ ως Πλατφόρμα. Αυτό οδήγησε στην επιτυχία της δημιουργίας του επαναστατικού τους κινήματος.

Για να προχωρήσουμε τα επιχειρήματα για την Πλατφόρμα, η αποτυχία των Ισπανών αναρχικών πρέπει να αναλυθεί από μια πλατφορμιστική σκοπιά. Η ανάλυση αυτή δεν αποτελεί έναν ισχυρισμό ότι η επιτυχία ή η αποτυχία του αναρχισμού εξαρτάται από την αυστηρή προσκόλληση στην Πλατφόρμα, αλλά μάλλον, συνειδητά, από τι οργανωμένες προσπάθειες δημιουργίας ενός κινήματος βασισμένου σε αναρχικές αρχές οι οποίες μπορούν να ωφεληθούν από την οργανωτική φιλοσοφία της πλατφόρμας. Στον αγώνα για πραγματοποίηση των αναρχικών ιδανικών στην Ισπανία, η πρακτική, και οι αποτυχίες, των οργανωτικών αρχών υπογραμμίστηκαν στην Πλατφόρμα (ομοσπονδιοποίηση, τακτική ενότητα, θεωρητική ενότητα και συλλογική υπευθυνότητα) και ήσαν αποφασιστικοί παράγοντες στις επιτυχίες και αποτυχίες των κινημάτων τους, όπως θα είναι και για τους αναρχικούς του σήμερα. Η Επανάσταση στην Ισπανία, στο διάστημα 1936-1939, δεν ήταν μόνο το αποτέλεσμα των αυθόρμητων δραστηριοτήτων της εργατικής τάξης. Αντίθετα, ήταν το αποτέλεσμα εβδομήντα χρόνων προπαγάνδας και οργάνωσης που οικοδομήθηκε από τους αναρχικούς σε συνεργασία με την αγροτική κομμουναλιστική κουλτούρα και την αυθόρμητη δημιουργία της εργατικής τάξης.

Οι κομμουναλιστικές παραδόσεις της Ισπανίας έκαναν αρκετούς Ισπανούς δεκτικούς στην ιδέα του κολλεκτιβισμού. Ένα δυνατό αντικληρικό αίσθημα, εξαιτίας της συνεργασίας της Εκκλησίας με τους καπιταλιστές και τη βασιλεία της Ισπανίας, έκανε την εργατική τάξη ανοιχτή στον αθεϊσμό του αναρχισμού. Όντας ήδη δύσπιστη στις εκλογές, εξαιτίας της διαφθοράς και της πολιτικής χειραγώγησης, η εργατική τάξη έγινε δεκτική στις αντικρατικές και φεντεραλιστικές ιδέες των αναρχικών.

Παρακινημένος από τον Μπακούνιν, ο Τζουζέππε Φανέλλι πήγε στην Ισπανία το 1868 με το αντικείμενο να κερδίσει την εμπιστοσύνη των Ισπανών στην Α’ Διεθνή. Οι ελάχιστες και μικρές εργατικές ομάδες στις οποίες μίλησε ο Φανέλλι στη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη, αποδέχθησαν αμέσως την άποψη του Μπακούνιν για τον αναρχισμό και συνδέθηκαν με την Α’ Διεθνή, ονομαζόμενοι Ισπανική Ομοσπονδία. Το 1870 συγκάλεσαν τον 1ο Συνέδριό τους με 100 εκπροσώπους οι οποίοι εκπροσωπούσαν 150 εργατικούς συνδέσμους σε 36 περιφέρειες της χώρας. Η Ισπανική Ομοσπονδία λειτουργούσε με μια αποκεντρωμένη δόμηση βασισμένη σε (άμεσα ανακλητούς) εκπροσώπους σε τοπικό εργατικό και βιομηχανικό επίπεδο οι οποίοι εκπροσωπούσαν τους τομείς εργασίας τους. Γενικές Ομοσπονδίες συγκροτήθηκαν σε περιοχές όπου δεν υπήρχαν αρκετοί εργάτες στην ίδια βιομηχανία ή κλάδο παραγωγής. Επιπλέον, οι εκπρόσωποι μπορούσαν να εκλέξουν αντιπροσώπους (επίσης άμεσα ανακλητούς) σε ένα ομοσπονδιακό συμβούλιο. Ήταν οι αναρχικοί της Α’ Διεθνούς που βοήθησαν να δημιουργηθεί αυτή η δόμηση που έστρωσε το δρόμο στην Εργατική Ομοσπονδία (1881-1889), στο Σύμφωνο Ένωσης και Αλληλεγγύης (1888-1896), στην Ομοσπονδία Εργατικών Συνδέσμων (1900-1905) και, τελικά, στην CNT (Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας) από το 1911 και δώθε.

Μια ομοσπονδιακή δόμηση υπήρχε από όλα τα συνδικάτα (κατά προτίμηση αναρχικά), επιτρέποντας τη συγκρότηση οργανώσεων βάσης, εξασφαλίζοντας τοπική αυτονομία και ενθαρρύνοντας την αυτοπρωτοβουλία και την αυτοδιεύθυνση. Η ομοσπονδιακή αυτή δόμηση αποδείχθηκε αρκετά ανθεκτική σε περιόδους καταστολής. Μπορεί να διαλυόταν μια βιομηχανική ομοσπονδία, αλλά οι τοπικές οργανώσεις, ακόμα και αν αναγκάζονταν να κρατήσουν ένα χαμηλό προφίλ, συνέχιζαν να λειτουργούν και να αγωνίζονται.

Για να ικανοποιηθούν οι σκοποί του αναρχοκομμουνισμού, μια τέτοια δόμηση θα ήταν απαραίτητη. Δημιουργώντας τη δόμηση τώρα, οι αναρχικοί μπορούν να στηριχθούν σε ομοσπονδιακού τύπου σχέδια τα οποία θα έχουν την πιθανότητα να επηρεάσουν μαζικά κινήματα με τις αναρχικές ιδέες και, ταυτόχρονα, να οικοδομηθεί ένα επαναστατικό αναρχικό κίνημα.

Το 1911, 5 μέρες μετά τη δημιουργία της CNT, καλέστηκε μια γενική απεργία. Κάθε τοπική Ομοσπονδία διάλεξε να ανταποκριθεί στο κάλεσμα. Η τακτική επιλογή της γενικής απεργίας αποτέλεσε μεγάλη απειλή για τους καπιταλιστές και οδήγησε σε αυστηρή καταστολή της CNT, αρκετή ώστε να αρχίσει να αγωνίζεται υπόγεια. Από το 1911 μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η CNT δεν αποτελούσε επαναστατική δύναμη, αλλά σιγά-σιγά επανακτούσε was τη δύναμή της.

Στο αποκορύφωμα της Ρωσικής Επανάστασης του 1917 επικρατούσε ένας μεγάλος επαναστατικός πυρετός που εξαπλωνόταν σε όλο τον κόσμο. Στην Ισπανία, εκδηλώθηκε απόπειρα να ανατραπούν οι τσιφλικάδες κυρίαρχοι του κράτους από μια μεγάλη συσπείρωση ομάδων αποτελούμενη από ρεπουμπλικάνους, σοσιαλιστές και αναρχικούς, με πρόθεση να σχηματισθεί μια συνταγματική κυβέρνηση. Οι CNT και UGT (Γενική Ένωση Εργατών) συμμετείχαν σ’ αυτό με το κάλεσμα σε μια γενική απεργία. Όταν το κίνημα καταστάλθηκε η CNT δεν εξαφανίστηκε όπως έγινε το 1911, αντίθετα μεγάλωσε. Το 1919 η CNT had 700.000 μέλη. Αυτό ήταν εν μέρει το αποτέλεσμα της διάλυσης άλλων συνδικάτων που ενώθηκαν με την CNT. Η επανάσταση ήταν στα μυαλά και στις καρδιές ολόκληρης της καταπιεσμένης εργατικής τάξης στην Ισπανία.

Λίγο μετά, στην περιοχή της Ανδαλουσίας, έγινα τόσες απεργίες και τοπικές εξεγέρσεις που η κυβέρνηση έστειλε το στρατό να ανακόψει το κίνημα τον Μάϊο του 1919. Στη νότια Ισπανία, κηρύχθηκε στρατιωτικός νόμος, εργατικά κέντρα έκλεισαν, απαγορεύτηκε η κυκλοφορία εφημερίδων και χιλιάδες άνθρωποι συνελήφθησαν. Αλλά στη βόρεια Ισπανία η προσπάθεια αυτή καταστολής το μόνο που έκανε ήταν να αυξήσει τα μέλή της CNT. Στην Καταλωνία, στις 16 Ιανουαρίου 1919, όλες οι συνταγματικές εγγυήσεις ανακαλέστηκαν, αλλά αυτό δεν ανέκοψε το επαναστατικό κίνημα. Από τις 6 Φεβρουαρίου μέχρι της 16 Μαρτίου του ίδιου χρόνου, έγινε στην Βαρκελώνη γενική απεργία που παρέλυσε το 70% της βιομηχανίας της περιοχής. Η απεργία τερματίστηκε με αυξήσεις μισθών, το οκτάωρο, την αναγνώριση των συνδικάτων, την καταβολή παλαιών δεδουλευμένων και την επαναπρόσληψη των απολυμένων εργατών. Αν και με την απεργία αυτή δεν ικανοποιήθηκε το αίτημα της απελευθέρωσης όλων των πολιτικών κρατουμένων, θα πρέπει να θεωρηθεί επιτυχημένη, μολονότι ρεφορμιστική.

Γιατί η απεργία αυτή και όλες οι άλλες επαναστατικές δραστηριότητες στην Ισπανία εκείνης της περιόδου δεν μετατράπηκαν σε επαναστάσεις; Υπάρχουν αρκετές απαντήσεις στο ερώτημα αυτό, όπως ελάχιστες γλωσσικές διαφορές, δυσκολίες συντονισμού και, τελικά, καταστολή. Πάντως, η κύρια αιτία ήταν η έλλειψη τακτικής ενότητας. Όταν σε μια περιοχή της Ισπανίας ξεσπούσε μια εξέγερση γιατί δεν έκαναν το ίδιο και άλλες περιοχές της χώρας; Η γενική απεργία της Βαρκελώνης θα μπορούσε να μετατραπεί σε πανεθνική γενική απεργία εάν άλλες περιοχές ενώνονταν αυθόρμητα ή διαμέσου συντονισμού από την CNT.

Η CNT χρησιμοποίησε τη γενική απεργία σε συνδυασμό με τις εξεγέρσεις σε διάφορες περιοχές της χώρας κι σχεδόν προκάλεσε επανάσταση το 1919. Ωστόσο, η έλλειψη τακτικής ενότητας ανέκοψε τη γενική απεργία να εκδηλωθεί σε πανεθνικό επίπεδο και γι’ αυτό περιόρισε την πιθανότητα μιας εθνικής κλίμακας επανάσταση. Απαιτούνται αρκετά οργανωτικές αρχές για να επιτύχει μια επανάσταση και η τακτική ενότητα είναι μια από αυτές. Οι δραστηριότητες του κινήματος πρέπει να είναι σε συμφωνία με τις αρχές του και οι δραστηριότητες αυτές πρέπει να είναι συνδεδεμένες μέσω μιας κοινής θεωρίας κάτι που μπορεί α οδηγήσει σε ένα κοινό στόχο. Στο Συνέδριό της του 1919, η CNT διακήρυξε τη θεωρητική πίστη στον ελευθεριακό κομμουνισμό. Η τακτική επιλογή της γενικής απεργίας ενισχυόταν τώρα με ένα θεωρητικό πιστεύω όσον αφορά την κατάληψη των μέσων παραγωγής που κρίθηκαν απαραίτητα για την επανάσταση. Η προπαγάνδα της CNT θα μπορούσε τώρα να διακηρύξει περήφανα τους στόχους της οργάνωσης.

Αλλά, εξαιτίας της αυστηρής καταστολής, η οποία εκδηλώθηκε κυρίως κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Primo de Rivera το διάστημα 1923-1929, η CNT δεν μπορούσε να συγκαλέσει ομοσπονδιακά συνέδρια το 1919.

Αν και η CNT εμφανιζόταν ως αδρανής στη βάση, η σπουδαία θεωρητική δουλειά συνεχίστηκε. Το 1927, εμφανίστηκε η Iberian Anarchist Federation (FAI – Αναρχική Ομοσπονδία Ιβηρικής), η οποία συγκροτήθηκε με αντικείμενο να διατηρήσει την CNT επαναστατική αναρχική οργάνωση.

Στο εσωτερικό της CNT υπήρχαν δύο ομάδες αναρχικών, οι μετριοπαθείς και οι ριζοσπάστες. Οι τελευταίοι ήσαν κυρίως μέλη της FAI. Τελικά, οι μετριοπαθείς διώχτηκαν από το συνδικάτο από τους ριζοσπάστες οι οποίοι ήσαν αναρχικοί καθαρολόγοι και έβλεπαν αν πλησιάζει μια άμεση επανάσταση. Οι ριζοσπάστες της FAI βοήθησαν να παραμείνει η CNT, θεωρητικά και πρακτικά, μια επαναστατική αναρχική οργάνωση. Η επιτυχία τους στο να εκδιώξουν τα μετριοπαθή στοιχεία τους επέτρεψε μια μεγαλύτερη θεωρητική ενότητα η οποία απέδειξε γρήγορα τη σημασία της στην Επανάσταση του 1936.

Εργοστάσια και αγροκτήματα απαλλοτριώθηκαν από τους καπιταλιστές και κολλεκτιβοποιήθηκαν. Στην πραγματικότητα, οι αναρχικές κολλεκτίβες στην Ισπανία αποτελούνταν από τα τρία τέταρτα της γης των «δημοκρατικών» περιοχών, εκείνων δηλαδή που δεν καταλήφθηκαν από το στρατό του Φράνκο. Οι κολλεκτίβες δεν σχηματίστηκαν διαμέσου βίας, ήρθαν στο φως μετά από εποικοδομητικές και δημιουργικές προσπάθειες των ισπανικών εργατικών τάξεων, καθοδηγούμενων από την αρχή του ελευθεριακού κομμουνισμού. Η δόμηση της CNT χρησιμοποιήθηκε ως μέσο συντονισμού της παραγωγής και της κατανάλωσης. Ο ρόλος της θα ήταν ασήμαντος εάν η βάση τη δεν είχε συνδεθεί με τις αναρχοκομμουνιστικές αρχές. Ήταν η θεωρητική ενότητα που έστρωσε το δρόμο για τη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας βασισμένης στις αρχές του ελευθεριακού κομμουνισμού. Χωρίς θεωρητική ενότητα το αναρχικό κίνημα θα αποτύγχανε στο να ελκύσει τους ανθρώπους στις αναρχικές ιδέες.

Για να δράσει ένα αναρχικό κίνημα σύμφωνα με τις αρχές του πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την επανάσταση, πρέπει να το κάνει συνειδητά. Στην Ισπανική Επανάσταση και τον Εμφύλιο Πόλεμο, οι επιτυχίες και αποτυχίες των αναρχικών εξαρτούνταν εν μέρει από την συλλογική υπευθυνότητα, με την έννοια ότι ολόκληρο το κίνημα ήταν υπεύθυνο για την πολιτική και επαναστατική δραστηριότητα κάθε μέλους του και κάθε μέλος του ήταν υπεύθυνο για την πολιτική και επαναστατική δραστηριότητα του κινήματος συνολικά.

Μετά την αντιεκλογική εκστρατεία της CNT το 1933, εκλέχτηκε μια ακροδεξιά φασιστική κυβέρνηση, εξαιτίας της αποχής της εργατικής τάξης από τις εκλογές. ¨όταν καλέστηκαν εκλογές το 1936, εκλέχτηκε μια αριστερή κυβέρνηση. Η CNT δεν κάλεσε σε αποχή αυτή τη φορά, κάτι που οδήγησε κατευθείαν στη αριστερή νίκη. Ο Durruti, ο ονομαστός Ισπανός αναρχικός, εξήγησε αυτή την περίπλοκη κατάσταση: «Το αριστερό μπλοκ διακηρύσσει ότι αν κερδίσει η δεξιά, θα προχωρήσει στην επανάσταση. Η δεξιά απαντά ότι αν κερδίσει η αριστερά θα αρχίσει εμφύλιος πόλεμος. Γι’ αυτό έχουμε βρεθεί στην αυγή μιας επανάστασης ή ενός εμφυλίου πολέμου. Πρέπει να το εξηγήσουμε αυτό ξεκάθαρα στους εργάτες και να τους κάνουμε να καταλάβουν ό&

author by Jered Fisher - "Firebrand" - NAFpublication date Wed Jun 08, 2005 13:51author address author phone Report this post to the editors

Πρέπει να το εξηγήσουμε αυτό ξεκάθαρα στους εργάτες και να τους κάνουμε να καταλάβουν ότι η ψήφος δεν πρόκειται να επιλύσει τίποτε. Ο εργάτης που ρίχνει μια ψήφο και μετά παραμένει σπίτι του είναι αντεπαναστάτης. Και το ίδιο είναι αλήθεια γα τον εργάτη που δεν ψηφίζει. Αυτό το ζήτημα μπορεί να επιλυθεί στο δρόμο με το όπλο στο χέρι» (Casas, Anarchist Organization: History of the FAI, p.154).

Το Φεβρουάριο του 1936, άρχισε η Ισπανική Επανάσταση με μαζικές καταλήψεις γης από τους αγρότες. Όταν στις 19 Ιουλίου οι φασίστες έκαναν πραξικόπημα, άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος. Οι φασίστες ηττήθηκαν σε πολλές περιοχές της χώρας και ξέσπασε μια μεγάλης κλίμακας κοινωνική επανάσταση με καταλήψεις εργοστασίων και τα τοιαύτα. Η κολλεκτιβοποίηση των εργοστασίων και αγροκτημάτων ήσαν μαζική και σύντομα ολόκληροι κλάδοι της βιομηχανίας κοινωνικοποιήθηκαν.

Η κοινωνική επανάσταση και ο εμφύλιος πόλεμος άρχισαν. Η εργατική τάξη έκανε μια κοινωνική και οικονομική επανάσταση, ενώ ταυτόχρονα πολεμούσε σε έναν εμφύλιο πόλεμο εναντίον των φασιστών. Από την αρχή, οι αναρχικοί έπαιξαν το σημαντικότατο ρόλο στα γεγονότα. Η Federica Montseny είπε στη Βαρκελώνη στις 19 Ιουλίου:

«Η μέρα ήρθε σε ένα νικηφόρο πέρας στις ακτινοβολίες της φωτιάς, σε μια επαναστατική μέθεξη μιας μέρας λαϊκού θριάμβου. Οι κόρνες των αυτοκινήτων που διατρέχουν τους δρόμους της Βαρκελώνης, γεμάτα εργάτες με όπλα στα χέρια, ηχούν μια θαυμάσια συμφωνία: “FAI, FAI, CNT, CNT». Τα γράμματα CNT και FAI ήσαν γραμμένα σε όλους τους τοίχους, σε κάθε κτίριο, κάθε πόρτα και είσοδο σπιτιού ή αυτοκινήτου, στα πάντα. Τα κόκκινα και μαύρα πανό ανέμιζαν στον άνεμο ενός φανταστικού θριάμβου, μια θαυμάσια εικόνα η οποία ενατένιζε με γοητευμένη ψυχή, μ λαμπερά μάτια, ρωτώντας μας εάν είμαστε ξύπνιοι». (Casas, Anarchist Organization: History of the FAI, p.186).

Ένα τεράστιο μέρος κοινωνικής και οικονομικής εξουσίας ήταν στα χέρια της CNT. Διαμέσου των κολλεκτιβοποιημένων εταιριών, η CNT διέθετε πλέον τεράστια οικονομική δύναμη. «Ο Frank Mintz υπολογίζει τις κολλεκτίβες ανάμεσα σε 1.265 και 1.865, οι οποίες αγκάλιαζαν embracing 610.000 με 800.000 εργάτες. Με τις οικογένειές τους, ο πληθυσμός αυτός ανερχόταν σε 3.200.000…» (Dolgoff, Οι Αναρχικές Κολλεκτίβες). Διαμέσου αυτής της οικονομικής δύναμης, η CNT είχε πλέον έναν αποφασιστικό ρόλο στην Ισπανία.

Ακόμα και όταν οι αναρχικές αρχές δεν είχαν μπει σε εφαρμογή σε όλη την Ισπανία, αρκετοί άνθρωποι συμμετείχαν στον αγώνα κατά των φασιστών. Αρχικά, η συνεργασία αυτή πήρε τη μορφή της Αντιφασιστικής Επιτροπής Πολιτιφυλακής. Η Επιτροπή αυτή αποτελείτο από 15 θέσεις που μοιράστηκαν σε διαφορετικά συνδικάτα και κόμματα. Η CNT αποφάσισε να συμμετέχει σε αυτή μετά από συνδιάσκεψή της στις 20 Ιουλίου όπου ορίστηκαν εκπρόσωποί της να συμμετέχουν. Η απόφαση αυτή κατέβηκε στις τοπικές και περιφερειακές ομοσπονδίες οι οποίες την αποδέχτηκαν στις 21 Ιουλίου. Οι εκπρόσωποι που εκπροσωπούσαν το κίνημα σ’ αυτές τις κρίσιμες στιγμές, ήσαν κατευθείαν υπόλογοι σε όλα τα μέλη της CNT και η συμμετοχή στην Αντιφασιστική Επιτροπή Πολιτοφυλακής έγινε σύμφωνα με τη συλλογική υπευθυνότητα. Αλλά η αληθής φύση αυτής της Επιτροπής και η υποστήριξη της κυβέρνησης προ της Επιτροπή αυτή οδήγησε στην καταστροφή της συλλογικές υπευθυνότητας.

Οι άλλες χώρες αρνήθηκαν τη βοήθεια στη Επιτροπή σε όπλα. Ήταν μια μορφή κοινωνικής οργάνωσης που φαινόταν τόσο ριζοσπαστική σε ξένες κυβερνήσεις ώστε να βοηθήσουν. Το αναρχικό κίνημα συνειδητοποίησε ότι οι επιτροπές δεν θα μπορούσαν να κερδίσουν το εμφύλιο πόλεμο χωρίς όπλα. Έτσι, μετά τη συνδιάσκεψη, τα τρία κύρια μέρη του αναρχικού κινήματος στην Ισπανία, η Ελευθεριακή Νεολαία, η CNT και η FAI, αποφάσισαν ότι η CNT πρέπει να συμμετέχει στη κυβέρνηση. Αυτό ήταν το τέλος της συλλογικής υπευθυνότητας στο ισπανικό αναρχικό κίνημα. Αν και όποτε ήταν δυνατό οι διάφορες αποφάσεις στέλνονταν στη βάση, η φύση της κυβέρνησης δεν επιτρέπει την άμεση δημοκρατία. Υπήρχε ακόμα αναρχικό κίνημα στην Ισπανία καθώς και ο αγώνας για μια ελευθεριακή κοινωνία διεξαγόταν ακόμα. Αλλά η CNT έκανε το θανάσιμο λάθος να συνεργαστεί με το κράτος.

Όταν άρχισαν αν φτάνουν όπλα στην Ισπανία από τη Ρωσία, διαμέσου της κυβέρνησης, το σκηνικό της εξουσίας άλλαξε. Με τα όπλα από τη σταλινική Ρωσία ήρθε και ο έλεγχος από τον Στάλιν. Οι σταλινικοί ελίσσονταν και μηχανεύονταν τη είσοδό τους στην κυβέρνηση και κάθε χώρο κοινωνικής και οικονομικής ζωής στην Ισπανία. Τελικά, το 1937, ο σταλινικός Negrin ανέλαβε την κυβέρνηση. Τον Μάϊο του 1937, η κομμουνιστική κυβέρνηση επιτέθηκε στις αναρχικές κολλεκτίβες, οι οποίες τελικά εξαρθρώθηκαν σε όλη την Ισπανία. Οι κολλεκτίβες αντικαταστάθηκαν από ιεραρχικές, δικτατορικού σοβιετικού τύπου «κολλεκτίβες».

Μετά τα γεγονότα του Μαΐου 1937, οι CNT και FAI εκδιώχθηκαν από την κυβέρνηση και η FAI κηρύχθηκε παράνομη οργάνωση. Η επανάσταση χάθηκε όπως και ο εμφύλιος πόλεμος. Το 1939 οι φασίστες κατέκτησαν όλη την Ισπανία. Αυτοί που δεν μπόρεσαν να διαφύγουν στην εξορία στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και δολοφονήθηκαν. Μέχρι τη δεκαετία του 1970, όταν πέθανε ο δικτάτορας Franco, το αναρχικό κίνημα δεν μπόρεσε να εμφανιστεί δημόσια στην Ισπανία.

Με χαμένη τη συλλογική υπευθυνότητα, η επανάσταση στην Ισπανία κατήντησε απέλπιδα Οι μόνες επιλογές που εμφανίστηκαν ήταν είτε συνεργασία με τα κόμματα και το κράτος είτε μια αναρχική δικτατορία. Αλλά καμία επιλογή δεν συμφωνούσε με τις αρχές του αναρχισμού και τα αποτελέσματα και των δύο αυτών επιλογών θα ήταν το ίδιο οδυνηρά.

Είναι δύσκολο να πούμε τι θα μπορούσε να είχε γίνει. Μια ομάδα στην Ισπανία που ονομαζόταν «Οι Φίλοι του Durruti”, πρότεινε και αγωνίστηκε για μια εναλλακτική λύση που θα μπορούσε να είχε διασώσει τον αναρχισμό. Ο Wayne Price (μέλος της NEFAC από τη Νέα Υόρκη) λέει για τους «Φίλους του Durruti:

«Πρότειναν το σχηματισμό ενός εθνικού συμβουλίου εκλεγμένου από τους εργάτες μέσω των μαζικών τους συνδικάτων. Το πρόγραμμά τους “Προς μια φρέσκια επανάσταση”, δηλώνει: “Δημιουργία ενός Επαναστατικού Συμβουλίου (Junta) ή ενός Εθνικού Αμυντικού Συμβουλίου… Μέλη του Επαναστατικού Συμβουλίου θα εκλέγονται με δημοκρατική ψήφο στα συνδικάτα”. Αυτό είναι παρόμοιο με το πρόγραμμα των συμβουλίων εργατών και αγροτών (αν και όχι και τόσο καλό αφού απαιτεί η διαδικασία να γίνεται μέσω τω υπαρχόντων δομών των συνδικάτων). Φυσικά, ήθελαν τους εαυτούς τους και άλλους ομοϊδεάτες να εκλεχθούν στο εθνικό αυτό συμβούλιο, αλλά αυτό που πρότειναν ήταν μια λαϊκή δημοκρατική δομή και όχι ένα κόμμα-κράτος. Δυστυχώς, ήταν πολύ αργά για την Ισπανική Επανάσταση» (Wayne Price, A New World in Our Hearts, p.50-51).

Στην Ισπανία οι αναρχικοί διεξήγαγαν ένα σφοδρό και φλογερό αγώνα, ασύγκριτο στην ιστορία του αναρχισμού. Απέτυχαν κάποιες φορές και τελικά το 1936, εν μέρει εξαιτίας της αφοσίωσής τους ή όχι στις πλατφορμιστικές αρχές. Οι Ισπανοί αναρχικοί στο αγώνα τους αυτό ήρθαν στο ίδιο συμπέρασμα με αυτό των συντρόφων της ομάδας «Dielo Trouda». Συνειδητοποίησαν ότι χρειάζεται να ακολουθηθούν συγκεκριμένες οργανωτικές αρχές για να επιτύχει η επανάστασή τους. Αν και ποτέ δεν βασίστηκαν στις αρχές αυτές στις οποίες βασίστηκε η «Dielo Trouda», ήσαν συνειδητοί σ’ αυτό που επέλεξαν. Στο ιδρυτικό Συνέδριο της FAI ειπώθηκε ότι «κάθε ομάδα ήταν ελεύθερη να αναλάβει όποιες δραστηριότητες επιθυμούσε ενώ ο στόχος ήταν ενότητα στη δράση και προπαγάνδα διαμέσου της Ομοσπονδίας» (Casas, Anarchist Organization: History of the FAI, p.109).

Το απόσπασμα αυτό μας δείχνει την αφοσίωση στη θεωρητική και τακτική ενότητα. Οι εκπρόσωποι ήταν κατευθείαν ανακλητοί, συλλογικά υπεύθυνοι και η ομοσπονδιοποίηση χρησιμοποιείτο από όλες τις αναρχικές οργανώσεις. ¨όταν οι αρχές αυτές δεν εκπληρώνονταν, επαναστατικά κύματα απεργιών συντρίβονταν και οι διάφοροι εκπρόσωποι έμπαιναν στην κυβέρνηση.

Η επιτυχία ή αποτυχία του αναρχικού κινήματος βρισκόταν κατά πρώτο λόγο στην τήρηση αυτών των αρχών. Το δίδαγμα του αγώνα τους θα προάγει το σημερινό αγώνα Τα λάθη και οι επιτυχίες τους καθώς και το πάθος τους για ένα νέο κόσμο βασισμένο στη ελευθερία και στον κομμουνισμό θα επιτευχθούν. Ο αγώνας δεν σταματάει ποτέ και εάν είναι να συνεχιστεί θα πρέπει να ασκήσει κριτική στο παρελθόν και το παρόν, έτσι που το μέλλον να είναι καλύτερο.

* Ο Jered Fisher είναι μέλος της ομάδας «Firebrand» του Πόρτλαντ (Όρεγκον, ΗΠΑ), της Northwest Anarchist Federation (NAF – Βορειοδυτική Αναρχική Ομοσπονδία).Το εν λόγω κείμενο έχει δημοσιευτεί στην ηλεκτρονική σελίδα της NAF, της NEFAC και στο A-Infos, από όπου μεταφράστηκε στα ελληνικά από το «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης, στη Μελβούρνη, στις 6 Μαΐου 2005.

 
This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]