Για την οργάνωση των εργατών

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Εργατικοί Αγώνες | Λοιπός Ελευθεριακός Τύπος Monday March 03, 2008 17:26 by «Διεθνιστής»

Ένα κείμενο πριν 28 χρόνια

Η συγκέντρωση των διεθνιστών εργατών σε μια οργάνωση και η ανάληψη απ’ αυτούς μιας υπεύθυνης και θαρραλέας πολιτικής δράσης, αποτελεί σήμερα την πιο επείγουσα ανάγκη του εργατικού κινήματος.

Η συγκέντρωση των διεθνιστών εργατών σε μια οργάνωση και η ανάληψη απ’ αυτούς μιας υπεύθυνης και θαρραλέας πολιτικής δράσης, αποτελεί σήμερα την πιο επείγουσα ανάγκη του εργατικού κινήματος.

Αλλά αυτή η οργάνωση δεν θα προβάλει τον εαυτό της για «ηγέτη» και «κηδεμόνα» πιο καλύτερου απ’ αυτούς που έχει σήμερα η εργατική τάξη. Θα διακριθεί από όλες τις ομάδες, τάσεις και κόμματα από την απεριόριστη εμπιστοσύνη της στη δύναμη και στη δημιουργική ικανότητα των μαζών. Το καθήκον που θα πέσει στον εαυτό της είναι να βοηθήσει την τάξη να πάρει συνείδηση των σκοπών του κινήματός της, να αποδεσμευθεί από την κηδεμονία της γραφειοκρατίας, της ιδεολογίας της και της μυθολογίας της και να ανασυγκροτήσει το δικό της αυτόνομο ταξικό μέτωπο.

Θα ανασύρει το σοσιαλιστικό ιδεώδες από το βούρκο που το έχουν καταποντίσει και θα το προβάλλει μπροστά στις μάζες με όλη την παληά του ακτινοβολία. Θα διακηρύσσει και θα αποδεικνύει ότι υπάρχουν σήμερα όλα τα υλικά για την οικοδόμηση μιας πραγματικά γνήσιας πανανθρώπινης σοσιαλιστικής κοινωνίας. Αλλά αυτή η κοινωνία δεν μπορεί παρά να είναι έργο αποκλειστικά και μόνον της ελεύθερης αυτόνομης συνειδητής δράσης των ιδίων των εργαζομένων μαζών.

Ότι δεν υπάρχει άλλο εργατικό «κράτος» των ενόπλων μαζών έξω από την εξουσία των εργατικών συμβουλίων.

Ότι κάθε τι άλλο που παρουσιάζουν για σοσιαλισμό, είτε γιατί σ’ αυτό είναι κρατικοποιημένη η ιδιοκτησία, είτε γιατί αναπτύσσονται οι παραγωγικές δυνάμεις, είτε γιατί αυτοί που έχουν μονοπωλήσει την εξουσία λέγονται σοσιαλιστές ή κομμουνιστές, είτε γιατί οι σημαίες τους και οι χωροφύλακές τους έχουν σφυροδρέπανα και αστέρια, δεν είναι τίποτε άλλο παρά απάτη και μόνον απάτη.

Θα διακηρύσσει ότι το έδαφος για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού είναι όλη η έκταση της γήινης σφαίρας. Ότι η εργατική τάξη είναι τάξη παγκόσμια. Ότι δεν υπάρχουν γι’ αυτήν εθνικά συμφέροντα και εθνικά ιδεώδη. Ότι ο άμεσος εχθρός της είναι οι «δικοί» της εκμεταλλευτές και ότι στη χώρα της αγωνίζεται με την ιδιότητα ενός αναπόσπαστου τμήματος του παγκόσμιου προλεταριάτου.

Θα διακηρύσσει ανοιχτά και διαρκώς ότι το αντικείμενο της πάλης δεν είναι να μετριάσει την εκμετάλλευση, αλλά να καταργήσει τον καπιταλισμό και με τη δυτική και με την ανατολική του μορφή.

Θα αποδεικνύει ότι όλες οι προσπάθειες για μεταρρυθμίσεις ακόμα και όταν εμπνέονται από ειλικρινείς διαθέσεις δεν έχουν άλλο αποτέλεσμα από το να οξύνουν την κρίση και την αγωνία της κοινωνίας.

Θα αποκαλύπτει την απάτη του σοσιαλιστικού δήθεν χαρακτήρα της κρατικοποίησης και σχεδιοποίησης δίχως την εξουσία των μαζών, αποδεικνύοντας ότι αυτή είναι ένα καθεστώς όπου κυριαρχεί η γραφειοκρατία και που δεν καταργεί ούτε την εκμετάλλευση, ούτε την αναρχία στην παραγωγή. Θα αποδεικνύει ότι η παραγωγή δεν μπορεί να προσανατολιστεί προς το συμφέρον της κοινωνίας παρά μόνον όταν οι εργάτες οι ίδιοι την διαχειρίζονται και τη διευθύνουν. Ότι δεν υπάρχει σοσιαλιστική σχεδιοποίηση, παρά μόνον όταν οι ίδιες οι μάζες αποφασίζουν τα αντικείμενά της και τα μέσα της.

Θα αποκαλύπτει το αντιδραστικό περιεχόμενο των δήθεν επιστημονικών θεωριών με τις οποίες η γραφειοκρατία προβάλλει τον εαυτό της για κηδεμόνα και εντολοδόχο και εσκεμμένα καλλιεργεί και διασπείρει στις μάζες την σύγχιση και την αμφιβολία για τις δημιουργικές τους ικανότητες. Η εργατική τάξη δεν θα αναθέσει την εξουσία της και το έργο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού σε κανέναν άλλο έξω από τον εαυτό της. Αυτή η ίδια πρέπει να οδηγήσει τον σοσιαλισμό βήμα προς βήμα στη ζωή.

Το μόνο κριτήριο για την ορθότητα και αποτελεσματικότητα της πολιτικής μας πρέπει να είναι αν αυτή αναπτύσσει την πρωτοβουλία, το κριτικό πνεύμα, την αυτενέργεια, την μαχητικότητα των μαζών. Αν τις βοηθάει να αποδεσμευτούν από την κηδεμονία της γραφειοκρατίας, να ενισχύσουν τις θέσεις τους, να δημιουργήσουν τα δικά τους όργανα, να απαλλαγούν από τις αυταπάτες τους, τις προλήψεις τους, τις δουλικές τους συνήθειες. Αν αποκτούν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και στη δύναμή τους.

Δεν υπάρχει τίποτε που να μας κάνει να αναθεωρήσουμε τη βασική μας εκτίμηση για την εποχή μας και τις κινητήριες δυνάμεις της. Η αποχώρηση της εργατικής τάξης των προχωρημένων χωρών από τη σκηνή δεν ήταν παρά μια προσωρινή ανάπαυλα σ’ αυτό το μεγάλο κίνημα για την οριστική και ολοκληρωτική χειραφέτηση της ανθρώπινης κοινωνίας. Το προλεταριάτο αυτών των χωρών έχει ήδη αρχίσει από καιρό να ξανασηκώνεται στα πόδια του. Οι δρόμοι έχουν αρχίσει να ξαναμιλούν τη γλώσσα του Οκτώβρη και κάθε φορά όλο και πιο καθαρά. Στην Ανατολική Γερμανία το 1953 οι επαναστατημένοι εργάτες ζητούν εργατική κυβέρνηση. Στην Ουγγαρία το 1956 σε ένα εικοσιτετράωρο καλύπτεται ολόκληρος η χώρα από τα εργατικά συμβούλια και ρίχνονται τα θεμέλια μιας πραγματικά ανθρώπινης κοινωνίας. Στο Βέλγιο το 1961, το σύνθημα που κυριαρχεί στους δρόμους που έχουν κατακλύσει οι μάζες των απεργών είναι: τα εργοστάσια στους εργάτες.

Το εργατικό κίνημα ξαναγεννιέται από τη στάχτη του, στα εργοστάσια, στα ορυχεία, στις συνοικίες. Οι άγριες απεργίες όπως και οι μικρές ομάδες που πληθαίνουν κάθε μέρα έξω και εναντίον των κατά παράδοση οργανώσεων και από την πρώτη μέρα της συγκρότησής τους αναγράφουν στη σημαία τους το αθάνατο σύνθημα της Πρώτης Διεθνούς ότι η απελευθέρωση των εργαζομένων είναι έργο αυτών των ίδιων των εργαζομένων, έχουν για το μέλλον της ανθρωπότητας απείρως μεγαλύτερη σημασία από τα σπούτνικ και τα ταξίδια στη σελήνη ή από τους αριθμούς των ψήφων και των βουλευτών των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κομμάτων.

Τη θέση των κουρασμένων, γερασμένων και απογοητευμένων γεννεών, καταλαμβάνουν νέες φάλαγγες από τη νέα γεννιά, γεμάτες ορμή, πάθος και μαχητικότητα, αδιάφθορες και πνευματικά υγιείς. Παντού σ’ όλες τις εξεγέρσεις, τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, πάντα και παντού βρίσκονται οι νέοι. Αυτά τα παιδιά προτάξανε μα θάρρος τα στήθη τους στις χιλιάδες των ρωσσικών τανκς που για λογαριασμό όλων των δημίων του κόσμου, ανατολικών και δυτικών, κονιορτοποιούσαν την επαναστατημένη προλεταριακή Βουδαπέστη. Αυτά τα παιδιά διαδηλώνουν στην Αμερική εναντίον του «δικού» τους ιμπεριαλισμού, αυτά καταγγέλουν δημόσια την κτηνωδία του και αυτά στέλνουν το αίμα τους στον αγωνιζόμενο λαό του Βιετνάμ. Αυτά τα παιδιά τα γνωρίσαμε κι εδώ σ’ όλο τους το μεγαλείο στις μέρες του Ιούλη και του Αυγούστου 1965.

Σ’ αυτά τα παιδιά αφιερώνεται αυτή η μελέτη.

(συνέχεια στο επόμενο φύλλο).

* Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην αναρχική εφημερίδα του Πύργου Ηλείας «Διεθνιστής», φύλλο 4, 15 Νοέμβρη 1980. Διατηρείται η ορθογραφία των συντακτών, αλλά όχι το πολυτονικό σύστημα.