user preferences

Εκπαίδευση

textProgettifici e dittatori scolastici 23:09 Jul 05 0 comments

textLa Buona Scuola 02:50 Oct 05 0 comments

textLa Buona Scuola 16:04 Sep 09 0 comments

textEducar para la bobada 07:32 Jan 08 0 comments

textAteismo diventa materia scolastica in Irlanda 17:59 Sep 27 0 comments

more >>
Recent articles by Δάσκαλοι-δασκάλες
This author has not submitted any other articles.
Recent Articles about Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος Εκπαίδευση

Για τις εκπαι&#... Jun 11 22 by Αναρχικό Στέκι Φιλοσοφικής

Άμεση απόσυρ ... Feb 25 21 by ΕΣΕ Αθήνας

Για την νέα εκ&... Feb 03 21 by Πρωτ. Αναρχικών Α. Αναργύρων - Καματερού

Προβοκατορολογία στο εργατικό κίνημα

category Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Εκπαίδευση | Λοιπός Ελευθεριακός Τύπος author Saturday May 31, 2008 20:07author by Δάσκαλοι-δασκάλες Report this post to the editors

Κείμενο δασκάλων

Θα αφήσουμε να επισημοποιηθεί η προβοκατορολογία μέσα στο εργατικό κίνημα;

Το παρακάτω κείμενο μοιράστηκε στις 28/5/2008 στη γενική συνέλευση του συλλόγου δασκάλων-νηπιαγωγών Κερατσινίου-Περάματος όπου και συζητήθηκε δημόσια το θέμα της προβοκατορολογικής επίθεσης του προέδρου του συλλόγου Καλούση στο συνάδελφό του Γιώργο Καρούτσο και τους υπόλοιπους συντάκτες του κειμένου «Ο βασιλιάς είναι γυμνός». Το κείμενο απαντάει τόσο στην προκήρυξη της Αριστερής Ριζοσπαστικής Παρέμβασης Κερατσινίου-Περάματος όσο και στο υποτιθέμενα κεντρικό κείμενο των Παρεμβάσεων Κινήσεων Συσπειρώσεων Π.Ε. που έχουν αναρτηθεί στο Indymedia εδώ και λίγες μέρες.

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θες, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: να καβατζώσεις καμιά έδρα στα Δ.Σ. χαφιεδολογώντας όσους στέκονται στο δρόμο σου.

Όταν στις 3 Μάρτη, στην ολομέλεια προέδρων της ΔΟΕ, ως δάσκαλοι και δασκάλες από συγκεκριμένους συλλόγους του λεκανοπεδίου, μοιράσαμε ένα κείμενο σκληρής κριτικής στις συνδικαλιστικές παρατάξεις, και κυρίως στις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, οι στόχοι μας ήταν σαφείς: θέλαμε να δείξουμε στους συνδικαλιστές που με τις πράξεις τους ορίζουν σε μεγάλο βαθμό τη μοίρα μας ότι κι αν ακόμα μπορούν να κοροϊδεύουν τους πολλούς για πολύ καιρό, δεν μπορούν να κοροϊδεύουν τους πάντες για πάντα. Αναφερθήκαμε στις δικές τους «αγωνιστικές» αποφάσεις, στις δικές τους προτάσεις για κινητοποιήσεις εν όψει ασφαλιστικού και στο πώς τελικά όλα αυτά δεν ήταν παρά μια θεατρική παράσταση στα πλαίσια του ανιαρού φεστιβάλ των παραταξιακών παιχνιδιών και ανταγωνισμών.

Στο συνδικαλιστικό σώμα που προσποιείτο ότι «έβλεπε» τα «αγωνιστικά» ρούχα του βασιλιά, σαν το παιδί του γνωστού παραμυθιού, φωνάξαμε ότι «Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ!» Προσπερνώντας βιαστικά τους «ρεαλιστές» που μιλούσαν για 48ωρες με την ΑΔΕΔΥ ή χωρίς αυτήν, εστιάσαμε κατευθείαν στους ράφτες των «μεγάλων αγώνων»: στην πρόταση των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες που είχε κατατεθεί ήδη από το συνέδριο του Ιούνη 2007, κατατέθηκε ξανά και ψηφίστηκε στις περισσότερες ΓΣ του λεκανοπεδίου το Νοέμβρη και, προφανώς έχοντας την έγκριση της Ολομέλειάς τους, στο ΔΣ της ΔΟΕ στις 29/1/2008, όπου ανέλπιστα γι’ αυτούς έγινε και απόφασή της, αφού την αποδέχτηκε η ΠΑΣΚ εντάσσοντάς την στους δικούς της παραταξιακούς υπολογισμούς.

Αποδείξαμε, ωστόσο, πώς μέσα στους συλλόγους και κυρίως στις έκτακτες συνελεύσεις του Φλεβάρη - λίγο πριν τη «μάχη» - η πρόταση που έγινε εισήγηση της ΔΟΕ πλέον δεν υποστηρίχθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, συνεπώς η αγωνιστικότητά τους για την αντιμετώπιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου εξαντλήθηκε στις διακηρύξεις και ήταν άρα εντελώς προσχηματική. Προσπαθήσαμε επίσης να δώσουμε μια ερμηνεία αυτών των γεγονότων και της παραλυσίας που επικράτησε στον κλάδο το Φλεβάρη και το Μάρτη σε ένα δεύτερο κείμενο με τίτλο «ΓΙΑΤΙ, ΕΝΩ ΠΕΡΝΑΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ, ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ;»

Εκεί αναφερθήκαμε στη λογική της ανάθεσης και της εκπροσώπησης που παθητικοποιεί τον κόσμο και η οποία ευθύνεται για τη γραφειοκρατικοποίηση της παράταξης αυτής, με μέλη της οποίας ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν είχαμε κατά καιρούς συνεργαστεί (βλ. στο παράρτημα ένα σχετικό απόσπασμα από εκείνη την προκήρυξη).

Η επίθεση που δέχτηκε η κριτική μας αποκάλυψε το πραγματικό πρόσωπο της νεοσταλινικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Ο ασεβής που ξεσκεπάζει το παράλογο που τη χαρακτηρίζει, δηλαδή την αναντιστοιχία των πρωτεϊκών μεταμορφώσεων του λόγου της και των πραγματικών πράξεών της, καταδικάζεται απ’ αυτήν να βουλιάξει στο βούρκο των συκοφαντιών: στην προβοκατορολογία. Αδυνατώντας να δώσει την παραμικρή πολιτική απάντηση στα λεγόμενά μας ο κ. Καλούσης, πρόεδρος του συλλόγου Κερατσινίου-Περάματος και μέλος των Παρεμβάσεων, αναφερόμενος στο κείμενό μας και δείχνοντας με το δάχτυλο έναν από εμάς, ο οποίος είναι και μέλος του ίδιου συλλόγου, ουσιαστικά μας κατήγγειλε ως προερχόμενους από το συνδικαλιστικό της ασφάλειας.

Βλέποντας ότι εμείς δεν υποκύψαμε στη λασπολογία και ότι οι συμπαραστάτες μας αποφάσισαν να κάνουν το αίσχος της προβοκατορολογίας ακόμα πιο επαίσχυντο δίνοντάς το στη δημοσιότητα, το σχήμα του κ. Καλούση, η Ανεξάρτητη Ριζοσπαστική Παρέμβαση (Α.Ρ.ΠΑ), κυκλοφόρησε ένα άθλιο κείμενο στα σχολεία του Κερατσινίου-Περάματος· ένα κείμενο που όχι μόνο τον καλύπτει πλήρως, αλλά επιχειρεί επίσης να επισημοποιήσει την προβοκατορολογία και ν’ αντιστρέψει την πραγματικότητα, παρουσιάζοντάς τον, τώρα, ως βαλλόμενο.

Πρώτα απ’ όλα ο ίδιος ο τίτλος του κειμένου μαρτυρεί τη λαθροχειρία: o προβοκατορολόγος αίφνης μετατράπηκε σε θύμα και μάλιστα αφού η αναπάντητη κριτική μας παρουσιάζεται ως «επίθεση στους αγωνιστές και τις Παρεμβάσεις», ο αναγνώστης περιμένει να μάθει κάτι σχετικά με αυτήν τη δόλια συνωμοσία. Ματαίως όμως.

Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μαργαριτάρι που αν το κριτικάρει κανείς κινδυνεύει να του χαλάσει όλο του το γούστο, εντούτοις θα προχωρήσουμε με υπομονή σε μια προσεκτική ανάλυση αυτού του κειμένου της Α.Ρ.ΠΑ, επειδή ρίχνει άπλετο φως στα λεγόμενα του κ. Καλούση στην ολομέλεια και μας βοηθάει να καταλάβουμε την πολιτική λογική της ομάδας του. Οι συντάκτες του ξεκινούν την παραπλανητική τους εκστρατεία αυτοπροσδιοριζόμενοι ως μαχητές και υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου στο συνδικαλισμό, ξεχνώντας ότι αυτή τους η ωδή στην ελευθερία του λόγου προσκρούει στη σταθερή πρακτική τους να παρουσιάζουν όλες τις άλλες παρατάξεις ως «υποταγμένο συνδικαλισμό», «απατεώνες του εκπαιδευτικού κινήματος» κλπ., χωρίς κανείς ποτέ να έχει αποκαλέσει τα κείμενά τους «ραπόρτα της ασφάλειας». Έτσι, αφού μεγάθυμα αναγνωρίσουν στα λόγια την «ελευθερία της κριτικής», φροντίζουν στη συνέχεια να τοποθετηθούν ήρεμα στο κέντρο του συνδικαλιστικού κινήματος στην εκπαίδευση. Πώς; Λέγοντάς μας, μάλιστα μιλώντας εξ ονόματος και της παράταξης των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ συνολικά, ότι είναι αυτοί που συμμετέχουν παντού για να «στηρίξουν τους συναδέλφους» και ν’ αναπτύξουν δράση «προς όφελος των δικαιωμάτων των εργαζομένων». Συγκινείται κανείς μπροστά σ’ αυτήν την αλαζονική, πατερναλιστική (ανιδιοτελή, το δίχως άλλο) αυτοπαρουσίαση, μπροστά στους κινηματικούς πατερούληδες, το στήριγμα των συναδέλφων και των εργαζομένων - αρκεί βέβαια, όπως αποδείχτηκε στη δική μας περίπτωση, οι συνάδελφοι και οι εργαζόμενοι να μην εκφράζουν τις δικές τους απόψεις, να μην τους κάνουν κριτική και να το βουλώνουν.

Οι υπερασπιστές της ελευθερίας της κριτικής και των δικαιωμάτων των εργαζόμενων λένε ότι αδυνατούν να αντιπαρατεθούν στο κείμενό μας επειδή αυτό «δεν έχει πολιτικά χαρακτηριστικά». Για να εδραιώσουν στο μυαλό του αναγνώστη τους αυτή την ψευδή εντύπωση, οι άνθρωποι που συνέταξαν το κείμενο αυτό αποφεύγουν επιμελώς κάθε συγκεκριμένη αναφορά στα επιχειρήματά μας. Αντίθετα, κατασκευάζουν για μας μια πλήρη ασυναρτησία επιλέγοντας φράσεις και προτάσεις του κειμένου μας έξω από το πλαίσιό τους, αραδιάζοντάς τις φύρδην-μίγδην. Από τις ξεκομμένες φράσεις που παραθέτουν αποδεικνύεται ότι αυτό που ενόχλησε πιο πολύ ήταν η ζωντανή, βιωματική καταγραφή του τι συνέβη στις έκτακτες συνελεύσεις του Φλεβάρη, και κυρίως σε όσες συμμετείχαμε εμείς ως μέλη τους. Αντί για τη στεγνή, ξύλινη γλώσσα των συνηθισμένων συνδικαλιστικών ανακοινώσεων, για ν’ αποδείξουμε την κριτική μας, είχαμε επιλέξει να καταθέσουμε ως ντοκουμέντα τις προσωπικές μας μαρτυρίες καθώς και μια τεκμηριωμένη ιστορική καταγραφή της απάτης ενώ αυτή ολοκληρωνόταν στην ολομέλεια την ίδια εκείνη μέρα ρίχνοντας την αυλαία στην ανύπαρκτη μάχη - «μητέρα όλων των μαχών» -του ασφαλιστικού. Το ότι τα στοιχεία που παραθέσαμε είναι αδιάψευστα το αποδεικνύει όχι μόνο η προβοκατορολογία ως μόνη απάντηση, αλλά και η έλλειψη μέχρι σήμερα πολιτικής τοποθέτησης των θιγόμενων εναντίον των λεγομένων μας (με την εξαίρεση της προέδρου της Ν. Σμύρνης που αναφέρθηκε σε δύο «ανακρίβειες» και που οι ενστάσεις της έχουν απαντηθεί ήδη). Ωστόσο, αν κανείς κάνει τον κόπο και εντοπίσει τις ατάκτως ερριμένες φράσεις μέσα στο πλαίσιό τους, φράσεις που για την παρέα του κ. Καλούση αποδεικνύουν τη δήθεν ανυπαρξία των πολιτικών μας χαρακτηριστικών, θα αποκτήσει εύκολα μια ολοκληρωμένη εικόνα του τι λέμε. Αφού μας έχουν αποπολιτικοποιήσει τόσο άτσαλα, περνούν γρήγορα στη διάγνωση: τι άλλο λοιπόν μπορεί να είμαστε αφού τα λεγόμενά μας δεν έχουν πολιτική υπόσταση και «συκοφαντούμε τους αγωνιστές»; Μα, φορείς συμπτωμάτων «πολιτικής και συνδικαλιστικής ψυχοπαθολογίας»! Ανατριχιάζει κανείς στη σκέψη ότι αν κάποτε οι «αγωνιστές» μας αυτοί αποκτούσαν την απόλυτη εξουσία πάνω στους «προστατευόμενούς» τους εργαζόμενους, για τους διαφωνούντες η μόνη αποτελεσματική «θεραπεία» θα ήταν το ψυχιατρείο!

Να λοιπόν γιατί είπαμε από την αρχή ότι το κείμενο της Α.Ρ.ΠΑ. Κερατσινίου-Περάματος ρίχνει, εκ των υστέρων, άπλετο φως στα λεγόμενα του κ. Καλούση στην ολομέλεια: οι αλαζόνες εργατοπατερούληδες ανίκανοι ν’ αντιπαρατεθούν πολιτικά και να μας διαψεύσουν, ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΜΠΑΚΕΡΑ, εξορίζοντάς μας πότε στα ψυχιατρικά γκουλάγκ και πότε στα σκοτεινά δωμάτια της ασφάλειας, ουσιαστικά μας καλούν σε «απολογία» γιατί τολμήσαμε, εμείς, που ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΜΑΣ ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΤΑΞΗ, να κριτικάρουμε τα παραταξιακά ΤΟΥΣ παιχνίδια που θίγουν ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ασφαλιστικά δικαιώματα, τα οποία, όπως θα μας δείξουν παρακάτω, αυτοί ξέρουν να τα προστατεύουν καλύτερα απ’ ό,τι εμείς οι ίδιοι. Καθώς γίναμε μέσα σε μια στιγμή η ένοχή τους συνείδηση, έχασαν την αυτοπεποίθηση και την αυτοκυριαρχία τους και αφού το μέλημά τους ήταν πώς θα εξορκίσουν το δικό τους πρόβλημα, η μόνη τους διαφυγή ήταν η προβοκατορολογία.

Άρα, όταν ο κ. Καλούσης στην ολομέλεια στις 3/3, είπε τις επίμαχες φράσεις του (επί λέξει από τα επίσημα πρακτικά της ΔΟΕ)

«Και τελειώνοντας συναδέλφισσες, πρέπει να κάνω ένα σχόλιο. Ένα σχόλιο γιατί; Γιατί κυκλοφόρησε ένα κείμενο που λέει δάσκαλοι και δασκάλες, αλλά ούτε καν συνάδελφοι και συναδέλφισσες από ορισμένους Συλλόγους, τουλάχιστον αυτό το χαρακτηρίζω πολιτικά τυχοδιωκτικό, πολιτικά προβοκατόρικο και εν πάση περιπτώσει καλύτερο ραπόρτο η Ασφάλεια δεν θα έφτιαχνε για το τι έγινε σε αυτούς τους Συλλόγους και από ποιους και γιατί ψηφίστηκε οτιδήποτε ψηφίστηκε... Κάθε Σύλλογος είναι αυτόνομος να συζητάει να κουβεντιάζει, να παίρνει ή όχι αποφάσεις, αλλά δεν θα βρεθεί κανείς να του ζητήσει το λόγο για το τι πραγματικά κάνει και μάλιστα αυτό το χαρτί δίνει και συχωροχάρτι λέει τάχατες... Τάχατες ορισμένους συναδέλφους από τις Παρεμβάσεις, που λέει ακολούθησαν τη γραμμή τους. Πρέπει να ντρεπόμαστε τουλάχιστον γι’ αυτά τα ζητήματα συνάδελφοι και συναδέλφισσες και εάν πραγματικά αυτός ο συνάδελφος που το μοίρασε αυτό εδώ πέρα είναι εδώ και μάλλον εδώ είναι γιατί τον βλέπω απέναντί μου [προσθήκη δική μας: δείχνοντας με το χέρι το Γιώργο Καρούτσο, έναν από τους συντάκτες του κειμένου που μοιράστηκε στην ολομέλεια και μέλος του συλλόγου Κερατσινίου] πρέπει να απολογηθεί και στη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μου γιατί ενώ ο Σύλλογος για δύο και τρεις μήνες, αγωνιζόταν πραγματικά για τα προβλήματα στο Σύλλογό μου, αυτός εμφανίστηκε μόλις προχθές στη Γενική Συνέλευση», ήξερε πολύ καλά τι έλεγε και γιατί τα έλεγε. Στην ουσία συμπύκνωσε μια σταλινική λογική που αντικρούει τον διαφωνούντα με την προβοκατορολογία, τη διαμονοποίηση και τη διαπόμπευσή του. Στο ίδιο πνεύμα κινείται και η προκήρυξη που φέρει την υπογραφή του σχήματος Κερατσινίου-Περάματος. Αγχωμένοι μάλιστα οι συντάκτες της, με ασυνταξίες «ότι θυμίζει ...καλύτερο ραπόρτο η Ασφάλεια δε θα έφτιαχνε.… …τον τρόπο γραφής άλλων εποχών» προσπαθούν μάταια να στηρίξουν τον ΠΛΕΟΝ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣΑΙ Σ’ΟΣΟΥΣ ΔΙΑΦΩΝΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ.

Δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν υπήρχε τίποτα «αφηρημένο, αποσπασματικό και διφορούμενο» στα λεγόμενά μας, απλά και μόνο η δυσάρεστη γι’ αυτούς αλήθεια. Αν κάτι παραπέμπει στον «τρόπο γραφής άλλων εποχών», αυτό είναι οι χαρακτηρισμοί «τυχοδιωκτικό», «προβοκατόρικο» και «ασφαλίτικο».

author by Δάσκαλοι.δασκάλεςpublication date Sat May 31, 2008 20:10author address author phone Report this post to the editors

Τοποθετημένες η μια δίπλα στην άλλη, οι φράσεις αυτές έχουν μια πολιτική βαρύτητα και κουβαλάνε την ιστορική κληρονομιά της σταλινικής χειραγώγησης και καταστολής εναντίον των διαφωνούντων που ως ξένα, ύποπτα, τυχοδιωκτικά στοιχεία που «εμφανίστηκαν μόλις προχθές» παρεισφρύουν στις γραμμές του κινήματος για να αποκαλύψουν στον εχθρό [ποιον εχθρό;] τα πολύτιμα μυστικά του. Κι αν ακόμα κανένας σύνεδρος στην ολομέλεια ή απλός θεατής δεν έφευγε με την υποψία ότι κάποιοι ασφαλίτες - με σάρκα και οστά - έχουν παρεισφρήσει στο εκπαιδευτικό κίνημα της Πρωτοβάθμιας παίρνοντας γραμμή από το συνδικαλιστικό της ασφάλειας, σίγουρα ο στόχος του κ. Καλούση ήταν ο αντιπερισπασμός: η κριτική στις Παρεμβάσεις, ως κεντρική παράταξη στη ΔΟΕ, δεν μπορεί παρά να έχει δόλια κι ύποπτα κίνητρα, σαφώς αντικινηματικά· άρα «εξοβελίστε την, συνάδελφοι και συναδέλφισσές μου, στο πυρ το εξώτερον». Να ποια είναι η ουσία της γραφειοκρατικής, σταλινικής λογικής και πρακτικής του κ. Καλούση και των υποστηρικτών του αλλά και της γραφειοκρατίας εν γένει: οι αποφάσεις των επιτελείων και οι χειρισμοί τους μέσα στα ΔΣ και τις Γενικές Συνελεύσεις πρέπει να φυλάσσονται ως μυστικό και η ανάδειξη αυτού που ούτως ή άλλως είναι δημόσιο αλλά δεν πρέπει να θεωρείται ως τέτοιο, επιβάλλεται να καταγγέλεται ως ασφαλίτικο κατασκεύασμα. Μόνο έτσι θα διαφυλαχθεί ο συγκεντρωτικός έλεγχος πάνω στο κίνημα. Όσον αφορά δε τις ψευδεπίγραφες φιλελεύθερες διακηρύξεις τους, αυτές είναι για να καταναλώνουν καθαρές ιδέες τα μέλη που έχουν δημοκρατικές ευαισθησίες.

Ας σταθούμε λίγο εδώ και ας θαυμάσουμε την ασυνάρτητη λογική της σταλινικής γραφειοκρατίας που κόπτεται για τις «φανερές, μαζικές δράσεις» της: κάποιοι «τυχοδιώκτες» που «δε βγαίνουν στον κόσμο» φτιάχνουν το «καλύτερο ασφαλίτικο ραπόρτο», το οποίο ταυτόχρονα είναι και «ψευδές» και αντί να το δώσουν στο κράτος - που στο κάτω-κάτω τι να το κάνει, αφού είναι «ψευδές» - πάνε αυτοπροσώπως σ’ ένα δημόσιο χώρο, στην ολομέλεια, και το μοιράζουν σ’ αυτούς που «καταδίδουν», «αποκαλύπτοντάς» τους το πώς οι ίδιοι κινήθηκαν σε έναν άλλο εξίσου δημόσιο χώρο, τις συνελεύσεις των συλλόγων μας! Παρά τα απίστευτα λογικά κενά στα οποία πέφτει η επιχειρηματολογία τους, ο κ. Καλούσης και το σχήμα του παραμένουν εντούτοις σταθερά προσηλωμένοι στο στόχο τους: να μας παρουσιάσουν ως στοιχεία ξένα και εχθρικά προς τις συλλογικές διαδικασίες του κινήματος. Με αποτέλεσμα να γελοιοποιούνται και να αποκαλύπτονται ακόμη περισσότερο. Ποιος, ωστόσο, έχει μεγαλύτερο συμφέρον να παρουσιάζει όσους τον κριτικάρουν ως εχθρούς του λαού, ως εχθρούς του κινήματος;

Πρώτα απ’ όλα οι ίδιοι οι αυτόκλητοι ιδιοκτήτες του! «Εμείς τρέχουμε», λένε, «για την ανάδειξη και τη δημιουργία επιτροπών αγώνα και δεν περιμένουμε να τις φτιάξουν άλλοι για να πάμε εμείς να επιβάλλουμε τι ιδέες μας», και συνεχίζουν «ας βγουν λοιπόν στον κόσμο και ας οργανώσουν το κίνημα όπως αυτοί πιστεύουν καλύτερα». Μέχρι τώρα πιστεύαμε, λανθασμένα προφανώς, ότι τόσο οι επιτροπές αγώνα όσο και οι άλλες μορφές δράσης μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν ήταν ιδιοκτησία καμιάς παράταξης ή σχήματος αλλά αποτέλεσμα συνδιαμόρφωσης από όλους τους συναδέλφους που συμμετέχουν στις διαδικασίες του. Ευτυχώς, μας βοήθησε εδώ το σχήμα του Κερατσινίου-Περάματος να γίνουμε σοφότεροι! Κάποιοι άλλοι, τελικά, λιώναν σόλες για μας χωρίς εμάς και εμείς, αγνώμονες και παθητικοί, είχαμε το θράσος να τους την πούμε κιόλας!

Επίσης, χρόνια τώρα στο εκπαιδευτικό κίνημα, πιστεύαμε ότι δρούμε υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντά μας σε ισότιμη βάση με όσους συναδέλφους θέλουν να κάνουν το ίδιο για τον εαυτό τους, γιατί, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο στ’ αυτιά των φίλων του λαού, μόνο αν υπηρετείς τον εαυτό σου καταλήγεις να βοηθάς πραγματικά και τους άλλους, σε μια ταξική βάση. Αντίθετα, όταν μότο σου είναι το «να υπηρετείς το λαό», καταλήγεις να προστατεύεις μια προσωπική ιεραρχική θέση, που οδηγεί στο γνωστό παραγοντισμό. Αν δεν προωθείς τις δικές σου επιθυμίες, με μαθηματική ακρίβεια θα φτάσεις να επιθυμείς την προώθησή σου. Ήμαστε και θα είμαστε εχθρικοί σε εργατοπατέρες που πιστεύουν για πάρτη τους ότι είναι οι «κατασκευαστές» των κινημάτων και θέλουν να μονοπωλούν την αγωνιστικότητα. Εχθρικοί επίσης στη λογική της πρωτοπορίας που διαπερνά όλο το κείμενο της Α.Ρ.ΠΑ., δε θεωρούμε ότι οι προτάσεις και δράσεις μας μάς μετατρέπουν κιόλας σε «οργανωτές κινημάτων» που «πρέπει να βγουν στον κόσμο», άρα διαχωρισμένοι απ’ αυτόν, όπως μας συμβουλεύουν, για τον απλούστατο λόγο ότι αν το κίνημα δεν αυτο-οργανώνεται και δε διαχέεται σε άλλους εργασιακούς χώρους, τότε, μοιραία, καταλήγει ακρωτηριασμένο, ιδιοκτησία όσων έχουν την εξουσία εντός του κλάδου. Φυσικά, ποτέ δεν περιμέναμε από «άλλους», δηλαδή τους εργατοπατερούληδες, να μας «οργανώσουν» από τα πάνω, αλλά δε χάνουμε την ευκαιρία να προτείνουμε μορφές και τρόπους οργάνωσης προσπαθώντας να συμβάλουμε στη δημιουργία μιας κρίσιμης μάζας που αυτοοργανωμένα θα κινείται ανταγωνιστικά απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο. Επιπρόσθετα, αρνούμαστε σταθερά τη λογική και την πρακτική ψευδεπίγραφων επιτροπών αγώνα-συμπλήρωμα της εργολαβίας των ΔΣ και των παρατάξεων, προορισμένες για τη λάντζα των προαποφασισμένων δράσεων. Μάλιστα, η Α.Ρ.ΠΑ Κερατσινίου-Περάματος, η οποία χρησιμοποίησε την επιτροπή αγώνα του συλλόγου της για να περάσει τη δική της άποψη για το κλείσιμο της απεργίας το Σεπτέμβριο του 2006, θα έπρεπε να είναι λίγο πιο σεμνή όταν παραδίδει μαθήματα στους άλλους γι’ αυτές τις μορφές δράσης... Αλλά οι οργανωτές αγώνων συνεχίζουν, με ένοχη συνείδηση πια: «Δεν περιμένουμε να τα υλοποιήσουν άλλοι κι εμείς να περιμένουμε πότε κάτι δεν θα πάει καλά για να «επιτεθούμε», λένε, προδίδοντας ότι όντως κάτι δεν πήγε καλά στους επιτελικούς σχεδιασμούς τους, το Γενάρη-Φλεβάρη, χωρίς να μας λένε τι και γιατί. Ας είναι, φροντίσαμε εμείς να δώσουμε μια εξήγηση γι’ αυτό. Αν ποτέ το αποφασίσουν, ας μας δώσουν κι αυτοί τη δική τους.

Ταυτόχρονα, στην προσπάθειά τους να εξυμνήσουν τον ηγεμονισμό τους επί του κινήματος, καταφεύγουν ξανά στη λάσπη. Πώς αλήθεια γνωρίζουν τα μέλη του σχήματος Κερατσινίου-Περάματος τη δράση μας στους συλλόγους μας; Πώς ξέρουν ότι εμείς «περιμένουμε να φτιάξουν άλλοι τις επιτροπές αγώνα για να πάμε να επιβάλλουμε τις ιδέες μας»;

Φρόντισαν να πάρουν πληροφορίες από τους συλλόγους μας μήπως; Πώς ξέρουν για εμάς ότι «πολλές φορές θέλουμε οι προτάσεις μας να υλοποιούνται από τους άλλους»; Ποιος συκοφαντεί και ψεύδεται εδώ; Δε θα μπούμε στον κόπο να παραθέσουμε τις «περγαμηνές» μας. Απαξιούμε.

Συνεχίζοντας απτόητοι, οι συντάκτες της προκήρυξης κάνουν μια απίστευτη ταχυδακτυλουργία. Εξαφανίζουν από την πραγματικότητα των γεγονότων της 3/3/08 την ενοχλητική λεπτομέρεια της στοχοποίησης ενός από μας, του Γιώργου Καρούτσου, από τον κ. Καλούση στην ολομέλεια. Ο τελευταίος, δεν του έδωσε απλά ταυτότητα δείχνοντάς τον, αλλά φρόντισε και να τον παρουσιάσει ως απόντα από τους αγώνες του συλλόγου, ως χθεσινό στις γενικές συνελεύσεις! Φυσικά, επειδή η ψευδολογία έχει κάποια όρια, για τις ανάγκες της λασπολογίας μέσα στο σύλλογο του Κερατσινίου-Περάματος, παραλείφθηκε η οποιαδήποτε αναφορά σ’ αυτό το κομμάτι του λόγου του κ. Καλούση. Για να το πούμε απλά, επειδή ο Γ. Καρούτσος, τα τελευταία δέκα χρόνια, που ανήκει σ’ αυτόν το σύλλογο, μάλλον την ακριβώς αντίθετη εικόνα έχει δώσει στους συναδέλφους του, οι συντάκτες της προκήρυξης προτίμησαν να μη γελοιοποιηθούν εντελώς αναπαράγοντας τα λεγόμενα του συντρόφου τους στην ολομέλεια σχετικά με τον Καρούτσο. Απλά τα απέκρυψαν. Έτσι, θρασύτατα θέτουν ένα λογικά μη απαντήσιμο ερώτημα από τον ανίδεο αναγνώστη: «Γιατί ζητούν από το συνάδελφο και σύντροφο Ακρίτα Καλούση να ζητήσει συγνώμη από έναν συνάδελφο; Αλήθεια γιατί όχι από όλους τους συντάκτες του κειμένου;» Μόλις εξηγήσαμε γιατί, και με την ευκαιρία, μάλιστα, ζητάμε κι οι υπόλοιποι συντάκτες του κειμένου από τον κ. Καλούση να ανακαλέσει.

Για να γίνει εντελώς κατανοητό σε τι αναφέρονται όταν μιλάνε για δήθεν στοχοποίηση του κ. Καλούση στο διαδίκτυο, πρέπει να πούμε ότι μετά τα γεγονότα της ολομέλειας, με αιωρούμενη την κατηγορία της ασφαλίτικης προβοκάτσιας, επιλέξαμε να συλλέξουμε υπογραφές, όπως και κάναμε, από ένα πλήθος συναδέλφων, συντρόφων και μελών σωματείων, με στόχο την ανάκληση της προβοκατορολογίας. Μεταξύ αυτών ήταν και η Ανοιχτή Συνέλευση Εργαζομένων και Άνεργων για το Ασφαλιστικό, μια αυτόνομη και ανοιχτή συσπείρωση εργαζομένων και άνεργων στην οποία συμμετέχουν κάποιοι από μας, που με κείμενό της κατήγγειλε την προβοκατορολογία του κ. Καλούση αναρτώντας το στο διαδίκτυο. Ήταν δική της επιλογή η περαιτέρω δημοσιοποίηση ενός ούτως ή άλλως δημόσιου γεγονότος και όχι ημών, των «θιγομένων». Να, πάλι, όμως πώς αποκαλύπτουν το φόβο τους για τη δημοσιότητα, πασπαλίζοντάς τον με τρομολαγνικές αναφορές στις «πιθανές συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό»! Από την πλευρά μας, η πρώτη συνέπεια που θα θέλαμε να έχει, και ακόμα το θέλουμε, είναι να ανακαλέσει δημόσια και στη συνέχεια να απαντήσει πολιτικά!

Συνεχίζοντας, η εργατοπατερίστικη πρακτική αφήνει προσωρινά από τις προστατευτικές της αγκάλες το σύνολο των εργαζομένων για να επικεντρωθεί στο σύλλογο στον οποίο ο κ. Καλούσης προεδρεύει. Τι έκανε λοιπόν ο κ. Καλούσης στην ολομέλεια, σύμφωνα με την προκήρυξη των συντρόφων του; «Υπερασπίστηκε», λένε, «τις συλλογικές διαδικασίες (από τα υβριστικά σχόλια ενός κειμένου, υπερασπιζόμενος ως πρόεδρος τα μέλη του)» και επίσης «υπερασπίστηκε τις θέσεις του συλλόγου όπως αυτές περιγράφονται στη Γενική Συνέλευση». Γενικώς, υπερασπίστηκε το σύλλογό του. Τότε, δεν κατέφυγε στην προβοκατορολογία για να αντιμετωπίσει την πολιτική κριτική μας στους χειρισμούς της παράταξής του; Όχι, διατείνονται οι σύντροφοί του χρησιμοποιώντας το εξής γελοίο τρυκ: το να αποκαλείς την πρακτική και τα λεγόμενα κάποιου ασφαλίτικα και προβοκατόρικα είναι εντελώς διαφορετικό από το να αποκαλείς ασφαλίτες και προβοκάτορες αυτούς που τα είπαν! Θα θέλαμε εδώ πραγματικά να μας βοηθήσουν. Μήπως ισχυρίζονται ότι ασφαλίτικα και προβοκατόρικα κείμενα μπορεί να γράψει ο οποιοσδήποτε; Ο μπακάλης της γειτονιάς τους, ας πούμε; Κι αν δεν εννοούσε έμμισθους ασφαλίτες, μήπως σαφέστατα δεν εννοούσε όσους εξ αντικειμένου δρουν αντικινηματικά προσφέροντας υπηρεσίες στο κράτος ή ποιος ξέρει σε ποιον άλλον; Η πολιτική μας εμπειρία αυτό μας λέει εμάς. Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια καινοφανή επιχείρηση επισημοποίησης της προβοκατορολογίας με την εξής διεστραμμένη λογική: δικαιούται κανείς να χαρακτηρίζει κείμενα ως ασφαλίτικα, στοχοποιώντας μάλιστα τους συντάκτες τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χαρακτηρίζει και τους ίδιους ως ασφαλίτες!

author by Δάσκαλοι/δασκάλεςpublication date Sat May 31, 2008 20:12author address author phone Report this post to the editors

Στην πραγματικότητα, ο κ. Καλούσης δεν ασχολήθηκε στο λόγο του μόνο με εμάς. Χρησιμοποίησε το βήμα που του δόθηκε ως αντιπρόσωπου της συνέλευσης του συλλόγου του για να κάνει γενικόλογες και ανούσιες επιθέσεις στο ΠΑΣΟΚ, τη ΔΟΕ, την ΠΑΣΚ, τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ και το ΠΑΜΕ, μη βρίσκοντας έτσι καθόλου χρόνο για να «υπερασπίσει τις θέσεις του συλλόγου όπως αυτές περιγράφονται στη Γενική Συνέλευση», μην προλαβαίνοντας να πει ούτε μια κουβέντα για την απόφαση τόσο της τακτικής συνέλευσης του Νοέμβρη όσο και της έκτακτης συνέλευσης σε σχέση με την απεργία, ως όφειλε. Πώς λοιπόν «υπερασπίστηκε τις συλλογικές διαδικασίες»; Και ποια μέλη τον εξουσιοδότησαν να προβοκατορολογήσει εναντίον μας και να καταφερθεί εναντίον όλων των άλλων παρατάξεων; Τα μόνα μέλη που μπορούμε να σκεφτούμε είναι αυτά που ανήκουν στην παράταξή του και συνέταξαν το κείμενο που αποδομούμε τώρα. Άρα, την παράταξή τους εννοούν όταν μιλάνε για το σύλλογο, συνεπώς η παράταξή τους ταυτίζεται με το σύλλογο! Και ποιος ήταν ο «εχθρός» του συλλόγου, δηλαδή, της παράταξής τους; Ένα απλό μέλος του! Μήπως τελικά - όπως αποδεικνύεται από τα πρακτικά - το μόνο που πράγματι υπερασπίστηκε στην ολομέλεια ήταν την ίδια του την παράταξη σε μια κρίση πολιτικού πανικού;

Δυστυχώς, οι υπογράφοντες την προκήρυξη της Α.Ρ.ΠΑ Κερατσινίου-Περάματος, δε μας αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας σχετικά με την αλλαγή της πρακτικής και της στάσης τους εν γένει. «Θα συνεχίσουμε», διακηρύττουν «να συμμετέχουμε στο κίνημα» αγωνιζόμενοι ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόζονται υπερασπιζόμενοι τα δικαιώματα των εργαζομένων» και πάλι «θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε κινηματικές διαδικασίες στη βάση των εργαζόμενων». Σταθερά στο πλευρό «των εργαζόμενων», σταθερά πάνω κι έξω από αυτούς κοιτώντας προς τα κάτω! Έλεος! Όχι άλλη υπεράσπιση των συμφερόντων μας!

Για το τέλος, κάτι πικάντικο και γαργαλιστικό: πώς θα συνεχίσουν να γίνονται όλα αυτά; «Μέσα από φανερές μαζικές δράσεις»! Έξοχα! Η προβοκατορολογία, σε μια πιο λαϊκο-σταλινική έκδοση, εδώ μας κατατάσσει προφανώς στους αλήστου μνήμης «κρυφούς κύκλους της ανωμαλίας». Τα είπαν όλα σε μια φράση!

26/5/2008

Γιώργος Καρούτσος, Κατερίνα Μαστροδήμου, Αθηνά Σκάρου, Οδυσσέας Ταμβάκης

Υ.Γ. Σε κείμενο που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο με υπογραφή ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ Π.Ε., που έχουμε βάσιμους λόγους να πιστεύουμε ότι δεν εκφράζει το σύνολο των μελών των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, ακολουθείται απαράλλαχτα η ίδια τακτική αποσιώπησης των γεγονότων γύρω από το ασφαλιστικό (ένοχη σιωπή σχετικά με τις παλινωδίες και ευθύνες τους)· η ίδια τακτική αντιστροφής της πραγματικότητας (η κριτική μας διαμονοποιείται και μετατρέπεται σε «εκστρατεία λασπολογίας σε βάρος των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ», δηλαδή έτσι αποκαλείται το μοίρασμα ενός κειμένου στην ολομέλεια με την υπογραφή «δάσκαλοι-δασκάλες»)· η ίδια τακτική συγκάλυψης της στάσης του κ. Καλούση, ο οποίος, μάλιστα, εμφανίζεται να απαντάει στην υποτιθέμενη «εκστρατεία λασπολογίας σε βάρος των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ» για λογαριασμό των Παρεμβάσεων συνολικά, άρα η συγκεκριμένη του «απάντηση» εμφανίζεται να καλύπτει το σύνολο των μελών των Παρεμβάσεων. Με μια όμως διαφορά: στην «κεντρική» προκήρυξη των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, με μια δόλια ταχυδακτυλουργία εφάμιλλη των σταλινικών φωτομοντάζ, οι επίμαχες φράσεις του κ. Καλούση έχουν εξαφανιστεί. Ποτέ δεν κατέφυγε στην προβοκατορολογία, ποτέ δεν αποκάλεσε συνάδελφο ασφαλίτη (αλλά, τότε, τι αποκάλεσε ασφαλίτικο; Πάλι το πονηρό τρυκ που βάζει την προβοκατορολογία από το παράθυρο). Το δε «νέο κύμα καταγγελιών», με το οποίο εννοείται η συλλογή υπογραφών από μεριάς μας για ν’ ανακαλέσει ο κ. Καλούσης την προβοκατορολογία του, «αποτελεί μια ξεκάθαρη απόπειρα να σπιλωθεί και να εξοντωθεί πολιτικά ένας αγωνιστής του κινήματος»! Άρα να συνάγουμε ότι οι εκατοντάδες συνάδελφοι, σύντροφοι, μέλη σωματείων κλπ που υπέγραψαν, δεν ήταν παρά συμμέτοχοι σε μια σκοτεινή συνωμοσία «σπίλωσης» και «εξόντωσης» ενός «αγωνιστή του κινήματος», τη στιγμή που πολλοί απ’ αυτούς αγνοούν τόσο τον ίδιο προσωπικά όσο και την παράταξή του;

Δυστυχώς, το όλο κείμενο μεταφέρει τον κοινότοπο ξύλινο λόγο ενός κομματάρχη και φαίνεται ότι παρά την «πολυμορφία του κινήματος» που επικαλείται, στη συγγραφή αυτής της καταγγελίας επικράτησε η «μοναδική αλήθεια», η ναπολεόντεια λογική: «Εκείνο που πρέπει πριν απ’ όλα να εξασφαλίσουμε, είναι το πνεύμα με το οποίο πρέπει να γράφεται η ιστορία». Ωστόσο, θα συμβουλεύαμε τους συντάκτες της «κεντρικής» προκήρυξης να πείσουν πρώτα τους συντρόφους τους εντός των Παρεμβάσεων για την τακτική του στρουθοκαμηλισμού δια της προβοκατορολογίας ως την τακτική που θα πρέπει να τους αναλογεί εφεξής, και μετά να βγουν στον κόσμο ως εκπρόσωποι μιας άποψης που θα τους καλύπτει όλους.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

(απόσπασμα από το κείμενο που κυκλοφορήσαμε στα σχολεία μετά την ολομέλεια της 3/3/08 και εν όψει της κατάθεσης του αντι-ασφαλιστικού νομοσχεδίου)

»Ωστόσο δε βρίσκουμε κανένα «καλό» λόγο γιατί θα ‘πρεπε, για άλλη μια φορά, να καθόμαστε και να κοιτάμε τα ασφαλιστικά να περνούν ...από πάνω μας.

Στο ερώτημα που θέτει ο τίτλος πολλοί θ’ απαντούσαν βιαστικά, επικαλούμενοι την «κόπωση» και «οικονομική εξάντληση» από την απεργία των 6 εβδομάδων του 2006. Όμως μια τέτοια απάντηση είναι επιφανειακή και επιπλέον αρκετά βολική για τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, παλιά και νεόκοπη. Κι αυτήν επικαλέστηκε κατά κόρον όλο το προηγούμενο μήνα.

Τι είναι όμως η συνδικαλιστική γραφειοκρατία; Τα συνδικάτα, που ιστορικά είχαν το χαρακτήρα του συλλογικού διαπραγματευτή τη εργατικής δύναμης απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος, έχουν στην τριτοβάθμια μορφή τους επαγγελματικές ηγεσίες. Έχουν ιδιαίτερα συμφέροντα που εν πολλοίς δεν ταυτίζονται μ’ αυτά της εργατικής τάξης και απολαμβάνουν το αστικό κύρος. Επειδή (τις περισσότερες φορές) εκλέγονται απ’ τα μέλη των εργατικών οργανώσεων, νιώθουν ότι έχουν το δικαίωμα να διαχειρίζονται εν λευκώ τις υποθέσεις και τα αιτήματα των εργαζομένων, όπως ακριβώς και οι βουλευτές. Κι όχι μόνο αυτό. Με το κύρος που έχουν πολλές φορές κατορθώνουν και καναλιζάρουν τις διαθέσεις των «από κάτω» με υπολογισμένες κινήσεις και λογύδρια σε κατευθύνσεις ανώδυνες για το κράτος και το κεφάλαιο αλλά και για τα ίδια τα συμφέροντά τους ως θεσμό. Όμως υπάρχουν και συνδικαλιστές που δεν είναι επαγγελματίες (κυρίως στις χαμηλές βαθμίδες της ιεραρχίας των συνδικάτων). Άσχετα αν ατομικά θέλουν να γίνουν επαγγελματίες ή όχι, το γεγονός είναι ότι θέλουν να λειτουργούν ως εκπρόσωποι. Χρησιμοποιούν κι αυτοί το αστικό κύρος. Η πείρα μας έχει δείξει ότι ο κομματικο-παραταξιακός συνδικαλισμός προωθεί πρώτα και κύρια τα ιδιαίτερα συμφέροντά του. Οι ψήφοι, η διατήρηση θέσεων, εδρών, η συμμετοχή σε διάφορα συνδιοικητικά όργανα και θεσμούς συσκοτίζουν συνειδησιακά και συντηρητικοποιούν αυτούς τους ίδιους αλλά και αυτούς που τους ακολουθούν. Πολλοί από μας μπορεί όλα αυτά να τα έχουμε κατά καιρούς σκεφτεί. Θα πρέπει, ωστόσο, ν’ αναρωτηθούμε κάποια στιγμή από πού αντλούν τη δύναμη οι γραφειοκράτες γενικά και μέσα από τα παραταξιακά τους παιχνίδια μπορούν, όπως τώρα, και ακινητοποιούν τον κλάδο εν όψει μιας ακόμα επίθεσης στον άμεσο και έμμεσο μισθό μας, μιας ακόμα προσπάθειας του κράτους να μας επιβάλλει δουλειά μέχρι να πεθάνουμε;

Τι τους εξουσιοδοτεί να αποφασίζουν για μας πότε «τραβάμε» για αγώνα και πότε όχι κι ακόμα χειρότερα να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι όντως «δεν τραβάμε», ότι είμαστε ανήμποροι ν’ αγωνιστούμε για ένα ζήτημα που αφορά άμεσα τις συνθήκες ζωής μας;

Η λογική της ανάθεσης και της εκπροσώπησης ευθύνεται για την παθητικότητά μας. Από την αδυναμία μας να πάρουμε τον αγώνα στα χέρια μας, από την αδράνειά μας δεν προέρχεται η εν λευκώ ανάθεση των υποθέσεών μας στους συνδικαλιστές; Μήπως δεν είναι επίσης η δική μας η άγνοια για το τι περνάει η κάθε κυβέρνηση εναντίον μας, η ανυπαρξία μιας συλλογικής διαδικασίας αυτομόρφωσης που μετατρέπει τους συνδικαλιστές σε ειδικούς;

Οι περισσότεροι μένουμε μουγκοί στις συνελεύσεις (κι αυτό όταν στην καλύτερη περίπτωση έστω δηλώνουμε την παρουσία μας σ’ αυτές), ακούγοντας βαρετούς μονολόγους ή προβλέψιμες παραταξιακές συγκρούσεις. Πόσοι από μας γνωρίζουμε τις αποφάσεις των συλλόγων μας, έχουμε ενεργά συμβάλλει στη διαμόρφωσή τους, συμμετέχουμε ζωντανά στις ελάχιστες περιπτώσεις που δημιουργούνται επιτροπές αγώνα για να αποφασίσουμε για το πώς εμείς οι ίδιοι θα διαχειριστούμε τον αγώνα μας; Πόση φαντασία είχε η απεργία που κάναμε το 2006, που, πέρα από τις πορείες σε καθορισμένη διαδρομή, ανέδειξε ελάχιστες πρωτοβουλίες και δημιουργικότητα; Ποιες νέες μορφές κοινωνικότητας ανέδειξε; Συνεργαστήκαμε πραγματικά τόσο με τους γονείς όσο και με τους άλλους εργαζόμενους;

Από την τάξη στο σπίτι και ξανά στην τάξη, βουλιάζουμε μέσα στην καθημερινότητα των ρόλων μας ως δάσκαλοι, γονείς, καταναλωτές, χρεωμένοι σε κάρτες και δάνεια. Κλεισμένοι στο μικρόκοσμό μας, πείθουμε τους εαυτούς μας ότι δεν μπορούμε να «τρέχουμε» για τα κοινά. Έτσι, αφήνουμε το πεδίο ελεύθερο στους επαγγελματίες εκπροσώπους μας που αφού «τρέχουν» αυτοί για μας, φυσικά μετά είναι δύσκολο να τους κριτικάρουμε ή να τους ζητήσουμε να λογοδοτήσουν. Είναι η αυτοϋποτίμησή μας αυτή που κάνει τους εκπροσώπους μας να μας υποτιμούν με τη σειρά τους, να μας φέρονται συγκαταβατικά όσο παραμένουμε παθητικοί και να μας απομονώνουν (απειλώντας μας ακόμη) στην περίπτωση που εκφράζουμε δυναμικά μια άλλη άποψη. Δεν ισχυριζόμαστε φυσικά ότι η αντίστασή μας είναι μηδενική. Ένας κλάδος που απήργησε επιθετικά το 2006 για 6 εβδομάδες και που παρά τα πενιχρά απτά αποτελέσματα του αγώνα του μπλόκαρε έστω και προσωρινά κάποια από τα σχέδια του κράτους τουλάχιστον σε επίπεδο εκπαιδευτικό, δε στερείται δυναμικής. Επίσης, συχνά στους συλλόγους διδασκόντων η συλλογική ή ατομική αντίσταση στη διοικητική αυθαιρεσία έχει φέρει αποτελέσματα κι αν μη τι άλλο μια αίσθηση δύναμης και αξιοπρέπειας που δεν πρέπει να χαθεί με τίποτα. Ωστόσο, τώρα που γίνεται ξανά επίθεση σε όλη την εργατική τάξη, στους γονείς μας, στα παιδιά μας, στους άλλους μισθωτούς, φαίνονται τα όρια των «νικών» μας και του τρόπου που δίνουμε τους αγώνες μας. Τώρα φαίνεται πόσο βαραίνει η ανυπαρξία της αυτο-οργάνωσης, ο χρόνιος εθισμός μας στην πρακτική της ανάθεσης στους επαγγελματίες αγωνιστές, η συντεχνιακή νοοτροπία και η ψευδαίσθηση του ατομικού βολέματος.

Είμαστε από τους ανθρώπους που επίμονα προτείνουν τη σύγκληση έκτακτων γενικών συνελεύσεων και τη δημιουργία επιτροπών αγώνα στους συλλόγους μας κάθε φορά που προκύπτουν σημαντικά ζητήματα όπως τώρα. Και ποτέ δε θα πάψουμε -όσο μας επιτρέπουν οι δυνάμεις μας- ν’ αντιπαραθέτουμε τη δυνατότητα αυτοοργάνωσης των αγώνων μας στο συνδικαλισμό των ειδικών.

Τι να προτείνεις όμως αλήθεια όταν, δέκα μέρες πριν την ψήφιση του νέου νομοσχεδίου, τα πολιτικά παιχνίδια των παρατάξεων και της ομοσπονδίας έχουν παραλύσει κυριολεκτικά τον κλάδο; Να θυμίσεις ότι οι σύλλογοι της Αθήνας και του Πειραιά έχουν ακόμα τη δυνατότητα μέσα από γενικές συνελεύσεις και συντονιστικό των επιτροπών αγώνα να προκηρύξουν διαρκείς στάσεις εργασίας και να δώσουν τη μάχη που οι συνδικαλιστές, πριν αποσυρθούν, μας την παρουσίαζαν ως τη «μητέρα όλων των μαχών»; Για να σ’ ακούσει ποιος και ποιον να εμπιστευθείς;

Μήπως είναι πια καιρός να εμπιστευθούμε τους εαυτούς μας;»

 
This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]