user preferences

New Events

Κεντρική Αφρική

no event posted in the last week

Οι G8, οι Live 8 και η Αφρική

category Κεντρική Αφρική | Λαϊκοί Αγώνες | Γνώμη / Ανάλυση author Wednesday July 13, 2005 14:17author by Chekov Feeney (WSM) - Anarkismo Report this post to the editors

Η υποκρισία σε νέα επίπεδα

Greek translation of Ch. Feeney’s “The G8, Live 8 and Africa”

Υπάρχει πάντα ένας πειρασμός να καλωσορίζεται κάθε προσπάθεια με καλές προθέσεις για να γίνει ο κόσμος καλύτερος και όλοι εκείνοι που ασκούν κριτική στις προσπάθειες των άλλων να βελτιώσουν τον κόσμο να κατηγορούνται εύκολα ως κυνικοί, στραβόξυλα και «αρνητικοί». Κατά συνέπεια, αν και μεγάλος αριθμός ανθρώπων βρίσκει πιθανώς την ιδέα ενός κινήματος ενάντια στη φτώχεια και για την κοινωνική δικαιοσύνη που αντιμετωπίζεται από μερικούς από τους πλουσιότερους ανθρώπους στη γη (Bono και Bill Gates, για να ονομάσουμε δύο από αυτούς) να είναι λίγο περίεργη, οι περισσότεροι άνθρωποι αναγνωρίζουν ότι αυτοί «τουλάχιστον κάνουν κάτι» και γι’ αυτό πρέπει να υποστηριχθούν. Εντούτοις, είναι σημαντικό να αναρωτηθούμε τι απαιτούσαν πραγματικά και εάν αυτό ήταν κάτι καλό.

Ένας από τους ξεκάθαρους στόχους των Live 8 και MPH ήταν να υπάρξει μια συνειδητοποίηση για την Αφρική. Όλα καλά μέχρι εδώ, αλλά ποια συνειδητοποίηση; Δύσκολα μπορούμε να βρούμε έναν άνθρωπο στον κόσμο που δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι η Αφρική είναι φτωχή. Πέρα από το απλό μήνυμα της φτώχειας της Αφρικής - όχι αρκετά χρήσιμο ως τέτοιο - το μήνυμα της κινητοποίησης αυτής φαίνεται να είναι ότι οι ηγέτες των G8 πρέπει να πειστούν να βοηθήσουν την Αφρική με την κατάργηση του χρέους της. Δυστυχώς, το μήνυμα αυτό είναι τόσο παραπλανητικό και ξεροκέφαλο που, παρά την άνοδο της συνειδητοποίησης, χρησιμεύει μόνο στο να ενισχύσει τις αυταπάτες για το πώς λειτουργεί ο κόσμος.

Οι ηγέτες της G8 απέχουν πολύ από το να είναι άνθρωποι που περνούν τις μέρες τους ανησυχώντας για το πώς να καταπολεμήσουν τη φτώχεια στην Αφρική και χρειάζονται ακριβώς μια κάποια ενθάρρυνση από κάποιες διασημότητες για να ωθηθούν σε δράση. Στην πραγματικότητα, περνούν τη ζωή τους εξασφαλίζοντας το ότι η Αφρική πρέπει να παραμένει φτωχή και το κάνουν αυτό αρκετά συνειδητά. Ιστορικά μιλώντας, τα πλούσια έθνη που αποίκισαν την Αφρική και οργάνωσαν την αυτοκρατορική τους διαχείριση, το έκαναν για να εξασφαλίσουν ακριβώς μια σταθερή ροή του πλούτου από την Αφρική στη Δύση. Μετά το τέλος της άμεσης αποίκισης, λίγα έχουν αλλάξει στην πραγματικότητα. Τα πλούσια έθνη επεμβαίνουν ακόμα στρατιωτικά στις ευνοούμενές τους στρατιωτικές δικτατορίες και για να εξασφαλίσουν τα οικονομικά τους συμφέροντα μιλούν όλο και περισσότερο για ασφάλεια. Οι δυτικές κυβερνήσεις ήταν άμεσα και συνειδητά υπεύθυνες για την ύπαρξη βάναυσων και διεφθαρμένων βασιλείων τεράτων όπως οι Mobutu, Moi, Bokassa, Taylor και πολλoί άλλοι βάναυσοι δικτάτορες. Όλα τα ιστορικά στοιχεία δείχνουν ότι είναι αρκετά ευτυχείς στο να προκαλέσουν τόσα βάσανα για να εξασφαλίσουν τα οικονομικά τους συμφέροντα και δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να δείχνει ότι η όλη πολιτική τους έχει κάποιο διαφορετικό στόχο.

Αν σήμερα δεν καταφεύγουν γρήγορα σε στρατιωτικές επιχειρήσεις (αν και ακόμα η Λιβερία και η Ακτή του Ελεφαντοστού έχουν αποτελέσει στόχος εισβολής δυτικών στρατευμάτων τα τελευταία 3 χρόνια) αυτό γίνεται επειδή δεν χρειάζεται. Η κρίση του χρέους του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου στη δεκαετία του ’80, είχε ως αποτέλεσμα οι περισσότερες χώρες της Αφρικής να είναι υπερχρεωμένες στους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Μεγάλο μέρος του χρέους αυτού ήταν οι αρχικοί δανεισμοί από τις δυτικές τράπεζες στους αφρικανούς δικτάτορες (βοηθουμένων, συνήθως, από τις δυτικές κυβερνήσεις) έτσι ώστε να μπορούν να αιματοκυλούν τους λαούς τους και να εξασφαλίζουν τη συνεχή ροή του πλούτου και των φυσικών πόρων της Αφρικής προς τη Δύση. Τα αφρικανικά κράτη πρέπει να πληρώσουν τα βαριά επιτόκια και αν σήμερα οι περισσότερες χώρες έχουν ξεπληρώσει πολύ περισσότερο απ' όσα δανείστηκαν, ακόμα χρωστούν.

Το χρέος αυτό έχει χρησιμοποιηθεί ως ένα πολύ ισχυρό «χαρτί» από τη Δύση. Καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘80 και της δεκαετίας του ‘90 επιβλήθηκαν τα Προγράμματα Διαρθρωτικής Αναπροσαρμογής (Structural Adjustment Programs) στις χώρες εκείνες της Αφρικής που δυσκολεύονταν στην αποπληρωμή των δανείων τους. Αυτά τα προγράμματα ήσαν έτσι σχεδιασμένα ώστε οι χώρες εκείνες των οποίων ο πληθυσμός λιμοκτονούσε να ήταν σε θέση να ξεπληρώσει τα χρέη τους στις δυτικές τράπεζες (γνωστό και ως μακροοικονομική σταθερότητα σε μια ακατάληπτη επαγγελματική γλώσσα). Ανάγκασαν, ουσιαστικά, τις χώρες της Αφρικής να ελαττώσουν τα κοινωνικά τους έξοδα, να απολύσουν μεγάλους αριθμούς δημοσίων υπαλλήλων και να διοχετεύσουν τα περισσότερα από τα χρήματά τους στην αποπληρωμή. Κατά συνέπεια, οι περισσότερες χώρες της Αφρικής δίνουν σήμερα πολύ περισσότερα χρήματα στις δυτικές τράπεζες από όσα ξοδεύουν στην υγεία ή την εκπαίδευση.

Αλλά σίγουρα, παρά το επαίσχυντο παρελθόν τους, το να χαρίσουν το χρέος θα ήταν αυτό τουλάχιστον μια αρχή προς μια σωστή κατεύθυνση; Αυτό θα συνέβαινε εάν οι G8 σκέπτονταν να χαρίσουν πραγματικά το χρέος, αλλά, στην πραγματικότητα, το πρόγραμμα που προωθούν ώστε να ανακουφιστούν κάπως οι χώρες που χρωστούν είναι κάτι περισσότερο από την ήδη δυσφημημένη διαρθρωτική τους προσαρμογή που εκλαμβάνεται ως φιλανθρωπία. Μόνο ένας μικρός αριθμός χωρών είναι κατάλληλος για τη εφαρμογή του προγράμματος αυτού ανακούφισης του χρέους (αυτήν την περίοδο 18 χώρες της Αφρικής), οι οποίες χώρες επιλέγονται βασικά για την πίστη τους στο δυτικό καπιταλισμό.

Η ανακούφιση του χρέους συνδέεται, επίσης, με την τήρηση ορισμένων «προϋποθέσεων», που απαιτούνται για την «απάλειψη των εμποδίων στην ανάπτυξη ιδιωτικών επενδύσεων, ντόπιων και ξένων» [1]. Αυτός είναι ένας άλλος τρόπος για να πούμε ότι απαιτούν ένα τέρμα σε προγράμματα όπως δωρεάν χρήση νερού, δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης και υγειονομικής περίθαλψης, δεδομένου ότι όλα αυτά αποτελούν σαφή εμπόδια στις ιδιωτικές επενδύσεις. Έτσι, βασικά, οι κυβερνήσεις που είναι πιστές στους G8 θα ανταμειφθούν με την απάλειψη των χρεών τους, εφόσον υπόσχονται ότι θα σταματήσουν να ξοδεύουν χρήματα για τους φτωχούς, κάτι που αποτελεί μετά βίας ένα πολύ καλό σχέδιο για την εξάλειψη της φτώχειας. Αλλά η υποτιθέμενη ανακούφιση του χρέους είναι ένα ακόμα μακροοικονομικό μέτρο σταθερότητας. Τα χρέη στις τράπεζες που δεν επρόκειτο ποτέ να ξεπληρωθούν, θα ξεπληρωθούν από τους φορολογούμενους της Δύσης και οι αφρικανικές κυβερνήσεις θα αποτραπούν από να δημιουργήσουν τέτοια χρέη στο μέλλον με την υπόσχεση και την εξασφάλιση ότι δεν θα μπουν στον πειρασμό να ξοδέψουν χρήματα για τους φτωχούς. Κάτι που είναι καλό για τις τράπεζες, αλλά κακό για όλους τους υπόλοιπους.

Ένα καλό παράδειγμα των αποτελεσμάτων αυτών των προγραμμάτων αυτών ανακούφισης του χρέους είναι η Ουγκάντα. Προς το τέλος της δεκαετίας του ‘80, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα ανάγκασαν την Ουγκάντα να επιβάλει πληρωμές για τη βασική υγειονομική περίθαλψη και την πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Ο σκοπός ήταν να δημιουργηθούν νέες αγορές για το ιδιωτικό κεφάλαιο. Η εκπαίδευση, ειδικά για τα κορίτσια, κατέρρευσε. Το ίδιο έγινε με τις υγειονομικές υπηρεσίες, ιδιαίτερα στις αγροτικές φτωχές περιοχές. Για να προλάβει μια πιθανή επανάσταση, ο Museveni επανέφερε τη δωρεάν πρωτοβάθμια εκπαίδευση το 1997 και τη δωρεάν βασική υγειονομική περίθαλψη το 2001. Οι εγγραφές στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση από 2,5 εκατομμύρια έφτασε στα 6 εκατομμύρια και ο αριθμός των ασθενών στα εξωτερικά ιατρεία σχεδόν διπλασιάστηκε. Η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ - που ελέγχονται από τους G8 - εξαγριώθηκαν. Στη συνεδρίαση των χορηγών τον Απρίλιο του 2001, ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Παγκόσμιας Τράπεζας κατέστησε σαφές ότι, ως αποτέλεσμα της αλλαγής στην πολιτική, το Υπουργείο Υγείας της Ουγκάντα αντιμετωπίζεται πλέον ως «κακή επένδυση». Στους νομούς της χώρας όπου θα έμπαινε σε εφαρμογή το πρόγραμμα ανακούφισης του χρέους απαγορεύτηκε η λειτουργία τέτοιων κοινωνικών προγραμμάτων στο μέλλον, ή για να χρησιμοποιήσουμε την Οργουελιανή καπιταλιστική γλώσσα «εμπόδια στις ιδιωτικές επενδύσεις».

Υπάρχουν κυριολεκτικά αμέτρητα παραδείγματα τέτοιας καταστρεπτικής πολιτικής στις χώρες της Αφρικής από τη Δύση και καλούμαστε από τους Live 8 να αγνοήσουμε ότι οι Μπους, Blair και οι φίλοι τους πρόκειται πραγματικά να βοηθήσουν τους φτωχούς!

Έτσι, οι εκστρατείες των Live 8 και MPH είναι μέρος του όλου προβλήματος παρά η λύση. Κατασκευάζουν έναν μύθο για το χρέος και το ρόλο των πλούσιων εθνών σ’ αυτό. Για τον Geldof και τον Bono, είναι μόνο μια αφέλεια των πολιτικών και ένας μη ελεγχόμενος εγωισμός. Για τους φιλανθρωπικούς οργανισμούς και τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) η όλη υπόθεση είναι απλώς ένα αρκετά αποτελεσματικό εργαλείο δημόσιων σχέσεων, έτσι αν και πολλοί από αυτούς τους οργανισμούς γνώριζαν και γνωρίζουν πόσο λανθασμένη είναι αυτή η πολιτική, δεν κάνουν τίποτα για να ταρακουνήσουν τα λιμνάζοντα νερά. Τα πάντα αφέθηκαν και αφήνονται σε ένα μικρό αριθμό ριζοσπαστών, αναρχικών και σοσιαλιστών για να δειχθεί ότι ο αυτοκράτορας είναι γυμνός. Οι δραστηριότητες μιας χούφτας γερασμένων αστέρων της ροκ που συναναστρέφονται με τους πολιτικούς, δεν πρόκειται να αλλάξει τον κόσμο, ειδικά όταν οι πολιτικοί αυτοί είναι οι ίδιοι άνθρωποι που περνούν τη ζωή τους εξασφαλίζοντας το ότι η Αφρική θα παραμένει φτωχή. Έτσι, οποιοδήποτε κίνημα ενάντια στη φτώχεια της Αφρικής στη Δύση δεν θα είναι τίποτα λιγότερο από τις δραστηριότητες μερικών πλουσίων και υποκριτών που κατευνάζουν τις ενοχές τους, εκτός αν κατευθυνθεί η δράση αυτή στις οξείες αντιθέσεις. Για να βοηθηθεί η Αφρική, η ελάχιστη φιλανθρωπία δεν είναι το πρώτο βήμα. Το πρώτο βήμα είναι να σταματήσει αυτή η πολιτική.

* Άρθρο από το www.anarkismo.net Μετάφραση στα ελληνικά από το «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», Μελβούρνη, 12 Ιούλη 2005.

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]