137 χρόνια μετά, το Σικάγο είναι εδώ για να μας υπενθυμίσει ότι τίποτα δεν κερδήθηκε χωρίς αγώνα και θυσίες. Η συλλογική δύναμη και ευφυΐα των αγωνιζόμενων ανθρώπων μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Με οργάνωση και αγώνα μπορούμε και πάλι να τσακίσουμε τους εχθρούς της ζωής και της εργασίας μας και να τους πετάξουμε στον κάλαθο της ιστορίας, φέρνοντας την επανάσταση και την αναρχία από το μακρινό μέλλον στο ιστορικό παρόν, κάνοντας αυτό που φαντάζει ουτοπία ρεαλιστική πρόταση, την μόνη βιώσιμη πρόταση, την μόνη αναγκαία εφαρμόσιμη για την ζωή, την ελευθερία, την ισότητα, την κοινωνική αλληλοβοήθεια και την ευημερία όλων.

1η Μάη: μέρα ταξικής μνήμης και αναρχικού αγώνα

Η 1η του Μάη αποτελεί μια ημέρα ορόσημο, σύμβολο στην ιστορία της εργατικής τάξης, των ταξικών αγώνων και του αναρχικού κινήματος. Κάθε 1η του Μάη η μνήμη μας πηγαίνει πίσω στο Σικάγο του 1886 και σε εκείνες τις μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργατών που πλημμύρισαν τις μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ διεκδικώντας το 8ωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Μέσα σ’ αυτό τον αγώνα ένας άγνωστος μέχρι σήμερα αριθμός εργατών έχασε την ζωή του από τα κρατικά πυρά με αποκορύφωμα την μάχη που δόθηκε στην απεργιακή συγκέντρωση της 4ης Μαΐου στην πλατεία Heymarket στο Σικάγο και στην συνέχεια με την στοχοποίηση και την σύλληψη 8 αναρχικών-αναρχοσυνδικαλιστών αγωνιστών, που πρωτοστάτησαν στις κινητοποιήσεις και από τους οποίους εν τέλει οι 4 εκτελέστηκαν δια απαγχονισμού και 1 αυτοκτόνησε πριν την θανατική καταδίκη.

Το μαζικό απεργιακό κύμα που ξεσηκώθηκε με απαρχή την πανεργατική απεργία της 1η Μαΐου του 1886 συνιστά ένα από τα σημαντικότερα στιγμιότυπα στην ιστορία της πάλης των τάξεων που έβαλε τις βάσεις για την καθιέρωση της 8ωρης εργασίας. Η αποφασιστικότητα και η αυταπάρνηση που έδειξαν οι εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες για την διεκδίκηση της 8ωρης εργασίας αποτέλεσε το αγωνιστικό επακόλουθο των άθλιων συνθηκών ζωής, της εκτόξευσης της ανεργίας, της μείωσης των μισθών σε συνδυασμό με τις εξαντλητικές συνθήκες εργασίας από το πρωί έως το βράδυ, που είχαν οδηγήσει την εργατική τάξη σε συνθήκες ακραίας εξαθλίωσης. Η αγανάκτηση των εργατών απέναντι στην έσχατη εκμετάλλευση και καταπίεση που βίωναν εκφράστηκε με την οργάνωση τους στα συνδικάτα και την συλλογική και μαχητική διεκδίκηση, σημαντική συμβολή στην οποία είχαν οι αναρχικοί και αναρχοσυνδικαλιστές της περιόδου τόσο ως οργανικά μέλη των συνδικάτων όσο και με την δική τους πολιτική δράση και προπαγάνδιση.

Ο ιστορικός αυτός αγώνας ήταν το αποτέλεσμα της οργανωμένης και αποφασιστικής δύναμης των εργαζομένων η οποία αντικατοπτριζόταν στις εκατοντάδες κλαδικές οργανώσεις της αναρχοσυνδικαλιστικής IWPA ( International Working People’s Association), τα χιλιάδες μέλη της και την σημαντική επιρροή των επαναστατικών της θέσεων μέσα στο εργατικό κίνημα, ιδιαίτερα αυτό των βιομηχανικών κέντρων, όπως το Σικάγο. Η IWPA ήταν αυτή που οργάνωσε την συγκέντρωση στην Heymarket καλώντας τους εργάτες «να οπλιστούν και να εμφανιστούν σε πλήρη δύναμη» και μέλη της ήταν οι συλληφθέντες αναρχικοί που καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ποιο ήταν όμως το υπόβαθρο αυτής της οργάνωσης και πώς οι αναρχικοί κατάφεραν να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο μέσα στα γεγονότα του Σικάγο, τα οποία ιστορικά είναι συνυφασμένα με την κατάκτηση της 8ωρης εργασίας;

Λίγα χρόνια πρωτύτερα η Διεθνής Ένωση των Εργαζομένων, μέσα από τους κόλπους της οποίας γεννήθηκε ο αναρχισμός, διασπάστηκε με επίκεντρο την διαμάχη ανάμεσα στην αναρχική και την μαρξιστική πτέρυγα. Σε ένα συνέδριο στην Χάγη οι οπαδοί του εξουσιαστικού σοσιαλισμού διέγραψαν με μηχανορραφία τους αναρχικούς και επιχείρησαν να συνεχίσουν την Διεθνή χωρίς την συμμετοχή τους. Όμως η ελευθεριακή τάση ήταν πολύ πιο ισχυρή. Η απόφαση του συνεδρίου της Χάγης καταρρίφθηκε από την πλειοψηφία της Διεθνούς αλλά ο Μαρξ προτίμησε να διασπάσει την ένωση, υπό τον φόβο της ιδεολογικής ηγεμονίας των αναρχικών, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν δύο οργανώσεις. Μία μικρή «Διεθνής» που συσπειρώθηκε γύρω από τις μαρξικές θέσεις και πολύ σύντομα διαλύθηκε και μια μαζική διεθνής οργάνωση εργαζομένων, επηρεασμένη από τις ελευθεριακές σοσιαλιστικές θέσεις των αναρχικών. Μέσα από την τελευταία γεννήθηκε η «Αντιεξουσιαστική Διεθνής» με παραρτήματα σε πολλές χώρες. Στις ΗΠΑ το παράρτημα της Αντιεξουσιαστικής Διεθνούς ήταν η IWPA που έπαιξε τον πλέον καταλυτικό ρόλο στα γεγονότα του 1886.

Το παράδειγμα του Σικάγο δεν είναι όμως η εξαίρεση ενός κατά τα άλλα «μειοψηφικού ρεύματος», όπως είθισται να προβάλλεται ο αναρχισμός. Η ελευθεριακή και αναρχική παράδοση είναι μακρά, έχει βαθιές ρίζες στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα και έχει εγγράψει μια αιματοβαμμένη ιστορία αγώνων και διεκδικήσεων. Ο αναρχισμός, καρπός του σοσιαλιστικού και εργατικού κινήματος, υπήρξε το πλέον ενεργό και πλειοψηφικό του κομμάτι στις απαρχές, αλλά και στην συνέχεια, σε μια σειρά από χώρες. Οι νίκες του μαρξιστικού κομμουνιστικού κινήματος και η οικοδόμηση των σοσιαλιστικών κρατών δημιούργησαν μια στρεβλή συνθήκη, με βάση την οποία η υπόθεση του προλεταριάτου ταυτίστηκε με τα εξουσιαστικά προγράμματα των κομμουνιστικών κομμάτων. Τόσο οι έννοιες του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού αμαυρώθηκαν απ’ τα δεσποτικά καθεστώτα που δημιούργησαν οι οπαδοί του μαρξισμού, όσο και η ίδια η προλεταριακή επανάσταση δυσφημίστηκε. Παράλληλα βέβαια επιβεβαιώθηκαν πλήρως οι αναρχικές διακηρύξεις, ήδη αποτυπωμένες μέσα στην 1η διεθνή και οι κριτικές που προειδοποιούσαν ποια θα είναι η κατάληξη, αν οι εργαζόμενοι δεν καταργήσουν το κράτος μαζί με τον καπιταλισμό, αλλά αντίθετα υποταχθούν στις αυτόφωτες κομματικές πρωτοπορίες που στο κέντρο τους έχουν την κατάληψη του κράτους και τις σοσιαλιστικές δικτατορίες: ανελευθερία, καταπίεση, υποτέλεια.

Η πλούσια πείρα του εργατικού κινήματος καταδεικνύει ποιος ήταν μέσα στην ιστορία ο ρόλος των αναρχικών και ποιος αυτός των υμνητών της δικτατορίας του προλεταριάτου, αυτών που σήμερα προβάλλουν, ακόμα και την πρωτομαγιά, ως κομμάτι της δικής τους πολιτικής ιστορίας. Οι σφαγείς των εξεγερμένων προλετάριων και αγροτών στην Ρωσία, την Ουκρανία, την Κροστάνδη, οι νεκροθάφτες της Κοινωνικής Επανάστασης στην Ισπανία, που πάτησαν πάνω στην προδοτική και ολέθρια «αντιφασιστική ενότητα» για να ανατρέψουν τον ελευθεριακό κομμουνισμό, οι δολοφόνοι αναρχικών σε όλα τα σοσιαλιστικά καθεστώτα, οι τιμητές των γκούλαγκ, δεν είναι εκπρόσωποι της εργατικής τάξης παρά τις επιρροές που μπορεί να διατηρούν μέσα σε αυτήν: είναι οι ιστορικοί εκτροχιαστές της επαναστατικής της υπόθεσης. Γι’ αυτό και προκαλεί όνειδος, κάθε ανιστόρητη μετωπική συμπόρευση που μπορεί να υποστηρίζεται ανάμεσα σε αναρχικούς και κομμουνιστές σε πολιτικό επίπεδο, που μοιραία επιτείνει την ιδεολογική σύγχυση των καιρών και αποδυναμώνει, όπως ανέκαθεν ιστορικά συνέβαινε ως επακόλουθο αυτών των συμπορεύσεων, τα ελευθεριακά κοινωνικά προτάγματα του παγκόσμιου αναρχισμού.

Αν έχουμε ανάγκη στις μέρες μας από μια νέα προοπτική, αυτή βρίσκεται στην οικοδόμηση ταξικών φορέων επαναστατικής διεκδίκησης, άμεσης και μακρόπνοης, καθώς και στην ανάπτυξη του επαναστατικού αναρχισμού. Η νεκρανάσταση των σοσιαλιστικών κρατών εκτός από ιστορικά χρεοκοπημένη, είναι ταυτόχρονα και μια πρόταση παγίδευσης των αγώνων σήμερα. Το Σικάγο που για μια ακόμη χρονιά θα τιμήσουμε, ήρθε ως αποτέλεσμα της δράσης ακηδεμόνευτων εργαζομένων που βασίστηκαν στις δικές τους δυνάμεις και όχι στις δυνάμεις των «σοσιαλιστικών σωτήρων» που λίγα χρόνια πριν είχαν ηττηθεί από την επιρροή του αναρχισμού. Μια τέτοια δύναμη εργαζομένων χρειαζόμαστε για να αναχαιτίσουμε στον παρόντα ιστορικό χρόνο το γκρέμισμα της νίκης του Σικάγο και να διασφαλίσουμε την ταξική μας επιβίωση, προχωρώντας διαλεκτικά στο ιστορικό άλμα της επαναστατικής ανατροπής και της ανοικοδόμησης της κοινωνίας πάνω στις ελευθεριακές και εξισωτικές αρχές που προτάσσει η παγκόσμια αναρχική παράδοση.

Γιατί, πόσο μακριά άραγε, βρίσκονται τα τότε προβλήματα των εργατών με αυτά που ερχόμαστε εμείς σήμερα αντιμέτωποι/ες; Όσο κι εάν η αστική προπαγάνδα μέσω των εκπροσώπων της μιλά για την πρόοδο των σύγχρονων κοινωνιών και για τον καπιταλισμό με “ανθρώπινο πρόσωπο” που θα αμβλύνει τις ανισότητες, εμείς γνωρίζουμε πως όσο η παραγωγή βρίσκεται σε λίγα ιδιωτικά χέρια, όσο το κράτος και ο καπιταλισμός κυριαρχούν, η πρόοδος για την οποία μιλάνε δεν θα είναι ποτέ η κοινωνική πρόοδος που ως αποτέλεσμα της συλλογικής διάνοιας και εργασίας θα οδηγεί στην ευημερία όλων. Αντίθετα, μια αισχρή μειοψηφία θα συνεχίζει να πατάει πάνω στον ιδρώτα, στην στέρηση και το αίμα των πολλών για την εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων και τις πολυτέλειες της. Οι πολλοί θα παράγουν τον πλούτο που η αισχρή αυτή μειοψηφία θα καρπώνεται διαιωνίζοντας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την φτώχεια, την εξαθλίωση, την απάνθρωπη ζωή του μόχθου και της διαρκούς επισφάλειας.

Άλλωστε, κι οι τελευταίοι ισχυρισμοί για την επίτευξη της “ταξικής ειρήνης” και το κλείσιμο της ταξικής ψαλίδας καταρρίφθηκαν ως τραπουλόχαρτα με την εκδήλωση της παγκόσμιας συστημικής κρίσης που μαίνεται από το 2007-8 έως και σήμερα. Η αντιφατικότητα του κεφαλαίου να παράγει κρίσεις μέσα από την παραγωγή του κέρδους, καταλήγοντας ακόμα και να τζογάρει την ίδια την ύπαρξη του, οι αντινομίες των νεοφιλελεύθερων αγκιτατόρων, από την μια να υποστηρίζουν το “λιγότερο κράτος” και από την άλλη να διασώζουν τις τράπεζες μέσω του κρατικού παρεμβατισμού, όπως και η μεγάλη αντίθεση ανάμεσα στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και την κατάφωρη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των εργαζομένων, επιβεβαιώνουν τόσο την σαθρή δόμηση του εκμεταλλευτικού κεφαλαιοκρατικού συστήματος όσο και την διάψευση των βεβαιοτήτων, ότι το σύστημα αυτό είναι ανίκητο και ο “τελευταίος σταθμός της ιστορίας”. Παρά τις θριαμβολογίες για την “νίκη του καπιταλισμού” και της “αστικής δημοκρατίας” η κρίση του συστήματος είναι δομική και είναι η αρχή του τέλους του. Το ερώτημα είναι, πότε θα έρθει αυτό το τέλος, πώς θα γραφτεί και ποια θα είναι η θέση των παραγωγών του πλούτου στον νέο κοινωνικό σχηματισμό που θα το διαδεχτεί;.

Βλέπουμε πλέον, πως αντί η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος και οι τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες της εποχής μας να ανοίξουν τον δρόμο σε μια μεγαλύτερη ικανοποίηση των ταξικών και λαϊκών αναγκών, απεναντίας βιώνουμε την παρακμή του ξεπερασμένου αυτού συστήματος και μια μεγάλη οπισθοδρόμηση. Γιατί, τι άλλο είναι, αν όχι μια ιστορική οπισθοδρόμηση, αντί να διεκδικούμε την 6ωρη και 4ημερη εργασία 137 ολόκληρα χρόνια μετά το Σικάγο, να βρισκόμαστε πάλι σε εκείνη την στιγμή, που το 8ωρο τίθεται σε αμφισβήτηση και νέες προκλήσεις έρχονται ως ιστορικά καθήκοντα και αναγκαιότητες για τον κόσμο της εργασίας; Θα έπρεπε, σήμερα, να αναζητούμε το νήμα σύνδεσης με το ηρωικό Σικάγο του 1886 σε μια κατεύθυνση υπέρβασης εκείνων των αιτημάτων, σε μια κατεύθυνση διεύρυνσης των εργατικών νικών. Αντ’ αυτού ενσαρκώνεται μια σαρωτική επίθεση σε κεκτημένα αιώνων, με χαρακτηριστικά παραδείγματα στον ελλαδικό χώρο, τα εκτρώματα Αχτσιόγλου και Χατζηδάκη και όλα τα μέτρα λεηλασίας των μνημονίων. Οι επιθέσεις αυτές, λαμβάνουν χώρα παράλληλα με μια μεγάλη υποχώρηση της ταξικής πάλης απ’ την μεριά των δυνάμεων της εργασίας από την οποία οφείλουμε να εξέλθουμε.

Για να βάλουμε μπροστά τις νέες διεκδικήσεις που οι καιροί επιτάσσουν θα πρέπει να υπερασπιστούμε τα ιστορικά μας κεκτημένα, αυτά που οι εχθροί της ζωής και της εργασίας μας αμφισβητούν και επιχειρούν να καταργήσουν. Γυρνώντας αποφασιστικά την πλάτη στις αστικές δυνάμεις της συστημικής διαχείρισης και απαξιώνοντας τις χρεοκοπημένες προτάσεις των προπαγανδιστών των πάλαι ποτέ “σοσιαλιστικών κρατών”. Ενάντια σε εκλογικές αυταπάτες, αυτόφωτες πρωτοπορίες και εργατοπατέρες, να προχωρήσουμε με πίστη στις δικές μας δυνάμεις παλεύοντας για να πάρουμε την ζωή, τον πλούτο που παράγουμε και την λήψη των αποφάσεων στα δικά μας χέρια. Να αγωνιστούμε για ελευθερία, ισότητα και αλληλεγγύη τιμώντας τους νεκρούς των εργατικών αγώνων του παρελθόντος μέσα από νέους αγώνες και τσακίζοντας την συστημική προπαγάνδα σύμφωνα με την οποία “τίποτα δεν αλλάζει” κι ας κοιτάξει ο καθένας την πάρτι του.

Θα πρέπει, σήμερα, να αναχαιτίσουμε τις επιθέσεις που δεχόμαστε και να εξέλθουμε από την ταξική υποχώρηση που βρισκόμαστε, σχεδιάζοντας την έξοδο του εργατικού κινήματος στο ιστορικό προσκήνιο, πιο δυναμικά και πιο ρηξιακά από ποτέ. Σήμερα, που βρίσκεται εν πολλοίς εγκλωβισμένο στα νύχια των ηγεσιών του εργοδοτικού συνδικαλισμού (ΓΣΕΕ) και των άλλων νεκροθαφτών, αυτών της σταλινικής γραφειοκρατίας (ΠΑΜΕ), είναι η στιγμή της συλλογικοποίησης, της οργάνωσης και της ολόπλευρης ταξικής και πολιτικής ανασυγκρότησης του ελευθεριακού κινήματος για την οικοδόμηση μιας άλλης προοπτικής. Παρά το γεγονός ότι δεν αγνοούμε την σημαντική δράση σωματείων βάσης εντός του συνδικαλιστικού πεδίου, εντούτοις, αναγνωρίζουμε ότι χωρίς την δημιουργία νέων και την μεταξύ τους ομοσπονδιοποίηση, έχοντας ως στρατηγικό προσανατολισμό την διεμβόλιση των εργοδοτικών και γραφειοκρατικών ηγεσιών, δεν μπορούμε να έχουμε μεγάλες αξιώσεις. Γι’ αυτό, άμεσα, στρατηγικά, οργανωμένα, τα ριζοσπαστικά κομμάτια της εργατικής τάξης οφείλουν να αναλάβουν ιστορικές αποστολές και να οργανώσουν έναν νέο, ακηδεμόνευτο, επαναστατικό ταξικό πόλο. Μπαίνοντας μαζικά στα ήδη υπάρχοντα σωματεία βάσης και καλώντας ανοιχτές συνελεύσεις για τον σχηματισμό νέων, προβάλλοντας μέσα σε αυτά, την αναγκαιότητα δημιουργίας μιας ταξικής, ελευθεριακής συνομοσπονδίας εργασίας.

Παράλληλα δεν ξεχνάμε ποτέ την σημασία της πολιτικής οργάνωσης και του ιδεολογικού αγώνα. Η δράση μας ως αναρχικών είναι ανοιχτή για όλα τα καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας και όπως θεωρούμε αναγκαία την ταξική οργάνωση, άλλο τόσο παλεύουμε για την επαναστατική οργάνωση του αναρχισμού και τον σχηματισμό ενός νέου πολιτικού φορέα. Καλούμε όλες τις δυνάμεις της εργασίας, της καταπιεσμένης νεολαίας, κάθε σύντροφο και κάθε συντρόφισσα που δεν έχει συλλογικοποιηθεί σε κοινή πάλη και κοινή οργάνωση. Η ισχυροποίηση του αναρχικού κινήματος και εκείνων των τάσεων του, που προτάσσουν την οργάνωση, την επαναστατική προοπτική, την ιδεολογική πάλη τόσο με τις αστικές όσο και με τις κρατικιστικές σοσιαλιστικές δυνάμεις, είναι άμεση αναγκαιότητα για την ενίσχυση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, την ακηδεμόνευτη και ελευθεριακή τους έκφραση, για την ανάπτυξη μιας άμεσης και μακροπρόθεσμης επαναστατικής στρατηγικής και το ζωντάνεμα της πίστης για την κοινωνική αλλαγή, για μια Κοινωνική Επανάσταση.

Η πίστη στην επαναστατική υπόθεση δεν είναι ούτε μια θρησκευτικού τύπου προσκόλληση σε αμετακίνητα δόγματα ούτε μια νεανική παραπλάνηση. Είναι στην πραγματικότητα η πίστη στις δυνάμεις του ανθρώπου να καθορίσει την ζωή του και να δημιουργήσει την κοινωνία στην οποία θα ζήσει. Η πίστη στην Κοινωνική Επανάσταση και στην δυνατότητα της επαναστατικής αλλαγής είναι μια διαρκής θέση πάλης απέναντι στον ατομικισμό, την παραίτηση, την υποταγή άνευ όρων στην μισθωτή σκλαβιά και την κρατική καταπίεση. Είναι η σύγκρουση με κάθε πρόταση συμβιβασμού με το σύστημα που μας ρημάζει τις ζωές, είτε αυτή προέρχεται από υποψήφιους κυβερνητικούς διαχειριστές του, είτε έχει ως προέλευση διάφορες τάχα «αντισυμβατικές» λύσεις βίωσης μιας «εναλλακτικής» ζωής μέσα στο υπάρχον.

137 χρόνια μετά, το Σικάγο είναι δραματικά επίκαιρο, γιατί οι αγώνες είναι το παρόν και το μέλλον του κόσμου. Είναι οι αιμοδότες της κοινωνικής ζωής απέναντι στους καταπιεστές της, είναι οι πνεύμονες της συλλογικής ελπίδας, της ταξικής αλληλεγγύης και της κοινωνικής αλληλοβοήθειας, είναι τα οράματα των νεκρών αγωνιστών/τριών για ένα καλύτερο αύριο, είναι τα χαμένα όνειρα εκατομμυρίων ανθρώπων που θάφτηκαν στον ιδρώτα του μόχθου και της φρικτής βιοπάλης. Γιατί εκεί που η κυρίαρχη ιδεολογία μας καλεί να αποφασίσουμε ανάμεσα στον «μάταιο αγώνα» και το ατομικιστικό πρόσταγμα «κοίτα την ζωή σου» εμείς ξέρουμε ότι όλη η ζωή βρίσκεται μέσα στον αγώνα και ότι είναι στο χέρι μας το μάταιο να γίνει εφικτό και η πραγματική ζωή, η απελευθερωμένη και χειραφετημένη ζωή απ’ τα δεσμά της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, να μπορέσει επιτέλους να βιωθεί.

137 χρόνια μετά, το Σικάγο είναι εδώ για να μας υπενθυμίσει ότι τίποτα δεν κερδήθηκε χωρίς αγώνα και θυσίες. Η συλλογική δύναμη και ευφυΐα των αγωνιζόμενων ανθρώπων μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Με οργάνωση και αγώνα μπορούμε και πάλι να τσακίσουμε τους εχθρούς της ζωής και της εργασίας μας και να τους πετάξουμε στον κάλαθο της ιστορίας, φέρνοντας την επανάσταση και την αναρχία από το μακρινό μέλλον στο ιστορικό παρόν, κάνοντας αυτό που φαντάζει ουτοπία ρεαλιστική πρόταση, την μόνη βιώσιμη πρόταση, την μόνη αναγκαία εφαρμόσιμη για την ζωή, την ελευθερία, την ισότητα, την κοινωνική αλληλοβοήθεια και την ευημερία όλων.

1η Μάη όλοι και όλες στους δρόμους

Στηρίζουμε την απεργιακή μοτοπορεία της ΣΒΕΟΔ

Αποχή από τις εκλογές – Ταξική και Πολιτική οργάνωση – Μόνη λύση η Επανάσταση

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ – ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ

https://protaanka.espivblogs.net/2023/04/29/1i-mai-mera-taxikis-mnimis-kai-anarchikoy-agona/

12300x205.png 0.04 Mb 11300x212.png 0.04 Mb

There is a difference between strategic divergence and ideological opposition. Nevertheless, even in tendencies that have relatively high ideological affinity, this misunderstanding can be found and has consistently led to splits in both anarchism and in popular movements. Some tendencies do not aim to organize on the political level, and in our current context, it makes sense to elaborate on the particular organizational and strategic problems with this kind of anarchist politics because, for us, part of our role as a small engine within a growing Popular Power is to keep generating and dissipating liberatory theory and practices.

In the history of anarchism, tactical and strategic lines have often been confused for ideological lines. However, there is a difference between strategic divergence and ideological opposition. Nevertheless, even in tendencies that have relatively high ideological affinity, such as social anarchism, this misunderstanding can be found and has consistently led to splits in both anarchism and in popular movements. Some in these tendencies are not concerned with unifying strategically or holding an explicitly revolutionary line. In other words, they do not aim to organize on the political level, and in our current context, it makes sense to elaborate on the particular organizational and strategic problems with this kind of anarchist politics.

Anglophone anarchist-communists have progressed these polemics, but the tactical and strategic aspects of their critiques are often overlooked due to misplaced ideological defensiveness. Our position is that organizational dualism must be practiced in order to maintain and develop an anarchist strategy and political line that is applicable to a variety of situations and can adapt as contexts change. Militancy like this requires the grouping together of an active minority that is interested in developing a common political program, a program built on trust, ethics, and revolutionary objectives. It is about putting everyone on the same page strategically in order to progress the political line.

The social level is more popular and massive than the political level. It is a pluralistic environment that can wash out, dilute, and co-opt revolutionary movements. On the social level, only the most organized and well defined political tendencies are distinct. Everything else can start to seem the same. Taking this into account, Tommy Lawson lays out the main problems that organizational dualism attempts to address, explaining that the:

"concept of the ‘social’ and ‘political levels’ aims at clarifying confusion and mistakes in previous anarchist theory. The conflation of the two has led to not only theoretical, but organisational errors amongst other currents of anarchism, in particular anarcho-syndicalism [...] The social level is where basic class struggle occurs. Struggles at this level are popular, wide ranging and mobilise significant numbers of not only the working class, but periphery and intermediate classes around immediate demands [...] In contrast the political level is where individuals, organisations and parties operate with particular frameworks and ideologies, aiming to achieve particular goals." (from “Foundational Concepts of the Specific Anarchist Organization”)

In a Brazilian context, the Anarchist Federation of Rio de Janeiro (FARJ) also mentions syndicalism when addressing an absence or lack of organizational dualism among anarchists:

"Even the concept of anarcho-syndicalism, at various times, sought to suppress [the] difference between levels of activity, blending anarchist ideology with trade unionism. These and other attempts to ideologise social movements, in our understanding, weaken both the social movements – which no longer operate around concrete issues like land, housing, employment etc. – as well as anarchism itself, since it does not allow for the deepening of ideological struggles, which occur in the midst of the social movement. It also weakens, since the goal of these anarchists to turn all the militants of the social movements into anarchists is impossible, unless they significantly reduce and weaken the movements. In this way, or even on seeing that it is natural to find people of different ideologies in social movements that will never be anarchists, these anarchists get frustrated, and often shy away from struggles. As a consequence of this anarchism is often confined to itself." (from Social Anarchism and Organisation)

What is needed is a specific anarchist organization, something distinctly different from an affinity group or unique squadron of tactical specialists engaged in fronts of struggle on their own. Without political organization, anarchists allow sectarians to perpetuate virtue signaling and divisiveness in pluralistic spaces. This drains the capacity of the people who make up the movement:

“a mutual aid project - perhaps as part of a general strategy of “base” or simply party building - grants [a] sect a positive reputation, as well as a means to recruit. Well-meaning people get sucked into front groups, and the sect has a ready-made defense against all critics: unlike you who are all talk, we’re actually out there, serving the people! The masses are hungry, and the party is here to help.” (from “Socialism is not charity: why we’re against “mutual aid””)

These organizations are satisfied by mere affiliation or association, amassing members and supporters but never cultivating militancy. While it is certainly true that militancy means “getting your hands dirty” and “doing the real work”, it also means opening yourself up to explicit culpability when plans are not executed correctly and have unanticipated consequences. Militancy requires being responsible for mistakes and committing to continue working them out. In our own context, we also see that:

"there are anarchists who conceive of the anarchist organisation as a broad grouping that federates all those who call themselves anarchists, serving as a convergence space for the realisation of actions with complete autonomy. In anarchism, broadly speaking, this division between the social and political levels is also not accepted by all the currents, which understand the anarchist organisation in a diffuse manner, it being able to be a social movement, an organisation, an affinity group, a study group, a community, a co-operative etc." (from Social Anarchism and Organisation)

A real weakness of politically strategizing around large parties and organizations is that they require the one organizational space to serve for social debate and for political unification. Often, the minimal amount of formal unity around "anarchistic" tactics is considered a political movement and begins down the one-way road of seeking popular recognition while at the same time carrying a lot of ideological baggage into popular spaces. This spectacle is not what we mean when we talk about anarchist militancy.

Because anarchism is a politics of direct action aimed at transforming society through class struggle and self-management, we understand the specific anarchist organization, not the popular assembly or the union, to be the primary factor for revolutionary strategy and orientation. Mass organizations and social movements are terrains of struggle, not concentrations of ideological unity. Still, it is not uncommon for already-existing groupings to act as blockades to both political organizing and popular organizing. They alienate people from revolutionary movements and prevent politics from getting specific enough. On the political level, this happens by limiting the debate and mistaking tactical agreement for ideological unity. All of this usually occurs without ever explicitly discussing strategy, some people even taking offense when certain militants attempt to take up the task. For this reason, we think that:

“[tactical] allegiance is insufficient for organizing revolutionaries because there must also be a place, in addition to the activism, for revolutionaries to cultivate militancy [...] This avoids confusion and debate about fundamental positions in the future, making the established line easier to hold over time, something which is necessary when collaborating and compromising with a popular coalition.” (from “How do you say especifismo in English”)

Here, it is important to point out that we do not take issue with the forms of struggle advocated by different anarchist groups and activists. Participating in different places in the struggle is not necessarily a critique of other forms of radical engagement; it is a positive program of direct action. For us, their tactics are not problematic in and of themselves. We agree with FARJ that:

"Although we never question whether these organisations are anarchist (for us, they all are), they do not, in most cases, converge with our way of conceiving anarchist organisation." (from Social Anarchism and Organisation)

We also see strategic and theoretical problems with their political practice and its revolutionary potential:

“It should go without saying that providing meals for the homeless is never itself a bad thing to do, whether you’re a Catholic or a Stalinist [...] The basic mistake in our view is to approach improvements in conditions as ends in themselves, nullifying any serious strategy. They’re only strategically valuable insofar as they strengthen the working-class and allow it to move forward in the fight against capitalism.” (from “Socialism is not charity: why we’re against “mutual aid””)

In North America, anarchism is not stuck in the “affinity group” model; it's more like our affinity groups are isolated in tactical stations. When we use terms such as "tactical anarchism", "stations”, and “forms", we are referring to the practices of anarchists who are firmly rooted in their own projects and either don't want to or don't know how to get out. They continue to force their particular form of engagement in spite of its limitations:

“To make an organization mutual is not an easy task, particularly when most people only approach such organisations in order to solve a problem that they are currently experiencing, whether it’s a lack of food, unpaid wages, or whatever. Once the problem is solved - or if the group is unable to help - people have a tendency to withdraw.” (from “Socialism is not charity: why we’re against “mutual aid””)

The people who don't withdraw remain stuck but wrongfully pride themselves in their unquestioning commitment to their station, but resisting movement does not bode well for revolutionaries who are supposedly working toward social transformation on a massive scale.

Beginning from the premise that tactics lead to other tactics, we can understand any use of a single tactic as the result of a distinction from a previous tactic and a move toward another tactic. For us, acting with strategy means connecting the movements from one tactic to another in a way that makes this movement as intentional as possible. A collective action could be a repetition of a previous tactic, or it could be drastically different from it. Either way, none of these small units of action serves as a strategy on its own. If only a single tactic is needed to successfully accomplish an objective, then the strategy would be to repeat the tactic a certain number of times, or to execute the tactic and wait for the eventual result, or even to wait and only employ the tactic if the situation does not develop the desired way on its own. This means that even the most simplistic and minimal conception of tactics requires strategy to inform the temporal aspect of action. When do we employ a tactic? When do we stop?

Anarchists have developed and employed many tactics to achieve short and long term goals. It is not this diversity of tactics that is the problem. In the workplace, we are without a doubt part of the syndicalist project, supporting the worker’s organizations in the class struggle. And during uprisings, let us take part in the insurrections. In struggles for the neighborhood and the city, let us assemble as members of our communities. We want anarchist ideas to be influential in worker’s cooperatives, schools, militias, the military, prisons, and mutual aid collectives. We consider direct action an absolutely fundamental aspect of anarchist militancy. However, direct action occurs on the social level, and:

"is at its core both strategic and tactical. It attempts to link the means and ends of struggle. [It] is working class people taking action to achieve a particular goal by
themselves, bypassing bourgeois representational and legal means. [...] Anarchist-Communists seek to avoid the fetishisation of small scale and individual actions as ‘direct action.’ This is not to say that we do not support individuals fighting against oppressive circumstances, but that direct action should be understood [...] as a transformative practice of mass, collective and class based action." (from Foundational Concepts of the Specific Anarchist Organization)

So, above all, we need to foster these values and liberatory practices among the people themselves. Let us not hold on to our favorite, most cherished and familiar tactical forms, as the closely guarded jewels of anarchism. The purpose of the specific anarchist organization is:

“[resolving] the contradictions between the need for unified militancy and the need for pluralism in mass movements [...] It must meet anarchists at the political level, with a unified strategy. And it must meet oppressed peoples, in their struggles on the social level, with liberatory political practices that meet the immediate needs of the community.” (from “How do you say especifismo in English”)

We do not consider it our task to lay foundations for tactical stations, attract other people to fill them, and then, eventually, lead these same people to revolution proper. This kind of politics, practiced without respect to context, is vanguardist, and can easily slip into sectarianism. Anarchism comes from, and is meant to be, where the people are. It evolves out of their struggles. Therefore, it has to be able to articulate itself in multiple forms, attempting to connect instances of struggle, by organizing as an active minority inside of a larger Popular Power. This requires federalism, which:

"is one of the most distinguishing features of anarchist politics. It is at the same time a theory of how anarchist organisations ought to be structured, and a model for revolutionary social organisation." (from “Foundational Concepts of the Specific Anarchist Organization”)

We have to organize ourselves. And we have to federate with each other. It is not the task of anarchists to build the new world within the shell of the old; that would be the task of the people themselves, through struggle and self-management. As for the political organization, its role is to act as a small motor that nurtures revolutionary momentum toward the new society, through its innumerable gestational stages and forms.

Anarchism in North America does not currently reflect this intention. Much of what are considered anarchist and libertarian currents, today, position themselves somewhere along rigid tactical lines. Each camp holds a position that, implicitly or explicitly, requires allegiance to their chosen tactical form, persistently and dogmatically upholding it as the most effective method, the most appropriate site, the most prefigurative model of a free society:

“At times, loyalty can be so dependent on employing and defending the use of a single tactic that questioning the strategy behind it seems like a political attack. But truly revolutionary politics must be based on deeper and more developed interpretations of current events and situations. Tactics alone cannot define political lines.” (from “How do you say especifismo in English?”)

Questions of strategy cannot be answered from the perspective of a single, fixed position in the struggle. Tactics themselves are rigid, sharp, and situated, whereas their employment can, and must, be dynamic. The political organization must persist through the complex multiplicity of crises and specific struggles that exist on the social level, and this must happen regardless of:

“[the] challenging reality [...] that different sectors of society have vastly different needs. If a political organization aims to engage in different movements within society, these movements will require their own knowledge, study, theory, and strategy [...] giving them the full respect and genuine effort that they deserve and require to become effective social forces. By organizing their activities into “fronts” of engagement, a specific group can stay acutely aware of its organizational capacity and its positionality within popular struggles.” (from “How do you say especifismo in English?”)

Yet, certain tactical forms, which verge on the sectarian, are often held up by their adherents, including anarchists, as sufficient revolutionary strategies in themselves. Black Flag Sydney criticizes what they call “service-provision approaches”:

“a sort of practice whereby small groups of volunteers gather together to provide some kind of philanthropic service [...] The rise of this sort of tactics forces us - organisationalist, social anarchists - to critically reflect. Whilst we are sympathetic with the desire to break out of lefty bubbles and “do something more”, our concern is that the gradual rise in enthusiasm for these approaches may not be sustainable, precisely because they function as a kind of political dead end - particularly when they are taken in isolation from broader social politics.” (from “Socialism is not charity: why we’re against “mutual aid””)

In our own North American context, these forms include: syndicalism (revolutionary and trade unionism), insurrectionism (activism, spontaneism), communalism (autonomism, utopian socialism, and libertarian municipalism), mutualism (cooperatives and libertarian socialist reformism), philanthropy (rhetorically referred to as mutual aid), educationalism (infotainment, homeschooling and unschooling), religious anarchism, as well as military and anti-fascist formations (anarchist gun clubs, proto-militias, antifa). This list could no doubt be extended, but as Matt Crossin writes, the staunch sectarians who are exclusively focused on these tactics:

“believe that anarchists - being opposed to bosses and governments - should, as our primary strategy, create parallel, self-managed institutions, such as worker co-operatives, community assemblies, mutual aid groups and so on. The argument goes that as such organisations proliferate, they will constitute a form of a Popular Power which not only provides an attractive vision of another world, but leaves the capitalists without workers and the State irrelevant.” (from “Anarchists and Dual Power: Situation or Strategy?”)

While these strategic arguments are commonly accepted, we see three distinct problems with being too focused on formalistic approaches and overlooking the risks of anarchist sectarianism.

First, these projects are driven by minoritarian ideological beliefs and therefore risk ideologizing social level struggles, mass organizations, and popular movements. This will inevitably deprive the social level of a mass base:

"It is not uncommon, particularly in North America, to see anarchism defined as an ideology rooted in ‘direct democracy’, consensus decision making, and the maintenance of ‘horizontal’ (i.e. ‘non-hierarchical’) social relations, particularly in autonomous zones or public spaces [...] it places at the centre of its definition an adherence to very specific forms of procedure and interpersonal behaviour while downplaying the political ends a ‘horizontal’ movement should be trying to establish.” (from “Anarchists and Neo anarchists: Horizontalism and Autonomous Spaces”)

This does little to advance social movements. Instead, it produces an intermediate, third rail objective, discarding strategy in favor of expedient, politically correct tactics and the development of a level of organization which is neither wholly political nor social. This creates an organization whose only function is to emit a strict set of tactical practices, in defense of a "movement" that is lacking dynamism. For dissidents and activists, the objective may be the creation of a network, a general assembly, a counterculture, or a protest movement. For socialists, it may mean “building the Left”, growing a politically compliant base for the Party. Radical liberals funnel efforts into coalitions of socially progressive capitalists and reformist NGOs. In each case, this ideologically-minded construction diverts energy away from the formation of Popular Power, resulting in an opposition which, whether it wants to or not, mirrors the system it aims to overthrow.

Second, these tactics commit to a course of action which may or may not be appropriate for a particular time and place, unnecessarily limiting the engagements of a political organization. We agree with the Federación Anarquista de Rosario (FAR) who describe their own organizational method as something that:

“respects the specificity and the dynamics of each space of struggle, making it so that social spaces stay open to compañerxs of different ideologies, combined with the fact that the political organization can function cohesively by not staying tied to the dynamic of the social struggle.” (translated from “Qué es el anarquismo?”)

If (or when) a particular struggle wanes (assuming the choice of tactical form is appropriate) without insertion into multiple fronts, organizations focused on the perpetuation of a single tactical station will lose the social vector of their anarchism and will have to start over from scratch. Avoiding this dilemma is the reason for emphasizing the social vector of anarchist practice:

"All of our actual reflection aims to think of a strategic model of organisation that enables a recovery of the social vector, in that this points to our objective of overcoming capitalism, the state and for the establishment of libertarian socialism. What we seek, in this context, is only a station in the struggle: as we emphasised at our foundation: "Here we present the FARJ, without asking for anything other than a fighting station, lest righteous and profoundly beautiful dreams die." (From Social Anarchism and Organization)

The social vector is fundamental for revolutionary transformation, but it is made up of multiple stations that are not always strategically oriented. The political organization is a unified station in the struggle. It is a “fighting station”, specifically aimed at progressing toward libertarian socialism in a strategic way. This means adapting to the demands of a given situation while staying independent of social movements.

Third and finally, by devoting all anarchist militancy to isolated tactical stations, there is an insufficient political organization of anarchists, leaving people to assume ideological and theoretical unity when there has been no work put into developing them. This, again, is insufficient since, for anarchists, organization:

"is both socially and politically necessary for revolutionary action and for the building of a communist society." (from Foundational Concepts of the Specific Anarchist Organization)

An absence of political organization leads to what may seem practical but are, in fact, overly simplified conclusions about how strategy and theory don’t really need to be discussed. According to critics of specific anarchist organizing:

“ideas should arise spontaneously. They denounce discussion, persuasion, convincing, exchange, influence as external to social movements and, therefore, authoritarian.” (from Social Anarchism and Organisation)

This usually means that the people who appear most committed hold a powerful sway when new questions are raised. Never talking about strategy has the unintended effect of creating a soft-power hierarchy within an organization since:

"[the] establishment of such ‘centralism’, usually in the name of efficiency, has a tendency to stifle initiative and freedom. It can often exaggerate inequalities in an organisation by granting privileges to small minorities." (from “Foundational Concepts of the Specific Anarchist Organization”)

For us, it is correct to use the terms “authoritarian” and “centralist” to refer to anarchist organizations that refuse to question the course of action so long as it remains committed to the primary, foundational tactic of the group. As we have already said, tactical unity is necessary but insufficient, and it too often serves as the basis for every kind of organizing work, even on the political level.

It is in this way that tactics are mistakenly understood as strategic positions. For people defending their own lowest common denominator forms of organization, critiques of tactics are wrongfully interpreted as ideological threats. But strategically speaking:

“there is no way to fully ‘prefigure’ anarchy and communism through ‘directly democratic’ spaces of ‘autonomy’. Anarchism requires a specific anarchist movement and anarchist practice. Though we must certainly organise ourselves from the bottom up, with a consistent federalist structure, we can not simply bring about our ideal by ‘living anarchisticly’ or relating to one another as ‘horizontally’ as possible. Similarly, the content of anarchism can not be limited to the structure of our movement - its content of revolutionary class struggle must be maintained.” (from “Anarchists and Neo-anarchists: Horizontalism and Autonomous Spaces'')

So, from a revolutionary perspective, we are critiquing the "constructionism" of anarchists who unquestionably and constantly insist on these tactical forms. Similarly to FARJ, in discussing:

"the “specific anarchist organisation” from this particular perspective, we are not speaking about any anarchist organisation." (from Social Anarchism and Organisation)

The political organization necessary for revolutionary militancy must be engaged in multiple fronts, not limited to a single station in the struggle. The specific anarchist organization has to be responsive and agile enough to meaningfully work toward a revolutionary point of rupture.
By insisting on prefiguring the ends, anarchist stations can become too focused on the perfection of their own tactic, preventing the possibility for collective strategy which is the link between means and ends. Failing to effectively federate leads tactical expertise to become cumbersome, dogmatic, and idealistic. Federalism serves to prevent:

"the growth of domination in social relations and the creation of a leadership clique separate from the mass of members. [...] formal structures and accountability actually do more to prevent degeneration than to create it." (from “Foundational Concepts of the Specific Anarchist Organization”)

Additionally, persistent tactical forms often require too much militant effort to sustain in the long term. They drain organizations and reproduce a cycle of burnout. Most of all, they prioritize prefiguration at the expense of building up Popular Power. This relates to FAR’s point that:
“[the] objective of Federalism is a new institutionality, where there is no place for any kind of privileges, whether economic, social, or political.” (translated from “Qué es el Anarquismo?”)

Here, we could make a distinction between a dynamic "institutionality" that could be applied, practiced, and spread to many different fronts as opposed to a more fixed, ideological institution which has an uncompromising character and an evangelizing outlook. In a more concrete sense, a situation composed of multiple dual powers is likely to create regional privileges, so organizing federally through (and beyond) these different forms is not only ideal but necessary for the abolition of the world-wide system of domination.

We are not making a simple argument about local versus international focus. Rather, we see the focus on prefigurative, tactically inflexible forms and the details of their construction as a flaw in what is often referred to as a “dual power strategy”. This is the course of action proposed by multiple libertarian socialist currents today, especially in the US:

“the proponents of Dual Power argue that we can improve our position under capitalism, and ultimately achieve anarchy, by cobbling together whatever resources we can muster and managing them in an autonomous, cooperative manner. In practice, this would mean the better off among us providing goods and services to those of us who are worse off (a form of service provision often confused with the concept of ‘mutual aid’) and cooperative businesses competing with traditional firms on the market.” (from “Anarchists and Dual Power: Situation or Strategy?”)

This problem could be avoided relatively simply, but it would require greater strategic understanding from anarchists, both in their social analysis and in their militancy:

“[...] through actively encouraging people with common affinity to organize themselves, the strategy of especifismo, which is based on unity on the political level, becomes a tool that can be used by a political grouping within a mass movement. And through mobilizing week after week to define a political program, an ideologically unified group can simultaneously provide safe social space for people who are not accepted by contemporary popular culture. These people could be outcasted politically, culturally, racially, etc. and for them, ideological and theoretical unity may provide a continuity of support that is not possible in other groups. This has value for the individuals as well as the political agenda since continuity will make the flow of militants and radical ideas as obvious and as open as possible.” (from “How do you say especifismo in English?”)

This flow of political militants complements and interacts with social movements, but anarchist political movements cannot allow their own organizing objectives to be dissolved inside of the social level. Betting everything on the revolutionary potential of a single sector of society is a mistake.

Organizational dualism is different than communalism and syndicalism, which sometimes refer to a “third sector”, arguing that a dual power institution, built outside of the system, would be capable of overthrowing other institutions, inside of the system. But theoretically, where can we locate this potential dual power if not on the social or political levels? This is a theoretical and strategic flaw of these kinds of projects and an example of the constant need for the production and dissemination of theory by a political organization. If a dual power project is an intermediate level of organizing, then a strategy for social transformation would have to encourage movement outward, developing from the dual power center, in two distinct but complementary tracks: toward political organization and toward popular organization.

Since social revolution depends on the development of a mass movement, the development of a single dual power might make sense tactically, but it will always need to fit inside of a larger strategy involving multiple dual power centers and anticipating the challenges created by such a situation.

Again, any strategy attempting to build power must emphasize federalism. It must be practiced at every level of organization, even locally, in the present not the future. Self-managed power, without federalism on the local, regional, national, and international levels and without federalism across different sectors of society, will only mean more work for the people of the community. This could even be to the benefit of the State and capitalism since without strong federations, alternative powers built outside of the system will simplify the tasks of the State. This means that dual power and self-management are not revolutionary forces, on their own. They need federalism and its
“new institutionality” to give the alternative power a revolutionary potential.

A dual power is something potentially created outside of and away from the struggles produced by the dominant forces. In some cases, they may be entirely divorced from struggles. There is even the risk of a single dual power becoming too successful, breaking away towards full autonomy only to find itself isolated and without any leverage inside of the system it opposes. In this way, for example, a highly organized sector of workers could stand to benefit more from the threat of taking their workplace and its existing power relations hostage than from immediately transforming it into a self-managed cooperative. Class society reproduces inherently conflictual spaces, full of contradictions that cannot be avoided by alternatives attempting to position themselves "outside" of it. Capitalism can only be destroyed by engaging its contradictions.

Bolstered by the refrain that it’s “part of a dual power strategy”, the insistence on a single tactical form (by communalists, syndicalists, etc.) leaves the actual strategy ambiguous and open-ended. In the interest of our revolutionary objectives, we must be willing to talk about community assemblies, and other tactical forms as tools, instruments that have the potential to be used wrongly or badly, equipment that is not universally applicable and can be made to be redundant. We have to be ready and willing to put a lot of work into stations for various durations of time and still be able to abandon them as the strategic situation requires. There is a significant difference between “creating assemblies” and “assembling”. The former is the prefigurative building of institutions, and the latter is the grouped mobilization of people for the purpose of decision-making.

We should be trying to develop Popular Power out of the struggles occurring in society today. Though this power comes from the exploitative, dominating conditions of the capitalist system, its objectives are for a new society, managed by the people themselves. A truly self-managed and federalized Popular Power is able to mobilize freely towards ends which no single group or individual can dictate or direct. Anarchists should not be concerned with a strategy for growing a political sect because anarchism is not the practice of prefiguring societal institutions. Our emphasis on being present in social struggles will sometimes mean that we choose to leave behind our preferred tactical stations and projects, ensuring that we proceed with strategy. For anarchists practicing organizational dualism, our focus should be on organizing our militancy so that people may move more easily and consistently between stations, and so that stations can find a suitable position within active fronts of struggle.

To reiterate, we are specifically critiquing a non-strategic employment of and dogmatic allegiance to tactics. When they are used with strategy, tactical stations are helpful and necessary, serving as entry points for social insertion and training grounds for militant formation.

Tactical stations can be groupings that organize the most active people at a particular site of struggle. In this way, a station could be a point of social insertion for the political organization and an opportunity for others to have contact with its political line. For example, in a struggle around housing, it could make sense to organize the most agitated residents of an apartment complex for self-education and information sharing purposes. And there could be lots of reasons to keep these sessions going, to "hold the station".

The mutual aspect of mutual aid could be more frequently accomplished if we positioned aid stations at specific points of struggle. They could serve as sites of recovery and consistent support during struggles, especially if they are ongoing. But these sites should be additions to strategic engagement in more massive, popular movements on the social level. They cannot realistically help everyone, and they lose their revolutionary potential in moralism and indiscriminate application.

Between events in a struggle, there will always be times when debriefing and evaluating the course of action are required. Militants will depend on tactical stations being up and running for this exact purpose, but it is common to overlook their preparation and maintenance until they are needed in a crisis or uprising. It is wrong to assume that any place can effectively serve this impromptu function. For the successful longevity of the revolutionary movement, political organizations will need these specific kinds of outposts, and the militants of the organizations will need to know where to find them.

Finally, a strategic tactical station could also serve a training, regrouping, and preparation function. These kinds of stations are the farthest away from active struggle but are no less relevant to a successful long term strategy. Part of our role as a small engine within a growing Popular Power is to keep generating and dissipating liberatory theory and practices. Tactical stations for learning and development could be internal, serving members of an organization in order to train them for political militancy, or they could be external, serving as an educational resource for radicalizing people coming from the social level. Afterall, this is the essence of organizational dualism: strategically and organizationally developing in two complementary directions.

Mέλη του πολιτικού μας πυρήνα προχώρησαν σε αντιεκλογική παρέμβαση στην "Εφημερίδα των Συντακτών" ζητώντας την δημοσιοποίηση σχετικού κειμένου στην ηλεκτρονική της σελίδα, η οποία και πραγματοποιήθηκε. Παραθέτουμε το κείμενο της παρέμβασης.

Βρισκόμαστε στο κατώφλι των εκλογών και περιδιαβαίνουμε την τελευταία «κρίσιμη» περίοδο πριν την κορύφωση των «πολιτικών μαχών». Οι μέρες που διανύουμε είναι μέρες που θα θυμόμαστε για πάντα. Είναι μέρες βαμμένες στο αίμα των δεκάδων συνανθρώπων μας στα Τέμπη που σκοτώθηκαν σε ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα για το οποίο προειδοποιούσαν και φώναζαν δραματικά οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους. Χιλιάδες λαού σε όλη την χώρα παρακινημένοι από την δίκαιη οργή βγήκαν στους δρόμους για να καταγγείλουν το κρατικό και καπιταλιστικό αυτό έγκλημα, να παλέψουν για να μην συγκαλυφθούν οι πραγματικοί ένοχοι (κράτος-κυβερνήσεις-καπιταλιστές) και να συγκρουστούν με τους πληρωμένους βασανιστές του κρατικού μηχανισμού παρά την σφοδρή καταστολή και κόντρα στους κάθε λογής επαγγελματίες προβοκατορολόγους.

Κι όλα αυτά, την ίδια ώρα που οι ένοχοι, οι συνυπεύθυνοι και οι εκμεταλλευτές ακόμη και του θανάτου έχουν τα μάτια τους στραμμένα στις εκλογές. Όλοι πλέον γνωρίζουμε ότι το έγκλημα στα Τέμπη ιδίως σε σχέση με τις εκλογές τους απασχολεί. Πάνδημο το αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας σχεδιάζει με ποιον τρόπο θα αξιοποιήσει τον θάνατο των συνανθρώπων μας για να ενισχύσει το κάθε κομματικό γκρουπούσκουλο τα εκλογικά του ποσοστά. Πρώτα και κύρια η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που έσπευσε αρχικά να αποδώσει σε «ανθρώπινο λάθος» τις εγκληματικές ευθύνες για τον μεσαιωνικό τρόπο λειτουργίας των σιδηροδρόμων και εν συνεχεία, φοβούμενη τις εκλογικές απώλειες προσπάθησε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα με προκλητικές «συγγνώμες» επικοινωνιακού χαρακτήρα. Το ίδιο και η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ επί διακυβέρνησης του οποίου έλαβε χώρα η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ με τυμπανοκρουσίες. Οι της Κουμουνδούρου έχουν το θράσος και προσμένουν το έγκλημα στα Τέμπη, για το οποίο είναι συνυπεύθυνοι, να λειτουργήσει ως έναυσμα για την «εκλογική ανατροπή του Μητσοτάκη» αντί να κρύβονται για να μην δεχτούν πυρά. Από κοντά και τα υπόλοιπα καθάρματα των επίδοξων διαχειριστών της εξουσίας και οι κολαούζοι τους.

Δεν είναι τυχαίο που τα πρώτα μέσα που μίλησαν για την επίδραση του εγκλήματος στα Τέμπη ως προς τις εκλογές, ήταν η ΑΥΓΗ και η ΕΦΣΥΝ τρίβοντας τα χέρια τους και ευελπιστώντας για άνοδο του πολιτικού τους αφεντικού. Ενώ απ’ την μία πλευρά οι γδάρτες της Ν.Δ. βλέπουν το έγκλημα στα Τέμπη ως κίνδυνο για εκλογικές απώλειες, τα λαμόγια της σοσιαλδημοκρατίας αξιώνουν πως θα ευνοηθούν, πιστεύοντας ότι ο λαός δεν θα συνεκτιμήσει τις δικές τους εγκληματικές ευθύνες για την κατάσταση των σιδηροδρόμων. Εμπόριο ελπίδας πάνω στο αίμα, τον θάνατο και τον πόνο. Αλλά, αυτό ήταν πάντα και αυτό θα είναι πάντα το ήθος των κρατικών και κυβερνητικών παραγόντων τόσο της δεξιάς όσο και της αριστερής πλευράς της συστημικής διαχείρισης.

Ας περάσουμε όμως και να κοιτάξουμε κατάματα και τις δικές μας ευθύνες ως κοινωνία, ως εργατική τάξη και ως νεολαία μπροστά στις επικείμενες εκλογές. Ποιο είναι το δικό μας χρέος μέσα σε αυτό το άδικο, εκμεταλλευτικό και σάπιο σύστημα που μας ισοπεδώνει τις ζωές και μας οδηγεί στον θάνατο; Μπορούμε να το ανατρέψουμε; Κι αν ναι, τι σχέση μπορεί να έχουν οι εκλογές με ένα τέτοιο δύσκολο μεν αλλά όχι ακατόρθωτο ιστορικά εγχείρημα; Κατ εμάς, καμία!

Όντας στην καρδιά μιας παγκόσμιας συστημικής κρίσης που μαίνεται από το 2008 και την οποία στον ελλαδικό χώρο από το 2010 και την υπαγωγή στο πρώτο μνημόνιο την έχουμε ζήσει στο πετσί μας μέσα από την λεηλασία κάθε πλευράς του κοινωνικού βίου, ένα μόνο μπορεί να είναι βέβαιο: κάθε κυβέρνηση θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Το ίδιο θα ισχύσει φυσικά και για την επόμενη που θα σχηματιστεί σε λίγο καιρό από τώρα, είτε αυτή θα είναι πάλι με κορμό μια απονομιμοποιημένη κοινωνικά Ν.Δ. είτε μια ασταθής κυβέρνηση «προοδευτικής συνεργασίας» μεταξύ των καθαρμάτων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Ας ανατρέξουμε: από την κυβέρνηση του «λεφτά υπάρχουν» και τον Παπαδήμο, από τους Σαμαρο/Βενιζέλους έως τους ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και πλέον στην νεοφιλελεύθερη δεξιά της τελευταίας τετραετίας, κάθε κακό έρχεται να διαδεχτεί ένα μεγαλύτερο. Τι άλλαξε; Τι μπορεί να αλλάξει με την διαδοχή των προσώπων στην διαχείριση ενός δομικά εκμεταλλευτικού συστήματος; Ας τελειώνουμε πια με τις αυταπάτες.

Έχουν δοκιμαστεί πλέον όλες οι διαφορετικές κυβερνητικές παραλλαγές. Έχουν δοκιμαστεί επίσης και όλες οι συνταγές διαχείρισης της δομικής και αξεπέραστης καπιταλιστικής κρίσης, με τα ίδια τραγικά αποτελέσματα. Ας δούμε το παρόν με ορισμένα εύληπτα παραδείγματα. Σε όλο τον κόσμο ο πληθωρισμός έχει εκτοξευθεί εξαιτίας της αύξησης της ποσότητας του χρήματος στην οποία προχώρησαν οι κεντρικές τράπεζες για να αντιμετωπιστεί η ύφεση του 2020. Αν σε εκείνη την περίοδο δεν ενσωματωνόταν και η Ελλάδα στα προγράμματα αγοράς ομολόγων (δηλαδή της αγοράς κρατικού χρέους από τις κεντρικές τράπεζες) θα χρεοκοπούσε εν μέσω υγειονομικής κρίσης. Για να αποφύγουν κάτι τέτοιο εν μέσω πανδημίας, οι οικονομικοί και πολιτικοί διαχειριστές του κλεμμένου πλούτου της εργασίας μας μαγείρεψαν μια πολιτική η οποία μετέθεσε τις συνέπειες του νέου επεισοδίου της κρίσης. Ένα από τα αποτελέσματα που ήδη βιώνουμε, είναι ο πληθωρισμός. Πώς προσπαθούν λοιπόν να τον κατευνάσουν; Με την απόσυρση των μέτρων που τα ίδια τα κράτη, οι κυβερνήσεις, οι τράπεζες και τα διεθνή καπιταλιστικά διευθυντήρια πήραν (αυξήσεις των επιτοκίων, παύση της αγοράς ομολόγων κλπ). Τι συνεπάγεται πρακτικά; Την επιστροφή της ύφεσης, την εκτόξευση του παγκόσμιου χρέους και νέα πακέτα λιτότητας. Αν δεν ξέσπαγε η πανδημία και δεν συνέβαιναν τα lockdown η ύφεση που ήδη είχε χτυπήσει σε συνδυασμό με τις δημοσιονομικές απαιτήσεις για πρωτογενή πλεονάσματα, θα είχαν οδηγήσει ήδη σε νέα μνημόνια, τα οποία θα ήταν μάλιστα και πιο ήπια μπροστά σε αυτά που έρχονται.

Τι θέλουμε να πούμε με αυτά τα παραδείγματα; Ότι οι αξιώσεις «μικρών καλυτερεύσεων» έχουν πεθάνει προ πολλού. Τελείωσαν με το ξέσπασμα της πιο δομικής, της πιο σφοδρής στην ιστορία του καπιταλισμού κρίσης που έχουμε γνωρίσει. Ότι «μικρό» μπορεί να κερδηθεί, μπορεί μόνο από τους δικούς μας αγώνες. Και τέτοια παραδείγματα υπάρχουν μέσα από την δράση του εργατικού κινήματος. Υπήρξαν στην COSCO, υπήρξαν στην EFOOD, υπήρξαν στην Kavala Oil, υπήρξαν και αλλού. Το διακύβευμα της εποχής, είναι να πολλαπλασιάσουμε τις μικρές νίκες και να τις πάμε ένα βήμα παραπέρα: να θέσουμε κοινωνικό και πολιτειακό ζήτημα. Να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας, να αγωνιστούμε οργανωμένα, να πιστέψουμε στην δυνατότητα της επαναστατικής ανατροπής. Εμείς είμαστε που παράγουμε τον πλούτο, εμείς θα πρέπει να τον πάρουμε στα χέρια μας ανατρέποντας την καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής του. Εμείς είμαστε η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, εμείς θα πρέπει να λαμβάνουμε τις αποφάσεις και όχι οι κυβερνήσεις, τα κοινοβούλια και οι κρατικοί κηφήνες. Αν το πάρουμε απόφαση καμία αστυνομία δεν θα μπορέσει να τους σώσει.

Τι προτείνουν οι αναρχικοί;

Η αποχή από τις εκλογές που προτείνουμε είναι πρώτιστα μια άρνηση του κράτους, της αστικής δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού. Είναι μια άρνηση του σάπιου αυτού συστήματος που κυριαρχεί τους τελευταίους τρεις αιώνες σε όλο τον πλανήτη. Αλλά δεν είναι στείρα άρνηση. Δεν είναι άρνηση συμμετοχής στα «κοινά» όπως συκοφαντικά διατείνονται όλοι οι κομματικοί εχθροί της αποχής. Η αποχή που προτείνουμε, η μαζική λαϊκή αποχή είναι ακριβώς η εμπλοκή στα κοινά: είναι το πρόταγμα να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Να μην αναθέτουμε σε επαγγελματίες διαχειριστές της βαρβαρότητας τις δικές μας υποθέσεις. Η αποχή που προτείνουμε ισοδυναμεί με την συμμετοχή στα κοινά, την ανάληψη της διαχείρισης τους από εμάς.

Απέναντι στο δίλημμα αστικό κράτος ή εργατικό κράτος ή απέναντι στα ενδοσυστημικά διλήμματα για νεοφιλελεύθερο ή σοσιαλδημοκρατικό κράτος, το κίνημα μας έχει απαντήσει προ πολλού: καθόλου κράτος! Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής πλούτου, των υπηρεσιών και των αγαθών. Όλος ο πλούτος στα δικά μας χέρια. Κατάργηση των ιεραρχικών θεσμών του κράτους και αντικατάσταση τους με λαϊκές συνελεύσεις, κοινοτικά συμβούλια και συμβούλια παραγωγών-εργαζομένων. Όλες οι αποφάσεις στα δικά μας χέρια, όλες οι υποθέσεις υπό τον έλεγχο των λαϊκών οργάνων. Ανάπτυξη επαναστατικού προγράμματος ανατροπής στο εδώ και το τώρα μέσα από την οικοδόμηση ισχυρών πολιτικών και ταξικών φορέων. Άμεση εφαρμογή σχεδίου κοινωνικοποιήσεων, απαλλοτρίωσης πόρων, ισοδιανομής αγαθών και δίκτυα αλληλοβοήθειας-μεταφοράς-διανομής. Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα μπορούσε να ξεκινήσει άμεσα, αν το παίρναμε απόφαση. Όχι σε «συνύπαρξη» με την καπιταλιστική οικονομία όπως πρεσβεύουν οι διάφορες λογικές «νησίδων ελευθερίας» ή «εναλλακτικών οικονομιών» που λειτουργούν περισσότερο ως αφομοιώσιμο «ντεκόρ» της βαρβαρότητας αλλά μέσα από την εδώ και τώρα οικοδόμηση ενός επαναστατικού κινήματος ανατροπής του καπιταλισμού και του κράτους.

Για την παρέμβαση μας στην Εφημερίδα των Συντακτών

Η «ΕφΣυν» στην οποία σήμερα παρεμβαίνουμε είναι ένα απόλυτα συστημικό μέσο που εκπροσωπεί τα συμφέροντα ενός αστικού κόμματος εξουσίας, του οποίου η διακυβέρνηση συνδέθηκε με το 3ο επαχθές μνημόνιο και τους μεταμνημονιακούς μύθους που συνοδεύτηκαν με την δημοσιονομική υπαγωγή στα διεθνή οικονομικά διευθυντήρια για δεκαετίες. Μια τετραετία ισοπέδωσης μισθών, συντάξεων, εργατικών, συνδικαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και μιας καταστολής πότε παραδοσιακής γεμάτης αίμα που δεν αναδείκνυαν παρά σπανίως τα «ευαίσθητα» μέσα της αριστεράς είτε μιας καταστολής της αφομοίωσης. Η «ΕφΣυν» είχε τον ρόλο του καθεστωτικού αβανταδόρου όλα αυτά τα χρόνια. Συγκάλυπτε τα κρατικά εγκλήματα της περιόδου 2015-2019 ενώ απ’ το 2019 έως και σήμερα που πέρασε στην αντιπολίτευση, παλεύει με νύχια και με δόντια για την επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική εξουσία.

Η ύπαρξη «φιλικών» αρθρογράφων προς τα «κινήματα» μέσα σ’ αυτήν, δεν είναι το «άλλο» πρόσωπο του αφεντικού της. Είναι ο τρόπος με τον οποίο τα μνημονιακά καθάρματα του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να επωφεληθούν την δίκαιη κοινωνική οργή, να την διαμεσολαβήσουν με νέα ψεύδη και να την εγκλωβίσουν στην κάλπη. Τα κινήματα για αυτούς είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι πάνω στις πλάτες των οποίων θέλουν να αναρριχηθούν για να ξαναπάρουν την κυβέρνηση. Αντίθετα για εμάς, το εργατικό και φοιτητικό κίνημα, τα διάφορα κοινωνικά κινήματα, είναι σπόροι που ζυμώνουν νέους κόσμους, αρκεί να οργανώνονται μακριά από εγκλωβισμούς στις ατζέντες της αστικής πολιτικής, αλλά και να μην γίνονται στρατεύσιμα σώματα των αυτόκλητων πρωτοποριών της «δικτατορίας του προλεταριάτου».

Θα αναρωτηθεί όμως κανείς: άραγε η «ευκολία» μιας παρέμβασης στην ΕΦΣΥΝ δεν πιστοποιεί και την «φιλικότητα» ή τουλάχιστον την ανεκτικότητα της προς τα κινήματα, των οποίων η φωνή μπορεί να ακουστεί; Καταρχήν οι αναρχικοί πάντα παρεμβαίναμε σε μέσα όλων των κομματικών συμφερόντων. Κατά δεύτερον υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: στην περίοδο διακυβέρνησης της Ν.Δ. η ΕΦΣΥΝ αναμένει κάθε παρέμβαση, ακόμη και αναρχικών, να κρούει την «δεξιά» και να ενισχύει την αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλα λόγια έχει ανοιχτές αγκάλες για αντικυβερνητικές και αντι-ΝΔ παρεμβάσεις και «φωνές» θεωρώντας πως το αφεντικό της όντας η ηγεμονεύουσα αντιπολιτευτική δύναμη, θα καρπώνεται τα οφέλη. Με εμάς σίγουρα έπεσαν «έξω». Ήρθαμε να διακηρύξουμε την ΑΠΟΧΗ και να χτυπήσουμε το μέσο και το αφεντικό του. Δεν ήρθαμε ούτε ως προσκεκλημένοι ούτε είμαστε φιλοξενούμενοι. Δεν ήρθαμε για να κερδίσουμε την συμπάθεια του ακροατηρίου του ΣΥΡΙΖΑ για κάποιο δικό μας αίτημα, αλλά να το θέσουμε προ των ευθυνών του.

Επίλογος

Όπως προείπαμε, το σύστημα νοσεί και δεν μπορεί πλέον να παράξει τίποτα πέρα από εξαθλίωση, φτώχεια και πολέμους για τους πολλούς. Το ερώτημα είναι αν θα γίνουμε κρέας για οβίδες ή θα φτιάξουμε τον δικό μας κόσμο. Αν θα γίνουμε συμμέτοχοι στον αργό μας θάνατο ή η ενσάρκωση της αντίστασης που έχει τόσο ανάγκη ο κόσμος. Αν θα αγωνιστούμε συλλογικά διεκδικώντας την άμεση καλυτέρευση των συνθηκών της ζωής μας κοιτώντας ταυτόχρονα την ανατροπή και την επανάσταση ή θα αδιαφορήσουμε και θα κλειστούμε παθητικά στον ατομικισμό και την βολική για το σύστημα διακήρυξη «δεν αλλάζει τίποτα». Τουλάχιστον, ας περισώσουμε την αξιοπρέπεια μας. Να μην ψηφίσουμε τους γδάρτες των ζωών μας. Να μην γίνουμε συνένοχοι στο διαρκές ταξικό έγκλημα και τις κοινωνικές αδικίες εις βάρος μας.

Ας τους τινάξουμε αυτή την αιματοβαμμένη εκλογική περίοδο στον αέρα.

Αποχή από τις εκλογές – Μόνη λύση η Κοινωνική Επανάσταση

Οργανώσου, Συλλογικοποιήσου, Πάλεψε

«Όποιος μιλάει για πολιτική εξουσία, μιλάει για κυριαρχία· εκεί, όμως, όπου υπάρχει κυριαρχία, πρέπει αναγκαστικά να υπάρχει μια λίγο-πολύ μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, που να κυριαρχείται· και φυσικά, εκείνοι που κυριαρχούνται απεχθάνονται εκείνους που τους κυριαρχούν, ενώ εκείνοι που κυριαρχούν πρέπει, πάλι, αναγκαστικά, να αναστέλλουν και επομένως να καταστέλλουν, εκείνους που υπόκεινται στην κυριαρχία τους. Αυτή είναι η ιστορία της πολιτικής εξουσίας, από τη στιγμή που εγκαθιδρύθηκε στον κόσμο.» Μιχαήλ Μπακούνιν

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ – ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ

ΙΣΤΟΤΟΠΟΙ: protaanka.espivblogs.net & anarchism.espivblogs.net

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: protaanka@espiv.net & facebook

Όλο το προηγούμενο διάστημα το διαδίκτυο «πνίγηκε» από φωτογραφίες που οι επαγγελματίες προβοκατορολόγοι κυκλοφόρησαν, οι οποίες τάχα απεδείκνυαν ότι οι συγκρούσεις στο πλαίσιο των μεγάλων διαδηλώσεων για το κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη ήταν «στημένες» και απέρρεαν από μια «προσχεδιασμένη προβοκάτσια».

Προβοκατορολογίας το ανάγνωσμα

Όλο το προηγούμενο διάστημα το διαδίκτυο «πνίγηκε» από φωτογραφίες που οι επαγγελματίες προβοκατορολόγοι κυκλοφόρησαν, οι οποίες τάχα απεδείκνυαν ότι οι συγκρούσεις στο πλαίσιο των μεγάλων διαδηλώσεων για το κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη ήταν «στημένες» και απέρρεαν από μια «προσχεδιασμένη προβοκάτσια».

Ένα μεγάλο μέρος του δημοσίου διαλόγου περιστράφηκε μετά από χρόνια εκ νέου γύρω από ερωτήματα σχετικά με την προέλευση των διαδηλωτών που αντιπαρατέθηκαν με τους κρατικούς φρουρούς, γύρω από την καταδίκη των γεγονότων και την εξοργιστική, από μεριάς προβοκατορολόγων μεταβίβαση της ευθύνης για την καταστολή στους διαδηλωτές, για την χρησιμότητα ή μη των «επεισοδίων» κλπ. Ως είθισται το συμπέρασμα το οποίο ήθελαν να διατρανώσουν, είναι ότι τέτοια γεγονότα αποδυναμώνουν τις διαδηλώσεις, αφού η διάλυση τους, η οποία πιστώνεται στους διαδηλωτές που συγκρούονται και όχι στους μπάτσους, το κράτος και την κυβέρνηση, οδηγεί σε απομαζικοποίηση. Μια τέτοια απόφανση είναι τουλάχιστον «πλυντηριακή» για τους βασανιστές των κρατικών μηχανισμών και είναι αυτού του είδους οι αποφάνσεις που τελικά λειτουργούν αποπροσανατολιστικά και διχάζουν τον κόσμο των διαδηλώσεων. Κατ’ ουσίαν οι προβοκατορολόγοι είναι αυτοί που ενώ από την μια βγάζουν λάδι τους κρατικούς μηχανισμούς και φορτώνουν στο αναρχικό κίνημα, το οποίο ταυτίζεται με «σκοτεινά κέντρα», την ευθύνη για την κρατική καταστολή, από την άλλη διασκορπίζουν την ματαιότητα και δημιουργούν κλίμα που προετοιμάζει την απομαζικοποίηση. Στην προκείμενη βέβαια, όσοι μίλησαν για «απομαζικοποίηση» εν αρχή με τις συγκρούσεις της 5ης Μαρτίου, τρεις μέρες μετά, στην απεργία της 8η Μάρτη, οι εκτιμήσεις τους ξεφτιλίστηκαν.

Οι «τρανταχτές αποδείξεις» των συνομωσιολόγων που κυκλοφόρησαν ήταν φωτογραφίες που έδειχναν διαδηλωτές με καλυμμένα πρόσωπα και από δίπλα διάφορες συκοφαντικές επιγραφές που μιλούσαν για «ασφαλίτες», «προβοκάτορες» και «παρακρατικούς». Σε άλλες φωτογραφίες φαίνονταν πραγματικοί ασφαλίτες και φασίστες οι οποίοι εμφανίζονταν μέσα από τις γραμμές της αστυνομίας σε διαδηλώσεις του παρελθόντος, όπου εκεί φυσικά δεν είχαν ως ρόλο να επιτεθούν στα αδέρφια τους αλλά να συνδράμουν επικουρικά στο κατασταλτικό τους έργο. Εντούτοις, οι φωτογραφίες αυτές δεν αναφέρονταν στο παρελθόν αλλά εμφανίζονταν ως «νέες» και ως αποδεικτικά τεκμήρια που υποτίθεται επιβεβαίωναν πως τα πρόσωπα που απεικονίζονταν, ήταν και τα πρόσωπα που συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής στο πλαίσιο των τελευταίων διαδηλώσεων. Για ακόμη μια φορά έστησαν μεθοδικά μια ολόκληρη εκστρατεία συκοφάντησης με την διασπορά ψεύτικων εικόνων για την διαμόρφωση ενός αντιεξεγερτικού και αντιαναρχικού κλίματος, ούτως ώστε να καταδικαστούν οι «προβοκάτορες» και να ελεγχθούν, οριοθετηθούν και προσδιοριστούν οι διαδηλώσεις με τέτοιον τρόπο, ώστε αυτές και ο απόηχος τους, να μην δημιουργήσουν τίποτα παραπάνω, παρά ένα κεφάλαιο προς αξιοποίηση στις επερχόμενες εκλογές από μεριάς σοσιαλδημοκρατίας και εξωκοινοβουλευτικών αβανταδόρων, για την «ανατροπή του Μητσοτάκη».

Το ερώτημα που ανακύπτει είναι αν θα πρέπει να ερμηνεύσουμε τα παραπάνω ως κάποιο «σκοτεινό σχέδιο» ή απλά «αφέλεια». Γιατί, πρόκειται για συκοφαντίες και μάλιστα συκοφαντίες προφανέστατες που επιχειρούν οι εμπνευστές τους να τεκμηριώσουν με προφανή ψεύδη. Αναμφίβολα θα πρέπει να προβληματιστούμε αλλά όχι να εγκλωβιστούμε σε συνωμοσιολογικές εικασίες και να ψάξουμε μυστηριώδη κέντρα απ’ όπου εκπορεύονται αυτές οι γελοιότητες. Ας αφήσουμε την συνωμοσιολογία στους αυθεντικούς της φορείς είτε αυτοί είναι ακροδεξιοί, είτε (στα καθ’ ημάς) βιοκλεισούρες και πέριξ. Εμείς ας ασχοληθούμε με την πραγματική υπόσταση στην βάση μιας καθαρής θέασης και μελετώντας τις καταστάσεις αποκαθαρμένα από την αναζήτηση αινιγματικών μυστηρίων.

Καταρχάς οι αντιλήψεις αυτές δεν γεννήθηκαν τώρα αλλά είναι καλά ριζωμένες σε ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας και δυστυχώς σταθήκαμε από ανήμποροι έως αδιάφοροι να τις ξεριζώσουμε τα προηγούμενα χρόνια. Δεν είναι αυθύπαρκτες και δεν ανάβλυσαν από αυθόρμητα συμπεράσματα ανθρώπων που διαφώνησαν σε κάποια ορισμένη περίοδο με την εκδήλωση συγκρούσεων με τις δυνάμεις καταστολής. Έχουν φορείς προέλευσης αυτές οι αντιλήψεις που δεν είναι ούτε «σκοτεινοί» ούτε «αόρατοι». Τα πρωτεία στην προβοκατορολογία κατέχουν οι σταλινικοί του ΚΚΕ από την εποχή που χαρακτήριζαν τους εξεγερμένους καταληψίες του πολυτεχνείου του 73’ ως «πράκτορες της CIA». Δεν άλλαξαν όμως πολλά από τότε μέχρι σήμερα. Τις ίδιες θεωρήσεις διοχετεύουν τα καθοδηγητικά όργανα του κόμματος στα μέλη και τα μέλη με την σειρά τους, διαποτίζουν με αυτές τον δημόσιο διάλογο. Οι πολιτικές σκοπιμότητες αυτών των θεωρήσεων από μεριάς του κόμματος είναι πολύ συγκεκριμένες αλλά δεν θα σχολιαστούν στο παρόν.

Έπονται οι υπόλοιποι της αριστεράς, ιδίως της κομμουνιστικής και δευτερεύοντος της σοσιαλδημοκρατικής, που πάντα αναπαρήγαγαν και διαιώνιζαν αυτές τις συνομωσίες. Τις περισσότερες φορές τα παραληρήματα προβοκατορολογίας αποτέλεσαν μάλιστα και το σημείο σύνδεσης τους με το ΚΚΕ, το σημείο ένωσης σταλινικών και οπορτουνιστών απέναντι στον αναρχισμό και τους εκπροσώπους του. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα μπορούμε να θυμηθούμε στα γεγονότα της απεργιακής κινητοποίησης της 20ης Οκτωβρίου 2011 όταν το ΚΚΕ περιφρούρησε την βουλή από την οργή των διαδηλωτών και εισέπραξε τα εύσημα από το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος. Δεν ήταν μόνο η Νέα Δημοκρατία και το ακροδεξιό ΛΑΟΣ που συνεχάρην τις σταλινικές ορδές. Ήταν και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που με ανακοίνωση της δήλωσε: «η επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων κατά της διαδήλωσης στο Σύνταγμα ξεδιπλώθηκε με τη χρησιμοποίηση της δολοφονικής επίθεσης τυχοδιωκτικών ομάδων, που βρίσκονταν για άλλη μια φορά σε διατεταγμένη υπηρεσία, ενάντια στη περιφρούρηση του ΠΑΜΕ και σε άλλους διαδηλωτές» [1]. Σύμφωνα λοιπόν με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι χιλιάδες αγωνιστών/τριων που συγκρουστήκαμε τότε με την περιφρούρηση του ΠΑΜΕ ήμασταν «τυχοδιωκτικές ομάδες σε διατεταγμένη υπηρεσία»! Τύφλα να έχουν οι μικροτσιπάκηδες και οι μασωνολόγοι!

Δεν είναι όμως η μόνη ανακοίνωση. Τον Νοέμβριο του 2017 το κατειλημμένο πολυτεχνείο βρέθηκε υπό πολιορκία τόσο από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις κομματικές τους νεολαίες (ΚΝΕ-ΕΑΑΚ κλπ) όσο από μια μερίδα ατόμων και ομάδων του δικού μας χώρου. Τελικά, με πρωτοβουλία μιας ομάδας «αναρχικών και κομμουνιστών» που έβγαλε τα κάστανα απ’ την φωτιά για την καθεστωτική αριστερά, αναλαμβάνοντας την εκκένωση και την παράδοση του πολυτεχνείου στις αστικοδημοκρατικές εθνικές φιέστες η κατάληψη έληξε. [2]. Με μια ανάλογη ανακοίνωση τότε, το ΝΑΡ και η ΝΚΑ έγραψαν για το κατειλημμένο πολυτεχνείο τα ακόλουθα: «Άξιος ο μισθός τους! Την καλύτερη υπηρεσία προσφέρουν στα αφεντικά τους που δεν είναι άλλος από το κράτος, την κυβέρνηση και την Αμερικάνικη Πρεσβεία.» [3]. Έτσι, σύμφωνα με το πιο «ριζοσπαστικό» κομμάτι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως είθισται να προβάλλεται, οι καταληψίες του πολυτεχνείου ήταν μισθοφόροι πληρωμένοι από την Αμερικανική Πρεσβεία!

Θα μπορούσαν να παρατεθούν δεκάδες παραδείγματα από το παρελθόν αλλά ας αρκεστούμε σε αυτά, τα οποία είναι επαρκώς ενδεικτικά και τεκμηριώνουν ότι οι φυσικοί, πρωτογενείς φορείς της προβοκατορολογίας δεν είναι «σκοτεινά» κέντρα αγνώστου προέλευσης, αλλά συγκεκριμένα πολιτικά κέντρα της κομμουνιστικής αριστεράς. Από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ έως τους μουλούδες και άλλα γκρουπούσκουλα. Όλοι αυτοί, οι ιστορικοί εχθροί του αναρχικού κινήματος, οι πρεσβευτές της «δικτατορίας του προλεταριάτου» είτε ως τιμητές των γκούλαγκ και των δολοφονιών των αντιφρονούντων στα πάλαι ποτέ καθεστώτα του υπαρκτού, είτε ως αναθεωρητικές ουρές της σοσιαλδημοκρατικής, κυβερνώσας αριστεράς. Η ρίζα του κακού βρίσκεται σε αυτούς, οι θεωρίες περί προβοκατόρων προέρχονται πάντα από αυτούς.

Τα ίδια κέντρα «προβοκατορολογίας» λειτούργησαν και τις μέρες αυτές. Με πρώτο το ΚΚΕ που απ’ την Κυριακή 5 Μαρτίου ξεκίνησε την ενορχήστρωση του βρώμικου σχεδίου συκοφάντησης. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο Σύλλογος Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας που ελέγχεται από το κόμμα, ο οποίος έγραψε πως μετά τις συγκρούσεις μέλη του εντόπισαν αυτοκίνητο που επέβαιναν ματατζήδες και…κουκουλοφόροι και μετέφεραν εύφλεκτο υλικό, ολοκληρώνοντας την καταγγελία καλώντας την κυβέρνηση «να μαζέψει τους μηχανισμούς της»! Ακολούθησαν ως είθισται οι υπόλοιποι εκ της «εξωκοινοβουλευτικής» οι οποίοι κατά την διάρκεια των συγκρούσεων ήταν και προκλητικότατοι, έβγαζαν βίντεο, ύβριζαν χυδαία και σε ορισμένα παραδείγματα χρειάστηκε η απόσπαση των κινητών τους και η επιστροφή τους μετά την διαγραφή των καταδοτικών καταγραφών. Για την ιστορία ανάλογα συνέβησαν και στην απεργιακή κινητοποίηση του Νοεμβρίου στην κάτω πλευρά του Συντάγματος και συγκεκριμένα με μέλη του ΣΕΚ.

Οι αντιρρήσεις που υπάρχουν ως προς τις συγκρούσεις, αντί να εκφράζονται ως τέτοιες, δηλαδή ως τακτικές διαφωνίες και ως διαφωνίες επί των πρακτικών, καταλήγουν τις πιο πολλές φορές να διαιωνίζουν τις προερχόμενες από την αριστερά προβοκατορολογίες. Θα πρέπει όμως να υπογραμμίσουμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που τις μέρες αυτές αναπαράγουν τις συκοφαντικές προσβολές, που παρουσιάζουν διαδηλωτές ως «ασφαλίτες» και «προβοκάτορες» δεν είναι οργανωμένα μέλη κομμάτων, πόσο μάλλον στελέχη των ηγεσιών τους. Πολλοί που τα αναπαράγουν είναι ακόμα και άνθρωποι που διάκεινται φιλικά προς την αναρχία. Είναι άνθρωποι που πρέπει να τους απευθυνθούμε και όχι να τους απαξιώσουμε. Ασφαλώς δεν είναι αυτοί που δημιούργησαν το ψευδές υλικό που διακινείται και οι ίδιοι άκριτα αναπαρήγαγαν. Αν θέλουμε να βρούμε τους πολιτικούς υπευθύνους, τα πολιτικά «κέντρα» διασποράς προβοκατορολογίας, ήδη περιγράψαμε ποια είναι. Η ιδεολογική και πολιτική διαπάλη επί του ζητήματος των συγκρούσεων στις διαδηλώσεις, δεν μπορεί να περιοριστεί στην απόκρουση της συνωμοσιολογίας αλλά να φτάσει στην ρίζα, στο υπόβαθρο της αντιπαράθεσης: στην χρησιμότητα ή μη των συγκρούσεων.

Για να φτάνει κανείς να αποδέχεται ότι οι διαδηλωτές που συγκρούονται με τους κρατικούς μηχανισμούς είναι πληρωμένοι πράκτορες, προβοκάτορες και ασφαλίτες, θα πρέπει να έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν ένα τέτοιο αφήγημα να γίνει πιστευτό. Θα πρέπει να έχει πειστεί πρώτα και κύρια ότι οι συγκρούσεις συμφέρουν το κράτος και την εκάστοτε κυβέρνηση, για να μπορέσει και να αποδεχτεί κάτι τέτοιο. Αν βγάλουμε από την εξίσωση τους σταλινικούς και τους οπορτουνιστές των οποίων η προβοκατορολογία κρύβει πολιτικές σκοπιμότητες, η πραγματικότητα είναι πως η πλειοψηφία όσων διατείνονται ότι οι μαζικές διαδηλώσεις «διαλύονται» λόγω των «στημένων επεισοδίων» είναι άνθρωποι που σπανίως διαδηλώνουν και η γνώση τους είναι ελάχιστη για το τι πραγματικά συμβαίνει. Ίσως κάποιοι εξ’ αυτών να διδάχτηκαν απ’ την πρόσφατη απεργία, με την απρόκλητη επίθεση των κατασταλτικών δυνάμεων στο μπλοκ της ΣΒΕΟΔ και κατ’ επέκταση σε ολόκληρη την διαδήλωση, η οποία σε έναν βαθμό αναχαιτίστηκε επιθετικά από εκείνους που κατηγορούνται ως «προβοκάτορες».

Εμείς οι αναρχικοί που έχουμε καταπιεί τους δρόμους και έχουμε διοργανώσει και συμμετάσχει σε αναρίθμητες διαδηλώσεις σε αντίθεση με τους ανθρώπους που περιστασιακά διαδηλώνουν και μιλούν για «προβοκάτσιες» καταπίνοντας αμάσητα τις θεωρίες των προαναφερθέντων, όχι μόνο γνωρίζουμε πολύ καλύτερα τι ισχύει και τι δεν ισχύει, αλλά είμαστε και οι κατ’ εξοχήν αρμόδιοι για να το εξηγήσουμε. Εδώ ωστόσο ξεκινάει ένα πρόβλημα. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να εξοργιζόμαστε απέναντι σε θεωρίες που μας ταυτίζουν με «σκοτεινούς μηχανισμούς» τόσο από πολιτικής άποψης όσο και από αξιακής. Δεν γίνεται δηλαδή με τόσες συλλήψεις, τόσους αιχμαλώτους, τόσους βασανισμένους, να έρχονται και να μας υβρίζουν από πάνω. Αλλά η οργή πρέπει να κατευθύνεται, με πολιτικούς όρους προς τους φορείς αυτών των απόψεων και όχι σε αυτούς, που πολύ προβληματικά τις αναπαράγουν. Αν θέλουμε οι μαχητικές πρακτικές να κοινωνικοποιηθούν δεν θα πρέπει να τις αντιλαμβανόμαστε ως ξεκομμένες ιδιοκτησιακές μας πρακτικές βλέποντας τες έξω από την ταξική και κοινωνική πάλη, σαν ένα πεδίο δικής μας σύγκρουσης με τους ένστολους φρουρούς, το οποίο δεν χωράει κανέναν. Με αυτό τον τρόπο αντίληψης καταλήγουμε αυτοαναφορικά να περικλείνουμε την μαχητική πλευρά της κοινωνικής αντίστασης ως υπόθεση αποκλειστικά δική μας και να βλέπουμε εχθρικά όποιον διαφωνεί ή δεν την αντιλαμβάνεται. Και νομοτελειακά επιτείνουμε τόσο την αυτοπεριθωριοποίηση μας όσο και την συνθήκη της πλήρους αποξένωσης του αναρχικού κινήματος από ευρύτερες κοινωνικές και ταξικές δυνάμεις.

Ακόμη και κατά την διάρκεια των συγκρούσεων, είναι λανθασμένο να μην μιλάμε, επί τόπου, με τον κόσμο που «διαμαρτύρεται». Έτσι αφήνουμε ένα κομμάτι, κυρίως νεολαιίστικο, να τον υβρίζει χυδαία και απολίτικα όπως σε πολλά παραδείγματα συνέβη στις 5 και 8 του Μάρτη, αλλά που και πάντα συνέβαινε. Όσο δύσκολο κι αν είναι ένα τέτοιο εγχείρημα μέσα σε ένα πλαίσιο μάχης, άλλο τόσο αναγκαίο είναι. Πολλοί το κάνουμε, πάντα το κάναμε. Είναι διαφορετική φυσικά η αναγκαία διακοπή της καταδοτικής καταγραφής των συγκρούσεων από κομματικά μέλη και διαφορετικό να αντιμετωπίζουμε συλλήβδην ως εχθρό όποιον διαμαρτύρεται προς την λάθος πλευρά.

Δομικότερα, θα πρέπει να εκτοπίσουμε όλη αντίληψη που μας διακατέχει διαχρονικά για τις απεργίες, τις μαζικές διαδηλώσεις, τα μεγάλα ραντεβού, σύμφωνα με την οποία αρκεί κάποιο μπλοκ στην ουρά, μερικές ετοιμασίες μπουκαλιών και λίγες προπαγανδιστικές αφίσες ή διαδικτυακά καλέσματα. Μόνοι μας περιθωριοποιούμαστε είτε ως οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις είτε ως μάχιμες ορδές. Αν θέλουμε πρωταγωνιστικό πολιτικό ρόλο κι αν θέλουμε την πλατιά κοινωνική υιοθέτηση μαχητικών πρακτικών θα πρέπει να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Από την προετοιμασία, την οργάνωση και την προπαγάνδιση των διαδηλώσεων σε κάθε γειτονιά και κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε χώρο σπουδών, μέσα από τις πολιτικές και ταξικές μας οργανώσεις, έως την μαχητική οργάνωση, σχεδιασμένα και μέσα από την δημιουργία υποδομών δράσης και αυτοάμυνας. Αν θέλουμε την μετατόπιση των αντιλήψεων ως προς τις συγκρούσεις στο πλαίσιο των μεγάλων κοινωνικών και ταξικών διαδηλώσεων θα πρέπει να αντιπαρατεθούμε πολιτικά με τους φορείς της προβοκατορολογίας αλλά και να πείσουμε τον κόσμο για την σημασία της έμπρακτης αντίστασης.

Ως προς το τελευταίο, το πιο σημαντικό είναι οι οργανωμένες δυνάμεις του αναρχισμού να συμπεριλάβουμε στην κοινωνική και ταξική μας απεύθυνση τα ζητήματα αυτά και να διαχύσουμε, συστηματικά και με πολιτική σοβαρότητα, την αλήθεια. Να μιλήσουμε για τον κοινωνικό χαρακτήρα των συγκρούσεων, την αναγκαιότητα τους για την αναχαίτιση της κρατικής καταστολής και την αμφισβήτηση της κρατικής παντοδυναμίας, την χρήση της βίας ως αντιστασιακή αυτοάμυνα ή δευτερογενής επίθεση στην προηγηθείσα κρατική και καπιταλιστική βία. Να μιλήσουμε, στην βάση ζωντανών παραδειγμάτων, για την σημασία των μαχητικών αγώνων, για την αύξηση της αποτελεσματικότητας τους όταν συμπεριλαμβάνουν αντιστασιακές πρακτικές, για την αναγκαιότητα της αυτοπροστασίας και της μαχητικής οργάνωσης των μεγάλων διαδηλώσεων κ.λ.π.

Θα πρέπει, τέλος, να αλλάξουμε την αντίληψη μας για τα «μεγάλα ραντεβού» και να πάψουμε τον αυτοεγκλωβισμό μας είτε ως το μάχιμο κομμάτι στην ουρά της αριστεράς είτε ως περιθωροποιημένο στοιχείο αποκομμένου πυροκροτητή. Θα πάψουμε να είμαστε ουρές όταν ένα πλατύ μέτωπο αναρχικών δυνάμεων, ταξικών σωματείων βάσης, φοιτητικών σχημάτων, από τα κάτω κοινωνικών φορέων θα διαρρήξει οριστικά τις σχέσεις με τις προσυγκεντρώσεις των Χαυτείων και θα στήσει μαζικές, μαχητικά οργανωμένες και πλατιά προπαγανδισμένες ανεξάρτητες διαδηλώσεις. Ας παραμείνουν τα Χαυτεία στις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και τους εξωκοινοβουλευτικούς νεροκουβαλητές τους, η Κλαυθμώνος στις εργοδοτικές ηγεσίες του ξεπουλημένου συνδικαλισμού και η Ομόνοια στους σταλινικούς. Κι ας επιχειρήσουμε να φύγουμε απ’ τις ουρές και το περιθώριο τους τόσο για λόγους αγωνιστικής αξιοπρέπειας (δεν γίνεται να είμαστε ουρά των συκοφαντών μας) όσο και για λόγους αποτελεσματικού διαχωρισμού απ’ τις δυνάμεις της αστικής διαχείρισης και των «δικτατοριών του προλεταριάτου» έτσι ώστε να αποκτήσουμε σαφή πολιτική διακριτότητα και να παραταχτούμε στον δρόμο και παντού ως το αντίπαλο δέος του συστήματος, των υποψήφιων διαχειριστών του και των γραφικών αγκιτατόρων που προσμένουν την ανάσταση της μαμάς ρωσίας.

Μ.

anarchism.espivblogs.net

Παραπομπές
1) https://athens.indymedia.org/post/1344914/
2) https://athens.indymedia.org/post/1580079/
3)https://narnet.gr/articles/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CE%B5%CF%85%CE%B8%CF%8D%CE%BD%CE%B7...CF%82

Solidarity statement with the anarchist prisoner Alfredo Cospito

The resistance of Alfredo Cospito against the the inhuman 41-bis, the isolation confinement system of Italian Prison, echo all around the world. Some internationalists currently in Rojava, Kurdistan, came together to show our solidarity and send our love and strength to the comrade Alfredo. His resistance against the repression of the Italian state inspires us, we see it as an example of militant struggle and we see it as part of the struggle we are also fighting for. The struggle for freedom, for a free life, against prisons, against domination, against nation-state.

Prison shows the true face of nation-states, that even when they call themselves “democratic”, relay on repression, punishment and isolation to perpetuate its system of oppression and domination. This brutal and life-denying methods are something that many comrades have experienced and are still resisting. The non-life of the prison system must be resisted by all means possible, and hunger strike is often a desperate action to question their power, to regain agency in an environment that tries to impose total submission. To refuse nutrition, a fundamental need of life, is an action of resistance that sends a clear message: “I will not submit to your authority. I don’t accept your brutality and I’m ready to sacrifice my life to resist”. Anarchists know that well, and kurds too. The resistance of kurdish militant in Amed prison on the 80’s are an example of that resistance. In Rojava we learn about it, and the words of Kemal Pir are a beautiful example of that resistance: "We love life so much that we are ready to sacrifice our lives for it".

We have come to Rojava from different parts of the world to join this revolution, to struggle here in solidarity with the peoples of this region, and the revolutionary values and society we are building here. We recognize that all struggles against oppression are connected, that we become stronger by relating and supporting each other in our struggle, because we all have a common aim: free life. Alfredo fought the Italian state, attacked its institutions and challenged its authority. He did not hesitate to take action against a system of domination that oppress people, knowing that repression may follow his actions. And in front of this repression, he did not bend. He stands today as an example of resistance, is for that we salute his determination and his struggle.

Fuori Alfredo dal 41-bis!
International solidarity with political prisoners!
Against all cages and the system that makes them!

Statement in solidarity 0.17 Mb