El pasado lunes 21 de febrero de 2022, la Corte Constitucional de Colombia, respondiendo a la demanda colectiva interpuesta por la campaña feminista Causa Justa, declaró, por estrecha mayoría, la legalidad de la interrupción voluntaria del embarazo en el país hasta la semana 24 de gestación (aproximadamente 5 meses y medio de embarazo). Con esta sentencia se ha logrado una gran victoria para todas las mujeres y personas con capacidad de gestar, que hoy celebramos.

Se despenalizo por la lucha feminista

El pasado lunes 21 de febrero de 2022, la Corte Constitucional de Colombia, respondiendo a la demanda colectiva interpuesta por la campaña feminista Causa Justa, declaró, por estrecha mayoría, la legalidad de la interrupción voluntaria del embarazo en el país hasta la semana 24 de gestación (aproximadamente 5 meses y medio de embarazo). Con esta sentencia se ha logrado una gran victoria para todas las mujeres y personas con capacidad de gestar, que hoy celebramos.

Desde 1970 el aborto legal es una demanda central del movimiento feminista en el país por el profundo impacto que tiene la maternidad obligatoria a la hora de limitar la autonomía personal y sexual de las mujeres y personas gestantes. Así, a finales de 1990, tras años de movilización del movimiento de mujeres y disidente, se consiguió un importante avance cuando en 2006, y tras el infame caso de parto forzado que condujo a la muerte de Marta Sulay Gonzales, la Corte despenalizó el aborto en tres casos: violación, riesgo para la salud física o mental de la madre y malformaciones graves del feto. De forma más reciente, la consolidación del movimiento feminista latinoamericano impactó positivamente en el país y se fortalecieron diversas iniciativas que, desde 2020, se articularon y lograron masificar las convocatorias por el aborto legal del 28 de septiembre.

La lucha pasa ahora por incorporar nuevas tareas como exigir la aplicación de esta práctica de manera segura, gratuita y eficaz, en un sistema de salud que hasta hoy impone fuertes e ilegales trabas burocráticas a los casos extremos de interrupción voluntaria del embarazo. Esto en un sector desigual, fragmentado y privatizado con Hospitales e Instituciones Prestadoras de Salud (IPS) quebradas y vaciadas de personal; con Entidades Promotoras de Salud (EPS) que restringen procedimientos y velan por un multimillonario negocio privado sobre la base de recursos públicos y donde sigue vigente el autoritarismo de las ordenes y sectas religiosas católicas, históricamente fuertes ante la ausencia de salud pública. Por eso, las futuras luchas por la aplicación de aborto en el actual sistema de salud se conectan con la pelea de un nuevo sistema público, laico, gratuito, financiado y de sensibilidad feminista.

Los nuevos campos de disputa no pueden llevarnos a olvidar la viejas tareas que pasan por la continuación de la pelea hasta la plena legalización del aborto sin restricciones, el desprocesamiento judicial y la reparación de todas las mujeres judicializadas por abortar y el fortalecimiento de los aún insuficientes esfuerzos por la educación sexual integral en todo los niveles educativos así como la garantía de medidas de anticoncepción y planificación gratuitas.

No podemos dejar de señalar que la estrategia de presión judicial, por lo que ha optado la mayoría del movimiento de mujeres y disidencias sexuales, ha mostrado logros y también importantes limitaciones. Sin embargo, parece bastante claro que muchos de los cambios legales solo surgieron después de años de movilización, lucha y propaganda, así como de avances en la organización autónoma y la capacidad de autogestión de las mujeres y las disidentes que empezaron a posicionar la demanda por el aborto en el debate político y en la opinión pública. El cambio que hoy vivimos no se explica porque las demandas judiciales del pasado hayan sido obra de malas abogadas y las actuales demandas lo hayan sido de buenas especialistas, sino porque la propia actividad independiente, de un creciente y activo movimiento de mujeres y disidencias de sexo y género, modificó el terreno cultural y político sobre el que operan las legislaciones.

El actual logro no debe hacernos perder la perspectiva de la situación general; las elites conservadoras de los poderes públicos siguen ahí, los sectores antiderechos mantienen su hegemonía sobre el poder económico, ejecutivo y legislativo a nivel nacional y regional, y los fundamentalistas religiosos son una fuerza política y cultural importante. La capacidad de los tradicionalistas para movilizarse en defensa del orden patriarcal sigue viva, como lo muestra el caso de su fuerte respuesta en 2016 ante la propuesta de educación sexual promovida por el Ministerio de Educación Nacional. Lo anterior, tras el proceso judicial surgido del infame caso de discriminación institucional, ejercido contra el estudiante libertario y disidente sexual, Sergio Urrego y que se concretó en una movilización clerical repleta de desinformación y odio a la diversidad, con la que la derecha religiosa logró tumbar los lineamientos en la calle y, con ella, a la ministra neoliberal Parody. Por eso, hoy resulta tan urgente la tarea de avanzar en una educación sexual integral y liberadora, desde adentro y desde afuera de las instituciones escolares.

Es tiempo de celebrar pero también de fortalecer el movimiento y continuar la lucha contra el patriarcado y el capitalismo.

¡Por el derecho a decidir y la despenalización total del aborto!
¡Arriba las que luchan!

Grupo Libertario Vía Libre

Το γεγονός ότι μετά από χρόνια αγώνα για την ισότητα και ελευθεριότητα, τα πρότυπα άντρα είναι αποδεκτά, είναι πηγή προβληματισμού και κριτικής και για τα δύο φύλα. Εφόσον πέρα από την ανάγκη αποδοχής του αναρχικού υπάρχει και η αποδοχή και θαυμασμός από όλα τα φύλα που επικροτούν τη μάτσο εμφάνιση και συμπεριφορά του αρσενικού. Προφανώς, οι εξαιρέσεις υπάρχουν και είναι η ελπίδα για βελτίωση της υφιστάμενης κατάστασης.

Η έμφυλη προπαγάνδα της Αναρχίας - Έμφυλα οδοφράγματα

Περίληψη

Οι έμφυλοι ρόλοι είναι καθορισμένοι ακόμα και σε κοινωνικές ομάδες που διακατέχονται από πολιτικά πιστεύω που αντιτίθεται στην κανονικότητα. Συγκεκριμένα, ο αναρχικός χώρος διατηρεί πολύ παγιωμένες σεξουαλικές ταυτότητες που συμφωνούν σε μεγάλο βαθμό με τις συστημικές και προβάλονται μέσα από τα προπαγανδιστικά μέσα που χρησιμοποιεί. Κατα αυτόν τον τρόπο συγκαλείται μία συλλογική ταυτότητα που επιτάσσει συγκεκριμένη εμφάνιση και συμπεριφορά για όσους θέλουν να ασπαστούν την ιδεολογία και τη δράση.

Εισαγωγή

Μετά από χρόνια παρατήρησης αυτού του πολιτικού χώρου, είναι πιθανό κάποιος να εντοπίσει ισχυρά φαντασιακά που αφορούν τα κοινωνικά φύλα στην «κοινότητα της Αναρχίας». Όμως, δεν θεωρείται ότι υπάρχει μία συμπαγής ταυτότητα για τα φύλα σε αυτό τον πολιτικό χώρο, αλλά μέσα από τις απεικονίσεις του κινήματος ξεχωρίζουν κάποια έμφυλα χαρακτηριστικά που καθορίζουν το επιθυμητό.

Η αναρχική κοινότητα θεωρείται σε αυτή τη μελέτη ως μία κοινωνική ομάδα που έχει πολιτικοποιημένα χαρακτηριστικά, απαραίτητη συνθήκη για να «προκαλέσει» κίνημα. Οπότε, η εικόνα που μελετάται αφορά την κοινωνική ταυτότητα μίας πολιτικοποιημένης κοινότητας.

Αν και ο αναρχικός χώρος προβάλλεται ελευθεριακός στο πεδίο της πολιτικής και της σεξουαλικότητας, τα πρότυπα των δύο φύλων που αναπαράγονται και γίνονται αποδέκτες θαυμασμού έχουν κάποια συγκεκριμένα γνωρίσματα. Αυτά λοιπόν αφορούν τόσο την εξωτερική εμφάνιση όσο και τη συμπεριφορά τους στο δημόσιο χώρο και δη στο δρόμο και τις διαδηλώσεις. Συγκεκριμένα, σε αυτή την έρευνα εντοπίζεται η εικόνα του «Συγκρουσιακού» Αναρχικού μέσα από τις εικόνες προπαγάνδισης του ευρύτερου πολιτικού χώρου. Το χαρακτηριστικό της σύγκρουσης που είναι σύμφυτο με το αναρχικό φαντασιακό εν γένη παρουσιάζεται σε πληθώρα μέσων προβολής των αγώνων του κινήματος.

Ως αντιπροσωπευτικές εικόνες επιλέγονται αυτές που συγχέονται με οδομαχίες και αντιστάσεις που αφορούν των αντιεξουσιαστικό - αναρχικό κίνημα της Ελλάδας αλλά και άλλων χωρών. Τα μέσα αυτά χρησιμοποιούν τόσο εικόνες όσο και φωτογραφίες για να προκαλέσουν την ανάγνωσή τους από το αντίστοιχο κοινό που θαυμάζει και ασπάζεται αυτά τα πρότυπα ή ακόμα και από το τμήμα εκείνο της κοινωνίας που τα απορρίπτει έντονα. Εξάλλου, η πρόκληση ήταν πάντα αναγκαία στην πολιτική εικόνα των αναρχικών.

Σε αυτή την εργασία αρχικά, επιχειρείται να δοθεί κάποιος προσδιορισμός του αναρχικού χώρου και της συλλογικής ταυτότητας του με μεγάλη επιφύλαξη. Επίσης, παρουσιάζεται το φαντασιακό του άντρα αναρχικού, η σχέση του με τις οδομαχίες και η ταύτισή του με τις προπαγανδιστικές εικόνες του κινήματος.

Στη συνέχεια παρουσιάζονται 5 αφίσες που επιλέχθηκαν σκοπίμως ώστε να αναδειχθεί η έμφυλη διάσταση της αναρχικής προπαγάνδας και η συλλογική ταυτότητα που προβάλλεται στα προπαγανδιστικά μέσα με στόχο την ισχυροποίηση των προτύπων και των αξιακών της αναρχίας.

Αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος

Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορεί να προσδιοριστεί ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος ως κίνημα ή ομοιογενής κοινότητα. Σε αυτή την εργασία όμως χρησιμοποιούνται οι παραπάνω όροι για να διευκολυνθεί η αναφορά σε αυτή την ιδιαίτερη, δυναμική και ετερογενή ομάδα.
Ο προσδιορισμός του χώρου αυτού είναι ιδιαίτερα υποκειμενικός και ακόμα και η αναφορά στις διαφορες επίσημες ετοιμολογίες θα αποκλείσει μεγάλα τμήματα της κοινότητας και θα δημιουργήσει αυστηρά όρια που δεν είναι πάντα αποδεκτά. Ακόμα και οι γνωστοί «πατέρες» της αναρχίας επιθυμούσαν να διαχωριστούν οι ομάδες τους ώστε να μην επωμίζονται τις πράξεις των υπολοίπων στην ευρύτερο κίνημα(Ανώνυμες, 2008). Παρατηρείται όμως σε ένα μεγάλο σύνολο της κοινότητας τόσο της αθηναϊκής όσο και της ελληνικής και σε ορισμένες περιπτώσεις και της ευρωπαϊκής η αναφορά σε συγκεκριμένες εικόνες που αφορούν την επιθυμητή έμφυλη συμπεριφορά και όψη.

Συνεπώς, εντοπίζονται στα πλαίσια του πυρήνα και τις περιφέρειας αυτού του χώρου κάποια άτομα που είναι επικρατέστερα, είδωλα, πηγές μίμησης. Αν και είναι άκρως ειρωνικό ως προς τις τυπικές αρχές αυτού του χώρου, υπάρχουν άτομα που υπερέχουν και προβάλλονται όχι μόνο προσωπικά αλλά και από τους γύρω τους ως πιο σημαντικά. Αυτό αναφέρεται στην ιδιαίτερη – γιατί τα εμπλεκόμενα άτομα εκφράζουν την αντίθεσή του ως προς αυτό - κοινωνιολογία του ευρύτερου χώρου που υπακούει ουσιαστικά στην ιεράρχηση των ατόμων σύμφωνα με την εικόνα τους.
Ιδεολογικά ακόμα, ένα μεγάλο κενό στον στοχασμό αυτής της κοινότητας είναι το «έμφυλο». Οι «επιφανείς» του κινήματος δεν αναδεικνύουν το θέμα, ούτε προβληματίζονται πάνω σε αυτό (Martínez, Huertas, 2009), δεν αφήνουν καν χώρο να αναπτυχθεί διάλογος με αποτέλεσμα να μην είναι από τα κύρια ζητήματα αλλά διατηρώντας με τη σιωπή αυτή τις ισορροπίες που τους προσφέρουν τα προνόμια τους. Αντιθετα, υπάρχουν ελάχιστες ομάδες - αν και αυξάνονται - που ασχολούνται με το πεδίου του έμφυλου και είναι σχεδόν αποκλειστικά θεματικές. Οι πολιτικές ομάδες που στα πλαίσια της δραστηριότητας τους θέτουν και θέματα έμφυλων συμπεριφορών είναι λίγες και απασχολούνται με το θέμα συνήθως αρκετά επιφανειακά και βιβλιογραφικά ακολουθώντας την επικαιρότητα (π.χ. ομοφοβικές επιθέσεις) ή την τάση άλλων ευρωπαϊκών χωρών που έχουν αναπτύξει μία ισχυρότερη κουλτούρα πάνω στο θέμα.

Σύμφωνα και με το φαντασιακό της ομάδας αυτής τόσο εσωτερικό όσο και αυτό που διατηρεί το καθεστώς και η υπόλοιποι κοινωνία, ο άντρας υπερέχει αριθμητικά και ως προς τη δράση σε αυτή.

Το Alpha male 1

Το φαντασιακό του αναρχικού αρσενικού αφορά τόσο την εσωτερική κατανάλωση της κοινότητας όσο και την εικόνα που έχει ενστερνιστεί η κοινωνία για αυτόν. Αυτά τα πρότυπα τα οποία αυθόρμητα είναι συνυφασμένα με το κίνημα δημιουργούν ένα φαντασιακό ως προς τον αποδεκτό, επιθυμητό άντρα του κινήματος που καθορίζουν και τον τρόπο ζωής μεγάλου ποσοστού της κοινότητας.

Πρωτίστως, τα εξωτερικά γνωρίσματα ταυτίζονται σε κάποιο βαθμό με αυτά των δυτικών προτύπων. Συγκεκριμένα, προβάλλονται σώματα υγιή, γυμνασμένα και αρτιμελή όπως προβάλλονται από διαφημιστικές καμπάνιες δυτικών κοινωνιών με την κύρια διαφορά την ενδυμασία και τον χώρο που τους περιβάλλει. Ίσως να μην είναι τυχαίο ότι η εικόνα του αναρχικού γίνεται από άλλα τμήματα της κοινωνίας ένα υποκείμενο μυστηρίου και θαυμασμού για τη ρωμαλεότητά του και τη μυστήρια ταυτότητά του. 2

Πέρα από αυτά όμως και οι συνήθειες των υποδειγμάτων της κοινότητας εναρμονίζονται με αυτές της πατριαρχικής κοινωνίας που την περιβάλει. Παρατηρούνται αντιδράσεις όπως καταναλωτικότητα, ματαιοδοξία, δημιουργία ειδώλων και ενός εσωτερικού “star system”, τραμπουκισμός του διαφορετικού και σεξισμός θυμίζοντας έντονα οποιαδήποτε άλλη συμβατική κοινωνική ομάδα της πόλης. Ανακαλούνται μάλιστα γνωρίσματα που θεωρητικά, το κίνημα εχθρεύεται και πολεμάει. Τελικά αυτό που αλλάζει ανάμεσα στον τρόπο ζωής του αναρχικού και ατόμων από άλλες ομάδες είναι οι παράμετροι μέσα στις οποίες πραγματώνονται όλα τα παραπάνω.

Διαδηλώσεις και κοινωνική συλλογική ταυτότητατα

Σύμφωνα με θεωρία του τομέα της κοινωνιολογίας της δεκαετίας του ’80, ο κύριος λόγος για να εξεγερθεί ένα άτομο είναι η ταύτιση του με τη συλλογική ταυτότητα της ομάδας που διαδηλώνει(Van Stekelenburg, Klandermans, 2010). Οι κοινωνιολόγοι μάλιστα θεωρούν τη συλλογική ταυτότητα ως κινητήρια δύναμη των κινημάτων(Van Stekelenburg, Klandermans, 2010). Η ατομική ταυτότητα είναι το σύνολο των φαντασιακών του ατόμου, είναι ο τρόπος που κάποιος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του και τους άλλους. Επίσης πρόκειται ουσιαστικά για την θέση του ατόμου στην κοινωνία. Αντίστοιχα, η συλλογική ταυτότητα αφορά μία πιο συμπαγή εικόνα για τη θέση του ατόμου, το οποίο είναι εξαρχής αποδεκτό και κατέχει μία θέση σε αυτή την κοινωνία μέσω της συλλογικότητας που ασπάζεται.

Όμως για να θέλει να ανήκει κάποιο άτομο σε μία κοινότητα πρέπει να είναι επιτυχημένη στα αξιακά του. Έτσι, για την επιτυχία της συλλογικής ταυτότητας πρέπει η ομάδα να είναι αποδεκτή και υποκείμενο θαυμασμού(Van Stekelenburg, Klandermans, 2010). Αυτού του είδους η ομάδα τείνει να διατηρεί τα μέλη της και μέσω της σταθερότητάς τους να ισχυροποιεί τους συλλογικούς δεσμούς. Το άτομο τότε σκέφτεται και δρα σαν μέλος του συνόλου πρώτα και μετά σαν μονάδα, δεσμεύεται με τους κανόνες της και ασπάζεται τα ιδανικά της. Κατά επέκταση σε πολιτικά μορφώματα όπως αυτό της αναρχίας όσο πιο αποδεκτό και ταυτισμένο είναι το άτομο με την ομάδα, τόσο περισσότερο θα υπακούει στα πρότυπά της(Van Stekelenburg, Klandermans, 2010), θα εκπληρώνει τις επιθυμίες της εικόνας της ομάδας.

Σύμφωνα με τα παραπάνω, μπορούμε να θεωρήσουμε την αναρχική κοινότητα ως ένα γκρουπ με χαρακτηριστικά που το καθιστούν ριψοκίνδυνο, ρομαντικό, μυστήριο και ατρόμητο, ποιότητες που μπορούν να γίνουν έπιφανειάκα επιθυμητές από άτομα που αναζητούν μία ριζοσπαστική συλλογική ταυτότητα, μία θέση. Παράλληλα, η συλλογική αναρχική ταυτότητα δεν αντιτίθεται στα βαθύτερα πρότυπα εμφάνισης της δυτικής κοινωνίας ούτε σε χαρακτηριστικά που ενισχύουν την πατριαρχία και την κατανάλωση. Ίσως η συνέπεια με κανόνες που διέπουν όλη την κοινωνία την καθιστούν σχετικά προσβάσιμη σε νέα μέλη και εύκολο να την υπακούει κάποιος και για αυτό και ισχυρή.

Αντίστοιχα, καθώς όσοι εισέρχονται γνωρίζουν την υπάρχουσα συλλογική ταυτότητα και την ασπάζονται ως ένα βαθμό, εάν αντιτεθούν μπορεί και να απορριφθούν. Αντίθετα, όσοι ενστερνίζονται τη συλλογική ταύτιση, θα δρουν με πιο έντονη συνείδηση του καθήκοντος και έτσι μπορεί να εξελιχθούν σε κορυφαίοι. Όλα είναι ένας φαύλος κύκλος που ισχυροποιεί την θεωρία ότι πρόκειται για μία ακόμα κοινωνική ομάδα με τα γνωρίσματα της να υπόκεινται σε κοινωνιολογικές θεωρίες και να εξαρτώνται ιδιαίτερα από την κοινωνική τους ταύτιση.

Ο δρόμος

Ο δημόσιος χώρος είναι φορτισμένος από ταυτότητες και έμφυλα χαρακτηριστικά που προκύπτουν από πλήθος αλληλεπιδράσεων και παραδοχών. Ταυτόχρονα, οι συγκρούσεις είναι ένα κύριο μέσο δράσης του χώρου αυτού. Οι οδομαχίες που πραγματοποιούνται στους δρόμους, στον εξωτερικό χώρο, στο αστικό κέντρο είναι φορτισμένες από αιώνες αγώνων. Ο δρόμος ήταν πάντα το πεδίο της δραστηριότητας όσων πολιτικοποιούνταν και προσπαθούσαν να αντιδράσουν στις υφιστάμενες συνθήκες.

Όμως παρά τη συμμετοχή και γυναικών σε διαδηλώσεις, είναι κρίσιμο να τονιστεί ότι οι δρόμοι ήταν και είναι οικειοποιημένοι από άντρες οι οποίοι ζούσαν κυρίως δημόσια, κοινωνικοποιούμενοι και πολιτικοποιούμενοι σε χώρους συνάθροισης που δεν προοριζόταν για γυναίκες οι οποίες στα πλαίσια της αναπαραγωγικής τους «αποστολής» περιορίζονταν κυρίως στη σφάιρα του σπιτιού και της γειτονιάς, στο ιδιωτικό(Martínez, Huertas, 2009). Ίσως φαίνεται ετεροχρονισμένο, αλλά οι αιώνες ιστορίας, γεγονότων, απεικονίσεων και συνήθειας μπορούν τελικά δύσκολα να ξεπεραστούν και να ανατραπούν οριστικά. Συνεπώς, πέρα από συγκεκριμένες ιστορικές στιγμές θεωρείται ότι μέχρι και μερικές δεκαετίες πριν, η συμμετοχή στα αστικά κινήματα είχε έναν έντονα έμφυλο προσδιορισμό που αφορούσε την κατανομή του ιδιωτικού και δημόσιου στα δύο φύλα και όχι τις ικανότητες (Martínez, Huertas, 2009).

Αναζήτηση των οδομαχιών

Με μία απλή έρευνα σε μηχανές αναζήτησης μπορεί κάποιος να διαπιστώσει ότι οι εικόνες που αντιστοιχούν σε λέξεις όπως αναρχία, οδοφράγματα, οδομαχίες και οι αντίστοιχες αγγλικές είναι σχεδόν αποκλειστικά εικόνες αντρών και αγοριών.
Το φαντασιακό ενισχύεται τόσο από τους φιλικά προσκείμενους των κινημάτων όσο και από τους πολέμιους. Η αναμετάδοση των οδομαχιών είτε αφορά την στηλίτευσή τους, είτε μία ρομαντική και συνήθως οπορτουνιστική συμπάθεια είτε την περηφάνια των εμπλεκόμενων αφορούν αποκλειστικά έμφυλα φορτισμένες εικόνες.

Παρά το ότι δεν απεικονίζει κάποια οδομαχία, είναι μία αφορμή για να αναφερθούν κάποιες πολιτικές ισορροπίες και συμμαχίες που επιδρούν στις σεξουαλικές ταυτότητες του χώρου.

Αφορά άτομα που έχουν εμπλακεί με μία οργάνωση και την ίδια την οργάνωση που ο λόγος της είναι σεξιστικός και δογματικός. Το φαντασιακό τους είναι το κυρίαρχο των αντρών αναρχικών και έχει να κάνει με συγκεκριμένη εμφάνιση, σωματική διάπλαση, αντρική υπεροχή στα πολιτικά δρώμενα καθώς και ρωμαλεότητα. Ακόμα τα άτομα που απαρτίζουν αυτή την ομάδα είναι ήδη υποκείμενα θαυμασμού από άντρες και γυναίκες καθιστώντας τα εμφανισιακά και συμπεριφορικά είδωλα σε νέες γενιές, διαιωνίζοντας των εικόνα του μάτσο αναρχικού και στις σύγχρονες γενιές.

Στην αφίσα βλέπουμε ζωγραφισμένο έναν άνδρα με δυτικό, πρωτοκοσμικό παρουσιαστικό που σπάει τα δεσμά του με το υπερφυσικό σώμα του. Παρά το ότι δεν είναι φωτογραφία, είναι ιδιαίτερα οξύμωρο ότι απευθύνεται σε ενήλικο κοινό που ασπάζεται ιδεώδη για αποδέσμευση από υφιστάμενα στερεότυπα.

Η αφίσα (πάνω) αυτή προέρχεται από την φωτογραφία που ακολουθεί. Η στιγμή είναι μία οδομαχία το καλοκαίρι του 2011 κατά τις μεγάλες διαδηλώσεις στην πλατεία Συντάγματος. Η εικόνα είναι δυνατή και χωρίς να φαίνεται πρωτίστως έμφυλη, η χρήση της σε αφίσα για κάλεσμα σε συγκέντρωση για την ίδια οργάνωση με την προηγούμενη της προσδίδει μία άλλη σημασία για τα πρότυπα της αναρχίας. Χρησιμοποιώντας μία ισχυρά συγκρουσιακή εικόνα επιθυμεί να συγκεντρώσει την προσοχή του αναγνώστη και να τον αφυπνίσει ώστε να αντισταθεί συμμετέχοντας στο κάλεσμα. Αυτό το επιχειρεί με την απεικόνιση μίας οδομαχίας στην οποία όπως αποκαλύπτεται από την φωτογραφία συμμετέχουν μόνο άντρες αλλά ακόμα και αν δεν γνωρίζει κάποιος αυτό, αναγνωρίζει μία συμπλοκή ανάμεσα σε έναν άντρα και την εξουσία.

Το πόστερ αυτό βρέθηκε σε γαλλικό αντιφασιστικό ιστότοπο και η επιγραφή του δηλώνει ότι «Η αναρχία είναι τάξη», η οποία είναι μία φράση του Προυντόν3 που ειδικά στο ευρύτερο ευρωπαϊκό κίνημα χρησιμοποιείται ευρέως σε προπαγανδιστικό υλικό. Τρία άτομα που με γρήγορη παρατήρηση τελούν ανδρικούς ρόλους κάθονται με επιβλητική στάση μπροστά από ένα σκηνικό οδομαχιών και συγκρούσεων. Σε συνδυασμό με την επιγραφή, προωθείται η εντύπωση ότι αντιπροσωπεύουν την «υπεύθυνη Αναρχία», η οποία δεν θα μπορούσε παρά να εφαρμόζεται από ατρόμητους άντρες.

Ο τίτλος και το πρόταγμα αποδεικνύουν την προπαγανδιστική ταυτότητα της αφίσας που προβάλει οδομαχίες που πραγματοποιούνται από πέντε αναρχικούς. Οι αποδοχή ότι πρόκειται για άτομα αυτής της ομαδας οφείλεται στην αμφίεση, τη συμμετοχή στις συγκρούσεις και προφανώς το σύμβολο της αφίσας. Ταυτίζεται έτσι ο επιθετικός λόγος και η επαναστατική δράση με τις ανδροπρεπείς φιγούρες της αφίσας.

Κλείνοντας, η τελευταία εικόνα είναι ιδιαίτερα εύγλωττη. Μπροστά από φλεγόμενα οδοφράγματα δύο άντρες – υπάρχουν και άλλα άτομα αλλά το βάρος εστιάζεται στα δύο – πανηγυρίζουν. Οι νικητές είναι άντρες και ατρόμητοι. Η φωτιά αναδεικνύει τη δύναμη και την ανδρεία όσων βρίσκονται αμέριμνοι κοντά της. Η υπογραφή του είναι ισχυρή και υπογραμμίζει την γενναιότητα των απεικονιζόμενων.

Μεθοδολογία

Πέρα από τη βιβλιογραφική έρευνα που είχε ιδιαιτερότητες λόγω του θέματος της μελέτης, χρησιμοποιήθηκαν και δεδομένα από συμμετοχική παρατήρηση του συγκεκριμένου χώρου και της συλλογικής του ταυτότητας.

Αρχικά η βιβλιογραφία που επιλέχτηκε αφορά κυρίως κείμενα πολιτικά και μπροσούρες από ομάδες και άτομα που ασχολούνται με το θέμα του «έμφυλου». Αυτά τα άτομα έχουν βιώσει τα φαντασιακά των κοινωνικών φύλων μέσα στο «κίνημα» και μπορούν να αποδώσουν μία μεν υποκειμενική όντας βιωματική αλλά και πιο ουσιώδη πληροφορία απέναντι σε αυτά.

Οι επίσημες πηγές που αφορούν το συγκεκριμένο θέμα είναι σημαντικές αν και περιορισμένες και πρέπει πάντα να εξετάζεται «ποιος γράφει, από ποια θέση, για ποιο θέμα». Πέρα από αξιόλογες μελέτες πάνω στην ψυχολογία και την κοινωνιολογία του κινήματος και των διαδηλώσεων είναι απαραίτητη και η παρατήρηση του συγκεκριμένου χώρου τόσο πολιτικού όσο και φυσικού.

Οπότε, ένα μεγάλο κομμάτι της έρευνας και κυρίως το ενδιαφέρον να πραγματοποιηθεί στηρίζεται στην συμμετοχική παρατήρηση ετών σε αυτό τον χώρο. Ειδικότερα, η συμμετοχή τόσο σε ευρύτερες πολιτικές και θεματικές ομάδες ακόμα και σε κάποιες με θεματική το έμφυλο σε συνδυασμό με τη συμμετοχή σε κοινωνικά δρώμενα της ευρύτερης κοινότητας ήταν η πηγή προβληματισμού και προσδιορισμού κάποιων πατριαρχιών χαρακτηριστικών της συλλογικής εικόνας των αναρχικών.

Επίλογος

Η αστική εμπειρία δεν είναι ουδέτερη (Martínez, Huertas, 2009) έτσι και οι οδομαχίες. Οι αφίσες που επιλέχθηκαν, σκοπίμως περιείχαν κάποιες από τις απεικονίσεις του άντρα αναρχικού ως επαναστάτη, «ανδρείου» και ατρόμητου. Σε κάποιες από αυτές, ο λόγος μπορούσε να αναλυθεί για περαιτέρω έμφυλη προσέγγιση της προπαγανδιστικής τάσης των αναρχικών. Επίσης, υπάρχει ένα πολιτικό υπόβαθρό πίσω από κάποιες αφίσες, άτομα, ομάδες που φορτίζουν τις αφίσες με πολλά νοήματα που αφορούν τις κοινωνικές ταυτότητες της αναρχίας αλλά για λόγους ασφαλείας δεν θα ήταν συνετό να αποκαλυφθούν σε μία εργασία.

Στα πλαίσια αυτής της έρευνας εντοπίστηκαν και προπαγανδιστικά υλικά που περιείχαν γυναικείες απεικονίσεις ακόμα και σε συγκρουσιακό ρόλο – σε κάποιες ήταν η προσωποποίηση της ομορφιάς και της ελευθερίας. Πρέπει όμως να τονιστεί η προσπάθεια κάποιων μικρών τμημάτων του κινήματος να αναδείξουν το έμφυλο μέσα από τις εικόνες.

Επίσης, λόγω της ενδυμασίας κατά τις οδομαχίες δεν είναι πάντα σαφής η ταυτότητα του εμπλεκόμενου. Οπότε, παρά τις παραπάνω παρατηρήσεις, υπάρχει περίπτωση σε κάποιες αναπαραστάσεις να βρίσκονται και γυναίκες, πέρα από αυτό όμως η προβολή αφορά κυρίως το ρόλο του άντρα και δημιουργεί πρότυπα που στη μεγαλύτερη του ένταση πρέπει να ακολουθηθούν από τους συντρόφους. Αλλά αυτό πλέον αφορά και την ανάλυση του γυναικείου προτύπου της κοινότητας που ίσως είναι ακόμα πιο αμφισβητήσιμο και πολυμορφικό από αυτό του Αplha male.

Το γεγονός ότι μετά από χρόνια αγώνα για την ισότητα και ελευθεριότητα, αυτά τα πρότυπα άντρα είναι αποδεκτά, είναι πηγή προβληματισμού και κριτικής και για τα δύο φύλα. Εφόσον πέρα από την ανάγκη αποδοχής του αναρχικού υπάρχει και η αποδοχή και θαυμασμός από όλα τα φύλα που επικροτούν τη μάτσο εμφάνιση και συμπεριφορά του αρσενικού. Προφανώς, οι εξαιρέσεις υπάρχουν και είναι η ελπίδα για βελτίωση της υφιστάμενης κατάστασης.

Σημειώσεις
1) Αναφέρεται κυνικά ο όρος αυτός που αφορά την ατομικότητα που στην κοινότητα έχει την υψηλότερη τάξη όσον αφορά τα κοινωνικά ζώα (πηγή : http://en.wikipedia.org/wiki/Alpha_%28ethology%29) για να αποδοθεί το αρσενικό πρότυπο της κοινότητας της Αναρχίας (Α).
2) Η παρακάτω φωτογραφία αφορά επίδειξη σειράς ρούχων, στην οποία οι φωτογράφοι δανείζονται την εξεγερσιακή συμπεριφορά και περιβάλλον για να προβάλλουν κάποια χαρακτηριστικά των διαδηλωτών που προκαλούν θαυμασμό.
Trend Hunter highlights the weaving of Occupy and rioter imagery into designer clothing- http://disinfo.com/2012/06/the-look-for-summer-anarchist-apparel/#sthash.lhGjvJhS.dpuf
3) Στις "Εξομολογήσεις ενός επαναστάτη" ο Προυντόν ισχυρίστηκε ότι "η αναρχία είναι τάξη" (Anarchy is Order), μια φράση που πολύ αργότερα ενέπνευσε, κατά τη γνώμη κάποιων, το αναρχικό σύμβολο του Α μέσα σε κύκλο, σήμερα ένα από τα πιο κοινά γκράφιτι στις πόλεις. Πηγή: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%B5%CF%81- %CE%96%CE%BF%CE%B6%CE%AD%CF%86_%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD

On Trans Day of Remembrance (20th November 2021), we remember and honour the lives of trans and gender-diverse people reported murdered in the last 12 months. Trans people around the world face structural, institutional, societal, and direct violence. The violence that trans people face has roots in the policies, laws, and institutional practices of capitalist society.

[Eλληνικά]

See also : TDoR, Mobilisons-nous Et Organisons Nous ! - Communiqué UCL

Comme chaque année depuis 23 ans, a lieu, le 20 novembre la Journée mondial du souvenir trans, ou Trans Day of Remembrance (TDoR). C’est en hommage à Rita Hester, tuée le 20 novembre 1998, que cette date a été choisie en mémoire de toutes les personnes trans [2] tuées ou poussées au suicide dans le monde.

Cette année la communauté trans déplore l’assassinat de 375 personnes trans dans le monde. Loin de cas isolés causés – par une soi-disant « ignorance » comme voudrait nous le faire croire la justice – ces meurtres sont le fruit d’un système hétéro-patriarcal qui réprime, mutile et assassine les femmes et les LGBTI. Mais d’autres violences s’abattent sur les personnes trans : agressions de rue ou intrafamilial, discriminations à l’emploi, au logement etc. L’Etat est lui aussi responsable de violences institutionnelles parmi lesquelles on retrouve des violences administratives, législatives et carcérales, médicales… Autant d’attaques contre les personnes trans organisées par le système patriarcal à l’aide d’un État et d’un patronat LGBTI-phobes.

Si le gouvernement Macron tente de repeindre son quinquennat en rose avec le récent texte contre les thérapies de conversion, il ne s’agît que d’une énième tentative de mettre un vernis pseudo-progressiste dans le but de préparer les élections. En effet, l’adoption d’une PMA fermée aux personnes trans nous a prouvé que l’État reste LGBTI-phobes. Ces sorties ayant pour seuls buts de détourner nos regards des politiques patronales et racistes (40 % des personnes trans assassinées en Europe sont des réfugié·es) mises en place depuis 5 ans. De même les attaques transphobes du patronat par les licenciements ou par la discrimination à l’embauche nous rappellent que la classe capitaliste ne luttera jamais sincèrement contre la transphobie car elle a tout intérêt à maintenir des groupes sociaux marginalisés dans une forte précarité afin d’avoir de la main d’œuvre à plus faible coût.

L’entièreté de la société est structurée afin de permettre les assassinats transphobes et de pousser les personnes trans au suicide (40 % de ces dernières tentent de se suicider dans leur vie contre 2 à 4 % des personnes cis [1] ), la réponse à cette violence ne se fera pas par le biais des institutions mais par la mobilisation et l’organisation des personnes trans. Nous, communistes libertaires, apportons notre soutien et notre implication aux luttes trans et exigeons :

- L’accès à un changement d’état civil libre et gratuit.
- L’accès aux mêmes droits à la filiation que les personnes cis.
- La reconnaissance de l’autodétermination des personnes trans dans leurs lieux d’études, de travail et de vie.
- Le remboursement de tous les parcours de transition.
- La formation des personnels soignants, administratifs et institutionnels aux problématiques trans, formation qui sera initiée et vérifiée par les collectifs transition.
- L’arrêt des expulsions de réfugié·es qui sont d’autant plus en danger lorsqu’elles et ils sont trans. Au contraire, il faut les régulariser et les accueillir dignement.

Face à la transphobie d’Etat et aux réactionnaires, commémorons les victimes et organisons la riposte !

Union communiste libertaire, le 19 novembre 2021

Το “διαίρει και βασίλευε” έχει χρησιμοποιηθεί εδώ και καιρό ως εργαλείο, για να μας υποτάξει. To Anarchist Communist Group επιδιώκει την ενότητα της εργατικής τάξης, διότι οι αγώνες μας επιτάσσουν τη συσπείρωση και την αλληλεγγύη, προκειμένου να είναι συνολικοί, στην κατεύθυνση της επαναστατικής κοινωνικής αλλαγής και της δημιουργίας μιας κοινωνίας στην οποία η εκμετάλλευση θα καταργηθεί και όλοι οι πόροι θα είναι κοινοί.

Τα δικαιώματα των τρανς ατόμων είναι ταξική υπόθεση

Την Ημέρα Μνήμης των Τρανς ατόμων (20 Νοεμβρίου 2021), θυμόμαστε και τιμούμε τις ζωές των τρανς και των ετεροκανονικών ατόμων των οποίων οι δολοφονίες έχουν καταγγελθεί τους τελευταίους 12 μήνες. Τα τρανς άτομα σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν δομική, θεσμική, κοινωνική και άμεση βία. Η βία που αντιμετωπίζουν τα τρανς άτομα έχει τις ρίζες της στις πολιτικές, τους νόμους και τις θεσμικές πρακτικές της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Γνωρίζουμε εδώ και καιρό τη λειτουργία των ρόλων των φύλων και της ανισότητας των φύλων στον καπιταλισμό, όχι μόνο στη διαίρεση της εργατικής τάξης, αλλά και στη διασφάλιση των πολιτισμικών κανόνων που εξασφαλίζουν την παροχή απλήρωτης οικιακής εργασίας και φροντίδας. Ακολουθώντας αυτήν την ανάλυση, προσθέτουμε τον αγώνα των τρανς ατόμων ενάντια στην καταπίεση σε μια δομική κατανόηση της καταπίεσης στη σύγχρονη κοινωνία. Πράγματι, η μη συμμόρφωση με το φύλο αποτελεί απειλή για αυτές τις πατριαρχικές δομές έμφυλης καταπίεσης, σύμφωνα με τις οποίες ο καπιταλισμός επωφελείται από την απλήρωτη εργασία στο σπίτι, η οποία εξακολουθεί, σε διάφορους βαθμούς, να κατανέμεται σύμφωνα με τους παραδοσιακούς ρόλους των φύλων.

Είναι σαφές ότι η εμπειρία των τρανς και μη δυαδικών ατόμων από την ανισότητα, τις διακρίσεις και τη βία δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με αναφορά στην ατομική προκατάληψη. Η διαρθρωτική παρατήρηση δείχνει ότι πρέπει επίσης να δώσουμε προσοχή στο ρόλο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Ένας στους τρεις εργοδότες του Ηνωμένου Βασιλείου δήλωσε σε έρευνα του 2018 ότι θα ήταν λιγότερο πιθανό να προσλάβει ένα τρανς άτομο. Ο τομέας του λιανικού εμπορίου απέδωσε πολύ χειρότερα αποτελέσματα, με το 47% των εργοδοτών να δηλώνουν ότι είναι απίθανο να προσλάβουν ένα τρανς άτομο.

Έρευνες στις ΗΠΑ έχουν δείξει ότι τα τρανς άτομα έχουν διπλάσιες πιθανότητες να ζουν σε συνθήκες φτώχειας σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό και ότι οι διακρίσεις στον εργασιακό χώρο επηρεάζουν περισσότερα από τα 3/4 των τρανς ατόμων, τα οποία αντιμετωπίζουν δυσανάλογα προβλήματα, όπως απώλεια της εργασίας λόγω διακρίσεων, άρνηση πρόσληψης, παραβιάσεις της ιδιωτικής ζωής και ακραία επίπεδα ανεργίας. Από τις αναφερθείσες δολοφονίες τρανς και ετεροκανονικών ατόμων, των οποίων το επάγγελμα ήταν γνωστό, παγκοσμίως το 58% ήταν σεξεργάτριες/σεξεργάτες.

Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι τα τρανς άτομα είναι πιο πιθανό να ανήκουν στην εργατική τάξη και επομένως πρέπει να συμπεράνουμε ότι τα δικαιώματα των τρανς είναι ταξική υπόθεση. Και η βία που αντιμετωπίζουν τα τρανς άτομα είναι ταξική υπόθεση.

Το Anarchist Communist Group τάσσεται ενάντια σε όλες τις καταπιέσεις και την ανισότητα, τόσο λόγω των δυσκολιών και των δεινών που προκαλούν, όσο και επειδή πρέπει να ενωθούμε ως τάξη, αν θέλουμε να είμαστε αποτελεσματικοί στους αγώνες μας. Η εργατική τάξη αποτελείται από ανθρώπους διαφορετικής σεξουαλικότητας, ανθρώπους με αναπηρίες, ανθρώπους που αγωνίζονται ενάντια στις έμφυλες κατηγοριοποιήσεις και διακρίσεις, ανθρώπους πολλών εθνικών υπόβαθρων.

Το “διαίρει και βασίλευε” έχει χρησιμοποιηθεί εδώ και καιρό ως εργαλείο, για να μας υποτάξει. To Anarchist Communist Group επιδιώκει την ενότητα της εργατικής τάξης, διότι οι αγώνες μας επιτάσσουν τη συσπείρωση και την αλληλεγγύη, προκειμένου να είναι συνολικοί, στην κατεύθυνση της επαναστατικής κοινωνικής αλλαγής και της δημιουργίας μιας κοινωνίας στην οποία η εκμετάλλευση θα καταργηθεί και όλοι οι πόροι θα είναι κοινοί.

Anarchist Communist Group

Μετάφραση: https://www.alerta.gr/archives/22873