Avui 8 de març commemorem el Dia Internacional de les Dones Treballadores, data històrica en la qual aixequem la lluita pels drets polítics, socials, econòmics i sexuals de les dones, lesbianes, i persones transgènere de les classes oprimides, per acabar d'arrel amb les violències sistemàtiques del patriarcat i per la lluita revolucionària obrera, popular i anticolonial.

Contra l’opressió patriarcal i l’explotació capitalista: No estàs sola!

Comunicat del Dia Internacional de les Dones Treballadores 2021

Avui 8 de març commemorem el Dia Internacional de les Dones Treballadores, data històrica en la qual aixequem la lluita pels drets polítics, socials, econòmics i sexuals de les dones, lesbianes, i persones transgènere de les classes oprimides, per acabar d'arrel amb les violències sistemàtiques del patriarcat i per la lluita revolucionària obrera, popular i anticolonial.

Proposada per primera vegada per un grup de dones socialistes en la Segona Conferència Internacional de Dones Socialistes de 1910 a Copenhaguen, el dia va tenir la inicial intenció de promoure els drets civils de les dones, per a després convertir-se en una jornada d'agitació, mobilització, protesta, i vaga per i per a la vida i llibertat de les dones i dissidències de gènere al llarg i ample del planeta.

Des de la protesta pels drets laborals i polítics de les dones en els Estats industrials al començament del segle XX, fins a la revolta pel pa i la pau de les dones treballadores que va donar inici, al costat d'altres vagues i demostracions, a la Revolució Russa de febrer de 1917, el 8 de març com a Dia Internacional de les Dones va ser lentament consolidat per mitjà de la lluita activa de les dones de la classe treballadora, raó inicial per la qual rescatem tan gran assoliment que ens permet no sols recordar les conquestes del moviment feminista enfront de l'opressió patriarcal, sinó també apropiar-nos dels debats i propostes que van plantejar les nostres antecessores per a construir espais que ens permetin aixecar la veu enfront de les injustícies i les violències d'aquest sistema de dominació capitalista, patriarcal i colonial.

La jornada commemorativa internacional ha tingut múltiples banderes de lluita que varien en cada territori i època, destacant entre elles la lluita pel sufragi i la igualtat salarial, el reconeixement de les feines de cura i altres tasques relegades a l'àmbit privat realitzades majoritàriament per dones, la lluita per la despenalització i legalització de l'avortament i l'accés a anticonceptius, i l'abolició de les violències basades en el gènere materialitzades en altes xifres d'abusos sexuals, feminicidis i transfeminicidis, entre altres.

Així mateix, destaquem la data com un espai de dones i dissidències de la classe treballadora que ha permès històricament l'articulació organitzativa del moviment feminista, i s'ha caracteritzat per mobilitzacions massives, més recentment per l'Atur Internacional de Dones amb els seus inicis a Espanya, el moviment #NiUnaMenos de l'Argentina i Amèrica Llatina, i la lluita per l'avortament legal, segur i gratuït en països de tot el món.

Avui dia, les dones treballadores enfrontem en primera línia la crisi social i econòmica producte de la pandèmia del COVID-19, la qual ha destapat formes de violència i dominació patriarcal amb freqüència invisibilitzada com l'explotació del treball femení en l'àmbit privat i la subordinació davant la figura masculina dins d'aquest, i ha facilitat la recrudescència de la violència domèstica, la fustigació, i l'increment en casos de feminicidis, transfeminicidis, i abusos sexuals a causa del confinament, per això ens mobilitzem el 8 de març amb tan sentida urgència.

No obstant això, si bé reconeixem la importància de la lluita feminista en els nostres temps, som conscients, i per consegüent rebutgem, l'existència del “feminisme” blanc, burgès i binari que busca fer-se hegemònic en detriment de les lluites de les oprimides, plantejant des de les nostres organitzacions socials i de base disputes contra l'opressió patriarcal constituïdes des de baix i per mitjà de l'acció directa. Ens mantenim alertes també a la influència de l'Estat sobre aquesta multiplicitat present dins del “feminisme”, que ràpidament busca acomodar les lluites i reivindicacions dins de les seves institucions, per a encotillar-les en la seva pròpia maquinària.

A propòsit de la data de commemoració, a més, recalquem la importància de les dones i dissidències en la lluita pels drets de la classe treballadora i oprimida pel sistema de dominació capitalista, destacant la militància de figures com Teresa Claramunt, Luisa Capetillo, Lucia Sánchez, i Virgínia Bolten, pels drets de les minories sexuals i de gènere, pel fre a l'explotació ambiental, per l'abolició de l'Estat, i per la fi de totes les opressions, amb vistes a la transformació revolucionària de la realitat.

Així, a partir del suport mutu, la solidaritat de classe, i la cura col·lectiva, i al seu torn per mitjà de la crítica a la construcció d'una teoria política basada en concepcions tradicionals de gènere jeràrquiques, binàries i excloents, lluitem pel socialisme i la llibertat per a totes. Per tant, commemorem el 8 de març com a jornada de lluita, revolucionària i des de baix, per la nostra emancipació que, com va escriure Emma Goldman en La Tragèdia de l'Emancipació de la Dona (1906): “farà en ella un ésser humà, en el veritable sentit (…) [i] tendint a la més completa llibertat, ella anirà després esborrant els retards de centenars d'anys de submissió i d'esclavitud”.

Per l'alliberament de les oprimides,
Amunt les que lluiten!

☆ Alternativa Libertaria/ Federazione dei Comunisti Anarchici (AL/FdCA) – Ita-lia
☆ Anarchist Communist Group (ACG) – Gran Bretaña
☆ Αναρχική Ομοσπονδία - Anarchist Federation – Grecia
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) – Aotearoa/ Nueva Zelanda
☆ Coordenação Anarquista Brasileira (CAB) – Brasil
☆ Die Plattform - Anarchakommunistische Organisation – Alemania
☆ Embat, Organització Llibertària de Catalunya – Catalunya
☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) – Argentina
☆ Federación Anarquista de Santiago (FAS) – Chile
☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) – Uruguay
☆ Grupo Libertario Vía Libre – Colombia
☆ Libertaere Aktion – Suiza
☆ Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) – Australia
☆ Organización Anarquista de Córdoba (OAC) – Argentina
☆ Organización Anarquista de Tucumán (OAT) – Argentina
☆ Organisation Socialiste Libertaire (OSL) – Suiza
☆ Union Communiste Libertaire (UCL) – Francia i Bèlgica
☆ Workers Solidarity Movement (WSM) – Irlanda
☆ Zabalaza Anarchist Communist Front (ZACF) – Sudáfrica

Σήμερα, 8 Μαρτίου, τιμούμε τη Διεθνή Ημέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας, μια ιστορική ημερομηνία κατά την οποία εγείρουμε τον αγώνα για τα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και σεξουαλικά δικαιώματα των γυναικών, των λεσβιών και των τρανς των καταπιεσμένων τάξεων. Σήμερα σκοπεύουμε να θέσουμε τέλος στη συστηματική βία της πατριαρχίας και να στηρίξουμε τον επαναστατικό εργατικό, λαϊκό και αντι-αποικιοκρατικό αγώνα. Κατόπιν πρότασης από ομάδα σοσιαλιστών γυναικών στα πλαίσια του Β’ Διεθνούς Συνεδρίου Σοσιαλιστών Γυναικών που πραγματοποιήθηκε το 1910 στην Κοπεγχάγη, η ημερομηνία αυτή είχε αρχικά ως σκοπό την προώθηση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών. Αργότερα η 8η Μάρτη έγινε ημέρα αγκιτάτσιας, κινητοποίησης, διαδήλωσης και απεργίας για τη ζωή και την ελευθερία των γυναικών και των ετεροκανονικών έμφυλων ταυτοτήτων σε όλο τον κόσμο.

Ενάντια στην πατριαρχική καταπίεση και την καπιταλιστική εκμετάλλευση: Καμιά δεν είναι μόνη!

Διεθνής αναρχική ανακοίνωση για τη Διεθνή Ημέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας

Σήμερα, 8 Μαρτίου, τιμούμε τη Διεθνή Ημέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας, μια ιστορική ημερομηνία κατά την οποία εγείρουμε τον αγώνα για τα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και σεξουαλικά δικαιώματα των γυναικών, των λεσβιών και των τρανς των καταπιεσμένων τάξεων. Σήμερα σκοπεύουμε να θέσουμε τέλος στη συστηματική βία της πατριαρχίας και να στηρίξουμε τον επαναστατικό εργατικό, λαϊκό και αντι-αποικιοκρατικό αγώνα. Κατόπιν πρότασης από ομάδα σοσιαλιστών γυναικών στα πλαίσια του Β’ Διεθνούς Συνεδρίου Σοσιαλιστών Γυναικών που πραγματοποιήθηκε το 1910 στην Κοπεγχάγη, η ημερομηνία αυτή είχε αρχικά ως σκοπό την προώθηση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών. Αργότερα η 8η Μάρτη έγινε ημέρα αγκιτάτσιας, κινητοποίησης, διαδήλωσης και απεργίας για τη ζωή και την ελευθερία των γυναικών και των ετεροκανονικών έμφυλων ταυτοτήτων σε όλο τον κόσμο. Από τη διαμαρτυρία για τα εργατικά και πολιτικά δικαιώματα των γυναικών στα βιομηχανικά αναπτυγμένα κράτη στις αρχές του 20ου αιώνα έως την εξέγερση για ψωμί και ειρήνη από τις εργαζόμενες γυναίκες που μαζί με άλλες απεργίες και διαδηλώσεις πυροδότησαν τη Ρωσική Επανάσταση του Φεβρουαρίου το 1917, η 8η Μάρτη ως Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας σταδιακά εδραιώθηκε μέσω του ενεργού αγώνα των γυναικών της εργατικής τάξης. Γι’ αυτό, λοιπόν, διαφυλάττουμε αυτήν την επίτευξη που μας επιτρέπει να θυμόμαστε τις νίκες και τις κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος ενάντια στην πατριαρχική καταπίεση. Η 8η Μάρτη μάς επιτρέπει, επίσης, να οικειοποιηθούμε και να επεξεργαστούμε τις συζητήσεις και τις προτάσεις των προκατόχων μας και να χτίσουμε τις πολιτικές δομές που θα μας επιτρέψουν να υψώσουμε τις φωνές μας ενάντια στις αδικίες και τη βία του καπιταλιστικού, πατριαρχικού και αποικιοκρατικού συστήματος κυριαρχίας.

Η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχει πολλά λάβαρα αγώνα που ποικίλουν ανάλογα με τον τόπο και τον χρόνο. Επισημαίνουμε ενδεικτικά τον αγώνα για το δικαίωμα ψήφου και την ίση αμοιβή, την αναγνώριση των εργασιών φροντίδας και άλλων εργασιών που σχετίζονται με την ιδιωτική σφαίρα οι οποίες εκτελούνται κυρίως από τις γυναίκες, τον αγώνα για την αποποινικοποίηση και τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων και της πρόσβασης σε αντισυλληπτικά, την αποτίναξη της έμφυλης βίας που, μεταξύ άλλων, αποτυπώνεται στα υψηλά ποσοστά σεξουαλικών κακοποιήσεων, στις γυναικοκτονίες και τις δολοφονίες τρανς ατόμων. Τονίζουμε τη συγκεκριμένη μέρα ως ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες και τα άτομα που δεν υπάγονται στην έμφυλη κανονικότητα, οι προσπάθειες των οποίων ιστορικά επέτρεψαν την οργανωτική άρθρωση του φεμινιστικού κινήματος. Πρόσφατα είχαμε μαζικές φεμινιστικές κινητοποιήσεις, όπως τη Διεθνή Απεργία Γυναικών που ξεκίνησε από την Ισπανία, το κίνημα #NiUnaMenos στην Αργεντινή και τη Λατινική Αμερική, καθώς και τον αγώνα για νόμιμες, ασφαλείς και ελεύθερες αμβλώσεις σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο.

Σήμερα, εμείς, οι εργαζόμενες γυναίκες, βιώνουμε, στην πρώτη γραμμή, την κοινωνική και οικονομική κρίση που εντείνεται από την πανδημία του Covid-19, η οποία αποκάλυψε μορφές βίας και πατριαρχικής καταπίεσης που συχνά ήταν «αόρατες», όπως η εκμετάλλευση της γυναικείας εργασίας στην ιδιωτική σφαίρα και η υποταγή της στην ανδρική φιγούρα μέσα σε αυτήν την πτυχή της καθημερινής της ζωής. Η πανδημία του Covid-19 διευκόλυνε, επίσης, την αναζωπύρωση της ενδοοικογενειακής βίας, τις παρενοχλήσεις και την αύξηση των γυναικοκτονιών, των δολοφονιών τρανς ατόμων και των σεξουαλικών κακοποιήσεων στα πλαίσια του εγκλεισμού. Γι’ αυτό η κινητοποίησή μας στις 8 Μαρτίου είναι επιτακτική ανάγκη. Ωστόσο, ενώ αναγνωρίζουμε τη σημασία του φεμινιστικού αγώνα στην εποχή μας, γνωρίζουμε και επομένως απορρίπτουμε την ύπαρξη του λευκού, αστικού και δυαδικού «φεμινισμού» που επιδιώκει να γίνει ηγεμονικός εις βάρος των καταπιεσμένων. Συνεπώς, από τις κοινωνικές και αμεσοδημοκρατικές μας οργανώσεις εγείρουμε από τα κάτω και δια της άμεσης δράσης την αντιπαράθεση με την πατριαρχική καταπίεση.

Έχουμε, επίσης, επίγνωση της επιρροής του κράτους σε αυτήν την πληθώρα των τάσεων που υπάρχουν στον φεμινισμό, η οποία επιδιώκει να προσαρμόσει τους αγώνες και τις απαιτήσεις των εργαζόμενων γυναικών μέσα στα θεσμικά του όργανα, για να πετύχει την αφομοίωσή τους από τον μηχανισμό του.

Στις 8 Μαρτίου υπογραμμίζουμε, επίσης, τη σημασία των γυναικών και των ατόμων που δεν υπάγονται στην έμφυλη κανονικότητα στον αγώνα τους για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και όσων καταπιέζονται από την καπιταλιστική κυριαρχία, για τα δικαιώματα των έμφυλων και σεξουαλικών μειονοτήτων, την εναντίωση στη λεηλασία της φύσης, για την κατάργηση του κράτους και την άρση κάθε μορφής καταπίεσης στην κατεύθυνση του επαναστατικού μετασχηματισμού των υπαρχουσών κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων. Στα πλαίσια αυτά, δεν ξεχνάμε, λοιπόν, τους αγώνες και τη δράση αναρχικών φεμινιστριών όπως η Τερέζα Κλαράμουντ, η Λουίζα Καπετίγιο και η Βιρτζίνια Μπόλτεν.

Με όπλα μας την αλληλοβοήθεια, την ταξική αλληλεγγύη και τη συλλογικοποίηση, αποδομώντας πολιτικά τις παραδοσιακές ιεραρχικές, δυαδικές και αποκλειστικές συλλήψεις για το φύλο, αγωνιζόμαστε για τον ελευθεριακό κομμουνισμό. Ως εκ τούτου, τιμούμε την 8η Μαρτίου ως μια μέρα του επαναστατικού αγώνα για τη χειραφέτησή μας, που, όπως έγραψε η Έμμα Γκόλντμαν στην “Τραγωδία της χειραφέτησης της γυναίκας” (1906): «Οι γυναίκες πρέπει να διασφαλίσουμε ότι θα είμαστε άνθρωποι με την πιο αληθινή έννοια του όρου. Ό,τι ενυπάρχει μέσα στη γυναίκα και την ωθεί στην αποζήτηση της διεκδίκησης και της δράσης πρέπει να αγγίζει την πληρέστερη έκφρασή του. Όλα τα τεχνητά εμπόδια πρέπει να σπάσουν και τότε ο δρόμος προς τη μεγαλύτερη ελευθερία θα καθαρίσει από κάθε ίχνος αιώνων υποταγής και δουλείας.»

☆ Alternativa Libertaria/Federazione dei Comunisti Anarchici (AL/FdCA) – Ιταλία
☆ Anarchist Communist Group (ACG) – Μ. Βρετανία
☆Αναρχική Ομοσπονδία – Ελλάδα
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) – Νέα Ζηλανδία
☆ Coordenação Anarquista Brasileira (CAB) – Βραζιλία
☆ Die Plattform - Anarchakommunistische Organisation – Γερμανία
☆ Embat - Organització Libertària de Catalunya – Καταλονία
☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) – Αργεντινή
☆ Federación Anarquista de Santiago (FAS) – Χιλή
☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) – Ουρουγουάη
☆ Grupo Libertario Vía Libre – Κολομβία
☆ Libertäre Aktion – Ελβετία
☆ Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) – Αυστραλία
☆ Organización Anarquista de Córdoba (OAC) – Αργεντινή
☆ Organización Anarquista de Tucumán (OAT) – Αργεντινή
☆ Organisation Socialiste Libertaire (OSL) – Ελβετία
☆ Union Communiste Libertaire (UCL) – Γαλλία και Βέλγιο
☆ Workers Solidarity Movement (WSM) – Ιρλανδία
☆ Zabalaza Anarchist Communist Front (ZACF) – Νότια Αφρική

Today, March 8, we commemorate International Working Women's Day, a historic date on which we raise the struggle for the political, social, economic, and sexual rights of women, lesbians, and transgender people of the oppressed classes. Today, we aim to put an end to the systematic violence of patriarchy and support the revolutionary workers', popular and anti-colonial struggle. First proposed by a group of socialist women at the Second International Conference of Socialist Women in 1910 in Copenhagen, the day was initially intended to promote women's civil rights. Later, it became a day of agitation, mobilization, protest, and strike for the lives and liberty of women and dissidents of the gender system across the globe. From the protest for women's labor and political rights in the industrial states at the beginning of the 20th century to the revolt for bread and peace by working women that began, along with other strikes and demonstrations, the Russian Revolution of February 1917, March 8 as International Women's Day was slowly consolidated through the active struggle of working-class women. Therefore, we rescue such great attainment that allows us to remember the achievements of the feminist movement against patriarchal oppression. March 8 also allows us to appropriate the debates and proposals our predecessors had and build spaces that enable us to raise our voices against the injustices and violence of this capitalist, patriarchal and colonialist, system of domination.

Against patriarchal oppression and capitalist exploitation: No one is alone!

Statement on International Working Women’s Day 2021

Today, March 8, we commemorate International Working Women's Day, a historic date on which we raise the struggle for the political, social, economic, and sexual rights of women, lesbians, and transgender people of the oppressed classes. Today, we aim to put an end to the systematic violence of patriarchy and support the revolutionary workers', popular and anti-colonial struggle. First proposed by a group of socialist women at the Second International Conference of Socialist Women in 1910 in Copenhagen, the day was initially intended to promote women's civil rights. Later, it became a day of agitation, mobilization, protest, and strike for the lives and liberty of women and dissidents of the gender system across the globe. From the protest for women's labor and political rights in the industrial states at the beginning of the 20th century to the revolt for bread and peace by working women that began, along with other strikes and demonstrations, the Russian Revolution of February 1917, March 8 as International Women's Day was slowly consolidated through the active struggle of working-class women. Therefore, we rescue such great attainment that allows us to remember the achievements of the feminist movement against patriarchal oppression. March 8 also allows us to appropriate the debates and proposals our predecessors had and build spaces that enable us to raise our voices against the injustices and violence of this capitalist, patriarchal and colonialist, system of domination.

The international commemorative day has had multiple banners of struggle that vary in each territory and time. Highlighting among them there's the struggle for suffrage and equal pay, the recognition of care work and other tasks relegated to the private sphere performed mostly by women, the struggle for the decriminalization and legalization of abortion and access to contraceptives, and the abolition of gender-based violence materialized in high numbers of sexual abuse, femicides, and transfeminicides, among others. We also highlight the date as a space for women and dissidents that have historically allowed the organizational articulation of the feminist movement. Lately, and has been characterized by massive mobilizations, most recently by the International Women's Strike with beginning in Spain, the #NiUnaMenos movement in Argentina and Latin America, and the struggle for legal, safe and free abortion in countries around the world. Today we, working women, experience, on the front line, the social and economic crisis resulting from the COVID-19 pandemic, which uncovered types of violence and patriarchal domination often made invisible as the exploitation of feminine labor in the private sphere and subordination to the male figure within it. COVID-19 also facilitated the resurgence of domestic violence, harassment, and the increase in cases of femicides, transfeminicides, and sexual abuse due to confinement, which is why we mobilize on March 8 with such heartfelt urgency. However, while we recognize the importance of the feminist struggle in our times, we are aware, and therefore reject, the existence of white, bourgeois, and binary "feminism" that seeks to become hegemonic to the detriment of the oppressed. Thus, we raise, out of our social and grassroots organizations, disputes against patriarchal oppression from below and through direct action. We are also alert of the influence of the State on this plurality of currents present within feminism which seeks to accommodate the struggles and demands of working women within its institutions, to corset them in its machinery.

On the commemoration date, we also stress the importance of women and dissidents in the struggle for the rights of the working class and those oppressed by the system of capitalist domination, highlighting the activism of militants such as Teresa Claramunt, Luisa Capetillo, Lucia Sánchez, and Virginia Bolten, for the rights of women and dissidents, for the curbing of environmental exploitation, for the abolition of the State and the end of all oppressions, looking at the revolutionary transformation of reality. Thus, through mutual support, class solidarity, and collective care, and through the critique of the construction of a political theory based on traditional hierarchical, binary, and exclusionary conceptions of gender too, we fight for socialism and freedom for all. Therefore, we commemorate March 8 as a day of the revolutionary struggle for our emancipation that, as Emma Goldman wrote in The Tragedy of Woman's Emancipation (1906): "Should make it possible for women to be human in the truest sense. Everything within her that craves assertion and activity should reach its fullest expression; all artificial barriers should be broken, and the road towards greater freedom cleared of every trace of centuries of submission and slavery"

For the liberation of the oppressed,
Long live those who struggle!

☆ Alternativa Libertaria/ Federazione dei Comunisti Anarchici (AL/FdCA) – Italy
☆ Anarchist Communist Group (ACG) – Britain
☆ Αναρχική Ομοσπονδία - Anarchist Federation – Greece
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) – Aotearoa/New Zealand
☆ Coordenação Anarquista Brasileira (CAB) – Brazil
☆ Die Plattform - Anarchakommunistische Organisation – Germany
☆ Embat - Organització Llibertària de Catalunya – Catalonia
☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) – Argentina
☆ Federación Anarquista de Santiago (FAS) – Chile
☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) – Uruguay
☆ Grupo Libertario Vía Libre – Colombia
☆ Libertäre Aktion – Switzerland
☆ Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) – Australia
☆ Organización Anarquista de Córdoba (OAC) – Argentina
☆ Organización Anarquista de Tucumán (OAT) – Argentina
☆ Organisation Socialiste Libertaire (OSL) – Switzerland
☆ Union Communiste Libertaire (UCL) – France
☆ Workers Solidarity Movement (WSM) – Ireland
☆ Zabalaza Anarchist Communist Front (ZACF) – South Africa

This year’s 8th March comes to remind us of the importance of massive, radical women’s-and not only -class struggles. It reminds us that the world is not won by praying and that the only prospect for us to live in a society of equality and freedom is the organization in unions and fight for the social revolution.

This year’s 8th March comes to remind us of the importance of massive, radical women’s-and not only -class struggles. It reminds us that the world is not won by praying and that the only prospect for us to live in a society of equality and freedom is the organization in unions and fight for the social revolution.

The 8th of March was established in 1910 to pay respect to the hardworking women’s movements. There are several perspectives about the beginnings of this day. Some of them appear to be either the strike of clothing workers in 1857 or a demonstration of strikers in 1908 in New York. The dynamic strike and «the riot of 20,000» in the winter of 1910, the fire of the TriangleWaist with the locked workers inside, the textile manufacturers strike in Lawrence, Massachusetts in 1912 with women playing a leading role – all show that this is an era in which America was stigmatised by dynamic strikes and mobilizations of the most exploited parts in factories and handcrafts, which the majority of them were women workers and immigrants.

The establishment of this day as a day of celebration for women attempts to remove the real meaning of every combative claim, every historical legacy and collective memory that can inspire and promote the struggle for woman emancipation. A struggle which they constantly attempt to put forward as «a demand for equality in the management of power.» The attempt to integrate the various movements and to alter their class and radical characteristics is the usual practice of the ruling class to assimilate any attempt at resistance. For us, the 8th of March is a day of resistance and struggle and not a «celebration» which in fact confirm and reproduce the imposed gendered roles.

Pandemic and gender based impacts

For a year now, in the midst of a pandemic and state bans, the attack on women as part of the exploited and oppressed people has intensified while the state and capitalist system of organization of society, which already condemns millions of people to death from hunger, diseases and war, seeks to preserve and perpetuate its privileges and power in conditions of acute social, health and economic crisis. The response of the state and capital to the spread of the corona virus is the invocation to individual responsibility and the mandatory confinement of people in their homes, in addition to fulfilling their basic «obligations» such as working for which crowding is allowed. It is clear that the goal is not to eradicate the pandemic, since no meaningful health measures have been taken all these months, but to discipline and control the traffic completely. It is the state itself, which has completely degraded public health for years, today talks to us about our own individual responsibility in the spread of the virus.

But the «stay home» slogan, as imposed by the state, is not possible for everyone. It is not possible for homeless people, refugees, migrants and prisoners. It cannot be possible for all those women who work day and night in supermarkets, call centres, hospitals etc. under exhausting working conditions and with minimal – to none – protective measures. In addition, domestic violence has increased significantly during the period of compulsory confinement, as shown by the rapid increase in phone calls to the corresponding helplines as well as the admissions in hospitals regarding similar incidents, as things are even worse for women, children and LGBTQI+ people who are forced to experience gender based violence in their own home.

At the same time, in a suffocating situation for women who experience domestic, sexual and physical abuse in their own homes, the state tries to pass the draft law on compulsory shared parenting, which forces thousands of women and children to be forcibly trapped in an abusive living condition, which will examine whether there is indeed violence in order to remove the obligation of childcare. Thousands of divorces are the result of a woman’s great effort to get out of a house-prison, an effort that today forces her not to have this way out either, forcing the child to live just like both parents with all that entails. Even if the mother invokes violence, this violence must be proven. To be proved by whom? From the civil court, the main pillar of a system that breeds violence, that reproduces violence and especially patriarchal? And psychological violence? How does this violence turn out?

It should be noted that the current legal framework does not prohibit joint parental care in case of divorce, but presupposes the agreement between the two parents. So, we are talking about a law that comes to impose and perpetuate patriarchal, domestic violence, to punish and imprison women once again. A law, which comes to «correct» the positive attitude of the system towards the woman-mother from the beginning.

The gender violence of repression

In this situation, the state finds the ground to impose additional measures of repression and subjugation, at the same time that it passed the law to curb protests, aiming the disappearance of anyone who tries to resist and claim what he is entitled to and deprived of his life and survival. The repression takes special management for women who dare to resist, with further sexist verbal and physical attacks. It is clear that the sexist attacks and harassment of the cops against women fighters, aim, in addition to disciplining and suppressing the resistance, to punish and humiliate them, because as women chose to revolt and fight against the state, the capital and the repression. The blows and insults from the repressive forces at the demonstration of December 6, 2019 in Patras are fresh on our bodies and souls.

Molestation accusations and the hypocrisy of the system

During this treaty, a public debate has opened with heaps of statements of sexual and non-sexual abuses occasioned by the complaint of Sofia Bekatorou. Dozens of women, one after another, speak out about the abuses they have received in the field of sports, firstly, and then in the field of theatre. A reality that women in all workplaces live daily. And if, today, these abuses are heard, are multiplied, and seem to be embraced, this is because they are carried out by recognized women and always with the media willing to emphasize that under no circumstances they condemn an “innocent flirt” and keep equidistance between the victim and the perpetrator.

While so many women are hosted in the news to report their abusers in their workplace, thousands of immigrant women are raped confined in concentration camps and in police detention facilities (see reports of rape in Petrou Ralli), thousands of women experience domestic violence, thousands of working women endure abusive behaviors in order not to lose their job on which they depend to make a living.

The media, the institutions that today gaslight the abusers (as individuals and not as products of an authoritarian treaty that is cultivated and reproduced, of course) are the same ones that shape the communication context of female abuse, harassment and rape, anti-social bullying and authoritarian imposition by the power. It is impossible to forget that those who today appear to be alleged supporters of the abused are the same ones who pilloried HIV-positive women as risk to public health, giving voice to misanthropists like the Member of Parliament Loverdos, are the same ones that desecrate the memory of the murdered Zak/Zachie-oh, are the same ones who in other cases of abuse cultivate rape culture with doubts about consent, about clothes, by attacking the sexuality of females-victims etc.

Indeed, it is important that women find the strength to talk about what has happened to them, that they encourage one another with their voices, that this can put a stop to further attacks. But it is even more important, that everything that is happening today should not be integrated, should not be assimilated by an -otherwise- patriarchal and authoritarian structure.

To stop all this, for our true emancipation, this must be turned into an organization. Organization and collectivization of women! To be spread in all workplaces, in all social centers where such incidents are expressed. To be transformed into a real struggle. Struggle against an entire system that breeds abusers. These are the results of a world that diffuses patriarchy and sexism and reproduces gender discrimination and power relations itself to continue to exist and function. And these do not exist only in the entertainment world.

We, from our side, as anarchists, send a message of solidarity to all women of our class, who find the strength and the way to speak out and denounce their abuse and we hope to meet in the streets of the struggle, the struggle for women’s emancipation that will come when we get rid of this world that breeds violence and exploitation.

International struggles for women’s emancipation and freedom

Against the patriarchy and any form of oppression imposed by the system, we respond by proposing self-organized and anti-institutional action. We keep alive the flame of the struggles of the past and we continue collectively and from below for the liberation struggles of the future.

We welcome the forthcoming trip of the Zapatistas to Europe. We have been talking many years about our comrades in the mountains of Mexico, for years we have been learning about them and we get inspired from their struggles and their communities. Now, therefore, is the time we meet and together we will meet the moments of the struggle that we carry on our backs.

We draw strength from the thousands of women and men who took to the streets of Poland to put an end to modern totalitarianism, when the ban of abortions (except in cases of rape, incest or when the mother’s life is in danger) was announced and finally entered into force, which once again seeks to deprive women of even the right to self-determination.

We draw strength from working-class women who have been massively resisting and fighting in Mexico for a long time in a society where the only future for them is extinction, misery, rape, and death.

We draw strength from our comrades on the other side of the Aegean who resist the fascist-patriarchal state of Turkey and from all the women who resist modern totalitarianism throughout the length and breadth of our planet.

ALL OVER THE WORLD STATE MURDERS WOMEN, KILLS THEM FROM BELOW

ALL OVER THE WORLD TO RESIST THE EFFECT OF MODERN TOTALITARIANISM

AGAINST STATE AND PATRIARCHY FOR EMANCIPATION AND ANARCHY

NO STEP BACK-NO SUBMISSION, ON THE STREETS TO CRUSH THE SUPPRESSION

Women’s initiative against patriarchy | Patras, Greece

site: prwtovouliagynaikwn.wordpress.com

contact: enantiastinpatriarxia@gmail.com

Ενώνουμε, λοιπόν, τις φωνές μας με όσα αγωνίζονται σε ολόκληρο τον κόσμο για την επανάκτηση των σωμάτων μας και των ζωών μας, από την Πολωνία μέχρι την Αργεντινή, από την Τουρκία,μέχρι τη Βραζιλία και το Μεξικο. Η femctωria στέκεται πάντα στο πλευρό όσων γυναικών και ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων επιθυμούν να μιλάνε τα ίδια για τα εαυτά τους.

Για την ελευθερία των σωμάτων μας

Τις τελευταίες ημέρες η Πολωνία βρίσκεται και πάλι σε κατάσταση συναγερμού. Όντας ήδη από το 1993 μία απο τις πιο αυστηρές χώρες στην Ευρώπη σε ό,τι αφορά στο θέμα των εκτρώσεων, το συντηρητικό κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία επιχειρεί για μία ακόμα φορά να περάσει την ατζέντα του, αυστηροποιώντας περαιτέρω το ισχύον νομικό πλαίσιο.

Ήδη απο τον Οκτώβρη στο άκουσμα του νέου νομοσχεδίου αντιτάχθηκαν δεκάδες χιλιάδες γυναίκες, θηλυκότητες και άλλα υποκείμενα κατακλύζοντας τους δρόμους σε μεγαλειώδεις διαμαρτυρίες (οι οποίες έρχονται να προστεθουν στις πρόσφατες φεμινιστικές και ΛΟΑΤΚΙ+ διαδηλώσεις σε Αργεντινή, Ιρλανδία, Χιλή, Τουρκία, Βραζιλία, Αυστραλία, ΗΠΑ και Μεξικό) ξαφνιάζοντας την κυβέρνηση, η οποία μουδιασμένη αναγκάστηκε προσωρινά να αναδιπλωθεί λόγω του τεράστιου κύματος αντιδράσεων ακόμα και στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του κόμματος. Μέσα σε λίγους μήνες όμως και ενώ οι μαζικές διαδηλώσεις συνεχίζονται, η κυβέρνηση επαναφέρει την αξίωσή της. Το δικαστήριο εκρίνε αντισυνταγματική τη διακοπή της κύησης σε περίπτωση ανωμαλίας στην ανατομία του εμβρύου περιορίζοντας έτσι ουσιαστικά το μεγαλύτερο ποσοστό αιτιολογίας των νόμιμων αμβλώσεων (98% σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά του Πολωνικού Υπουργείου Υγείας) και ποινικοποιώντας κάθε άλλη παρέμβαση εκτός απο τις περιπτώσεις αιμομιξίας, βιασμού ή κινδύνου στην υγεία της μητέρας.

Θεωρητικά μιλώντας πάντα, μιας και πολλές είναι βέβαια οι περιπτώσεις όπου ακόμα και ανήλικες γυναίκες που έχουν υπάρξει θύματα βιασμού -και έχουν καταφέρει να το αποδείξουν- ενώ έχουν το δικαίωμα νομικά να διακόψουν την εγκυμοσύνη τους, έχουν αποθαρρυνθεί απο μηχανισμούς της εκκλησίας και διάφορες “pro-life” οργανώσεις να προχωρήσουν σε έκτρωση. Οι γυναίκες αυτές συχνά αναγκάζονται να καταφύγουν σε παράνομες εκτρώσεις που εμπεριέχουν φυσικά πολύ μεγάλους κίνδυνους είτε να αναζητήσουν λύση σε γειτονικές χώρες όπου το νομικό πλάισιο είναι διαφορετικό, αν φυσικά έχουν την οικονομική δυνατότητα. Ενώ πλέον εδώ και ημέρες ο νέος νόμος τίθεται επίσημα σε εφαρμογή, οι δρόμοι ξαναπλημμυρίζουν καθημερινά από διαδηλώτριες παρά τους περιορισμούς μετακίνησης λόγω Covid-19 και με πάρα πολύ έντονη αστυνομική παρουσία, με βασικό αίτημα του κινήματος το δικαίωμα σε νόμιμες και ασφαλείς εκτρώσεις, κάνοντας λόγο για καταφανή παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο αρχηγός του συντηρητικού κόμματος χαρακτήρισε μέλη φεμινιστικών και ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεων και τους συμμάχους τους που κατεβαίνουν στο δρόμο να διαδηλώσουν εν μέσω πανδημίας “εγκληματίες που με τις πράξεις τους θέτουν σε πολύ μεγάλο κίνδυνο την υγεία συμπολιτών τους”.

Αυτές οι αποφάσεις της κυβέρνησης φυσικά δεν ήρθαν από το πουθενά. Πρόσφατα ο Guardian αποκάλυψε ότι η κυβέρνηση Τραμπ υπέγραψε συμφωνία (η λεγόμενη ‘Συναίνεση της Γενεύης’) με 31 συντηρητικές χώρες του κόσμου, ανάμεσά τους και η Πολωνία, προκειμένου να καταστούν παράνομες οι εκτρώσεις σε αυτές τις χώρες. Βεβαια,το εν λόγω ζήτημα δεν αφορα μόνο στις χαρακτηρισμένες ως συντηρητικές χώρες, αλλά αποτελεί παγκόσμιο ζήτημα που επανέρχεται συνέχεια στη πολιτική ατζέντα των κρατών. Δεν ξεχνάμε ότι οι όροι με τους οποίους εφαρμόζονται οι αμβλώσεις και εν γένει τα αναπαραγωγικά δικαιώματα επηρεάζονται από το πολιτισμικό υπόβαθρο, τις κοινωνικές δυνάμεις και την ιστορική μνήμη της κάθε περιοχής. Για παράδειγμα σε Μάλτα, Μονακό και Λιχτενστάιν, όπου η εκκλησία είναι πολύ βαθιά συνδεδεμένη με το κράτος απαγορεύονται τελείως οι αμβλώσεις, στην Βόρεια Αμερική και στην Αυστραλία υπάρχουν διαφορετικοί νόμοι σε κάθε πολιτεία, σε Νότια Αμερική, Ασία και Αφρική ναι μεν επιτρέπονται οι αμβλώσεις με πολλούς όμως περιορισμούς, όπως η έγκριση των γονιών ή και του συζύγου (Ιαπωνία, Κορέα, Τουρκία, Ινδονησία κ.ά.) που πολύ συχνά μπορεί να αποτελούν και τον κακοποιητή/βιαστή, ενώ στη Γερμανία μπορείς να προχωρήσεις σε έκτρωση μόνο αν έχεις λάβει βεβαίωση από πιστοποιημένα γραφεία συμβουλευτικής κατόπιν ραντεβού, συμβουλευτικά γραφεία που διαχειρίζεται η εκκλησία και προσπαθουν να σε αποτρέψουν.

Ο σχεδιασμός τέτοιων ενεργειών επιδιώκει τον περαιτέρω συντηρητισμό και καταστολή,με νέες καταπιέσεις, εξαναγκασμούς και περιορισμούς ταυτόχρονα με θρησκευτικές εξάρσεις, την ώρα που το επίπεδο της φτώχειας αυξάνεται κατακόρυφα παγκοσμίως. Για να γίνουμε σαφέστερα, όταν μιλάμε για παγκόσμιο σχεδιασμό, δεν υποστηρίζουμε κάποια θεωρία συνωμοσιολογίας, ούτε περιγράφουμε κάποιο μελλοντικό δυστοπικό σενάριο φαντασίας. Αρκεί να θυμηθούμε την αντίστοιχη προσπάθεια που έγινε στην Ελλάδα με την καμπάνια “Αφήστε με να Ζήσω”, η οποία προέκυψε από θρησκευτικούς κύκλους και έχαιρε μεγάλης υποστήριξης από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης βρίσκοντας χώρους διαφήμισης ακόμα και στα ΜΜΜ. Η καμπάνια αυτή παρουσίαζε κάποιους ψευδο-επιστήμονες που διέσπειραν ψεύτικα αντιεπιστημονικά δεδομένα για να προσπαθήσουν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι η έκτρωση είναι έγκλημα γιατί τάχα σκοτώνεται ένας άνθρωπος και ποινικοποιούσε τα άτομα που καταφεύγουν σ’ αυτή τη λύση αλλά και τους γιατρούς που πραγματοποιούσαν τις εκτρώσεις. Ας θυμηθούμε και τους γιατρούς που στήριξαν αυτή την άποψη και στο δημόσιο νοσοκομείο της Σάμου για παράδειγμα, που αρνήθηκαν να κάνουν έκτρωση για οποιοδήποτε λόγο. Στους γιατρούς αυτούς δεν έγινε ποτέ καμία δίωξη.

Η προσπάθεια αυτή, με τη διασπορά fake news και τη δημιουργία κλίματος φόβου και φανατισμού είναι απλώς η συνέχεια των αποτελεσμάτων της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που επιστρατεύει συχνά τους πατριαρχικούς του μηχανισμούς για να ελέγξει τα σώματά μας και να επικυρώσει κοινωνικά ότι κάθε κεκτημένο των φεμινιστικών αγώνων που δόθηκαν επί δεκαετίες μπορεί να ανατραπεί ανά πάσα στιγμή. Ο έλεγχος των σωμάτων μας είναι στην πραγματικότητα έλεγχος των αναπαραγωγικών μας δικαιωμάτων και επιλογών μας και αφορά σε μία τεράστια γκάμα της δημόσιας υγείας και της κοινωνικής ύπαρξης και η υπεράσπισή τους δεν αποτελεί ατομικό δικαιωματισμό, αλλά κοινωνικό αγώνα για να απαλλαγούμε από την αντίληψη του κοινωνικού γυναικείου σώματος και για να πάρουμε πίσω τα σώματά μας γιατί ανήκουν μόνο σ’εμάς. Για να το πούμε πιο απλά, είτε θέλουν κάποιοι ισχυροί μηχανισμοί είτε όχι, οι εκτρώσεις θα συνεχίσουν να συμβαίνουν με τραγικές συνέπειες για την υγεία των φτωχότερων υποκειμένων που δεν έχουν οικονομική πρόσβαση για καλύτερη και ασφαλέστερη φροντίδα. Ακόμα και αν μειωθεί ο αριθμός των νόμιμων εκτρώσεων, αυτό θα σημαίνει ότι θα αυξηθεί κατακόρυφα ο αριθμός των βρεφοκτονιών ή ο αριθμός των παιδιών που θα εγκαταλείπονται σε νοσοκομεία ή σε ιδρύματα ή -ακόμα- είναι πιθανό να αυξηθούν οι αυτοκτονίες ατόμων που βρέθηκαν στην ανυπόφορη και αδιέξοδη θέση μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης. Και εύλογα έρχεται το ερώτημα στις καμπάνιες που τάχα υποστηρίζουν τη ζωή, για ποια ζωή ακριβώς μιλάμε;

Επειδή έχει κατηγορηθεί το φεμινιστικό κίνημα ως ενάντια στη ζωή ή ακόμα και ως βρεφοκτόνοι, οφείλουμε να απαντήσουμε ότι εμείς είμαστε υπέρ της ζωής και ιδίως της ζωής με δημόσια και δωρεάν φροντίδα και περίθαλψη. Δεν ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει ξεκάθαρο νομικό πλαίσιο σε ό,τι αφορά στους transgender ανδρες, τα non binary άτομα ή τα intersex άτομα με μήτρα. Γι’ αυτό το λόγο αγωνιζόμαστε για την κατάργηση των έμφυλων ρόλων τόσο στην αντισύλληψη όσο και στην αντιμετώπιση της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης. Ταυτόχρονα,αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα στη γονεϊκότητα, θέτοντας ως βασικό και αδιαπραγμάτευτο αίτημα την αναγνώριση (θεσμικά και νομικά) και την ίση συμμετοχή των τρανς και των non binary ατόμων σε αυτή. Οι περικοπές στη δημόσια υγεία που ούτως ή άλλως αυξάνονταν διαρκώς και με την αφορμή της πανδημίας του COVID-19 κορυφώνονται, δεν μπορούν να πλήξουν ένα τόσο ευαίσθητο θέμα όπως το δικαίωμα στην επιλογή. Αγωνιζόμαστε για την επανάκτηση των σωμάτων μας και για την αυτοδιάθεσή τους χωρίς μεσάζοντες την Εκκλησία και το Κράτος. Δεν επιθυμούμε περισσότερες εκτρώσεις, αλλά σεβασμό στην προσωπική επιλογή του ατόμου αν θα κυοφορήσει ή όχι.

Ενώνουμε, λοιπόν, τις φωνές μας με όσα αγωνίζονται σε ολόκληρο τον κόσμο για την επανάκτηση των σωμάτων μας και των ζωών μας, από την Πολωνία μέχρι την Αργεντινή, από την Τουρκία,μέχρι τη Βραζιλία και το Μεξικο. Η femctωria στέκεται πάντα στο πλευρό όσων γυναικών και ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων επιθυμούν να μιλάνε τα ίδια για τα εαυτά τους.

Δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματος.
Φροντίδα για δωρεάν, δημόσιες και ασφαλείς εκτρώσεις.
Μέχρι να απαλλαγούμε από όλους τους δικαστές των σωμάτων μας.
Νίκη στον αγώνα των Πολωνών γυναικών
Νομική αναγνώριση και θεσμική κατοχύρωση της τρανς non-binary γονεϊκότητας

https://www.facebook.com/femctoria