Nachdem wir im Zuge der Erdbebenkatastrophe in der Türkei vor einigen Tagen bereits zu Spenden an den Kurdischen Roten Halbmond aufgerufen haben, gibt es nun einen Spendenaufruf aus der internationalen anarchistischen Bewegung, der von uns und unseren Schwesterorganisationen getragen wird.
Spendet für die Hilfsarbeit unserer anarchistischen Genoss:innen in der Türkei und des Kurdischen Roten Halbmonds! Nichts ist stärker als die Solidarität von unten!

Die Erdbeben vom 6. Februar und ihre Nachbeben haben ganze Regionen verwüstet. Die Zahl der Todesopfer geht in die Zehntausende und steigt weiter an. Millionen von Menschen haben nur eingeschränkten oder gar keinen Zugang zu Wasser, Strom, Gas, Lebensmitteln und anderen lebensnotwendigen Gütern.

Unsere Genoss:innen in anarchistischen Organisationen, Basisgewerkschaften und -organisationen arbeiten zusammen und sind direkt an den Hilfsmaßnahmen beteiligt. Wir starten jetzt eine Spendenaktion, um die Arbeit dieser Organisationen zu unterstützen.

Das AKP-Regime hindert fortschrittliche Organisationen daran, Spenden zu sammeln und dringend benötigte Hilfe und Solidarität zu leisten. Um nur ein Beispiel zu nennen: Am Tag der Erdbeben erklärte sich die Unabhängige Minenarbeitergewerkschaft – in einem Zeichen der Solidarität, das nur die Arbeiter:innen und Unterdrückten kennen – sofort bereit, ihre Mitglieder in die betroffenen Gebiete zu schicken, um in den kritischsten 24 Stunden nach den Erdbeben bei den Such- und Rettungsaktionen zu helfen. Der Staat hielt sie zwei Tage lang davon ab, dies zu tun.

Ein Staat, der es vorzieht, dass Arbeiter:innen unter Tage ihr Leben riskieren, um Profite für die herrschende Klasse zu erzielen, anstatt das Leben von Zehntausenden von Menschen zu retten, die unter den Trümmern ihrer eigenen Häuser begraben sind. Begraben unter Gebäuden, die von Wohnungsmafias errichtet wurden, die – mit der Komplizenschaft des Staates, der es versäumt, Bauvorschriften und Sicherheitsregeln durchzusetzen – alles tun, um durch die Missachtung von Sicherheitsstandards und Kostensenkungen Profite zu erzielen, selbst wenn dies Zehntausende von Menschen das Leben kostet.

Humanitäre Hilfe wird von der AKP und ihren islamo-faschistischen Funktionären beschlagnahmt und umverteilt. Faschist:innen und ihre Kolleg:innen von der Zivilpolizei drohen damit, einfache Menschen, die rund um die Uhr arbeiten, um die von den Erdbeben Vertriebenen zu ernähren und zu versorgen, “verschwinden” zu lassen.

Dem Staat und seinen Unterstützer:innen geht es eindeutig mehr um die Aufrechterhaltung des kapitalistischen Systems als um die Rettung des Lebens von Zehntausenden. Aus diesem Grund unterbrechen und verzögern sie die Solidarität der Bevölkerung und die gegenseitige Hilfe.

In dieser schrecklichen Tragödie, die noch lange nicht vorbei ist, sind das staatliche System und der Kapitalismus für weit mehr Tote und viel mehr Leid verantwortlich als die Erdbeben selbst. Aber wir werden unsere offenen Wunden mit der Solidarität der Arbeiter:innen und Unterdrückten verbinden.

Um die Sicherheit unserer Genoss:innen zu gewährleisten, werden wir die Namen der Organisationen, für die die Spenden bestimmt sind, nicht bekannt geben. Es handelt sich um anarchistische Organisationen, Basisgewerkschaften und -organisationen, mit denen wir bereits zusammenarbeiten und die unser volles Vertrauen genießen.

Die Spenden werden von unseren Genoss:innen in der Schweiz gesammelt, die bereits über eine internationale Solidaritätsstruktur verfügen. Neben unseren anarchistischen und gewerkschaftlichen Genoss:innen wird ein Teil der Spenden an den Schweizer Zweig des Kurdischen Roten Halbmonds gehen.

Sendet Eure Spenden an:

Association pour la Promotion de la Solidarité Internationale (APSI)
Place Chauderon 5
1003 Lausanne
Switzerland

IBAN: CH84 0900 0000 1469 7613 8
SWIFT/BIC: POFICHBEXXX
Name der Bank: PostFinance SA;Mingerstrasse 20;3030 Bern;Switzerland

Unterstützende Organisationen:

☆ Alternativa Libertaria (AL/FdCA) – Italy
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) – Aotearoa/New Zealand
☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) – Uruguay
☆ Embat, Organització Llibertària de Catalunya – Catalonia, Spain
☆ Libertäre Aktion (LA) – Switzerland
☆ Organisation Socialiste Libertaire (OSL) – Switzerland
☆ Grupo Libertario Vía Libre – Colombia
☆ Karala – Turkey
☆ Corodenação Anarquista Brasileira – Brazil
☆ Die Plattform – Germany
☆ Anarchist Yondae – South Korea
☆ Rusga Libertária – Brazil
☆ Federação Anarquista do Rio de Janeiro (FARJ) – Brazil
☆ Organização Anarquista Socialismo Libertário (OASL) – Brazil
☆ Coletivo Mineiro Popular Anarquista (COMPA) – Brazil
☆ Union Communiste Libertaire (UCL) – France
☆ Tekoşîna Anarşîst (TA) – Rojava
☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) – Argentina
☆ Federación Anarquista de Santiago (FAS) – Chile
☆ Black Rose Anarchist Federation (BR) – United States
☆ Organización Anarquista de Cordoba (OAC) – Argentina
☆ Organización Anarquista de Tucumán (OAT) – Argentina
☆ Organización Anarquista de Santa Cruz (OASC) – Argentina

The earthquakes of 6 February and their aftershocks have devastated entire regions. The death toll is in the tens of thousands and continues to rise. Access to water, electricity, gas, food and other basic necessities is reduced or non-existent for millions of people.

Our comrades in anarchist organisations, grassroots unions and popular organisations are working together and are directly involved in the relief efforts.

We are now launching a fundraising drive to support the work of these organisations.

[Castellano] [Português] [Italiano] [Deutsch] [Türkçe] [Français]

Το βράδυ της 19ης Νοεμβρίου, τα εδάφη της Ροζάβα και του Νότιου Κουρδιστάν βομβαρδίστηκαν από πολεμικά αεροσκάφη της TSK (Τουρκικός Στρατός). Το YPG ανακοίνωσε ότι βομβαρδίστηκαν το κέντρο της πόλης του Κομπάνι, ένα νοσοκομείο στον λόφο Μιστενούρ, το δάσος του Κομπάνι, το εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας, οι σιταποθήκες και πολλά χωριά. Οι εισβολείς, που δεν μπορούσαν να επιτύχουν αποτελέσματα με χημικά όπλα και πολυάριθμες επιχειρήσεις εισβολής για μήνες, έστρεψαν την κατεύθυνση προς τη Rojava, που είναι τα εδάφη της επανάστασης αυτή τη φορά.

Δήλωση της αναρχικής ομάδας Karala από την Άγκυρα για την Ροζάβα και το Νότιο Κουρδιστάν

Το βράδυ της 19ης Νοεμβρίου, τα εδάφη της Ροζάβα και του Νότιου Κουρδιστάν βομβαρδίστηκαν από πολεμικά αεροσκάφη της TSK (Τουρκικός Στρατός). Το YPG ανακοίνωσε ότι βομβαρδίστηκαν το κέντρο της πόλης του Κομπάνι, ένα νοσοκομείο στον λόφο Μιστενούρ, το δάσος του Κομπάνι, το εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας, οι σιταποθήκες και πολλά χωριά. Οι εισβολείς, που δεν μπορούσαν να επιτύχουν αποτελέσματα με χημικά όπλα και πολυάριθμες επιχειρήσεις εισβολής για μήνες, έστρεψαν την κατεύθυνση προς τη Rojava, που είναι τα εδάφη της επανάστασης αυτή τη φορά.

Η επίθεση, η οποία παρουσιάστηκε ως αντίποινα για τη σφαγή που έγινε στην οδό Taksim Istiklal την περασμένη εβδομάδα, είναι μια επίθεση εναντίον του λαού όπως και η οδός Istiklal. Και οι δύο επιθέσεις σχεδιάστηκαν από την ίδια τοποθεσία. Οι βόμβες που έπληξαν χθες νοσοκομεία στη Ροζάβα και η βόμβα που σκότωσε παιδιά στο Taksim είναι μέρος της ίδιας επιχείρησης. Δράστης και των δύο είναι το κράτος με όλους τους θεσμούς και τις οργανώσεις του.

Το τουρκικό κράτος κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει τον αγώνα για την ελευθερία των καταπιεσμένων λαών. Αυτές οι επιθέσεις ξεπερνούν κατά πολύ τις εκλογικές προετοιμασίες μιας πολιτικής εξουσίας. Αξιολόγηση αυτών των επιθέσεων με εκλογές των οποίων η ημερομηνία δεν έχει καν καθοριστεί ακόμη. Είναι λάθος να περιορίζονται οι δράστες στο AKP-MHP. Κοινοβουλευτικοί έμποροι που πιστεύουν ότι εάν η έκλειψη ηλίου πρόκειται να σχετίζεται με τις εκλογές… Με τη δημιουργία παραπληροφόρησης, που είναι το σημαντικότερο κομμάτι των κρατικών επιθέσεων, είναι εταίρος στη σφαγή των λαών.

Οι εισβολείς, που διαπραγματεύονταν την επικύρωση με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία για να εισβάλουν στη Ροζάβα εδώ και μήνες, βρήκαν την τελευταία λύση στη συνωμοσία που οργάνωσαν στο Taksim. Ο κύριος λόγος γι’ αυτές τις επιθέσεις, που πιθανόν να μετατραπούν σε επιχείρηση εισβολής που θα πραγματοποιηθεί από ξηρά τις επόμενες ημέρες, είναι η επιβίωση του κράτους. Το τουρκικό κράτος έχει επενδύσει όλες του τις πολιτικές πάνω σε αυτή τη βασική ανάγκη. Για ένα κράτος που ακολουθεί πολιτικές άρνησης, εξόντωσης και αφομοίωσης έναντι των καταπιεσμένων λαών ως έθνος-κράτος σύμφωνα με τις ιδρυτικές του αρχές. Ο αγώνας για την ελευθερία των λαών που αντιτίθενται σε αυτές τις πολιτικές είναι η μεγαλύτερη απειλή.

Το κράτος από τη φύση του είναι εχθρικό προς την Επανάσταση της Ροζάβα, η οποία υπάρχει ως ο αγώνας ελευθερίας των καταπιεσμένων λαών. Γι’ αυτούς τους εισβολείς που είναι εχθρικοί προς την ελευθερία, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να καταστρέψουν την Επανάσταση της Ροζάβα. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τις σφαγές που έγιναν μεταξύ 7 Ιουνίου και 1 Νοεμβρίου 2015 και όσα συμβαίνουν σήμερα. Το κράτος, ως ανάγκη όλων των κέντρων εξουσίας ή θα καταστρέψει την επανάσταση ή θα καταστραφεί.

Για χάρη αυτού του σκοπού του κράτους, όσοι δολοφονήθηκαν στο σιδηροδρομικό σταθμό, στο Suruç και στην οδό Istiklal. Τόσο ο εχθρός όσο και η απελευθέρωση των καταπιεσμένων λαών που βομβαρδίστηκαν στο Mishtenur, το Afrin και το Serekaniye είναι κοινά. Πρέπει να κάνουμε να ακουστεί η φωνή του Kobane, της πόλης της αντίστασης. Στεκόμαστε στο πλευρό των λαών της Ροζάβα ενάντια στα κράτη-εισβολείς.

Οι λαοί που αντιστέκονται θα νικήσουν!

Siwar hatin pêya çûn!*
*Ηρθαν με άλογο, θα πάνε με τα πόδια. (Κουρδική παροιμία.)

https://karala.org

Μιλάω, αντίθετα, για ανθρώπους που θα είναι σάρκα από την σάρκα αυτών των κοινοτήτων, και όχι για “μπαλαμούς” επαναστάτες και αλληλέγγυους, σαν τα μούτρα μας, που, όσο κι αν ταξικά είμαστε κοντά τους περισσότερο από τον κάθε άλλο, κοινωνικά οι καθημερινότητές μας απέχουν αισθητά. Εμείς δηλαδή, μπορούμε και πρέπει απλά να τους φέρουμε σε επαφή με τις ριζοσπαστικές ιδέες, αλλά σε καμία περίπτωση να υποκαταστήσουμε το ίδιο το υποκείμενο στην προσπάθειά του για χειραφέτηση.

Σκέψεις επάνω στην “παραβατικότητα των Ρομά” και το επαναστατικό κίνημα

Γιάννης Βολιάτης

Στο βιβλίο του “Soledad Brother: The Prison Letters of George Jackson“, το οποίο περιέχει γράμματά του μέσα από την φυλακή, ο George Jackson, μέλος των Μαύρων Πανθήρων και ένας εκ των λεγόμενων “Soledad Brothers”, αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής, μιλώντας για την σχέση επαναστατικού και περιθωριακού, παραβατικού υποκειμένου: “Γνώρισα τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Τρότσκι και τον Μάο όταν μπήκα στην φυλακή -και μου το εξαργύρωσαν. Τα πρώτα τέσσερα χρόνια δεν διάβαζα τίποτα άλλο παρά οικονομικές θεωρίες και στρατιωτικές ιδέες. Γνώρισα μαύρους αντάρτες – τον George “Big Jake” Lewis και τον James Carr, τον W.L. Nolen, τον Bill Christmas, τον Torry Gibson…Προσπαθήσαμε να μεταμορφώσουμε την νοοτροπία του μαύρου εγκληματία, σε νοοτροπία του μαύρου επαναστάτη“.

Σκεφτόμουν πολύ την υπόθεση των Μαύρων Πανθήρων αυτές τις ημέρες που ακολούθησαν τον πυροβολισμό στο κεφάλι του 16χρονου Ρομά Κώστα Φραγκούλη από την αστυνομία. Το πως έδρασαν σε άμεση σύνδεση με την κοινότητά τους, αλλά κυρίως το ποιοι ήταν αυτοί οι ίδιοι οι ριζοσπάστες, πριν μετατραπούν σε σοσιαλιστές, μαρξιστές επαναστάτες. Ποιο ήταν το δικό τους backround ως μέλη της μαύρης κοινότητας, μιας κοινότητας ακόμη πολύ έντονα περιθωριοποιημένης την δεκαετία του ’60 και του ’70, που βίωνε τόσο τον συστημικό, όσο και τον κοινωνικό ρατσισμό -και συνεχίζει να τον βιώνει, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, τις δεκαετίες που ακολουθούν, έως και σήμερα. Ποια η καθημερινότητα που βίωναν αυτοί οι άνθρωποι; Πως ήταν η ζωή τους στα ghetto; Ποιες οι ευκαιρίες για να ξεφύγουν από την μιζέρια και πως; Μπορεί να φανεί υπερβολικό σε κάποιους, αλλά, από την μεριά μου, ως λευκός, “προνομιούχος” σε σχέση με το λεγόμενο “κοινωνικό περιθώριο” και το “λούμπεν προλεταριάτο” -αν και κομμάτι της εργατικής τάξης ο ίδιος- μπορώ να φανταστώ μια κάποια σύνδεση ανάμεσα στις κοινότητες των αφροαμερικανών εκείνης της εποχής και των Ρομά του σήμερα.

Και επειδή πολύς λόγος γίνεται και πολλά megabyte, πολύ σάλιο και πολύ μελάνι ξοδεύονται από τον -αρκετά μεγάλο, δυστυχώς- συντηρητικό, ρατσιστικό πόλο της κοινωνίας -που έχει φυσικά ως “ναυαρχίδα” του τα συστημικά ΜΜΕ- της τελευταίες ημέρες, γύρω από την περιβόητη “εγκληματικότητα των Ρομά” και τον “τρόπο ζωής που οι ίδιοι έχουν επιλέξει”, είπα να γράψω δυο λόγια, όσο μου αναλογεί και όσο μπορώ εγώ να αντιληφθώ την κατάσταση, παρατηρώντας την “από έξω”.

Το έγκλημα και η παραβατικότητα των περιθωριοποιημένων κοινωνικών ομάδων, όπως π.χ. των Ρομά (αλλά και των μεταναστών κ.λπ), δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αντανάκλαση των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών που τους περιτριγυρίζουν από την γέννηση τους και του δομικού, συστημικού ρατσισμού τον οποίο βιώνουν καθολικά σαν κοινότητες. Η έντεχνη -από μεριάς κράτους και κεφαλαίου- στέρηση επιλογών, εναλλακτικών, εργασίας, παιδείας και εκπαίδευσης προς αυτές τις κοινότητες, τις κρατάει με ύπουλο τρόπο στον πάτο της κοινωνίας και στο περιθώριο, στα ghetto. Και από εκεί, στην παρανομία, την συνεπακόλουθη τιμωρία, την φυλάκιση κλπ. Και πάλι πίσω στα ghetto, τους καταυλισμούς. Επιπρόσθετα, η υπερβολική χρήση βίας από την αστυνομία και ο πλατύς κοινωνικός ρατσισμός απέναντί τους, δημιουργούν σε αυτές τις κοινότητες την αίσθηση του “μη – ανήκειν” σε αυτή την κοινωνία, κάτι που αποτυπώνεται και σε αυτή την περίφημη, φαινομενικά δική τους “θέληση και επιθυμία να συνεχίσουν να ζουν με αυτόν τον τρόπο“, που αποτελεί ίσως το πιο πολυχρησιμοποιημένο “επιχείρημα” του συντηρητισμού ενάντια στους Ρομά. Ουσιαστικά, αυτοί οι άνθρωποι είναι “παγιδευμένοι” σε αυτόν τον τρόπο ζωής, αν προβούμε και σε μια αναλογία με τα ghetto των μαύρων στις ΗΠΑ, χρησιμοποιώντας το τραγούδι “Trapped” του ράπερ Tupac Shakur: “They got me trapped in this prison of seclusion/Happiness, living on tha streets is a delusion” (Με έχουν παγιδέψει σε αυτή την φυλακή της απομόνωσης/Η ευτυχία, όταν ζεις στους δρόμους, είναι μια αυταπάτη), που περιγράφει ακριβώς αυτή την συνθήκη, από την οπτική γωνία ενός αφροαμερικανού που έζησε τις δεκαετίες του ’70, του ’80 και του ’90.

Από την άλλη μεριά, σε πολύ κόσμο, θεωρητικά πιο “προοδευτικό” και “μποέμ”, μπορεί να φαίνεται “ειδυλλιακή” η εικόνα της “ελεύθερης” ζωής των Ρομά, της περιφρόνησης των καθιερωμένων κοινωνικών συμβάσεων, της “ζωής πέρα από τους νόμους”. Αυτή η εικόνα όμως είναι αρχικά εν πολλοίς επίπλαστη, δημιουργημένη μέσα από την μαζική κουλτούρα, τον κινηματογράφο κλπ -προνόμιο των λευκών πάντα. Από την άλλη, όσο, όπως και αν ισχύει, αποτελεί μονάχα τη μία πλευρά του νομίσματος. Και θα τολμούσα μάλιστα να πω ότι όποιος ωραιοποιεί ή ρομαντικοποιεί την καθημερινότητα των ανθρώπων αυτών, διαπράττει ένα είδος “οριενταλισμού”. Ότι και να λέμε από την μεριά μας όμως, όσες αναλύσεις και να κάνουμε, μόνο οι ίδιοι οι Ρομά μπορούν με σαφήνεια να μας περιγράψουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους, τις αιτίες που τους ωθούν σε συγκεκριμένες αποφάσεις και επιλογές και, κυρίως, το πως αντιλαμβάνονται την στάση της υπόλοιπης κοινωνίας απέναντί τους.

Πως όμως μπορεί κάτι τέτοιο να συμβεί με ειλικρίνεια ανάμεσα σε αυτό το πιο “αποκλεισμένο” κομμάτι των από-τα-κάτω και την εργατική τάξη, χωρίς κοινωνικές προκαταλήψεις και καχυποψία από την μία και άλλη πλευρά, ώστε να συσφίξουμε τις σχέσεις μας απέναντι στον κοινό μας εχθρό;

Χρειάζονται σήμερα, περισσότερο από ποτέ, εκείνες οι σχέσεις και οι τριβές ανάμεσα στο επαναστατικό κίνημα -ιδιαίτερα το αναρχικό/ελευθεριακό, καθότι θεωρώ πως πλέον δεν υπάρχει άλλο κίνημα που να μπορεί να κάνει αυτή την σύνδεση, καθώς όλα τα άλλα είναι λίγο πολύ εγκλωβισμένα στην αστική νομιμότητα- που θα (ξε)γεννήσουν τους επαναστάτες μέσα από τους “παραβατικούς” των κοινοτήτων αυτών, όπως προέκυψαν κάποτε οι Μαύροι Πάνθηρες, ως γέννημα της μαύρης κοινότητας, της καθημερινότητάς της και των αναγκών της, σε διαλεκτική σχέση με τις ριζοσπαστικές ιδέες. Να μην ξεχνάμε ότι στο παρελθόν, σε άλλα μέρη του κόσμου, η κοινότητα των Ρομά και των τσιγγάνων είχε συνδεθεί πολύ στενά με το επαναστατικό κίνημα. Στην Ισπανία, την εποχή του Εμφυλίου μάλιστα, η μεγαλύτερη επαναστατική οργάνωση της εργατικής τάξης, η ηρωική αναρχοσυνδικαλιστική CNT, είχε για αρκετά μεγάλο διάστημα έναν τσιγγάνο αναρχικό για Γενικό Γραμματέα, τον Mariano Rodríguez Vázquez, γνωστό και ως Μαριάνετ.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν μιλάω εδώ για την ανάγκη κάποιου είδους “επαναστατικής κατήχησης” στους Ρομά από-τα-έξω-προς-τα-μέσα. Για κάποια “λευκή καθοδήγηση”. Μιλάω, αντίθετα, για ανθρώπους που θα είναι σάρκα από την σάρκα αυτών των κοινοτήτων, και όχι για “μπαλαμούς” επαναστάτες και αλληλέγγυους, σαν τα μούτρα μας, που, όσο κι αν ταξικά είμαστε κοντά τους περισσότερο από τον κάθε άλλο, κοινωνικά οι καθημερινότητές μας απέχουν αισθητά. Εμείς δηλαδή, μπορούμε και πρέπει απλά να τους φέρουμε σε επαφή με τις ριζοσπαστικές ιδέες, αλλά σε καμία περίπτωση να υποκαταστήσουμε το ίδιο το υποκείμενο στην προσπάθειά του για χειραφέτηση.

Δυστυχώς, εκτός από ελάχιστες, φωτεινές εξαιρέσεις, η επαφή μας ως το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι του προλεταριάτου με το υποκείμενο αυτό των Ρομά γίνεται είτε όχι ως ίσοι προς ίσους και διαμεσολαβημένα, είτε μέσα σε συνθήκες έντασης, “στον δρόμο”, επ’ αφορμής τέτοιων τραγικών περιστατικών όπως ο πυροβολισμός του Κώστα Φραγκούλη ή η δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη από το Κράτος και την αστυνομία του. Ποτέ δεν είναι αργά για να δημιουργήσουμε τις απαραίτητες συνδέσεις και η έμπρακτη αλληλεγγύη πάντα βοηθάει στην σύσφιξη των ήδη υπαρχουσών σχέσεων. Αλλά μια πιο σταθερή, τουλάχιστον, επικοινωνία και ανταλλαγή εμπειριών είναι ένα απαραίτητο πρώτο βήμα.

Να το πράξουμε αύριο κιόλας.

*Σχετικός σύνδεσμος: https://www.alerta.gr/archives/28619?fbclid=IwAR0X-SjQBdGAZcKMGm_w7P3ma2mwrRh6y_d3Y1fGbTgyYfC2B_ZrMiOmLWw

Ακόμη και αν τα συγκεκριμένα ντουβάρια πέσανε, θα είμαστε εδώ να σας υπενθυμίζουμε πως οι ιδέες μας θα δίνουν ζωή σε κάθε είδους απελευθερωμένο χώρο, σε κάθε άδειο σπίτι και νησίδα αντίστασης. Θα συνεχίσουμε να είμαστε εδώ σε μια προσπάθεια διάδοσης μέσω των βιβλίων,της κουλτούρας και των πρακτικών της ελευθερίας, ως εναλλακτική προοπτική στον μονόδρομο της κρατικής-καπιταλιστικής και οποιασδήποτε εξουσιαστικής βαρβαρότητας.

Η ομάδα βιβλίου libros libres δημιουργήθηκε τον Μάρτιο του 2022 και διαχειριζόταν τη δανειστική βιβλιοθήκη της κατάληψης Ντουγρού, καθώς και το βιβλιοπωλείο της. Ως δομή βιβλιοπωλείου διακινούσαμε 178 τίτλους, με περισσότερα από 544 αντίτυπα, από διάφορους εκδοτικούς οίκους του ευρύτερου αναρχικού, αντιεξουσιαστικού και αυτόνομου κινήματος. Πέρα από την διακίνηση των βιβλίων είχαμε οργανώσει και πληθώρα βιβλιοπαρουσιάσεων- εκδηλώσεων εντός και εκτός της κατάληψης. Όλα αυτά μέχρι το πρωινό της 31ης Οκτωβρίου, όπου πλήθος μπάτσων εκκένωσαν το κτήριο της Τζαβέλλα 52, παρά τη σθεναρή αντίσταση των καταληψιών. Ένα κτήριο το οποίο ρήμαζε επί χρόνια και ανήκει στο δημοτικό γηροκομείο,με πρόεδρο τον εκάστοτε δήμαρχο της πόλης.

Το μίσος των αστυνομικών δυνάμεων και όλων των παρατρεχάμενων, το είχαμε ξαναδεί σε άλλες εκκενώσεις. Μπορεί αυτή τη φορά να μη ζωγράφισαν αγκυλωτούς σταυρούς και συνθήματα της χρυσής αυγής αλλά οι πράξεις τους ήταν ανάλογης ναζιστικής έμπνευσης. Από τις πρώτες ενέργειές τους ήταν να πετάξουν όλα τα βιβλία του βιβλιοπωλείου στην ανακύκλωση καθώς και ένα πολύ μεγάλο μέρος της βιβλιοθήκης. Στη συνέχεια αντιληφθήκαμε ότι έκλεψαν και το ταμείο του βιβλιοπωλείου ύψους 250 ευρώ,ενώ το αποκορύφωμα της νοσηρότητας τους ήταν όταν κατούρησαν κούτες με βιβλία! Πέρα από τις δικές μας απώλειες,υπήρξαν επίσης κινηματικές (π.χ χαριστικό παζάρι με ρούχα, μικροφωνική) και προσωπικές.Η στοχευμένη καταστροφή βιβλίων και μουσικών οργάνων αποδεικνύει το μίσος τους σε ότι πρεσβεύει και προωθεί τις τέχνες και τον πολιτισμό.

Γνωρίζουμε ότι ζούμε ένα πόλεμο καθημερινό, κοινωνικό–ταξικό και δεν πέφτουμε από τα σύννεφα όσον αφορά την εκκένωση της Ντουγρού. Αυτό που δεν περιμέναμε ήταν να την πληρώσουν σαν άμαχοι, τα βιβλία. Οι παράπλευρες απώλειες, όπως κυνικά αναφέρουν οι πολεμοκάπηλοι, δεν είναι της λογικής και της κουλτούρας μας. Μια κουλτούρα που έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με όσα υποτίθεται πως πρεσβεύει η δημοτική αρχή, υπεύθυνη για την εκκένωση και για τα όσα ακολούθησαν, που είχε βάλει μάλιστα υποψηφιότητα για πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2021.

Αυτός είναι ο πολιτισμός τους λοιπόν, όσο και αν ωρύονται πως στην αστική δημοκρατία τους έχουν όλοι θέση, όσο κι αν δήθεν προασπίζονται το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδεών. Το μόνο που βλέπουμε εμείς είναι μια ακόμη ενέργεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης, φιμώνοντας κάθε κριτική και αντίθετη φωνή. Σε όλα τα ανελεύθερα καθεστώτα πάντα ήταν στόχος τα βιβλία που είτε διαφωνούσαν είτε έρχονταν σε αντιδιαστολή με την κυρίαρχη αφήγηση και αισθητική. Από ότι φαίνεται σε άλλα τα καίγανε ενώ σε άλλα τα πετάνε στα σκουπίδια. Τουλάχιστον ήταν στην ανακύκλωση μιας και ο δήμος Λαρισαίων έχει και οικολογικές ανησυχίες...

Ακόμη και αν τα συγκεκριμένα ντουβάρια πέσανε, θα είμαστε εδώ να σας υπενθυμίζουμε πως οι ιδέες μας θα δίνουν ζωή σε κάθε είδους απελευθερωμένο χώρο, σε κάθε άδειο σπίτι και νησίδα αντίστασης. Θα συνεχίσουμε να είμαστε εδώ σε μια προσπάθεια διάδοσης μέσω των βιβλίων,της κουλτούρας και των πρακτικών της ελευθερίας, ως εναλλακτική προοπτική στον μονόδρομο της κρατικής-καπιταλιστικής και οποιασδήποτε εξουσιαστικής βαρβαρότητας.

Θα συνεχίσουμε να στήνουμε βιβλιοθήκες, βιβλιοπωλεία και να οργανώνουμε εκδηλώσεις που θα σας ενοχλούν, ενώ τα βιβλία μας θα παραμείνουν αιχμηρά και οι ιδέες μας επικίνδυνες…

Ραντεβού στα άδεια σπίτια!

Ομάδα βιβλίου libros libres