user preferences

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος / Λαϊκοί Αγώνες / Γνώμη / Ανάλυση Sunday February 20, 2022 18:29 byΑργύρης Αργυριάδης

Ο διπρόσωπος Ιανός για μια ακόμα φορά αποκαλύφθηκε μέσα στην α-νοησία του ναρκισσισμού και του καθωσπρεπισμού του. Η θεμελιώδης φύση του Ιανού δεν είναι πλέον υπό συζήτηση, οι μέθοδοί του είναι οργανωμένες γύρω από μια ενιαία αρχή: Το κέρδος!

Ιανός: Ο διπρόσωπος καπιταλισμός

Ο Ιανός από τα βάθη της ιστορίας ήταν πάντα αμφίσημος. Θεός της έναρξης και του τέλους, των περασμάτων και της ειρήνης γι’ αυτό και απεικονίζονταν με διπλό πρόσωπο. Το ίδιο ισχύει με τον καπιταλισμό αλλά και τις επικερδείς αλυσίδες πολιτισμού του. Από την μια, επικαλούνται ανώτερα ήθη, ενώ την ίδια στιγμή εφαρμόζουν απάνθρωπες και αντικοινωνικές πρακτικές. Μήπως οι πόλεμοι, η φτώχια, ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η πατριαρχία και ο φασισμός δεν αποτελούν μια σειρά από τις απεχθείς αλλά ανεκτές καταστάσεις του αγοραίου δημοκρατικού συστήματος της σημερινής εποχής;

Η περίπτωση της εταιρείας «πολιτισμού» Ιανός στο υποκατάστημα της Αθήνας κατά των αστέγων της περιοχής, δεν είναι απλά μια μεμονωμένη περίπτωση κοινωνικού δαρβινισμού από τα στελέχη της εταιρείας αλλά η κανονικότητα της συνθήκης που επικρατεί γενικότερα. Η παρουσία στον δημόσιο χώρο όλων αυτών που η κοινωνική–προνοιακή πολιτική και ανεπάρκεια τους έστειλε να εξασκούν ελεύθερα το δημοκρατικό τους δικαίωμα στην φτώχια δεν πρέπει να υφίσταται, διότι χαλάνε την βιτρίνα.

Ζούμε σε μια κοινωνία του φαίνεσθαι, βιτρίνες λουσάτες απλήρωτοι εργάτες, και όλες οι ασυδοσίες και ασχήμιες του συστήματος κρυμμένες κάτω από το χαλί. Ζούμε σε μια δημοκρατική κοινωνία ρηχή, φτωχή από αξίες και ιδανικά γι’ αυτό και εχθρεύεται όσους αυτή οδήγησε στην φτωχοποίηση. Ο σημερινός πολιτισμός μοιάζει σαν την καθαριότητα του «όσα βλέπει η πεθερά». Η αφήγησή της δεν έχει υποκείμενο παρά μόνο αντικείμενα χρήσης. Οι δρόμοι της απαιτούν μεγάλους περιπάτους λίγων εκατοστών ίσα-ίσα για να βρέξουν την μοκέτα από τα ανθρώπινα απόβλητα που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Δεν χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη ανάλυση για να καταλάβει κανείς τι προασπίζεται η δημοκρατία ως θεσμός και οι αγοραίοι σύμμαχοί της: Ένα πολιτισμό βάρβαρο και μισάνθρωπο. Ο διπρόσωπος Ιανός για μια ακόμα φορά αποκαλύφθηκε μέσα στην α-νοησία του ναρκισσισμού και του καθωσπρεπισμού του. Η θεμελιώδης φύση του Ιανού δεν είναι πλέον υπό συζήτηση, οι μέθοδοί του είναι οργανωμένες γύρω από μια ενιαία αρχή: Το κέρδος!

Όμως σύμφωνα με την αρχαία λατρεία ως θεός προΐσταται όλων των αρχών και των μεταβάσεων, είτε πρόκειται για αφηρημένες είτε για συγκεκριμένες, ιερές ή βέβηλες. Ο Σέξπηρ έγραψε κάποτε ότι αν ζούμε είναι για να πατήσουμε στα κεφάλια των αφεντάδων, σαν την Λιαποπούλου. Που σαν ένας σύγχρονος βασιλιάς Ερρίκος με τη στάση της απέδειξε ότι ακόμα και το χειρότερο κτήνος δείχνει οίκτο, αυτή όχι διότι είναι στέλεχος. Μπορεί να μην είμαστε αυτοί που θα φέρουν το φως και την λύση στο θέμα των αστέγων, αλλά με τις πράξεις μας πρέπει να δείξουμε ότι το σκοτάδι του κάθε Ιανού δεν είναι ανίκητο.

Αργύρης Αργυριάδης

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος / Λαϊκοί Αγώνες / Ανακοίνωση Τύπου Monday February 07, 2022 04:44 byΠρωτ. Αναρχικών Αγ. Αναργύρων-Καματερού

Η αγάπη για τον αθλητισμό, ακόμα και η υποστήριξη κάποιας συγκεκριμένης ομάδας, δεν μπορεί να συμπλέει με φαινόμενα αντικοινωνικής βίας, οπαδικούς στρατούς, ανώνυμες εταιρίες, οικονομικά συμφέροντα του κεφαλαίου, μεγιστάνων, βαρώνων, λαθρέμπορων, καναλαρχών, εκδοτών κ.α. ούτε και με την αναπαραγωγή κάθε κοινωνικής σαπίλας όπως του σεξισμού και της ομοφοβίας που είναι έκδηλα στα οπαδικά τραγούδια.

Για τη δολοφονία του 19χρονου Άλκη

Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μια έξαρση της οπαδικής βίας. Οι επιθέσεις σε οπαδικούς συνδέσμους έχουν πυκνώσει, το ίδιο και τα καρτέρια, οι συμπλοκές και όλα όσα συνθέτουν το κάδρο της “αντιπαράθεσης ιδανικών” μεταξύ των οπαδικών θυρών. Με μια περιήγηση στις διάφορες οπαδικές σελίδες μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι τα γεγονότα αυτά έχουν πολλαπλασιαστεί και ήταν θέμα χρόνου να θρηνήσουμε έναν ακόμη νεκρό. Εδώ, στα δυτικά, το γνωρίζουμε και από πρώτο χέρι. Δεν είναι μόνο τα λεγόμενα “πεσίματα” αλλά και οι παγίδες στα τυφλά, με ανύποπτους περαστικούς να γίνονται στόχοι χούλιγκανς, που και στο άκουσμα και μόνο της αντίπαλης ομάδας είναι ικανοί να ξυλοφορτώσουν ή ακόμη και να μαχαιρώσουν.

Δίπλα στην αντικοινωνική και αποπροσανατολιστική αυτή βία μεταξύ ανθρώπων που δεν έχουν επί της ουσίας τίποτα να χωρίσουν, αρθρώνονται και τα γεμάτα βάθος και αξίες επιχειρήματα της μίας ή της άλλης πλευράς: “όχι δεν μας τρέξατε εσείς, εμείς σας τρέξαμε”, “σας γαμήσαμε εδώ, εκεί, παραδίπλα, στο υπερπέραν” και ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό. Τραυματίες και πολλές φορές ακόμα και δολοφονημένοι εμφανίζονται ως τα επινίκια “γαμιάδων” έναντι “λαγών” μέσα σε ανορθολογικά παραληρήματα κοινωνικού ξεπεσμού για τα οποία τρίβει τα χέρια της η οικονομική και πολιτική εξουσία, που αντί να δέχεται μαζικές απαντήσεις στην καταστροφή των ζωών μας, “διαιτητεύει” και τάχα “καταγγέλλει” την βία μεταξύ των καταπιεσμένων. Μια βία γεννημένη από το ίδιο το σύστημα και τα οικονομικά συμφέροντα του κεφαλαίου που διαχειρίζονται, διευθύνουν και καθοδηγούν τον επαγγελματικό αθλητισμό.

Η δολοφονία του 19χρονου φίλου της ομάδας του Άρη, του Άλκη, είναι ενταγμένη μέσα σε αυτό το πλαίσιο της έξαρσης του φαινομένου της οπαδικής βίας. Βέβαια, εδώ, δεν έχουμε νεκρό μετά από μια συμπλοκή μεταξύ οπαδών. Ο Άλκης δεν βρέθηκε σε στημένο ραντεβού οπαδών για να χτυπήσει και να χτυπηθεί, να βιντεοσκοπήσει “λαγούς” και να καυχιέται για το ποια θύρα “γαμάει” την άλλη. Δεν γνωρίζουμε αν ο Άλκης ήταν οργανωμένος οπαδός αλλά δεν έχει και καμία απολύτως σημασία. Άλλωστε ο θάνατος του πρόκειται για μια τυφλή δολοφονία, μόνο και μόνο επειδή δήλωσε την ομάδα που υποστηρίζει, στα σκουπίδια που τον δολοφόνησαν. Στην θέση του θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε.

Το παραπάνω δεδομένο ως προς τις συνθήκες που οι θρασύδειλοι επιτέθηκαν στον Άλκη, δεν αναιρεί την ουσία και τα οπαδικά κίνητρα των δολοφόνων. Διάφορες οπαδικές “θύρες”, μάταια προσπαθούν στις ανακοινώσεις τους να εξωραΐσουν την οπαδική βία και να ισχυριστούν ότι δεν είχε οπαδικά κίνητρα η δολοφονία. Είτε “παντελονάτη” είτε “συμμορίτικη” δεν παύει να είναι βία μεταξύ φτωχών, βία ανούσια, βία που βολεύει το κράτος και τα αφεντικά. Το πώς λειτουργούν συγκεκριμένοι θύλακες μέσα στον οπαδικό στρατό του ΠΑΟΚ είναι γνωστό, όπως και η ώσμωση αυτών των μορφωμάτων με τον φασισμό με χαρακτηριστικά παραδείγματα τον Εύοσμο και την Σταυρούπολη. Ωστόσο το πρόβλημα δεν είναι ο “ΠΑΟΚ” αφού δεν είναι οι μόνοι οπαδοί που διαθέτουν τέτοια μορφώματα. Αυτές οι λογικές ανάδειξης του “ποιος βαράει ποιο έντιμα ή βρώμικα” το μόνο που καταφέρνουν είναι να οξύνουν το μίσος και να αναπαράγουν με μεγαλύτερη ένταση τις δήθεν “διαφορές” ανάμεσα στους οπαδούς.

Τέτοια φυντάνια, δυνητικοί δολοφόνοι για την “ομάδα” δεν υπάρχουν μόνο στον “ΠΑΟΚ” και οι αιτίες που τους γεννούν είναι κοινές. Δεν ευθύνεται η άλφα ή η βήτα ομάδα για αυτά τα φαινόμενα. Δεν είναι αυτή η ανακοίνωση ο χώρος και η ώρα για να αναπτύξουμε μια επαρκή ανάλυση για το οπαδικό φαινόμενο ωστόσο αυτό που είναι βέβαιο, είναι ότι για να αποκωδικοποιηθούν οι βαθύτεροι λόγοι αυτής και κάθε άλλης δολοφονίας με οπαδικά κίνητρα, θα πρέπει να ενσκήψουμε στην ρίζα του ίδιου του οπαδικού φαινομένου και να εντοπίσουμε τις αιτιακές προϋποθέσεις που το υποβαστάζουν ως φαινόμενο. Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση, έξω από τις αιτίες που γεννούν το φαινόμενο, όχι μόνο δεν θα βρει τις απαντήσεις, αλλά και δεν θα καταφέρει ποτέ να αντιμετωπίσει τις τραγικές του επιπτώσεις.

Από την πλευρά μας απευθυνόμαστε στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα των γηπέδων ως κομμάτι της τάξης μας, ως εργάτες, ταξικά προσδιορισμένους νέους, φτωχά λαϊκά στρώματα και όχι σαν οπαδούς ομάδων. Μέσα στην ίδια την απεύθυνση τους καλούμε να απαξιώσουν κάθε “αθλητική” Α.Ε. και κάθε οπαδική αντιπαράθεση, χουλιγκανισμούς, ξυλίκια για λάφυρα, οπαδική ηγεμονία και άλλες τέτοιες μαλακίες. Η αγάπη για τον αθλητισμό, ακόμα και η υποστήριξη κάποιας συγκεκριμένης ομάδας, δεν μπορεί να συμπλέει με φαινόμενα αντικοινωνικής βίας, οπαδικούς στρατούς, ανώνυμες εταιρίες, οικονομικά συμφέροντα του κεφαλαίου, μεγιστάνων, βαρώνων, λαθρέμπορων, καναλαρχών, εκδοτών κ.α. ούτε και με την αναπαραγωγή κάθε κοινωνικής σαπίλας όπως του σεξισμού και της ομοφοβίας που είναι έκδηλα στα οπαδικά τραγούδια.

Θέλουμε να ελπίζουμε ότι ο Άλκης που έφυγε τόσο άδικα δεν θα ξεχαστεί και δεν θα γίνει απλώς ένα οπαδικό λάβαρο της ομάδας που υποστήριζε. Η μνήμη του θα πρέπει να διατηρηθεί ζωντανή από όλους και όλες και να υπενθυμίζει ότι το οπαδικό μίσος και η οπαδική βία είναι ένας αξιακός ξεπεσμός, μια πολιτισμική παρακμή, μια παράλογη διαίρεση μεταξύ ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν και στην συντριπτική τους πλειονότητα ανήκουν στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα και μόνο κοινά έχουν. Ας ελπίσουμε ότι ο Άλκης δεν θα είναι μόνο ο τελευταίος νεκρός της οπαδικής βίας αλλά και αυτός που θα σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους ή έστω την αρχή της πρόσκλησης μιας βαθιάς ρωγμής, στην ύπαρξη οπαδικών στρατών.

Εχθρός δεν είναι ο “άλλος” οπαδός

Είναι το κράτος και ο καπιταλισμός

Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων-Καματερού

https://protaanka.espivblogs.net/2022/02/04/gia-tin-dolofonia-toy-19chronoy-alki/

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος / Αναρχικό κίνημα / Γνώμη / Ανάλυση Sunday February 06, 2022 18:53 byΑργύρης Αργυριάδης

Μπορεί κάποιος να διαφωνεί με τις ιδέες που έχουν οι αναρχικοί, ότι είναι ανεφάρμοστες, ουτοπικές κ.ο.κ. Κανείς όμως δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για την ανιδιοτέλεια του αγώνα τους, τα αντανακλαστικά της κοινωνικής τους αλληλεγγύης καθώς και το απαράμιλλο πάθος τους για την Ελευθερία. Προς την κατεύθυνση αυτή τα μέλη του “Ρουβίκωνα” χωρίς κανένα οικονομικό πολιτικό ή άλλο όφελος. Κάτι ανάλογο δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι ισχύει και με την ευρύτερη οικογένεια του δημάρχου. Η διαφορά είναι εμφανής.

Α-νοησία, άγνοια και άσφαιρα επικοινωνιακά τεχνάσματα

“Κανένα χαφιεδότσουρμο δεν με σκιάζει και δεν μπορεί να με εμποδίσει από το να κάνω τη δουλειά μου. Κάθε μέρα, σε διαφορετική γειτονιά να μιλάω με τις Αθηναίες και τους Αθηναίους.” Κ. Μπακογιάννης
Αυτή η δήλωση του Κ. Μπακογιάννη δείχνει την α-νοησία και την άγνοια που τον διακατέχει (αυτόν και το επιτελείο του) όσον αφορά την ιστορία και την εκφορά των λέξεων. Πριν συνεχίσω στην ανάλυση, θα ήθελα να επισημάνω ότι αν ο κος Μπακογιάννης δεν φοβάται και είναι περήφανος για το έργο του, τότε γιατί κάνει κρυφές συναντήσεις απευθυνόμενος σε λίγους; Αφενός, διότι ως δήμαρχος Αθηνών είναι λίγος, αφετέρου, διότι εκπροσωπεί τα συμφέροντα των λίγων. Τέλος όσον αφορά ότι ζήτησε να μην υπάρχει καμία δίωξη στα μέλη του “Ρουβίκωνα” δεν αποτελεί παρά ένα άσφαιρο επικοινωνιακό τέχνασμα διότι στη δημοκρατία την οποία επικαλείται ως δημόσιο πρόσωπο, είναι κατοχυρωμένη η κριτική και η αντίθετη άποψη, αλλά μάλλον αυτό δεν ισχύει για τον δήμαρχο Αθηναίων. Άραγε, γιατί θα μπορούσαν να κατηγορηθούν τα μέλη του “Ρουβίκωνα” γι’ αυτήν την απρόσκλητη παρουσία τους; Είναι βέβαιο ότι κανένας σοβαρός δικαστικός λειτουργός δεν θα μπορούσε παρά να μειδιάσει αν η υπόθεση αυτή έφθανε ποτέ στην δικαστική έδρα.

Θα επανέλθω όμως στη μάχη των λέξεων όχι τόσο από γλωσσολογικό ενδιαφέρον, αλλά επειδή ζούμε σε μια εποχή που αλλάζει τα νοήματα, με αποτέλεσμα όχι μόνο ο θύτης να εμφανίζεται ως θύμα αλλά να υπάρχει ιστορική μεταστροφή στην εννοιολόγηση από την πλευρά της κάθε εξουσίας. Ζούμε στην εποχή που με την υποχώρηση του κοινωνικού και ταξικού αγώνα η εξουσία βρήκε ζωτικό χώρο στο δημόσιο πεδίο να περιφράξει την αντίσταση και να εγκαλεί όποιον αντιστέκεται. Φθάσαμε δε σε τέτοιο σημείο που αντιφατικές έννοιες να προσδίδονται ως κατηγορίες αποϊδεολογικοποιώντας και παρερμηνεύοντας την αρχική σημασία τους. Έτσι φτάσαμε ακροδεξιούς να φοράνε το κίτρινο αστέρι του Δαυίδ για να «καταγγείλουν» το υγειονομικό απαρτχάιντ διαστρεβλώνοντας έτσι την ιστορικότητα του ολοκαυτώματος αλλά και το τι πραγματικά σημαίνει απαρτχάιντ ως καθεστώς. Θεωρώ ότι στο ίδιο μήκος κύματος είναι και η δήλωση Μπακογιάννη περί «χαφιεδότσουρμου» για τα μέλη του “Ρουβίκωνα”.

Ας δούμε λοιπόν τι σημαίνει αυτή η λέξη και ποιους αφορά. Στην καθομιλουμένη η λέξη αυτή αντιστοιχεί σε αυτό που πολύ εύστοχα έχει περιγράφει σε ένα τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου: “βγήκε λοιπόν σεργιάνι το χαφιεδότσουρμο αυτοί που αποτελούνε τον εθνικό κορμό.” Οπότε κατ’ ουσία η κατηγορία αυτή επιστρέφει στον ίδιο τον Δδήμαρχο και τους παρατρεχάμενούς του και όχι στα μέλη του “Ρουβίκωνα” που σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν κανένα εθνικό κορμό. Τον αν με τον τρόπο τους συμμετέχουν στο εθνικό πολιτικό θέαμα αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Ας συνεχίσουμε όμως και να αποδομήσουμε λέξη προς λέξη την κατηγορία του κυρίου Μπακογιάνη ξεκινώντας από την λέξη τσούρμο. Η οποία είναι δάνειο από τα ιταλικά και σήμαινε αρχικά πλήρωμα πλοίου για να φτάσει στις μέρες να αποτελεί προσδιορισμό τις περισσότερες φορές αρνητικό για την μη οργανωμένη “πολυμελή ομάδα”. Κάτι που στην περίπτωση του “Ρουβίκωνα” αυτό δεν ισχύει διότι έχει οργάνωση, συνοχή, και μεθοδολογία στον τρόπο που δρα αυτή η πολυμελή ομάδα του Αναρχικού χώρου, που μόνο ανοργανωσιά και χαλαρότητα δεν την διέπουν. Τώρα το αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με τις ιδέες, τα αιτήματα τον τρόπο την πολιτική κοκ της εν λόγω ομάδας είναι άλλο θέμα.

Ας φτάσουμε λοιπόν στην λέξη χαφιές που είναι και η πιο φορτισμένη και ειδικά ένα μέλος της οικογένειας Μητσοτάκη – Μπακογιάνη θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικό στην χρήση της, ειδικά όταν την εκτοξεύει ως κατηγορία στο δημόσιο λόγο. Εννοιολογικά χαφιές θεωρείται κάθε άτομο αστυνομικό ή πολίτης συνεργάζεται με τις αρχές με στόχο να διεισδύσει σε πολιτικές ή συνδικαλιστικές οργανώσεις με στόχο την συλλογή πληροφοριών και τελικό σκοπό να τις διαλύσει ή να τις διαβρώσει. Η λέξη αυτή στην καθομιλουμένη έχει μειωτικό και απαξιωτικό χαρακτήρα. Και πάλι στην περίπτωση του Ρουβίκωνα η κατηγορία αυτή δεν ισχύει αφού ο “Ρουβίκωνας” ως Αναρχική συλλογικότητα όχι μόνο δεν συνεργάζεται με τις αρχές αλλά είναι ενάντιά τους. Όσον αφορά την πολιτική του στόχευση, ο “Ρουβίκωνας” ως μέρος του αναρχικού χώρου θέλει να καταστρέψει το κράτος και να διαλύσει την εξουσία, αλλά αυτό δεν τον καθιστά ως χαφιέ, τουναντίον τον τοποθετεί πολιτικά στην πλευρά των επαναστατών. Αν διαφωνεί καθένας με αυτές τις επιδιώξεις και πάλι είναι κάτι διαφορετικό.

Συχνά η λέξη χαφιές είναι συνώνυμο του πληροφοριοδότη, του καταδότη, του ρουφιάνου, αλλά και του δοσίλογου. Ως όρος χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει τα άτομα που κινούνται πέριξ των υπηρεσιών επιβολής του νόμου, τις μυστικές υπηρεσίες, την αντιτρομοκρατική και έχει χαρακτήρα αρνητικό για τα άτομα που το κάνουν έχοντας ιδιοτελή προσωπικά κακόβουλα κίνητρα με στόχο το προσωπικό ή οικονομικό όφελος. Η οικογένεια του δημάρχου έχει μακρά προϊστορία στον τομέα αυτό. Αντίθετα δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε το ίδιο για τα μέλη του “Ρουβίκωνα”. Τα οποία όχι μόνο δεν έχουν “δώσει” τους συντρόφους τους ή προδώσει τον σκοπό για τον οποίο αγωνίζονται. Τουναντίον, για τη δράση τους αυτή έχουν δεχθεί μέχρι και δολοφονικές απόπειρες από το οργανωμένο κρατικό και ιδιωτικό έγκλημα. Πολύ πρόσφατα, μάλιστα, μέλη της συλλογικότητας αθωώθηκαν από την αστική δικαιοσύνη για τη δράση τους ενάντια στις ναρκομαφίες που λυμαίνονταν την περιοχή των Εξαρχείων.

Μπορεί κάποιος να διαφωνεί με τις ιδέες που έχουν οι αναρχικοί, ότι είναι ανεφάρμοστες, ουτοπικές κ.ο.κ. Κανείς όμως δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για την ανιδιοτέλεια του αγώνα τους, τα αντανακλαστικά της κοινωνικής τους αλληλεγγύης καθώς και το απαράμιλλο πάθος τους για την Ελευθερία. Προς την κατεύθυνση αυτή τα μέλη του “Ρουβίκωνα” χωρίς κανένα οικονομικό πολιτικό ή άλλο όφελος. Κάτι ανάλογο δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι ισχύει και με την ευρύτερη οικογένεια του δημάρχου. Η διαφορά είναι εμφανής.

Σε πείσμα όλων των παραπάνω, το ανατρεπτικό κίνημα καλείται να υπερασπιστεί τις κοινωνικές ανάγκες και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων φτωχοποιημένων στρωμάτων, όταν αυτά απαξιώνονται σε τέτοιες ακραίες καιρικές συνθήκες. Κόντρα στις ιδιωτικοποιήσεις, τα επιχειρηματικά συμφέροντα των εργολαβιών, την υποτίμηση των δημόσιων υποδομών και το τσάκισμα των εργασιακών κεκτημένων, οι εκμεταλλευόμενοι θα πρέπει να ακολουθήσουν το δρόμο της διεκδίκησης και του αγώνα.

Κόντρα στους χιονιάδες, τους εγκλωβισμούς και την ανέχεια: Οι ανάγκες της τάξης μας μπροστά

Η κακοκαιρία και οι έντονες χιονοπτώσεις στον ελλαδικό χώρο τις τελευταίες μέρες, ανέδειξαν για άλλη μια φορά το πραγματικό πρόσωπο και τις προτεραιότητες του επονομαζόμενου «επιτελικού κράτους». Χιλιάδες άνθρωποι περίμεναν αβοήθητοι και εγκλωβισμένοι στους δρόμους, τους χώρους δουλειάς και τα σπίτια τους, χωρίς να υπάρξει κάποια κίνηση βοήθειας. Το αστικό μπλοκ κυριαρχίας έχοντας πλήρη επίγνωση για τις καιρικές συνθήκες, εδώ και μια εβδομάδα, δεν εκκίνησε τις παραμικρές διαδικασίες για να αποτραπεί η εγκληματική συνθήκη που βίωσε η κοινωνική βάση τις τελευταίες ημέρες.

Οι έντονες χιονοπτώσεις δημιούργησαν ένα επικοινωνιακό και κυκλοφοριακό «κομφούζιο», ωθώντας χιλιάδες ανθρώπους σε απόγνωση. Οδηγοί παρέμειναν εγκλωβισμένοι με τα αυτοκίνητα τους στην Αττική και την Εθνική Οδό, επιβάτες των ΜΜΜ όπως στον ΤΡΑΙΝΟΣΕ Α.Ε. και τα αστικά/υπεραστικά λεωφορεία, παρέμειναν για ώρες ακινητοποιημένοι στη «μέση του πουθενά». Εξουθενωμένοι άνθρωποι αναγκάστηκαν να παρατήσουν τα οχήματα τους και να διασχίσουν χιλιόμετρα με τα πόδια, μέσα στο χιόνι, για να φτάσουν στα σπίτια τους ή να βρουν κάποιο κατάλυμα. Εν γνώση τους, κράτος και κεφάλαιο, έστειλαν την Δευτέρα τους εργαζόμενους, στους χώρους δουλειάς αντί να κηρύξουν επί τόπου, γενική αναστολή εργασίας και να λειτουργήσουν μόνο οι υπηρεσίες υψίστης ανάγκης, όπως τα νοσοκομεία. Εργαζόμενοι ντελιβεράδες βρέθηκαν στο «μάτι του κυκλώνα», αναγκασμένοι να δουλεύουν κάτω από ψυχρές θερμοκρασίες και σ’ ένα οδόστρωμα χιονισμένο, στο οποίο τα μηχανάκια τους συνεχώς ολισθαίνανε.

Η τάξη των εκμεταλλευόμενων έχει δοκιμαστεί με ποικίλα ακραία καιρικά φαινόμενα τα τελευταία χρόνια, που στη δημόσια σφαίρα βαφτίζονται ως ”θεομηνίες”. Στην πραγματικότητα όμως, οι πλημμύρες, οι πυρκαγιές και οι χιονοπτώσεις καθίστανται επικίνδυνες μέσα από την εγκληματική αδιαφορία των κυρίαρχων, για την ανθρώπινη ζωή και τον φυσικό κόσμο. Η λήψη των απαραίτητων μέτρων προστασίας, η οικοδόμηση των κατάλληλων υποδομών και η ενίσχυση των υπηρεσιών για τέτοιες έκτακτες περιπτώσεις, είναι γι’ αυτούς κοστοβόρες επενδύσεις, που στέκονται εμπόδιο στα αστικά τους συμφέροντα και την κερδοφορία τους. Καθότι είναι νομοτέλεια για την διαιώνιση του αστικού συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, οι προσλήψεις μπάτσων και σωμάτων ασφαλείας, είναι νομοτέλεια το ξύλο και τα χημικά σε εργαζόμενους πυροσβέστες που διεκδικούν τα αυτονόητα, είναι νομοτέλεια η ανυπαρξία σε αντιπυρικά/αντιπλημμυρικά έργα και οι αγορές σε οπλικά συστήματα και Rafal, για το ξεπέρασμα της κρίσης κερδοφορίας στην οποία έχουν περιέλθει τα αφεντικά. Οι ιδιωτικοποιήσεις σε όλους τους τομείς, η εμπορευματοποίηση των αγαθών και η αντικειμενοποίηση του φυσικού κόσμου στο βωμό του κέρδους, έχουν συμβάλλει καθοριστικά στην όξυνση των αντιθέσεων και την ανάδειξη των κρίσεων του αστικού συστήματος.

Πέρα όμως από το κυκλοφοριακό κομφούζιο και τον εγκλωβισμό του εργαζόμενου λαού, θα πρέπει να βάλουμε στην εξίσωση και την αδυναμία των φτωχότερων στρωμάτων, να επιβιώσουν με στοιχειώδεις όρους, υπό τέτοιες ακραίες καιρικές συνθήκες. Οι ανατιμήσεις των προïόντων, οι αυξήσεις τιμών στο ρεύμα, το πετρέλαιο και άλλα καύσιμα, έχουν ωθήσει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνικής βάσης στην ανέχεια. Η πλειονότητα αυτών αδυνατεί να ζεσταθεί, εν μέσω βαρυχειμωνιάς, ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις νοικοκυριών που έχουν τυλιχθεί στις φλόγες από μαγκάλια και άλλα υποκατάστατα θέρμανσης. Δεν είναι λίγες, επίσης, οι περιπτώσεις ανθρώπων που δεν μπορούν να καλύψουν τις στεγαστικές τους ανάγκες και κοιμούνται στους δρόμους των μητροπόλεων. Με τους πλειστηριασμούς λαïκών κατοικιών να μπαίνουν σε εφαρμογή, την αδυναμία πολλών ανθρώπων να πληρώσουν το ενοίκιο τους, το οποίο έχει φτάσει στα ύψη και πολλούς φοιτητές να στερούνται το δικαίωμα να μένουν στις φοιτητικές εστίες, το στεγαστικό ζήτημα τίθεται όλο και πιο επιτακτικά στην ατζέντα των βασικών προλεταριακών αναγκών.

Σε πείσμα όλων των παραπάνω, το ανατρεπτικό κίνημα καλείται να υπερασπιστεί τις κοινωνικές ανάγκες και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων φτωχοποιημένων στρωμάτων, όταν αυτά απαξιώνονται σε τέτοιες ακραίες καιρικές συνθήκες. Κόντρα στις ιδιωτικοποιήσεις, τα επιχειρηματικά συμφέροντα των εργολαβιών, την υποτίμηση των δημόσιων υποδομών και το τσάκισμα των εργασιακών κεκτημένων, οι εκμεταλλευόμενοι θα πρέπει να ακολουθήσουν το δρόμο της διεκδίκησης και του αγώνα. Με το βλέμμα στραμμένο στον επαναστατικό μετασχηματισμό των παραγωγικών κοινωνικών σχέσεων και την ανατροπή του κρατικού – καπιταλιστικού συστήματος, που είναι υπεύθυνο, για τη λεηλασία του φυσικού κόσμου στο βωμό του κέρδους, την αυθαίρετη χαοτική δόμηση των αστικών κέντρων και την απαξίωση των αναγκών της κοινωνικής βάσης, που όλα μαζί οδηγούν σε ανισορροπία του περιβαλλοντικού συστήματος και σε μαζικούς θανάτους. Η ανάληψη πρωτοβουλιών από την ίδια την κοινωνική βάση, όπως δίκτυα και δομές αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, είναι απαραίτητη για να αποτραπεί σε πρώτο χρόνο η θανατοπολιτική του αστικού μπλοκ κυριαρχίας, το οποίο μας έχει αποδείξει από τη γέννηση του, ότι αδιαφορεί και πολλές φορές εχθρεύεται απροκάλυπτα την ανθρώπινη ζωή.

https://www.alerta.gr/archives/24533

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος / Αναρχικό κίνημα / Γνώμη / Ανάλυση Tuesday January 25, 2022 18:58 byΑντώνης Δρακωνάκης*

Όσο, λοιπόν, ο αφορμαλισμός συνεχίζει να επιτελεί τον ρόλο της μεθαδόνης, τόσο το ελληνικό αναρχικό κίνημα θα φαντάζει ένα ασθενικό σώμα, που ενσυνείδητα πασχίζει να συντηρήσει τις εξαρτήσεις του. Κι επειδή η ιστορία, κατά πως φαίνεται, με την έως τώρα πρακτική, μεταφέρεται περισσότερο προφορικά, παρά διαβάζεται από την εκάστοτε γενιά, η αντι-οργανωτική εμμονή ενέχει τον κίνδυνο να καταλήξει ο αναρχισμός στην Ελλάδα μια λέξη «πολιτικά και κοινωνικά ακίνδυνη – ένα απλό καπρίτσιο που θα σκανδαλίζει διασκεδαστικά, τους μικροαστούς όλων των εποχών».

Οργάνωση ενάντια στην παρέα

H διαδικασία της υπεραυτονόμησης και οι δομικές αδυναμίες μιας αναρχικής συλλογικότητας

Tου Αντώνη Δρακωνάκη

«Από την μέχρι τώρα εμπειρία μας πιστεύουμε ότι η έλλειψη κοινωνικών προσβάσεων είναι αυτή που μας κάνει ακίνδυνους για την κρατική εξουσία. Γιατί την κοινωνική επανάσταση δεν θα την κάνουμε εμείς και η παρέα μας, αλλά το σύνολο των εκμεταλλευόμενων, κάνοντας το αναρχικό όνειρο πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι όποιος δεν βλέπει την αναγκαιότητα υποδομής και οργάνωσης του χώρου -με παράλληλα επιλεγμένα χτυπήματα ενάντια στο κράτος- ασυνείδητα και με μια δογματική και κοντόφθαλμη πρακτική, δημιουργεί εμπόδια για την ανάπτυξη του αναρχικού κινήματος στην Ελλάδα και μετατρέπει σε καθημερινό εφιάλτη το αναρχικό όνειρο».[1]

Είναι αλήθεια ότι, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, και λόγω των μικρών ηλικιών που επικρατούν στο ελληνικό αναρχικό κίνημα, η διαδικασία με την οποία σχηματίζεται και λειτουργεί μια α/α συλλογικότητα, λαμβάνει χώρα με όρους παρέας. Αυτό, σε πρώτο χρόνο, δεν κρίνεται de facto ως αρνητικό· κανείς δεν μπορεί, για παράδειγμα, να θεωρήσει δυστύχημα τη δημιουργία μιας συλλογικότητας από μια ήδη υπάρχουσα παρέα φίλων που την ίδια στιγμή πολιτικοποιήθηκε σε μια πόλη της επαρχίας ή σε μια γειτονιά της Αθήνας. Δομικά, λοιπόν, η δημιουργία μιας πολιτικής συλλογικότητας βασισμένης, αρχικά, σε σχέσεις εμπιστοσύνης και φιλίας, δεν κρίνεται αρνητικά. Το πρόβλημα εντοπίζεται σε μεταγενέστερο στάδιο, στην εξέλιξη και διαμόρφωση της ομάδας μέσα στο χρόνο.

Αφού συσταθεί η εκάστοτε συλλογικότητα, αρχίζει η διαδικασία κατασκευής ενός κοινού τόπου μεταξύ των μελών. Τα μέλη της διαμορφώνονται συλλογικά, αναπτύσσουν τον κοινό πολιτικό τους λόγο και οικοδομούν μια συλλογική καθημερινότητα, που τις περισσότερες φορές μετατρέπεται στη «δική τους» πραγματικότητα. Σε αυτό το τελευταίο σημείο βρίσκεται, κατά τη γνώμη μας, η πηγή του κακού.

Ελέω μηδενικού άνωθεν ελέγχου (εννοούμε προφανώς τον συλλογικό έλεγχο στο πλαίσιο μιας ευρύτερης Οργάνωσης ή μιας Ομοσπονδίας), η ομάδα δημιουργεί μια «ολόδική» της αντίληψη για το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι που, λόγω της μη δέσμευσής της από οποιαδήποτε άλλη συλλογικότητα, γίνεται χρόνο με τον χρόνο και δράση με τη δράση όλο και πιο πραγματική, καθώς παίρνει σάρκα και οστά ως συλλογικά βιωμένη εμπειρία (διαδικασία υπεραυτονόμησης της συνέλευσης). Η αντίληψη αυτή εμφανίζεται ως συνισταμένη διαφόρων παραγόντων όπως τα κοινά διαβάσματα, η κοινή καθημερινότητα, οι κοινές κινηματικές εμπειρίες και, τέλος, η επιρροή των εξεχουσών προσωπικοτήτων κάθε συνέλευσης, που για διάφορους λόγους προμηθεύουν την ομάδα και τα μέλη της με την ορολογία, τις θεωρητικές πηγές και την κεντρική δομή της σκέψης της.

Οι «αόρατοι καπεταναίοι»[2] ή «αγωνιστές με επιρροή»[3], σύμφωνα με τον επιεικέστερο όρο, είναι, κατά τη γνώμη μας, ένα φυσικό και αναπόφευκτο φαινόμενο, σύμφυτο με τις αρχές της συλλογικής οργάνωσης και της ανθρώπινης εξέλιξης (ηλικία, εμπειρία, οξυδέρκεια, υπόβαθρο), πολύ κοντά στη φουκωική μικροφυσική της εξουσίας. Αυτό που το καθιστά πρόβλημα, δεν είναι αυτό καθαυτό το φαινόμενο, αλλά το αφορμαλιστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύσσεται, καθώς και η δυναμική που αποκτά.

Η άτυπη ιεραρχία δεν αντιμετωπίζεται με γκρίνια αλλά με έλεγχο· συλλογικό, δημοκρατικό και πολιτικό, που θα πηγάζει όχι από τη βούληση κάποιων αλλά από την ίδια τη δομή. Η πολιτική επιβούλευση κάποιων συνελεύσεων από συγκεκριμένα πρόσωπα δεν είναι αποκλειστικό πρόβλημα των προσώπων αυτών αλλά κυρίως της ίδιας της συνέλευσης, του ίδιου του συστήματος λειτουργίας. Μια προσωπικότητα πατάει στο κενό που της αφήνουν οι υπόλοιποι· δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχουν ομάδες, που αν τους στερήσεις ένα-δυο άτομα, φυτοζωούν· κι εδώ ερχόμαστε στο ζήτημα της συσσώρευσης εμπειρικού-γνωστικού κεφαλαίου[4] (ένα είδος κοινωνικού κεφαλαίου στο μικρο-επίπεδο μιας συνέλευσης).

Τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι «οι αγωνιστές με επιρροή» κατέχουν κάποιου είδους τεχνογνωσία· μια τεχνογνωσία που, αντί να διαχυθεί στη συνέλευση, παραμένει μονοπωλιακά στα χέρια κάποιων ατόμων, που καταφέρνουν να κυριαρχούν σε μια σχέση εξάρτησης. Αυτή η τεχνογνωσία δεν προέρχεται αποκλειστικά από τη ρητορική τους δεινότητα, αλλά από μια διαδικασία άντλησης πνευματικής υπεραξίας: από το συσσωρευμένο εμπειρικό κεφάλαιο ολόκληρης της συνέλευσης το οποίο, κατά την αναδιανομή του, υφίσταται ένα βραχυκύκλωμα.

Πιο απλά, κάθε συλλογικότητα συσσωρεύει μέσα από τις δράσεις και την εμπειρία της ένα εμπειρικό-γνωστικό κεφάλαιο. Αρχικά, το κεφάλαιο αυτό υφίσταται μόνο ως συλλογικό προϊόν· υπάρχει, δηλαδή, ως κεφάλαιο της ομάδας συνολικά, και δεν έχει εξατομικευθεί. Η αδράνεια, όμως, πολλών μελών, ελλείψει συγκεκριμένης στοχοθεσίας και πολιτικών θέσεων σε επίπεδο ομάδας (επιρρίπτουμε τις ευθύνες στη δομή και όχι στα πρόσωπα), σε συνδυασμό με τις έμφυτες ικανότητες των «αγωνιστών με επιρροή», οδηγούν το συσσωρευμένο αυτό κεφάλαιο στα χέρια λίγων, που επωφελούνται έτσι (πολλές φορές χωρίς πρόθεση) από τις δομικές ανισότητες του αφορμαλισμού. Αυτό που χρειαζόμαστε, λοιπόν, δεν είναι η εκδίωξη αυτών των λίγων, αλλά η δημιουργία ενός μηχανισμού που θα διαμοιράζει ισότιμα το εν λόγω κεφάλαιο σε όλα τα μέλη της συνέλευσης. Ο αφορμαλισμός είναι η ελεύθερη αγορά ενός κινήματος, κι όπου υπάρχει ελεύθερη αγορά υπάρχουν και κεφαλαιοκράτες.

Η διαδικασία της υπεραυτονόμησης που περιγράψαμε νωρίτερα, δεν ανακόπτεται ούτε από τα νέα μέλη μιας συλλογικότητας που λίγο-πολύ αναγκάζονται να αφομοιωθούν από την μικροπραγματικότητα της ομάδας και να επαγρυπνούν για τη διαφύλαξη του πολυπόθητου αυτεξούσιου.

Τα νέα μέλη έχουν να αντιμετωπίσουν και αυτά μια σειρά προβλημάτων: από ένα ήδη εδραιωμένο σύστημα εσωτερικής επικοινωνίας της ομάδας (ορολογία, ατάκες, εσωτερικό χιούμορ, θέματα ταμπού, πολιτικές αναφορές), μέχρι τον άτυπο (αυθόρμητο) σεβασμό στα πιο επιφανή/ενεργά μέλη της και, εν τέλει, την αποδοχή ή τη σύγκρουση με μια συγκροτημένη αντίληψη της ίδιας της πραγματικότητας ‒ την «πραγματικότητα» της συλλογικότητας που προαναφέραμε.

Επιφορτισμένα να προσαρμοστούν σ’ έναν καινούργιο μικρόκοσμο, δομημένο χωρίς αυτούς, τα νέα αυτά μέλη έχουν τρεις βασικές επιλογές: (α) να προσαρμοστούν στο υπάρχον πλαίσιο και να αποδεχτούν τους κανόνες, (β) να προσπαθήσουν να το αλλάξουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό και, τέλος, (γ) να το απορρίψουν και να εγκαταλείψουν την ομάδα. Το πρόβλημα είναι ότι, ανάμεσα στις δυο πρώτες επιλογές, υπάρχει μια εγγενής ανισότητα που, κατά τη γνώμη μας, προκύπτει και πάλι από την έλλειψη δομής.

Με μια πιο προσεκτική παρατήρηση βλέπουμε ότι, στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, η ζυγαριά γέρνει προς την πρώτη επιλογή (δεν εξετάζουμε την τρίτη)· ένα νέο μέλος, δηλαδή, προσαρμόζεται αργά ή γρήγορα στην ήδη διαμορφωμένη πραγματικότητα της ομάδας, χωρίς καν να προσπαθήσει να αμφισβητήσει το υπάρχον πλαίσιο. Αυτό, οφείλεται κατά κύριο λόγο στην ανασφάλεια που έχει, όχι μόνο σε σχέση με το αν έχει την ικανότητα να το κάνει αλλά και με το αν έχει κατανοήσει το ίδιο το πλαίσιο· αν έχει καταλάβει καλά, δηλαδή, σε τι πάει να αντιπαρατεθεί.

Η εν λόγω ανισότητα έγκειται στη δομική αδυναμία των νέων μελών να αλλάξουν το υφιστάμενο πλαίσιο. Αδυναμία που οφείλεται σε δύο βασικούς λόγους: (α) στη διαφορά ηλικίας νέων και «παλιών», μαζί με ό,τι άλλο αυτή συνεπάγεται, και (β) στη σχετικότητα του πολιτικού πλαισίου της εκάστοτε συλλογικότητας.

Καταρχάς, είναι γνωστό ότι ο «χώρος» αντλεί νέα μέλη σχεδόν αποκλειστικά από μικρές ηλικίες, κυρίως από φοιτητές και νεολαίους. Έτσι, για έναν πιτσιρικά, η διαφορά ηλικίας, εμπειρίας και θεωρητικού υποβάθρου ανάμεσα σ’ αυτόν και τα παλαιότερα μέλη είναι πολύ αισθητή – πρώτα και κύρια από τον ίδιο. Ακόμα, το νέο μέλος, τις περισσότερες φορές δυστυχώς, δεν θα βρει μπροστά του ένα πλαίσιο συγκροτημένων πολιτικών θέσεων, διαμορφωμένων από ένα ευρύτερο σύνολο ανθρώπων που ξεπερνάει τα στενά όρια της συλλογικότητάς του· αντιθέτως, θα έρθει αντιμέτωπο με ένα σύνολο ιδεών και πρακτικών που συγκροτούν, όπως προαναφέραμε, την πραγματικότητα μιας ομάδας είκοσι ανθρώπων.[5] Η σχετικότητα του αντικειμένου, λοιπόν, το οποίο δυνητικά θα μπορούσε να αμφισβητήσει, απονοηματοδοτεί την ίδια την αμφισβήτηση.

Για να το καταστήσουμε πιο σαφές, η σχετικότητα αυτή έγκειται στην έλλειψη ρητά διατυπωμένων πολιτικών θέσεων και στην (πολιτική) ανευθυνότητα που ευδοκιμεί στις μικρές άγνωστες συλλογικότητες, εν τη απουσία ευρύτερου πολιτικού φορέα με όνομα και αναγνωρισιμότητα. Ως αποτέλεσμα της σχετικότητας αυτής, η οποιαδήποτε κριτική προσκρούει σε μια σχεδόν εθιμοτυπική λειτουργία[6] της εκάστοτε ομάδας που, τις περισσότερες φορές, έχει ως συνέπεια να μην μπορούν να λυθούν πολιτικά οι διαφορές. Ελλείψει συγκροτημένων πολιτικών θέσεων, καταστατικού κ.λπ., η όποια κριτική γίνεται αποκλειστικά πάνω στην «τακτική» μιας συλλογικότητας και όχι στην αντιστοιχία της τακτικής αυτής με τις θέσεις της. Επίσης, εφόσον η επιτακτικότητα της τάδε ή της δείνα δράσης κρίνεται κάθε φορά μόνο από την αντίληψη ή την όρεξη των ανθρώπων που απαρτίζουν μια συλλογικότητα και δεν καθορίζεται από την ίδια την κοινωνική αναγκαιότητα ή από την βαρύτητα μιας ευρύτερης απόφασης για δράση σε πανελλαδικό επίπεδο, η διαφωνία θα λάβει χώρα με όρους προσωπικής κριτικής εντός της συλλογικότητας και όχι με όρους πολιτικής συνέπειας και κοινωνικής ευθύνης.

Αυτό που υποστηρίζουμε, λοιπόν, είναι ότι οι έξωθεν πιέσεις (στο πλαίσιο μιας Οργάνωσης) δεν «υποτάσσουν» μια συλλογικότητα αλλά, αντίθετα, τη βοηθάνε να διασαφηνίσει το πολιτικό της πλαίσιο, να πάρει αποστάσεις στα αμφιλεγόμενα σημεία και να πολιτικοποιήσει τις διαφωνίες και τις εσωτερικές της συγκρούσεις. Από την άλλη, η υπεραυτονόμησή της τη μετατρέπει σε μια παρέα, που επιλύει τις διαφορές της με αποκλειστικό κριτήριο τη συνοχή της και την ποιοτική αντιστοιχία ανάμεσα στις εκάστοτε πολιτικές της φιλοδοξίες και στην απόδοση των μελών της. Σύμφωνα με το υπάρχον πλαίσιο, αν μια συλλογικότητα καταφέρνει να πραγματώσει τις πολιτικές της επιθυμίες, ανεξάρτητα από το τι επιτάσσει η πολιτική συγκυρία, πάει καλά. Η δέσμευσή της δηλαδή αρχίζει και τελειώνει στη συνισταμένη των επιθυμιών και των φιλοδοξιών των μελών της.

Συνοψίζοντας

Για παράδειγμα, πέντε συλλογικότητες, που ενίοτε βρίσκονται σε κινηματικές διαδικασίες και συνεργάζονται σ’ ένα πλαίσιο μηδαμινής πολιτικής ευθύνης η μία προς την άλλη (πέρα από την αλληλεγγύη και την αλληλο-υποστήριξη), είναι στην ουσία πέντε διαφορετικές παρέες, με κοινό –πολύ γενικά‒ ιδεολογικό υπόβαθρο[7], που φέρουν και παρατάσσουν κάθε φορά πέντε διαφορετικές πραγματικότητες. Αυτό συμβαίνει, όπως αναφέραμε στην αρχή, γιατί κατά την περίοδο της διαμόρφωσής τους δεν υπήρχε καμία δεσμευτικότητα, καμία ουσιαστική (πολιτική) επικοινωνία και κανένας συλλογικός έλεγχος από κάποιον ανώτερο πολιτικό φορέα (Οργάνωση, Ομοσπονδία), με αποτέλεσμα η θεώρηση της πραγματικότητας να μην «φιλτράρεται» συλλογικά και να μην αμφισβητείται άμεσα από κάποια δύναμη, εκτός από την ίδια τη συλλογικότητα. Η παρέα, έτσι, μεγαλώνει μέσα στον ολόδικό της κόσμο, έρμαιο των φυσικών και κοινωνικών ανισοτήτων που ενυπάρχουν στις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων διαφορετικής ηλικίας, τάξης, βιωμάτων, εμπειρίας, κλίσεων κ.λπ., και μένει να παλεύει μόνη με τους προσωπικούς της δαίμονες. Χωρίς τη συνδρομή ενός πολιτικού φορέα, η μεμονωμένη συλλογικότητα αντιλαμβάνεται τον εαυτό της όχι ως κομμάτι ενός οργανισμού που οικοδομεί την κοινωνική επανάσταση αλλά σαν έναν ξεχωριστό οργανισμό, ο οποίος συνεργάζεται με τους υπόλοιπους βουλησιαρχικά και όχι αναγκαστικά. Ως κομμάτι ενός οργανισμού αναγκάζεσαι να δουλέψεις, προκειμένου να δουλέψει ολόκληρος ο οργανισμός σε μια σχέση αλληλεξάρτησης ενώ, ως ξεχωριστός οργανισμός, αρκεί να επιθυμείς να συνεργαστείς με άλλους σε μια δεδομένη χρονική στιγμή, σε ένα πλαίσιο και υπό όρους που κανείς δεν ξέρει πως θα προσδιοριστούν.

Ο αυτόνομος οργανισμός/συλλογικότητα/παρέα, είναι ο βασιλιάς του μικρόκοσμού του. Έχει την περιοχή του, τη στέγη του, τον στρατό του, το συμβούλιό του και την περιφέρεια των φίλα προσκείμενων που γεμίζουν κάθε τόσο τα μπλοκ και τις εκδηλώσεις του. Όλοι αυτοί οι βασιλιάδες μαζί συγκροτούν τον ελληνικό αντιεξουσιαστικό χώρο· έναν αραιοκατοικημένο κόσμο με ισχυρή τυπική ενδοεπικοινωνία, δομημένο πάνω σε μια παράξενη αρχή: ότι ο αφορμαλισμός και οι εσωτερικές συγκρούσεις, που αυτός συνεπάγεται, είναι η βάση της ύπαρξής του, ένα μέσο εσωτερικής συνοχής και αρμονίας.

Κοντολογίς, ο αφορμαλισμός κυριαρχεί ως το αναγκαίο κακό για την αποφυγή θυελλωδών συγκρούσεων εντός του αναρχικού χώρου ̇ ως αντάλλαγμα, δηλαδή, για τη διατήρηση μιας φιλίας και μιας ενδοεπικοινωνίας, βασισμένης στην ιδεολογική εγγύτητα μεταξύ συλλογικοτήτων που συμβιώνουν, προτάσσοντας μια α-χρονική, καταχρηστική ιδεολογική φερεγγυότητα, εις βάρος της κοινωνικής και πολιτικής ευθύνης της εποχής τους.

Η πραγματικότητα της μεμονωμένης συλλογικότητας, η συνολική θεώρηση της για τα πράγματα, που κάποιες φορές δεν είναι παρά η θεώρηση ενός και μόνο ατόμου, η σχετικότητα του πολιτικού της πλαισίου και η υπεραυτονόμησή της λαμβάνουν, μέσα από τον αφορμαλισμό, στοιχεία ολοκληρωτισμού, αλλοτρίωσης και ετερονομίας. Από την άλλη, η οργάνωση σε έναν ευρύτερο αναρχικό πολιτικό φορέα δημιουργεί τους απαραίτητους μηχανισμούς συλλογικού ελέγχου, βάσει αρχών και θέσεων που έχουν αποφασιστεί συλλογικά και δημόσια από το σύνολο των συλλογικοτήτων που θα τον αποτελούν· αφοπλίζοντας, έτσι, δομικά την αυθαιρεσία και την κατάχρηση και εδραιώνοντας την πραγματική αυτονομία κάθε μέρους του σώματος. Υιοθετώντας με λίγα λόγια το πολιτικό πλαίσιο ενός «κοινωνικού αναρχισμού, που γυρεύει την ελευθερία μέσω δομών και αμοιβαίων ευθυνών (...)».[8]

Όσο, λοιπόν, ο αφορμαλισμός συνεχίζει να επιτελεί τον ρόλο της μεθαδόνης, τόσο το ελληνικό αναρχικό κίνημα θα φαντάζει ένα ασθενικό σώμα, που ενσυνείδητα πασχίζει να συντηρήσει τις εξαρτήσεις του. Κι επειδή η ιστορία, κατά πως φαίνεται, με την έως τώρα πρακτική, μεταφέρεται περισσότερο προφορικά, παρά διαβάζεται από την εκάστοτε γενιά, η αντι-οργανωτική εμμονή ενέχει τον κίνδυνο να καταλήξει ο αναρχισμός στην Ελλάδα μια λέξη «πολιτικά και κοινωνικά ακίνδυνη – ένα απλό καπρίτσιο που θα σκανδαλίζει διασκεδαστικά, τους μικροαστούς όλων των εποχών».

Σε καιρούς που το αναρχικό κίνημα, ως το πιο οργανικό κομμάτι του μηχανισμού ανατροπής του υπάρχοντος, πληρώνει το τίμημα για τη στάση του, η δομή δεν εμφανίζεται απλώς ως επιλογή αλλά ως αναγκαιότητα για να παραμείνει ο αναρχισμός μια λέξη πολιτικά και κοινωνικά επικίνδυνη.

Σημειώσεις:
[1] Προκήρυξη του 1985, υπογεγραμμένη από επτά αναρχικές συλλογικότητες της Αθήνας
[2] Καρύτσας Γ., Μιχαήλ Μπακούνιν: ο κόσμος και το έργο του, εκδ. Άρδην, σ. 173.
[3] Bookchin M., Εισαγωγικό δοκίμιο, Αναρχικές κολλεκτίβες, Dolgoff S., Διεθνής βιβλιοθήκη, 1982, σ. 39.
[4] «Το σύνολο των διαθέσιμων ή των δυνητικά διαθέσιμων πόρων, που σχετίζονται με τη συμμετοχή σ’ ένα δίκτυο, λιγότερο ή περισσότερο θεσμοθετημένων, βιώσιμων γνωριμιών και σχέσεων αλληλοαναγνώρισης» (μτφρ. δική μας), Bourdieu P. (1980), «Le capital social. Notes provisoires», Actes de la recherche en sciences sociales, n°31, Ιανουάριος, σσ. 2-3.
[5] «Ιδέα σημαίνει το να θέτεις την αλήθεια υπό έλεγχο [...], δεν ωφελεί να μιλάμε για ιδέες, όταν δεν υπάρχει παραδοχή μιας υψηλότερης αρχής που να τις ρυθμίζει, μιας σειράς από κανόνες, τους οποίους μπορείς να επικαλεσθείς σε συζήτηση [...] όπου δεν υπάρχουν κανόνες, στους οποίους μπορεί ο σύντροφός μας να προσφύγει [...] όπου δεν υπάρχει παραδοχή ορισμένων τελικών πνευματικών θέσεων, στις οποίες να μπορεί να αναχθεί μια διαφωνία». Gasset y Ortega, Η εξέγερση των μαζών, Δωδώνη, 2006, σ. 103.
[6] Σε τρόπους, δηλαδή, δράσης και λειτουργίας που η ομάδα υιοθετεί σταθερά και δεν είναι πολύ διατεθειμένη να αλλάξει. Αν το περιγράφαμε με φράσεις, αυτές θα ήταν «εμείς έτσι ξέρουμε», «έτσι λειτουργούμε εδώ», «αυτό πιάνει» και ούτω καθεξής.
[7] Το αναρχικό πρόσημο ανάμεσα σε δύο συλλογικότητες δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι τα δύο μέρη έχουν κοινή θεώρηση του κόσμου και της ιστορίας του· το ίδιο, αντίστοιχα, ισχύει και σε μικρότερη κλίμακα, στην εκτίμηση δηλαδή της κοινωνικής συγκυρίας και την αντίληψη των πολιτικών απαιτήσεων της εποχής. Κατά συνέπεια, κάτω από μια -καταχρηστικά- κοινή ιδεολογική ομπρέλα, χωράνε δυνητικά, τόσες θεωρήσεις και εκτιμήσεις, όσες και οι μεμονωμένες συλλογικότητες.
[8] Bookchin M., Κοινωνικός ή Lifestyle αναρχισμός, Ισνάφι, 2005, σσ. 78-79.

*Το κείμενο αυτό δημοσιεύηκε στην επιθεώρηση «Κοινωνικός Αναρχισμός», τεύχος 2, εκδ. Κουρσάλ, Θεσσαλονίκη.

This page has not been translated into 한국어 yet.

This page can be viewed in
English Italiano Català Ελληνικά Deutsch



Greece / Turkey / Cyprus

Fri 29 Mar, 06:15

browse text browse image

f2cdwgrwyaekrcv.jpg imageAKBELEN FORESTS ARE CALLING EVERYONE FOR RESISTANCE Jul 30 15:47 by Various Turkish anarchiss 14 comments

1980.jpg imageΑπόπειρες αναρχι... Jul 03 12:58 by Αναρχικοί Αγ.Αναργύρων – Καματερού 1 comments

cliffordharper512x640.png imageΗ ανάγκη για restart May 29 18:36 by Ευριπίδης Καλτσάς 2 comments

eklogiki.jpg imageΗ εκλογική συγκυ`... May 27 20:20 by Αργύρης Αργυριάδης 1 comments

94995495595994794996322725x640.png imageΔεξιά στροφή στη_... May 22 20:09 by Δήμος Βοσινάκης 2 comments

212x300.png image1η Μάη: μέρα ταξική&... May 01 06:46 by Πρωτ. Αναρχ. Αγ. Αναργ.-Καματερού 1 comments

343943163_126823230383588_8555420733278508672_n.jpg image1η Μάη: Οργάνωση κι ... Apr 30 19:10 by Azadi 1 comments

1300x184.jpg imageΑντιεκλογική Παρ... Mar 31 20:20 by Αναρχικοί Αγ.Αναργύρων-Καματερού 3 comments

1170x255.jpg imageΠροβοκατορολογί... Mar 30 17:22 by Μ. 2 comments

300_0___20_0_0_0_0_0_earthquake_solidarity_1.jpg imageAppel anarchiste international à la solidarité: Tremblement de terre en Turquie, en Syrie ... Feb 19 02:59 by International anarchist organisations 2 comments

300_0___20_0_0_0_0_0_earthquake_solidarity.jpg imageΔιεθνές αναρχικό... Feb 18 18:56 by Αναρχοκομμουνιστικές οργανώσεις 1 comments

statement_turkce.png imageTürkiye, Suriye ve Kürdistan’da Deprem – Dayanışma Çağrısı Feb 18 15:07 by Çeşitli anarşist organizasyonlar 2 comments

statement.png imageCampaña de solidaridad: Terremoto en Turquía, Siria y Kurdistán Feb 18 14:49 by Diversas organizaciones anarquistas 0 comments

cab.png imageChamado à solidariedade: Terremoto na Turquia, na Síria e no Curdistão Feb 18 14:30 by Várias organizações anarquistas 2 comments

textAppello internazionale di solidarietà anarchica Feb 18 02:16 by Varie organizzazioni anarchiche 1 comments

earthquake_solidarity_1.png imageErdbeben in Türkei, Syrien und Kurdistan: Internationaler anarchistischer Solidaritätsaufr... Feb 17 20:41 by Verschiedene anarchistische Organisationen 1 comments

earthquake_solidarity.png imageInternational anarchist call for solidarity: Earthquake in Turkey, Syria and Kurdistan Feb 15 21:43 by International anarchist organisations 27 comments

images2.png imageΗ Karala για την Ροζάβα &... Jan 09 15:07 by Karala 0 comments

roma.jpg imageΡομά και επαναστ^... Dec 12 18:17 by Γιάννης Βολιάτης 2 comments

316046833_145309088257855_8642218622738739822_n.jpg imageFahrenheit 451, Σκουπίδια 2410 Nov 24 04:52 by Ομάδα βιβλίου libros libres 0 comments

download.jpg imageH Κιβωτός του Τρόμ&#... Nov 22 04:34 by Αργύρης Αργυριάδης 0 comments

anarchys_sun.png image«Ο Ήλιος της Αναρχ&#... Nov 14 16:48 by Αναρχικό Στέκι Φιλοσοφικής 0 comments

963960945950959957964945962.jpg imageΣπάζοντας τις αλ`... Jul 08 21:12 by Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση 1 comments

signal202206251724032211.jpeg imageΠαρεμβάσεις ενάν... Jun 30 22:07 by καρακ(Α)ηδόνες 0 comments

920949769963949953962206x300.jpg imageΓια τις εκπαιδευ`... Jun 11 20:19 by Αναρχικό Στέκι Φιλοσοφικής 0 comments

textSolidarietà anarchica internazionale contro la repressione dello stato turco Jun 08 04:58 by Varie organizzazioni anarchiche 0 comments

whatsappimage20220530at19.52.jpeg imageInternational anarchist solidarity against Turkish state repression Jun 05 23:10 by Various anarchist organisations 356 comments

whatsappimage20220530at19.52_1.jpeg imageSolidaridad anarquista internacional contra la represión del estado turco Jun 05 23:05 by Varias organizaciones anarquistas 10 comments

diismos.jpg imageΟ οργανωτικός δυ_... Apr 15 19:12 by Ευριπίδης Καλτσάς 0 comments

photo5850321266693749314.jpg imageNα καταστρέψει ο π&#... Mar 08 23:16 by Several anarchist organisations 0 comments

more >>
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]