Δεύτερη, αναθεωρημένη έκδοση του βιβλίου “Ταξίδι στο παρελθόν - Αναμνήσεις από την ισπανική επανάσταση 1936-1939”, του Abel Paz, από τις ελευθεριακές εκδόσεις Kουρσάλ.
Το -εδώ και αρκετά χρόνια εξαντλημένο- βιβλίο Ταξίδι στο παρελθόν. Αναμνήσεις από την ισπανική επανάσταση 1936-1939 του Abel Paz, επανα-κυκλοφορεί σε δεύτερη, αναθεωρημένη έκδοση, από τις ελευθεριακές εκδόσεις Kουρσάλ, 10 χρόνια μετά την αρχική του κυκλοφορία (Σεπτέμβριος 2012) και 24 χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση στα ελληνικά από την Αναρχική εφημερίδα Άλφα (Ιούνιος 1996).

Δεύτερη, αναθεωρημένη έκδοση του βιβλίου “Ταξίδι στο παρελθόν - Αναμνήσεις από την ισπανική επανάσταση 1936-1939”, του Abel Paz, από τις ελευθεριακές εκδόσεις Kουρσάλ.

Το -εδώ και αρκετά χρόνια εξαντλημένο- βιβλίο Ταξίδι στο παρελθόν. Αναμνήσεις από την ισπανική επανάσταση 1936-1939 του Abel Paz, επανα-κυκλοφορεί σε δεύτερη, αναθεωρημένη έκδοση, από τις ελευθεριακές εκδόσεις Kουρσάλ, 10 χρόνια μετά την αρχική του κυκλοφορία (Σεπτέμβριος 2012) και 24 χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση στα ελληνικά από την Αναρχική εφημερίδα Άλφα (Ιούνιος 1996).

Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει νέο πρόλογο από τον Κώστα Δεσποινιάδη (αρχικά είχε δημοσιευτεί ως βιβλιοπαρουσίαση στο 1ο τεύχος του περιοδικού Κοινωνικός Αναρχισμός τον Μάιο του 2013), επιπλέον επίμετρο του Νίκου Νικολαΐδη (Συναντήσεις με τον Abel Paz), καθώς και εμπλουτισμένο παράρτημα φωτογραφιών.
Ο Κώστας Δεσποινιάδης γράφει στον πρόλογο:

«Ο Abel Paz (Diego Camacho το πραγματικό του όνομα) γεννήθηκε το 1921 και μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε αταλάντευτα αναρχικός καθώς και ένας άνθρωπος γεμάτος πάθος για τη ζωή. Αυτό που καθιστά ιδιαιτέρως σημαντικό το βιβλίο του Paz είναι ότι συνδυάζει το πρωτογενές βίωμα ενός που έζησε τη δίνη των γεγονότων (και μάλιστα “από τα κάτω”, ως απλός συμμετέχων και όχι ως κάποιος ηγέτης της CNT), με τον αναστοχασμό του ανθρώπου που γράφει για αυτά τα γεγονότα χρόνια μετά (κάθε τόσο ο συγγραφέας επαναλαμβάνει φράσεις του τύπου “βλέποντας τα πράγματα με χρονική απόσταση”, “αυτά όμως που περιγράφω τώρα δεν τα αισθανόμασταν έτσι τότε” κλπ.). Το Ταξίδι στο παρελθόν δεν είναι ούτε μαρτυρία που γράφεται ενώ διαδραματίζεται η επανάσταση, αλλά ούτε και η “επιστημονικά ουδέτερη” καταγραφή ενός ιστορικού.

Ο συγγραφέας του βιβλίου, μολονότι τυπικά όχι λόγιος, διαθέτει μια εκπληκτική συγγραφική δεινότητα στο να μεταφέρει με ζωντάνια τα κρίσιμα στοιχεία αυτού που ως έφηβος έζησε κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. […]

Χρόνια μετά, σε μια ομιλία του στην Ελλάδα ο Paz συνόψισε με τον καλύτερο τρόπο αυτό το πνεύμα: “Θέλετε να μιλάμε για όπλα και για μάχες, για ήρωες και για προδότες. Έτσι δείχνετε ότι δεν έχετε καταλάβει τι ήταν η επανάσταση. Η επανάσταση δεν ήταν ο πόλεμος στην Αραγωνία. Υποχρεωθήκαμε να πολεμήσουμε γιατί μας χτυπούσε ο παγκόσμιος καπιταλισμός και ο φασισμός, ενώ η γαλλική εργατική τάξη έκανε διακοπές μετ’ αποδοχών. Η επανάσταση ήταν οι άντρες κι οι γυναίκες που έκαναν πραγματικότητα την ουτοπία. Ήταν οι δεκαετίες αγώνων. Αν θέλετε να πεθάνετε μπορείτε να το κάνετε οποτεδήποτε, εμένα με ενδιέφερε η ζωή. Θα μπορούσα να σας μιλήσω για τα χρόνια που πέρασα στη φυλακή, για τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που σκοτώθηκαν. Δεν είναι ο θάνατος που με γοητεύει αλλά η ζωή, γι’ αυτό μιλάω για την επανάσταση”. […]

Αυτός o καινούργιος κόσμος που κάθε φορά οι επαναστάτες κουβαλάν στις καρδιές τους είναι η πολύτιμη ανθρακιά που απομένει ακόμα κι όταν σβήνει η επαναστατική φλόγα, εκείνη η αποφασισμένη και αποφασιστική, μαχητική (απ)αισιοδοξία που γνωρίζει ότι παρά τις ήττες, τις προδοσίες, τις απογοητεύσεις, παρά τη βαρβαρότητα και την κτηνωδία που μας περιβάλλει και κάνει την ιστορία να μοιάζει με μια κοιλάδα σπαρμένη με κόκαλα, “nosotros llevamos un mundo nuevo en nuestros corazones” (Κουβαλάμε έναν καινούργιο κόσμο στις καρδιές μας).

Τώρα και για πάντα.»

Θα κλείσουμε την σύντομη αυτή παρουσίαση με την ερώτηση που 24 χρόνια πριν, έθεταν οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι των Αναρχικών Εκδόσεων ΑΛΦΑ, όταν εξέδιδαν για πρώτη φορά το Ταξίδι στο παρελθόν:

«Τι ήταν λοιπόν ο Ιούλης του 1936; Το “σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας”; Ένα όμορφο όνειρο, που τελείωσε; Ένα όνειρο που το στραγγάλισαν οι μισθοφόροι του Φράνκο, τα βομβαρδιστικά του Χίτλερ, τα άρματα μάχης του Μουσολίνι, οι δολοπλοκίες και τα εγκλήματα του Στάλιν και μαζί τους η αστική τάξη ολόκληρου του κόσμου... Το όνειρο όμως δεν το σκότωσαν, είναι ζωντανό μέσα σε κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται ενάντια στην άγνοια και την αδικία, για τη ζωή και την αξιοπρέπεια. Μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών δικτατοριών, στην εποχή όπου ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός θεμελιώνεται στη λήθη, τη βλακεία και την απόγνωση, ένα Ταξίδι στο παρελθόν ίσως να μας βοηθήσει να φανταστούμε ένα μέλλον διαφορετικό από αυτό που μας επιφυλάσσει η εξουσία. Το λιγότερο που μπορούμε να κερδίσουμε από αυτό το ταξίδι, είναι να καταλάβουμε την ακόλουθη φράση του Liberto Sarrau: “Ξέρεις γιατί συνεχίζω να είμαι ελευθεριακός; Επειδή αλλιώς δε θα μπορούσα να ζήσω σε έναν κόσμο που έχει γίνει τόσο ξένος από το ανθρώπινο.”

Το βιβλίο βρίσκεται σε διάθεση σε βιβλιοπωλεία και κινηματικούς χώρους…

Η βρετανική Malaya (Μαλάγια), η οποία αποτελείτο από την αποικία Straits Settlement (Σιγκαπούρη, Penang, Malacca), τα Ομόσπονδα και τα μη Ομόσπονδα κράτη της Μαλαισίας, που ήταν προτεκτοράτο υπό βρετανική κυριαρχία, στις αρχές του 20ού αιώνα, μετατράπηκε σε ένα από τα κέντρα και ένα είδος (εξωτερικής) βάσης του κινεζικού επαναστατικού κινήματος

Αναρχισμός στη Malaya, τη Σιγκαπούρη και τη Μαλαισία - Η εμφάνιση ενός εργατικού και αναρχικού κινήματος

Vadim Damier, Kirill Limanov

Η βρετανική Malaya (Μαλάγια), η οποία αποτελείτο από την αποικία Straits Settlement (Σιγκαπούρη, Penang, Malacca), τα Ομόσπονδα και τα μη Ομόσπονδα κράτη της Μαλαισίας, που ήταν προτεκτοράτο υπό βρετανική κυριαρχία, στις αρχές του 20ού αιώνα, μετατράπηκε σε ένα από τα κέντρα και ένα είδος (εξωτερικής) βάσης του κινεζικού επαναστατικού κινήματος.

Κινέζοι μετανάστες άρχισαν να εμφανίζονται στη χερσόνησο της Μαλαισίας το πρώτο μισό του 19ου αιώνα, αλλά στο τέλος αυτού του αιώνα η εισροή τους αυξήθηκε απότομα. Ο κύριος τομέας απασχόλησής τους ήταν τα ορυχεία κασσίτερου και στη συνέχεια η συγκομιδή ξυλείας και άλλες βιομηχανίες. Οι βρετανικές αρχές ενθάρρυναν ενεργά την εισαγωγή εργατικού δυναμικού από την Κίνα και την Ινδία. Κατά τη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας του 20ού αιώνα, μόνο 150.000 έως 200.000 μετανάστες από την «Ουράνια Αυτοκρατορία» ταξίδευαν στη Σιγκαπούρη κάθε χρόνο, και παρ΄ ότι πολλοί από αυτούς, αφού δούλευαν για λίγο, επέστρεφαν στα σπίτια τους, ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων παρέμενε στην Malaya. Το 1911, σχεδόν 917.000 Κινέζοι ζούσαν στη χερσόνησο, περισσότερο από το 34% του ντόπιου πληθυσμού. Από αυτούς, οι 225.000 εργάζονταν σε δύσκολες συνθήκες σε ορυχεία κασσίτερου. [1] Κινέζοι επικράτησαν επίσης στις πόλεις: ανάμεσά τους ήταν εργάτες, υπάλληλοι και διανοούμενοι, καθώς και οι πλουσιότεροι επιχειρηματίες και έμποροι. Σε πόλεις όπως το Penang και η Malacca, οι Κινέζοι ήταν η συντριπτική πλειοψηφία.

Οι Κινέζοι του Nanyang («Νότιες Θάλασσες», όπως αποκαλούσαν την περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας) προέρχονταν κυρίως από τις νότιες επαρχίες Guangdong και Fujian. Στην Malaya δεν ζούσαν υπό την εξουσία της αυτοκρατορικής κυβέρνησης του Πεκίνου και αυτό επέτρεψε τη διάδοση αντιπολιτευτικών και επαναστατικών απόψεων μεταξύ τους.

Τον Φλεβάρη του 1906, ο Sun Yatsen, ο οποίος είχε μεταναστεύσει στην Σιγκαπούρη για τρίτη φορά, βοήθησε να οργανωθεί εκεί το πρώτο παράρτημα της United League (UL). Στη συνέχεια παραρτήματα αυτής της οργάνωσης εμφανίστηκαν σε άλλες πόλεις (Seremban, Kuala Lumpur, Penang, Malacca, Ipoh κ.α.). Τα κεντρικά γραφεία των ομάδων της UL στο Nanyang βρίσκονταν στη Σιγκαπούρη μέχρι το 1908, και το 1909–1911 στο Penang, ο δε Sun Yatsen επισκέφθηκε τη χερσόνησο αρκετές φορές. [2] Το 1912-1913, ένα νέο πολιτικό κόμμα αντικατέστησε τις ομάδες της UL, το Kuomintang (KMT). Αν και οι βρετανικές αρχές το απαγόρευσαν επίσημα το 1914, η οργάνωση συνέχισε να λειτουργεί παράνομα. Οι ακτιβιστές του KMT συμμετείχαν στη συγκέντρωση χρημάτων για να βοηθήσουν τον Sun Yatsen και να τους στείλουν στην Κίνα. Οργάνωσαν και έλεγχαν κινεζικά σχολεία και βιβλιοθήκες, όπου διεξαγόταν και πολιτική προπαγάνδα. [3]

Μετά την προσωρινή ήττα της Κινεζικής Επανάστασης του 1911–1913, το κέντρο του κινεζικού εργατικού κινήματος μεταφέρθηκε στην Nanyang. Το 1913 στη Νοτιοανατολική Ασία, εμφανίστηκαν τα παρακλάδια του λεγόμενου «Εργατικού Κόμματος» (ή Εργατικού Συνδικάτου / «Gongdang», ή «Kung Tong», στα Καντονέζικα). [4] Το «Εργατικό Κόμμα» του Penang έγινε η βάση και η υποστήριξη για την οργάνωση των παραρτημάτων του σε διάφορες πόλεις της Nanyang. Στην πραγματικότητα, δούλευαν σχεδόν σε όλα τα λιμάνια της περιοχής: στη Malaya, στην Ολλανδία, την Ινδία και τις Φιλιππίνες. Αν και το Kung Tong στη Malaya συνδέθηκε στενά με το KMT, οι Κινέζοι αναρχικοί έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό. [5] Η ομάδα «Pingmin» («Οι Συνηθισμένοι Άνθρωποι») που δημιουργήθηκε από αυτούς εξέδωσε την ομώνυμη εφημερίδα στο Penang το 1913, η οποία έγινε το εκφραστικό όργανο του "Εργατικού Κόμματος".

Οι πρώτοι αναρχικοί στη χερσόνησο βρλισκονταν σε ενεργό επαφή με τις επαναστατικές και διαφωτιστικές οργανώσεις που συνδέονται με το KMT.

Η αναρχική δράση μεταξύ των Κινέζων της Nanyang ξεκίνησε από οργανώσεις από την Κίνα, που δημιουργήθηκαν από τον Liu Shifu: [6] «Heart Society» [7] και την Εταιρεία Αναρχοκομμουνιστών Συντρόφων (που ιδρύθηκε στη Σαγκάη το 1914). Ήδη το 1914–1916, το νησί Penang και η Σιγκαπούρη χρησίμευαν ως σημεία για τη μεταφορά της σχετικής βιβλιογραφίας και τη διάδοση της αναρχικής προπαγάνδας. Μια έντονη δράση στη Malaya ηγήθηκε από πολλούς εξέχοντες αναρχικούς από την Κίνα. Ένας φίλος του Shifu, ο Liang Bingxian, ξεκίνησε το 1914 στην Σιγκαπούρη την έκδοση του περιοδικού «Zhen Sheng» («Φωνή της Αλήθειας» ή «Φωνή της Δικαιοσύνης»), αλλά σύντομα την μετέφερε στην Rangoon. Το φθινόπωρο του 1915, επέστρεψε στη Σιγκαπούρη με τον Liu Shixin, μικρότερο αδελφό του Shifu. Και οι δύο εργάστηκαν στο κινεζικό σχολείο «Yangzheng Xuexiao» και ηγήθηκαν της εκεί αναρχικής δράσης. Ο Liang υποστήριξε τις ιδέες του ριζοσπαστικού συνδικάτου των ΗΠΑ IWW (Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου) και το 1917, κυκλοφόρησε στη Σιγκαπούρη το περιοδικό «Shijie fegyun» («Παγκόσμιο Επαναστατικό Κίνημα») και το φυλλάδιο «Shijiegonghui» («Βιομηχανικοί εργάτες του κόσμου»). Και οι δύο έχαιραν μεγάλου σεβασμου μεταξύ των ντόπιων Κινέζων, αλλά στις αρχές του 1918 επέστρεψαν στη Σαγκάη. [8]

Εν τω μεταξύ, μετά το πραξικόπημα στην Νότια Κίνα και το σχηματισμό εκεί το 1917 μιας κυβέρνησης με επικεφαλής τον Sun Yatsen, το «Εργατικό Κόμμα» της Nanyang ξανάρχισε τις δραστηριότητές του στο Guangzhou που αποτέλεσε τη βάση για την αναβίωση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος τόσο σε αυτή την πόλη όσο και σε ολόκληρη την επαρχία του Guangdong. Με τη βοήθειά της, ιδρύθηκε η «Βιομηχανική Ομοσπονδία Κινέζων από το Εξωτερικό», η οποία αποτέλεσε τη βάση της «Παγκόσμιας Εργατικής Ένωσης» του Guangzhou. [9]

Το Kung Tong στην Malaya έγινε, στην πραγματικότητα, το κέντρο γύρω από το οποίο συγκεντρώθηκαν πιο παραδοσιακές συντεχνίες, καθώς και νέα συνδικάτα που δημιουργήθηκαν από αναρχικούς. Την ίδια στιγμή, όμως, η οργάνωση δεν ήταν ξεκαθαρα αναρχική. Ο Κινέζος αναρχικός κομμουνιστής Liu Shifu την επέκρινε για το γεγονός ότι ένα από τα σημεία του προγράμματός της ζητούσε «τον αγώνα για την πολιτική εξουσία των εργαζομένων». [10]

Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1910, σύμφωνα με υπερβολικούς υπολογισμούς των βρετανικών αρχών, το Kung Tong περιλάμβανε έως και 200.000 μέλη στον οικισμό των Στενών και στα Ομόσπονδα Κράτη της Μαλαισίας, και η οργάνωση συνεργάστηκε στενά με το KMT. [11] Σύμφωνα με τη βρετανική υπηρεσία πληροφοριών, η αναρχική δράση στο Kung Tong διεξήχθη μέσω του Συνδέσμου Pingmin, που έδρασε «σε στενότερη επαφή και πιθανότατα υπό τον έλεγχο των Κινεζικών Αναρχικών Εταιρειών», και οι έρευνες στην Malaya έδειξαν στενούς δεσμούς μεταξύ ντόπιων Κινέζων αναρχικών και μητρικών οργανώσεων στην Κίνα. [12] Υποστηρίχθηκε ότι το «Εργατικό Κόμμα» (με έδρα την Guangzhou) ασκούσε έλεγχο στους Κινέζους εργάτες, ειδικά στα λιμάνια από τη Σαγκάη έως τη Σιγκαπούρη, και, όπως δείχνουν οι απεργίες, μπορούσε να παραλύσει ολόκληρη την οικονομική ζωή της περιοχής μεταξύ Βλαδιβοστόκ και Σιγκαπούρης, εάν επιθυμούσε.[13] Στη Σιγκαπούρη, αυτά τα επαναστατικά εργατικά συνδικάτα οργάνωσαν τις πρώτες μεγάλες απεργίες. Πολυάριθμες απεργίες και διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στο λιμάνι και σε επιχειρήσεις με συνθήματα: «Κάτω οι καπιταλιστές, οι ιδιοκτήτες εργοστασίων και φυτειών!», «Κάτω ο βρετανικός ιμπεριαλισμός!». [14] Αν και το 1919 η δραστηριότητα των Kung Tong στην Malaya απαγορεύτηκε και οι οργανώσεις του συγχωνεύτηκαν με το KMT, η παράνομη δράση των συνδικάτων στη χώρα συνεχίστηκε.

Όπως φαίνεται από την έκθεση για την απασχόληση εργατικού δυναμικού για την κατασκευή μιας ναυτικής βάσης στη Σιγκαπούρη (η εργασία αυτή ξεκίνησε το 1923), οι αναρχικές ομάδες συγχωνεύτηκαν με το «Εργατικό Κόμμα» και αλληλεπιδρούσαν με το KMT. Όπως έδειξαν οι απεργίες, τις εντολές του Kung Tong και του KMT ακολούθησαν «όλες οι τάξεις Κινέζων εργατών στο Χονγκ Κονγκ, τη Σιγκαπούρη, το Amoy και άλλα λιμάνια». [15] Στην Malaya διανεμήθηκαν αναρχικές εκδόσεις από την Guangzhou.

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΑΓΚΙΤΑΤΣΙΑ

Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, μια ομάδα Κινέζων αναρχικών πήγε στη Βρετανική Malaya για να θέσει τα θεμέλια ενός ριζοσπαστικού επαναστατικού κινήματος. Μεταξύ αυτών ήταν ο Cheung Hong-sen (Zhang Hongchen) από την επαρχία Fujian, ο οποίος σύντομα μετακόμισε στη Σουμάτρα, ο Hu Tu-tsu (Hu Duchu), ο Fan Chang-pu (Fan Zhangfu) από την Guangzhou, που ήταν κοντά στον όμιλο του Shifu στην Κίνα. Το 1919, οι Hu, Fan, Goh Tun-ban (Wu Dongmin) και αρκετοί ακτιβιστές από τις Ομόσπονδες Πολιτείες της Μαλαισίας (όλοι κατάγονταν από την Guangzhou) οργάνωσαν την «Κοινωνία της Αλήθειας» (Zhen She) στη Σιγκαπούρη [16], η οποία λειτουργούσε ως παράρτημα της «Heart Society» που έδρευε στην επαρχία Guangdong της Νότιας Κίνας.

Ο επικεφαλής της Σιγκαπουριανής "Zhen She" ήταν ο Hu Tu-tsu και ο Fan Chang-pu ήταν υπεύθυνος για την προπαγάνδα. Η «Κοινωνία της Αλήθειας των Νοτίων Θαλασσών» διέδωσε ενεργά την αναρχική λογοτεχνία και βιβλιογραφία. Ένα από τα καθήκοντά τους το 1919 ήταν η οργάνωση μιας οικονομικής καμπάνιας, μέσω συνδρομών, για την εκτύπωση αναρχικών βιβλίων στη Μανίλα, με την οποία ασχολήθηκε ο εκδότης του «Pingmin», ο αναρχοκομμουνιστής Wa Lam (Hua Lin).[17] Επιπλέον, ο Hu Tu-tsu παρήγαγε προπαγανδιστικό υλικό στη γλώσσα της Μαλαισίας. [18] Συνολικά, σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες, εκδόθηκαν περισσότερα από 10.000 αντίτυπα φυλλαδίων για τον αναρχισμό. [19]

Σημαντική ώθηση στην έξαρση του κινήματος έδωσαν τα γεγονότα της 4ης Μάη 1919 στην Κίνα, οι μαζικές διαμαρτυρίες που ξεκίνησαν με εκδηλώσεις ενάντια στις αποφάσεις της Διάσκεψης Ειρήνης του Παρισιού σχετικά με τη μεταφορά στην Ιαπωνία πρώην γερμανικών κτήσεων στο Shandong, οι οποιες και εξελίχθηκαν «σε μια γενικευμένη κοινωνική εξέγερση…» «... Αυτό το ενθουσιώδες κίνημα», είπε ένας από τους κορυφαίους αναρχικούς ακτιβιστές στη Malaya, «άσκησε μεγάλη επίδραση σε ολόκληρο το έθνος και αργότερα στις Νότιες Θάλασσες (Nanyang). Πολλοί άνθρωποι χωρίς ιδιοκτησία στις Νότιες Θάλασσες, βυθισμένοι εδώ και καιρό σε λήθαργο, ξύπνησαν. Και για πρώτη φορά γνωρισαν ότι υπάρχει κάτι όπως η Εργατική Πρωτομαγιά». [20]

Το κίνημα διαμαρτυρίας, το οποίο επηρεάστηκε από τα γεγονότα στην Κίνα, σάρωσε την αποικία Streets Settlement τον Μάη-Ιούνη του 1919, συνοδευόμενο από αντι-ιαπωνικές διαδηλώσεις, ταραχές και μποϊκοτάζ ιαπωνικών προϊόντων. Η βρετανική αστυνομία πήρε υπό την προστασία της τους Ιάπωνες εμπόρους. Οι περισσότεροι από τους διαδηλωτές ήταν εργαζόμενοι και φοιτητές. Στη Σιγκαπούρη, ως αποτέλεσμα των ταραχών, 3 άνθρωποι σκοτώθηκαν και 8 τραυματίστηκαν. Οι διοργανωτές των αναταραχών ήταν η Πατριωτική Ένωση και η αναρχική «Κοινωνία της Αλήθειας». [21]

Οι βρετανικές αρχές κατηγόρησαν τον Hu και τον Fan για πολιτικά εγκλήματα: οργάνωση αντι-ιαπωνικού μποϊκοτάζ και απεργίες Κινέζων εργατών σε ιαπωνικές επιχειρήσεις κατασκευής μηχανών στη Σιγκαπούρη. Οι κατηγορούμενοι ισχυρίστηκαν ότι είχαν χρησιμοποιήσει το δικαίωμα να αντισταθούν στις «καταπιεστικές αρχές» («jianquan»). Τον Νοέμβρη του 1919, για τη διεξαγωγή αναρχικής αναταραχής, καταδικάστηκαν σε ισόβια από τη Malaya και έτσι η «Κοινωνία της Αλήθειας» έπαψε σύντομα να υπάρχει στην Σιγκαπούρη. [22]

Ο Goh Tun-ban, ο οποίος έφτασε στην Κουάλα Λουμπούρ τον Δεκέμβρη του 1917 ή στις αρχές του 1918, συγκέντρωσε γύρω του έναν κύκλο νέων διανοουμένων που μοιράζονταν τις ιδέες της κοινωνικής δικαιοσύνης και του αντιαυταρχισμού. Επίσης, δημιούργησε επαφές με τους τοπικούς κύκλους του KMT και, έχοντας λάβει οικονομική βοήθεια από Κινέζους εμπόρους, άρχισε τον Μάρτη του 1919 την έκδοση της εφημερίδας «Yik Khwan Po» («Yi Qunbao» / «Για το όφελος του λαού»). Αφού ανέλαβε τη θέση του εκδότη, ο Goh δημοσίευσε άρθρα γνώμης στην εφημερίδα που προωθούσαν αναρχοκομμουνιστικές απόψεις, καθώς και αποσπάσματα για τον αναρχισμό, τον μπολσεβικισμό κ.λπ. γραμμένα από άλλους συγγραφείς. [23]

Η «Yik Khwan Po» έπαιξε εξέχοντα ρόλο στην προπαγάνδα του κινήματος της 4ης Μάη και στο αντι-ιαπωνικό μποϊκοτάζ. Ο Goh προέτρεψε τους μαθητές/φοιτητές να επαναστατήσουν και «να σώσουν την Κίνα» [24]. Στα τεύχη της 16, 18, 19, 21, 23 και 24 Ιούλη 1919 της εφημερίδας δημοσίευσε μια σειρά άρθρων γνώμης, με τους τίτλους «Εθνική αυτοάμυνα», «Εθνικός αυτοκαθορισμός» και «Εθνική αυτοδιοίκηση». Χαρακτηρίζοντας το μποϊκοτάζ των ιαπωνικών αγαθών και τον αγώνα για την ανατροπή του μιλιταριστικού καθεστώτος στο Πεκίνο ως «αυτοάμυνα» και «αυτοδιάθεση», ο Goh υποστήριξε την εγκαθίδρυση στην Κίνα, σύμφωνα με το παράδειγμα της Ρωσικής Επανάστασης, ενός συστήματος Σοβιέτ, που το αντιλαμβανόταν ως «αυτοδιοίκηση», ως κυριαρχία του λαού και μέσω του λαού, που αντιστοιχούσε στο «ιδανικό του αναρχοκομμουνισμού». [25]

Μαζί με την πολεμική κατά του ιαπωνικού ιμπεριαλισμού και του αντιδραστικού καθεστώτος στο Πεκίνο, ο Goh υποστήριξε ανοιχτά τη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας βασισμένης στην ελευθερία και την ισότητα. Στις 14 Απρίλη 1919, δημοσίευσε στην «Yik Khwan Po» ένα άρθρο εναντίον της υπάρχουσας ταξικής κοινωνίας, τονίζοντας ότι ο μόνος τρόπος για ένα νέο, δίκαιο σύστημα είναι η εξάλειψη του ταξικού συστήματος μέσω μιας κοινωνικής επανάστασης που θα γίνει από τον κοινό άνθρωπο. Αλλά για να το κάνουν οι μάζες, υποστήριξε ο συγγραφέας, η εκπαίδευση και η διαφώτιση είναι απαραίτητη και εδώ η διανόηση καλείται να παίξει σημαντικό ρόλο [26]. Ο Goh αποκαλούσε ανοιχτά τον εαυτό του αναρχικό, μιλολυσε για «ανθρωπισμό» και καταστροφή της «καταπιεστικής εξουσίας». Ο αναρχοκομμουνισμός, δήλωσε σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα του στις 9 Σεπτέμβρη 1919, είναι ο πιο ιερός από τους «ισμούς» και θα εξυπηρετήσει το καλό της ανθρωπότητας. [27]

Επιπλέον, ο Goh δημοσίευσε άρθρα για τον αναρχισμό στο όργανο του «Εργατικού Κόμματος» του Semarang (Ολλανδικές Ινδίες), «Zhen Libao». Τον Ιούνη του 1919, κλήθηκε δύο φορές γι' αυτό το θέμα στο βρετανικό αποικιακό όργανο για τις κινεζικές υποθέσεις, το «κινεζικό προτεκτοράτο» στην Κουάλα Λουμπούρ, και υποβλήθηκε σε εξαντλητική ανάκριση. [28]

Στις 29 Ιούλη 1919 οι αρχές στην Κουάλα Λουμπούρ συνέλαβαν τον Goh και πέντε άλλες φυσιογνωμίες της κινεζικής κοινότητας (συμπεριλαμβανομένου του επικεφαλής του Κομφουκιανού Σχολείου, Song Muk-lin και 4 εμπόρων). Δικάστηκαν τον Σεπτέμβρη και τον Νοέμβρη του 1919 και απελάθηκαν στην Κίνα. [29] Είναι ενδιαφέρον ότι σε μια δήλωση Τύπου που έγραψε ο Goh πριν από την απέλαση και δημοσιεύτηκε στην «Yik Khwan Po» στις 29 Νοέμβρη 1919, αντικατοπτρίστηκε μια ορισμένη αντίφαση και αφέλεια των απόψεών του. Έτσι, προτρέποντας τους συμπατριώτες του να δείξουν οξυδέρκεια και να αποδεχθούν την νέα σκέψη, πρότεινε οι εργαζόμενοι και οι επιχειρηματίες της Κίνας να ενωθούν στον αγώνα για να αγοράζουν μόνο κινεζικά αγαθά, να ανοίξουν σχολεία, να ανοίξουν εργοστάσια και να φτιάξουν πλοία, να μεταρρυθμίσουν την κοινωνία, να απαλλαγούν από την «καταπιεστική εξουσία» και να καθιερώσουν την «αυτοδιοίκηση». [30]

Η καταστολή και η απέλαση κορυφαίων αγωνιστών αποδεκάτισαν προσωρινά το αναρχικό κίνημα στη Malaya, αλλά δεν το συνέτριψαν. Όπως αναφέρεται στην έκθεση του Γραμματέα Κινεζικών Υποθέσεων των Ομοσπονδιακών Κρατών της Μαλαισίας, Aubrey Goodman, (26 Γενάρη 1925), στη χώρα υπήρχε από το 1919 μια Αναρχική Ομοσπονδία. [31] Αυτή η οργάνωση ήταν επίσης γνωστή ως «Αναρχικό Κόμμα» (Mo Cheng Fu Tong / Wuzhengfudang) και ήταν ένα παράρτημα της Εταιρείας Αναρχοκομμουνιστών Συντρόφων, που δημιουργήθηκε από τον Liu Shifu το 1914 στη Σαγκάη. Το πρόγραμμά του ανέφερε:

«Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα, Κοινότητα Αγαθών, Συνεργασία. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί και παίρνει ό,τι χρειάζεται: χωρίς κυβέρνηση, νόμους ή στρατιωτικές δυνάμεις, χωρίς ιδιοκτήτες, καπιταλιστές ή τάξη ελεύθερου χρόνου. Χωρίς χρήματα, θρησκεία, αστυνομία, φυλακή ή ηγέτες, χωρίς αντιπροσώπους, αρχηγούς οικογενειών, κανένα άτομο αμόρφωτο ή μη εργαζόμενο: κανένας κανόνας γάμου, κανένας βαθμός υψηλός ή χαμηλός, πλούσιος ή φτωχός και η μέθοδος που πρέπει να υιοθετηθεί δίνεται από οργάνωση συντρόφων με κέντρα επικοινωνίας, προπαγάνδα σε φυλλάδια, ομιλίες και εκπαίδευση, με παθητική αντίσταση σε αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία. Μην πληρώνετε φόρους, σταματήστε την εργασία, σταματήστε το εμπόριο. με τη μέθοδο της άμεσης δράσης, δολοφονούν και διαδίδουν τη διαταραχή. Η αναρχία είναι η μεγάλη επανάσταση». [32]

Το 1920, αναρχικές ομάδες λειτουργούσαν ήδη στη Σιγκαπούρη, στο νησί Penang, στο Ipoh, στην Κουάλα Λουμπούρ και στο Seremban. Κορυφαίοι αναρχικοί αγωνιστές στη χώρα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν ο Liu Kafei (στα καντονέζικα Lau Hak Fei) -ένας από τους αδελφούς του Shifu- ο Moh Kim Fung, δάσκαλος του σχολείου Lahat στο πριγκιπάτο του Perak, και ο Li Hui Chau, δάσκαλος στο σχολείο Pudu, κοντά στην Κουάλα Λουμπούρ. [33] Σημαντικό ρόλο στην επαναστατική προπαγάνδα στην Malaya έπαιξαν τα κινεζικά σχολεία και, όπως σημειώθηκε από τις βρετανικές αποικιακές αρχές, οι δεσμοί μεταξύ του KMT και των αναρχικών σε αυτή τη σφαίρα πραγματοποιήθηκαν, ειδικότερα, μέσω του λεγόμενου «Shiyan Tun» («δωδεκάδες»). [34] Σε μια προσπάθεια να υπονομεύσει την επιρροή ριζοσπαστικών στοιχείων, η διοίκηση εισήγαγε το 1920 νόμο για την υποχρεωτική εγγραφή των σχολείων.

Η ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Η «Yik Khwan Po» παρέμεινε το εκφραστικό όργανο μέσω του οποίου συνεχίστηκε η αναρχική αγκιτάτσια. Για κάποιο διάστημα επικεφαλής της εφημερίδας ήταν ο σοσιαλιστής Pan Sichun (Fan Siqun), ο οποίος ανέλυε τη σχέση μεταξύ μισθωτών και καπιταλιστών από ταξική σκοπιά, κατήγγειλε τον εγωισμό των επιχειρηματιών και την εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας, αλλά υποστήριζε τον συμβιβασμό και την αρμονία μεταξύ των τάξεων. Τον Μάη του 1920, αρχισυντάκτης έγινε ο Liu Kefei (Lau Hak Fei) -ένας από τους αδελφούς αδελφός του Shifu- ο οποίος μετακόμισε στην Κουάλα Λουμπούρ από τη Μανίλα. Άνοιξε μια νέα ρουμπρίκα σε αυτή τη δημοσίευση, τον «Ελεύθερο Λόγο», ανακοινώνοντας (στο τεύχος της 14ης Μάη 1920) το καθήκον του να διαδώσει μια νέα κουλτούρα, νέα θεωρία και νέα σκέψη, εκλαϊκεύοντας επιστημονικές ανακαλύψεις και επιτεύγματα. Η στήλη χρησιμοποιήθηκε για να αναλύσει τα τρέχοντα γεγονότα και θέματα όπως η ελευθερία του λόγου, η εργασιακή εκπαίδευση, η παγκόσμια πολιτική, ο μπολσεβικισμός στη Ρωσία, η προλεταριακλη ηθική, ο σοσιαλισμός, η ανάπτυξη του πολιτισμού και η ηθική της ελευθερίας, η ισότητα, η αδελφότητα, οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί. Ο Liu Kefei εξέθεσε τα κακά του υπάρχοντος συστήματος και προπαγάνδισε τον αναρχικό κομμουνισμό.

Στο άρθρο γνώμης «Μάζες και Εκπαίδευση» (5 Ιούνη 1920), ο αρχισυντάκτης τάχθηκε ανοιχτά με την επίτευξη μιας ελεύθερης «λαϊκής» κοινωνίας βασισμένης στις αρχές της «απόλυτης ισότητας» και της «απόλυτης ελευθερίας». [35] Η εφημερίδα επαίνεσε την επανάσταση στη Ρωσία, η οποία, κατά τη γνώμη του συγγραφέα του άρθρου, Bei Hua, προσπάθησε να μεταρρυθμίσει την κοινωνία μέσω της ανατροπής διαφόρων καταπιεστών από τις μάζες (άρθρο «Επαναστατικό Πνεύμα» στο τεύχος της 5ης Ιούλη 1920). Στις 18 Δεκέμβρη 1920, στην «YIk Khwan Po» δημοσιεύτηκε ένα άρθρο για τον ρωσικό μπολσεβικισμό.

Σε ένα άρθρο του Liu Kefei «Διανόηση και Επανάσταση» (30 Νοέμβρη 1920), έγινε μια προσπάθεια να εξεταστεί η πορεία της ταξικής πάλης σε παγκόσμια κλίμακα. Στις ανεπτυγμένες χώρες, έγραψε ο Κινέζος επαναστάτης, ο αγώνας μεταξύ του προλεταριάτου και της αστικής τάξης εκτυλίσσεται, και στις καθυστερημένες χώρες το καθήκον της στιγμής είναι η νίκη στη σύγκρουση μεταξύ των μαζών, αφενός, και των στρατιωτικών δικτατόρων και οι κυβερνητικές γραφειοκρατίες, αφετέρου. [36]

Ο Liu Kefei επιμελήθηκε την εφημερίδα μέχρι τον Μάρτη (;) του 1921. Η αναρχική δράση σταμάτησε για σχεδόν ένα χρόνο, αλλά μετά συνεχίστηκε. [37]

Το 1921, για πρώτη φορά στην ιστορία της Malaya, οι αναρχικοί γιόρτασαν με μεγάλο ενθουσιασμό την Πρωτομαγιά, παράνομα. Σε μια μεγάλη σύσκεψη που έγινε στο Ipoh, συμμετείχαν εργαζόμενοι και φοιτητές. Την επόμενη χρονιά, σκόπευαν να επαναλάβουν την επιτυχία και να διανείμουν δεκάδες χιλιάδες πρωτομαγιάτικα φυλλάδια και εκκλήσεις, αλλά κανένα από τα τυπογραφεία δεν διακινδύνευσε να τυπώσει το προπαγανδιστικό υλικό τους. Ωστόσο, την 1η Μάη 1923 οι αναρχικοί κατάφεραν να εκδώσουν ειδικά τεύχη των εφημερίδων «Tai Yeung» («Ήλιος»), που εκδόθηκαν από τον εκδοτικό οίκο «Yik Khwan Po» στην Κουάλα Λουμπούρ από τον τυπογράφο Luk Ngai Man από το Penang, και «Yan Kheun» («Οι Μάζες του Λαού»), που κυκλοφόρησε στο Gopeng (κοντά στο Ipoh) από τον Tsan Chan Tat (Xu Zhou).[38]

Σύμφωνα με μια κινεζική αναρχική πηγή του 1927, ο Xu Zhou πήγε στην Malaya το 1922 και άρχισε αμέσως να δημιουργεί επαφές σε όλη τη χώρα. Κυκλοφόρησε τα έντυπα «Tai Yeung» και «Yan Kheun» και στη συνέχεια οργάνωσε το έργο της Αναρχικής Ομοσπονδίας. [39]

Το 1922, νέες ελευθεριακές εκδόσεις άρχισαν αν διανέμονται στη χώρα: «Khung Sai Yam» («Hungshiyan» / «Σώζοντας τον Κόσμο») και «Khun Chan Tong" («Gongchandang" / «Κομμουνιστικό Κόμμα»), καθώς και το P. Το βιβλίο του Κροπότκιν «Αναρχική Ηθική». [40]

Το 1923, ένας εκπρόσωπος της κινεζικής αναρχικής ομοσπονδίας, ο Ai Zhen, πήγε στη Νοτιοανατολική Ασία από την Guangzhou για να δημιουργήσει επαφές με τους συντρόφους του στην Malaya και να τακτοποιήσει το οργανωτικό και εκδοτικό έργο. Πήγε να εργασθεί στο Γυμνάσιο Zhonglin στο νησί Penang και ταυτόχρονα ασχολήθηκε με τα ζητήματα της εργασιακής εκπαίδευσης. Ένα νυχτερινό σχολείο άνοιξε στο Penang, καθώς και στη Σιγκαπούρη. Ο Ai Zhen βοήθησε στην οργάνωση του τμήματος της Αναρχικής Ομοσπονδίας. Σύντομα, όμως, οι αρχές άρχισαν να παρακολουθούν τις δραστηριότητες αυτού του αναρχικού ακτιβιστή, του έστειλαν κατασκόπους και τον Δεκέμβρη του ίδιου έτους του στέρησαν το δικαίωμα να διδάσκει. [41].

Το 1924 το αναρχικό κίνημα στην Malaya έγινε αισθητά πιο ενεργό. Νέοι αγωνιστές εμφανίστηκαν, όπως οι Lai Wan και Ng Chi San (υπάλληλος κοσμηματοπωλείου), οι Tham Cheuk Ming και Fu Hon Wah (συνεργάτες της "Yik Khwan Po”), ο Ho Taan – στην Κουάλα Λουμπούρ, ο Chu Keung (Zhu Jiang, τσαγκάρης) στο Ampang, ο Wong Kheung Ah στο Ipoh; Fu Mong Sang και ο Thai Sui στο Penang. Επίσης, ο Fu Wahi Shang στο Seremban και ο Leong Yat Yu στη Σιγκαπούρη. [42] Αν και ο πυρήνας του κινήματος παρέμενε μικρός: σύμφωνα με τη βρετανική έκθεση του 1925, υπήρχαν περίπου 50 μέλη στην Αναρχική Ομοσπονδία. [43], ωστόσο, απολάμβανε ευρεία επιρροή μεταξύ των Κινέζων της Μαλαισίας, ειδικά μεταξύ των δασκάλων και των τυπογράφων [44], ειδικά στις αστικές περιοχές της αποικίας των Στενών και στις πιο ανεπτυγμένες πολιτείες της Μαλαισίας.

Στις 6 και 7 Φλεβάρη 1924, 13 αντιπρόσωποι από το Ipoh, την Κουάλα Λουμπούρ, τη Σιγκαπούρη, το νησί Penang και το Songkhla (Σιάμ / Ταϊλάνδη), πήραν μέρος στη σύσκεψη της Αναρχικής Ομοσπονδίας της Χερσονήσου, που πραγματοποιήθηκε στο Penang. Συζητήθηκαν τα ζητήματα της δημιουργίας μιας σταθερής οργάνωσης, του ανοίγματος σχολείων εργασίας και της επέκτασης των εργατικών κινητοποιήσεων. [45] Αποφασίστηκε ότι οι δάσκαλοι πρέπει να είναι πιο ενεργοί στην κινητοποίηση μεταξύ των μαθητών στα σχολεία και οι εργαζόμενοι μεταξύ των συναδέλφων στους χώρους εργασίας. Σχεδιάστηκε επίσης η επέκταση των ταραχών στους δρόμους. [46] Ωστόσο, η έδρα της Αναρχικής Ομοσπονδίας στο Guangzhou δεν ενέκρινε ορισμένες αποφάσεις της συνάντησης ως τη δημιουργία ξεχωριστών τμημάτων για τα οικονομικά, την επαγρύπνηση, την προπαγάνδα μεταξύ όλων των τμημάτων του πληθυσμού και τη δημιουργία τοπικών αναρχικών ομάδων. [47]

Μετά το τέλος της σύσκεψης ορισμένοι συμμετέχοντες συνελήφθησαν από πράκτορες των βρετανικών αρχών. Έχοντας καταφέρει να διαφύγει, ο Ai Zhen πήγε στη Σιγκαπούρη, αλλά μετά την έκδοση εντάλματος σύλληψής του, έπρεπε να εγκαταλείψει την Malaya και να καταφύγει στην Μπανγκόκ. [48]

Την ίδια χρονιά, οι αναρχικοί κυκλοφόρησαν ένα φυλλάδιο με τίτλο «Kwong Ming» («Φως»), το οποίο τυπώθηκε στο τυπογραφείο της «Yik Khwan Po» και διανεμήθηκε σε μέλη εργατικών συνδικάτων, συντεχνιών και μαθητών σχολείων καθώς και μέλη άλλων οργανώσεων σε όλη την Malaya. [49]

Οι αποικιακές αρχές ανησυχούσαν σοβαρά από την ανάπτυξη του αναρχικού κινήματος και την επιρροή του. Το πρόσχημα για τη συντριβή του ήταν μια απόπειρα δολοφονίας, που οργανώθηκε από αναρχικούς στην Malaya το 1925.

Στις 3 Γενάρη 1925, ως απάντηση στην καταστολή, δύο αναρχικοί επρόκειτο να δολοφονήσουν τον Laurence Guillemard, Κυβερνήτη των Straits Settlements και Ύπατο Αρμοστή των Ομόσπονδων Πολιτειών της Μαλαισίας, στο Penang, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού επιθεώρησης, αλλά το σχέδιό τους απέτυχε. Στη συνέχεια, οι αρχές των Ομόσπονδων Κρατών της Μαλαισίας επιλέχθηκαν ως στόχος της επίθεσης.

Στις 23 Γενάρη 1925, το πρωί, μια 26χρονη αναρχική, η Wong Sau Ying (Wong Sung / Huang Suying) επιχείρησε να σκοτώσει τον Βρετανό αξιωματούχο για τις κινεζικές υποθέσεις στο Selangor, Daniel Richards. Μια γυναίκα με κοντά μαλλιά, λευκό σακάκι, μαύρη φούστα, λευκά παπούτσια και κάλτσες, μπήκε στο κτίριο της διοίκησης του κινεζικού προτεκτοράτου στην Κουάλα Λουμπούρ, κρατώντας στο χέρι της ένα μικρό καφέ χαρτοφύλακα. Βλέποντας τον Richards και τον συνεργάτη του W.L. Η Blythe να κάθονται στο τραπέζι, στράφηκε στον Richards, που μιλούσε στο τηλέφωνο. Μετά άνοιξε τον χαρτοφύλακα και έσπρωξε ένα εκρηκτικό μηχανισμό προς τον Richards. Έγινε μια έκρηξη. Ο Richards, ο Blythe και η γυναίκα τραυματίστηκαν. Η Wong Sau Ying συνελήφθη και καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκιση. Αργότερα αυτοκτόνησε στη φυλακή Pudu. [50]

Μετά από αυτό το περιστατικό, η καταστολή κατά της αριστεράς και των αναρχικών στην Μαλάγια εντάθηκε. Τον Ιούλη του 1925, η βρετανική κυβέρνηση έδωσε εντολή στον Κυβερνήτη των Στενών να λάβει «τα απαραίτητα μέτρα για να καταστείλει» τα παρακλάδια του KMT στην Μαλαισία. Αυτή η απόφαση αφορούσε και τους αναρχικούς. Πολλοί από αυτούς συνελήφθησαν και οι πιο δραστήριοι απελάθηκαν από την Malaya. Από αυτά τα χτυπήματα το αναρχικό κίνημα δεν ανέκαμψε και σύντομα εξαφανίστηκε, αν και η συνδικαλιστική επιρροή ήδη από το 1926–27 έγινε αισθητή στον κλάδο της Ένωσης Μηχανικών του Χονγκ Κονγκ. [51]

Τη θέση της άκρας αριστεράς πήραν οι λενινιστές. Οι απεσταλμένοι του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος προσπάθησαν να ξεκινήσουν αναταραχή στην Malaya το 1921–1923. [52] Οι μπολσεβίκικες ιδέες διαδόθηκαν στη χώρα μέσω κομμουνιστών από την Κίνα και την Ολλανδική Ινδία από το 1924-1925 και από το 1926 μέσω των μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος Ινδονησίας, που κατέφυγαν στην Malaya μετά την καταστολή των εξεγέρσεων στην Ιάβα και τη Σουμάτρα. Έχοντας προσχωρήσει στο τοπικό KMT, οι κομμουνιστές σχημάτισαν μια Επαναστατική Επιτροπή με επικεφαλής τους ίδιους. [53] Μετά τη διάσπαση του KMT το 1927, οι υποστηρικτές του μπολσεβικισμού δημιούργησαν το «Κίνημα των Εργατών και των Αγροτών» και το 1930, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Malaya. [54] Η παρουσία των αναρχικών δεν ήταν ιδιαίτερα καρποφόρα, αν και η Σιγκαπούρη παρέμεινε ένα από τα κέντρα δεσμών μεταξύ Κινέζων αναρχικών μέχρι τη δεκαετία του 1960.

[1] V.A. Tyurin. Istoriya Malaysii. Kratkiy ocherk. Moskva, 1980. P. 93–95, 119.

[2] C.F. Yong, R.B. McKenna. The Kuomintang Movement in British Malaya 1912–1949. Singapore, 1990. Р.11–13.

[3] Ibid. P.237.

[4] See J. Chesneaux. Le mouvement ouvrier chinois de 1919 à 1927. Paris; La Haye, 1962. P.202–203.

[5] Ou Xi. Nanyang wuzhenfu zhui yundung zhi gaikuang // raforum.info

[6] Εκτός από τον Liu Shifu, τρία από τα αδέλφια του δρούσαν επίσης στο αναρχοκομμουνιστικό κίνημα. Ένας από αυτούς ήταν ο Liu Shixin, που το 1918–1919 κυκλοφόρησε μια εφημερίδα στο Medan της Σουμάτρας, αλλά απελάθηκε από τις εκεί αρχές, και ένας άλλος ήταν ο Liu Kafei, ο οποίος δραστηριοποιήθηκε στη Μανίλα των Φιλιππίνων και την Malaya. See: C.F. Yong. The origins of Malayan Communism. Singapore, 1997. P.43.

[7] Δημιουργήθηκε στην Guangzhou τον Ιούλη του 1912 και είχε τμήματα στην Μανίλα και την Σιγκαπούρη. See: C.F. Yong. The origins of Malayan Communism... P.43.

[8] E.S. Krebs. Shifu, Soul of Chinese Anarchism. Boston, 1998. Р.153; D.S.S. Cairns. Anarchist Publications of the May Fourth Era // anarchiststudies.mayfirst.org

[9] Report on the Canton Trade Union Movement // Russian State Archives for Social and Political History (RGASPI). 534/7/342. P.110; J. Chesneaux. Op.cit. P.202, 225.

[10] E. Yu. Staburova. Anarhizm v Kitae 1900–1921. Moskva, 1983. P.99.

[11] C.F. Yong, R.B. McKenna. Op.cit. P.238; Yeo Kim Wah. Political Development in Singapore 1945–1955. Singapore, 1973. P.203.

[12] British documents on foreign affairs: reports and papers from the Foreign Office confidential print. Part II, From the First to the Second World War. Series E, Asia, 1914–1939. Ed.by Ann Trotter. Vol.26. October 1921 — February 1922. Bethesda, 1994. Р.72.

[13] Documents on British Foreign Policy 1919–1939. First Series. Vol.XIV. Far Eastern Affairs 1920–22. London, 1966. P.415.

[14] G. Chufrin. Singapur. Moskva, 1970. P.19.

[15] Khoo Kay Kim. A Brief History of Chinese Labour Unrest Before 1941 // Malaysia in History. Journal of Malaysian Historical Society. Kuala Lumpur, 1982. Vol.25. P.60.

[16] C.F. Yong. The origins of Malayan Communism. P.17–18.

[17] Ibid. P.18.

[18] Ou Xi. Op.cit.

[19] Anarho-kommunisticheskaya federaziya Kitaya. Kitayskie anarhisty i internazional‘nyi anarhicheskiy kongress // Anarhicheskiy vestnik. 1923. №5–6. November – December. P.76.

[20] Quot. in: D. Khoo Kay Kim, R. Singh Malhl. Chinese Anarchists Started Trade Unions // The Sunday Star. Kuala Lumpur, 12.09.1993.

[21] Khoo Kai Kim. Sedikit informasi tentang sejarah dari para revolusioner di tanah Melayu // www.facebook.com; Huei-Ying Kuo. Transnational business networks and sub-ethnic nationalism. Chinese business and nationalist activities in interwar Hong Kong and Singapore, 1919–1941. Ann Arbor, 2007. P.92–93.

[22] Yong C.F. Origins and Development of the Malayan Communist Movement, 1919 – 1930 // Modern Asian Studies. Cambridge, 1991. Vol.25. No.4. October. P.626–627; Sze-Chieh Ng. Silenced Revolutionaries: Challenging the Received View of Malaya‘s Revolutionary Past. A Thesis Presented in Partial Fulfillment of the Requirements for the Degree Master of Arts. Tempe: Arizona State University, 2011. P.12.

[23] Sze-Chieh Ng. Op.cit. P.13; Yong C.F. Origins and Development... P.627.

[24] Sze-Chieh Ng. Op.cit. P.14.

[25] Yong C.F. Origins and Development... P.627.

[26] Sze-Chieh Ng. Op.cit. P.14.

[27] Yong C.F. Origins and Development... P.628.

[28] Idem. The origins of Malayan Communism. P.23–27.

[29] Idem. The origins of Malayan Communism. P.26; Idem. Chinese Leadership and Power in Colonial Singapore. Singapore, 1992. P.206.

[30] Idem. Origins and Development... P.628.

[31] Ibid. P.629.

[32] D. Khoo Kay Kim, R. Singh Malhl. Op.cit.

[33] Khoo Kai Kim. Sedikit informasi...

[34] C.F. Yong, R.B. McKenna. Op.cit.

[35] C.F. Yong. Origins and Development... P.628–629; Idem. Chinese Leadership and Power... P.207.

[36] Idem. Origins and Development... P.629.

[37] Idem. The origins of Malayan Communism... P.43.

[38] D. Khoo Kay Kim, R. Singh Malhl, Op.cit.; Khoo Kai Kim. Op.cit.; D.S.S. Cairns. Op.cit.

[39] Ou Xi. Op.cit.

[40] D. Khoo Kay Kim, R. Singh Malhl. Op.cit.

[41] Ou Xi. Op.cit.

[42] Khoo Kai Kim. Sedikit informasi...

[43] C.F. Yong. Origins and Development... P.630.

[44] D. Khoo Kay Kim, R. Singh Malhl. Op.cit.

[45] Ou Xi. Op.cit.

[46] Khoo Kai Kim. Sedikit informasi...

[47] C.F. Yong. The origins of Malayan Communism... P.32–33.

[48] Ou Xi. Op.cit.

[49] C.F. Yong. The origins of Malayan Communism... P.30.

[50] Ou Xi. Op. cit.; Bomb Mystery: Protector of Chinese Seriously Injured // The Straits Times. Singapore, 26.01.1925. P.9; The Bomb Outrage: Satisfatory Progress of The Injured // The Straits Times. Singapore, 27.01.1925. P.10; Bomb Outrage: The Outcome of Anarchistic Ideas // The Straits Times. Singapore, 28.01.1925. P.10; Bomb Outrage: Bobbed Hair Woman Charged With Attempted Murder // The Straits Times. Singapore, 30.01.1925. P.10; D. Khoo Kay Kim, R. Singh Malhl Op.cit.; C.F. Yong. The origins of Malayan Communism... P.32.

[51] About syndicalists on the Union of Mechanivs s.: E. Yu. Staburova. Anarhizm i rabochee dvizhenie v Kitae v nachale XX veka // Kitay: gosudarstvo i obshchestvo. Moskva, 1977. P.213.

[52] C.F. Yong. Origins and Development... P.630 ff.

[53] Cheah Boon Kheng. From PKI to the Comintern, 1924–1941: The Apprenticeship of the Malayan Communist Party. Ithaca, 1992. P.8–10.

[54] V.A. Tyurin. Op.cit. P.152–154.

*Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.

malaya1.jpg 0.05 Mb

Ο Αμερικανικός Αναρχοατομικισμός της περιόδου μέχρι τα μέσα του 1890 είναι πασιφιστικός, ηθικός και φιλοσοφικός αλλά «σαλονάτος», εξέφραζε δε τις τοπικές ιδιαιτερότητες του αναπτυσσόμενου κόσμου της άγριας δύσης που έφθινε αλλά όχι του νέου βιομηχανικού ονείρου στο οποίο μεταστοιχειώνονταν οι ΗΠΑ.

Μια αρχική προσπάθεια εξήγησης και ανάλυσης του Αμερικανικού Αναρχισμού επιχειρήθηκε στην εισαγωγή που έκανα στο βιβλίο των εκδόσεων Σοφίτα για την Βολτερίν Ντε Κλαιρ «Γιατί είμαι αναρχική», συνέχισε με την μετάφραση του «Μανιφέστου του Πίτσμπουρκ», αλλά διαπίστωσα ότι υπήρχαν κενά που έπρεπε να καλυφθούν. Σε αυτό το τρίτο μέρος επιχειρείται η αποτύπωση του χρονικού της διάσπασης μέσα στο Αναρχικό κίνημα των ΗΠΑ ώστε να γίνουν πιο ξεκάθαρα τα αίτια που οδήγησαν σε αυτή μέσα σε μια ταραγμένη περίοδο που ο Αναρχισμός στις ΗΠΑ αποτελούσε ένα σημαντικό πολιτικό κίνημα.

Κατανοώντας το σχίσμα μεταξύ ατομικιστικού και κομμουνιστικού αναρχισμού στις ΗΠΑ

Προοίμιο

Όποιος/α διαβάζει συστηματικά τα κείμενα μου σχετικά με τον Αναρχισμό θα παρατηρήσει ότι συχνά αναφέρομαι στον Ιστορικά Μείζονα Αναρχισμό (ΙΜΑ), για να τον διαχωρίσω από άλλες ενδιαφέρουσες μεν αλλά Ελάσσονες τάσεις του δε. Στον Ιστορικό Μείζονα Αναρχισμό θεωρώ ότι ανήκει ο Αναρχομμουνισμός, και ο Αναρχοσυνδικαλισμός, αλλά όχι ο Αναρχοατομικισμός.

Ο Αμερικανικός Αναρχοατομικισμός της περιόδου μέχρι τα μέσα του 1890 είναι πασιφιστικός, ηθικός και φιλοσοφικός αλλά «σαλονάτος», εξέφραζε δε τις τοπικές ιδιαιτερότητες του αναπτυσσόμενου κόσμου της άγριας δύσης που έφθινε αλλά όχι του νέου βιομηχανικού ονείρου στο οποίο μεταστοιχειώνονταν οι ΗΠΑ.

Μια αρχική προσπάθεια εξήγησης και ανάλυσης του Αμερικανικού Αναρχισμού επιχειρήθηκε στην εισαγωγή που έκανα στο βιβλίο των εκδόσεων Σοφίτα για την Βολτερίν Ντε Κλαιρ «Γιατί είμαι αναρχική», συνέχισε με την μετάφραση του «Μανιφέστου του Πίτσμπουρκ», αλλά διαπίστωσα ότι υπήρχαν κενά που έπρεπε να καλυφθούν. Σε αυτό το τρίτο μέρος επιχειρείται η αποτύπωση του χρονικού της διάσπασης μέσα στο Αναρχικό κίνημα των ΗΠΑ ώστε να γίνουν πιο ξεκάθαρα τα αίτια που οδήγησαν σε αυτή μέσα σε μια ταραγμένη περίοδο που ο Αναρχισμός στις ΗΠΑ αποτελούσε ένα σημαντικό πολιτικό κίνημα.

Εισαγωγή

Η εικόνα ενός αναρχικού που ρίχνει βόμβα είναι αναμφίβολα μια πολιτισμική καρικατούρα, όπως με πολλές καρικατούρες, συχνά υπάρχει κάποια αλήθεια πίσω από την απεικόνιση. Ορισμένες μορφές του αναρχισμού -συγκεκριμένα, κάποιες τάσεις που αναπτύχθηκαν τον 19ο αιώνα στον κομμουνιστικό αναρχισμό που προέκυψε στη Ρωσία και τη Γερμανία- είχαν αγκαλιάσει τη βία ως πολιτική στρατηγική. Άλλες μορφές του αναρχισμού, όμως -όπως ο χριστιανικός αναρχισμός του Λέοντος Τολστόι και η αυτόχθονα τάση του πρώιμου ατομικιστικού αναρχισμού στις ΗΠΑ- απέρριψαν σταθερά τη χρήση βίας για πολιτικούς σκοπούς. Πράγματι, μία από τις κατηγορίες που διατυπώθηκε κατά του πρώιμου ατομικιστικού αναρχισμού ήταν ότι η ιδεολογία του ήταν πολύ ειρηνική και οι κοινότητές του θα ήταν ανυπεράσπιστες εναντίον σε περίπτωση επίθεσης.

Στα τέλη του 18ου αιώνα, ωστόσο, η ειρηνική εικόνα του αναρχισμού στην Ευρώπη άλλαξε δραστικά. Στις δεκαετίες που προηγήθηκαν της Ρωσικής Επανάστασης, αρκετές αναρχικές ομάδες και άτομα (κυρίως ατομικιστές) επανειλημμένα διαπράττουν πράξεις βίαιης και σχεδόν τυχαίας βίας ως στρατηγική για την ανατροπή του καπιταλισμού. Αυτές οι πράξεις, που ονομάζονταν «προπαγάνδα της πράξης», στρέφονταν εναντίον ανθρώπων που ανήκαν στην καπιταλιστική τάξη και περιλάμβαναν ρίψη βομβών σε πολυάριθμα πολυσύχναστα εστιατόρια, υποθέτοντας ότι μόνο οι καπιταλιστές είχαν την οικονομική δυνατότητα να φάνε εκεί.

Με τις μεταναστευτικές ροές από την Ευρώπη αυτή η βία εξερράγη και στην Αμερική. Στις 4 Μαΐου 1886, εργαζόμενοι διαδηλωτές και αστυνομία συγκρούστηκαν στους δρόμους του Σικάγου, κατά τη διάρκεια μιας απεργιακής εκδήλωσης της οποίας οι διοργανωτές της περιλάμβαναν και κομμουνιστές αναρχικούς. Το γεγονός, γνωστό στην ιστορία ως υπόθεση Haymarket, άφησε νεκρούς και στις δύο πλευρές. Αν και οι οκτώ αναρχικοί που συνελήφθησαν και δικάστηκαν μετά, ήταν αποδεδειγμένα αθώοι, η υπόθεση Haymarket ενδυνάμωσε -την άρρηκτη σχέση μεταξύ αναρχισμού και βίας- στο μυαλό του αμερικανικού κοινού. Οι αναρχικοί έγιναν οι εχθροί της κοινωνίας και του πολιτισμού. Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας της υπόθεσης Haymarket, ο εισαγγελέας δήλωσε: «Ο νόμος βρίσκεται σε δίκη. Η αναρχία βρίσκεται σε δίκη. Αυτοί οι άντρες έχουν επιλεγεί ... επειδή είναι ηγέτες ... καταδικάστε αυτούς τους άντρες ... σώστε τα θεσμικά μας όργανα, την κοινωνία μας».

Η ριζοσπαστική κοινότητα αντέδρασε με οργή. Η περίπτωση του Haymarket ήταν η αιτία για ένα βαθύ σχίσμα που συνέβη στις ΗΠΑ μεταξύ των ατομικιστών και των κομμουνιστών αναρχικών με τους οποίους είχαν προηγουμένως αρχικά ευθυγραμμιστεί, αλλά ήταν στην πραγματικότητα το τελικό επιστέγασμα μιας σειράς γεγονότων. Το σχίσμα αυτό είχε τις ρίζες του στην ιδεολογία και, συγκεκριμένα, στο ερώτημα εάν η βία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως πολιτική επιλογή.

Ελευθερία και βία ως επιλογή

Αν κρίνει κανείς τα γεγονότα, θα διαπιστώσει ότι, από την πρώτη σελίδα του πρώτου τεύχους της εφημερίδας Liberty στις 6 Αυγούστου 1881, ο Tucker υπεράσπισε αρχικά τόσο τη βία ως στρατηγική όσο και τους ανθρώπους που την χρησιμοποιούσαν για πολιτικούς σκοπούς. Στην κεντρική στήλη του τεύχους κυριαρχούσε κείμενο με μια όμορφη περιγραφή της ρωσίδας μηδενίστριας Sophie Perovskaya - η «η ηρωίδα μάρτυρας της ελευθερίας» - που είχε ανακοινωθεί ότι «κρεμάστηκε στις 15 Απριλίου 1881 διότι βοήθησε με τις πράξεις της να απαλλαγεί ο κόσμος από έναν τύραννο (τσάρος Αλέξανδρος Β’)». Ακολουθεί ένα άρθρο ως μνημόσυνο από τον Joaquin Miller.

Τρία τεύχη αργότερα, ο Tucker συνέχισε να επαινεί τους Ρώσους μηδενιστές για τη βίαιη αντίστασή τους στην τυραννία «... την οποία οι Νιχιλιστές και μόνο είναι διατεθειμένοι να ξεριζώσουν και να θάψουν από προσώπου γης για πάντα». Ωστόσο, στην ίδια σελίδα, ένα άρθρο του Tucker με τίτλο «Liberty's Weapons», ξεκινά ως εξής, «Οι μέθοδοί μας είναι οι μέθοδοι της ειρήνης. Η “Ελευθερία” (εφημερίδα) δεν είναι ο υποστηρικτής της βίαιης δράσης... ».

Συνειδητοποιώντας όμως ότι μια τέτοια συγκλονιστική αντίφαση των άρθρων του στην εφημερίδα μπορεί να μπερδέψει τους αναγνώστες του ή να τους οδηγήσει να τον κατηγορήσουν για ασυνέπεια, ο Tucker εξέφρασε αυτό που φαντάστηκε να είναι η αντίδρασή τους γράφοντας «Και όμως η Liberty βρίσκει λέξεις υπεράσπισης εγκρίνοντας τους τυραννοκτόνους οι οποίοι με μυστικότητα σχεδιάζουν αυτές τις εκδικητικές λύσεις. Γιατί; Επειδή η “Ελευθερία” (εφημερίδα) είναι αναγκασμένη να επιλέξει ανάμεσα σε μια τάξη που σκοτώνει και καταπιέζει και σε μια άλλη που προσπαθεί να απελευθερωθεί». Επιτείνοντας την σύγχυση, Η Ελευθερία αντέδρασε με διαφορετικό τρόπο από ό,τι έκανε σε παρόμοιες επιθέσεις στην Ευρώπη, όταν κάτι αντίστοιχο συνέβει στις ΗΠΑ. Για παράδειγμα, όταν ο πρόεδρος Γκάρφιλντ δολοφονήθηκε από τον Charles Guiteau το 1881, ο Tucker δήλωσε: «Όσον αφορά την πράξη που διέπραξε ο Guiteau, όλοι οι λογικοί άντρες συμφωνούν ότι είναι κατακριτέα. Η κριτική του Tucker για τον Αμερικανό δολοφόνο Guiteau συνέβη δύο τεύχη μετά την εξιδανίκευση της Ρωσίδας Sofia Perovskaya. Περίπου 24 τεύχη μετά, ο Tucker εξέφρασε τη χαρά του για το θάνατο του Γάλλου πολιτικού Gambetta, εξαλείφοντας έτσι την πιθανότητα να είχε αλλάξει τη στάση του απέναντι στη βία ως πολιτική στρατηγική στο σύντομο χρονικό διάστημα μεταξύ του διαστήματος που είχε επαινέσει την Perovskaya και αποκηρύξει τον Guiteau.

Η εξήγηση αυτής της φαινομενικής ασυνέπειας στην στάση της εφημερίδας αλλά και του ίδιου, έγκειται στην άποψη του Tucker για τη βία ως μια στρατηγική τελευταίας ανάγκης που θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μόνο όταν η ελευθερία του λόγου και η ελευθερία του τύπου έχουν καταστραφεί, όπως ήταν στη Ρωσία της Perovskaya. Όσο όμως οι ριζοσπάστες στην Αμερική μπορούσαν να μιλήσουν και να δημοσιεύσουν, μπορούσαν να εκπαιδεύσουν το κοινό προς την «Αναρχική ιδέα» και να εμπνεύσουν την εξέγερση, χωρίς ενέργειες όπως του Guiteau.

Αν και ο Tucker γνώριζε έντονα τους περιορισμούς στην ελευθερία του λόγου και την ελευθερία του Τύπου στις Ηνωμένες Πολιτείες, επέμεινε ότι οι εφημερίδες «αν δεν επιτρέπεται να λένε ό,τι θέλουν, είναι σε θέση να πουν ό,τι είναι απολύτως απαραίτητο να πουν για να επιτύχουν τελικά τον σκοπό τους, που δεν είναι άλλος από τον θρίαμβο της ελευθερίας». Τότε, και μόνο τότε, με το στέρεο θεμέλιο ενός μορφωμένου πολίτη, θα μπορούσε να πετύχει μια αναρχική κοινωνία. Μέχρις ότου τεθούν τα θεμέλια, ο Tucker συμβούλευσε τους ριζοσπάστες στην Αμερική να αποφύγουν τη βία κατά του κράτους και να προτιμήσουν ειρηνικά μέσα παρότρυνσης (αγκιτάτσιας) του κόσμου.

Η απόρριψη της τακτικής της βίας στις Ηνωμένες Πολιτείες από την εφημερίδα Liberty ήταν μέρος μιας συστηματικής άποψης στρατηγικής. Οι λόγοι γι’ αυτήν την απόρριψη εκφράστηκαν καλά σε ένα άρθρο με τίτλο «Η βία θρέφει βία» που γράφτηκε από τον Φλώρενς Φίντ Κέλι, με τα αρχικά «FFK». Στο άρθρο αυτό ο Κέλι δήλωσε κατηγορηματικά ότι δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί «μόνιμο καλό» με τη χρήση βίας. Ζήτησε από κάθε ριζοσπάστη να «σταματήσει και να μελετήσει καλά» την επίδραση της κρατικής βιαιότητας στην καρδιά του. Ισχυρίστηκε: «η βία δεν τον έπεισε να δεχτεί το κράτος ή να το αγκαλιάσει ως νόμιμο. Επίσης, μια στρατηγική βίας θα έχει αντίκτυπο στον αμερικανικό λαό: ο επαναστάτης που βάζει βόμβα θα μπορούσε απλώς να τους “τρομάξει” και να τους τρομοκρατήσει με αποτέλεσμα να συντηρητικοποιηθούν. “Η χρήση της βίας θα είχε ως αποτέλεσμα" τίποτα περισσότερο από μια βίαιη μάχη για φυσική υπεροχή με μια τέτοια αποφασιστικότητα από κάθε πλευρά για να εξοντώσει τον άλλο. Και όπως συμβαίνει συνήθως, οι πιθανότητες νίκης είναι όλες στην λανθασμένη πλευρά (στην εξουσία)».

Επιμένοντας στην ειρηνική παρότρυνση στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι ατομικιστές αναρχικοί ήρθαν σε αντίθεση με τους κομμουνιστές αναρχικούς, μερικοί από τους οποίους, ως μετανάστες, εισήγαγαν μαζί τους πολιτικές στρατηγικές βίας από τη Ρωσία και τη Γερμανία. Παράδειγμα, ο κομμουνιστής αναρχικός Γιόχαν Μόστ που έφθασε στη Νέα Υόρκη από τη Γερμανία το 1882 από όπου ξεκίνησε και την έκδοση της γερμανόφωνης εφημερίδας Die Freiheit, στην οποία απηύθυνε έκκληση στους εργαζόμενους να διαπράττουν πράξεις βίας κατά του κράτους. Λόγω της προτίμησης της μεθόδου της προπαγάνδας με τον δυναμίτη, ο εκδότης της εφημερίδας Die Freiheit απέκτησε το παρατσούκλι «Dynamost».

Με τόσο βαθιές θεωρητικές διαφορές μεταξύ των παραδόσεων του πρώιμου ατομικιστικού στις ΗΠΑ και του κομμουνιστικού αναρχισμού εξ Ευρώπης, ήταν αναμενόμενο ότι ένα αβυσσαλέο χάσμα θα τους διαχώριζε. Παρ’ όλα αυτά, οι ισχυροί δεσμοί του Tucker με ευρωπαϊκά αναρχικά περιοδικά αλλά και προσωπικότητες, καθώς και η υπεράσπισή του στην Προυντονική οικονομία, είχαν σφυρηλατήσει έναν δεσμό που απέτρεψε αρχικά την κατάσταση. Για παράδειγμα, στις 16 Ιουλίου 1881, όταν ανασυστάθηκε στο Λονδίνο ο Διεθνής Εργατικός Λαϊκός Σύνδεσμος (IWPA – η αναρχική μαύρη διεθνής), ο Tucker ήταν υπέρ του δέοντος ενθουσιασμένος. Σε ένα άρθρο με τίτλο «Vive l'Association Internationale», ο Tucker έγραφε με πάθος: «Σε αυτό το σημαντικό γεγονός, το οποίο σηματοδοτεί μια εποχή στην πορεία του μεγάλου εργατικού κινήματος... η εφημερίδα Liberty, στο παρόν τεύχος, αφιερώνει ένα μεγάλο μέρος του χώρου της».

Όπως αναφέρει η ιστορικός Margaret S. Marsh στο βιβλίο της Αναρχικές γυναίκες, αρχικά υπήρξε καλή θέληση και συνεργασία μεταξύ των ατομικιστών και κομμουνιστών αναρχικών. «Η σύγκρουσή τους... ήρθε μετά από μια σύντομη περίοδο αρμονίας. Ο Tucker και οι ατομικιστές ήθελαν αρχικά να συνεργαστούν με το ευρωπαϊκό αναρχικό κίνημα. Το 1881 ο εκδότης της Liberty χαιρέτησε τη δημιουργία της αναρχικής “Μαύρης Διεθνούς”, προτείνοντας την έκδοση του να χρησιμεύσει ως το αγγλόφωνο όργανό της».

Για λίγο η Liberty εξυπηρέτησε αυτή τη λειτουργία. Στο τεύχος της 12ης Νοεμβρίου 1881 έφερε μια έκθεση του J.H. Swain, ο οποίος, ως εκπρόσωπος του ατομικιστικού αναρχισμού, παρακολούθησε το επαναληπτικό συνέδριο της μαύρης διεθνούς στο Σικάγο, όπου ήταν εξαιρετικά ευπρόσδεκτος παρ΄ ότι η πλειονότητα των παρευρισκομένων ήταν σοσιαλιστές (αναρχοκομουνιστές). Ένα χρόνο αργότερα, οι δύο τάσεις του αμερικανικού αναρχισμού θα γίνονταν εχθροί. Το σχίσμα εξελίχθηκε όχι μόνο από θεωρητικές διαφορές αλλά και από τρία συγκεκριμένα γεγονότα όπως θα δούμε στην συνέχεια: Α) το δεύτερο Συνέδριο της Διεθνούς που πραγματοποιήθηκε το 1883, Β) την αποκαλύψη της Liberty για τους εμπρησμούς κτιρίων στην Νέα Υόρκη και Γ) τέλος την υπόθεση του Haymarket.

Δεύτερο Συνέδριο της Διεθνούς

Μετά την υποδοχή του Γιόχαν Μόστ στην Αμερική, η Liberty σύντομα έγινε επικριτική απέναντι σε αυτόν που ήταν υποστηρικτής του κομμουνιστικού αναρχισμού. Ο Henry Appleton, που γράφει με το ψευδώνυμο «X», επιτίθεται στον Μοστ, τον οποίο χαρακτηρίζει «κρατικό σοσιαλιστή» αντί για «αναρχικό». Ο Appleton πιέζει τον Μοστ να απαντήσει σε μια ερώτηση: κάτω από το κοινωνικό σύστημα που προτείνει, ένα ειρηνικό άτομο που δεν θα συμφωνούσε με τις οικονομικές του θεωρίες πως- και άμα - θα μπορούσε να ζήσει (ερώτημα που διαχρονικά οι αναρχικοί απευθύνουν στους Μαρξιστές – Λενινιστές μέχρι και σήμερα); Ο Appleton απαιτούσε να μάθει «εάν οι κομμουνιστές αναρχικοί προτείνουν να με αφήσουν ήσυχο, εφόσον δεν θέλω να συμμετάσχω στα σχέδιά τους, αλλά θα επιλέξω να κάνω το δικό μου, αναλαμβάνοντας την ευθύνη και το κόστος της επιλογής μου».

Ο Appleton ισχυριζόταν ότι αν κάποιος αποσυρθεί από την κοινωνία του Μοστ και ήθελε «προσωπικά να καταλάβει, να καλλιεργήσει και να χρησιμοποιήσει σαράντα στρέμματα γης, πάνω στο οποίο είχε ήδη χτίσει σπίτι, αχυρώνα και αγοράσει εργαλεία, κατοικίδια ζώα» θα ήταν μόνο θέμα χρόνου πριν «απομακρυνθεί από το κρεβάτι του και εξολοθρευτεί για να δημιουργηθεί χώρος για έναν εκλεκτό υποστηρικτή του κυρίου Μοστ». Μιας και το μόνο που έπρεπε να ειπωθεί για την πράξη αυτή θα ήταν «να δηλωθεί ότι έγινε στο όνομα της Κομμούνας». Για το λόγο αυτό, ο Appleton κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «αυτοί οι κομμουνιστές δεν είναι αναρχικοί, αλλά βρίσκονται σε πόλεμο με την Ελευθερία, της οποίας η πραγματική έννοια της αναρχίας είναι η ενσάρκωση της απόλυτης ελευθερίας του ατόμου».

Το 1883, οι αναρχικοί του Σικάγου -πολλοί από τους οποίους ήταν κομμουνιστές- διοργάνωσαν διάσκεψη που διεξήχθη στο Πίτσμπουργκ. Σκοπός του: να δημιουργήσει μια πλατφόρμα στην οποία θα μπορούσαν να συμφωνήσουν οι ριζοσπαστικοί προπαγανδιστές όλων των ιδεολογιών, από τον μαρξισμό μέχρι τον Ατομικισμό. Με την κυριαρχία του Μοστ και των υποστηρικτών του, το προγραμματισμένο συνέδριο κατόρθωσε να αποξενώσει τόσο τους μαρξιστές που αρνήθηκαν να παρευρεθούν όσο και τους ατομικιστές που διέκοψαν επίσημα κάθε συνεργασία με τη διάσκεψη. Η διάσκεψη έγκρινε το ιστορικό «Μανιφέστο του Πίτσμπουργκ».

Στις 6 Οκτωβρίου 1883, στην πρώτη σελίδα της Ελευθερίας, ο Tucker αρνήθηκε να προωθήσει μια ελευθεριάζουσα πλατφόρμα για τους ριζοσπάστες που είχε εκδοθεί από την διάσκεψη στις 4 του Οκτώβρη. Το κείμενο αυτό ενσωματώθηκε σε ένα τελικό ντοκουμέντο που εκπόνησε ο κομμουνιστής αναρχικός Burnette J. Haskell, εκδότης της Αλήθειας του Σαν Φρανσίσκο. Ο Tucker δήλωσε κατηγορηματικά πως το ντοκουμέντο αυτό ήταν αποτυχία. Επιπλέον, θεώρησε ότι είναι τόσο «ανυπόληπτο», που το χαρακτήρισε «ίσως το πιο ανόητο και ασυνεπές κείμενο που υπέπεσε ποτέ στην αντίληψή μας». Σε μια πιο προσωπική σημείωση -και ίσως την πιο σημαντική– γι’ αυτήν τη διαμάχη ήταν ότι ο Tucker έμαθε με έκπληξή του την πρόθεση του Haskell να εκδόσει σε συνέχειες την αγγλική μετάφραση του βιβλίου του Μπακούνιν Θεός και Κράτος, στην εφημερίδα Αλήθεια. Ο Tucker ενοχλήθηκε με αυτή την πρόθεση γιατί ήταν ο πρώτος που «εισήγαγε τον Μπακούνιν στην Αμερική». Είχε δε ήδη ανακοινώσει τη δική του πρόθεση να μεταφράσει και να δημοσιεύσει μια αγγλική έκδοση του εν λόγω έργου. Εν ολίγοις, ο Tucker δεν ήθελε την πρώτη αγγλική μετάφραση του Θεού και Κράτους να εκδοθεί από τον Haskell. Αντί αυτού, «έσπευσε να ολοκληρώσει» τη δική του μετάφραση, «το έβαλε στα χέρια» των εκτυπωτών και έστειλε μια διαφήμιση της μετάφρασής του στην Αλήθεια . Η διαφήμιση αυτή φυσικά απορρίφθηκε όπως ήταν αναμενόμενο. Υποτίθεται ότι περιελάμβανε "τερατώδεις εκφράσεις κατά του Karl Marx και του Lassalle». Ο Χάσκελ από την άλλη εξήγησε ότι προσπαθούσε να συμβιβάσει όλες τις μορφές του σοσιαλισμού και να διαμορφώσει «κοινό έδαφος για ενότητα μεταξύ σοσιαλιστών και αναρχικών». Η εκτύπωση της διαφήμισης του Τάκερ έρχοταν σε αντίθεση με αυτόν τον στόχο.

Ο Tucker απάντησε με χαρακτηριστικό τρόπο: «Εκτός από τα μάτια του Βελζεβούλ, έχετε αποκτήσει την ήπια γλώσσα του Μεφιστοφελή; ... Πόσο ευτελής η δικαιολογία σας! Ειλικρινά, τώρα δεν ήταν αυτός ο πραγματικός λόγος για την απόρριψη της διαφήμισής μου αλλά η επιθυμία σας να αποτρέψει τους αναγνώστες σας να γνωρίζουν ότι προπορευόμουν στη δημοσίευση του “Θεού και Κράτους”» ... Όσο για την προσπάθεια του Haskell να ενοποιήσει τους σοσιαλιστές και τους αναρχικούς, ο Τάκερ εξέφρασε τον βαθύ του σκεπτικισμό.
Προφανώς, ο Haskell ανταπάντησε και εκείνος μέσα από τις σελίδες του δικού του εντύπου, ωθώντας έτσι τον Tucker να του απευθύνει ακόμα μια ανοιχτή επιστολή στην Liberty΄ Παρ’ ότι το δεύτερο γράμμα δεν προσέφερε καμία ουσία σε σχέση με την προηγηθείσα, σαφώς η σχέση μεταξύ των δύο εκδοτών είχε επιδεινωθεί και η πικρία οδήγησε σε ad hominem επιθέσεις που δεν έσβησαν ποτέ. Απόδειξη είναι ότι όταν ο Haskell έγραψε προσωπικά στον Tucker χρόνια αργότερα, ζητώντας του μια χάρη, ο Tucker αρνήθηκε να τον εξυπηρετήσει.

Οι εμπρησμοί στην Νέα Υόρκη

Στο τεύχος της Ελευθερίας του Μαρτίου του 1886\, σε ένα άρθρο με τίτλο «Το κτήνος του κομμουνισμού», ο Tucker εξέθεσε δημοσίως ένα σκάνδαλο «του κινήματος». Ανέφερε ονόματα και ένα από αυτά ήταν του Μοστ. Ο Tucker άρχισε καταδικάζοντας τους «Γερμανούς της Νέας Υόρκης» για τη μετατροπή της λέξης «αναρχικός» στον κοινό νου της εποχής σε έναν όρο συνώνυμο της εγκληματικής δραστηριότητας, της βίας και της καταστροφής. Έγραφε: «... η λέξη έχει σφετεριστεί, μπροστά σε κάθε λογική και συνέπεια, από ένα κομμάτι κομμουνιστών που πιστεύουν σε μια τυραννία χειρότερη από αυτή που υπάρχει τώρα…». Ο Tucker χαρακτήρισε αυτόν τον σκληρό πυρήνα του κομμουνισμού «Μια συμμορία εγκληματιών των οποίων τα γεγονότα για τα τελευταία δύο χρόνια ανταγωνίζονται την χειρότερη στιγμή που μπορεί να βρεθεί στην ιστορία του εγκλήματος». Η Liberty κατά γενική ομολογία είχε τόσο αιχμηρή γλώσσα για τους πολιτικούς και τους λοιπούς παράγοντες του κράτους. Τι ήταν αυτό που την οδήγησε να χαρακτηρίσει έτσι μέχρι πρότινος συντρόφους του κινήματος; Ο Tucker εξηγεί γιατί απεύθυνε αυτή την σκληρή γλώσσα προς τους άλλους ριζοσπάστες, δηλώνοντας ότι «πολλοί από τους πιο δραστήριους ηγέτες της Γερμανικής Ομάδας του Διεθνούς Εργατικού Λαϊκού Συνδέσμου στη Νέα Υόρκη και της Κοινωνικής Επαναστατικής Λέσχης» προκάλεσαν φωτιά στη δική τους ιδιοκτησία προκειμένου να εισπράξουν τα ασφαλιστήρια συμβόλαια. Σε μια τέτοια φωτιά, μια μητέρα και ένα νεογέννητο μωρό είχαν καεί μέχρι θανάτου. Σε μια άλλη, μια μητέρα και τα δύο της παιδιά έχασαν τη ζωή τους.

Επιπλέον, ο Tucker επέκτεινε τις κατηγορίες του και συμπεριέλαβε και συντάκτες κορυφαίων περιοδικών του λεγόμενου κομμουνιστικού αναρχισμού. Τους κατηγόρησε ότι γνώριζαν το θάνατο των αθώων, αλλά έμειναν στη σιωπή τους. Ειδικά δε για τον Μοστ, ανέφερε ότι προστατεύει τους εγκληματίες. "Επειδή αυτός έλαβε γνώση αυτών των πράξεων", συνέχισε ο Tucker, «όχι μόνο αρνήθηκε να τους αποκηρύξει, αλλά συνέχισε να τους διατηρεί ως το δεξί του χέρι». Ως ένας από τους πιο εξέχοντες αναρχικούς στη χώρα, ο Tucker ένιωθε υποχρεωμένος να εκθέσει τα δολοφονικά εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα της δικαιοσύνης.

Στη συνέχεια, σε μια κίνηση θεωρούμενη προδοτική από πολλούς άλλους ριζοσπάστες, κάλεσε κάθε εφημερίδα στην Αμερική να θέσει αυτά τα γεγονότα στους αναγνώστες της, τοποθετώντας την ευθύνη από όπου ανήκει και διαχωρίζοντας τους αθώους από τους ένοχους: «Ειδικά απευθύνομαι στον Αναρχικό Τύπο. Κάθε αναρχικό περιοδικό θα πρέπει να αντιγράψει αυτό το δημοσίευμα και να την δημοσιεύσει …». Πολλές αστικές εφημερίδες έκαναν δεκτό στο αίτημά του.

Μια μεγάλη κρίση ξέσπασε στους ριζοσπαστικούς κύκλους, που επιδεινώθηκε από το γεγονός ότιπολλοί άρπαξαν την ευκαιρία ως μέσο δυσπιστίας κατά του αναρχισμού. Το ριζοσπαστικό Der Arme Teufel -μια εβδομαδιαία γερμανική έκδοση που εκδίδονταν στο Ντιτρόιτ από τον Ρόμπερτ Ρίτιτσελ- ανέφερε ότι «αυτές οι κατηγορίες δημοσιεύονται από τον καπιταλιστικό Τύπο με μεγάλη ικανοποίηση».

Ο Tucker, παρά τις προτροπές, αρνήθηκε να υποχωρήσει. Σε ένα άρθρο με τίτλο «Time Will Tell», επανέλαβε τις κατηγορίες και δήλωσε: «Έκανα ό,τι μπορούσα για να σώσω τις ζωές ανθρώπων και να σώσω την Αναρχία από το να μαστίζεται από εγκληματίες». Δυστυχώς για το κίνημα, οι έρευνες που ακολούθησαν «τεκμηρίωσαν» (δεν γνωρίζουμε αν πραγματικά και σε ποιο βαθμός ίσχυαν) τις περισσότερες κατηγορίες που είχε φέρει ο Tucker ενάντια στους κομμουνιστές αναρχικούς. Η εξουσία βρήκε την ευκαιρία να κατηγορήσει το αναδυόμενο πολιτικό και εργατικό κίνημα που είχε αρχίσει να δείχνει ότι ήταν αρκετά απειλητικό.

Tα γεγονότα του Haymarket

Η πόλη του Σικάγου φαινόταν να λειτουργεί ως μαγνήτης για κάθε λογής ριζοσπάστες, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν μετανάστες -κομμουνιστές, σοσιαλιστές και Αναρχικοί- πολλοί από τους οποίους ήταν βαθιά αφοσιωμένοι στο εργατικό κίνημα. Η πιο δημοφιλής οργάνωση ήταν η Διεθνής Ένωση Εργαζομένων. Πράγματι, το Σικάγο έστειλε περισσότερους αντιπροσώπους από οποιαδήποτε άλλη πόλη στο δεύτερο συνέδριο της ‘Ενωσης» που είχε καταγγείλει ο Tucker όπως είδαμε νωρίτερα. Την περίοδο εκείνη η αστυνομική καταστολή στο Σικάγο ήταν υπέρμετρη προς κάθε εργατική συγκέντρωση.

Ίσως ως απάντηση στην αστυνομική βαρβαρότητα, οι αναρχικοί του Σικάγου αγκάλιασαν ανοιχτά τη βία ως πολιτική στρατηγική. Ο Α. Spies, ο συντάκτης του Die Arbeiter Zeitung -και ένας από τους κατηγορούμενους του Haymarket που εκτελέστηκε- έγραψε ψήφισμα που ενέκρινε η Κεντρική Ένωση Εργαζομένων του Σικάγο. Το ψήφισμα μεταξύ άλλων έγραφε: «Ζητάμε επειγόντως την τάξη των εκμεταλλευομένων να οπλιστεί για να μπορέσει να βάλει εναντίον των εκμεταλλευτών τους με το μόνο επιχείρημα που μπορεί να είναι αποτελεσματικό - Βία !» [Έμφαση στο πρωτότυπο] Ο ιθαγενής Αμερικανός Άλμπερτ Πάρσονς, συντάκτης του Συναγερμού, δεν ήταν λιγότερο παθιασμένος με την έκκλησή για ένοπλη αντίσταση. Έγραφε: «Κάθε κομμουνιστής και αναρχικός πρέπει να προτρέπει τους εργαζόμενους να μελετήσουν βιβλία για τη χημεία και να διαβάσουν σχετικά για τη σύνθεση και την κατασκευή όλων των ειδών εκρηκτικών για να αντιταχθούν στα θανατηφόρα όπλα».

Με την εμφάνιση του κινήματος για το οκτάωρο την άνοιξη του 1886, 65.000 εργαζόμενοι στο Σικάγο κατέβηκαν σε απεργία, είτε ήταν απειλήθηκαν από τους εργοδότες τους. Καθώς πλησίαζε η μέρα του Μαΐου, οι βιαιότητες μεταξύ εργατών και αστυνομίας αυξήθηκαν. Στις 3 Μαΐου, ηαστυνομία άνοιξε πυρ κατά πλήθος εργατών, σκοτώνοντας αρκετούς από αυτούς. Την επόμενη μέρα, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Haymarket. Καθώς το πλήθος άρχισε να διασπάται ειρηνικά λόγω βροχής, η αστυνομία διέκοψε την ομιλία του Samuel Fielden, ενός από τους διοργανωτές της συγκέντρωσης. Κάποιος μέσα στο πλήθος έριξε βόμβα στην αστυνομία, και οι αστυνομικοί ανταπέδωσαν τα πυρά. Τελικό αποτέλεσμα, επτά αστυνομικοί νεκροί ενώ ο αριθμός των νεκρών εργατών δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ, αλλά εκτιμάται ότι υπερβαίνει τα είκοσι άτομα.

Στην πόλη του Σικάγο επικράτησε υστερία. Οι επιχειρήσεις έκλεισαν. Η αστική τάξη απαίτησε αίμα στο αίμα. Οι αναρχικοί κατηγορήθηκαν χωρίς στοιχεία είτε είχαν εμπλακεί είτε όχι στην υπόθεση. Τριάντα ένα άτομα κατηγορήθηκαν για δολοφονία και εξήντα εννέα για μικρότερα εγκλήματα. Τελικά, οκτώ άνδρες παρέμειναν κατηγορούμενοι για δολοφονία και οδηγήθηκαν σε δίκη-παρωδία. Για παράδειγμα, οι ένορκοι δεν επιλέχθηκαν με τον συνήθη τρόπο: ένας δικαστικός επιμελητής κλήθηκε να βγει στο δρόμο και να επιλέξει όποιον ήθελε να παραστεί. Τα γεγονότα στην πλατεία Haymarket και η αντίδραση που έφερε στη συνείδηση ​​του αμερικανικού κοινού ήταν η αρχή μιας συνεχιζόμενης προκατάληψης και μίσους κατά του αναρχισμού. Ο αντίκτυπος του συμβάντος επηρέασε και τον ευρύτερο ριζοσπαστικό χώρο.
Η ατομικίστρια αναρχική Voltairine de Cleyre, επηρεασμένη από τον χαλκευμένο Τύπο είχε αναφωνήσει: «Θα έπρεπε να κρεμαστούν!» Μετάνιωσε αμέσως για την δήλωσή της αυτή, ειδικά όταν έμαθε, λίγο αργότερα, για τις πραγματικές συνθήκες και τα γεγονότα. Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, η De Cleyre εξακολουθούσε να την στοιχειώνουν αυτά τα λόγια: «Για εκείνη την εξωφρενική με αίμα διψασμένη πρόταση παρ’ όλη την άγνοια που είχα δεν θα με συγχωρήσω ποτέ ...» Τα επόμενα χρόνια ήταν εκείνη που έδωσε τις πιο συγκινητικές ομιλίες στα ετήσια μνημόσυνα για τους μάρτυρες του Haymarket.

Η Ρωσίδα αναρχοκομμουνίστρια Έμα Γκόλντμαν περιέγραψε την αντίδρασή της στην αυτοβιογραφία της: Ήταν «ένα μεγάλο ιδεώδες, μια θερμή πίστη, να αφιερωθώ στη μνήμη των μαρτύρων σύντροφων μου, να κάνω την αιτία τους, δική μου ...» Η Goldman εγκατέλειψε τον νεαρό σύζυγό της και πήγε στη Νέα Υόρκη για να αφιερωθεί στον σκοπό που θα καταλάμβανε το υπόλοιπο της ζωής της: την Αναρχία!

Σε αυτό το σκηνικό της παθιασμένης και βαθιάς αντίδρασης, ο Tucker έγινε η κύρια φωνή της σύνεσης μέσα στη ριζοσπαστική κοινότητα. Πράγματι, η αρχική του απάντηση ενόχλησε μερικούς συνεργάτες του. Αν και πίστευε ότι μόνο η απόλυτη καταστολή της ελευθερίας του λόγου μπορεί να δικαιολογήσει μια ένοπλη επανάσταση, ο Tucker καταγγέλλει σαφώς τη βαρβαρότητα της αστυνομίας του Σικάγου και όλων των άλλων που εμπλέκονται στο κυνήγι των συλληφθέντων: «Η συμπεριφορά κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών της αστυνομίας, του δικαστηρίου, της έδρας και του τύπου, συμπεριλαμβανομένων και πολλών από τα ίδια τα εργατικά όργανα, ήταν ντροπή στο έπακρο». Συνέχιζε όμως να επικρίνει τους κομμουνιστές αναρχικούς εν γένει και τους συλληφθέντες ειδικότερα επειδή υποστήριζαν τη χρήση βίας για την επίτευξη πολιτικών τους σκοπών. Στις συναντήσεις τους έλεγε, για παράδειγμα, οι κομμουνιστές ομιλητές συχνά και συνειδητά υποκίνησαν τους ακροατές τους στη βία. «Παρ’ όλα αυτά, ο Tucker υπεράσπισε τους συλληφθέντες του Σικάγο καθώς και τον Μοστ που είχε συλληφθεί στην Νέα Υόρκη για τις απόψεις του, χωρίς όμως ποτέ να μην είναι αντίθετος με την ένοπλη επανάσταση.

Γι’ αυτόν ως κοινωνικό μεταρρυθμιστή η στάση του ήταν και παρέμενε εχθρική σε κάθε πράξη βίας, το ίδιο ίσχυε για άλλους ατομικιστές αναρχικού. Σε ένα άρθρο του ο Appleton με τίτλο «Οι αναρχικοί της Βοστώνης» περιγράφει τις ειρηνικές αρχές και τις πολιτικές του ατομικιστικού αναρχισμού που έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με εκείνες του κομμουνιστικού αναρχισμού. Ο Appleton συνέχισε με ένα ακόμα κείμενο με τίτλο «Authority-blinded» («Οι τυφλωμένοι για εξουσία»). Αν και δεν συγχωρεί τους κομμουνιστές αναρχικούς για την βία, ο Appleton κατήγγειλε την κακομεταχείριση των συλληφθέντων από την αστυνομία και το δικαστήριο.

Στο ίδιο τεύχος και στην απέναντι σελίδα, ο κομμουνιστής αναρχικός Dyer D. Lum επισήμανε ότι «η σοβαρή κατάσταση στην οποία οι κομμουνιστές του Σικάγου (αν θέλετε) έχουν βρεθεί απαιτούν... κάτι πολύ περισσότερο ως υποστήριξη από διατριβές ή καλά στρογγυλεμένες και προσεκτικές διακρίσεις από τον “Χ” [Appleton] μεταξύ των “αναρχικών της Βοστώνης” και των “άγριων κομμουνιστών του Σικάγο”». Βλέπουμε εδώ ότι και εντός των σελίδων της Liberty γινόταν ένα ιδεολογικός πόλεμος Ο Tucker, απάντησε στον Lum: «Έχω καταγγείλει τους Κομμουνιστές του Σικάγου με τους ισχυρότερους όρους που θα μπορούσα να σκεφτώ από αυτό το βήμα. Δεν θα μπορούσα όμως να κάνω τίποτα άλλο απέναντι στην αδικία που υφίστανται παρά να συνταχθώ για την υπεράσπισή τους και να ζητήσω από το αναγνωστικό κοινό της Liberty να πράξει ομμοίως». Στη συνέχεια παρέθεσε εκ νέου την πεποίθησή του ότι η χρήση βίας για την αντίσταση στο κράτος απλώς έδωσε την αιτία για την επακόλουθη καταστολή. Υπενθυμίζοντας το παράδειγμα του διωγμού πολλών ριζοσπαστών του ελεύθερου λόγου όπως ο Anthony Comstock στη δεκαετία του 1870. Σε μια από τις πρώτες μεγάλες εμφανίσεις του στις σελίδες της Ελευθερίας, ο Ρώσος μετανάστης Βίκτωρ Γαρρός προκάλεσε νέα διαμάχη με τον Tucker (φαίνεται εδώ ξεκάθαρα ότι η εφημερίδα δεν έκανε λογοκρισία δημοσιεύοντας και τις αντίθετες απόψεις). Ο Γαρρός προειδοποίησε ότι οι «φιλόσοφοι αναρχικοί» βρισκόταν σε άμεσο κίνδυνο να γίνουν «αξιοσέβαστοι» από τους εχθρούς τους. Αυτοί είναι που πρέπει να φύγουν από τη Liberty. Ο Γιαρρός αναφέρονταν στον αστικό Τύπο - ο οποίος επαίνεσε ή τον Tucker που καταδίκασε τους εμπρηστές της Νέας Υόρκης όπως είδαμε παραπάνω. Ο ίδιος δήλωνε αλλού: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί από τους καλύτερους φίλους μας είναι αηδιασμένοι με αυτή την αμφίσημη στάση».

Ο Γιαρρός επιθυμούσε να διαμαρτυρηθεί έντονα ενάντια στην αναπαράσταση του αναρχισμού του Τάκερ ως «Μη βίαιη». Εκφράζοντας την περιφρόνησή του για τη «χριστιανική γαλήνη και την αληθινή αγάπη», ο Γιαρρός υπερασπίστηκε ότι «αναρχισμός σημαίνει πόλεμος.. Έχουμε το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουμε βία και να αντισταθούμε με κάθε τρόπο...»

Απαντώντας στη δήλωσή για τον πόλεμο εναντίον του κράτους, ο Tucker παρατήρησε ότι τα πολεμικά μέτρα «είναι σχεδόν πάντα παραβιάσεις των δικαιωμάτων». Στη συνέχεια, σημείωσε μια σημαντική διάκριση μεταξύ των κομμουνιστών της Νέας Υόρκης που είχαν προκαλέσει το θάνατο των αθώων και των Κομμουνιστών του Σικάγου που επέλεξαν και απερίσκεπτα να αντισταθούν στο κράτος. «Οι εμπρηστές της Νέας Υόρκης είναι περιφρονημένοι κακοποιοί. Επειδή η ειρηνική διέγερση (αγκιτάτσια) και η παθητική αντίσταση είναι όπλα πιο θανατηφόρα για την τυραννία για αυτό και τα υποστηρίζω ... ο δρόμος της βίαιης αντίδρασης ενισχύει την τυραννία ... Ο πόλεμος και η εξουσία είναι σύμμαχοι αντίθετα η ειρήνη και η ελευθερία είναι σύντροφοι... Τους δικαζόμενους (αναρχο)Κομμουνιστές του Σικάγου τους βλέπω ως γενναίους και σοβαρούς άνδρες και γυναίκες. Αυτό δεν τους εμποδίζει όμως να είναι εξίσου λανθασμένοι».

Καθώς η ημέρα εκτέλεσης πλησίαζε, ο Tucker εξέφρασε την βαθιά του λύπη, αλλά δεν άλλαξε την άποψή του για την κατάσταση: «η μέρα πλησιάζει που το βάναυσο κράτος πρόκειται να εκτελέσει αυτούς τους σφαλεμένους, για την οποία θα πρέπει να υπάρξει εκδίκηση. Αλλά πώς; Όχι με δυναμίτη. Αυτό δεν θα το βλάψει. Πώς τότε; Με το φως. Αυτό που ευδοκιμεί στο αίμα των θυμάτων του. Αυτό πρέπει να πλημμυρίσει το καντήλι με το φως της ελευθερίας. Εάν αυτοί οι επτά πρέπει να πεθάνουν, αυτό πρέπει να είναι το μάθημα της θυσίας τους».
Στις 11 Νοεμβρίου, τελικά έγιναν οι εκτελέσεις. Το πρωτοσέλιδο της 19 Νοέμβρη της Ελευθερίας ήταν εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στη μνήμη των μαρτύρων του Haymarket. Ωστόσο, στις εσωτερικές σελίδες υπήρχες επίσης μια διάλεξη που είχε δώσει ενώπιον σε μια τοπική λέσχη αναρχικών, λίγες μέρες πριν από τις εκτελέσεις. Εκεί, και πάλι, ο Tucker εξέφραζε μια αμφίσημη στάση: Από την μια ήταν εξοργισμένος με την προοπτική του κράτους να εκτελέσει αθώους άνδρες, αλλά ήταν αποφασισμένος να κάνει τον διαχωρισμό μεταξύ του ατομικιστικού αναρχισμού από τον αναρχισμό του Σικάγου.

Ο Tucker έγινε τόσο αποφασισμένος να διαχωρίσει τον ατομικιστικό αναρχισμό από τον κομμουνιστικό αναρχισμό, ο οποίος ανακοίνωσε τότε την έκδοση ενός νέου γερμανόφωνου περιοδικού με τίτλο Libertas, στο οποίο θα έγραφαν οι στενοί του φίλοι George και Emma Schumm, προκειμένου να εκφράσουν τον ατομικιστικό αναρχισμό στους γερμανόφωνους κρατικούς σοσιαλιστές και ριζοσπάστες οι οποίοι ενδέχονταν να αποσυρθούν από τους αγώνες μετά τις εκτελέσεις.

Συμπεράσματα

Αν και όπως είδαμε η διένεξη έχει και πολλά προσωπικά στοιχεία καθώς και αντιπαλότητες μεταξύ των πρωταγωνιστών του σχήματος, όπως διαφαίνεται από την πλευρά των και ειδικά του Tucker υπήρξε έντονα η διάθεση για ηγεμονία πιστεύοντας ότι διακατέχουν το ηθικό πλεονέκτημα. Από την πλευρά των κομμουνιστών υπήρχε έντονη η διάθεση για καταστροφή μιας και διωγμένοι από την Ευρώπη οι συνθήκες που είχαν να αντιμετωπίσουν δεν έμοιαζαν διόλου καλύτερες στις ΗΠΑ, επίσης υπήρχε έντονο το φαντασιακό ότι μπορούσαν άμεσα να επιτύχουν τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Θα επικεντρωθούμε λοιπόν στην ανάλυση των πολιτικών διαφορών που είχαν τα δυο στρατόπεδα. Θα πρέπει να γίνει όμως κατανοητό ότι υπήρχε αρκετή αμφισημία στην πλευρά των ατομικιστών και ειδικά της Liberty που έφτανε σε σημείο να υποστηρίζει ταυτόχρονα αντιφατικά αιτήματα τρέχοντας πίσω από τα γεγονότα τις περισσότερες φορές μην μπορώντας να αντιληφθεί ότι αναδυόταν ένα νέο υποκείμενο αυτό του μισθωτού –εργάτη.

Η σύγκρουση λοιπόν μεταξύ ατομικιστών και κομμουνιστών αναρχικών, τόσο από πλευράς θεωρίας όσο και στρατηγικής, επικεντρώθηκε στο ζήτημα της βίας: θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως μια τακτική για την επίτευξη κοινωνικής αλλαγής;
Οι κομμουνιστές αναρχικοί καθόρισαν τη βία από κοινωνικο-οικονομικής πλευράς και, με την ανάλυσή τους, υπήρχε ήδη μια κατάσταση πολέμου μεταξύ της εργατικής και της καπιταλιστικής τάξης. Ως λογικό επακόλουθο, η αυτοάμυνα καθορίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να επιτρέπει στους κομμουνιστές να επιτεθούν σε οποιονδήποτε ανήκει στην καπιταλιστική τάξη με βάση μόνο την ταξική τους σχέση. Δεδομένου ότι θεωρούσαν ότι υπάρχει ανοιχτός πόλεμος, η χρήση βίας για την επίτευξη των στόχων τους δεν ήταν μόνο στρατηγική αλλά και απαραίτητη.

Οι ατομικιστές αναρχικοί χρησιμοποίησαν τα φυσικά δικαιώματα ως ιδεολογικά πλαίσια μέσα στα οποία πρέπει να εξεταστεί το ζήτημα της βίας. Θεωρούσαν την βία κάτι το ανεπίτρεπτο. Επιπλέον γι’ αυτούς, η αληθινή πηγή και το προπύργιο της πολιτικής καταπίεσης δεν έγκειται στις ενέργειες των πολιτικών αλλά στις κυρώσεις ή την υπακοή που προσδίδει στο πολιτικό σύστημα ή την κοινωνία. Το κράτος δεν θα μπορούσε να καταστραφεί εξαλείφοντας μια τάξη ανθρώπων επειδή το κράτος ήταν, στην ουσία, μια ιδέα που την ασπάσθηκε η κοινωνία. Η ίδια η ιδέα έπρεπε να εξαλειφθεί. Όπως έγραφε ο Tucker: «Ο σκοπός μας είναι η κατάργηση, όχι μόνο όλων των υφιστάμενων κρατών, αλλά και του ίδιου του Κράτους ... Δεν είναι κάτι που μπορεί να οριστεί ειδικά ... Το κράτος είναι μια αρχή, ένα φιλοσοφικό λάθος στην κοινωνική ύπαρξη "Η λύση: να εξαλείψει κάθε αίσθηση νομιμότητας που θα μπορούσε να ενισχύει την ύπαρξη κράτους».

Κατά τη διάρκεια της εικοσιπενταετούς περιόδου που εκδίδονταν η Ελευθερία προωθήθηκαν από τους αναρχοατομικιστές πολλές στρατηγικές για την εξάλειψη του φιλοσοφικού λάθους που ήταν «το κράτος». Με την ευρύτερη έννοια, οι στρατηγικές χωρίστηκαν σε τρείς κατηγορίες: εκπαίδευση, παθητική αντίσταση και δημιουργία παράλληλων θεσμών. Η παθητική αντίσταση, σε αντίθεση με την πολιτική ανυπακοή, αφορούσε την παθητική άρνηση υπακοής στον άδικο νόμο και όχι την άμεση αντιπαράθεση με τέτοιους νόμους.

Η απόρριψη της βίας ως πολιτική στρατηγική οδήγησε το ατομικιστικό κίνημα σε άλλες εναλλακτικές στρατηγικές μέσω των οποίων θα μπορούσε να επιτευχθεί η κοινωνική αλλαγή που όμως δεν ευδοκίμησαν. Δεδομένου ότι ο καταπιεστικός χαρακτήρας του κράτους στηρίζεται στην βία, οι στρατηγικές που υποστήριζαν αν και θελκτικός στα αυτιά παρέμεινε αρκετά «φιλοσοφικός».

Από την άλλη πλευρά ο κομμουνιστικός αναρχισμός βρήκε τον δρόμο του μέσα από τον συνδικαλισμό και την οργανωμένη ταξική πάλη απορρίπτοντας την ένοπλη δράση η οποία όμως παρέμεινε υπαρκτή στις ΗΠΑ μέχρι τα μέσα του 1920. Σε πείσμα όλων αυτών που τον θεώρησαν καταδικασμένο, ο αναρχισμός ανέπτυξε μαζί με σοσιαλιστές και ριζοσπάστες συνδικαλιστές την ένδοξη σελίδα αυτό που μετέπειτα θα γινόταν γνωστό ως Επαναστατικός Βιομηχανικός Συνδικαλισμός». Όμως το σίγουρο είναι ότι τα γεγονότα του Σικάγο αποτελούν ορόσημο και για τις δυο τάσεις του αμερικανικού αναρχισμού που ποτέ έκτοτε δεν συμφιλιώθηκαν αλλά τράβηξαν τους δικούς του ξεχωριστούς δρόμους μέχρι και σήμερα. Περισσότερο μακριά και ποτέ αγαπημένοι.

Αντί επιλόγου

Σε μια συζήτηση που είχα με τον σύντροφο Δημήτρη Σ. σχετικά με τα μέσα τους σκοπούς και τις μου υπενθύμισε μια ρήση του Ενρίκο Μαλατέστα: «Μπορούμε και να τα καταφέρουμε αν στο μεταξύ δεν αλληλοεξουδετερωθούμε αναμεταξύ μας». Αυτό συνέβη και στο αμερικανικό κίνημα της εποχής.

Η ιστορική καταγραφή δεν γίνεται για να εξυμνηθεί η μία ή η άλλη τάση αμφότερες με τον τρόπο τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ότι έκαναν λάθη, το επίδικο για μας που συνεχίζουμε σε ακόμα πιο χαλεπούς καιρούς είναι να μάθουμε από αυτά ώστε να μην τα επαναλάβουμε. Ίσως τότε να δικαιώσουμε τον Μαλατέστα και να τα καταφέρουμε.

Με το βλέμμα στραμμένο σε μια άλλη κοινωνία, κάτι που προϋποθέτει την αλλαγή των υφιστάμενων συσχετισμών δύναμης και επιρροής για να μην είναι ο αγώνας μας κούφιες διακηρύξεις, τα τελευταία δύο χρόνια, τόσο μέσα από την δράση μας όσο και μέσα από τις δομές μας, όπως το βιβλιοπωλείο και εκδοτικό – επιμορφωτικό εγχείρημα Μαυροκόκκινο Νήμα διεξάγουμε στρατηγικά έναν ιδεολογικό αγώνα τον οποίο σκοπεύουμε να πάμε μέχρι τέλους, μέχρι όσο πιο μακριά μπορούμε. Γιατί δεν λησμονούμε ότι μόνο μέσα από την οργάνωση, με πείσμα, με μαχητικούς αγώνες, με στρατηγική και με επαναστατικό σχέδιο, δεν θα αργήσει εκείνη η μεγάλη στιγμή, που ο Ήλιος της Αναρχίας θα Ανατείλει και θα χτίσει κάτω από τα συντρίμμια αυτού του γερασμένου κόσμου τον νέο κόσμο της Ελευθερία, της Ισότητας και της Αλληλεγγύης.

Η εισήγηση του Αναρχικού Στεκιού Φιλοσοφικής στην εκδήλωση-βιβλιοπαρουσίαση «Ο Ήλιος της Αναρχίας ανέτειλε»

Το βιβλίο του συντρόφου Δημήτρη Τρωαδίτη «Ο Ήλιος της Αναρχίας Ανέτειλε» μας ταξιδεύει δύο αιώνες πίσω και μας ξεναγεί στους πρώτους μεγάλους σταθμούς του εγχώριου εργατικού κινήματος. Μέσα από μια ταξική ιστορική επισκόπηση θα ρίξει φως σε σημαντικά πρόσωπα αγωνιστών που η επίσημη ιστοριογραφία έχει αφήσει στην αφάνεια και θα μας φέρει σε επαφή με τους πρώτους ελευθεριακούς/αντικρατικούς σοσιαλιστές στον ελλαδικό χώρο, των πρώτων δηλαδή εκπροσώπων του αναρχικού κινήματος.

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου διαφαίνεται πως η ιστορία του ελλαδικού αναρχισμού δεν παρουσιάζει αξιοσημείωτες διαφορές ως προς τις προϋποθέσεις ανάδυσης του σε σχέση με τα πρώτα βήματα του διεθνούς αναρχικού κινήματος. Πριν την εμφάνιση των πρώτων οργανωμένων εκπροσώπων του αναρχισμού συναντάμε ριζοσπάστες σοσιαλιστές διανοητές επηρεασμένους από τον πρώιμο ή ουτοπικό σοσιαλισμό που προϋπάντησε τα δυο αντίπαλα στρατόπεδα της σοσιαλιστικής σκέψης: τον εξουσιαστικό και τον ελευθεριακό σοσιαλισμό ή πιο συγκεκριμένα, τον μαρξισμό και τον αναρχισμό. Τέτοια παραδείγματα βλέπουμε στα πρόσωπα επτανήσιων ριζοσπαστών σοσιαλιστών, στους ιταλούς πρόσφυγες του 1848, στους γαριβαλδινούς κ.α.

Όπως λοιπόν, οι πρώιμοι γάλλοι σοσιαλιστές (π.χ Ανρί ντε Σαιν-Σιμόν, Φουριέ, Προυντόν κ.α.) συνέβαλαν στην διαμόρφωση ενός θεωρητικού υποστρώματος για την ανάπτυξη των αναρχικών ιδεών από τους επαναστάτες σοσιαλιστές της Α’ Διεθνούς Ένωσης των Εργαζομένων (με προεξάρχοντα τον Μπακούνιν) κάτι ανάλογο συνέβη και στον ελλαδικό χώρο. Οι πρώιμοι σοσιαλιστές δίνουν την σκυτάλη για να μεταβούμε στον γεωγραφικό χώρο της Πελοποννήσου, στην Πάτρα και τον Πύργο όπου συντελείται η πρώτη εμφάνιση αναρχικών ιδεών στον Ελλαδικό χώρο. Εκεί, κατά το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα συναντάμε την πρώτη οργανωμένη αναρχική παρουσία στον ελλαδικό χώρο, με τον Δημοκρατικό Σύλλογο Πάτρας, και εν συνεχεία με τις ελευθεριακές εφημερίδες “Επί τα Πρόσσω” και “Νέον Φως”, καθώς και τις πρώτες μορφές αναρχικών στα πρόσωπα του Γιάννη Μαγκανάρα, του Δημήτρη Καραμπίλια και άλλων.

Οι πρώτοι αναρχικοί στον ελλαδικό χώρο ήταν ελευθεριακοί σοσιαλιστές, σάρκα από την σάρκα του εργατικού κινήματος και της ταξικής πάλης της εποχής. Ήταν η ζωντανή ενσάρκωση του παγκόσμιου αναρχισμού που ξεπρόβαλλε από τα σπλάχνα της σοσιαλιστικής σκέψης για να αποτελέσει την ελευθεριακή επαναστατική κοσμοθεωρία της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων της γης. Αυτοί, οι πρώτοι αναρχικοί, δεν συνδέθηκαν απλώς με τον διεθνή αναρχισμό, αλλά ήταν αναπόσπαστο μέρος του. Επιχείρησαν εξαρχής να συναντηθούν με την αναρχική πτέρυγα της Α’ Διεθνούς, ενώ βρέθηκαν και στο πρώτο διεθνές αναρχικό συνέδριο στο Saint Imier το 1872 στο πλάι των Μπακούνιν, Μαλατέστα, Γκιγιώμ, Ρεκλύ κ.α. Ήταν, μια αυθεντική αντανάκλαση του νεαρού τότε αναρχισμού, κατά την εποχή των πρώτων ιστορικών του βημάτων.

Ο σύντροφος Τρωαδίτης εξετάζει ακόμη την δράση αναρχικών και αναρχοσυνδικαλιστών στο εργατικό κίνημα της Αθήνας, του Βόλου και της Λάρισας κατάτις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα.Ειδική μνεία γίνεται στην αιματηρή ηρωική απεργία των μεταλλωρύχων της Σερίφου το 1916, η οποία αποτέλεσε ένα αξιοσημείωτο στάσιμο του εγχώριου εργατικού κινήματος τόσο λόγω της ανυποχώρητης στάσης των απεργών μέχρι την δικαίωση των αιτημάτων τους και την βίαιη καταστολή που δέχθηκαν όσο και λόγω της οργάνωσης του σωματείου τους, με το Καταστατικό του να εμπεριέχει ιδιαίτερα ριζοσπαστικές και επαναστατικές θέσεις, για το πέρασμα από την εργατική διεκδίκηση στην κατάλυση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, αναφέρεται ο καθοριστικός ρόλος στην απεργία του αναρχοσυνδικαλιστή Κ. Σπέρα, προέδρου του εργατικού σωματείου των μεταλλωρύχων της Σερίφού, καθώς και η μετέπειτα διαδρομή του στο συνδικαλιστικό κίνημα της εποχής. Ο Σπέρας υπήρξε βέβαια μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που δεν παρέμεινε πιστός στις επαναστατικές ιδέες ως το τέλος της ζωής του.

Έπειτα από την δεκαετία του 1920, και για πολλές δεκαετίες, έως και την εξέγερση του πολυτεχνείου του 1973, δεν υπήρξαν οργανωμένοι εκπρόσωποι του αναρχισμού στον ελλαδικό χώρο. Σε αυτή την ιστορική ασυνέχεια οφείλονται εν πολλοίς και οι ιδιομορφίες που παρουσίασε ο σύγχρονος αναρχικός χώρος στην Ελλάδα σε σχέση με τον διεθνή αναρχισμό, όπως αυτές αποκρυσταλλώθηκαν στις επιδράσεις από εξωγενή ρεύματα, στην απουσία ιδεολογικών και οργανωτικών αρχών. Οφείλεται ακόμα και για την άγνοια ή και την στενάχωρη αδιαφορία πολλές φορές των νέων συντρόφων και συντροφισσών για τα καταγωγικά γνωρίσματα του αναρχισμού, την ιστορία του και τα θεμελιώδη ιδεολογικά, θεωρητικά και αξιακά χαρακτηριστικά του, τα οποία ενέπνευσαν κάποτε τους αναρχικούς της Πάτρας και του Πύργου.

Για την δράση των αναρχικών του 19ου αλλά και των αρχών του 20ου αιώνα είναι ελάχιστα τα στοιχεία που η αστική ιστοριογραφία δεν άφησε στο σκοτάδι, αλλά και όσα δεν έθαψαν οι σταλινικοί νεκροθάφτες του εργατικού κινήματος κάτω από την συκοφαντία και την λήθη στην προσπάθεια τους να το καπηλευτούν, να το χειραγωγήσουν, να ανακηρυχτούν αυθαίρετα ως οι καθοδηγητές του. Η σπουδαιότητα της εργασίας του συντρόφου Τρωαδίτη βρίσκεται ακριβώς στο γεγονός ότι φωτίζει αθέατες πλευρές της ιστορίας, προβάλλει ιδέες και πρόσωπα αγνοημένα, φέρνει στην επιφάνεια την ιστορία μας, ως αναρχικών αλλά και ευρύτερα την ιστορία, όλων εμάς των εκατομμυρίων παραγωγών του πλούτου, που ανήκουμε στην εκμεταλλευόμενη εργατική τάξη. Η εργασία αυτή του συντρόφου Τρωαδίτη είναι καρπός μιας ερευνητικής προσπάθειας δεκαετιών που έγινε με περιορισμένα εργαλεία και πηγές και αξίζει όλα τα συγχαρητήρια για τον πλούτο και το βάθος της, για την προσφορά της στην ιστορική επαναστατική μνήμη του εργατικού κινήματος, αλλά και στενότερα στο αναρχικό κίνημα.

Ως Αναρχικό Στέκι Φιλοσοφικής παρουσιάζουμε σήμερα με ιδιαίτερη χαρά το βιβλίο του συντρόφου Τρωαδίτη και τον φιλοξενούμε στον πολιτικό μας χώρο. Εδώ από όπου προσπαθούμε συστηματικά και οργανωμένα, σε καθημερινή και αδιάκοπη σταθερή βάση να μεταδώσουμε τον επαναστατικό αναρχισμό και τις ελευθεριακές αξίες στους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες μας στην σχολή, να ριζώσουμε τις αναρχικές ιδέες στο φοιτητικό κίνημα και να ισχυροποιήσουμε τον αναρχισμό μέσα στις φοιτητικές διεκδικήσεις. Αυτή η προσπάθεια, λαμβάνει χώρα κάτω από δύσκολες συνθήκες, κόντρα τόσο στην κυρίαρχη ιδεολογία που εκφράζεται από την ίδια την διδασκαλία, όσο και ενάντια στις κομματικές παρατάξεις που υποστηρίζουν την διαιώνιση της κρατικής εξουσίας και της ταξικής διαίρεσης, είτε υποστηρίζοντας το αστικό κράτος, είτε τα πάλαι ποτέ “σοσιαλιστικά” κράτη. Αλλά και κόντρα στην απάθεια και τον ατομικισμό που βλέπει ως μάταιους τους αγώνες, την συλλογικοποίηση και την οργάνωση, καθώς και κόντρα σε λογικές που βλέπουν την συμμετοχή στους αγώνες ως κάτι το εφήμερο, ως συμπλήρωμα μιας εναλλακτικής lifestyle καθημερινότητας, μέχρι την αποστράτευση και την ιδιώτευση.

Με το βλέμμα στραμμένο σε μια άλλη κοινωνία, κάτι που προϋποθέτει την αλλαγή των υφιστάμενων συσχετισμών δύναμης και επιρροής για να μην είναι ο αγώνας μας κούφιες διακηρύξεις, τα τελευταία δύο χρόνια, τόσο μέσα από την δράση μας όσο και μέσα από τις δομές μας, όπως το βιβλιοπωλείο και εκδοτικό – επιμορφωτικό εγχείρημα Μαυροκόκκινο Νήμα διεξάγουμε στρατηγικά έναν ιδεολογικό αγώνα τον οποίο σκοπεύουμε να πάμε μέχρι τέλους, μέχρι όσο πιο μακριά μπορούμε. Γιατί δεν λησμονούμε ότι μόνο μέσα από την οργάνωση, με πείσμα, με μαχητικούς αγώνες, με στρατηγική και με επαναστατικό σχέδιο, δεν θα αργήσει εκείνη η μεγάλη στιγμή, που ο Ήλιος της Αναρχίας θα Ανατείλει και θα χτίσει κάτω από τα συντρίμμια αυτού του γερασμένου κόσμου τον νέο κόσμο της Ελευθερία, της Ισότητας και της Αλληλεγγύης.

Αναρχικό Στέκι Φιλοσοφικής

*Πηγή: https://animmusnecandi.blogspot.com/2022/10/blog-post_23.html

There is a debate over the views of Kropotkin, the great anarchist, on the First World War and on Imperialism in General. This shines a light on anarchists' opinions of imperialism, national self-determination, and the current Ukrainian-Russian War.

In 1914, World War I (then called “The Great War”) began, centered in the big countries of Europe. It was greeted with enthusiasm by most of the populations of the warring countries. It was endorsed by most of their socialist and labor parties and by their unions. Most of the leading Marxist theoreticians took pro-war positions or were at best wishy-washy, not wanting to break with the militaristic majority. Only a small section of revolutionary Marxists opposed the war totally (including Lenin, Luxemburg, Trotsky, and Debs).

Unlike the Marxists, most anarchists opposed both sides of the war, with the significant exception of a small minority. This minority supported the Entente (the Allies) against the Central Powers. It included the most well-known and respected anarchist, Peter Kropotkin. Kropotkin (1842—1921) was widely regarded as one of the “founders” of anarchism. Most of the anarchist movement at the time was surprised and disappointed about Kropotkin’s pro-war stance. Today, anarchists still read his works and respect his contributions to our theory and history. Yet, most who comment on Kropotkin believe that he was gravely mistaken in his views on the war and agree with his anarchist critics from that time.

However, a few writers on anarchism have concluded that his views should be re-examined and reconsidered. In the light of World War II and more current wars, perhaps he was not so wrong after all, they suggest. (Kinna 2017; Ryley 2017)

This question may appear to be abstractly historical. But, as I write this, a terrible war is raging between the Russian state and the Ukrainian people, with the latter getting aid from the imperialist states of the U.S. and NATO. Wars are also being fought in other countries around the globe. Imperialism, nationalism, the exploitation of weaker countries by the rulers of stronger ones, and the existence of a world capitalist market—all continue from Kropotkin’s time to ours. What attitude should revolutionary anarchists take toward these various wars and conflicts? These issues were debated back then and are still illuminating in our current conditions.

Referring to arguments over U.S. intervention in the Middle East and Central Asia, Peter Ryley writes, “The issues that Kropotkin raised have not gone away….The schism among anarchists in 1914 is not an historical curiosity; it is a live debate.” (2017; p. 50) I believe that Kropotkin was deeply wrong about World War I. I agree with his critics then and now. But I think it can be valuable to review the discussion.

The War

The war was an inter-imperialist conflict. This was not particularly subtle. On one side was the British Empire, the Russian Empire, and the French Empire, eventually joined by the Italian Empire and the Japanese Empire, and finally by the United States of America. On the other side was the German Empire, the Austrian-Hungarian Empire, and the Turkish Empire. The only one not officially calling itself an empire was the United States. With its domination of Latin America and the Caribbean and parts of the Pacific, it was hard to see it as anything else.

To justify supporting one of the sides, it was necessary to find qualitative differences among the empires. The German social-democrats pointed to a threat from the cossacks and hordes of Czarist Russia which would destroy German Kultur. Actually, Czarist Russia was a very authoritarian state, but it was weak by then and on the verge of collapse—as it did under the pressures of the war. On the other side, supporters of the Entente pointed to the ruling German junker class, and the threat of Prussian militarism.

It is worth pointing out that the German monarchy, while quite authoritarian, was not the same as the later Nazi regime. There was an elected parliament (the Bundestag), even if generally powerless. Its largest party was the Social-Democratic Party. True, the German rulers were more aggressive than the British and French rulers, if only because the British and French already held most of the world as colonies. They were the “have” imperialists. It was said that the sun never set on the British Empire nor the blood ever dried. If the rising capitalists of Germany, and the German state (the “have-not” imperialists), were to expand now, they had to challenge the British and French, they “had” to be the aggressors. This did not make the Allies more “peaceful”, just more satiated.

Kropotkin’s arguments for supporting the Allies were rooted in fear of German militarism. If the Germans were to win the war, he thought, it would set back progress toward an anarchist transformation. He saw the horrors of the German state, its military rulers, and its repressive bureaucracy, but he did not distinguish between the state and the whole German nation, including its working class. He had repeatedly denounced Marxism and statist socialism (social-democracy) as reflecting German culture. Kinna writes of “Kropotkin’s antipathy for German social democracy and this conflation of all things German with statism.” (2017; p. 187) He saw the victory of libertarian communism as requiring the victory of the “Latin” peoples over the “Germanic” peoples, and therefore the victory of the Entente over Germany. He had a romantic view of France. The French state had imprisoned him and then expelled him. Yet he saw France as the mother of revolutions, the center of revolutions in Europe, and the inspirer of revolution for Russia. It must not be conquered by the Prussian army!

Like Bakunin and other anarchists, Kropotkin had long supported the idea of national self-determination. “True internationalism will never be attained except by the independence of each nationality….If we say no government of man over man, how can [we] permit the government of conquered nationalities by the conquering nationalities?” (in Miller 1976; p. 231) He supported all national movements against foreign oppressors, such as the Indians and Irish against Britain, the Balkan peoples against Turkey, or the Poles against Russia. Solidarity with the oppressed people did not mean anarchists should give any political support to their leaders and rulers, their capitalists and landlords. Kropotkin thought it was important to combine “economic” demands, such as land to the peasants, with national demands.

In World War I, he applied national self-determination to the French, who had been attacked, invaded, and partially occupied by German forces. He ignored the difference in this case, that France was not an exploited and oppressed nation but an imperialist power. It had its own colonies (the French state ruled about 15 % of the world). He ignored that France would do the same to the Germans if it won the war.

During the Franco-Prussian War of 1870 (which culminated in the Paris Commune of 1871), Bakunin had urged the French to resist the invading Germans. But he advocated this be done by forming revolutionary armies of workers and peasants, unconnected to the French state and in revolutionary opposition to it. In the years before the world war, Kropotkin had also advocated such a popular and revolutionary armed defense of France against a German attack. Yet when the war actually began, Kropotkin declared that it would not be possible to create such forces in time. The only realistic way to resist the Germans, he declared, was to support the Allied governments and their regular armies.

When the idea was floated of an end to the war through a negotiated compromise, Kropotkin protested. (Riley 2017) A negotiated peace would only allow the Germans to re-arm, he argued. Nothing would do but the complete and unconditional defeat of the Germans.

In 1917, the first phase of the Russian Revolution broke out (the “February Revolution”). Czarism was overthrown, and a more-or-less liberal “Provisional Government” took power, balancing itself against the popular democratic councils (soviets). Kropotkin returned to Russia. He continued to demand Russia’s participation in the war, even though the war was ruinous to the Russian peoples. He advocated not anarchism but a constitutional republic, modeled on the federalist U.S.A. That is, he called for a capitalist state. He did not only oppose a Leninist type of authoritarian revolution, but any kind of further socialist revolution. This was tied to his desire to continue the war.

In his history of the revolution, Trotsky was to sneer, “The superannuated anarchist, Kropotkin…made use of the war to disavow everything he had been teaching for almost half a century.” (Trotsky 1967; p. 223) Unfortunately, it was a fair criticism. (After the “October Revolution”—when the Bolsheviks took power—Kropotkin did write public appeals to the workers of Western Europe to oppose their governments’ military attacks and quarantines of Russia.)

The Anarchist Response

Only a handful of anarchists agreed with Kropotkin. Although no more than about a hundred signed the various pro-war anarchist statements, this did include some of the most well-known such as Jean Grave, Charles Malato, and Paul Reclus. (Woodcock & Avakumovic 1990) Besides the socialist-anarchists, the war was supported by Benjamin Tucker, the leading U.S. individualist anarchist (then residing in France). Anarchist-syndicalists had played a major role in building the main French union federation, although it came to be dominated by apolitical union bureaucrats. That union also endorsed the war while a group of revolutionary anarchist-syndicalists, including Pierre Monatte, organized against it.

Most anarchists were not impressed with Kropotkin’s view of the differences between the two war camps. A number wrote responses. After a period of debate, he and those who agreed with him split from the British anarchist journal Freedom which he had once co-founded. Important essays were written by Errico Malatesta (1853—1932). (Price 2022) He had worked with Bakunin and been a friend of Kropotkin. He wrote, “Anarchists Have Forgotten their Principles,” and “Pro-Government Anarchists.” (Malatesta 2014)

To Kropotkin’s argument that the militarism of the Central Powers was qualitatively different from the Allies, Malatesta wrote,

“Personally, judging at their true value the ‘mad dog’ of Berlin and the ‘old hangman’ of Vienna, I have no greater confidence in the bloody Tsar, nor in the English diplomats who oppress India, who betrayed Persia, who crushed the Boer Republics; nor in the French bourgeoisie, who massacred the natives of Morocco; nor in those of Belgium, who have allowed the Congo atrocities, and have largely profited by them…not to mention what all Governments and all capitalist classes do against the workers and the rebels in their own countries.

“….The only hope is revolution….” (Malatesta 2014; p. 382)

If the revolutionaries were too weak at that time to inspire a revolution, that did not mean that they should therefore rely on the states. The states caused this terrible war and, however it was resolved, so long as capitalism and the state continued, this war would be followed by another, “a new war more murderous than the present.” (same)

If the anarchists were not able at this time to overthrow the states, at least they should not strengthen them. They should stick to their values, their program, and their principles and continue to be anarchists, preparing for an eventual revolution. To Kropotkin this was a hopelessly unrealistic approach, but Malatesta saw it as supremely realistic. It was what made him an anarchist. (Turcato 2017)

Was Kropotkin Right After All?

In recent years some anarchists have come to re-evaluate Kropotkin’s views on the First World War. Malatesta and other anarchists had accused Kropotkin of betraying anarchist principles. Kinna comments, “Whether or not Malatesta was right to condemn Kropotkin’s stance , his charge of treachery is difficult to maintain: Kropotkin’s position was consistent with his conception of anarchism…” (2017)

It is confusing to begin this topic by not saying “whether or not” you believe revolutionary anarchists should have condemned Kropotkin’s pro-war opinions. Similarly, Riley writes, “Whether Kropotkin was right or not about Wilhelmina Germany remains contentious.” (2017; p. 65) They do not actually say that Kropotkin was correct to support the Allies but neither do they say he was wrong. Without taking a stance on the first inter-imperialist world war, the rest of the discussion is incoherent.

Kinna asserts, “Kropotkin’s position was consistent with his…anarchism.” But it was his “conception of anarchism” which had been inconsistent. One strand of his beliefs advocated revolutionary anarchist-communism. He opposed all states, all capitalism, and all imperialism, which he blamed for modern wars. Not long before the war, Kropotkin wrote that the real cause of war was “the competition for markets and the right to exploit nations backward in industry.” (in Miller 1976; p. 225)

On another strand—another complex of ideas—he saw the Germany of his time as the greatest threat to peace and freedom in Europe while romanticizing the French. He did not distinguish between the national self-defense of an oppressed and exploited people and an inter-imperialist war. He denied the class conflict within Germany and other imperialist nations, underestimating the possibility of revolution.

These two strands of Kropotkin’s “conception of anarchism” could co-exist for a long time, so long as there was peace (more or less). His anarchist comrades could ignore the second strand. But once war broke out in a massive way, Kropotkin had to follow one or the other set of beliefs. He does not seem to have wavered in adopting his pro-imperialist-war complex of ideas. This was consistent with some of what he had believed for a long time—but it was a betrayal of the revolutionary internationalist anarchist beliefs which he had taught generations of revolutionaries.

The Imperialist Lie

Similarly, Ryley points out that almost no anarchists were absolute pacifists. They almost all accepted the use of mass violence in appropriate circumstances. “…War could be a just and necessary instrument of self-defense and popular liberation. When Peter Kropotkin made his stand in support of the Entente powers it was from this tradition, a precedent wholly in keeping with his anarchism.” (Ryle 2017; p. 62)

Except that anarchists believe that the claim of “self-defense and popular liberation” is only true if raised by a revolution or a national liberation struggle. Otherwise it is a lie raised by the imperialist powers. They are really fighting for “markets and the right to exploit backward nations,” as Kropotkin had written just before the world war. To uphold this lie was not “in keeping with anarchism.”

Ryley buys into the imperialist lie when referring to World War II. He regards this war as justifying Kropotkin’s stance in retrospect. “Kropotkin and Grave were a war too early for general acceptance.” (2017; p. 64) He refers to nice-sounding general principles such as “solidarity with oppressed peoples and the victims of aggression…to support self-determination and democratic aspirations….” (Ryley 2019; p. 65) and quotes Kropotkin that the Western side of his war was “striving to achieve progress through the steady growth of its inner forces, economic and intellectual….” (p. 64) Ryley declares, “they are a precise description of Allied war aims in the Second World War.” (p. 54) Such a statement is preposterous, at least for an anarchist.

During World War II, many anarchists argued that by this time the only way to stop the genocidal Nazis was to work with the Allies, at least in Europe. This did not require denying that the Western “democracies” were imperialist nor that Stalinist Russia was brutally totalitarian. Their real “war aims” (rhetoric aside) was for the U.S. to replace Great Britain as the world’s dominant imperialism, while the British ruling class hoped to hold on to as much of its empire as it could, and, for the Stalinist empire, to expand into Eastern Europe. (For further discussion of anarchist views of the Second World War, see Price 2015.)

Ryley’s other major argument is that Kropotkin had the only realistic program for ending the war (supporting the side of the Allies until it conquered the Central Powers). Malatesta’s program of revolution was unrealistic. Following it, Ryley charges, meant being passive as the war raged on, and giving de facto support to the Germans.

“Malatesta had gone up the blind alley of abstentionism….They argued for social revolution alone. It was not convincing….Denying the legitimacy of self-defense by anything other than popular insurrection is to invite catastrophe…adopting an impossible strategy….” (Ryley 2017; pp. 62—64)

What is remarkable about this statement is World War I did end through revolution! First there was the Russian Revolution, which ended up taking Russia out of the war. Then the German workers and soldiers overthrew the monarchist state and ended Germany’s participation in the war. Rebellions and insurrections spread throughout Europe and beyond. The Allies “won” the war, but this would not have happened without the collapse of the Central Powers due to revolution. Malatesta’s revolutionary program was far from unrealistic.

Unfortunately, the revolutions did not go all the way (with the ambiguous exception of Russia). This was importantly due to the reformism of the German social democrats and a lack of sufficient numbers of organized revolutionary anarchists—who were following Malatesta’s program. The failure of the revolutions to go all the way to stateless, self-managed, cooperative community, led, as Malatesta had warned, to “a new war more murderous than” World War I.

(The Second World War was also followed by a wave of revolutions and near-revolutions in Eastern and Western Europe and Asia. These were almost entirely distorted, misled, or betrayed by the Communist Parties, in one way or another.)

Kinna does not compare Kropotkin’s strategy for World War I with that of the still-revolutionary anarchists. However, she makes it clear that she rejects the program of revolution by the workers and their allies, as held by Bakunin, Malatesta, Fabbri, Goldman, Makhno, Durruti, and so on. She describes this as part of the “classical anarchist” tradition, which she regards as no longer viable, if it ever was. Kinna does not actually present arguments for this opinion (at least in this volume) but seems to take it for granted.

She knows that Kropotkin came out of this “classical” tradition and helped form it. (See Cahm 1989.) Yet she emphasizes aspects of Kropotkin’s thinking which fit in with more gradualist, alternate-institutional, and non-revolutionary types of anarchism (“new anarchism” and “post-anarchism”). For example, she points to his work on voluntary associations being formed even within capitalist society.

Undoubtedly, the “classical” tradition of anarchism needs to be expanded, in areas such as gender or ecology (although Kropotkin had an ecological outlook and other anarchists of his time began to analyze sexual issues). However, I believe that the fundamental goal of working class revolution remains valid. Since Kinna does not agree, it is not surprising that she would not agree with the revolutionary opposition to both sides in the First Imperialist World War held by Malatesta and the majority of anarchists then and now.

Ukraine

Some anarchists argue that Kropotkin’s fatal error was his support of national self-determination and national liberation. This belief, they say, led him to support the French and the Entente. Therefore, they conclude, anarchists should not support national self-determination. They should not support the Palestinians against the Israeli state, nor the Uygars against the Chinese state They do not take sides between the Ukrainian people and the invading Russian imperialist army. Whatever the arguments, this is an abandonment of anarchist solidarity with the oppressed and exploited.

However, Malatesta, like Bakunin before him, also supported national self-determination. Malatesta, who was so insistent on rejecting Kropotkin’s support of the Allies, had supported the Libyan Arabs fight against the Italian attempts to conquer them, and had supported the Cuban workers and others when they waged a war of independence against the Spanish. (See Price 2022) He could tell the difference between an oppressed people which is waging war to prevent domination and exploitation by an imperialist power—and a war among imperialist powers, all trying to defend or expand their ability to loot oppressed peoples.

Kropotkin lost his way because he failed to make this distinction. Anarchists today must be clear about it.

References

Cahm, Carolina (1989). Kropotkin and the Rise of Revolutionary Anarchism 1872—1886. Cambridge UK: Cambridge University Press.

Kinna, Ruth (2017). Kropotkin; Reviewing the Classical Anarchist Tradition. Edinburgh UK: Edinburgh University Press.

Malatesta, Errico (2014). (D. Turcato, Ed.) (P. Sharkey, Trans.). The Method of Freedom; An Errico Malatesta Reader. Oakland CA: AK Press.

Miller, Martin (1976). Kropotkin. Chicago: University of Chicago Press.

Price, Wayne (2022). “Malatesta on War and National Self-Determination”
https://theanarchistlibrary.org/library/wayne-price-malatesta-on-war-and-national-self-determination

Price, Wayne (2015). “The Meaning of World War II—An Anarchist View.”
https://anarkismo.net/article/28250?search_text=Wayne+Price

Ryley, Peter (2017). “The Manifesto of the Sixteen: Kropotkin’s rejection of anti-war anarchism and his critique of the politics of peace.” In Matthew S. Adams & Ruth Kinna (Eds). Anarchism 1914—18; Internationalism, Anti-Militarism, and War. Manchester UK: Manchester University Press. Pp. 49—68.

Trotsky, Leon (1967). History of the Russian Revolution. Vol.1. (M. Eastman, trans.) London UK: Sphere Books.

Turcato, Davide (2017). “Saving the future: The roots of Malatesta’s anti-militarism.” In Matthew S. Adams & Ruth Kinna (Eds). Anarchism 1914—18. Pp. 29—48.

Woodcock, George, and Avakumovic, Ivan (1990). Peter Kropotkin; From Prince to Rebel. Montreal/NY: Black Rose Books.

*written for Black Flag: Anarchist Review (UK)