user preferences

venezuela / colombia / historia del anarquismo / anarchist communist event Tuesday July 19, 2022 09:33 byViaLibre

86 años del 19 de julio de 1936

Encuentro Ácrata: La Revolución Española en su música
86 años del 19 de julio de 1936

Viernes 22 de julio. 6:00 pm
La Redada Miscelánea Cultural (Calle 17 # 2-51) Bogotá

Grupo Libertario Vía Libre

international / history of anarchism / opinion / analysis Monday July 11, 2022 18:48 byLAMA

A short introduction to some of the basic ideas of Bakunin and their relevance in the 21st Century.

Mick Bakunin was one of the most influential Anarchists of the Nineteenth Century. (1) Has this guy still got something useful to say in the Twenty-First Century? (2) Well, for starters Anarchism has developed and adapted a lot since his time. One of its strongest features is that it’s a theory, not an ideology. It’s flexible, not rigid. New concerns have gained prominence over time. For example, the anti-globalisation movement since 1999 or post-modernist-influenced strands of Anarchism. (3)

Another point is that there is no bible of Anarchism. There is no key person you have to read to be part of it. You can be an Anarchist and have never heard of Mick or anyone else. In fact, it’s possible to be an Anarchist and not be literate. You can also put a personal emphasis on just doing, rather than thinking it through to the point of inaction. A sensible approach is probably a balance. A bit of useful stuff from past thinkers but without being silly about it. Thoughtful action is good.

So let’s look at Bakunin and see if he has anything worth thinking about. First, let’s be clear. Bakunin has mostly been recognised as more of an activist than a theorist. (4) He only completed a single major work and even his short pieces remained unfinished. His writings are full of repetitions, digressions, and dead ends. (5) He had the sort of energetic personality that carried a book in one hand and a brick to throw at cops in the other. Or maybe he just got constantly distracted by accidentally dunking his beard in his vodka bowl? Here we will mostly look at his Revolutionary Catechism. Because of the sort of person he was, it’s worth thinking of it as just one piece of a jigsaw with some of the bits missing. It isn’t the definitive ‘last word’ on what he thought. Nevertheless, the Revolutionary Catechism is an important outlining of what Bakunin thought. (6)

One of the key features of Bakunin’s Anarchism is his emphasis on absolute freedom and liberty as desirable conditions for society. He defines freedom as “the absolute right of every adult man and woman to seek no other sanction for their acts than their own conscience and their own reason”. (7) So Bakunin sees humanity as capable of rational thought and for each member of society, to organise his or herself without external compulsion. For this reason, he is strongly opposed to conceptions of human nature based on metaphysical abstractions. He calls for “Replacing the cult of God by respect and love of humanity” (8) and rejected a political role for churches. The Catholic Church had a huge social and political influence in Nineteenth-Century Europe. In addition, the Orthodox Church was closely tied to the oppressive regime in Bakunin’s native Russia at the time. Before dismissing his focus as irrelevant today, it’s worth remembering the recent religiously influenced over-turning of Roe .v. Wade in the USA, Hindu nationalism in India, or the rise of the Taliban or ISIS.

Mick also argues that society has evolved beyond a primitive condition requiring divine authority and that the same applies to human authority. He advocates “Absolute rejection of every authority including that which sacrifices freedom for the convenience of the state” (9) With the Covid pandemic causing states across the world to exert all kinds of pressures on societies, Bakunin’s position makes a good discussion point as to how Anarchists can remain true to themselves while looking out for the social good. He certainly sees the state as a significant crusher of freedom. For example, he calls for “Abolition, dissolution, and moral, political, and economic dismantling of the all-pervasive, regimented, centralised State, the permanent cause of the impoverishment, brutalisation, and enslavement of the multitude”. (10) He then goes on to advocate the abolition of state control over education, the judiciary, bureaucracy, army, and police. (11)

George Woodcock was a Twentieth Century sympathiser of Anarchism who wrote introductory texts. He argued that all anarchists deny authority but not everyone who denies authority is an Anarchist. (12) It is a necessary but insufficient condition. He explains that Anarchism requires more than “unthinking revolt”. It also needs a critique that aims at social change towards a desirable future society. (13) He offers the following definition of Anarchism “A system of social thought, aiming at fundamental changes in the structure of society and particularly the replacement of the authoritarian state by some form of nongovernmental cooperation between free individuals”. (14) It’s a useful basic working definition.

Turning to the kind of future society Bakunin wants, he notes that all members of society would have the right to social support for “upkeep, clothes, food, shelter, care, guidance [and] education”. (15)This apparently extreme generosity, however, is crucially rooted in the idea that “whoever wants to live in society must earn his [sic] living by his[sic] own labour, or be treated as a parasite” and “Work must be the basis of all political rights”. (16)The distribution of wealth, therefore, is based not on need but on work performed. Mick Bakunin stresses people should be entirely free to associate in any way they like. (17) He is flexible as to whether work is performed collectively or by self-employment. (18) Mick also thinks about the gap between manual and intellectual workers and argues for a mixing of the two where possible. (19) He is pretty clear on these points but both sympathisers and detractors have seen his connecting of work and political rights as a potential form of tyranny and compulsion. (20)

Under Bakunin’s version of Anarchism, there is of course the option of a person without political rights as he has defined them, being expelled or choosing to leave a particular society. Bakunin emphasises the importance of decentralisation in the absence of the state. Given this, some hope might be afforded the idea that another body would take in such an outcast. Presumably, there would be a wide variety of economic organisms, with a degree of flexibility greater than under state systems. It is possible this would mean the various economic units would be at different levels of development. They would also possess different resources and organise in diverse ways. Logically this would mean differing expectations as to the minimum labour input required from society’s participants. The minimum level of contribution required could be extremely low in some instances. Thus the outcast from one community may represent an average person in another. The instances of true parasites in the terms Bakunin establishes could be so few in number in fact, that they are a non-issue for most intents and purposes. (21)

Another issue to consider is if society is based on work contributions, what about those who have natural aspects about them that make it impossible for them to work or can do so only in a very limited way? What happens with the elderly or the partially or seriously disabled? If we take Bakunin literally, these groups are unable to contribute. Would they, therefore, be ostracised and isolated? This sounds really undesirable.

The answer to this has partly been covered above. Perhaps the most sensible response to the problem is to step back and recognise again that no Anarchist is obliged to treat the writings of anyone as holy writ. There is really no obligation to adopt Bakunin’s interpretation wholesale without modifications. Its easy to imagine a society that is fundamentally based on the principles he advocates, yet doesn’t take an absolutist form. Its also possible that if he was re-animated and came back to life now, Zombie Mick might reconsider his own views on this. Anyway, a decent society could accommodate a way of functioning that is focused on labour as a basis for rights in regards to most categories of people, while recognising valid exceptions. Therefore a form of welfare would exist. (22)

This topic seems relevant today when you consider the brutal mistreatment of workers and refugees in many parts of the world. Workers contribute our labour yet we get far less than we give. We receive few advantages compared to the wealthy parasitic class that tells us what to do. It also highlights that Anarchism isn’t arguing for a ridiculously perfect utopian society. People are messy and complex. It does tend to show that overall it offers a better approach than the status quo.

Allied to economic decentralisation is the concept of federation. This means that the various economic and social units would voluntarily work together. (23) Bakunin says that the constitutions of federations would allow autonomy for the lower level units but only on secondary matters. Presumably the principle of ‘No Work, No Rights’ would still apply universally.

Federation is something that would require a lot of coordination and communication. In relation to the issues of decentralisation and federation, Woodcock claimed Anarchism intrinsically requires “a policy of simplification” . (24) Another Twentieth Century activist Sam Dolgoff convincingly argued that exactly the opposite is true, especially in relation to trends in more contemporary society (25). At present, we certainly have the technical means to achieve a high degree of complex interaction along those lines. In fact, there were already mass-scale experimental examples in the Twentieth Century that undercut such criticisms. For example, there was a short-term attempt at anarchist economic organising in Ukraine between 1917-21, (26) and a heavily anarchic economy developed in areas of Spain between 1936-39 (27)

There are other aspects of Bakunin’s ideas that could be mentioned. For example, he calls for the abolition of the patriarchal family and the discontinuation of marriage laws. (28) He also places great emphasis on the equal education of everyone in society. These freedoms however are contingent upon the flowering of his federalist paradigm. (29) It’s also fair to point out that in his personal life Bakunin was a bit of a bunghole but that doesn’t make his advocacy of gender emancipation and other points any less valid. He also had views about who could legitimately participate in revolutionary struggles in terms of what class or classes they belonged to. This put him in conflict with some radicals of his day. For example, he favoured the involvement not just of industrial workers but also peasants, artisans, and marginalised elements such as criminals. (30)

So to wrap up, you could read Bakunin’s stuff such as Revolutionary Catechism, and find ideas that are relevant for discussing some social problems we have today. He has views about religion, economics, and what political rights could be based on. On the other hand, many have written differing opinions on these topics from other Anarchist perspectives. Not everyone has taken his stance on certain issues and that’s fine. Some aspects of his thinking are problematic but at least can form the basis for debate. The product that can help inform action. Take what you find useful, and change or dump what you don’t. So it’s up to you to read him or not and accept his ideas or not. Which is kinda the point, isn’t it?

ENDNOTES

(1) The intention here is to discuss Bakunin’s views rather than provide details about his colourful life. If you do want a quick overview of that, check out Ruth Kinna, The Government of No One: the Theory and Practice of Anarchism, Milton Keynes (2019) pp. 274-6
(2) There is an interesting interview with Mark Leier, a biographer of Bakunin who responds to the same question, with some overlap but also with differences of emphasis and focus from the present article: https://theanarchistlibrary.org/library/anarcho-bakunin-for-21st-century-activists
(3) Ruth Kinna, Anarchism: A Beginner’s Guide, London (2005) pp.72-73, pp. 154-158
(4) James Joll, The Anarchists, London (1964), p. 86, Richard Sonn, Anarchism, New York (1992) p. 28
(5) Sam Dolgoff, Prefatory Note, in Sam Dolgoff (ed.), Bakunin on Anarchy, New York (1972) p.ix
(6) David Morland, Demanding the Impossible?: Human Nature and Politics in Nineteenth-Century Social Anarchism, London, (1997) p. 97

(7) Michael Bakunin, ‘Revolutionary Catechism’, in Sam Dolgoff (ed) Bakunin on Anarchy, New York (1972)p.76
(8) Bakunin (1972) ibid
(9) Bakunin (1972) pp. 76-77

(10) Bakunin (1972) p. 78
(11) Morland(1997) p. 101
(12) George Woodcock, Anarchism: A History of Libertarian Ideas and Movements, Meridian (1962) p.9
(13) ibid
(14) Woodcock (1962) p. 13
(15) Bakunin(1972) p. 79
(16) Bakunin (1972) p. 80 & 89
(17) Bakunin (1972) pp.81-82
(18) Bakunin (1972)pp. 92-93
(19)Bakunin(1972) pp.90-92
(20)Peter Marshall, Demanding the Impossible: A History of Anarchism, London (1993) p. 299 & Morland (1997) pp. 104-107
(21) These ideas are partly based on a late-night chat and muffin eating session with Sam Buchanan.
(22) Thanks to WTB for helping refine these points via an extended text discussion.
(23) For a brief look at this concept as conceived by both Bakunin and his theoretical predecessors see Daniel Guerin, Anarchism: From Theory to Practice, New York (1970) pp. 63-66
(24) Woodcock (1962) p.28
(25) Sam Dolgoff, ‘The Relevance of Anarchism to Modern Society’ in Terry M Perlin (ed), Contemporary Anarchism, New Brunswick, (1979) pp. 39-44
(26) A highly sympathetic portrayal of this can be found in Peter Arshinov, History of the Makhnovist Movement 1918-1921, London (1987)
(27) There is tonnes of stuff written about this. For example check out Gaston Leval , Collectives in the Spanish Revolution, London (1975), Jose Peirats, Anarchists in the Spanish Revolution, London (1990), Vernon Richards (ed), Spain 1936-1939: Social Revolution and Counter Revolution, London (1990)
(28) Bakunin (1972) pp. 93-94
(29) Morland (1997) p. 102
(30) Sonn (1992) pp. 29-30

https://awsm.nz/?p=13468

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος / Αναρχική Ιστορία / Νέα Friday July 08, 2022 21:12 byΕλευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση

Lucien van der Walt: Σπάζοντας τις αλυσίδες / Ενα σύντομο βιβλίο για την ιστορία του αναρχισμού. Είναι μια ιστορία περίπου 120 χρόνων συνεχούς αγώνα / Νέα έκδοση απο την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

Lucien van der Walt: Σπάζοντας τις αλυσίδες / Ενα σύντομο βιβλίο για την ιστορία του αναρχισμού.

Είναι μια ιστορία περίπου 120 χρόνων συνεχούς αγώνα / Νέα έκδοση απο την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

“Αυτό είναι ένα σύντομο βιβλίο για την ιστορία του αναρχισμού. Είναι μια ιστορία περίπου 120 χρόνων συνεχούς αγώνα. Είναι μια ιστορία αυτοθυσίας και γενναιότητας συνηθισμένων ανθρώπων που παλεύουν για έναν κόσμο χωρίς αφεντικά και καταπίεση. Εκδόθηκε πρώτη φορά μετά το τέλος του Απαρτχάιντ στην Νότια Αφρική[...] ήταν βασικά μια προσπάθεια να παρουσιαστεί μια προσιτή, παγκόσμια ιστορία του αναρχικού κινήματος (συμπεριλαμβάνοντας το παρακλάδι του επαναστατικού συνδικαλισμού) […] Το να εστιάζεις στην βορειοδυτική Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ρωσία οδηγεί σε παραπλανητικά συμπεράσματα. Αν αυτές οι περιοχές είναι το σημείο αναφοράς μας, τότε ο διαδεδομένος ισχυρισμός οτι η Ισπανία είχε το μεγαλύτερο κίνημα στην ευρεία αναρχική παράδοση έχει κάποια βάση. Ο αναρχισμός και o επαναστατικός συνδικαλισμός κυριαρχούσαν στα κινήματα των εργατών και της αριστεράς με έναν τρόπο που ποτέ δεν κυριάρχησαν στην Βρετανία ή την Γερμανία, παραδείγματος χάριν. Αλλά μια πιο παγκόσμια ματιά δείχνει κινήματα παρόμοιου μεγέθους αλλού, συμπεριλαμβανομένων της Αργεντινής, της Κούβας, του Περού, και της Πορτογαλίας, και σημαντική επιρροή σε μέρη όπως η Κίνα, η Αίγυπτος, η Ελλάδα και η Νότια Αφρική. Μια παγκόσμια ματιά επίσης βοηθάει να διαλύσουμε την ψευδή ιδέα ότι η ευρεία αναρχική παράδοση δεν έπαιξε ρόλο στα αντιαποικιακά κινήματα: το έκανε σε μέρη όπως η Κίνα, η Ινδία, η Ιρλανδία, και η Κορέα. Έτσι, το κείμενο στόχευε σε μια πιο ισορροπημένη, ολοκληρωμένη παγκόσμια καταγραφή αντί της παραδοσιακής εστίασης στο βόρειο Ατλαντικό”. (από τον πρόλογο του συγγραφέα για την ελληνική έκδοση).

“Το σπάζοντας τις αλυσίδες είναι το πρώτο ολοκληρωμένο βιβλίο του Lucien van der Walt που μεταφράζεται στα ελληνικά. Ο Lucien είναι ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή ελευθεριακούς συγγραφείς του 21ου αιώνα. Η εργασία του ως ακαδημαϊκός σε συνδυασμό με την οργανωμένη συμμετοχή στο ελευθεριακό κίνημα τον έχει κάνει να έχει μια διεισδυτική ματιά που συνδυάζει τη μεθοδική ανάλυση και τη βαθιά γνώση της ιστορίας με το γνήσιο ενδιαφέρον για τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται που αποφεύγει τις παγίδες του ακαδημαϊσμού και απευθύνεται στον καθημερινό άνθρωπο ως ίσος προς ίσο. Μέχρι σήμερα έχει συνεισφέρει στη διεθνή βιβλιογραφία μια σειρά από έργα που αναδεικνύουν τον αναρχισμό όχι ως μια μειοψηφική ιδιοτροπία κάποιων θεωρητικών αλλά ως το μαζικότερο επαναστατικό ρεύμα του εργατικού κινήματος από την πρώτη διεθνή μέχρι σήμερα”. (από το εισαγωγικό σημείωμα του επιμελητή)

Το βιβλίο "Σπάζοντας τις Αλυσίδες - Μια Ιστορία του Αναρχισμού" κυκλοφορεί από την Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση. Ζητήστε το από τα μέλη της ΕΣΕ ή από τα κεντρικά βιβλιοπωλεία. Κεντρική διάθεση: ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ Καλλιδρομίου 30, Εξάρχεια.

Διεθνή / Αναρχική Ιστορία / Γνώμη / Ανάλυση Monday July 04, 2022 17:24 byCarlos Hernández*

César Orquín: ο αναρχικός κρατούμενος που έσωσε εκατοντάδες Ισπανούς εκτοπισμένους στο στρατόπεδο Mauthausen των Ναζί

Τέλη Μαΐου 1945. Λιγότερο από ένα μήνα αφότου τα αμερικανικά στρατεύματα είχαν καταλάβει και απελευθερώσει όλους τους κρατούμενους από το ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Mauthausen-Gusen. Οι Ισπανοί επιζώντες είχαν φροντίσει να παραμείνπυν υπό κράτηση ή να συλληφθούν εκείνοι οι κρατούμενοι τα χέρια των οποίων ήταν βαμμένα με αίμα από την υπηρεσία τους ως kapos (δηλαδή κρατούμενοι στα ναζιστικα΄στρατόπεδα οι οποίοι ήταν στην υπηρεσία των ναζιστών). Παρά το γεγονός ότι φορούσαν τις ίδιες ριγέ στολές με τους συντρόφους τους, πολλοί από αυτούς τους βοηθούς των SS ήταν ακόμη πιο αιμοδιψείς από τους ίδιους τους Ναζί. Ο kapo φρόντιζε για τη διατήρηση της πειθαρχίας μέσα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και επέβλεπε την εργασία των σκλάβων. Όταν επρόκειτο για κακομεταχείριση και δολοφονία ανθρώπων, ως kapos είχαν λευκή κάρτα (carte blanche). Έτσι δεν τους επιδείχθηκε έλεος όταν τελείωσε ο πόλεμος. Μόνο λίγοι από αυτούς κατάφεραν να ξεφύγουν. Οι υπόλοιποι ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου από τους συγκρατούμενούς τους ή παραδόθηκαν στους Συμμάχους για να δικαστούν.

Αλλά δεν είχαν συμπεριφερθεί όλοι οι kapos σαν εγκληματίας. Πολλοί κρατούμενοι χρησιμοποίησαν τις προνομιούχες θέσεις τους για να σώσουν ζωές. Από την άλλη πλευρά, άλλοι «εκτοπισμένοι που φορούσαν ναζιστικό περιβραχιόνιο» είχαν παίξει λιγότερο σαφή ρόλο. Έτσι, την εποχή που τιμούνταν η μνήμη των σχεδόν 5.000 Ισπανών που χάθηκαν στο Mauthausen-Gusen, ένας άνθρωπος, ένα όνομα βρισκόταν το επίκεντρο της διαμάχης – ο César Orquín Serra. Αυτός ο αναρχικός από τη Βαλένθια κατηγορήθηκε για κάθε είδους εγκληματικότητα από ορισμένους που συνδέονταν με το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αλλά τη φήμη του υπερασπίστηκαν άλλοι συμπατριώτες του που είχαν εργαστεί υπό τις διαταγές του και απέδωσαν αυτές τις κατηγορίες στον μακροχρόνιο πολιτικό ανταγωνισμό μεταξύ κομμουνιστών και αναρχικών. Ο Orquín εγκαταστάθηκε στην Αργεντινή αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, αν και οι φήμες αυτές τον ξεπέρασαν. «Ο César ήταν ο πιο σημαντικός κρατούμενος σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ήταν άμεσα υπεύθυνος για το γεγονός ότι τριακόσιοι Ισπανοί Ρεπουμπλικάνοι επέζησαν της ναζιστικής κόλασης» δηλώνει ο Carles Senso, ο οποίος δημοσίευσε μαζί με τον συνάδελφό του ιστορικό, Guillem Llin, το βιβλίο «César Orquín Serra: Ο αναρχικός που έσωσε 300 Ισπανούς στο Μαουτχάουζεν» («César Orquín Serra: El anarquista que salvó a 300 españoles en Mauthausen»).

«Το να ισχυριστούμε ότι ήταν ο πιο σημαντικός δεν είναι κάτι που το κάνουμε ως επικύρωση της έρευνάς μας και αυτού του βιβλίου, αλλά απλώς μια πράξη ιστορικής δικαιοσύνης. Αλλά για τις κατηγορίες που διατυπώθηκαν με επιθετικότητα εναντίον του César Orquín, όλες οι αμφιβολίες θα διαλυθούν επειδή κανείς όσο αυτός δεν κατάφερε να εργαστεί τόσο άμεσα για να σώσει τις ζωές των συμπατριωτών του ή να το φέρει σε πέρας μια αποστολή τέτοιας κλίμακας».

Αναρχικός μέχρι την ημέρα του θανάτου του

Το βιβλίο «César Orquín Serra: El anarquista que salvó a 300 españoles en Mauthausen» μας προσφέρει πολλές πληροφορίες για τον μυθιστορηματικό πρωταγωνιστή του, ξεκινώντας από την ημερομηνία γέννησής του που τοποθετείται το 1914 και όχι, όπως μέχρι τώρα λεγόταν, το 1917. Υπήρξε ο ανομολόγητος γιος ενός αριστοκράτη της Βαλένθια, που δεν αγνοήθηκε από τον πατέρα του ο οποίος τού παραχώρησε γενναιόδωρα χρηματικά ποσά για να κάνει τη ζωή του λίγο πιο εύκολη. Αυτό του έδωσε τη δυνατότητα να αποκτήσει μια αξιοπρεπή εκπαίδευση και να συναναστραφεί με διανοούμενους και καλλιτέχνες όπως η χορεύτρια και τραγουδίστρια του φλαμένκο, Carmen Anaya. Ο Orquín προσελκύθηκε από τις αναρχικές ιδέες στις οποίες έμεινε πιστός για όλη του τη ζωή.

Όπως μπόρεσαν να δείξουν ο Senso και ο Lin, το 1936 ο Orquín υπέγραψε ως εθελοντής για να υπερασπιστεί τη δημοκρατία ενάντια στο στρατιωτικόπραξικόπημα στην Ισπανία, που υποστηρίχθηκε από τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Ο César εντάχθηκε στην Ταξιαρχία Λίνκολν, που αποτελούνταν κυρίως από κομμουνιστές μαχητές από τις ΗΠΑ. Υπηρέτησε εκεί ως πολιτικός επίτροπος, όντας ο μόνος αναρχικός που πέτυχε να αναρριχηθεί σε αυτόν τον βαθμό σε μια μονάδα που αποτελείτο από κομμουνιστές και σοσιαλιστές. Και ήταν εκεί που είχε τις πρώτες του συναναστροφές με τις πιο ορθόδοξες σταλινικές πολιτικές. Μια σύγκρουση που έμελλε να μείνει στο πέρασμα του χρόνου.

Μετά τη νίκη του Φράνκο, ο Orquín ακολούθησε τη συνηθισμένη πορεία των Ισπανών που κατέληγαν στο Mauthausen: είχε περάσει τα σύνορα με τη Γαλλία, είχε συλληφθεί και κλειστεί σε γαλλικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, εντάχθηκε σε μια από τις ισπανικές εταιρείες που προσέφεραν εργασία για τον γαλλικό στρατό, είχε αιχμαλωτιστεί από τα γερμανικά στρατεύματα, στάλθηκε σε στρατόπεδο αιχμαλώτων και τελικά, ως αποτέλεσμα των ανταλλαγών μεταξύ του καθεστώτος του Φράνκο και των Ναζί, απελάθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. «Η ευγενής καταγωγή του τον είχε οδηγήσει στην εκμάθηση γερμανικών» – επισημαίνει ο Senso. «Μέσα σε λίγους μήνες είχε πείσει τα SS να τον αφήσουν να διοικήσει μια ομάδα που της είχε ανατεθεί να εργάζεται έξω από το Mauthausen».

Αναφέρεται σχετικά στο βιβλίο των Senso-Llin: «Στις 6 Ιουνίου 1941, επετράπη σε 1611 κρατούμενους να εργασθούν έξω από τα εντυπωσιακά και καταθλιπτικά τείχη του στρατοπέδου συγκέντρωσης Mauthausen για να πάνε στο Vöcklabruck. Ο καθένας τους ήταν Ρεπουμπλικανός, ο καθένας Ισπανός». Ο Orquín δεν μπορούσε ποτέ να ονειρευτεί ότι αυτή η ομάδα των απελπισμένων από την πείνα και υπό τις διαταγές του θα έμενε στην ιστορία ως César Commando. Και άλλοι Ισπανοί κρατούμενοι από το Mauthausen έφτασαν στο Vöcklabruck και στο τέλος η ομάδα έφτασε να αριθμεί μεταξύ 360 και 400 άνδρες. «Το 1941 το ποσοστό θανάτων στο στρατόπεδο ήταν 60%» –επισημαίνει ο Senso– «ενώ στο Vöcklabruck δεν χάθηκε ούτε ένας κρατούμενος».

Ήρωας και όχι τραμπούκος

Ο César Orquín είχε τόσο πολύ την εύνοια των SS που του επέτρεψαν να μοιράζεται ένα κρεβάτι στον στρατώνα με την κοπέλα του. Τα επόμενα χρόνια οι τύχες της ομάδας άλλαξαν. Τον Μάιο του 1942 διατάχθηκαν να μετακομίσουν στο Ternberg για να εργαστούν σε έναν σταθμό παραγωγής ενέργειας. Οι συνθήκες εκεί ήταν πιο σκληρές και τα εργατικά ατυχήματα στοίχισαν τη ζωή 12-14 κρατουμένων. Δύο χρόνια μετά στάλθηκαν στο Redl-Zipf, όπου δεν χάθηκαν ζωές.

Κατά τα χρόνια της αιχμαλωσίας του, ο César Orquín είχε αρκετές συγκρούσεις με μερικούς από τους κομμουνιστές κρατούμενους που καθοδηγούσαν τη μυστική οργάνωση των κομμουνιστών στο Mauthausen. Αυτές οι συγκρούσεις ήταν το προοίμιο αυτύ που ακολούθησε μετά την απελευθέρωση, όταν το ισπανικό Κομμουνιστικό Κόμμα τον κατηγόρησε για τους θανάτους πολλών Ισπανών κρατουμένων. Όσοι είχαν εργαστεί υπό τις διαταγές του έσπευσαν να τον υπερασπιστούν. «Όταν ένας άλλος kapo με χτύπησε, ο César με υπαρσπίστηκε προσωπικά» θυμάται ο José Alcubierre από τη Βαρκελώνη. Ο σύντροφός του σε όλη αυτήν τη δυστυχία, Luis Estañ, δικαιολογούσε ακόμη και τα χτυπήματα που είχε δεχθεί από τον Βαλενθιανό: «Μερικές φορές, όταν έβριζε και μοίραζε χαστούκια, συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό ήταν μια παράσταση προς όφελος των SS που τον εμπιστεύονταν και το έκανε για να μην περνάμε χειρότερα. Σε μια περίπτωση μου έδωσε ένα χαστούκι που με έκανε να γυρίζω τέσσερα με πέντε μέτρα. Και μέσα από την καρδιά μου τον ευχαρίστησα γιατί ο λοχίας που ήταν υπεύθυνος της κουζίνας με είχε πιάσει να κλέβω πατάτες και ερχόταν να με βρει… Άνθρωποι σαν αυτόν δεν σκέφτονταν τίποτα για να σε τελειώσουν. Ο César, που τον εντόπισε, μπήκε μέσα, με άρπαξε και άρχισε να με βρίζει\ στα γερμανικά… έτσι σταμάτησε τον λοχία από το να κάνει κάτι άλλο εναντίον μου». Ο κρατούμενος από τη Murcia, Francisco Griéguez, πρόσθεσε τα παρακάτω για τις διαφορές αυτές στο Mauthausen-Gusen και της συμμετοχής του στο commando του César: «Υπό τον Orquín ήμασταν κάπως καλύτερα από ό,τι στο Mauthausen, δεν ήμασταν τόσο κακοί και μας επέτρεπαν να ξεκουραζόμαστε τη νύχτα».

Τέτοια αποδεικτικά στοιχεία αποδείχθηκαν καθοριστικά και δεν ακούστηκαν σοβαρές κατηγορίες εναντίον του Orquín. Παρ’ όλα αυτά, ο Orquín επέλεξε να ζήσει εκτός Ισπανίας και μετακόμισε στην Αργεντινή, όπου έζησε μέχρι το θάνατό του στις 14 Φεβρουαρίου 1988. Σύμφωνα με τον Carles Senso, η έρευνα που διεξήγαγε ο ίδιος και ο Lin ασχολείται επισταμένα με τις κατηγορίες που του απαγγέλθηκαν στον César από τυς κομμουνιστές: «Υπάρχουν διαθέσιμα αντικειμενικά στοιχεία που διαψεύδουν κατηγορηματικά όσα είχαν να πουν οι κομμουνιστές για τον Orquín. Μιλάμε για γεγονότα έναντι απόψεων. Στο βιβλίο δημοσιεύουμε μια πλήρη λίστα με τα μέλη των εξωτερικών commando με επικεφαλής τον Orquín και η εύρεση ενός θανάτου μεταξύ αυτών που αναφέρονται αποτελεί τη μοναδική εξαίρεση».

* Πηγή: https://www.eldiario.es/sociedad/cesar-orquin-prisionero-anarquista-salvo-centenares-deportados-espanoles-campo-nazi-mauthausen_1_6255471.html
Αγγλική μετάφραση: Paul Sharkey. Αγγλική δημοσίευση: https://www.katesharpleylibrary.net/5mkn9b?fbclid=IwAR2oFMQfN-vLk6Ry8EsV6Da0celyYVJisVv9t0ZCoduyYY-wB1aCuQUB1_M
Ελληνική μετάφραση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.

image ce769sar_orqui769n2.jpg 0.03 Mb

Μάιος 1953: Η πρώτη εργατική απεργία-εξέγερση στην Ανατολική Ευρώπη μετά τον θάνατο του Στάλιν - Ο Μάιος του 1953 θα μείνει στην ιστορία ως η πρώτη εργατική απεργία-εξέγερση σε κομμουνιστική χώρα της Ανατολικής Ευρώπης μετά τον θάνατο του Στάλιν. Πρόκειται για την απεργία των καπνεργατών στην πόλη του Πλόβντιφ (Φιλιππούπολη) της Βουλγαρίας, την οποία απεργία οι κομμουνιστικές Αρχές θα πνίξουν στο αίμα.

Μάιος 1953: Η πρώτη εργατική απεργία-εξέγερση στην Ανατολική Ευρώπη μετά τον θάνατο του Στάλιν

Yavor Tarinski*

Ο Μάιος του 1953 θα μείνει στην ιστορία ως η πρώτη εργατική απεργία-εξέγερση σε κομμουνιστική χώρα της Ανατολικής Ευρώπης μετά τον θάνατο του Στάλιν. Πρόκειται για την απεργία των καπνεργατών στην πόλη του Πλόβντιφ (Φιλιππούπολη) της Βουλγαρίας, την οποία απεργία οι κομμουνιστικές Αρχές θα πνίξουν στο αίμα.

Ο Στάλιν πεθαίνει στις 5 Μαρτίου του 1953 και οι καπνεργάτες στο Πλόβντιφ, στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Βουλγαρίας, φαίνεται πως, αντί να θρηνούν, παίρνουν θάρρος. Ήδη από τον Απρίλη έχουν αρχίσει να οργανώνονται για να αντιμετωπίσουν τις απάνθρωπες εργασιακές συνθήκες (οι αναρχικοί λαμβάνουν ενεργό μέρος στις προετοιμασίες, καθώς και στις δράσεις που ακολουθούν). Η καπνοβιομηχανία είχε κρατικοποιηθεί υπό το σταλινικό καθεστώς το 1947. Οι συνθήκες είχαν επιδεινωθεί, με τους εργαζόμενους, οι οποίοι ήταν κυρίως γυναίκες, να χάνουν τη μόνιμη εργασία τους και να τοποθετούνται σε εποχιακές βραχυπρόθεσμες θέσεις, χωρίς κανένα βοήθημα κατά την περίοδο της ανεργίας. Η ατμόσφαιρα στη βιομηχανία καπνού γίνεται ολοένα και πιο κατασταλτική με τους εργαζόμενους να χάνουν οποιαδήποτε προνόμια τους έχουν απομείνει, να εκφοβίζονται και να αντιμετωπίζουν όλο και πιο σκληρές συνθήκες εργασίας.

Στις αρχές Απριλίου οι καπνεργάτες κάνουν γενική συνέλευση στην οποία αποφασίζουν να απαιτήσουν απασχόληση όλον τον χρόνο, πενθήμερη εβδομάδα εργασίας και την αποκατάσταση άλλων προηγούμενων παροχών, συμπεριλαμβανομένων και των μπόνους που έπαιρναν πριν την κρατικοποίηση της οικονομίας. Στις 20 Απριλίου, στέλνουν τα αιτήματά τους στον τότε πρωθυπουργό Βάλκο Τσερβένκοφ. Προειδοποιούν πως εάν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους θα διακόψουν την εργασία τους στις αρχές Μαΐου και θα πραγματοποιήσουν συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τα γραφεία του Κρατικού Μονοπωλίου Καπνού στη Φιλιππούπολη. Εκείνο το βράδυ εκλέγουν απεργιακή επιτροπή. Ακολούθησαν συναντήσεις και συνελεύσεις σε καπναποθήκες σε όλη τη Φιλιππούπολη.

Στις 3 Μαΐου, οι καπνεργάτες της νυχτερινής βάρδιας στην αποθήκη “Ιβάν Καραντζόφ” διώχνουν τους φρουρούς και κάνουν κατάληψη. Το επόμενο πρωί η πολιτοφυλακή φτάνει στην αποθήκη και την περικυκλώνει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οι καπνεργάτριες στις αποθήκες “Στέφαν Κιραντζίεφ” και “Γκεόργκι Ιβανόφ” να βγουν επίσης σε απεργία και να κατευθυνθούν προς την περικυκλωμένη αποθήκη “Ιβάν Καραντζόφ”. Εκεί συγκρούονται με την πολιτοφυλακή. Η τελευταία πυροβολεί στον αέρα πολλές φορές για να τρομάξει τους συγκεντρωμένους, αλλά δίχως αποτέλεσμα, και αναγκάζεται να υποχωρήσει.

Στη συνέχεια, οι απεργοί από τις τρεις αποθήκες συγκεντρώνονται στην αυλή της “Ιβάν Καραντζόφ”. Στο σημείο αρχίζουν να έρχονται και άλλοι καπνεργάτες. Ομιλητές της απεργιακής επιτροπής απευθύνονται στους συγκεντρωμένους. Ανάμεσα στους ομιλητές είναι και ο αναρχικός Στάνιο Βάτεφ, ο οποίος είναι επίσης και ενεργό μέλος της απεργιακής επιτροπής. Κάποιοι αυτόπτες μάρτυρες μιλούν για εκατοντάδες συγκεντρωμένους, άλλοι για χιλιάδες.

Την επόμενη μέρα, 4 Μαΐου, μία μεγάλη αντιπροσωπία υψηλόβαθμων στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος Βουλγαρίας φτάνει στη Φιλιππούπολη. Ανάμεσά τους είναι ο Υπουργός Εσωτερικών Γκεόργκι Τσανκόφ, ο Υπουργός Βιομηχανίας Αντόν Γιούγκοφ, ο εκπρόσωπος του Υπουργικού Συμβουλίου Ράικο Νταμιάνοφ, ο Υπουργός Γεωργίας Στάνκο Τοντορόφ και ο επικεφαλής της Κρατικής Επιτροπής Σχεδιασμού Γκεόργκι Τσανκόφ. Συνοδεία τους έχουν τον δήμαρχο της Φιλιππούπολης Νικόλα Μπαλκαντζίεφ και τον γραμματέα της τοπικής επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιβάν Προύμοφ.

Φαίνεται πως η κυβέρνηση είχε πλέον πανικοβληθεί – πώς ήταν ποτέ δυνατόν σε ένα κράτος που υποτίθεται ότι ανήκει στην ίδια την εργατική τάξη να υπάρχουν μαζικές εργατικές απεργίες;

Φωτογραφία από την απεργία των καπνεργατών

Η κομμουνιστική αντιπροσωπεία πηγαίνει στο σημείο όπου έχουν συγκεντρωθεί οι καπνεργάτες. Ο Γιούγκοφ είναι ο πρώτος που παίρνει τον λόγο, καθώς ο ίδιος είχε ηγηθεί μία μεγάλη απεργία καπνεργατών πριν από την αλλαγή του καθεστώτος. Αλλά μόλις ψελλίζει τα λόγια «Σύντροφοι και συντρόφισσες», οι απεργοί καπνεργάτες και καπνεργάτριες αρχίζουν να πετούν πέτρες προς την κατεύθυνσή του. Η πολιτοφυλακή αρχίζει να πυροβολά στον αέρα. Μόλις τα πνεύματα ηρεμούν άλλος ένας από την κυβερνητική αντιπροσωπία προσπαθεί να πάρει τον λόγο, ο Στάνκο Τοντόροφ. Όμως και αυτός αντιμετωπίζει βροχή από πέτρες.

Ο τοπικός αρχηγός του Κόμματος Προύμοφ διατάζει τότε στην πολιτοφυλακή να ανοίξει πυρ εναντίον των απεργών. Ως αποτέλεσμα, τουλάχιστον τρεις απεργοί σκοτώνονται εκείνη την μέρα, πενήντα τραυματίζονται και εκατοντάδες συλλαμβάνονται. Ωστόσο, άλλες μαρτυρίες κάνουν λόγο για πολύ μεγαλύτερες απώλειες.

Ανάμεσα στους νεκρούς είναι ο αναρχικός Στάνιο Βάλεφ (διαφορετικό πρόσωπο από τον άλλο αναρχικό συμμετέχοντα στην απεργία – Στάνιο Βάτεφ), ο Κίριλ Ντζαβίζοφ και η Βέρα Βάλεβα.

Μετά τον αιματοβαμμένο ξεσηκωμό ξεκινούν δίκες κατά των συνδικαλιστών που συμμετείχαν στα γεγονότα. Μερικοί θα καταφέρουν να δραπετεύσουν από τη χώρα για να αποφύγουν την καταστολή. Παράλληλα, οι πολιτοφύλακες που άνοιξαν πυρ κατά των καπνεργατών, σπέρνοντας θάνατο, θα αθωωθούν όλοι. Ο Προύμοφ, ο οποίος διέταξε την πολιτοφυλακή να ανοίξει πυρ, ανταμείφθηκε με την προαγωγή του σε Υπουργό Γεωργίας. Ο δήμαρχος Μπαλκαντζίεφ θα βραβευθεί με το παράσημο της Πολιτικής Τιμής, ενώ ο επικεφαλής της πολιτοφυλακής της Φιλιππούπολης εξελέγη επικεφαλής του Κρατικού Μονοπωλίου Καπνού. Όσο για τον Γιούγκοφ και τον Νταμιάνοφ, αυτοί θα τιμωρηθούν λόγω έλλειψης ζήλου στην αντιπαράθεση με τους απεργούς και θα εκδιωχθούν από το Κόμμα.

Έτσι βλέπουμε για ακόμη μία φορά πώς σε αυτό το άκρως γραφειοκρατικό καθεστώς, το οποίο κρυβόταν πίσω από την ιδεολογία της λαϊκής εξουσίας, προχωρούσαν μπροστά τα πιο αδίστακτα και αιμοδιψή στοιχεία.

Κάπως έτσι τελειώνει η πρώτη απεργία-εξέγερση στην Ανατολική Ευρώπη μετά τον θάνατο του Στάλιν. Δεν θα είναι όμως η τελευταία καθώς έναν μήνα αργότερα οι εργάτες στην Ανατολική Γερμανία θα εξεγερθούν, ενώ το 1956 θα ξεσπάσει η μεγάλη Ουγγρική Επανάσταση.

Φωτογραφία κειμένου: Ο παραπάνω πίνακας δημιουργήθηκε από τον Βούλγαρο ζωγράφο Γκεόργκι Γιορντανόφ Μποζίλοφ, του οποίου το ψευδώνυμο ήταν «Σλόνα» – ο ελέφαντας. Τον ζωγράφισε το 1959. Φαίνεται πιθανό ότι ήταν μάρτυρας των γεγονότων της απεργίας των καπνεργατών της Φιλιππούπολης του 1953. Για να αποφύγει την κομμουνιστική λογοκρισία, είπε πως ο πίνακάς του αναφερόταν σε προηγούμενη απεργία καπνεργατών στα τέλη του 1939-1940 (επί του μοναρχοφασισμού δηλαδή). Αυτό ήταν ένα παράδειγμα «κωδικοποίησης» που χρησιμοποιούνταν από πολλούς καλλιτέχνες, συγγραφείς και μουσικούς της Ανατολικής Ευρώπης, κάτω από τη σιδερένια μπότα του σταλινισμού. Εν πάση περιπτώσει, λόγω της ακραίας λογοκρισίας που ασκούσε το βουλγαρικό καθεστώς, η απεργία της Φιλιππούπολης και η σφαγή που ακολούθησε ήταν γνωστές σε ελάχιστους. Όμως λόγω του κόλπου του, ο Μποζίλοφ κατάφερε να ξεγελάσει τις αρχές και ο πίνακάς του δόθηκε για έκθεση. Αργότερα θα εκτεθεί μέχρι και στην Πρώτη Διεθνή Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών στο Παρίσι.

Πηγές:

https://bnr.bg/plovdiv/post/101097888/pamet-za-plovdivskite-tutunorabotnici-opalchili-se-na-komunistite
http://www.168chasa.bg/article/2307824
http://toross.blog.bg/politika/2010/05/22/plovdiv-mai-1953-pyrvata-stachka-sreshtu-komunizma-v-iztochn.549706
http://bg.cultural-opposition.eu/registry/?type=masterpieces&lang=bg&listpage=2&letterFilter=P

*Το κείμενο και οι φωτογραφίες αναδημοσιεύονται από εδώ: https://www.aftoleksi.gr/2022/05/25/maios-1953-1i-ergatiki-apergia-exegersi-stin-anatoliki-eyropi-ton-thanato-stalin/?fbclid=IwAR1_O2hhdhlayZMU0RtmDt...lw-sU

image tobacco_workers_strike.jpg 0.06 Mb

This page has not been translated into 한국어 yet.

This page can be viewed in
English Italiano Català Ελληνικά Deutsch



History of anarchism

Fri 29 Mar, 06:19

browse text browse image

61z6jtrb0ml.jpg imageMalatesta’s Revolutionary Anarchism in British Exile Feb 28 08:50 by Wayne Price 2 comments

elisee_reclus.jpg imageΕ. Ρεκλύ: Ένας πρωτ&... Aug 20 21:58 by Αυτολεξεί 2 comments

lavirinthos.jpeg image«Ο Ντουρούτι στο λ&#... Aug 02 21:41 by Αργύρης Αργυριάδης 0 comments

1980.jpg imageΑπόπειρες αναρχι... Jul 03 12:58 by Αναρχικοί Αγ.Αναργύρων – Καματερού 1 comments

libertarian_press.jpg imageΒουλγαρία: Ο ελευ ... Jun 10 21:17 by Yavor Tarinski 2 comments

mongolia.jpg imageΑναρχικοί και ρι_... Jun 09 20:54 by V. Damier, K. Limanov 0 comments

edgard_leuenroth.jpg imageΟ Edgard Leuenroth και η απεργί^... Apr 13 21:34 by Dmitri (trans.) 1 comments

qt_cover.jpg imageSeeking the Anarchism of Love Apr 03 12:59 by Javier Sethness Castro 4 comments

postneno.jpg imageNeno Vasco por Neno Vasco: fragmentos autobiográficos de um anarquista Mar 21 01:34 by Thiago Lemos Silva 1 comments

pottier1.jpg imageΟ σοσιαλιστής πο_... Mar 20 16:41 by Π. Αργυριάδη
ς 0 comments

quico_sabate.jpg imageΣαμπατέ: Aντίστασ ... Mar 13 19:28 by Αργύρης Αργυριάδης 0 comments

waranarchyandgoats1015x1024.png imageLessons for Anarchists About the Ukraine War from Past Revolutions Jan 24 08:40 by Wayne Price 3 comments

parsons.png imageΗ Λούσι Πάρσονς Jan 20 19:00 by Γιάννης Βολιάτης 0 comments

ramon_acin_aquilue.jpg imageRamon Acin Aquilue - Μπακουνικός &#... Jan 01 17:35 by Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης 1 comments

fromrevolutionarysyndicalismtoanarchosyndicalismthebirthoftheinternationalworkersassociationiwainberlin1922arthurlehning12142022.jpg imageΣχόλια για την ισ ... Dec 25 06:43 by Tom Wetzel 1 comments

abel_paz.jpg image“Ταξίδι στο παρελ ... Dec 22 17:11 by Kουρσάλ 0 comments

Ο Κινέζος αναρχοκομμουνιστής Liu Shifu imageΑναρχισμός σε Malaya, Σ&#... Dec 03 17:00 by Vadim Damier, Kirill Limanov 3 comments

anarchism_usa.jpg imageΤο σχίσμα στον αν ... Nov 18 17:42 by Αργύρης Αργυριάδης 0 comments

anarchys_sun.png image«Ο Ήλιος της Αναρχ&#... Nov 14 16:48 by Αναρχικό Στέκι Φιλοσοφικής 0 comments

ww1.jpg imageKropotkin and War—Today Nov 13 06:05 by Wayne Price 6 comments

seminario_militante_historia_global_del_anarquismo.jpeg imageXVIII Seminario militante: Historia global del anarquismo Oct 23 08:47 by ViaLibre 3 comments

916965959_955959769947953945_947953945_964959957_960945960960959965769_964959965_953963960945957953954959965769_945957945961967953963956959965769.jpg imageΟ «παππούς» του ισπ&... Sep 09 20:48 by Dmitri (edit.) 0 comments

screenshot_20220728_at_184806_federacio769n_anarquista_rosario_far_rosario__instagram_photos_and_videos.png image19 de Julio: Cuando el pueblo se levanta, escribe la historia Jul 29 02:16 by Varias organizaciones anarquistas 66 comments

19_july.png imageJuly 19: When the people rise up, they write history Jul 29 02:10 by Various anarchist organisations 4 comments

fantin.jpg imageΟ Francesco Fantin Jul 27 21:33 by Tommy Lawson* 0 comments

encuentro_crata_revolucin_espaola_2022.jpeg imageEncuentro Ácrata: La Revolución Española en su música Jul 19 09:33 by ViaLibre 0 comments

bakunin_pic.jpg imageTaking the Mick: Bakunin in the 21st Century Jul 11 18:48 by LAMA 2 comments

963960945950959957964945962.jpg imageΣπάζοντας τις αλ`... Jul 08 21:12 by Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση 1 comments

ce769sar_orqui769n.jpg imageΈσωσε εκτοπισμέν... Jul 04 17:24 by Carlos Hernández* 1 comments

tobacco_workers.jpeg imageΜάιος 1953: Εργατική ^... May 30 21:45 by Yavor Tarinski* 0 comments

more >>
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]