user preferences

Upcoming Events

Iberia

No upcoming events.
iberia / history of anarchism / press release Tuesday July 20, 2021 11:28 byAWSM

Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) statement on the 85th Anniversary of the Spanish Revolution.

85 years ago today the working people of Spain defended themselves against a fascist-inspired military uprising. Despite lack of training and resources, in many areas they successfully beat back the right-wing forces. Following this, the masses organised themselves in a multitude of forms via their various organisations, including the Anarcho-Syndicalist Confederation of Labour (CNT) and the Iberian Anarchist Federation (FAI). Soon a major revolutionary social and economic experiment was undertaken. Factories were collectivised under workers control, with production improving quantitively and qualitatively in comparison to the previous capitalist system. Women began their economic and sexual liberation, free from the shackles of the Catholic Church. In rural areas, poor peasants took over the land they had worked for generations. This land had been in the hands of aristocrats and landlords who treated them like beasts of burden. In many places money was abolished and decision-making about production and distribution was decided by villagers themselves.

After three years of determined struggle, the revolution was defeated by a combination of factors. This included large scale attacks by the right-wing forces aided by fascist Italy and Nazi Germany, internal attacks from counter-revolutionary Communists, limited external support and tactical divisions within the revolutionary camp. Despite their ultimate defeat at the hands of their enemies, the working classes made huge gains and provided an example to following generations. They showed that ordinary people can be more than the tools of an exploitative ruling class, that they are very capable of organising democratically and collectively to achieve liberty.

We at Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) recognise that certain conditions today are different to those of the past. Things change, yet the basics of today’s capitalist system remain the same. Working people here and elsewhere across the world still suffer from the twin oppressions of capitalist and state control over us. We therefore salute the memory of the heroic working people of Spain in the historic struggle undertaken between 1936-1939. Their actions remain an important guide for us today.

No Pasaran! Pasaremos!

https://awsm.nz/?p=11151

Ιβηρική / Αναρχική Ιστορία / Ανακοίνωση Τύπου Monday July 19, 2021 20:06 byαναρχοκομ. οργανώσεις

Διεθνής αναρχική ανακοίνωση: 85 χρόνια από την Ισπανική Επανάσταση. Τα διδάγματα και το δίκαιο του αγώνα της.

Στις 19 Ιουλίου του 1936 η εργατική τάξη πέτυχε μια ιστορική νίκη ενόψει του στρατιωτικού πραξικοπήματος που ξεκινούσε κατά της κυβέρνησης και της Ισπανικής Δημοκρατίας. Το πραξικόπημα προέκυψε από τον κοινό σχεδιασμό του στρατού και της αστικής τάξης, έχαιρε της στήριξης όλων των αντιδραστικών τμημάτων της κοινωνίας (εκκλησία, Καρλιστές, Φαλλαγίτες, συντηρητικοί, γαιοκτήμονες, βιομήχανοι) και χρηματοδοτήθηκε από δεξιούς τραπεζίτες και από τη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι.

Απέναντι σε αυτό το καλά οργανωμένο σχέδιο ανατροπής της κυβέρνησης υπήρχαν μόνο μια χούφτα πιστοί στρατιωτικοί και λίγες αμφισβητήσιμες μονάδες δημόσιας τάξης. Ωστόσο, η εργατική τάξη συνειδητοποίησε πλέρια τον ιστορικό της ρόλο και η αντίστασή της ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Οι προλεταριακές μάζες κατέλαβαν ολόκληρες πόλεις όπως η Βαρκελώνη, η Μαδρίτη, η Χιχόν, το Σαν Σεμπαστιάν και η Βαλένθια.

Η ήττα αυτού του πραξικοπήματος οδήγησε σε έναν εμφύλιο πόλεμο πλήρους έκτασης, καθώς ο στρατός είχε επικρατήσει σε ορισμένες πόλεις και περιοχές (Ναβάρα, Καστίλλη, Σεβίλλη, Κόρδοβα, Κάντιθ και Γαλικία). Ο στρατός είχε στο πλευρό του τον αποικιακό στρατό της Αφρικής και επικουρούταν από τις φασιστικές δυνάμεις. Η νίκη του Φράνκο κατέστη εφικτή χάρη στη διεθνή βοήθεια. Παρ’ όλα αυτά, ο πόλεμος διήρκεσε συνολικά 33 μήνες.

Λόγω του πραξικοπήματος το δημοκρατικό κράτος κατέρρευσε. Η ώθηση των λαϊκών δυνάμεων ήταν τέτοια, ώστε η αντίσταση οδήγησε τελικά σε μια κοινωνική επανάσταση. Της επανάστασης αυτής ηγήθηκαν η Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας (CNT), η Ιβηρική Αναρχική Ομοσπονδία (FAI), οι Ελεύθερες Γυναίκες (Mujeres Libres), η Ελευθεριακή Νεολαία (FIJL) και σε μικρότερο βαθμό το Εργατικό Κόμμα Μαρξιστικής Ενοποίησης (POUM). Πρέπει να αναφερθεί, όμως, ότι η κοινωνική επανάσταση στην Ισπανία επηρέασε τις βάσεις όλων των κομμάτων, τα απλά μέλη των οποίων συμμετείχαν ενεργά στην επαναστατική διαδικασία.

Οι δυνάμεις των εργατών συγκρότησαν πολιτοφυλακές με τα όπλα που απαλλοτρίωσαν από τους στρατώνες. Η λαϊκή ώθηση απέρριψε τα στρατιωτικά τάγματα των φασιστών και δημιούργησε έναν ολόκληρο στρατό πολιτοφυλακών που χρηματοδοτούνταν ουσιαστικά από τα συνδικάτα, τις πολιτικές οργανώσεις και τις κοινότητες. Με την πάροδο του χρόνου η κεντρική κυβέρνηση δημιούργησε έναν Λαϊκό Στρατό με την ιδέα να επιτεθεί στον εχθρό με τα ίδια του τα όπλα. Ωστόσο, αυτός ο στρατός στόχευε να συντρίψει το επαναστατικό φρόνημα των πολιτοφυλακών, δηλαδή του πραγματικού ένοπλου λαού.

Η επανάσταση ξεκίνησε με την κολεκτιβοποίηση των επιχειρήσεων και της γης των ιδιοκτητών που έφυγαν στο εξωτερικό. Η εργατική τάξη κατέλαβε τα μέσα παραγωγής και τα έθεσε σε κίνηση χάρη στα συνδικάτα. Για αυτόν τον λόγο, μέσα σε λίγες εβδομάδες έγιναν πολλές απαλλοτριώσεις που οδήγησαν στην κολεκτιβοποίηση εργοστασίων και γαιών. Χάρη σε αυτήν την επανάσταση μια πολεμική βιομηχανία δημιουργήθηκε από το πουθενά. Αργότερα αυτά τα εγχειρήματα εργατικής αυτοδιαχείρισης ομαδοποιήθηκαν σε μια προσπάθεια κοινωνικοποίησης της οικονομίας, η οποία, όμως, δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί λόγω της κυβερνητικής αντίδρασης και της εμφάνισης αντεπαναστατικών δυνάμεων που την εμπόδισαν (ειδικά το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας / PCE). Εκατομμύρια άνθρωποι συμμετείχαν στην επαναστατική διαδικασία.

Παραδείγματα της λαϊκής οικοδόμησης της κοινωνικής επανάστασης είναι τα εξής: η αγροτική κολεκτιβοποίηση, μέσω της συλλογικής ανάκτησης ιδιοκτησίας και της κοινοτικής διαχείρισης της γης· οι κολεκτίβες βιομηχανιών και υπηρεσιών που βασίστηκαν στην αυτοδιαχείριση και στον εργατικό σχεδιασμό μέσω των συνδικαλιστικών ομοσπονδιών• η σχεδόν καθολική επιμόρφωση όλων των παιδιών και των νέων και η εφαρμογή μιας παιδαγωγικής που βασίστηκε στις αρχές του αναρχικού παιδαγωγού Φρανσίσκο Φερρέρ, της ορθολογικής και ελευθεριακής παιδείας• η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης (στέγαση, υγεία, βασικές υπηρεσίες) του πληθυσμού• η διακήρυξη και η διάδοση κανόνων που καθιέρωσαν τη συνεκπαίδευση στα σχολεία, την ελεύθερη άμβλωση, τις ελεύθερες ενώσεις κ.λπ.

Ο ιβηρικός αναρχισμός και ο αναρχοσυνδικαλισμός κατόρθωσαν να εφαρμόσουν για μήνες αυτές τις ιδέες και τις προτάσεις που επεξεργάστηκαν και για τις οποίες αγωνίστηκαν, οργανώθηκαν και υπέστησαν σκληρή καταστολή για πολλές δεκαετίες. Αυτό ακριβώς το παράδειγμα συνεπάγεται η δημιουργία της λαϊκής δύναμης.

Θέλουμε, επίσης, να θυμόμαστε ότι στις 19 Ιουλίου 2012 η Ροζάβα ανακήρυξε την αυτονομία της από το συριακό κράτος. Η κουρδική αυτονομία είναι επίσης μια επαναστατική διαδικασία, μια φλεγόμενη δάδα στη Μέση Ανατολή. Επί 6 χρόνια αγωνίστηκαν ακατάληπτα ενάντια στους ισλαμιστές της Αλ Νούσρα, το Ισλαμικό Κράτος (ISIS) και το τουρκικό κράτος. Η επανάσταση στη Ροζάβα κατάφερε, παράλληλα με την ένοπλη αντίσταση, να εδραιώσει έναν ελεύθερο χώρο στην καρδιά μιας περιοχής που μαστίζεται από καταπιεστικά και αυταρχικά καθεστώτα. Η αλληλεγγύη μας στην κοινωνική επανάσταση στη Ροζάβα είναι, λοιπόν, αμέριστη.

Η 19η Ιουλίου αντιπροσωπεύει τη νίκη ενός λαού ενάντια σε μια στρατιωτικοποιημένη και καλά προετοιμασμένη αντίδραση. Μας υπενθυμίζει ότι η νίκη είναι δυνατή, ότι η «ουτοπία» μπορεί να εφαρμοστεί. Εκτιμά τη δύναμή μας, όταν οργανωνόμαστε, για να νικήσουμε. Αντιπροσωπεύει, επίσης, τη διαρκή απειλή της ιμπεριαλιστικής και αντιδραστικής παρέμβασης από τις παγκόσμιες δυνάμεις, οι οποίες δεν πρόκειται να διστάσουν να συντρίψουν οποιαδήποτε επαναστατική μετασχηματιστική διαδικασία. Για αυτό, είναι απαραίτητη η διεθνιστική αλληλεγγύη και η επέκταση αυτών των επαναστατικών διαδικασιών σε άλλα μέρη.

Μερικά διδάγματα από την Ισπανική Επανάσταση

Αρχικά, θα πρέπει να επισημάνουμε την ανάγκη να βγουν στο προσκήνιο οι λαϊκές μάζες αλλά και να τονίσουμε τη σημασία διαδικασιών που προηγήθηκαν, προκειμένου να καταστεί δυνατή η οικοδόμηση αυτής της πρωταγωνιστικής κίνησης των μαζών. Η πρωταγωνιστική κίνηση των μαζών είναι η οικοδόμηση της λαϊκής δύναμης. Είναι εκείνη η κοινωνική συνθήκη όπου οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι παίρνουν στα χέρια τη διαχείριση όλων των κοινωνικών προβλημάτων και ζητημάτων, συμπεριλαμβανομένων του αγώνα για την αποτροπή του πραξικοπήματος του Φράνκο, και αναλαμβάνουν συλλογικά την επίλυσή τους.

Στη Βαρκελώνη, άρα και στην Καταλονία, οι άνθρωποι κέρδισαν τους δρόμους, κατέλαβαν τους στρατώνες και νίκησαν την αντίδραση, με οργανωμένο και προγραμματισμένο τρόπο, εφαρμόζοντας ένα υψηλό και σύνθετο επίπεδο άμεσης δράσης με τις επιτροπές άμυνας της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (CNT), κατατροπώνοντας το αντιδραστικό φασιστικό πραξικόπημα. Η συσσωρευμένη εμπειρία από τις οδομαχίες και τις ομάδες κρούσης εκφράστηκε σε όλο της το μεγαλείο στις 19 Ιουλίου. Η Βαρκελώνη και η Καταλονία ήταν στα χέρια της καταλανικής εργατικής τάξης και των αγροτών.

Στη Βαρκελώνη και στην Καταλονία εγκαινιάστηκε ένα είδος δυαδικής εξουσίας. Από τη μία ήταν η καταλανική κυβέρνηση (Generalidad) ως κρατική εξουσία. Από την άλλη η Επιτροπή Αντιφασιστικών Πολιτοφυλακών και οι κολεκτίβες, οι οποίες κατάφεραν να κολεκτιβοποιήσουν πρακτικά ολόκληρη την οικονομία, όπως είχε αποφασιστεί στο συνέδριο της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (CNT) στη Σαραγόσα. Έχοντας στο χέρι τους την κοινωνική δύναμη και τη νίκη, η Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας (CNT) και οι ομάδες δράσης της Ιβηρικής Αναρχικής Ομοσπονδίας (FAI) επέτρεψαν τη διατήρηση κρατικών φορέων, οι οποίοι αργότερα θα στρέφονταν ενάντια στην επανάσταση, και έθεσαν όλες τις κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις σε ισότιμη θέση στο Συμβούλιο Αντιφασιστικών Πολιτοφυλακών . Δεν υπήρχε καμία επιθυμία να επιβληθεί η αναρχική δικτατορία, αλλά από την άλλη πλευρά, η πόρτα άνοιξε για τους ελιγμούς του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας (PCE) και την επέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης μέσω αυτού.

Με βάση αυτά τα δεδομένα μπορούμε να κάνουμε δυο επισημάνσεις. Πρώτον, μέσα σε αυτή τη συνθήκη ενισχύθηκαν οι δυνάμεις που δεν τάσσονταν υπέρ μιας επαναστατικής διαδικασίας, αλλά υπέρ της διατήρησης της Δημοκρατίας ως μορφής διακυβέρνησης. Δεύτερον, η νίκη έδωσε ένα μεγαλύτερο περιθώριο, για να προχωρήσει ο σχηματισμός των λαϊκών οργανώσεων που θα αντικαθιστούσαν εντελώς το κράτος και θα επέτρεπαν τη δοκιμή νέων μορφών αυτοδιαχείρισης και φεντεραλισμού σε προηγμένο βαθμό.

Προς επίρρωση της πρώτης πτυχής μπορούμε να επισημάνουμε τις ένοπλες αντιπαραθέσεις στο τηλεφωνικό κέντρο της Βαρκελώνης το 1937 με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (PCE) και τις συνεχείς εκτελέσεις αριστερών μαχητών που δεν ήταν μέλη του συγκεκριμένου κόμματός. Και ως προς τη δεύτερη πτυχή, η Καταλονία ήταν το τελευταίο προπύργιο που έπεσε στα χέρια του φρανκισμού. Συνεπώς, το σύνθημα «πόλεμος και επανάσταση ταυτόχρονα» που προπαγάνδιζαν οι αναρχικοί ήταν σωστό.

Και εδώ έρχεται το κεντρικό ζήτημα που έπρεπε να αντιμετωπίσει ο ισπανικός αναρχισμός στα μέσα της επανάστασης: ένταξη στην κυβέρνηση της Δημοκρατίας. Μπορεί κανείς να εξετάσει τη σοφία ή όχι αυτής της απόφασης, η οποία παραβιάζει τις αρχές της ιδεολογίας μας, αλλά πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι οι αναρχικοί λειτουργούσαν υπό αντίξοες συνθήκες από πολλές απόψεις (έλλειψη οπλισμού, έλλειψη διεθνούς υποστήριξης) και εν μέσω μιας εντελώς άνευ προηγουμένου κατάστασης, όπου η δύναμη των αναρχικών οργανώσεων διέφερε σε διαφορετικές περιοχές της ισπανικής επικράτειας.

Το κύριο μειονέκτημα του ισπανικού αναρχισμού σε αυτόν τον τομέα ήταν η έλλειψη μιας πολιτικής οργάνωσης που να είχε τη δική της στρατηγική και τις δικές της προτάσεις για μια τέτοια άνευ προηγουμένου και δύσκολη κατάσταση και η οποία δε συνδέθηκε με τις στρατηγικές άλλων πολιτικών δυνάμεων. Αναμφίβολα πολλά έπρεπε να συμφωνηθούν, αλλά είναι πάντα προτιμότερο να κάνουμε κάτι σύμφωνα με τη δική μας προσέγγιση και με τις δικές μας δυνάμεις.

Το γεγονός ότι ο αναρχισμός δεν ήταν επαρκώς πολιτικά οργανωμένος στην Ισπανία είχε αντίκτυπο ακόμη και στον τομέα του πολέμου και της άμεσης δράσης, καθώς άλλες μορφές οργάνωσης των πολιτοφυλακών και πιο περίπλοκα επίπεδα θα μπορούσαν να διερευνηθούν σε αυτό το επίπεδο (στην πραγματικότητα υπήρχαν αρκετές προτάσεις υπό αυτήν την έννοια), χωρίς να προκύψει μια κρατικού τύπου διολίσθηση στον μιλιταρισμό, η οποία εν τέλει παρέδωσε τις πολιτοφυλακές στον έλεγχο του κράτους (και σε όποιον έλεγχε την κυβέρνηση, με το αυξανόμενο βάρος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας / PCE) και στη Σοβιετική Ένωση στην πραγματικότητα.

Είναι πολύ μακριά από τις βλέψεις μας να πούμε τι έπρεπε να γίνει. Τότε οι άνδρες και οι γυναίκες του λαού, οι αδελφοί και οι αδελφές μας στις ιδέες, πολέμησαν και έδωσαν τη ζωή τους, αντιμετωπίζοντας το φασισμό με τεράστιο θάρρος. Η επαναστατική διαδικασία ήταν το προϊόν της συσσώρευσης αγώνων του ισπανικού λαού πριν από το 1936, η οποία περιελάμβανε απελάσεις και φυλακίσεις, αλλά και την ατμόσφαιρα συζήτησης και δράσης που περιέβαλε την εργατική τάξη και τα διαφορετικά επίπεδα άμεσης δράσης που αναπτύχθηκαν σε καθημερινά βάση. Ομάδες όπως οι “Los Solidarios” βρίσκονταν στη Λατινική Αμερική, χρηματοδοτώντας με απαλλοτριώσεις αυτήν τη διαδικασία που κυοφορούταν επί χρόνια. Σε αυτήν τη διαδικασία η ύπαρξη μιας αναρχικής πολιτικής οργάνωσης θα παρείχε έναν σαφή προσανατολισμό σε όλα τα επίπεδα του αγώνα και θα επέτρεπε οι συζητήσεις εντός του αναρχικού κινήματος να εξελίσσονταν με διαφορετικό τρόπο. Και εκτός αυτού, ο αναρχισμός δεν ήταν η μόνη υπάρχουσα δύναμη. Άλλες δυνάμεις βρισκόντουσαν, επίσης, στο παιχνίδι και είχαν τα δικά τους πολιτικά σχέδια και τους συμμάχους τους.

Για εμάς η πολιτική οργάνωση είναι καθοριστική, ειδικά σε μια διαδικασία αλλαγής. Η οργάνωσή μας δεν είναι πρωτοπορία, δεν προχωρά μπροστά από τους καταπιεσμένους, για να τους καθοδηγεί. Αντιθέτως, είναι ένας μικρός κινητήρας που ωθεί τις λαϊκές οργανώσεις, βοηθά και ωθεί τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους, για να γίνουν οι κτίστες του μέλλοντός τους και πορεύεται μαζί με τους, με τα προβλήματα και τους περιορισμούς τους, αλλά και με μαζί με τη δημιουργική δυνατότητα αυτών των ανθρώπων.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι πολιτικά οργανωμένοι αναρχικοί μιλούμε για μια άνευ προηγουμένου σύλληψη της εξουσίας. Αντιλαμβανόμαστε την εξουσία ως την ικανότητα του λαού για δράση και γι’ αυτό μιλάμε για Λαϊκή Εξουσία ή άλλες έννοιες που εκφράζουν την ίδια ιδέα ότι οι άνθρωποι πρέπει να οικοδομήσουν την επαναστατική διαδικασία και την ελευθεριακή κομμουνιστική κοινωνία που επιθυμούμε. Αυτή η έννοια δεν έχει καμία σχέση με την κρατική εξουσία. Αντίθετα, αναφέρεται στη δυνατότητα των από τα κάτω να καταστρέψουν το κράτος και να αντικαταστήσουν την καπιταλιστική κοινωνία με μία καινούρια κοινωνική τάξη πραγμάτων.

Η πολιτική οργάνωση, η λαϊκή εξουσία και η πεποίθηση ότι μια ελευθεριακή κοινωνία δεν πρόκειται να δημιουργηθεί εν μία νυκτί μετά την επανάσταση, αλλά έπειτα από μια διαδικασία μετάβασης όπου διάφορες δυνάμεις θα συνεχίσουν να πιέζουν για το δικό τους εγχείρημα και όπου οι αναρχικοί πρέπει να έχουν την ικανότητα και τη δύναμη να ενοποιήσουν τις προτάσεις τους, κρίνουμε πως είναι βασικά στοιχεία μιας επαναστατικής διαδικασίας με σαφή αναρχικό και αντιεξουσιαστικό προσανατολισμό.

Πιστεύουμε, με κάθε σεμνότητα, ότι αυτά μπορεί να είναι μερικά από τα συμπεράσματα που έχει διδάξει στους οργανωμένους αναρχικούς η Ισπανική Επανάσταση. Με την Ισπανική Επανάσταση υλοποιήθηκε η οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, έστω μερικώς, που διήρκεσε μέχρι το 1939. Πρόκειται για τους ανθρώπους που συνήθισαν να ζουν σε συνθήκες κοινωνικοποιημένης οικονομικής ζωής και αυτοδιαχείρισης, καταργώντας μέχρι και το χρήμα, ενώ παράλληλα κρατούσαν το πολεμικό μέτωπο.

Πρέπει να τονίσουμε ότι πολλοί από τους επιζώντες συντρόφους που κατέφυγαν στη Γαλλία και ήταν κλειδωμένοι σε πραγματικά στρατόπεδα συγκέντρωσης συμμετείχαν ενεργά στον αγώνα κατά της ναζιστικής κατοχής στη γαλλική επικράτεια, ενώ οι Ισπανοί αναρχικοί μαχητές ήταν οι πρώτοι που μπήκαν στο απελευθερωμένο Παρίσι.

Η κληρονομιά της Ισπανικής Επανάστασης δεν είναι ένα νεκρό παρελθόν, είναι μέρος της ιστορίας και του αγώνα των από τα κάτω, των διαδικασιών χειραφέτησης στις οποίες πρωταγωνίστησε η τάξη μας και των επιθυμιών για ένα διαφορετικό αύριο που αμφισβητείται μέχρι σήμερα. Στην Ισπανία μερικά από όλα αυτά υλοποιήθηκαν. Πρόκειται για μια συγκεκριμένη εμπειρία την οποία οι καταπιεσμένοι όλου του κόσμου πρέπει να μελετήσουν και να διδαχθούν από αυτήν, να βγάλουν συμπεράσματα, να δουν τους περιορισμούς που υπήρχαν και να λάβουν υπόψη τη δημιουργική δυνατότητα των ανθρώπων σε επαναστατικές συνθήκες.

Καλούμε τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους από κάθε γωνιά της γης να συνεχίσουμε αυτήν την κληρονομιά, αυτό το έργο και να αξιοποιήσουμε την εμπειρία και τα διδάγματα αυτής της λαμπρής επαναστατικής διαδικασίας στους καθημερινούς μας κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.

Ζήτω τα 85 χρόνια από την Ισπανική Επανάσταση!

Η νίκη θα έρθει από τα κάτω!

Ζήτω η κοινωνική επανάσταση!

Είμαστε στο πλευρό όσων αγωνίζονται!

Embat, organitzacio libertaria de Catalunya – Καταλονία
Federación Anarquista Uruguaya (FAU) – Ουρουγουάη
Αναρχική Ομοσπονδία – Ελλάδα
Libertäre Aktion – Ελβετία
Federación Anarquista de Rosario (FAR) – Αργεντινή
Die Plattform – Anarchakommunistische Organisation – Γερμανία
ZACF (Zabalaza Anarchist Communist Front) – Νότια Αφρική
Organización Anarquista de Córdoba (OAC) -Αργεντινή
AWSM (Aotearoa Workers Solidarity Movement) – Νέα Ζηλανδία
Grupo Libertario Vía Libre – Κολομβία
Coordenacao Anarquista Brasilera (CAB) – Βραζιλία
Organisation Socialiste Libertaire (OSL) – Ελβετία
Federación Anarquista Santiago (FAS) – Χιλή
Organización Anarquista de Tucumán (OAT) – Αργεντινή
Alternativa Libertaria/ Federazione dei Comunisti Anarchici (AL/FdCA) – Ιταλία

iberia / lotte sindacali / recensione Tuesday June 15, 2021 06:13 byLucio Di Stefano

Recensione del romanzo storico dedicato alle lotte sindacali a Barcellona: "1907 di Fulvio Caporale

Il romanzo storico ha una forza sorprendente, perché ancora oggi trascina milioni di lettori in storie che hanno un fascino antico e che molti magari hanno solo sfiorato a scuola ma ritrovano nel romanzo, nella narrazione di una vicenda inventata all’interno di un contesto realmente accaduto. Ovviamente si tratta sempre di un’idea, la quale spinta da una narrazione avvincente fa breccia nella mente e nel cuore del lettore. Nel libro “1907” di Fulvio Caporale, Edizioni Montag, c’è un’idea importante: l’amicizia e l’amore di tre personaggi influenzano la Storia, gli ideali, la politica, la lotta sindacale e i tremendi abusi del potere economico che distruggono ogni speranza senza lasciare traccia e ricordo delle loro vittime. Tre personaggi determinati a realizzare i loro sogni e i loro progetti si incontrano proprio a causa delle circostanze storiche che stanno forgiando Barcellona, una città dinamica dove l’industria, il capitalismo e l’imprenditoria stanno avendo un successo insperato travolgendo diritti dei lavoratori e impiegando donne, uomini e bambini in un inferno di lavoro senza speranze e prospettive. Tutti e tre i personaggi, Luca, Pablo e Luna vogliono sconfiggere quelle ingiustizie ma ognuno di loro lo fa seguendo il proprio carattere, la propria intelligenza e soprattutto il proprio cuore. E in questo modo la Storia entra nelle vite delle persone, trasformando il loro destino.
In “1907”, un romanzo breve di 75 pagine, accadono molte cose e gli eventi si susseguono rapidamente, trasformando le vite delle persone in virtù delle loro scelte.
In questo il romanzo storico diventa una forma appassionante di lettura in cui il contesto modella i personaggi e la visione gli ideali i caratteri dei protagonisti cambiano il sapore della Storia e delle storie.
Francesco Massa

“1907” di Fulvio Caporale.
Pubblicato dalle edizioni Montag.
Anno 2021
Pag. 75
Prezzo 13,00 euro

iberia / history of anarchism / review Sunday March 28, 2021 12:25 byLAMA

A book review of an anthology of writings about the Catalan Anarchist Salvador Puig Antich.

Salvador Puig Antich
Collected Writings on Repression and Resistance in Franco’s Spain
Ricard de Vargas Golarons (Editor); Peter Gelderloos (Translator/Contributor)

Publisher: AK Press
Format: Book
Binding: pb
Pages: 180
Released: January 19, 2021
ISBN-13: 9781849354011

Who was Salvador Puig Antich? If your only language is English, you probably don’t know the answer. On the Iberian peninsula, he is a symbolic figure from the time when Spain was due to transition from a decrepit dictatorship to the current system. He was an anarchist who participated in armed actions in opposition to the Franco regime, was imprisoned, and then garroted for it.

AK Press has published a collection of translated writings about his life and society of the time. It is a varied assortment, both in terms of its contributors, their respective areas of focus, and sometimes conflicting perspectives. This complexity seems to fit the subject matter. It was a time where on the surface things appeared stuck in a reactionary time-warp. Franco’s regime had existed for decades, with few developments in large parts of life, for example, education was under the control of a backward-looking Catholic Church. Yet under this veneer, oppositional movements engaged in a spectrum of actions, based on a range of theories and ideologies. There is an important reminder in this to those not living under formal political dictatorships. That is, we should try to escape unconsciously slipping into accepting the self-description of the regime as immutable and fully in control of things. Totalitarianism is an aspiration of many dictators but is rarely achieved.

The collection has an extremely valuable contribution near the start from translator Peter Gelderloos. He provides the big picture context for what happened from the revolution of May 1936 to 1977 when the first election in over 40 years took place. Arguably it’s just about possible to provide a neutral chronological narrative of these events. Though even then, the choice of relevant incidents has its own implicit significance. However, Gelderloos quite rightly avoids pretending to be dispassionate. Instead, his preference is for a subjective look at events and personnel. This is evident in explicit judgments on the actions of the main agents in the episodes he outlines. For example, in regards to the collaboration of members of the Anarcho-Syndicalist union the CNT with the state in ‘36 he says: “The CNT, after destroying the government, would have had to abolish itself…this was the key mistake: the CNT did not have to take over all of society, it simply had to destroy the government and step aside, getting out of the way of collectivizations and the new forms of organisation that were already being created spontaneously by the lower classes” (pp.11-12). This brutally honest analysis is a welcome aspect of the chapter.

Gelderloos goes on to describe the often tenuous level and heterogeneous nature of resistance to Franco. By the late 50s’ “The rupture in the continuity of struggle was almost complete” (p.20) yet as he notes “…anarchism springs eternal” (p.21) so that “Throughout the 1960s, workplace and neighbourhood struggles grew in Spain…” (ibid). This ranged from the distribution of illegal leaflets to wildcat strikes. The latter were sometimes through formal workers’ organisations, others informal, with many involving tens of thousands of working people. Gelderloos notes that Left historiography often drifts into favouring the most famous formal groups. Instead, he calls on us to note the actions of the millions of ordinary people and revolutionaries who “…demand not just crumbs but the whole fucking bakery” (p.26). Salvador Puig Antich was one of the latter.

Gelderloos ends the chapter by referring the reader to a Glossary at the end of the anthology. This is a wise suggestion. Adequately appreciating the complexity of the period Salvador operated in would be hard to navigate for many without some explanation of the plethora of organisational acronyms that crop up (CCOO, ETA, FAC, GAC, GOA, MIL, OLLA, etc.). Likewise, some words of Catalan (passeig, placa) are left untranslated in the body of the text but can be found in the Glossary. In addition, about a third of the way through are two chapters offering chronologies. One chronicles Salvador’s fleeting, meteoric life of action. The other sketches the uprisings by workers during the last decade and a half of the dictatorship. There are also photos and copies of leaflets. Their inclusion adds a definite flavour of the period and location.

A comrade of Salvador’s named Jean-Marc provides a chapter that describes the activities of his friend from first-hand experience. It is broken into short, numbered episodes and stylistically veers between straight-forward descriptions “We were traveling at 100 kilometers an hour on a highway” (p.35) to more poetic flourishes “Miserable colonies where proletarians scraped by. Behind walls leprous and mute” (ibid). One contribution Jean-Marc makes is an explanation of Salvador’s nom de guerre ‘The Doctor’. It wasn’t based on an arrogant self-image. It was suggested by comrades due to his rudimentary medical experience while doing military service. Another close comrade Felipe shares his personal experiences of working together. An important element of his contribution is to defend their actions, since “The Catalan bourgeoisie, the clandestine parties of Marxist obedience, the Franco regime, they all came to an agreement and declared us the gangsters of Barcelona” (p.55).

There is a brief chapter relating the last few hours of Salvador’s life as told by visiting siblings. One insight here is that even in the bowels of a prison run by a dictatorship, there were brutal guards but also humane individuals. Again, no dictatorship can completely capture the minds of everyone, even among those conducting its worst roles. There is a similar piece where they describe their attempts to keep their brother’s memory alive. The details of the court case (an evident travesty of ‘law’) are outlined. Likewise the frustrations of dealing with the post-dictatorial legal system. There is a mix of bitterness, indignation, and ongoing defiance that comes through. Anything less would be a travesty itself.

Mid-way through is a lengthy offering by Ricard de Vargas Golarons. He was a member of the same group as Salvador, the MIL (Movimiento Iberico de Liberacion). He makes this section especially worthwhile by his discussion of its politics and activities from a participant’s perspective. It is one tempered by the passage of decades. He makes it clear that the ideological positions of the MIL “…were highly flexible and we distributed materials from very different tendencies, only requiring that they reinforced the practices of self-organisation, autogestion, and workers autonomy” (p.124).
He is impressively honest about the mistakes of the movement. In an example that many groups today would benefit from recognising, he notes “The vast majority [of people] could not even understand our pamphlets. When we distributed them, many copies ended up in the trash.” (pp. 137-138). In regards to Salvador Puig Antich, his old comrade goes to his defense against post-mortem hagiography. He notes that Salvador was a genuine revolutionary who would be indignant at poetry about him devoid of acknowledgment of his politics. He also attacks attempts to make Salvador into a Catalan nationalist. Rather, as an anarchist his goal “…was never to achieve an interclassist Catalan state” rather he and his associates were “…dedicated to the social struggle and the workers’ struggle” (p. 155).

Another segment that meshes well with the previously mentioned one is written by Sergi Roses Cordovilla. It fits in well because it frankly acknowledges theoretical and organisational muddles and personality clashes within the MIL. Salvador played a principal role in trying to forge a way out of these problems. As phrased here “…Puigh Antich was a far cry from the simple driver during the bank robberies or, worse yet, the “poor boy” he is often portrayed as.” (p. 182). Instead, he is better seen as “…a conscious revolutionary trying to act consistently with his political beliefs and with a full comprehension of the unity of revolutionary theory and practice.” (ibid).

Rounding off the anthology is a short chapter compiling personal correspondence by Salvador and another of his political writings. The letters are a combination of quotidian information and expressions of the writer’s emotional state of mind. He can make simple declarative statements which touch on his political actions such as “…I take full responsibility for everything they accuse me of, but I don’t feel guilty of anything” (p.208). In other passages, though writing prose he sounds passionately poetic “Beneath a clear blue sky, where a timid cloud, feeling alone, dissipates, the sun pumps through my veins. I feel strong, hot. Hungry lips caressing the sun, my love grows stronger…” (p.211). It is tempting to draw conclusions from these missives but it’s probably wiser not to. They are few in number, and it isn’t clear if they are a representative sample of his extant letters.

Salvador and the rest of the MIL read theoretical political books and were conversant with the distinctions between strands of thought such as Council Communism, Leninism, and Anarchism. However, they appear to have made no substantial or original contribution to theory. Since they were not academics at a university or a think tank, this is not surprising. They were activists engaged in armed agitation. Not only is this point not a fault, but it is also a defense of the MIL in a sense. It is enough to read Salvador’s output and the thought he injects into issues from a clearly politically informed standpoint, to put the lie to the idea he was merely a gangster or nationalist. It also disabuses anyone of the concept that he suffered from the kind of romanticism that sometimes attaches itself to revolutionary work when it goes beyond theory. It wasn’t nihilistic activism for its own sake. Salvador was an informed anarchist. His actions were guided by that fact and he wrestled with the realities of what theory meant in practice.

This book fills a historiographical and biographical gap in the knowledge of Anglophones about the political situation in a portion of the Iberian peninsula during the post-civil war period. That makes it a valuable tome in itself. However, its subject matter may not immediately appeal to all potential readers. If you aren’t interested specifically in that part of the world or the politics of the 60s’-70s’ you could avoid this work altogether. That would be a missed opportunity since the life and deeds of Salvador Puig Antich provide universal insights and lessons for today.

Ιβηρική / Λαϊκοί Αγώνες / Ανακοίνωση Τύπου Sunday February 21, 2021 19:26 byEmbat

Απαιτούμε την απελευθέρωση του Πάμπλο Χασέλ και όλων των πολιτικών κρατούμενων. Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων, τη διάλυση της BRIMO [2], την πτώση της μοναρχίας και του φασιστικού κράτους. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε κάτι άλλο.

Ο βασιλιάς είναι γυμνός. Η αυταρχική στροφή του κράτους. | Ανακοίνωση για τον Πάμπλο Χασέλ.

Μετά τη φυλάκιση του ράπερ Πάμπλο Χασέλ για ένα τραγούδι του κατά της μοναρχίας, μετά τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων ενάντια στη φυλάκισή του, μετά την εντελώς ατιμώρητη διαδήλωση των νεοναζί στη Μαδρίτη προς τιμήν της Κυανής Μεραρχίας (σώμα εθελοντών φασιστών της φρανκικής Ισπανίας στους κόλπους της Βέρμαχτ κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο), έπειτα από την αχαλίνωτη δράση της αστυνομίας στο Λιναρές της Ανδαλουσίας, έπειτα από την πολύμηνη απαγόρευση κυκλοφορίας το βράδυ, ενώ κάθε πρωί πηγαίνουμε για δουλειά σε γεμάτα λεωφορεία και τρένα, παστωμένοι σαν τα ψάρια ή ακόμα και μετά από τη βιασύνη τους να ξαναβάλουν στη φυλακή τους φυλακισμένους “Procés” [1] μετά τα δυσμενή αποτελέσματα για το καθεστώς στις καταλανικές εκλογές, εμείς βιώνουμε μια νέα τροπή των γεγονότων στο ισπανικό κράτος.

Τα παραπάνω, όπως και άλλα πολλά, σχετίζονται με τη λεγόμενη «δημοκρατική ομαλότητα», ή μάλλον την απουσία της. Όπως ανέφερε ο ίδιος ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης – ο ίδιος που παρήγγειλε στον Πάμπλο Χασέλ το τραγούδι και στη συνέχεια δεν ήθελε να μάθει τίποτα για τις νομικές του επιπτώσεις – η Ισπανία είναι μια ισχνού χαρακτήρα δημοκρατία. Με βάση τα παραπάνω, κινούμαστε προς σύγκλιση όχι με τις πιο προηγμένες χώρες της Βόρειας Ευρώπης, αλλά με τις χώρες της Ανατολής.

Σε λιγότερο από μία εβδομάδα οι αντιφάσεις του ισπανικού κράτους έχουν γίνει εμφανείς. Η μεγαλύτερη απ’ όλες τις αντιφάσεις είναι ότι υπάρχει μια κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι είναι αριστερή και προοδευτική, αλλά κάθε μέρα λαμβάνουμε πληροφορίες για το αντίθετο. Για παράδειγμα, η έλλειψη απόφασης ή βούλησης να προστατευθούν όσοι βρίσκονται στη βάση της κοινωνικής και παραγωγικής πυραμίδας, ενώ υποτάσσονται στους από τα πάνω, ή ο κυνισμός τους, όταν υπερασπίζονται ότι δε συμβαίνει τίποτα, όταν υπογράφονται φρανκικές ανακοινώσεις στον στρατό. Καθίσταται σαφές ξανά και ξανά πως η κυβέρνηση δεν έχει καμία εξουσία. Ποιος έχει τότε; Είναι ένα βαθύ κράτος που ελέγχει τους αγωγούς. Και από εκεί ελέγχει όλους τους άλλους μοχλούς: τον στρατό, το δικαστικό σώμα, τα μέσα ενημέρωσης, τις μεγάλες επιχειρήσεις, τους πολιτικούς και την αστυνομία. Και, φυσικά, τη μοναρχία. Αυτή δε λείπει.

Το πρόβλημα δεν είναι ο Πάμπλο Χασέλ. Είναι απλώς ένα απότοκο του προβλήματος. Ο πραγματικός “ελέφαντας στο δωμάτιο” είναι ότι το ισπανικό κράτος βρίσκεται στα χέρια αυτού του βαθέως κράτους που διέπεται από τις ίδιες αντιδραστικές ιδέες του φρανκισμού. Το κράτος είναι φρανκικό με δημοκρατικό προσωπείο. Και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει ούτε από το PSOE (Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα), ούτε από τους Podemos, ανεξάρτητα από το πόσες κυβερνητικές θητείες μπορεί να έχουν.

Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ισπανία σημαίνει ότι το “κοπάδι των προβάτων” κάπως έχει ξεφύγει από τον έλεγχο και είναι καιρός να επιστρατευτούν τα “σκυλιά”. Το καταλανικό εθνικό ζήτημα της τελευταίας δεκαετίας προκάλεσε τη σταδιακή εμφάνιση αυτού του νέου πολιτικού παράγοντα που κυριαρχεί στη χώρα, το δικαστικό σώμα. Αυτός ο παράγοντας είναι υπεύθυνος να νομοθετεί, να εκφράζει τη γνώμη του και να καθορίζει σαφώς την πολιτική ατζέντα του κράτους. Αυτός ο παράγοντας τροφοδοτείται από τον βομβαρδισμό των μέσων ενημέρωσης με ορισμένα θέματα, προκειμένου να “διαπαιδαγωγήσει” τον λαό. Το κάνουν, για παράδειγμα, όταν μιλούν για “χαμένα” αντί για ακρωτηριασμένα μάτια, όταν δεν μιλούν για τη βία που ασκείται από το κράτος μέσω της αστυνομίας ή όταν εκτρέπουν την προσοχή από τη ρίζα του προβλήματος θέτοντας έναν στρεβλό ορισμό πολιτικής αγωγής στο επίκεντρο της συζήτησης. Τα θεσμικά όργανα τροφοδοτούν, επίσης, αυτόν τον βομβαρδισμό προτείνοντας επειγόντως μια μεταρρύθμιση του ποινικού κώδικα, που θα μπορούσε να είχε γίνει πριν από μήνες, την κατάργηση του νόμου της λογοκρισίας και τη χορήγηση αμνηστίας στον Πάμπλο Χασέλ. Αυτές οι προτάσεις, παρότι κατατίθενται ιδιαίτερα καθυστερημένα, αποτελούν απλώς πρόσκαιρα μπαλώματα και όχι ριζικές και ουσιαστικές λύσεις.

Το συνολικό ζήτημα αποκαλύφθηκε καλά το φθινόπωρο του 2019 με την απόφαση του δημοψηφίσματος. Τώρα γίνεται πιο ξεκάθαρο. Το ισπανικό δικαστικό σώμα δεν ενδιαφέρεται για το νόμο, αλλά για την επιβολή ενός τρόπου ζωής που να συνάδει με τις αξίες τους. Δεν υπάρχει χώρος για οτιδήποτε άλλο.

Το να μην αντιληφθούμε ότι, για να προχωρήσουμε μπροστά, πρέπει να τα αποκαλύψουμε όλα αυτά, σημαίνει πως θα συνεχίσουμε να παίζουμε το παιχνίδι του μετα-φρανκικού κράτους. Η καταλανική πολιτική βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση. Καταλαβαίνουν πώς λειτουργεί το κράτος, αλλά τότε ζητούν τάξη. Δε θέλουν να καούν ολοσχερώς οι στρατώνες του. Ας γίνονται διαμαρτυρίες, αλλά να είναι ειρηνικές. Ανεκτός ο φεμινισμός, αλλά χωρίς να χάσουμε προνόμια. Οκ με τον θυμό, αλλά να είναι συγκρατημένος. Φωνάξτε τέσσερα συνθήματα και μετά πάτε στα σπίτια σας. Όσοι συντάσσονται με αυτήν τη λογική δε σκοπεύουν να αλλάξουν τίποτα. Απλώς επιθυμούν να συμμετάσχουν στη διεύθυνση της υπάρχουσας κατάστασης. Το να μην κάνεις τίποτα, όπως θα επιθυμούσαν οι αριστεροί πολιτικοί ή οι καταλανιστές, σημαίνει να επιτρέψεις σε καταστάσεις όπως αυτές να κανονικοποιηθούν και να οξυνθούν.

Ο θυμός και η αγανάκτηση εμφανίζονται ως μεμονωμένα ξεσπάσματα. Όταν αποτελούν κοινό κτήμα του λαού και εξωτερικεύονται, δεν απαιτείται κανένα πολιτικό μανιφέστο. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα καμένο εμπορευματοκιβώτιο και τότε χιλιάδες άνθρωποι – όχι μόνο στην Καταλονία αλλά και σε όλη τη χώρα – θα λάβουν το μήνυμα. Οι νέοι καταλαβαίνουν ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτήν την πραγματικότητα. Οι νέες γυναίκες δεν δέχονται πια να μένουν στην οπισθοφυλακή. Όχι μόνο για τον Πάμπλο Χασέλ, αλλά και για το μέλλον μας ως ελεύθεροι άνθρωποι.

Πρέπει, λοιπόν, να αναδείξουμε τα μηνύματα που διαδίδονται αυτές τις μέρες, διότι διαβρώνουν την αξιοπιστία του κράτους. To πιο σημαντικό μήνυμα είναι η υπεράσπιση των ελευθεριών στους δρόμους με κάθε αναγκαίο μέσο. Οι καλύτεροι από τους ανθρώπους μας κινδυνεύουν κάθε βράδυ. Είναι απαραίτητο, ως κοινωνία, να τους παρέχουμε όλη μας την υποστήριξη αυτές τις μέρες, αλλά και σε αυτές που θα έρθουν. Είναι απαραίτητο να δείξουμε την αλληλεγγύη μας σε όσους και όσες συνελήφθησαν και τραυματίστηκαν.

Απαιτούμε την απελευθέρωση του Πάμπλο Χασέλ και όλων των πολιτικών κρατούμενων. Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων, τη διάλυση της BRIMO [2], την πτώση της μοναρχίας και του φασιστικού κράτους. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε κάτι άλλο.

Embat (ελευθεριακή οργάνωση της Καταλονίας)

18 Φεβρουαρίου 2021

[1] Οι κρατούμενοι «Procés» είναι κρατούμενοι που φυλακίστηκαν λόγω της φερόμενης εμπλοκή τους στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Καταλονίας.
[2] Η BRIMO είναι κινητή μονάδα. Έτσι ονομάζονται τα ΜΑΤ της καταλανικής αστυνομίας (Mossos d’Esquadra).

*Μετάφραση: alerta.gr

This page has not been translated into 한국어 yet.

This page can be viewed in
English Italiano Català Ελληνικά Deutsch



Iberia

Fri 29 Mar, 19:40

browse text browse image

lavirinthos.jpeg image«Ο Ντουρούτι στο λ&#... Aug 02 21:41 by Αργύρης Αργυριάδης 0 comments

health_spain.jpg imageΥγειονομική φρον... Jul 22 20:14 by Αργύρης Αργυριάδης 0 comments

postneno.jpg imageNeno Vasco por Neno Vasco: fragmentos autobiográficos de um anarquista Mar 21 01:34 by Thiago Lemos Silva 1 comments

quico_sabate.jpg imageΣαμπατέ: Aντίστασ ... Mar 13 19:28 by Αργύρης Αργυριάδης 0 comments

ramon_acin_aquilue.jpg imageRamon Acin Aquilue - Μπακουνικός &#... Jan 01 17:35 by Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης 1 comments

abel_paz.jpg image“Ταξίδι στο παρελ ... Dec 22 17:11 by Kουρσάλ 0 comments

916965959_955959769947953945_947953945_964959957_960945960960959965769_964959965_953963960945957953954959965769_945957945961967953963956959965769.jpg imageΟ «παππούς» του ισπ&... Sep 09 20:48 by Dmitri (edit.) 0 comments

josep_rebull.jpg imageJosep Rebull, POUM και Ισπανική ... Aug 02 20:00 by Tommy Lawson 1 comments

screenshot_20220728_at_184806_federacio769n_anarquista_rosario_far_rosario__instagram_photos_and_videos.png image19 de Julio: Cuando el pueblo se levanta, escribe la historia Jul 29 02:16 by Varias organizaciones anarquistas 66 comments

19_july.png imageJuly 19: When the people rise up, they write history Jul 29 02:10 by Various anarchist organisations 4 comments

tyl.png imageFrom libertarian communism to corporate socialism Dec 20 22:58 by Miguel G. Gómez 10 comments

arton4281_1.jpg imageΗ μη επέμβαση και &#... Sep 04 21:00 by Camillo Berneri* 0 comments

lisboa.jpg imageΔιακήρυξη Αρχών Aug 05 22:09 by Dmitri (transl.) 0 comments

ethelontes.jpg imageΑναρχικοί εθελον... Jul 29 20:19 by Γιάννης Καστανάρας* 0 comments

dcla_catala.jpg imageDeclaració anarquista internacional: a 85 anys de la revolució espanyola. Jul 23 22:06 by Organitzacions anarquistes 0 comments

spain.jpg imageAWSM Statement on 85th Anniversary of the Spanish Revolution Jul 20 11:28 by AWSM 0 comments

espana36.jpg image85 χρόνια από την Ισ... Jul 19 20:06 by αναρχοκομ. οργανώσεις 0 comments

text1907 di Fulvio Caporale Jun 15 06:13 by Lucio Di Stefano 0 comments

salvador.jpg imageBook Review: ‘Salvador Puig Antich’ Mar 28 12:25 by LAMA 0 comments

embat_1.jpg imageΟ βασιλιάς είναι ... Feb 21 19:26 by Embat 0 comments

embat.jpg image[Embat] The King has no clothes. The authoritarian drift of the state Feb 20 17:28 by Embat 0 comments

eua7ar_xaaal7of_1.jpg imageEl Rei està nu. La deriva autoritària de l’estat espanyol Feb 20 08:02 by Embat 1 comments

eua7ar_xaaal7of.jpg image[Embat] El Rey está desnudo. La deriva autoritaria del estado español Feb 19 15:57 by Embat 0 comments

.jpg imageΗ Αναρχική Κομμο`... Oct 06 19:29 by Percy Hill* 0 comments

tne_three_roses.jpg imageΤα τρία τριαντάφ`... Sep 20 19:19 by Dmitri (translation, editing) 0 comments

patxi.jpg imageCarta Abierta al Movimiento Independentista Catalán Jun 09 10:19 by Diarmuid Breatnach 0 comments

eucorona.jpg imageEl Tribunal Constitucional alemán, contra Europa May 14 18:16 by José Luis Carretero Miramar 0 comments

gripeespaola.jpg imageThe 1918 flu pandemic in the CNT media Apr 29 02:44 by Miguel G. BlackSpartak 2 comments

cnt_covid.png image¡Por Nuestra Seguridad, Sólo Actividades Esenciales! Apr 24 01:42 by CNT 0 comments

gripeespaola_1.jpg imageL’epidèmia de Grip de 1918 als Mitjans de la Confederació Apr 19 01:31 by Miguel G. BlackSpartak 0 comments

more >>
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]