user preferences

Upcoming Events

Iberia

No upcoming events.
iberia / community struggles / press release Saturday February 20, 2021 17:28 byEmbat

After the imprisonment of rapper Pablo Hasél for a song against the monarchy, after the violent repression of the protests against his imprisonment, after the totally unpunished demonstration of neo-Nazis in Madrid praising the Blue Division, after the unleashed police action in Linares, after months of curfew at nightfall while every morning we go to work in crammed buses and trains like anchovies or even after the haste to put the “Procés” prisoners [1] back in prison after the bad results for the regime in the Catalan elections, we are experiencing a new turn of events in the Spanish state.

The King has no clothes. The authoritarian drift of the state

Embat, a Libertarian Organization from Catalonia

After the imprisonment of rapper Pablo Hasél for a song against the monarchy, after the violent repression of the protests against his imprisonment, after the totally unpunished demonstration of neo-Nazis in Madrid praising the Blue Division, after the unleashed police action in Linares, after months of curfew at nightfall while every morning we go to work in crammed buses and trains like anchovies or even after the haste to put the “Procés” prisoners [1] back in prison after the bad results for the regime in the Catalan elections, we are experiencing a new turn of events in the Spanish state.

All of the above, and more, is related to the so-called “democratic normality”, or rather its non-existence. As indicated by the Vice President of the Government himself – the same one who commissioned the song by Hasél and then did not want to know anything about its legal repercussions – Spain is a low-intensity democracy. With all the above, we are moving towards converging not with the more advanced countries of Northern Europe, but rather with the countries in the East.

In less than a week the contradictions of the Spanish state have become evident. The biggest of all is that there is a government that claims to be left-wing and progressive and every day we have received information of the opposite. For example, its lack of decision or desire to protect those at the bottom, while submitting those at the top, or its cynicism in defending that nothing happens when Francoist declarations are signed in the army. It is made clear time and again that the Government has no power. Who has it then? It is a deep state that controls the drains. And from there it controls all the other levers: the army, the judiciary, the media, big business, politicians and the police. And of course, the monarchy. That is not missing.

The problem is not Hasél. It is a consequence of the problem. The real elephant in the room is that the Spanish state is in the hands of that deep state which is traversed by the same reactionary ideas of Francoism. The state is Francoism with a democratic veneer. And this cannot be changed by neither the PSOE nor Podemos no matter how many governments they might have.

The rise of the far-right in Spain means that somehow the flock of sheep has gotten out of control and it is time to call in the dogs. The Catalan national question of the last decade provoked the gradual appearance of this new political actor that dominates the country, the judiciary. This actor is in charge of legislating, expressing its opinion and clearly setting the political agenda of the state. And this actor is fed by the media bombardment with certain topics, in order to “educate” the population. They do so, for example, when they talk about lost eyes instead of mutilated ones, when they do not talk about the violence exercised by the State through the police or when they divert attention from the root of the problem by putting a perverse definition of civic behavior at the center of the debate. The institutions also feed this bombardment by proposing, as a matter of urgency, a reform of the criminal code that could have been done months ago, the removal of the Gag Law and a pardon for Hasel which, besides being late, is nothing more than a band-aid and not a solution.

This whole issue was well brought to light during autumn 2019, with the ruling of the Referendum. And it is now becoming clearer. Spanish judiciary does not care about the law, except to impose a way of life in accordance with their principles. There is no place for anything else.

Not to understand that in order to move forward we have to expose all this, is to continue playing the game of the post-Francoist state. Catalan politics are in such a situation. They understand how the state works, but then they call for order. They don’t want their barracks to burn down. Protests yes, but peaceful. Feminism yes, but without losing privileges. Anger yes, but contained. Four chants and then go home. Those who follow this logic do not aim to change anything, but to participate in the management of the current situation. To do nothing, as leftist politicians or catalanists would wish, is to allow situations like these to become normalized and to increase.

Anger and indignation appear as isolated outbreaks. When they are shared by the population, no manifesto is needed. All it takes is a burning container and thousands of people – not only in Catalonia but all over the country – get the message. Young people understand that we have to face this reality, young women no longer accept to stay in the rear guard. Not only for Pablo Hasél but for our future as free people.

So we must emphasize the messages that are being spread these days, because they erode the credibility of the state. And the most important message is the defense of liberties in the streets by any means necessary. The best of our people are at risk every night. And it is necessary that as a society we give them all our support in these days and those to come. It is necessary that we show our solidarity with those who have been arrested and injured.

We demand the release of Pablo, and of all political prisoners, the immediate release of all detainees, the dissolution of BRIMO [2] and the fall of the monarchy and the fascist state. Only from here, we can build something else.

Embat, February 18, 2021.

Notes

[1] The “Procés” prisoners are prisoners that are imprisoned because of their alleged involvement in the Catalan independent process.

[2] The BRIMO is a Mobile Brigade, the riot police of the Mossos d’Esquadra (Catalan Police).

ibèria / community struggles / feature Saturday February 20, 2021 08:02 byEmbat
featured image

Després de l’entrada a la presó del raper Pablo Hasél per una cançó contra la monarquia, després de la violenta repressió de les protestes contra el seu empresonament, després de la manifestació neonazi totalment impune a Madrid lloant la División Azul, després de la violència policial a Linares, després de mesos de toc de queda a la nit mentre al matí els trens van embotits de gent que va a treballar, o fins i tot després de les presses per tornar a ficar a la garjola els presos del Procés pels mals resultats electorals pel règim a les eleccions catalanes, estem vivint un nou gir d’esdeveniments en l’estat espanyol.

[Castellano] [English]

iberia / community struggles / comunicado de prensa Friday February 19, 2021 15:57 byEmbat

Tras la entrada en prisión del rapero Pablo Hasél por una canción contra la monarquía, tras la violenta represión de las protestas contra su encarcelamiento, después de la manifestación totalmente impune de neonazis en Madrid alabando la División Azul, después de la desatada actuación policial en Linares, después de meses de toque de queda al anochecer mientras cada mañana vamos a trajabar como anxoas o incluso después de las prisas por volver a meter en prisión a los presos del Procés tras los malos resultados para el régimen en las elecciones catalanas, estamos viviendo un nuevo giro de acontecimientos en el estado español.

Tras la entrada en prisión del rapero Pablo Hasél por una canción contra la monarquía, tras la violenta represión de las protestas contra su encarcelamiento, después de la manifestación totalmente impune de neonazis en Madrid alabando la División Azul, después de la desatada actuación policial en Linares, después de meses de toque de queda al anochecer mientras cada mañana vamos a trajabar como anxoas o incluso después de las prisas por volver a meter en prisión a los presos del Procés tras los malos resultados para el régimen en las elecciones catalanas, estamos viviendo un nuevo giro de acontecimientos en el estado español.

Todo lo anterior, y más sucesos, está relacionado con la llamada “normalidad democrática”, o más bien su inexistencia. Como indica el propio vicepresidente del Gobierno – ese mismo que el encargó la canción a Hasél y luego no quiso saber nada de sus repercusiones legales – España es una democracia de baja intensidad. Con todo lo anterior vamos convergiendo no con los países más avanzados del norte de Europa, sino más bien con los países del Este.

En menos de una semana se han puesto de manifiesto las contradicciones del estado español. La mayor de todas es que hay un gobierno que se dice de izquierdas y progresista y todos los días tenemos noticias de lo contrario. Por ejemplo, su falta de decisión o de ganas para proteger a los de abajo, mientras se somete a los de arriba o su cinismo al defender que no pasa nada cuando en el ejército se firman manifiestos franquistas. Se pone de manifiesto una y otra vez que el Gobierno no tiene poder. ¿Quién lo tiene entonces? Lo tiene un estado profundo que controla las alcantarillas. Y desde ellas controla todas las demás palancas: ejército, judicatura, medios de comunicación, grandes empresas, políticos o policía. Y por supuesto, la monarquía. Que no falte.

El problema no es Hasél. Es una consecuencia del problema.
El verdadero elefante en la habitación es que el estado español está en manos de ese estado profundo que está atravesado por las mismas ideas reaccionarias del franquismo. El estado es un franquismo con un barniz democrático. Y esto no lo puede cambiar ni el PSOE ni Podemos por mucho gobierno que tengan.

El auge de la ultraderecha en España significa que de alguna manera se les ha descontrolado el rebaño y que toca sacar a los perros. La cuestión nacional catalana de la última década provocó la aparición paulatina de este nuevo actor político que domina el país, la Justicia. Este actor se encarga de legislar, de opinar y de marcar claramente la agenda política del estado. Y este actor se retroalimenta con el bombardeo mediático con ciertos temas, para educar a la población. Lo hacen, por ejemplo, cuando hablan de ojos perdidos en vez de mutilados,cuando no hablan de la violencia ejercida por el Estado mediante la policía o cuando desvían la atención de la raíz del problema poniendo en el centro del debate una definición perversa de civismo.Las instituciones también alimentan este bombardeo planteando como , ahora sí, urgente una reforma del código pelnal que hace meses que se podria haber hecho, la derogación de la Ley Mordaza y un indulto para Hasél que, además de llegar tarde, no es más que una tirita y no una solución.

Se puso bien de manifiesto todo este asunto en el otoño de 2019, con la sentencia del Referendum. Y se pone de manifiesto ahora. A la Justicia española no le importa la ley, si no imponer un modo de vida acorde con sus principios. El resto no tiene cabida.

No entender que para avanzar hay que destapar todo esto, es seguir haciéndole el juego al estado postfranquista. La política catalana está en esta situación. Entienden cómo funciona el estado, pero luego llaman al orden. No quieren que se les queme la barraca. Protestas sí, pero pacíficas. Feminismo sí, pero sin perder privilegios. Ira sí, pero contenida. Cuatro gritos y para casa. Quien tiene esta lógica no aspira a cambiar nada, sino a participar de la gestión de lo actual. No hacer nada, como desearían los políticos de izquierdas o los catalanistas, es permitir que se normalicen situaciones como estas y que vayan a más.

La rabia e indignación aparecen como brotes aislados. Cuando son compartidos por la población no hace falta ningún manifiesto. Basta un contenedor en llamas y miles de personas – no sólo en Catalunya si no en todo el estado – entienden el mensaje. Los y las jovenes entienden que hay que enfrentar esta realidad, las mujeres jovenes ya no aceptan quedarse en la retaguardia. No solo por Pablo Hasél si no por nuestro futuro como personas libres.

Así que hay que incidir en los mensajes que se están dando estos días, por que erosionan la credibilidad del estado. Y el mayor de los mensajes es la defensa de las libertades en la calle por todos los medios que sean necesarios. Lo mejor de nuestro pueblo se la juega cada noche. Y es necesario que como sociedad les demos todo nuestro apoyo en estos días y los que vendrán. Es necesario que nos solidarizemos con las detenidas y las heridas.

Exijimos la libertad de Pablo, y de todos y todas las presas políticas, la puesta inmediata en libertad de todas las personas detenidas, la disolución de la BRIMO yla caída de la monarquía y del estado fascista. Solo a partir de aquí, podemos construir otra cosa.

#PabloHaselLlibertat #LlibertatPabloHasel #LibertadPabloHasel #StopFoam

Ιβηρική / Αναρχική Ιστορία / Γνώμη / Ανάλυση Tuesday October 06, 2020 19:29 byPercy Hill*

Η ισπανική επανάσταση αποδεικνύει κατηγορηματικά ότι μια μαζική αναρχική κοινωνία είναι δυνατή. Η κοινωνική επανάσταση περιορίστηκε από την συνεργασία με το κράτος, τη διατήρηση της ανταλλακτικής μορφής της παραγωγής (η οποία διάβρωσε την αλληλεγγύη), την αποτυχία της διεθνούς της επέκτασης και τις πατριαρχικές νόρμες, που σήμαιναν πως οι γυναίκες που έμπαιναν στο εργατικό δυναμικό εκτελούσαν διπλοβάρδια. Παρ’ όλα αυτά, η εργατική τάξη στην Ισπανία κατάφερε να ελέγξει την βιομηχανία επαρκώς και να βελτιώσει τις συνθήκες της, και όλα αυτά ενώ ταυτόχρονα διεξήγαγε έναν πόλεμο ενάντια στον φασισμό. Είναι ένα παράδειγμα σχετικά με το τι είναι πραγματικά δυνατό να συμβεί και κάθε αναρχική κομμουνιστική ανάλυση της πολιτικής οικονομίας πρέπει να λάβει πολύ σοβαρά υπόψιν της, τόσο τις επιτυχίες, όσο και τις αποτυχίες κατά την επανάσταση.

Η Αναρχική Κομμουνιστική Πολιτική Οικονομία και η Ισπανική Επανάσταση

Η πολιτική οικονομία είναι η μελέτη της παραγωγής και του διανομής των υλικών αγαθών, που είναι απαραίτητα ώστε μια κοινωνία να λειτουργήσει1. Ο Αναρχικός Κομμουνισμός ιδιαίτερα συνηγορεί υπέρ μια ακρατικής και αταξικής κοινωνίας που χαρακτηρίζεται από δημοκρατικό έλεγχο στα μέσα παραγωγής, όπου τα αγαθά διανέμονται σύμφωνα με την αρχή “από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του”2. Οι σημαντικότερες οργανωτικές δομές είναι οι κοινοτικά ελεγχόμενες βιομηχανίες και κομμούνες, με αποκεντρωμένο σχεδιασμό παραγωγής και διανομής. Επιπλέον, όταν χρειάζεται συντονισμός μεγαλύτερης κλίμακας, αυτοί οι οργανισμοί σχηματίζουν ομοσπονδίες. Οι ομοσπονδίες αυτές ελέγχονται από τα κάτω, με δημοκρατικά εκλεγμένους και ανακλητούς αντιπροσώπους.

Ο Κοινωνικός Αναρχισμός (σε αντίθεση με τις ατομικιστικές τάσεις) είναι μια πολιτική φιλοσοφία που ιστορικά θεωρείται μια μορφή αντικρατικού ελευθεριακού σοσιαλισμού. Εξαιτίας της πρωταρχικής του διαμόρφωσης κατά την διάρκεια της Πρώτης Διεθνούς3, οι κύριοι προβληματισμοί του αφορούν την σύνδεση μεταξύ του Κράτους και της Καπιταλιστικής Τάξης, αλλά και τον ρόλο του Κράτους στην αναπαραγωγή των προτύπων της ατομικής ιδιοκτησίας. “Σήμερα η Κυβέρνηση αποτελείται από ιδιοκτήτες ή ανθρώπους της τάξης τους, τόσο έντονα υπό την επιρροή τους, που οι πλουσιότεροι δεν το βρίσκουν καν αναγκαίο να συμμετάσχουν ενεργά οι ίδιοι”.-Ερρίκο Μαλατέστα-4. Ωστόσο, η οικονομική εκμετάλλευση δεν είναι η μοναδική μορφή επιβολής την οποία οι Αναρχικοί ενδιαφέρονται να υπερνικήσουν. Η απελευθέρωση των γυναικών, για παράδειγμα, ήταν κομμάτι της αναρχικής άρνησης της ιεραρχίας και, με τον καιρό, ευρύτερες μορφές επιβολής ενσωματώθηκαν στην γενικότερη αναρχική άρνηση της ιεραρχίας5. Ως αναρχικοί κομμουνιστές, θεωρούμε τους εαυτούς μας κομμάτι αυτού του σχεδίου άρνησης της εκμετάλλευσης και της επιβολής, καθώς και των συστημάτων εξουσίας που τις αναπαράγουν, από όπου κι αν προέρχονται.

Δεδομένης της πρωταρχικής διαμόρφωσης του Κοινωνικού Αναρχισμού την εποχή της Πρώτης Διεθνούς, από προσωπικότητες όπως ο Μιχαήλ Μπακούνιν, αναδύθηκε η δίδυμη θεματική του αντικαπιταλισμού και του αντικρατισμού, εμπνευσμένη τόσο από τον Πιερ Ζοζέφ Προυντόν, όσο και από τον Καρλ Μαρξ. Όπως ακριβώς η εργατική θεωρία της αξίας, τόσο κεντρική ιδέα στον μαρξισμό, μπορεί να ανιχνευθεί νωρίτερα σε οικονομολόγους όπως ο Ντέιβιντ Ρικάρντο6, δεν αποτελεί έκπληξη ότι κάποιοι αναρχικοί υποστηρίζουν επίσης αυτή την θεωρία. Και άλλες ιδέες επίσης, που χρησιμοποιούνται από πολλούς μαρξιστές, όπως η έννοια του επιστημονικού σοσιαλισμού, μπορούν να βρεθούν πολύ νωρίτερα στον Προυντόν, τον πρώτο άνθρωπο που απεκάλεσε τον εαυτό του Αναρχικό: “Και όπως ακριβώς το δικαίωμα της βίας και το δικαίωμα του τεχνάσματος υποχωρούν μπροστά στη σταθερή πρόοδο της δικαιοσύνης, και πρέπει τελικά να εξαφανιστούν μέσα στην ισότητα, έτσι και η κυριαρχία της βούλησης υποτάσσεται στην κυριαρχία της λογικής και επιτέλους πρέπει να χαθεί στον επιστημονικό σοσιαλισμό”7. Το νόημα είναι πως όλη η ριζοσπαστική θεωρία που διαμορφώθηκε αυτή την περίοδο, μοιράζεται μια αλληλοσυνδεόμενη ιστορία. Έτσι, εξάγεται το συμπέρασμα πως κάθε έννοια πολιτικής οικονομίας του Κοινωνικού Αναρχισμού, πρέπει να αναζητηθεί μέσα στην διαμόρφωσή του δίπλα σε άλλες σύγχρονές του ριζοσπαστικές τάσεις.

Οι αναρχικοί κομμουνιστές μπορούν να ψάξουν σε αυτή την περίοδο και σε πρακτικά παραδείγματα, ώστε να αντλήσουν μια συνεκτική ανάλυση της πολιτικής οικονομίας. Ο ρόλος του αναρχισμού στην Ισπανία είναι μια χρήσιμη υπόθεση μελέτης, καθώς αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες απόπειρες προς τον ελευθεριακό σοσιαλισμό στην ιστορία. Ξεκινώντας ως μια απάντηση της εργατικής τάξης στην απόπειρα των Φρανκιστών Φασιστών να καταλάβουν την κρατική εξουσία, η κοινωνική επανάσταση επιχειρήθηκε μέσω οργανισμών όπως η συνδικαλιστική CNT. Tο επίσημο οικονομικό πρόγραμμα της CNT στην Ισπανία ήταν ο ελευθεριακός κομμουνισμός8, ωστόσο αυτό δεν κατακτήθηκε καθολικά, εξαιτίας της συνέχισης της παρουσίας του κράτους και της νομισματικής μορφής της οικονομίας. Μεγάλο κομμάτι της βιομηχανικής βάσης και των αγροτικών περιοχών της χώρας κολεκτιβοποιήθηκαν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ακριβή στατιστικά σχετικά με την κολεκτιβοποίηση είναι δύσκολο να βρεθούν. Ολόκληρες οι βασικές βιομηχανικές και μεταφορικές δομές κολεκτιβοποιήθηκαν στην Καταλονία και πάνω από 400 αγροτικές κολεκτίβες υπήρξαν στην Αραγονία9. Επίσης, μεγάλος αριθμός γυναικών μπήκαν στο εργατικό δυναμικό10 και τα τραμ της Βαρκελώνης λειτουργούσαν συχνότερα σε σχέση με την προηγούμενη οικονομική κατάσταση11.

Παρ’ όλη την γενική επιτυχία της κολεκτιβοποίησης, σημαντικά προβλήματα ανέκυψαν σύντομα.
Εξαιτίας του γεγονότος ότι το οικονομικό σύστημα δεν κολεκτιβοποιήθηκε και την περαιτέρω αδυναμία να καταργηθεί το χρήμα σε όλους τους τομείς μέσα στην επανάσταση, ο ανταγωνισμός εξακολούθησε να υπάρχει ανάμεσα στα διάφορα εργοστάσια στο κομμάτι της διανομής. Αυτό οδήγησε σε μια γενικότερη έλλειψη συντονισμού στην διανομή και σε μια ύφεση της αλληλεγγύης μέσα στην εργατική τάξη. Μια στρατηγική ώστε να ελαχιστοποιηθεί αυτό το πρόβλημα ήταν το μοίρασμα των πλεονασμάτων. “Για τον σκοπό αυτό, έγιναν αυξημένες προσπάθειες από τις κολεκτίβες να μην ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το κέρδος, αλλά αντίθετα να μοιράζουν τα πλεονάσματά τους, ανάμεσα σε ολόκληρες βιομηχανίες”12. Όπως σημειώνει ο Ντέιρντε Χόγκαν: “Στο Αλκόι, για παράδειγμα, όταν το Συνδικάτο εκτυπώσεων, χάρτου και χαρτονιού αντιμετώπισε δυσκολίες, τα άλλα 16 συνδικάτα που απάρτιζαν την Ομοσπονδία της περιοχής του Αλκόι, παρείχαν οικονομική βοήθεια, που επέτρεψε στο Συνδικάτο εκτυπώσεων να επιβιώσει”13.

Αυτές οι προσπάθειες βελτίωσαν την κατάσταση του προβλήματος, αλλά συνέχισαν να αναπαράγουν τη λογική της αγοράς, που γέννησε τα λάθη. Μικρότερα, λιγότερο αποδοτικά εργοστάσια, πολύ συχνά συμπτύχθηκαν σε μεγαλύτερα, ώστε να βελτιωθεί η αποδοτικότητά τους. Η προμήθεια νέων μηχανών και η μείωση της κατανάλωσης ενέργειας οδήγησαν σε αύξηση του αποτελέσματος της παραγωγής. Οι εργάτες απέκτησαν επίσης πρόσβαση σε υψηλότερα επίπεδα υγειονομικής περίθαλψης, χώρου, φωτισμού και αερισμού, σε μεγαλύτερες και πιο μοντέρνες υποδομές, κάτι που έφερε καλύτερα αποτελέσματα στην υγεία τους14.

Τι μπορούν να μάθουν οι αναρχοκομουνιστές από την Ισπανική Επανάσταση και πώς αυτά εφαρμόζονται στο σήμερα;

Πολλά έχουν γραφτεί για τις κο-οπερατίβες και τις δυνατότητες μετατροπής (του συστήματος) που φέρουν, με το πιο προφανές πλεονέκτημα να είναι η δημοκρατία στον εργασιακό χώρο. Υπάρχουν επίσης ενδείξεις για χαμηλότερα ποσοστά αποτυχίας, σε σύγκριση με την γενικότερη καπιταλιστική βιομηχανία15. Ωστόσο, λειτουργώντας μέσα σε μια αγορά, ο ανταγωνισμός της διανομής παραμένει και μπορεί να οδηγήσει στην αναπαραγωγή μιας διαλεκτικής ιδιοκτήτη/μη ιδιοκτήτη μέσα στην ίδια την κο-οπερατίβα. Αυτό είναι αποτέλεσμα της πίεσης της αγοράς, που εξαναγκάζει τη δημιουργία θέσεων χωρίς καμία αρμοδιότητα (ονομαστικών θέσεων εξουσίας), μέσω εξωτερικής ανάθεσης.

Η πιο διακεκριμένη σύγχρονη κο-οπερατίβα, η Mondragon στην Ισπανία, μας δίνει ένα παράδειγμα σε σχέση με αυτό: “Η Mondragon ανέθεσε εξωτερικά την παραγωγή σε συσχετιζόμενες θυγατρικές εταιρίες στην Κίνα, το Μεξικό, την Πολωνία, τη Βραζιλία και την Τσεχία, ώστε να επωφεληθεί από φτηνή ανειδίκευτα ή ημι-ειδικευμένα εργατικά χέρια, ενώ πολλές από τις 120 συνδεδεμένες επιχειρήσεις δεν είναι καν οργανωμένες ως κο-οπερατίβες”16. Αυτή είναι μια μοντέρνα εκδοχή του τι συνέβη στην Ισπανία, καθώς η εσωτερική και εξωτερική αλληλεγγύη διαβρώνεται μέσα στην εργατική τάξη. Αν και οι κο-οπερατίβες είναι σίγουρα προτιμότερες από τις ιεραρχικές σχέσεις ιδιοκτησίας, είναι ανεπαρκείς για το είδος του οικονομικού μετασχηματισμού της κοινωνίας που οι αναρχοκομμουνιστές θέλουν. Η διανομή πρέπει να οργανώνεται ανάλογα με τις ανάγκες και όχι ανάλογα με τον ανταγωνισμό της αγοράς.

Ένα άλλο πρόβλημα με την διατήρηση της αγοράς είναι ότι η διαφοροποίηση των μισθών ανάμεσα στις βιομηχανίες παραμένει και, άρα, οι διαφορές στην κατανάλωση εξακολουθούν να υπάρχουν επίσης. Η ζήτηση για αγαθά και υπηρεσίες μπορεί να καλυφθεί μόνο μέσω αυτών που δουλεύουν και η μισθολογική διαφοροποίηση ανάμεσα στις βιομηχανίες και τις γεωγραφικές περιοχές θα σήμαινε πως, συγκεκριμένα αγαθά θα μπορούσαν να αποκτηθούν μόνο από τους πιο υψηλόμισθους. Όπως σημειώνει ο Γκαστόν Λεβάλ “Πολύ συχνά στην Βαρκελώνη και την Βαλένθια οι εργάτες σε κάθε επιχείρηση καταλάμβαναν το εργοστάσιο ή το εργαστήριο, τις μηχανές, τις πρώτες ύλες και εκμεταλλευόμενη την συνέχιση του νομισματικού συστήματος και των συμβατικών καπιταλιστικών εμπορικών σχέσεων, οργάνωναν την παραγωγή προς όφελός τους πουλώντας για το προσωπικό τους όφελος το προϊόν της εργασίας τους”. Καταλήγει δε στο ότι: “Έτσι, δεν υπήρχε πραγματική κοινωνικοποίηση, αλλά ένας εργατικός νεο-καπιταλισμός, μια αυτοδιαχείριση που αμφιταλαντευόταν ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό, κάτι που θεωρούμε πως δεν θα είχε συμβεί αν η Επανάσταση είχε καταφέρει να επεκτείνει τον εαυτό της υπό τις οδηγίες των Συνδικάτων μας”17.

Ο Κροπότκιν αναλύει εκτενέστερα τα προβλήματα σε σχέση με την άνιση αμοιβή ανάμεσα τους ειδικευμένους και μη εργάτες: “Ναι, αλλά το να καθιερώσουμε αυτήν τη διάκριση σημαίνει να διατηρήσουμε όλες τις ανισότητες της υπάρχουσας κοινωνίας. Σημαίνει το να ανιχνεύσουμε εκ των προτέρων μια οριοθέτηση μεταξύ του εργαζομένου και εκείνων που θέλουν να τον κυβερνούν. Σημαίνει ακόμη τον διαχωρισμό της κοινωνίας σε δύο σαφώς καθορισμένες τάξεις: μια αριστοκρατία της γνώσης από πάνω, μια δημοκρατία των ροζιασμένων χεριών από κάτω. Μια τάξη αφιερωμένη στην υπηρεσία μια άλλης. Μια τάξη που δουλεύει με τα χέρια της για να θρέψει και να ντύσει την άλλη, ενώ η άλλη επωφελείται από τον ελεύθερο χρόνο της για να μάθει πώς να κυριαρχεί σε αυτούς που εργάζονται για αυτήν”18. Κάθε προσπάθεια να διαφυλάξουμε την οικονομία της αγοράς, θα διατηρήσει κάποια μορφή άνισου διαχωρισμού των αμοιβών, τόσο ανάμεσα στις βιομηχανίες, όσο και ανάμεσα σε αυτούς που για τον οποιονδήποτε λόγο δεν μπορούν να εργαστούν, μετρώντας οργανικά την αξία ενός ατόμου και διατηρώντας την προηγούμενη οικονομική αδικία. Αυτό αποτελεί στην καλύτερη ένα μεταβατικό στάδιο -ιδιαίτερα κατά την διάρκεια μια επανάστασης- με μια διάσταση μεταξύ της χειραφέτησης του εργαζομένου στο χώρο εργασίας του και της εκμετάλλευσης και του ανταγωνισμού του με άλλους εργαζόμενους στην εξωτερική αγορά.

Εξαιτίας της αναπόφευκτης ανισορροπίας στην εξέλιξη κατά την επανάσταση, συμπεριλαμβανομένης και της ανάγκης της για διεθνή διάσταση, είναι απίθανο ο κομμουνισμός να μπορέσει να εδραιωθεί απευθείας και έτσι ένα υβριδικό οικονομικό σύστημα θα αναπτυχθεί, όπως έγινε και σε κάποιες περιοχές της Ισπανίας. Κάτι που περιπλέχθηκε περαιτέρω από την διατήρηση του ρεπουμπλικανικού κράτους και της χρήσης του συναλλάγματος, σε αντίθεση με την ελεύθερη κατανάλωση. Ο ρόλος των αναρχο-κομμουνιστικών οργανώσεων είναι να προετοιμάσουν και να συνηγορήσουν υπέρ μιας όσο το δυνατόν γρηγορότερης μετάβασης στον κομμουνισμό, ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι επιπτώσεις αυτών των αντιθέσεων, συμπεριλαμβανομένης της διατήρησης της εξουσίας στην βάση της κοινωνίας, ανάμεσα στους παραγωγούς. Αυτό βοηθάει την επανάσταση να διατηρήσει την απελευθερωτική της προοπτική. Η διατήρηση της παραγωγής στην λογική της συναλλαγής διατηρεί την γενική λογική του παλαιού καπιταλιστικού συστήματος και οι αναρχοκομμουνιστές οφείλουν να παλέψουν ενάντια σε αυτό.

Το 1937, στις 14-15 Φεβρουαρίου, το Συνταγματικό Συνέδριο της Ομοσπονδίας Κολεκτιβών της Αραγονίας πήρε την πολύ σημαντική απόφαση να καταργήσει το χρήμα, επιδεικνύοντας μια συμπαγή δέσμευση στον ελευθεριακό κομμουνισμό19. Ακόμη όμως κι αν τα χρήματα καταργήθηκαν στην Αραγονία, κανένα μοναδικό σύστημα δεν επικράτησε ώστε να τα αντικαταστήσει. Αντίθετα, οι διάφορες πόλεις οργανώθηκαν πλατιά υπό την αρχή της “ελεύθερης κατανάλωσης”. Αυτό δεν ήταν ανεξέλεγκτο, καθώς η ελεύθερη κατανάλωση περιορίστηκε μόνο σε αγαθά που βρίσκονταν σε αφθονία. Άλλα αγαθά (τα οποία διέφεραν από πόλη σε πόλη) διανέμονταν υπό την εποπτεία οποιασδήποτε επικρατούσας τοπικής διανεμητικής επιτροπής. Χρησιμοποιήθηκαν απλές μορφές διανομής, υποστηριζόμενες από αυστηρά λογιστικά βιβλία, ώστε να ανιχνεύονται τα προϊόντα σε αφθονία καθώς και αυτά σε μερίδες, καθώς μοιράζονταν κατ’ ανάγκη20. Η ικανότητα των κολεκτιβών της Αραγονίας να θεσπίσουν την ελεύθερη κατανάλωση αγαθών, όσο κι αν περιοριζόταν από τις υλικές συνθήκες, μας δείχνει ότι η ανάγκη για ενδιάμεσα στάδια δεν είναι απαραίτητη και θα πρέπει να αποφευχθεί όπου αυτό είναι δυνατό. Μας δείχνει ακόμη ότι η παραγωγή μπορεί να οργανωθεί από τους ίδιους τους εργάτες, χωρίς την διαμεσολάβηση του κρατικού μηχανισμού.

Η εισαγωγή των γυναικών στον εργασιακό χώρο κατά την διάρκεια της επανάστασης ήταν μια απαραίτητη και καλοδεχούμενη εξέλιξη. Ωστόσο, στην πράξη, αυτό οδήγησε σε μεγαλύτερο μερίδιο δουλειάς για τις γυναίκες, καθώς απαιτούνταν από αυτές πολύ συχνά να κάνουν ταυτόχρονα και το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνικής αναπαραγωγικής εργασίας στο σπίτι. Η παιδική μέριμνα παρεχόταν από μερικές κολεκτίβες για να βελτιωθεί αυτό, αν και όχι αρκετά ευρέως21. Κάθε σύγχρονη αναρχική στρατηγική -αν θέλει να είναι χειραφετητική- προϋποθέτει την αποδόμηση των νορμών και των κοινωνικών σχέσεων που αναπαράγουν την πατριαρχική κυριαρχία. Η “διπλή βάρδια” των γυναικών πρέπει να αποφευχθεί μέσω της εξίσωσης της κοινωνικά αναπαραγωγικής εργασίας στο σπίτι και στο εργατικό δυναμικό. Δεν μπορεί να βασίζεται σε μια αφελή οικονομική στρατηγική ή απλά να υποθέτει, όπως γινόταν την εποχή εκείνη, ότι η επανάσταση θα αλλάξει αναπόφευκτα την κατάσταση της ζωής των γυναικών22. Η αυτόνομη οργάνωση των γυναικών Mujeres Libres (Ελεύθερες Γυναίκες) ήταν η κύρια εξαίρεση σε αυτή την πίστη στην αναπόφευκτη αλλαγή στις έμφυλες σχέσεις και επικεντρώθηκε στην ανάπτυξη προγραμμάτων παιδικής μέριμνας, εκπαίδευσης και μητρότητας για γυναίκες. Το ίδιο ισχύει για κάθε άλλη μορφή κυριαρχίας, είτε πρόκειται για ρατσισμό, αρτιμελισμό, τρανσφοβία, ομοφοβία ή οποιοδήποτε ιεραρχικό σύστημα που καταπιέζει και περιορίζει την απελευθέρωση των ανθρώπων.

Τελικά, η CNT έκανε το λάθος να συνεργαστεί με τα απομεινάρια του κράτους, ακόμη κι αν ήταν στο όνομα της αντιφασιστικής ενότητας. Αυτό οδήγησε σε μια κατάσταση δυαδικής εξουσίας μεταξύ των κολεκτιβοποιημένων βιομηχανιών και του κράτους. Με την πάροδο του χρόνου το κράτος μπόρεσε να ανακτήσει σταδιακά τον έλεγχο, εις βάρος των αναρχικών. Θα έπρεπε (η CNT και οι αναρχικοί) να είχαν καταργήσει το κράτος όταν είχαν την ευκαιρία, καθώς δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει ενότητα μεταξύ αναρχικών και κράτους. Η κρίση αυτή εξελίχθηκε όταν η κυβέρνηση επιτέθηκε στο ελεγχόμενο από τη CNT τηλεφωνικό σύστημα στη Βαρκελώνη, κάτι που οδήγησε σε βίαιες συγκρούσεις στους δρόμους. Αυτό ήταν το πεπρωμένο της αντιφασιστικής ενότητας23 .

Η ισπανική επανάσταση αποδεικνύει κατηγορηματικά ότι μια μαζική αναρχική κοινωνία είναι δυνατή. Η κοινωνική επανάσταση περιορίστηκε από την συνεργασία με το κράτος, τη διατήρηση της ανταλλακτικής μορφής της παραγωγής (η οποία διάβρωσε την αλληλεγγύη), την αποτυχία της διεθνούς της επέκτασης και τις πατριαρχικές νόρμες, που σήμαιναν πως οι γυναίκες που έμπαιναν στο εργατικό δυναμικό εκτελούσαν διπλοβάρδια. Παρ’ όλα αυτά, η εργατική τάξη στην Ισπανία κατάφερε να ελέγξει την βιομηχανία επαρκώς και να βελτιώσει τις συνθήκες της, και όλα αυτά ενώ ταυτόχρονα διεξήγαγε έναν πόλεμο ενάντια στον φασισμό. Είναι ένα παράδειγμα σχετικά με το τι είναι πραγματικά δυνατό να συμβεί και κάθε αναρχική κομμουνιστική ανάλυση της πολιτικής οικονομίας πρέπει να λάβει πολύ σοβαρά υπόψιν της, τόσο τις επιτυχίες, όσο και τις αποτυχίες κατά την επανάσταση.

Περαιτέρω μελέτη επάνω στην Ισπανική Επανάσταση:

Liz Willis, 1975, Women in the Spanish Revolution, Solidarity Pamphlet #48, Solidarity, London.
Gaston Leval, 1975, Collectives in the Spanish Revolution, Freedom Press, London.

Υποσημειώσεις άρθρου:

Frederick Engels, 1878, Anti-Dühring, https://libcom.org/library/anti-duhring-engels-political-economy
Levy, C., & Adams, M. S. (Eds.). 2019, The Palgrave Handbook of Anarchism. P.102
Lucien van der Walt, 2016, “Global Anarchism and Syndicalism: Theory, History, Resistance”, Anarchist Studies 24.1, P.91-92
Errico Malatesta, 1891, Anarchy, https://www.marxists.org/archive/malatesta/1891/xx/anarchy.htm
Angela Wigger, 2014, A critical appraisal of what could be an anarchist political economy, Management, business, anarchism volume 14, number 4, Ephemera Journal
David Richardo, 1817, On The Principles of Political Economy and Taxation, Chapter 1: On Value
Pierre-Joseph Proudhon, 1840, https://theanarchistlibrary.org/library/pierre-joseph-proudhon-what-is-property-an-inquiry-into-the-principle-of-right-and-of-governmen#toc41
Isaac Puente, Libertarian Communism, p. 2, https://libcom.org/files/Libertarian%20communism%20-%20Isaac%20Puente.pdf
Statistical information on socialisation in the Spanish Revolution, 2006, https://libcom.org/library/statistical-information-on-socialisation-in-the-spanish-revolution
Deirdre Hogan, Industrial collectivisation during the Spanish revolution, P.6 https://libcom.org/files/Industrial%20collectivisation%20during%20the%20Spanish%20revolution.pdf
ibid, p. 5
ibid, p. 4
ibid, p. 4
ibid, p. 4
Richard D. Wolff, Worker Cooperatives and WSDEs, https://www.rdwolff.com/faq_worker_coops_wdes
Angela Wigger, 2014, A critical appraisal of what could be an anarchist political economy; Management, Business, Anarchism Volume 14, Number 4, Ephemera Journal
ibid, Part 3, Ch.11
Pëtr Kropotkin, 1920, The Wage System, Part III – Unequal Remuneration
Gaston Leval, 1972, Collectives in the Spanish revolution, Part 2, Ch.5, https://libcom.org/library/collectives-leval-2
Gaston Leval, 1972, Collectives in the Spanish revolution, Part 2, Ch.8, https://libcom.org/library/collectives-leval-2
Deirdre Hogan, Industrial collectivisation during the Spanish revolution, P.6 – 7 https://libcom.org/files/Industrial%20collectivisation%20during%20the%20Spanish%20revolution.pdf
Liz Willis, Solidarity Pamphlet #48,
https://libcom.org/history/women-spanish-revolution-solidarity
ibid, P.9

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στα αγγλικά στο Sydney Anarcho-Communists, Bulletin No 1, August 2020 και στην ιστοσελίδα Red&Black Notes.
Ελληνική μετάφραση και δημοσίευση: https://www.alerta.gr/archives/8777?fbclid=IwAR1bJKPo0g-HdYNIrLrKprSc3gS_CNJnynZEOHTvmeBM7Juir50pmM5m1s4

Ιβηρική / Αναρχική Ιστορία / Νέα Sunday September 20, 2020 19:19 byDmitri (translation, editing)

Τις έβαλαν σε ένα από τα αυτοκίνητα εν μέσω της οργής του πλήθους των φασιστών, αρκετοί από τους οποίους ήταν μισομεθυσμένοι, και εν μέσω ενός απερίγραπτου χάους κατευθύνθηκαν προς το νότο με άγνωστο προορισμό. Οι τρεις γυναίκες δεν είχαν μιλήσει μεταξύ τους μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η Julia έσπασε τη σιωπή, λέγοντας στην Josefa: “Μας βγάζουν από την μια κόλαση, αλλά μας οδηγούν σε μια άλλη. Μην τους πείτε τίποτα, μην αποκαλύψετε τα ονόματα ούτε τις διευθύνσεις των συντρόφων”.

Τα τρία τριαντάφυλλα της θάλασσας - Ένα ντοκουμέντο ιστορικής μνήμης

Η Julia Lafora, δασκάλα της Triana, νωρίς το πρωί, δεν είχε καν χρόνο να ντυθεί, βγάζοντας το νυχτικό της παρουσία των φαλαγγιτών που την φρουρούσαν, για να φορέσει ένα μαύρο φόρεμα σε ένδειξη πένθος για την εκτέλεση του συζύγου της δύο ημέρες πριν. Στο όχημα στο οποίο την έσπρωξαν, ήταν δύο ακόμη γυναίκες που έκλαιγαν και οι δύο, με το πρόσωπό τους γεμάτο αίματα από τις γροθιές των ανακριτών.

Το αυτοκίνητο κατευθύνθηκε αμέσως προς τα νοτιοανατολικά του νησιού, μπαίνοντας σε έναν χωματόδρομο προς την παραλία Melenara στο Telde, όπου υπήρχαν αρκετά μέλη της εθνοφρουράς και του στρατού ξηράς, μερικά γνωστά πρόσωπα της ολιγαρχίας του νησιού, ένας καπνοεπιχειρηματίας, ο γιος του έπαρχου, ένας γαιοκτήμονας αγγλικής καταγωγής και ο ιδιοκτήτης ενός εργοστασίου τομάτας.

Οι φρουροί έβγαλαν τις γυναίκες με τη βίαια από το αυτοκίνητο. Την Julia την έβγαλαν τελευταία. Οι άλλες δύο κοπέλες ήταν η Josefa Rodriguez από τη γειτονιά της La Isleta, 25 ετών, καπνεργάτρια και συνδικαλίστρια της CNT, και η Dolores Zapata, 22 ετών, από τη Μαδρίτη, εργαζόμενη στην Ομοσπονδία Εργαζομένων και ασχολούμενη με καταγγελίες κατά επιχειρηματιών για κατάχρηση και εκμετάλλευση της εργασίας.

Ήδη δίπλα στην πλατεία πριν από την παραλία, οι άντρες, μερικοί από τυς οποίους κρατούσαν λωρίδες στα χέρια τους, άρχισαν να τις προσβάλλουν, βρίζοντάς τις “πόρνες”, "αηδιαστικές”, “τορτίγιες” και “σκύλες"... Η Julia το μόνο που σκεφτόταν ήταν η δολοφονία του συζύγου της. Το μυαλό της δεν μπορούσε να αφομοιώσει αυτή τη φοβερή στιγμή, ήταν δοσμένη στη μνήμη των καλών καιρών, στη συνεργασία με τον “γιατρό των φτωχών” που αγάπησε τόσο πολύ, “τον νεαρό πτυχιούχο από τη Μαδρίτη, ο οποίος είχε αφιερώσει μεγάλο μέρος της καριέρας του για να δέχεται στο ταπεινό του ιατρείο άτομα που είχαν ανάγκη, χωρίς να τους χρεώνει καν”. “Ίσως αυτός ήταν ο λόγος για τη θανατική του ποινή“ σκέφτηκε, μην μπορώντας να καταλάβει γιατί τόση βία, γιατί τόσο μίσος ενάντια στις γυναίκες, ενάντια σε ό,τι αντιπροσώπευαν όντας μορφωμένες γυναίκες, αφοσιωμένες, λατρευτές, αντιφασίστριες, υπερασπιστές των λαϊκών δικαιωμάτων.

Τότε ένας εθνοφρουρός με καλυμμένο το ένα μάτι πλησίασε τις γυναίκες και έσχισε τα φορέματά τους στο ύψος του στήθους. Έμειναν έτσι ημίγυμνες ανάμεσα στις κραυγές 40 περίπου μεθυσμένων και ξαναμμένων ανδρών. Ο φαλαγγίτης Juan José Samsó, άρχισε να τις κουρεύει με ένα ψαλίδι. Οι τρίχες τους έπεφταν στο έδαφος εν μέσω της γενικής κοροϊδίας όλης της φασιστικής ομάδας. “Oll Follatelas Cabrera!", φώναξε ένας από τους νεότερους της ομάδας. Τότε ένας από τους πιο γηραιούς φαλαγγίτες, ο Froilán Cabrera, εμφανίστηκε αμίλητος, χτυπώντας την Dolores με το άκρο του τουφεκιού του. Η κοπέλα καθώς έπεσε έπεσε ημιλιπόθυμη στο έδαφος, παρέσυρε τη φούστα της Josefa, προκαλώντας τις κοροϊδίες της ομήγυρης.

Οι γυναίκες έμειναν γονατιστές, αγκαλιασμένες στο έδαφος, γεμάτο πέτρες και άμμο, ταπεινωμένες, τρέμοντας από φόβο, προστατεύοντας η μία την άλλη με το σώμα της από τις λεκτικές επιθέσεις, τα φτυσίματα μερικών, κάποιες κλωτσιές και χτυπήματα αυτών των γνωστών προσώπων, αυτών των ανδρών που τους είχαν δει στους δρόμους, στις δουλειές τους, στους χορούς και στα πάρτι των χωριών, άνδρες την τέτοια φρικτή συμπεριφορά των οποίων δεν φαντάζονταν ποτέ. Μια απροκάλυπτη βία ενάντια σε γυναίκες που δεν είχαν διαπράξει κανένα έγκλημα, που απλώς υπερασπίζονταν την ελευθερία, τη δημοκρατία, έναν καλύτερο κόσμο για τους ανθρώπους των Καναρίων νήσων, για τους πιο μειονεκτούντες ανθρώπους που υπόκεινταν σε ένα απάνθρωπο καθεστώς δουλείας, στις ιδιοτροπίες του προγονικού κατεστημένου, που μαζί με την Καθολική Εκκλησία, επί εκατοντάδες χρόνια, υπέβαλαν τους ανθρώπους σε απερίγραπτες κακοποιήσεις και καταχρήσεις σε βάρος τους.

Μετά από αρκετές ώρες, μερικοί στρατιώτες με εντολή του διοικητή Morera, περικύκλωσαν τις γυναίκες που ήταν σχεδόν γυμνές. Βιάστηκταν από ολόκληρη σχεδόν την ομάδα των ανδρών. Κάποιοι ντόπιοι είχαν εκνευριστεί με όλο αυτό το σκάνδαλο που συνέβαινε εκεί, οπότε αποφασίστηκε ότι οι τρεις γυναίκες έπρεπε να φύγουν από εκεί.

Τις έβαλαν σε ένα από τα αυτοκίνητα εν μέσω της οργής του πλήθους των φασιστών, αρκετοί από τους οποίους ήταν μισομεθυσμένοι, και εν μέσω ενός απερίγραπτου χάους κατευθύνθηκαν προς το νότο με άγνωστο προορισμό. Οι τρεις γυναίκες δεν είχαν μιλήσει μεταξύ τους μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η Julia έσπασε τη σιωπή, λέγοντας στην Josefa: “Μας βγάζουν από την μια κόλαση, αλλά μας οδηγούν σε μια άλλη. Μην τους πείτε τίποτα, μην αποκαλύψετε τα ονόματα ούτε τις διευθύνσεις των συντρόφων”.

Οι τρεις γυναίκες είχαν ένα μυστηριώδες τέλος, οι λεπτομέρειες του οποίου δεν είναι ακόμα γνωστές. Εξακολουθούν, όμως, να παραμένουν στη συλλογική μνήμη του αγώνα για δικαιοσύνη, τρυφερότητα και αξιοπρέπεια. Στην εξορία από τη Γαλλία, που καταλήφθηκε από τους Ναζί, ο Roberto Macías διηγήθηκε την ιστορία των “Τριών τριαντάφυλλων της θάλασσας”, σε μια μυστική συνάντηση αντιστασιακών σε κάποια ασφαλή σπίτια του Παρισιού. Ο Roberto Macías ήταν ο αδελφός της Dolores, που έφυγε από το Gran Canaria τον Αυγούστο του 1936 για την Αφρική με ένα αλιευτικό σκάφος και δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεχάσει αυτά τα μέχρι σήμερα άγνωστα γεγονότα. Κάθε 19 Σεπτέμβρη το βράδυ, πριν πεθάνει, πήγαινε με τις κόρες του και τα εγγόνια του στην παραλία Melenara, όπου έμεναν σιωπηλοί ακούγοντας τα κύματα να σπάζουν, ρίχνοντας τρία κόκκινα λουλούδια στο νερό.

Ούτε ξεχνάμε ούτε συγχωρούμε. Θέλουμε δικαιοσύνη και αποκατάσταση!…

*Το αρχικό κείμενο στα Ισπανικά βρίσκεται εδώ: http://arancanarias.blogspot.com/2015/08/las-tres-rosas-del-salitre.html Επιμέλεια: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.

This page has not been translated into 한국어 yet.

This page can be viewed in
English Italiano Català Ελληνικά Deutsch



Iberia

Fri 29 Mar, 02:49

browse text browse image

lavirinthos.jpeg image«Ο Ντουρούτι στο λ&#... Aug 02 21:41 by Αργύρης Αργυριάδης 0 comments

health_spain.jpg imageΥγειονομική φρον... Jul 22 20:14 by Αργύρης Αργυριάδης 0 comments

postneno.jpg imageNeno Vasco por Neno Vasco: fragmentos autobiográficos de um anarquista Mar 21 01:34 by Thiago Lemos Silva 1 comments

quico_sabate.jpg imageΣαμπατέ: Aντίστασ ... Mar 13 19:28 by Αργύρης Αργυριάδης 0 comments

ramon_acin_aquilue.jpg imageRamon Acin Aquilue - Μπακουνικός &#... Jan 01 17:35 by Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης 1 comments

abel_paz.jpg image“Ταξίδι στο παρελ ... Dec 22 17:11 by Kουρσάλ 0 comments

916965959_955959769947953945_947953945_964959957_960945960960959965769_964959965_953963960945957953954959965769_945957945961967953963956959965769.jpg imageΟ «παππούς» του ισπ&... Sep 09 20:48 by Dmitri (edit.) 0 comments

josep_rebull.jpg imageJosep Rebull, POUM και Ισπανική ... Aug 02 20:00 by Tommy Lawson 1 comments

screenshot_20220728_at_184806_federacio769n_anarquista_rosario_far_rosario__instagram_photos_and_videos.png image19 de Julio: Cuando el pueblo se levanta, escribe la historia Jul 29 02:16 by Varias organizaciones anarquistas 66 comments

19_july.png imageJuly 19: When the people rise up, they write history Jul 29 02:10 by Various anarchist organisations 4 comments

tyl.png imageFrom libertarian communism to corporate socialism Dec 20 22:58 by Miguel G. Gómez 10 comments

arton4281_1.jpg imageΗ μη επέμβαση και &#... Sep 04 21:00 by Camillo Berneri* 0 comments

lisboa.jpg imageΔιακήρυξη Αρχών Aug 05 22:09 by Dmitri (transl.) 0 comments

ethelontes.jpg imageΑναρχικοί εθελον... Jul 29 20:19 by Γιάννης Καστανάρας* 0 comments

dcla_catala.jpg imageDeclaració anarquista internacional: a 85 anys de la revolució espanyola. Jul 23 22:06 by Organitzacions anarquistes 0 comments

spain.jpg imageAWSM Statement on 85th Anniversary of the Spanish Revolution Jul 20 11:28 by AWSM 0 comments

espana36.jpg image85 χρόνια από την Ισ... Jul 19 20:06 by αναρχοκομ. οργανώσεις 0 comments

text1907 di Fulvio Caporale Jun 15 06:13 by Lucio Di Stefano 0 comments

salvador.jpg imageBook Review: ‘Salvador Puig Antich’ Mar 28 12:25 by LAMA 0 comments

embat_1.jpg imageΟ βασιλιάς είναι ... Feb 21 19:26 by Embat 0 comments

embat.jpg image[Embat] The King has no clothes. The authoritarian drift of the state Feb 20 17:28 by Embat 0 comments

eua7ar_xaaal7of_1.jpg imageEl Rei està nu. La deriva autoritària de l’estat espanyol Feb 20 08:02 by Embat 1 comments

eua7ar_xaaal7of.jpg image[Embat] El Rey está desnudo. La deriva autoritaria del estado español Feb 19 15:57 by Embat 0 comments

.jpg imageΗ Αναρχική Κομμο`... Oct 06 19:29 by Percy Hill* 0 comments

tne_three_roses.jpg imageΤα τρία τριαντάφ`... Sep 20 19:19 by Dmitri (translation, editing) 0 comments

patxi.jpg imageCarta Abierta al Movimiento Independentista Catalán Jun 09 10:19 by Diarmuid Breatnach 0 comments

eucorona.jpg imageEl Tribunal Constitucional alemán, contra Europa May 14 18:16 by José Luis Carretero Miramar 0 comments

gripeespaola.jpg imageThe 1918 flu pandemic in the CNT media Apr 29 02:44 by Miguel G. BlackSpartak 2 comments

cnt_covid.png image¡Por Nuestra Seguridad, Sólo Actividades Esenciales! Apr 24 01:42 by CNT 0 comments

gripeespaola_1.jpg imageL’epidèmia de Grip de 1918 als Mitjans de la Confederació Apr 19 01:31 by Miguel G. BlackSpartak 0 comments

more >>
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]