user preferences

«Αλλά δεν φοβόμαστε εσάς ή τους δήμιους σας. Η σοβιετική “δικαιοσύνη” μπορεί να μας σκοτώσει, αλλά ποτέ δεν θα σκοτώσετε τα ιδανικά μας. Θα πεθάνουμε ως αναρχικοί και όχι ως ληστές».
Ο αναρχικός Fedor Petrovich Machanovski στη δίκη του ενώπιον του Επαναστατικού Δικαστηρίου του Petrograd, 13 και 22 Δεκεμβρίου 1922

1921-1953: Χρονολόγιο του ρωσικού αναρχισμού

Ένα σύντομο χρονοδιάγραμμα του αναρχικού κινήματος και της αναρχικής δράσης στην ΕΣΣΔ, και της καταστολή του από τις σοβιετικές αρχές μετά τη Ρωσική Επανάσταση

«Αλλά δεν φοβόμαστε εσάς ή τους δήμιους σας. Η σοβιετική “δικαιοσύνη” μπορεί να μας σκοτώσει, αλλά ποτέ δεν θα σκοτώσετε τα ιδανικά μας. Θα πεθάνουμε ως αναρχικοί και όχι ως ληστές».
Ο αναρχικός Fedor Petrovich Machanovski στη δίκη του ενώπιον του Επαναστατικού Δικαστηρίου του Petrograd, 13 και 22 Δεκεμβρίου 1922

Μετά τη συντριβή του μαχνοβίτικου κινήματος, των εξεγέρσεων της Σιβηρίας και της Κρονστάνδης, η αναρχική προπαγάνδα στην ΕΣΣΔ αποτέλεσε αντικείμενο και πρωταρχικό στόχο της μπολσεβίκικης εξουσίας από τον Μάρτη του 1921. Υπήρξε μια μικρή αναλαμπή, με μια σχετική ελευθερία λειτουργίας βιβλιοπωλείων / εκδόσεων, όπως της «Golos Truda» στη Μόσχα και το Πέτρογκραντ, της ομάδας υποστήριξης κρατουμένων του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού και το Μουσείο Κροπότκιν (που πήρε το όνομά του από τον Ρώσο αναρχικό Πιοτρ Κροπότκιν). Η «Golos Truda» δημοσίευσε τα πλήρη έργα του Μπακούνιν και ένα βιβλίο του Alexander Borovoi σχετικά με τον ρωσικό αναρχισμό.

Το Μουσείο Κροπότκιν άνοιξε το 1921 στο σπίτι στο οποίο είχε ζήσει ο Κροπότκιν στη Μόσχα και το διαχειριζόταν μια ομάδα αναρχικών και η χήρα του. Όλοι οι επισκέπτες του Μουσείου φωτογραφίζοταν από την Τσεκά. Ο Μαύρος Σταυρός ήταν επίσης ανεκτός αλλά η δραστηριότητά του ήταν χαμηλή. Πληροφοριοδότες της Τσεκά διείσδυσαν στον Μαύρο Σταυρό. Ωστόσο, έξω από τη Μόσχα και το Πέτρογκραντ, υπήρξε πλήρης καταστολή. Οι δύο μεγάλες πόλεις της Ρωσίας ήταν πάντα ανοιχτές στη Δύση, και το καθεστώς ήθελε να παρουσιάσει μια εικόνα ανοχής στους ριζοσπάστες στην Ευρώπη και την Αμερική. Αλλού, όπως στο Yaroslav, τα έργα του Κροπότκιν κατασχέθηκαν και το ίδιο έγινε με τα βιβλία της «Golos Truda» στο Χάρκοβο (Kharkhov).

1921

-Η παλιά τσαρική πολιτική εξορίας αποκαθίσταται. Τα πρώτα θύματα είναι τρεις νεαρές αναρχικές γυναίκες, φοιτήτριες στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας, οι Isayeva, Ganshina και Sturmer, που στάλθηκαν εξορία στο Arkhangelsk για ένα χρόνο, αλλά τα επόμενα χρόνια βρίσκονταν ακόμα εκεί.

-Ο Alexei Borovoi, γνωστός αναρχικός ακαδημαϊκός, απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο της Μόσχας (ενώ του είχε επιτραπεί να διδάξει υπό το τσαρικό καθεστώς) και εισήλθε σε μια μακρά περίοδο ανεργίας. Ωστόσο, οι μαθητές της Κομμουνιστικής Ακαδημίας (που βρισκόταν στο κτίριο που κατείχε προηγουμένως η Ομοσπονδία Αναρχικών Ομάδων της Μόσχας) αποφάσισαν να συγκαλέσουν μια συζήτηση με θέμα «Αναρχισμός εναντίον Μαρξισμού» και κάλεσαν τους Borovoi και τον Bukharin να υπερασπιστούν τις ιδέες τους, αλλά η συζήτηση απαγορεύτηκε από τις αρχές των Μπολσεβίκων.

-Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου στην Zhmerinka αποκαλύφθηκε μια ομάδα 40 αναρχικών. Όλοι εκτελέστηκαν.

-Στην Οδησσό αρκετοί αναρχικοί εκτελέστηκαν για «κρατικούς λόγους».

-Τον Ιούλη άρχισαν απεργία πείνας 13 φυλακισμένοι αναρχικοί (συμπεριλαμβανομένων των Voline και Aron Baron) στη φυλακή Taganka στη Μόσχα.

-Τον Σεπτέμβρη οι Fanya Baron, Lev Tcherny, Potekhin, Tikhon Kachirin, Ivan Gavrilov και 9 άλλοι αναρχικοί που δραστηριοποιούνταν υπόγεια, εκτελέστηκαν στα λαγούμια της Τσεκά.

-Στις 17 Σεπτέμβρη, μετά από πολλές πιέσεις, το καθεστώς απελευθερώνει 10 αναρχικούς από τη φυλακή Taganka, τους Voline, Vorobiov, Mratchny, Mikhailov, Maximov, Yudin, Yartchuk, Gorelik, Feldman και Fedorov. Οι περισσότεροι από αυτούς απελάθηκαν στο Βερολίνο.

-Τον Νοέμβρη-Δεκέμβρη καταστέλλονται οι αναρχο-οικουμενιστές στη Μόσχα. Συλλαμβάνονται οι Alexander Shapiro, Stetzenko και Askarov.

-Προς το τέλος του χρόνου συλλαμβάνονται και εκτελούνται 92 «Τολστοϊκοί» επειδή αρνήθηκαν να υπηρετήσουν στο στρατό.

-Κάποια στιγμή, μέσα στο 1921, ο αναρχικός εργάτης Gordeyev εκτελείται για παραβίαση της εργασιακής πειθαρχίας στο εργοστάσιο Izhevsk.

-Επίσης, κατά τη διάρκεια του 1921 εκκαθαρίζονται οι οργανώσεις της Αναρχικής Νεολαίας. Οι Μπολσεβίκοι ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τη μη διάδοση των αναρχικών ιδεών μεταξύ των νέων.

-Ο I.S. Bleikhman πεθαίνει ως αποτέλεσμα της άσχημης μεταχείρισής του σε ένα μπολσεβίκικο στρατόπεδο εργασίας.

-Ο αναρχικός εργάτης Nikolai Beliaiv μετά την καταδίκη του εξορίστηκε στο Arkhangelsk.

-Η δασκάλα Maria Veger (Weguer), συλλαμβάνεται στο Πέτρογκραντ επειδή διαθέτει αναρχικά βιβλία. Εξορίζεται στο Arkhangelsk για 2 χρόνια, όπου προσβάλλεται από ελονοσία.

1922

-Η Veger δραπετεύει και κρύβεται με ψεύτικο όνομα στο Πέτρογκραντ.

-Ο Aron Baron, φυλακισμένος από το 1920, παίρνει άδεια να εγκαταλείψει τη Ρωσία. Η GPU (η Τσεκά μετονομάστηκε σε GPU στα τέλη του 1921) αντιτίθεται σε αυτό και τον συλλαμβάνει. Καταδικάζεται χωρίς δίκη σε 3 χρόνια εγκλεισμού στο στρατόπεδο Pertominsk. Το 1923 μεταφέρεται στο Solovki. Προσβάλλεται από σοβαρή οφθαλμική λοίμωξη. Στη συνέχεια εξορίζεται στο Altai στη Σιβηρία. Το 1925 συλλαμβάνεται και πάλι αφού αλληλογραφούσε με αναρχικούς στο εξωτερικό και εξορίζεται στο Lenissei. Εκεί συλλαμβάνεται ξανά και στέλνεται σε ένα πολύ απομονωμένο χωριουδάκι, όπου ο ταχυδρόμος φτάνει μόνο τρεις φορές το χρόνο.

-Το Γενάρη οι Αμερικανορώσοι αναρχικοί Αλεξάντερ Μπέρκμαν και Έμμα Γκόλντμαν, απογοητευμένοι εντελώς από το μπολσεβίκικο καθεστώς, φεύγουν από την ΕΣΣΔ.

-Την Άνοιξη έχουμε νέες επιθέσεις στο αναρχικό κίνημα σε όλη τη Ρωσία.

-Ο αναρχικός εργάτης Fedor Machanovski συλλαμβάνεται στο Πέτρογκραντ και καταδικάζεται σε θάνατο, αλλά η ποινή του μετατρέπεται σε 10 χρόνια φυλάκισης, στη φυλακή Butirki (εκεί όπου είχαν φυλακιστεί ο Νέστωρ Μάχνο και ο Πιοτρ Αρσίνωφ υπό το καθεστώς του Τσάρου). Το 1927 ήταν ακόμα στην ίδια φυλακή.

-Στις 22 Μάη αναρχικοί κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας προσπαθώντας να καούν ζωντανοί σε απάντηση στις φρικτές συνθήκες στο στρατόπεδο Pertominsk.

-Την 1 Νοέμβρη οι αναρχικοί Mollie Steimer και Senya Flechin συλλαμβάνονται και απελαύνονται στη Σιβηρία.

-Ο αναρχικός εργάτης Moise Zuckermann συλλαμβάνεται στη Μόσχα. Φυλακίζεται στο τρομερό Solovki για 3 χρόνια και στη συνέχεια στέλνεται στο στρατόπεδο Verknei-Uralsk όπου και παρέμενε εκεί το 1925. Πραγματοποιεί αρκετές απεργίες πείνας μεταξύ 7 και 13 ημερών. Προσάλλεται από ελονοσία και εντερική λοίμωξη. Μεταφέρεται στο Solovki το 1925. Πολύ άρρωστος, τοποθετείται στο νοσοκομείο της φυλακής. Αμέσως μετά, ακόμα αδύναμος και άρρωστος, στέλνεται για 3 χρόνια εξορία στο χωριό Kolpatchevo της Σιβηρίας, μετά από ένα πολύ μακρύ και οδυνηρό ταξίδι 3 μηνών.

-Κατά τη διάρκεια του 1922, αναρχικοί στέλνονται σε ένα από τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στο Kholmogory στη Λευκή Θάλασσα.

1923

-Ο αναρχικός ράφτης Zilberg, συλλαμβάνεται στη Μόσχα επειδή συμμετείχε σε κύκλο ανάγνωσης και μελέτης αναρχικών βιβλίων απαγορευμένων από την κρατική λογοκρισία. Καταδικάστηκε σε 3 χρόνια εξορία στο Tobolsk της Σιβηρίας. Μετά, καταδικάστηκε ξανά σε 3 χρόνια εξορίας στο Tver.

-Συλλαμβάνεται ο Yuri Reidmane και στέλνεται εξορία στο χωριό Parabel, στην περιοχή Tomsk. Άλλοι αναρχικοί στέλνονται επίσης εκεί - ο Boris Neerzki και ο αδελφός του Yuri, Alexander.

-Από τις 26 Φλεβάρη μέχρι τις 12 Απρίλη γίνονται μαζικές συλλήψεις αναρχικών, μαξιμαλιστών και αριστερών εσέρων (SR) στο τμήμα της Άπω Ανατολής που ανήκει στη Σοβιετική Ένωση.

-Γίνονται μαζικές εκτελέσεις αντιφρονούντων στο Nikolaievsk, συμπεριλαμβανομένου του αναρχικού Triapitzin.

-Την Άνοιξη γίνεται απεργία πείνας 17 ημερών στο Pertominsk με συμμετοχή αναρχικών.

-Τον Ιούλη η Maria Veger συλλαμβάνεται ξανά και στέλνεται στο στρατόπεδο Solovki, στη συνέχεια στο Verkhnei-Uralsk και, τέλος, εξορίζεται στο Arkhangelsk το 1926. Προσβάλλεται από ελονοσία και σκορβούτο και χάνει όλα της τα δόντια. Κάνει απεργία πείνας σε πολλές περιπτώσεις από έξι έως έντεκα ημέρες.

-Στις 9 Ιούλη συλλαμβάνεται εκ νέου οι Steimer μαζίμε τον Flechi.

-Στις 19 Ιούλη γίνεται στην Chita η δίκη ορισμένων από αυτούς που συνελήφθησαν το Φλεβάρη σε περιοχές της Άπω Ανατολής. Οκτώ καταδικάζονται σε θανατο και εκτελούνται και δέκα άλλοι καταδικάζονται σε βαριές ποινές.

-Τον Αύγουστο στο περιοδικό International Correspondence (όργανο του καθεστώτος) εμφανίζεται μια Διακήρυξη Ρώσων αναρχικών και αναρχοσυνδικαλιστών, με την οποία ανακοινώνουν την υποστήριξή τους στο καθεστώς των Μπολσεβίκων. Οι υπογράφοντες είναι οι Geitsman, Gopner, Vinogradova, Simonovic, Lepin, Tinovitskaia, Bekovski και Rotemberg. Η ίδια τακτική των Μπολσεβίκων έγινε επίσης και με μενσεβίκους και σοσιαλεπαναστάτες. Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτά τα άτομα εξοστρακίστηκαν από τις οργανώσεις τους, ενώ εξακολουθούσαν να διώκονται από την GPU.

-Η Tatiana Polosova, που εργαζόταν στον εκδοτικό οίκο της «Golos Truda», συλλαμβάνεται ως μέλος της Επιτροπής Υποστήριξης Αναρχικών Κρατουμένων. Καταδικάστηκε σε τρία χρόνια στο Solovki. Μεταφέρθηκε στο Verhne-Uralsk και μετά με το τέλος της ποινής στο Tver.

1924

-Μια σχετικά ενεργή αναρχική ομάδα υπάρχει μεταξύ των εργαζομένων του Petrograd, αλλά διακόπτει κάθε δραστηριότητα όταν ανακαλύπτεται η ύπαρξή της από την GPU.

-Ο Iurtchenko, εργαζόμενος, μέλος της ομάδας Karelin (αναρχική οργάνωση επίσημα ανεκτή από το καθεστώς) συλλαμβάνεται στην επαρχία του Minsk για κατοχή βιβλίων των Κροπότκιν και Τολστόι (αν και τα βιβλία αυτά επιτρέπονται από τους λογοκριτές). Εξορίζεται στο Arkhangelsk.

-Ο Nicolas Lazarevitch οργανώνει μια αναρχοσυνδικαλιστική ομαδοποίηση με αρκετούς άλλους αναρχικούς εργάτες στο εργοστάσιο Dynamo στη Μόσχα. Κυκλοφορεί διάφορα φυλλάδια -κατά της μείωσης των μισθών, κατά της οικονομικής συνθήκης μεταξύ της Βρετανίας και της ΕΣΣΔ, ενάντια στην υιοθέτηση του τεϊλορισμού από το καθεστώς-προσφέροντας πάντα μια ελευθεριακή εναλλακτική λύση. Τα φυλλάδια αυτά διανέμονται τη νύχτα, κολλιούνται πάνω από επίσημες ανακοινώσεις και μεταφέρονται μέσα από παλτά και πανωφόρια.

-Στην Ουκρανία, η Ομάδα Αναρχικών Νότιας Ρωσίας παρουσιάζει ένα μακρύ ντοκουμέντο που περνάει σε εξόριστους συντρόφους και δημοσιεύεται σε αναρχικά περιοδικά της Δύσης. Φαίνεται ότι αυτή είναι η μόνη γνωστή δραστηριότητα της ομάδας αυτής.

-Τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου, αναγκάζεται σε κλείσιμο η αναρχική κοινότητα στη Yalta.

1925

-Εξαρθρώνεται ο Μαύρος Σταυρός και συλλαμβάνονται τα κύρια στελέχη του.

-Ο Yarchuk επιστρέφει στη Ρωσία και εντάσσεται στο Κομμουνιστικό Κόμμα.

-Μια ομάδα αναρχικών ραπτών εξορίζεται από τη Μόσχα επειδή καθοδήγησε έναν αγώνα ενάντια στους «ειδικούς» σε ένα εργοστάσιο και τους υψηλούς μισθούς που τους δίνονταν.

-Τον Φλεβάρη, ο αναρχικός εργάτης Pavel Oskov, συνελήφθη στο Πέτρογκραντ. Μετά από απεργία πείνας έξι ημερών ξυλοκοπείται από ποινικούς φυλακισμένους. Στέλνεται εξορία για τρία χρόνια στον οικισμό Khantaik, στην περιοχή Turukhansk, στη Σιβηρία.

-Στις 8 Φλεβάρη συλλαμβάνεται στο Λένινγκραντ η Maria Poliakova, με 80 άλλους εργαζόμενους και φοιτητές. Με 15 από αυτούς, καταδικάζεται σε φυλάκιση 3 ετών. Η Maria Poliakova ήταν φοιτήτρια Ιατρικής που εγκατέλειψε τις σπουδές της για να εργαστεί ως νοσοκόμα και μετά σε εργοστάσιο. ΄Όταν άρχισε απεργία πείνας, στάλθηκε στο Solovki και την έβαλαν μαζί με ποινικές. Εκεί άρχισε νέα απεργία πείνας. Κάποιες ποινικές την ξεγύμνωσαν και μεταφέρθηκε σε στρατώνες με άλλους ποινικούς. Τελικά εξορίστηκε στο Khantaik το 1927.

-Η Raia Chulmann, που συνελήφθη επίσης, στάλθηκε στο Verkhne-Uralsk. Οι τρομερές τιμωρίες που επιβάλλονταν στους κρατούμενους που ήταν εκεί, της προκάλεσαν πλήρη διανοητική βλάβη το 1926. Μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο στη Μόσχα και μετά στάλθηκε πίσω στο στρατόπεδο. Στο δρόμο είχε δύο ακόμη διανοητικές διαταραχές.

1926

-Ο Grigoriev, αναρχικός αγρότης, προσπάθησε να αυτοκτονήσει πυροβολώντας τον εαυτό του, γιατί δεν ήθελε να βρίσκεται σε απομόνωση χωρίς να κάνει κάτι. Έγινε μια απεργία πείνας 7 ημερών μεταξύ των φυλακισμένων που απαίτησαν να τοποθετηθεί ο Grigoriev σε ένα κελί με τον αναρχικό Kalimassov. Η απεργία απέτυχε και ο Grigoriev κατάφερε να αυτοκτονήσει με μια δεύτερη απόπειρα.

-Στο Tobolsk, οι φύλακες προκαλούν τους αναρχικούς του κελιού αρ. 6 αρνούμενοι να τους αφήσουν να βγουν έξω. Οι αναρχικοί για να διαμαρτυρηθούν αδειάζουν τον κάδο τουαλέτας τους στο διάδρομο το απόγευμα. Το κελί δηλώνεται συλλογικά υπεύθυνο, όλοι τιμωρούνται και ξεκινά απεργία πείνας. Την ένατη ημέρα της απεργίας, ο διευθυντής της φυλακής αποσύρει την τιμωρία, αλλά δύο κρατούμενοι, ο Axelrod και ο Gurievitch, μεταφέρονται στη Μόσχα. Κατηγορούνται για ανυπακοή και στέλνονται στο στρατόπεδο Solovki.

-Η «Golos Truda» δημοσιεύει ένα φυλλάδιο για την 50ή επέτειο του θανάτου του Μιχαήλ Μπακούνιν, με την άδεια της κρατικής λογοκρισίας. Η Τσεκά, όμως, το κατασχέτει και το καίει. Ένα μέλος της «Golos Truda», ο Ukhin, συλλαμβάνεται και στη συνέχεια εξορίζεται στην Τασκένδη επειδή διανέμει το φυλλάδιο.

-Κατά το τέλος του καλοκαιριού, αρκετές δεκάδες αναρχικοί συλλαμβάνονται στο Λένινγκραντ για απαγορευμένη προπαγάνδα.

1926-1927

-Συλλήψεις των μελών μιας αναρχοσυνδικαλιστικής ομάδας στη Μόσχα.

1927

-Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 60 αναρχικοί έχυν έως εκείνη τη στιγμή φυλακιστεί στο Verkne-Uralsk.

-Το καλοκαίρι ο αναρχικός Jonas Warchawski, εκδίδει και διανέμει κρυφά φυλλάδια σχετικά με την υποκρισία του σοβιετικού καθεστώτος στην υπόθεση του Sacco και του Vanzetti. Συλλαμβάνεται στην Οδησσό.

-Στις 2 Οκτώβρη οι Nikolai Beliaev και Artyom Pankratov, αναρχικοί εξορισμένοι στην Kizil Orda, συνελήφθησαν όταν μίλησαν σε μια συνάντηση, όπου διαμαρτυρήθηκαν σχετικά με την ονομασία μιας αεροπορικής βάσης σε «Sacco και Vanzetti». Εξορίζονται στη Σιβηρία.

1928

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 30 αναρχικοί φυλακίστηκαν στο Verhne-Uralsk. Στα τέλη του 1928 με αρχές του 1929, ο Avraam Budanov και ο Panteleimon Belochub με 7 ή 8 άλλους, συλλαμβάνονται επειδή οργανώνουν μια υπόγεια ομάδα μαχνοβιτών αναρχικών στην Ουκρανία. Ο Budanov και ο Belochub εκτελούνται, ενώ οι άλλοι καταδικάζονται σε φυλάκιση 10 ετών.

Αρχές της δεκαετίας του 1930

-Σοσιαλεπαναστάτες, σοσιαλδημοκράτες και αναρχικοί εξόριστοι στο Tchimkent, ξεκινούν ένα μυστικό ταμείο για να βοηθήσουν τους συντρόφους τους εξόριστους στο Βορρά. Εργασία ήταν σχετικά εύκολο να βρεθεί για τους εξόριστους στο Tchimkent, αλλά όχι στο Βορρά, εξ ου και το ταμείο.

1930

-Ο αναρχικός λιμενεργάτης Ivan Kologriv, συλλαμβάνεται και καταδικάζεται για αντιστρατιωτική προπαγάνδα.

- Πενήντα αναρχικοί και σοσιαλιστές βρίσκονται εξοριστοι στο Verkhne-Uralsk, σύμφωνα με ον Ciliga.

- Μια αναρχικλή ομάδα 50 περίπου μελών εξαρθρώνεται στο Tchelianbinsk. Διαθέτει ένα υπόγειο τυπογραφείο και έχει δημοσιεύσει αναρχικά κείμενα, κυρίως ξένες μεταφράσεις, και έχει επαφές με αναρχικούς εκτός της ΕΣΣΔ. Ο Sergei Sergeyevich Tuzhilkin (Tujilkin) (γεννημένος το 1909), ένας νεαρός ηλεκτρολόγος και κάτοικος του Καζάν, διαχειριζόταν το τυπογραφείο. Καταδικάστηκε σε 5 χρόνια πολιτικής απομόνωσης στο Verkhne-Uralsk. Ο ίδος είπε στον Ciliga ότι οι αναρχικοί είναι πολύ δραστήριοι και είχαν καταφέρει να ιδρύσουν μια αποτελεσματική οργάνωση.

-Οι Olga Andreevna, W. W. Kozhukov και A. S. Pastukhov οργανώνουν την υπόγεια δράση της Εργατικής Ένωση Αναρχικών, όπως ονομαζόταν η οργάνωσή τους. Δραστηριοποιείτο με βάση τις αρχές της Οργανωτικής Πλατφόρμας της ομάδας « Dielo Truda». Ανακαλύπτονται όμως από την Τσεκά και συλλαμβάνονται.

1931

-Ο Bestoujev, «μπολσεβίκος αναρχικός» (με κριτική υποστήριξη του καθεστώτος) απολύθηκε από την εργασία του επειδή αρνήθηκε να συμμετάσχει στις εκλογές του τοπικού Σοβιέτ.

-Ο βετεράνος αναρχικός Nikolai Rogdaiev, πεθαίνει από εγκεφαλική αιμορραγία στην εξορία στην Τασκένδη, αφού είχε εκτίσει μια μακρά ποινή πολιτικής απομόνωσης. Είναι αρκετά ειρωνικό ότι πέθανε σε έναν δρόμο που ονομαζόταν Sacco-Vanzetti! Πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι πολλοί αναρχικοί πέθαναν πρόωρα λόγω των συνθηκών και της μεταχείρισης που είχαν υποστεί στα στρατόπεδα.

1933

-Σύμφωνα με τον Ciliga, στο Verkhne-Uralsk, κρατούνται 80 αναρχικοί.

1934

-Τον Ιούλη εμφανίζεται ένα άρθρο στο βελγικό αναρχικό περιοδικό «CQFD» (εκδότης του οποίου ήταν ο Hem Day) σχετικά με τις διώξεις σε βάρος των αναρχικών στην ΕΣΣΔ. Αναφέρεται στον Nikolai Rogdaiev και τον Alfonso Petrini και απαριθμεί 98 αναρχικούς που βρίσκονταν τότε υπό δίωξη μεταξύ των οποίων ο Andrei Andreyev, εξόριστος στο Novosibirsk και ο Andrei Zolotarev, εξόριστος στην Poltava.

1935

-Ο Ιταλός αναρχικός Alfonso Petrini, απελαύνεται από τη Ρωσία στη φασιστική Ιταλία! Είχε ήδη παραμείνει 5 χρόνια στη φυλακή από το φθινόπωρο του 1927.

- Τον Νοέμβρη πεθαίνει ο Borovoi στην εξορία στο Vladimir.

1935-1938

-Πολλοί αναρχικοί που είχαν συλληφθεί από το καθεστώς «εξαφανίστηκαν» κατά τη διάρκεια των εκκαθαρίσεων. Αυτή είναι η μοίρα αξιοσημείωτων αναρχικών όπως ο Novomirsky, ο Sandomirskii, ο Bill Shatov και ο Yarchuk το 1936, όπως και οι Πιοτρ Αρσίνοφ και Dimitri Venediktov από το Tobolsk, και ο Ιταλός Otello Gaggi το 1937.

1936

-Ο Nikolai Lebedev, που διαχειριζόταν το Μουσείο Κροπότκιν πεθαίνει από φυσικά αίτια.

1937

-Τον Γενάρη γίνεται η τελευταία συλλογική απεργία των κρατουμένων στο Solovki. Μετά από 15 ημέρες απεργίας πείνας, τους χορηγείται τροφή με βία, αλλά ικανοποιούνται μερικά αιτήματα, τα οποία, όμως, αφαιρούνται ξανά αρκετούς μήνες αργότερα. Εόναι η τελευταία συλλογική και ενωμένη δράση των αναρχικών, σοσιαλεπαναστατών και σοσιαλδημοκρατών κρατουμένων.

-Ο Εβραίος αναρχικός ράφτης Aizenberg, ο οποίος είχε περάσει επτά χρόνια στις φυλακές του Τσάρου, βασανίζεται από τη μυστική αστυνομία σε ένα στρατόπεδο επί 31 ημέρες, χωρίς, όμως, να υποκύψει. Στο τέλος, όμως, τρελαίνεται. «Από τους 12.000 κρατούμενους, ήταν ο μόνος που αγωνίστηκε για μια ιδέα. Εμείς οι άλλοι, ήμασταν θύματα καταπίεσης. Αυτός, αγωνίστηκε ενάντια στην καταπίεση» είπε ο Alexander Weissberg.

-Ο Ιταλός αναρχικός Francesco Ghezzi συλλαμβάνεται και στέλνεται στο στρατόπεδο της Vorkuta.

1938
-Οι αρχές κλείνουν το Μουσείο Κροπότκιν.

-Ο Aron Baron πεθαίνει ή εκτελείται σε κάποιο στρατόπεδο. Η Olga Taratuta δικάζεται και εκτελείται στις 8 Φλεβάρη. Ο Sergei Tuzhilkhin εκτελείται στις 20 Ιούλη μαζί με μια ομάδα μενσεβίκων.

1941

-Ο Francesco Ghezzi πεθαίνει στη Vorkuta.

1941-1945

-Αναρχικοί συμμετέχουν σε αντάρτικες ομάδες στην Ουκρανία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ομάδα μαχνοβιτών Black Cat «Μαύρη Γάτα» δραστηριοποιείται στη Λευκορωσία. Ο Osip Tsebry σχηματίζει τη μονάδα Green Guard με βάση τις μαχνοβίτκες και αναρχικές αρχές και πολεμά τόσο των Ναζί όσο και κατά του Κόκκινου Στρατού στην Ουκρανία.

-Υπάρχει αναρχική παρουσία μεταξύ των ρωσικών δυνάμεων κατοχής στην Ανατολική Ευρώπη, «Μπακουνικοί» στη Βουλγαρία και Zavietti Kronstadta στη Γερμανία.

1947

-Αναρχικοί συμμετέχουν σε εξεγέρσεις στα στρατόπεδα Promyshleny, Jeleznodorjny και Vorkuta. Στο τελευταίο στρατόπεδο υπάρχουν και «Τολστοϊκοί αναρχικοί».

1950

-Μια μικρή ομάδα «αναρχο-μαρξιστών» υπάρχει στη Μόσχα.

1952

-Στην Karaganda Ισπανοί αναρχικοί, μέλη των CNT-FAI, συμμετέχουν σε εξεγέρσεις στρατοπέδων.

1953

-Αναρχικοί εμπλέκονται σε εξεγέρσεις σε στρατόπεδα, ιδίως στο Norilsk. Η μαύρη σημαία κυματίζει πάνω από την εξέγερση του στρατοπέδου Vorkuta.

Πηγές:
Alexandre Skirda, Nestor Makhno
Alexandre Skirda, Les anarchistes dans la revolution russe
Ante Ciliga, The Russian Enigma
Louis Mercier-Vega, L’increvable anarchisme
Paul Avrich, The Russian Anarchists
Iztok no. 1 - Sur l’anarchisme en URSS (1921-1979) (article in Iztok)
G. P. Maximov, The Guillotine at work

*Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με έναν αριθμό ρωσικών πηγών, ο Vladimir ("Bill") Shatov εκτελέστηκε το 1937, ενώ άλλες πηγές λένε ότι πέθανε το 1943 στο Κίεβο, ενόσω ήταν ακόμα από κράτηση. Αυτό είναι παράξενο από τη στιγμή που το 1943 το Κίεβο είχε καταληφθεί από τα ναζιστικά στρατεύματα και η κατοχή του κράτησε μέχρι τον Νοέμβρη αυτού του χρόνου. Η Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια μεταφέρει πιο μετά το τέλος της κατοχής. Πιθανώς, πληροφορίες για την τύχη του Shatov μπορούν να αντληθούν στο Καζακστάν, όπου στη δεκαετία του 1930 ο ίδιος εργαζόταν σε κατασκευή σιδηροδρομικών γραμμών (υπό το καθεστώς της καταναγκαστικής εργασίας). Αποκαταστάθηκε το 1955.

*Το αγγλικό κείμενο δημοσιεύτηκε εδώ: https://libcom.org/history/1921-1953-chronology-russian-anarchism Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.

image russian1.jpg 0.04 Mb

Οι αναρχικοί ήταν εξαιρετικά σκληροί στην κριτική τους προς τον Αρσίνωφ. Ο παλιός φίλος του Νέστωρ Μάχνο έγραψε πικρόχολα ότι «ήταν ματαιόδοξος και επιζητούσε εξουσία. Άγνωστος στη ρωσική επανάσταση μέχρις ότου ξύπνησε από την άχρηστη εργασία του στη Μόσχα το 1919 στη θύελλα των επαναστατικών πράξεων... αργότερα πήγε μακριά για να γράψει την ιστορία της Μαχνοβτσίνας. Κατά συνέπεια, έγινε ένα από τα ενεργά στελέχη του διεθνούς αναρχικού κινήματος και άρχισε να σκέφτεται τον εαυτό του ως τον ηγέτη του αναρχισμού, μια θέση που την επιδίωξε και βρήκε τα θεωρητικά θεμέλια γι’ αυτήν. Ήταν ένα εύκολο βήμα, τόσο εύκολο όσο και ο μπολσεβικισμός».

Piotr Andrievich Marin (Arshinov)

Ο Piotr Andrievich Marin (Arshinov) γεννήθηκε στις 26 Ιούλη 1887 στο χωριό Andreivka της επαρχίας Nisnelomov, από εργατική οικογένεια.

Μπήκε στο επαναστατικό κίνημα το 1904. Το 1905 εργαζόταν ως κλειδαράς σε ένα σιδηροδρομικό εργαστήριο στην πόλη Kizilarbat, του Turkestan κοντά στα ιρανικά σύνορα.

Ήταν μέλος του μπολσεβίκικου τμήματος του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και εξέδωσε την εφημερίδα «Molot» («Το Σφυρί») που διακινείτο ανάμεσα στους εργαζομένους των σιδηροδρόμων. Το 1906, για να παραπλανήσει την αστυνομία, εγκαταστάθηκε στο Ekaterinoslav. Εκεί ήρθε σε επαφή με τον αναρχισμό και μπήκε στο αναρχικό κίνημα. Εργάστηκε στο εργοστάσιο Shoduar.

Οργάνωσε ένοπλες επιθέσεις ενάντια σε αντιπροσώπους των τοπικών αρχών και της αστυνομίας. Στις 22-23 Δεκέμβρη 1906, με άλλους αναρχικούς επιτέθηκε στην έδρα της αστυνομίας στο Nisnedneprovsk. Στις 7 Μαρτίου 1907, πυροβόλησε και σκότωσε τον Vasilenko, αφεντικό των σιδηροδρομικών εργαστηρίων της Alexandrovska της επαρχίας Ekaterinoslav, μπροστά σε ένα μεγάλο πλήθος εργατών. Αυτό το άτομο (ο Vasilenko) είχε καταδώσει στις αρχές περισσότερους από 100 εργάτες που είχαν συμμετάσχει στην ένοπλη εξέγερση του Δεκεμβρίου του 1905 και μερικοί από αυτούς εκτελέστηκαν και άλλοι καταδικάστηκαν σε πολύχρονες φυλακίσεις.

Ο Αρσίνωφ συνελήφθη στις 9 Μάρτη 1907 και καταδικάστηκε σε θάνατο με απαγχονισμό από ένα στρατιωτικό δικαστήριο. Στη νύχτα της 22ης Απρίλη 1907, δραπέτευσε με άλλους φυλακισμένους κατά τη διάρκεια μιας λειτουργίας για το Πάσχα. Αναζήτησε καταφύγιο στη Γαλλία.

Επέστρεψε στη Ρωσία το 1909 και το φθινόπωρο συνελήφθη ξανά για αναρχική προπαγάνδα ανάμεσα στους εργάτες του Briansk. Δραπέτευσε ξανά από τη φυλακή πριν καταδικαστεί και συνέχισε προπαγανδίζοντας τις αναρχικές ιδέες στην παρανομία μεταξύ των εργατών και των αγροτών του Kostrom και του Σμολένσκ. Τον Μάη του 1910, συμμετείχε με άλλους αναρχικούς σε μια απαλλοτρίωση (ληστεία) μιας αποθήκης κρασιού στο χωριό Filopovo της επαρχίας Kostrom, μιας άλλης αποθήκης κρασιού στο Stepanovo-Silino της επαρχίας Σμολένσκ καθώς και σε μια επίθεση στο ταχυδρομείο της πόλης Sudislav της επαρχίας Kostrom.

Τον Αύγουστο του 1910 πήγε στην Αυστρία για να προμηθευτεί όπλα και προπαγανδιστικό υλικό. Επιστρέφοντας το Σεπτέμβρη, συνελήφθη από τις αυστριακές αρχές, φυλακίστηκε στο Tarnopol και παραδόθηκε έπειτα στη ρωσική κυβέρνηση τον Μάη του 1911. Η δίκη του άρχισε στις 25 Ιούνη 1911, στη Μόσχα κάτω από το ψευδώνυμο F Ι. Mikhailski και 36 άλλους. Τον Οκτώβρη του 1911 καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλάκιση και στάλθηκε στη φυλακή Butyrki. Εδώ ήταν που γνώρισε το νεαρό Ουκρανό αναρχικό Νέστωρ Μάχνο. Ο Αρσίνωφ είχε κάποιο πρόβλημα στην εκπαίδευσή του, ειδικά στη Γεωγραφία, την Ιστορία και τα Μαθηματικά, και έδωσε όλες του τις γνώσεις στον Makhno. Ενίσχυσε, επίσης, τις πολιτικές πεποιθήσεις του Μάχνο.

Απελευθερώθηκε με την επανάσταση την 1η Μάρτη 1917 και ήταν ένας από τους ιδρυτές της Ομοσπονδίας Αναρχικών Ομάδων Μόσχας, διατελώντας γραμματέας προπαγάνδας και οργανωτής για την εφημερίδα «Golos Truda» και το περιοδικό «Anarkhia» από τον Σεπτέμβριο του 1917. Συμμετείχε στη διάσκεψη των Αναρχικών Ομάδων Μόσχας τον Ιούνη του 1918.

Συμμετείχε στον εμφύλιο πόλεμο στην Ουκρανία μέσα από το αναρχικό μαχνοβίτικο κίνημα. Το 1918 ήταν συντάκτης της εφημερίδας «Golos Anarkhista» στην περιοχή Donbas. Φθάνοντας στο Gulyai Polye με άλλους αναρχικούς της Μόσχας, δραστηριοποιήθηκε από τον Απρίλη του 1919 μέχρι τον Αύγουστο του 1921 στο μαχνοβίτικο κίνημα. Συμμετείχε στο πολιτιστικό τμήμα του μαχνοβίτικου κινήματος, που βοηθούσε στην έκδοση και κυκλοφορία του «Put Κ Svobode» («Δρόμος προς την Ελευθερία)», εφημερίδας των εξεγερμένων από το 1919. Σε συνεργασία με τον Voline, εισήγαγε την οργανωτική διάσκεψη των αναρχικών ομάδων Nabat με κύριο ρόλο την πολιτική κατεύθυνση του μαχνοβίτικου κινήματος. Ήταν ένας από τους συντάκτες της «Nabat», οργάνου της ομώνυμης οργάνωσης και της «Golos Makhnovista» στο Kharkov το 1920.

Μετά από την ήττα του μαχνοβίτικου κινήματος από τους μπολσεβίκους το 1921, διέφυγε από τα σύνορα. Συμμετείχε στην έκδοση των διαφόρων ρωσικών και ουκρανικών εντύπων που εκδίδονταν από εξόριστους αναρχικούς, στον εκδοτικό οίκο «Anarkhicheski Vestnik» («Ο Αναρχικός Ανακοινώνει») μιας ομάδας Ρώσων αναρχικών στο Βερολίνο, στο περιοδικό «Dielo Trouda» στο Παρίσι από το 1925 έως 1929 και στο Σικάγο από το 1930. Έγραψε πολλά άρθρα σχετικά με τη ρωσική κατάσταση στο περιοδικό αυτό.

Ήταν ένας από τους συντάκτες του σημαντικού κειμένου «Η Οργανωτική Πλατφόρμα των Ελευθεριακών Κομμουνιστών». Επίσης, στο Βερολίνο έγραψε την αρκετά διαδεδομένη ιστορία του μαχνοβίτικου κινήματος.

Αποθαρρύνθηκε, όμως, από την ισχυρή κριτική σε βάρος της «Πλατφόρμας» από αρκετούς αναρχικούς. Η δε συντρόφισσά του, που ήταν εξαιρετικά πατριώτισσα, του ασκούσε πίεση να επιστρέψουν στη Ρωσία. Πάνω στην ώρα, απελάθηκε από τη Γαλλία. Άρχισε μια επαφή με τον κομμουνιστή ηγέτη Ordzhonidze, τον οποίο γνώριζε από τη φυλακή, όπου είχαν μοιραστεί το ίδιο κελί. Αυτός του υποσχέθηκε να τον βοηθήσει να επιστρέψει, με την προϋπόθεση ότι θα σταματήσει κάθε κριτική εναντίον των μπολσεβίκων και διακόψει με τον αναρχισμό.

Ο Αρσίνωφ κυκλοφόρησε τότε δύο αντιαναρχικά φυλλάδια, το «Ο Αναρχισμός και η Δικτατορία του Προλεταριάτου» (1931) και « Ο Αναρχισμός στην Εποχή μας» (1933) που κυκλοφόρησαν και τα δύο στο Παρίσι. Ο Μάχνο διέκοψε δημόσια τις σχέσεις μαζί του. Ο γιος του Voline Leo μας θυμίζει σαφώς τις επισκέψεις του «θείου Marin» στο σπίτι τους με τη συντρόφισσα και το γιο του Andrei, και τον Voline που του έλεγε επανειλημμένα: «Marin, δεν πρέπει να πας. Θα σας εκτελέσουν. Μη ξεγελιέσαι, δεν θα σε συγχωρήσουν ποτέ».

Το 1935 σηματοδότησε το οριστικό του σπάσιμο με τον αναρχισμό με ένα άρθρο με τίτλο «Το φιάσκο του Αναρχισμού», το οποίο εμφανίστηκε στην εφημερίδα «Izvestia» στις 30 Ιουνίου.

Επέστρεψε στη Σοβιετική Ένωση και εργάστηκε ως διορθωτής τυπογραφικών δοκιμίων στη Μόσχα. Κατά τη διάρκεια των σταλινικών εκκαθαρίσεων συνελήφθη και κατηγορήθηκε για «προσπάθεια αποκατάστασης του αναρχισμού στη Σοβιετική Ρωσία». Φέρεται ότι εκτελέστηκε το 1937.

Οι αναρχικοί ήταν εξαιρετικά σκληροί στην κριτική τους προς τον Αρσίνωφ. Ο παλιός φίλος του Νέστωρ Μάχνο έγραψε πικρόχολα ότι «ήταν ματαιόδοξος και επιζητούσε εξουσία. Άγνωστος στη ρωσική επανάσταση μέχρις ότου ξύπνησε από την άχρηστη εργασία του στη Μόσχα το 1919 στη θύελλα των επαναστατικών πράξεων... αργότερα πήγε μακριά για να γράψει την ιστορία της Μαχνοβτσίνας. Κατά συνέπεια, έγινε ένα από τα ενεργά στελέχη του διεθνούς αναρχικού κινήματος και άρχισε να σκέφτεται τον εαυτό του ως τον ηγέτη του αναρχισμού, μια θέση που την επιδίωξε και βρήκε τα θεωρητικά θεμέλια γι’ αυτήν. Ήταν ένα εύκολο βήμα, τόσο εύκολο όσο και ο μπολσεβικισμός».

Ο Αμερικανός αναρχικός Αλεξάντερ Μπέρκμαν, ήταν εξίσου σκληρός, γράφοντας ότι «δεν τον θεωρώ σημαντικό καθόλου... Στο μυαλό μου η προδοσία της υπόθεσής μας από διάφορους, όπως οι Yartchuk, Arshinov κ.λπ..., οφείλεται σε δύο αιτίες: αφενός, έλλειψη αναρχικού οράματος και κατανόησης του αναρχισμού και, αφετέρου, οικονομικές αιτίες. Ελπίζουν να βελτιώσουν την οικονομική κατάστασή τους με να πλαισιώσουν τους μπολσεβίκους και κατά κανόνα την βελτιώνουν με τον τρόπο αυτό. Λοιπόν, με τέτοιους προδότες και δειλούς δεν πρέπει να υπάρξει καμία περαιτέρω συναλλαγή».

Ο Μαξ Νεττλώ είπε λίγο-πολύ το ίδιο πράγμα. Ο Καμίλλο Μπερνέρι παρατήρησε ότι ο Αρσίνωφ δεν έφυγε από το κίνημα ήσυχα και με αξιοπρέπεια, αλλά χτύπησε την πόρτα πίσω του όπως ένας μεθυσμένος.

Αλλά ο βαθμός της μαχητικότητας του Αρσίνωφ, όπως και το βιβλίο του για το μαχνοβίτικο κίνημα μιλούν από μόνα τους. Υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι πιστεύουν ότι ο Αρσίνοφ σκόπιμα έκοψε τις σχέσεις του με τον αναρχισμό ώστε να μπορέσει να επιστρέψει στη Ρωσία για να βοηθήσει την οργάνωση του παράνομου αναρχικού κινήματος. Γνωρίζουμε ότι η ομάδα «Dielo Trouda» διατήρησε την επαφή με εκείνο το κίνημα και ο Ante Ciliga στο «Ρωσικό Αίνιγμα» αναφέρεται σ’ αυτό ως εξαιρετικά οργανωμένο. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έως ότου εξεταστούν από τους ερευνητές οποιαδήποτε αρχεία που διατηρούνται από τις ρωσικές Αρχές. Ελπίζουμε ότι κάποιος τέτοιος ερευνητής θα το κάνει αυτό σύντομα.

*Κείμενο γραμμένο από τον Άγγλο αναρχικό Nick Heath. Δημοσιεύτηκε στο www.libcom.com/history. Ελληνική μετάφραση «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», Μελβούρνη, 5 Μάη 2006.

**Το κείμενο έχει δημοσιευτεί εδώ: https://ngnm.vrahokipos.net/index.php?option=com_content&view=article&id=334:piotr-andrievich-marin-arshinov&catid=19&Itemid=175


image arsinov.jpg 0 Mb

Ένα σύντομο χρονοδιάγραμμα του αναρχικού κινήματος και της αναρχικής δράσης στην ΕΣΣΔ, και της καταστολή του από τις σοβιετικές αρχές μετά τη Ρωσική Επανάσταση

1921-1953: Χρονολόγιο του ρωσικού αναρχισμού

«Αλλά δεν φοβόμαστε εσάς ή τους δήμιους σας. Η σοβιετική “δικαιοσύνη” μπορεί να μας σκοτώσει, αλλά ποτέ δεν θα σκοτώσετε τα ιδανικά μας. Θα πεθάνουμε ως αναρχικοί και όχι ως ληστές».
Ο αναρχικός Fedor Petrovich Machanovski στη δίκη του ενώπιον του Επαναστατικού Δικαστηρίου του Petrograd, 13 και 22 Δεκεμβρίου 1922

Μετά τη συντριβή του μαχνοβίτικου κινήματος, των εξεγέρσεων της Σιβηρίας και της Κρονστάνδης, η αναρχική προπαγάνδα στην ΕΣΣΔ αποτέλεσε αντικείμενο και πρωταρχικό στόχο της μπολσεβίκικης εξουσίας από τον Μάρτη του 1921. Υπήρξε μια μικρή αναλαμπή, με μια σχετική ελευθερία λειτουργίας βιβλιοπωλείων / εκδόσεων, όπως της «Golos Truda» στη Μόσχα και το Πέτρογκραντ, της ομάδας υποστήριξης κρατουμένων του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού και το Μουσείο Κροπότκιν (που πήρε το όνομά του από τον Ρώσο αναρχικό Πιοτρ Κροπότκιν). Η «Golos Truda» δημοσίευσε τα πλήρη έργα του Μπακούνιν και ένα βιβλίο του Alexander Borovoi σχετικά με τον ρωσικό αναρχισμό.

Το Μουσείο Κροπότκιν άνοιξε το 1921 στο σπίτι στο οποίο είχε ζήσει ο Κροπότκιν στη Μόσχα και το διαχειριζόταν μια ομάδα αναρχικών και η χήρα του. Όλοι οι επισκέπτες του Μουσείου φωτογραφίζοταν από την Τσεκά. Ο Μαύρος Σταυρός ήταν επίσης ανεκτός αλλά η δραστηριότητά του ήταν χαμηλή. Πληροφοριοδότες της Τσεκά διείσδυσαν στον Μαύρο Σταυρό. Ωστόσο, έξω από τη Μόσχα και το Πέτρογκραντ, υπήρξε πλήρης καταστολή. Οι δύο μεγάλες πόλεις της Ρωσίας ήταν πάντα ανοιχτές στη Δύση, και το καθεστώς ήθελε να παρουσιάσει μια εικόνα ανοχής στους ριζοσπάστες στην Ευρώπη και την Αμερική. Αλλού, όπως στο Yaroslav, τα έργα του Κροπότκιν κατασχέθηκαν και το ίδιο έγινε με τα βιβλία της «Golos Truda» στο Χάρκοβο (Kharkhov).

1921

-Η παλιά τσαρική πολιτική εξορίας αποκαθίσταται. Τα πρώτα θύματα είναι τρεις νεαρές αναρχικές γυναίκες, φοιτήτριες στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας, οι Isayeva, Ganshina και Sturmer, που στάλθηκαν εξορία στο Arkhangelsk για ένα χρόνο, αλλά τα επόμενα χρόνια βρίσκονταν ακόμα εκεί.

-Ο Alexei Borovoi, γνωστός αναρχικός ακαδημαϊκός, απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο της Μόσχας (ενώ του είχε επιτραπεί να διδάξει υπό το τσαρικό καθεστώς) και εισήλθε σε μια μακρά περίοδο ανεργίας. Ωστόσο, οι μαθητές της Κομμουνιστικής Ακαδημίας (που βρισκόταν στο κτίριο που κατείχε προηγουμένως η Ομοσπονδία Αναρχικών Ομάδων της Μόσχας) αποφάσισαν να συγκαλέσουν μια συζήτηση με θέμα «Αναρχισμός εναντίον Μαρξισμού» και κάλεσαν τους Borovoi και τον Bukharin να υπερασπιστούν τις ιδέες τους, αλλά η συζήτηση απαγορεύτηκε από τις αρχές των Μπολσεβίκων.

-Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου στην Zhmerinka αποκαλύφθηκε μια ομάδα 40 αναρχικών. Όλοι εκτελέστηκαν.

-Στην Οδησσό αρκετοί αναρχικοί εκτελέστηκαν για «κρατικούς λόγους».

-Τον Ιούλη άρχισαν απεργία πείνας 13 φυλακισμένοι αναρχικοί (συμπεριλαμβανομένων των Voline και Aron Baron) στη φυλακή Taganka στη Μόσχα.

-Τον Σεπτέμβρη οι Fanya Baron, Lev Tcherny, Potekhin, Tikhon Kachirin, Ivan Gavrilov και 9 άλλοι αναρχικοί που δραστηριοποιούνταν υπόγεια, εκτελέστηκαν στα λαγούμια της Τσεκά.

-Στις 17 Σεπτέμβρη, μετά από πολλές πιέσεις, το καθεστώς απελευθερώνει 10 αναρχικούς από τη φυλακή Taganka, τους Voline, Vorobiov, Mratchny, Mikhailov, Maximov, Yudin, Yartchuk, Gorelik, Feldman και Fedorov. Οι περισσότεροι από αυτούς απελάθηκαν στο Βερολίνο.

-Τον Νοέμβρη-Δεκέμβρη καταστέλλονται οι αναρχο-οικουμενιστές στη Μόσχα. Συλλαμβάνονται οι Alexander Shapiro, Stetzenko και Askarov.

-Προς το τέλος του χρόνου συλλαμβάνονται και εκτελούνται 92 «Τολστοϊκοί» επειδή αρνήθηκαν να υπηρετήσουν στο στρατό.

-Κάποια στιγμή, μέσα στο 1921, ο αναρχικός εργάτης Gordeyev εκτελείται για παραβίαση της εργασιακής πειθαρχίας στο εργοστάσιο Izhevsk.

-Επίσης, κατά τη διάρκεια του 1921 εκκαθαρίζονται οι οργανώσεις της Αναρχικής Νεολαίας. Οι Μπολσεβίκοι ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τη μη διάδοση των αναρχικών ιδεών μεταξύ των νέων.

-Ο I.S. Bleikhman πεθαίνει ως αποτέλεσμα της άσχημης μεταχείρισής του σε ένα μπολσεβίκικο στρατόπεδο εργασίας.

-Ο αναρχικός εργάτης Nikolai Beliaiv μετά την καταδίκη του εξορίστηκε στο Arkhangelsk.

-Η δασκάλα Maria Veger (Weguer), συλλαμβάνεται στο Πέτρογκραντ επειδή διαθέτει αναρχικά βιβλία. Εξορίζεται στο Arkhangelsk για 2 χρόνια, όπου προσβάλλεται από ελονοσία.

1922

-Η Veger δραπετεύει και κρύβεται με ψεύτικο όνομα στο Πέτρογκραντ.

-Ο Aron Baron, φυλακισμένος από το 1920, παίρνει άδεια να εγκαταλείψει τη Ρωσία. Η GPU (η Τσεκά μετονομάστηκε σε GPU στα τέλη του 1921) αντιτίθεται σε αυτό και τον συλλαμβάνει. Καταδικάζεται χωρίς δίκη σε 3 χρόνια εγκλεισμού στο στρατόπεδο Pertominsk. Το 1923 μεταφέρεται στο Solovki. Προσβάλλεται από σοβαρή οφθαλμική λοίμωξη. Στη συνέχεια εξορίζεται στο Altai στη Σιβηρία. Το 1925 συλλαμβάνεται και πάλι αφού αλληλογραφούσε με αναρχικούς στο εξωτερικό και εξορίζεται στο Lenissei. Εκεί συλλαμβάνεται ξανά και στέλνεται σε ένα πολύ απομονωμένο χωριουδάκι, όπου ο ταχυδρόμος φτάνει μόνο τρεις φορές το χρόνο.

-Το Γενάρη οι Αμερικανορώσοι αναρχικοί Αλεξάντερ Μπέρκμαν και Έμμα Γκόλντμαν, απογοητευμένοι εντελώς από το μπολσεβίκικο καθεστώς, φεύγουν από την ΕΣΣΔ.

-Την Άνοιξη έχουμε νέες επιθέσεις στο αναρχικό κίνημα σε όλη τη Ρωσία.

-Ο αναρχικός εργάτης Fedor Machanovski συλλαμβάνεται στο Πέτρογκραντ και καταδικάζεται σε θάνατο, αλλά η ποινή του μετατρέπεται σε 10 χρόνια φυλάκισης, στη φυλακή Butirki (εκεί όπου είχαν φυλακιστεί ο Νέστωρ Μάχνο και ο Πιοτρ Αρσίνωφ υπό το καθεστώς του Τσάρου). Το 1927 ήταν ακόμα στην ίδια φυλακή.

-Στις 22 Μάη αναρχικοί κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας προσπαθώντας να καούν ζωντανοί σε απάντηση στις φρικτές συνθήκες στο στρατόπεδο Pertominsk.

-Την 1 Νοέμβρη οι αναρχικοί Mollie Steimer και Senya Flechin συλλαμβάνονται και απελαύνονται στη Σιβηρία.

-Ο αναρχικός εργάτης Moise Zuckermann συλλαμβάνεται στη Μόσχα. Φυλακίζεται στο τρομερό Solovki για 3 χρόνια και στη συνέχεια στέλνεται στο στρατόπεδο Verknei-Uralsk όπου και παρέμενε εκεί το 1925. Πραγματοποιεί αρκετές απεργίες πείνας μεταξύ 7 και 13 ημερών. Προσάλλεται από ελονοσία και εντερική λοίμωξη. Μεταφέρεται στο Solovki το 1925. Πολύ άρρωστος, τοποθετείται στο νοσοκομείο της φυλακής. Αμέσως μετά, ακόμα αδύναμος και άρρωστος, στέλνεται για 3 χρόνια εξορία στο χωριό Kolpatchevo της Σιβηρίας, μετά από ένα πολύ μακρύ και οδυνηρό ταξίδι 3 μηνών.

-Κατά τη διάρκεια του 1922, αναρχικοί στέλνονται σε ένα από τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στο Kholmogory στη Λευκή Θάλασσα.

1923

-Ο αναρχικός ράφτης Zilberg, συλλαμβάνεται στη Μόσχα επειδή συμμετείχε σε κύκλο ανάγνωσης και μελέτης αναρχικών βιβλίων απαγορευμένων από την κρατική λογοκρισία. Καταδικάστηκε σε 3 χρόνια εξορία στο Tobolsk της Σιβηρίας. Μετά, καταδικάστηκε ξανά σε 3 χρόνια εξορίας στο Tver.

-Συλλαμβάνεται ο Yuri Reidmane και στέλνεται εξορία στο χωριό Parabel, στην περιοχή Tomsk. Άλλοι αναρχικοί στέλνονται επίσης εκεί - ο Boris Neerzki και ο αδελφός του Yuri, Alexander.

-Από τις 26 Φλεβάρη μέχρι τις 12 Απρίλη γίνονται μαζικές συλλήψεις αναρχικών, μαξιμαλιστών και αριστερών εσέρων (SR) στο τμήμα της Άπω Ανατολής που ανήκει στη Σοβιετική Ένωση.

-Γίνονται μαζικές εκτελέσεις αντιφρονούντων στο Nikolaievsk, συμπεριλαμβανομένου του αναρχικού Triapitzin.

-Την Άνοιξη γίνεται απεργία πείνας 17 ημερών στο Pertominsk με συμμετοχή αναρχικών.

-Τον Ιούλη η Maria Veger συλλαμβάνεται ξανά και στέλνεται στο στρατόπεδο Solovki, στη συνέχεια στο Verkhnei-Uralsk και, τέλος, εξορίζεται στο Arkhangelsk το 1926. Προσβάλλεται από ελονοσία και σκορβούτο και χάνει όλα της τα δόντια. Κάνει απεργία πείνας σε πολλές περιπτώσεις από έξι έως έντεκα ημέρες.

-Στις 9 Ιούλη συλλαμβάνεται εκ νέου οι Steimer μαζίμε τον Flechi.

-Στις 19 Ιούλη γίνεται στην Chita η δίκη ορισμένων από αυτούς που συνελήφθησαν το Φλεβάρη σε περιοχές της Άπω Ανατολής. Οκτώ καταδικάζονται σε θανατο και εκτελούνται και δέκα άλλοι καταδικάζονται σε βαριές ποινές.

-Τον Αύγουστο στο περιοδικό International Correspondence (όργανο του καθεστώτος) εμφανίζεται μια Διακήρυξη Ρώσων αναρχικών και αναρχοσυνδικαλιστών, με την οποία ανακοινώνουν την υποστήριξή τους στο καθεστώς των Μπολσεβίκων. Οι υπογράφοντες είναι οι Geitsman, Gopner, Vinogradova, Simonovic, Lepin, Tinovitskaia, Bekovski και Rotemberg. Η ίδια τακτική των Μπολσεβίκων έγινε επίσης και με μενσεβίκους και σοσιαλεπαναστάτες. Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτά τα άτομα εξοστρακίστηκαν από τις οργανώσεις τους, ενώ εξακολουθούσαν να διώκονται από την GPU.

-Η Tatiana Polosova, που εργαζόταν στον εκδοτικό οίκο της «Golos Truda», συλλαμβάνεται ως μέλος της Επιτροπής Υποστήριξης Αναρχικών Κρατουμένων. Καταδικάστηκε σε τρία χρόνια στο Solovki. Μεταφέρθηκε στο Verhne-Uralsk και μετά με το τέλος της ποινής στο Tver.

1924

-Μια σχετικά ενεργή αναρχική ομάδα υπάρχει μεταξύ των εργαζομένων του Petrograd, αλλά διακόπτει κάθε δραστηριότητα όταν ανακαλύπτεται η ύπαρξή της από την GPU.

-Ο Iurtchenko, εργαζόμενος, μέλος της ομάδας Karelin (αναρχική οργάνωση επίσημα ανεκτή από το καθεστώς) συλλαμβάνεται στην επαρχία του Minsk για κατοχή βιβλίων των Κροπότκιν και Τολστόι (αν και τα βιβλία αυτά επιτρέπονται από τους λογοκριτές). Εξορίζεται στο Arkhangelsk.

-Ο Nicolas Lazarevitch οργανώνει μια αναρχοσυνδικαλιστική ομαδοποίηση με αρκετούς άλλους αναρχικούς εργάτες στο εργοστάσιο Dynamo στη Μόσχα. Κυκλοφορεί διάφορα φυλλάδια -κατά της μείωσης των μισθών, κατά της οικονομικής συνθήκης μεταξύ της Βρετανίας και της ΕΣΣΔ, ενάντια στην υιοθέτηση του τεϊλορισμού από το καθεστώς-προσφέροντας πάντα μια ελευθεριακή εναλλακτική λύση. Τα φυλλάδια αυτά διανέμονται τη νύχτα, κολλιούνται πάνω από επίσημες ανακοινώσεις και μεταφέρονται μέσα από παλτά και πανωφόρια.

-Στην Ουκρανία, η Ομάδα Αναρχικών Νότιας Ρωσίας παρουσιάζει ένα μακρύ ντοκουμέντο που περνάει σε εξόριστους συντρόφους και δημοσιεύεται σε αναρχικά περιοδικά της Δύσης. Φαίνεται ότι αυτή είναι η μόνη γνωστή δραστηριότητα της ομάδας αυτής.

-Τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου, αναγκάζεται σε κλείσιμο η αναρχική κοινότητα στη Yalta.

1925

-Εξαρθρώνεται ο Μαύρος Σταυρός και συλλαμβάνονται τα κύρια στελέχη του.

-Ο Yarchuk επιστρέφει στη Ρωσία και εντάσσεται στο Κομμουνιστικό Κόμμα.

-Μια ομάδα αναρχικών ραπτών εξορίζεται από τη Μόσχα επειδή καθοδήγησε έναν αγώνα ενάντια στους «ειδικούς» σε ένα εργοστάσιο και τους υψηλούς μισθούς που τους δίνονταν.

-Τον Φλεβάρη, ο αναρχικός εργάτης Pavel Oskov, συνελήφθη στο Πέτρογκραντ. Μετά από απεργία πείνας έξι ημερών ξυλοκοπείται από ποινικούς φυλακισμένους. Στέλνεται εξορία για τρία χρόνια στον οικισμό Khantaik, στην περιοχή Turukhansk, στη Σιβηρία.

-Στις 8 Φλεβάρη συλλαμβάνεται στο Λένινγκραντ η Maria Poliakova, με 80 άλλους εργαζόμενους και φοιτητές. Με 15 από αυτούς, καταδικάζεται σε φυλάκιση 3 ετών. Η Maria Poliakova ήταν φοιτήτρια Ιατρικής που εγκατέλειψε τις σπουδές της για να εργαστεί ως νοσοκόμα και μετά σε εργοστάσιο. ΄Όταν άρχισε απεργία πείνας, στάλθηκε στο Solovki και την έβαλαν μαζί με ποινικές. Εκεί άρχισε νέα απεργία πείνας. Κάποιες ποινικές την ξεγύμνωσαν και μεταφέρθηκε σε στρατώνες με άλλους ποινικούς. Τελικά εξορίστηκε στο Khantaik το 1927.

-Η Raia Chulmann, που συνελήφθη επίσης, στάλθηκε στο Verkhne-Uralsk. Οι τρομερές τιμωρίες που επιβάλλονταν στους κρατούμενους που ήταν εκεί, της προκάλεσαν πλήρη διανοητική βλάβη το 1926. Μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο στη Μόσχα και μετά στάλθηκε πίσω στο στρατόπεδο. Στο δρόμο είχε δύο ακόμη διανοητικές διαταραχές.

1926

-Ο Grigoriev, αναρχικός αγρότης, προσπάθησε να αυτοκτονήσει πυροβολώντας τον εαυτό του, γιατί δεν ήθελε να βρίσκεται σε απομόνωση χωρίς να κάνει κάτι. Έγινε μια απεργία πείνας 7 ημερών μεταξύ των φυλακισμένων που απαίτησαν να τοποθετηθεί ο Grigoriev σε ένα κελί με τον αναρχικό Kalimassov. Η απεργία απέτυχε και ο Grigoriev κατάφερε να αυτοκτονήσει με μια δεύτερη απόπειρα.

-Στο Tobolsk, οι φύλακες προκαλούν τους αναρχικούς του κελιού αρ. 6 αρνούμενοι να τους αφήσουν να βγουν έξω. Οι αναρχικοί για να διαμαρτυρηθούν αδειάζουν τον κάδο τουαλέτας τους στο διάδρομο το απόγευμα. Το κελί δηλώνεται συλλογικά υπεύθυνο, όλοι τιμωρούνται και ξεκινά απεργία πείνας. Την ένατη ημέρα της απεργίας, ο διευθυντής της φυλακής αποσύρει την τιμωρία, αλλά δύο κρατούμενοι, ο Axelrod και ο Gurievitch, μεταφέρονται στη Μόσχα. Κατηγορούνται για ανυπακοή και στέλνονται στο στρατόπεδο Solovki.

-Η «Golos Truda» δημοσιεύει ένα φυλλάδιο για την 50ή επέτειο του θανάτου του Μιχαήλ Μπακούνιν, με την άδεια της κρατικής λογοκρισίας. Η Τσεκά, όμως, το κατασχέτει και το καίει. Ένα μέλος της «Golos Truda», ο Ukhin, συλλαμβάνεται και στη συνέχεια εξορίζεται στην Τασκένδη επειδή διανέμει το φυλλάδιο.

-Κατά το τέλος του καλοκαιριού, αρκετές δεκάδες αναρχικοί συλλαμβάνονται στο Λένινγκραντ για απαγορευμένη προπαγάνδα.

1926-1927

-Συλλήψεις των μελών μιας αναρχοσυνδικαλιστικής ομάδας στη Μόσχα.

1927

-Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 60 αναρχικοί έχυν έως εκείνη τη στιγμή φυλακιστεί στο Verkne-Uralsk.

-Το καλοκαίρι ο αναρχικός Jonas Warchawski, εκδίδει και διανέμει κρυφά φυλλάδια σχετικά με την υποκρισία του σοβιετικού καθεστώτος στην υπόθεση του Sacco και του Vanzetti. Συλλαμβάνεται στην Οδησσό.

-Στις 2 Οκτώβρη οι Nikolai Beliaev και Artyom Pankratov, αναρχικοί εξορισμένοι στην Kizil Orda, συνελήφθησαν όταν μίλησαν σε μια συνάντηση, όπου διαμαρτυρήθηκαν σχετικά με την ονομασία μιας αεροπορικής βάσης σε «Sacco και Vanzetti». Εξορίζονται στη Σιβηρία.

1928

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 30 αναρχικοί φυλακίστηκαν στο Verhne-Uralsk. Στα τέλη του 1928 με αρχές του 1929, ο Avraam Budanov και ο Panteleimon Belochub με 7 ή 8 άλλους, συλλαμβάνονται επειδή οργανώνουν μια υπόγεια ομάδα μαχνοβιτών αναρχικών στην Ουκρανία. Ο Budanov και ο Belochub εκτελούνται, ενώ οι άλλοι καταδικάζονται σε φυλάκιση 10 ετών.

Αρχές της δεκαετίας του 1930

-Σοσιαλεπαναστάτες, σοσιαλδημοκράτες και αναρχικοί εξόριστοι στο Tchimkent, ξεκινούν ένα μυστικό ταμείο για να βοηθήσουν τους συντρόφους τους εξόριστους στο Βορρά. Εργασία ήταν σχετικά εύκολο να βρεθεί για τους εξόριστους στο Tchimkent, αλλά όχι στο Βορρά, εξ ου και το ταμείο.

1930

-Ο αναρχικός λιμενεργάτης Ivan Kologriv, συλλαμβάνεται και καταδικάζεται για αντιστρατιωτική προπαγάνδα.

- Πενήντα αναρχικοί και σοσιαλιστές βρίσκονται εξοριστοι στο Verkhne-Uralsk, σύμφωνα με ον Ciliga.

- Μια αναρχικλή ομάδα 50 περίπου μελών εξαρθρώνεται στο Tchelianbinsk. Διαθέτει ένα υπόγειο τυπογραφείο και έχει δημοσιεύσει αναρχικά κείμενα, κυρίως ξένες μεταφράσεις, και έχει επαφές με αναρχικούς εκτός της ΕΣΣΔ. Ο Sergei Sergeyevich Tuzhilkin (Tujilkin) (γεννημένος το 1909), ένας νεαρός ηλεκτρολόγος και κάτοικος του Καζάν, διαχειριζόταν το τυπογραφείο. Καταδικάστηκε σε 5 χρόνια πολιτικής απομόνωσης στο Verkhne-Uralsk. Ο ίδος είπε στον Ciliga ότι οι αναρχικοί είναι πολύ δραστήριοι και είχαν καταφέρει να ιδρύσουν μια αποτελεσματική οργάνωση.

-Οι Olga Andreevna, W. W. Kozhukov και A. S. Pastukhov οργανώνουν την υπόγεια δράση της Εργατικής Ένωση Αναρχικών, όπως ονομαζόταν η οργάνωσή τους. Δραστηριοποιείτο με βάση τις αρχές της Οργανωτικής Πλατφόρμας της ομάδας « Dielo Truda». Ανακαλύπτονται όμως από την Τσεκά και συλλαμβάνονται.

1931

-Ο Bestoujev, «μπολσεβίκος αναρχικός» (με κριτική υποστήριξη του καθεστώτος) απολύθηκε από την εργασία του επειδή αρνήθηκε να συμμετάσχει στις εκλογές του τοπικού Σοβιέτ.

-Ο βετεράνος αναρχικός Nikolai Rogdaiev, πεθαίνει από εγκεφαλική αιμορραγία στην εξορία στην Τασκένδη, αφού είχε εκτίσει μια μακρά ποινή πολιτικής απομόνωσης. Είναι αρκετά ειρωνικό ότι πέθανε σε έναν δρόμο που ονομαζόταν Sacco-Vanzetti! Πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι πολλοί αναρχικοί πέθαναν πρόωρα λόγω των συνθηκών και της μεταχείρισης που είχαν υποστεί στα στρατόπεδα.

1933

-Σύμφωνα με τον Ciliga, στο Verkhne-Uralsk, κρατούνται 80 αναρχικοί.

1934

-Τον Ιούλη εμφανίζεται ένα άρθρο στο βελγικό αναρχικό περιοδικό «CQFD» (εκδότης του οποίου ήταν ο Hem Day) σχετικά με τις διώξεις σε βάρος των αναρχικών στην ΕΣΣΔ. Αναφέρεται στον Nikolai Rogdaiev και τον Alfonso Petrini και απαριθμεί 98 αναρχικούς που βρίσκονταν τότε υπό δίωξη μεταξύ των οποίων ο Andrei Andreyev, εξόριστος στο Novosibirsk και ο Andrei Zolotarev, εξόριστος στην Poltava.

1935

-Ο Ιταλός αναρχικός Alfonso Petrini, απελαύνεται από τη Ρωσία στη φασιστική Ιταλία! Είχε ήδη παραμείνει 5 χρόνια στη φυλακή από το φθινόπωρο του 1927.

- Τον Νοέμβρη πεθαίνει ο Borovoi στην εξορία στο Vladimir.

1935-1938

-Πολλοί αναρχικοί που είχαν συλληφθεί από το καθεστώς «εξαφανίστηκαν» κατά τη διάρκεια των εκκαθαρίσεων. Αυτή είναι η μοίρα αξιοσημείωτων αναρχικών όπως ο Novomirsky, ο Sandomirskii, ο Bill Shatov και ο Yarchuk το 1936, όπως και οι Πιοτρ Αρσίνοφ και Dimitri Venediktov από το Tobolsk, και ο Ιταλός Otello Gaggi το 1937.

1936

-Ο Nikolai Lebedev, που διαχειριζόταν το Μουσείο Κροπότκιν πεθαίνει από φυσικά αίτια.

1937

-Τον Γενάρη γίνεται η τελευταία συλλογική απεργία των κρατουμένων στο Solovki. Μετά από 15 ημέρες απεργίας πείνας, τους χορηγείται τροφή με βία, αλλά ικανοποιούνται μερικά αιτήματα, τα οποία, όμως, αφαιρούνται ξανά αρκετούς μήνες αργότερα. Εόναι η τελευταία συλλογική και ενωμένη δράση των αναρχικών, σοσιαλεπαναστατών και σοσιαλδημοκρατών κρατουμένων.

-Ο Εβραίος αναρχικός ράφτης Aizenberg, ο οποίος είχε περάσει επτά χρόνια στις φυλακές του Τσάρου, βασανίζεται από τη μυστική αστυνομία σε ένα στρατόπεδο επί 31 ημέρες, χωρίς, όμως, να υποκύψει. Στο τέλος, όμως, τρελαίνεται. «Από τους 12.000 κρατούμενους, ήταν ο μόνος που αγωνίστηκε για μια ιδέα. Εμείς οι άλλοι, ήμασταν θύματα καταπίεσης. Αυτός, αγωνίστηκε ενάντια στην καταπίεση» είπε ο Alexander Weissberg.

-Ο Ιταλός αναρχικός Francesco Ghezzi συλλαμβάνεται και στέλνεται στο στρατόπεδο της Vorkuta.

1938
-Οι αρχές κλείνουν το Μουσείο Κροπότκιν.

-Ο Aron Baron πεθαίνει ή εκτελείται σε κάποιο στρατόπεδο. Η Olga Taratuta δικάζεται και εκτελείται στις 8 Φλεβάρη. Ο Sergei Tuzhilkhin εκτελείται στις 20 Ιούλη μαζί με μια ομάδα μενσεβίκων.

1941

-Ο Francesco Ghezzi πεθαίνει στη Vorkuta.

1941-1945

-Αναρχικοί συμμετέχουν σε αντάρτικες ομάδες στην Ουκρανία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ομάδα μαχνοβιτών Black Cat «Μαύρη Γάτα» δραστηριοποιείται στη Λευκορωσία. Ο Osip Tsebry σχηματίζει τη μονάδα Green Guard με βάση τις μαχνοβίτκες και αναρχικές αρχές και πολεμά τόσο των Ναζί όσο και κατά του Κόκκινου Στρατού στην Ουκρανία.

-Υπάρχει αναρχική παρουσία μεταξύ των ρωσικών δυνάμεων κατοχής στην Ανατολική Ευρώπη, «Μπακουνικοί» στη Βουλγαρία και Zavietti Kronstadta στη Γερμανία.

1947

-Αναρχικοί συμμετέχουν σε εξεγέρσεις στα στρατόπεδα Promyshleny, Jeleznodorjny και Vorkuta. Στο τελευταίο στρατόπεδο υπάρχουν και «Τολστοϊκοί αναρχικοί».

1950

-Μια μικρή ομάδα «αναρχο-μαρξιστών» υπάρχει στη Μόσχα.

1952

-Στην Karaganda Ισπανοί αναρχικοί, μέλη των CNT-FAI, συμμετέχουν σε εξεγέρσεις στρατοπέδων.

1953

-Αναρχικοί εμπλέκονται σε εξεγέρσεις σε στρατόπεδα, ιδίως στο Norilsk. Η μαύρη σημαία κυματίζει πάνω από την εξέγερση του στρατοπέδου Vorkuta.

Πηγές:
Alexandre Skirda, Nestor Makhno
Alexandre Skirda, Les anarchistes dans la revolution russe
Ante Ciliga, The Russian Enigma
Louis Mercier-Vega, L’increvable anarchisme
Paul Avrich, The Russian Anarchists
Iztok no. 1 - Sur l’anarchisme en URSS (1921-1979) (article in Iztok)
G. P. Maximov, The Guillotine at work

*Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με έναν αριθμό ρωσικών πηγών, ο Vladimir ("Bill") Shatov εκτελέστηκε το 1937, ενώ άλλες πηγές λένε ότι πέθανε το 1943 στο Κίεβο, ενόσω ήταν ακόμα από κράτηση. Αυτό είναι παράξενο από τη στιγμή που το 1943 το Κίεβο είχε καταληφθεί από τα ναζιστικά στρατεύματα και η κατοχή του κράτησε μέχρι τον Νοέμβρη αυτού του χρόνου. Η Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια μεταφέρει πιο μετά το τέλος της κατοχής. Πιθανώς, πληροφορίες για την τύχη του Shatov μπορούν να αντληθούν στο Καζακστάν, όπου στη δεκαετία του 1930 ο ίδιος εργαζόταν σε κατασκευή σιδηροδρομικών γραμμών (υπό το καθεστώς της καταναγκαστικής εργασίας). Αποκαταστάθηκε το 1955.

*Το αγγλικό κείμενο δημοσιεύτηκε εδώ: https://libcom.org/history/1921-1953-chronology-russian-anarchism Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.

image russian1.jpg 0.04 Mb

Τον Μάη του 1921 έκλεισαν από τις μπολσεβίκικες αρχές οι περισσότερες λέσχες των αναρχικών στη Μόσχα, ως αποτέλεσμα μαζικών συλλήψεων μελών αναρχικών ομάδων. Κατά τη διάρκεια του ίδιου μήνα στην πρωτεύουσα της χώρας πραγματοποιήθηκαν 66 κατασταλτικές επιχειρήσεις εναντίον των αναρχικών. Τουλάχιστον σε μια από αυτές - μια ομάδα αναρχικών με επικεφαλής τον Ivan Kruglov, εργαζόταν στο εργοστάσιο κατασκευής μηχανημάτων της Μόσχας Νο. 5 (πρώην εργοστάσιο Bromley).

Αναρχικοί στο στόχαστρο των μπολσεβίκων στη Ρωσία τον Μάη του 1921

Τον Μάη του 1921 έκλεισαν από τις μπολσεβίκικες αρχές οι περισσότερες λέσχες των αναρχικών στη Μόσχα, ως αποτέλεσμα μαζικών συλλήψεων μελών αναρχικών ομάδων.

Κατά τη διάρκεια του ίδιου μήνα στην πρωτεύουσα της χώρας πραγματοποιήθηκαν 66 κατασταλτικές επιχειρήσεις εναντίον των αναρχικών. Τουλάχιστον σε μια από αυτές - μια ομάδα αναρχικών με επικεφαλής τον Ivan Kruglov, εργαζόταν στο εργοστάσιο κατασκευής μηχανημάτων της Μόσχας Νο. 5 (πρώην εργοστάσιο Bromley).

Στο Omsk, απελευθερώθηκαν περίπου 30 μέλη της Αναρχικής Ομοσπονδίας της περιοχής. Eίχαν συλληφθεί ένα μήνα νωρίτερα, δηλαδή τον Απρίλη. Κατά την απελευθέρωση, προτάθηκε από το Γραφείο Σιβηρίας της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατίας του Καζακστάν να μην δοθούν στους αναρχικούς αυτούς πολιτικά και άλλα δικαιώνατα. Παρ’ όλα αυτά, τον ίδιο μήνα, οι περισσότεροι από αυτούς που απελευθερώθηκαν, με επικεφαλής τον βετεράνο του αναρχικού κινήματος της Σιβηρίας, Yevtikhiy Klyuev, δημιούργησαν μια νέα ομάδα αναρχικών στο Omsk με σαφές πρόγραμμα. Υπήρξε και μια μειοψηφία που δημιούργησε μια ομάδα Οικουμενιστών Αναρχικών, η οποία ζήτησε τη νομιμοποίηση και την επιστροφή της βιβλιοθήκης τους που κατασχέθηκε κατά τη διάρκεια των συλλήψεων τον ίδιο μήνα. Οι Οικουμενιστές Αναρχικοί καθόρισαν τα κύρια καθήκοντά τους για τη διεξαγωγή πολιτιστικών και εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων, την αφύπνιση και την υποστήριξη του επαναστατικού πνεύματος μεταξύ των εργατών και των αγροτών.

Η δράση της αναρχικής ομάδας με επικεφαλής τον Ivan Novoselov ξανάρχισε στο χωριό Sorokino της περιοχής Barnaulsky της επαρχίας Altai.

Η Πρώτη Ουκρανική συνάντηση του κόμματος των μπολσεβίκων υιοθέτησε διατάγματα για την ενίσχυση της ηγεσίας του κόμματος και την παρακολούθηση στρατιωτικών σεμιναρίων και άλλων δραστηριοτήτων για την… “καταπολέμηση της ληστείας”, δηλαδή το επαναστατικό κίνημα. Από σχετικά έγγραφα φαίνεται ότι γινόταν εκπαίδευση για τη συγκρότηση ομάδων κρούσης, την ανάπτυξη και εφαρμογή σχεδίων για τον αφοπλισμό ενός χωριού, την απομόνωση των “συμμοριών”, την οργάνωση μονάδων αυτοπροστασίας, των υπηρεσιών πληροφοριών και άλλα.

Τον Μάη του 1921, 353 επαναστάτες και 1352 λιποτάκτες, κυρίως πρώην Μαχνοβίτες, παραδόθηκαν στην επαρχία Ekaterinoslav. Μεταξύ άλλων, ο πρώην επικεφαλής μυστικών υπηρεσιών του Επαναστατικού Στρατού της Ουκρανίας, Feodosius Vinnik, παραδόθηκε υπό αμνηστία. Σε αντάλλαγμα για τη διατήρηση της ζωής του, πρόσφερε αμέσως στους άνδρες της Τσεκά οποιαδήποτε από τις υπηρεσίες του, ακόμα και την οργάνωση της δολοφονίας του Μαχνό.

Στη γειτονική επαρχία Zaporizhzhya, τον Μάη του 1921, μια ομάδα πρώην Μαχνοβιτών που επωφελήθηκαν της αμνηστίας, κάλεσε τους αντάρτες να παραδώσουν τα όπλα τους.

Τιις ίδιες μέρες σκοτώθηκε και ένας από τους διοικητές του μαχνοβίτικου στρατού Philip Mikheevich Krat (1886-1921) που καταγόταν από αγροτική οικογένεια του Walkfield. Αναρχικός κομμουνιστής από το 1907. Στα νιάτα του, εργάστηκε σε εργοστάσια. Την άνοιξη του 1917, εξελέγη γραμματέας της οργάνωσης των κομμουνιστών στο Gulyay-Pole, και ήταν επίσης μέλος της συνδικαλιστικής οργάνωσης Gulyay-Pole. Στη μαχνοβτσίνα προσχώρησε τον Νοέμβριο του 1918, και αναδείχθηκε σε διοικητή της 3ης Ταξιαρχίας Zadneprov και του Επαναστατικού Στρατού της Ουκρανίας (RPAU) στα τέλη του 1919 με αρχές του 1920. Στις αναμνήσεις του Νέστωρα Μαχνό αναφέρεται ως ένας από τους κύριους ηγέτες της εξέγερσης στην Ουκρανία.

Μαζί με τον Krat σκοτώθηκε και ο χωρικός Gulyaypol Tyhenko (το πραγματικό όνομα και το έτος γέννησής του παραμένουν άγνωστα), ο οποίος το φθινόπωρο του 1918 πολέμησε στην πρώτη γραμμή κοντά στα χωριά Pologi και Tsarekonstantinovka. Αργότερα, υπηρέτησε ως επικεφαλής του τμήματος εφοδιασμού στα κεντρικά γραφεία της 3ης Ταξιαρχίας Zadneprovsky και του επιτελείου του RPAU.

Τον ίδιο μήνα, Μάη του 1921, ο Nikita Chaly πυροβολήθηκε στην επαρχία Ekaterinoslav. Ήταν νεαρός αγρότης από το χωριό Zalivnoye της κομητείας Alexandrovsky της επαρχίας Ekaterinoslav. Έζησε στο Gulyay, όπου εντάχθηκε στους αναρχοκομμουνιστές το 1917. Από το φθινόπωρο του 191 ήταν συν-διοικητής της 3ης Ταξιαρχίας Zadneprovsky του RPAU. Σύμφωνα με τον Μαχνό ήταν “επιτέλεσε έξοχα όλα τα καθήκοντά του στο στρατηγείο μας στην περιοχή Bolshemikhailovka (Dibrovka). Τελικά, προσχώρησε στο ρωσικό στρατό με έναν αριθμό εκατοντάδων μαχητών. Παρεμπιπτόντως, ο Chaly θεωρείται η κύρια πηγή πληροφοριών για τον Makhno για τον συνταγματάρχη Gerasimenko, ο οποίος άρχισε να γράφει τις “Σημειώσεις του Belogovardian", μια συλλογή από τις πιο γελοίες φήμες για τη μαχνοβτσίνα και την προσωπικότητα του Makhno. Τον Οκτώβρη του 1920 ο Chaly έμαθε για την αληθινή στάση του RPAU (του μαχνοβίτικου στρατού) έναντι του Wrangel, θέλησε να επανενωθεί και έλαβε συγχώρεση από τους συντρόφους του. Συμμετείχε σε διάφορους αγώνες, ενώ δημιούργησε νέα τμήματα του μαχνοβίτικου στρατού. Αφού παραβίασε τη δεύτερη στρατιωτική-πολιτική συμφωνία με τους μπολσεβίκους από τα τέλη Νοέμβρη 1920, πολεμούσε εναντίον τους στην κομητεία Alexandr μέχρι να συλληφθεί.

Παρά τα προβλήματα, η μαχνοβτσίνα συνέχισε να πολεμά. Στην ίδια επαρχία Zaporizhzhya, τον Μάη του 1921, οι αντάρτες σκότωσαν περισσότερους από 200 αξιωματούχους μπολσεβίκους και αστυνομικούς.

Και κάτι για τους Ρώσους και Ουκρανούς αναρχικούς πουμ έφευγαν μετανάστες, κυρίως, στις ΗΠΑ εκείνη την εποχή. Τον Μάη του 1921, μια ομάδα Ρώσων αναρχομμουνιστών στη Νέα Υόρκη κυκλοφόρησε το μοναδικό τεύχος της εφημερίδας «Call of Anarchists», αφιερωμένο στη μνήμη του Peter Alekseevich Kropotkin. Το 4ο τεύχος του “μηνιαίου κομμουνιστικού αναρχικού οργάνου”, όπως αυτοπαρουσιαζόταν, του περιοδικού Wave κυκλοφόρησε τον ίδιο μήνα. Η έκδοση μεταφέρθηκε από το Cleveland στο Detroit. Η μεγάλη έγνοια των εκδοτών του “Wave” ήταν η διαδικασία συγκρότησης μιας Ομοσπονδίας Ρώσικων Αναρχο-κομμουνιστικών ομάδων στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά.

*Πηγή: Анатолий Дубовик. Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.

Οι περισσότεροι εργαζόμενοι ήταν νέοι αναρχικοί, που πάλευαν ενάντια στην εκμετάλλευση των από πάνω (10 έως 18 ώρες την ημέρα, για ένα ξεροκόμματο και χωρίς βασικές κοινωνικές εγγυήσεις για την κοινωνική πρόνοια), καθώς και την τρομοκρατία της κυβέρνησης. Σε συνθήκες φτώχειας, συνεχούς ταπείνωσης της καθημερινής ζωής και βάρβαρης καταστολής, η τσαρική κυβέρνηση απαντούσε βίαια σε οποιαδήποτε προσπάθεια των εργαζομένων για την προάσπιση των συμφερόντων τους, και έτσι τα σαμποτάζ και οι μαχητικές δράσεις ήταν συχνά ο μόνος τρόπος να δωθεί μια κατάλληλη απάντηση στη βία. Κυρίως προλεταριακής σύνθεσης, το αναρχικό κομμουνιστικό κίνημα, στην πραγματικότητα, ήταν απόρροια ενός υπερήφανου λαού, που υπερηφανευόταν για το ότι δεν ήθελε να είναι ένας μισθωτός σκλάβος υπό το μαστίγιο του αφέντη.

Το αναρχοκομμουνιστικό κίνημα στην Υπερκαυκασία στις αρχές του 20ού αιώνα

PKAC (RKAS) - Ομοσπονδία Επαναστατών Αναρχο-Συνδικαλιστών)

Ίσως το πιο ισχυρό κέντρο του αναρχοκομμουνιστικού κινήματος του Καυκάσου ήταν η πόλη του Μπακού. Ο συνολικός αριθμός των αναρχικών κομμουνιστών εργαζομένων στην πόλη αυτή έφθασε τα 2.500 άτομα. Ήταν ένα από τα πλέον σημαίνοντα ρεύματα του προλεταριάτου στα εργοστάσια.

Η εθνοτική σύνθεση των αναρχικών ήταν πολυδιάστατη. Υπήρχαν Αρμένιοι, Ρώσοι, Εβραίοι, Αζέροι και εκπρόσωποι πολλών άλλων εθνών. Εκτός από τις δύο κύριες αναρχικές οργανώσεις "Αναρχία" και "Διεθνής", υπήρχαν και άλλες μικρότερες αυτόνομες ομάδες, ιδίως οι αναρχικές ομάδες του Αζερμπαϊτζάν (Kochi).

Οι αναρχικοί εργαζομένοι είτε ολικής είτε μερικής αποασχόλησης σε μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά και σε μικρά εργαστήρια, προσπαθούσαν να βελτιώσουν την κατάστασή τους με ριζοσπαστικές μεθόδους, θέτοντας, φυσικά, ως προτεραιότητα την κοινωνική αλλαγή. Δεν έκαναν μόνο απεργίες, διέθεταν επίσης ένα πολύ ισχυρό πνεύμα εξέγερσης, τόσο από την άποψη της αυτοδιαχείρισης του εργοστασίου όσο και της παρεμπόδισης των δραστηριοτήτων των αστών.

Στα προάστια του Μπακού υπήρχαν εκατοντάδες πλατφόρμες πετρελαίου, μιας και το Αζερμπαϊτζάν αποτελούσε σημαντικό κέντρο παραγωγής πετρελαίου στη Ρωσία. Εδώ, στις πιο άσχημες συνθήκες εργασίας απασχολούνταν δεκάδες χιλιάδες εργαζομένων, πολυποίκιλης εθνοτικής σύνθεσης και υπήρχαν εθνοτικές διαμάχες.

Οι αρχές του εικοστού αιώνα σημαδεύτηκαν από βίαιες συγκρούσεις μεταξύ των Αρμενίων και των Αζερμπαϊτζιανών (και όπως φαίνεται τα τελευταία εκατό χρόνια από αυτή την άποψη, λίγα έχουν αλλάξει). Οι αναρχικοί, οι οποίοι ήταν συγκεντρωμένοι στις δύο κύριες ομάδες "Αναρχία" και “Διεθνής”, τόνισαν από την αρχή τον διεθνικό χαρακτήρα του κινήματος και εξέδωσαν μανιφέστα στην αρμενική και αζερική γλώσσα, προσπαθώντας να ενώσουν τους ανθρώπους όλων των εθνοτήτων (αν και οι περισσότεροι εργαζόμενοι ήταν αναρχικοί, όπου προφανώς υπερτερούσαν οι Αρμένιοι).

Οι αναρχικοί εργάστηκαν εδώ από το 1904, αλλά στην αρχή δεν ήταν πολύ δημοφιλείς. Ωστόσο, η επιρροή τους αυξήθηκε εντυπωσιακά μετά τις σφαγές στην Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν το 1905-1906. Αυτό διευκολύνθηκε από το ακόλουθο γεγονός: η κυβέρνηση διέθεσε 16 εκατομμύρια ρούβλια για να βοηθήσει τα θύματα της σφαγής μεταξύ των ανθρώπων. Οι παροχές αυτές έπρεπε να καταβληθούν από τις βιομηχανικές επιχειρήσεις. Αλλά αυτές αρνήθηκαν να δώσουν κάτι στους εργαζόμενους που πλήττονταν περισσότερο σε κάθε επίπεδο. Με άλλα λόγια, αποφάσισαν να παρακρατήσουν τα χρήματα, και όπως φαίνεται, τίποτα σχετικό δεν έχει αλλάξει από τότε.)

Οι εργαζόμενοι κήρυξαν απεργία που διήρκεσε δύο μήνες. Παρά το γεγονός της μακράς απεργίας, κατά την οποία οι αναρχικοί υποστήριξαν τους απεργούς ενάντια στην εκμεταλλεύτρια αστική τάξη, η μεσαία τάξη των μετόχων επαναστάτησε. Τότε οι αναρχικοί κατηγόρησαν τον διευθυντή του εργοστασίου Dolukhanova (που ητα και πρώην υποπρόξενος της Βρετανίας). Και τα δύο γεγονότα προκάλεσαν συμπάθεια μεταξύ του προλεταριάτου και ανάγκασαν τους μετόχους να καταστρώσουν ένα σχέδιο δράσης.

Ωστόσο, ξεκαθαρίστηκε ότι ο Dolukhanov είχε συνδεθεί με το Αρμενικό εθνικιστικό κόμμα Dashnaktsutyun και προφανώς χρηματοδοτούσε τις δραστηριότητές του. Το κόμμα αποφάσισε να πάρει εκδίκηση και σκότωσε τον ηγέτη των αναρχικών, Sarkis Keleshyan (συγγραφέα που με το ψευδώνυμο "Sevuni" έγραψε το βιβλίο "Ο αγώνας για την Αναρχία"). Στη συνέχεια, Αρμένιοι εθνικιστές δολοφόνησαν κάποιους αναρχικούς εργαζόμενους που ήταν πιο ενεργοί. Σε απάντηση στον αγώνα κατά των αναρχικών Αρμένιοι εθνικιστές μπλέχτηκαν σε μια στρατιωτικού τύπου αντιπαράθεση, κατά τον οποίο σκοτώθηκαν 11 εργαζόμενοι, αναρχικοί, και 17 μέλη του κόμματος. Μετά την κηδεία των αναρχικών, οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους στον αγώνα κατά των εθνικιστών, συγκροτήθηκε διαδήλωση χιλιάδων εργαζόμενων.

Ωστόσο, η απεργία και η δραστηριότητα των αναρχικών συνεχίστηκαν. Οι αναρχικές ιδέες επεκτάθηκαν και στη Γεωργία το 1904-1905 ως αποτέλεσμα της επίδρασης των αναρχοκομμουνιστικών ιδεών στον Καύκασο, στο Kutaisi και στο Μπακού. Το Kutaisi τώρα ήταν η κύρια πόλη της δυτικής Γεωργίας. Αναρχικοί πυρήνες εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο εργοστάσιο Tobachnoy Piralova και τις εγκαταστάσεις μεταλλικού νερού στο Logidze. Η ομάδα, που ονομαζόταν “Κοινότητα” είχε το δικό της τυπογραφείο, το οποίο είχε απαλλοτριωθεί από κάποιους ντόπιους αστούς, και εκτύπωνε προπαγανδιστικό υλικό. Το 1905 ξέσπασε η επανάσταση στη Μόσχα και αλλού, που είχε τον απόχηό της και στη Γεωργία.

Οι εργαζόμενοι της Γεωργίας κήρυξαν γενική απεργία που παρέλυσε τη βιομηχανία και τους σιδηροδρόμους, μιας και οι σιδηροδρομικοί σταθμοί καταλήφθησαν από τους εξεγερμένους. Η αγροτιά υποστήριξε επίσης το κίνημα των πόλεων. Οι επαναστατημένοι χωρικοί άρπαξαν τα κτήματα των ιδιοκτητών από τις μονάδες "samoobrony sorzdavali", οι οποίοι οδήγησαν τον ένοπλο αγώνα εναντίον των κυβερνητικών δυνάμεων του τσαρικού καθεστώτος. Όλη η Γεωργία κατελήφθη από αγρότες και άρχισαν διαδικασίες αυτοδιαχείρισης: οι εργαζόμενους πήραν την τύχη τους στα χέρια τους. Οι αναρχικοί συμμετείχαν ενεργά στις εκδηλώσεις αυτές, και το Kutaisi, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην οργάνωση της εξέγερσης και την καθιέρωση της προλεταριακής αυτοάμυνας.

Ο στρατηγός του τσαρικού στρατού Alikhanov (ο οποίος αργότερα εκτελέστηκε από τους επαναστάτες) εισέβαλε στη Γεωργία και άρχισε τα αντίποινα. Η εξέγερση νικήθηκε. Τα τσαρικά στρατεύματα συμπεριφέρθηκαν σαν "bashibubuzuki" (δηλαδή όπως τρομοκρατικά συμπεριφέρθηκαν τα τουρκικά στρατεύματα στη Μικρά Ασία κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας των Αρμενίων). Έκαψαν ολόκληρα χωριά, βίασαν γυναίκες, λεηλάτησαν και εκτέλεσαν εν ψυχρώ αντάρτες που είχαν συλληφθεί. Όλα αυτά, όμως, παρέλυσαν έστω και προσωρινά, από το αναρχικό κομμουνιστικό κίνημα στη Γεωργία. Εκείνη την εποχή η επιρροή του αναρχισμού άρχισε να ανεβαίνει και να εξαπλώνεται στην Τιφλίδα, το Βατούμ και το Γκρόζνι (στα εργοστάσια στα κοιτάσματα πετρελαίου).

Στο χωριό Gulgule της ανατολικής Γεωργίας, μερικοί αγρότες υπό την επιρροή της προπαγάνδας των αναρχικών, καθώς και κάποιοι μικρο-ιδιοκτήτες, αποφάσισαν να επιστρέψουν στην γη, κατέστρεψαν τις περιφράξεις και τα όρια που χώριζαν τα χωράφια και τα αμπέλια, έδιωξαν τις τοπικές αρχές και τα κολεκτιβοποίησαν, ενώ το ίδιο έκαναν με μπαρ και αρτοποιεία της πόλης. Επίσης, απέκτησαν και τον αναγκαίο εξοπλισμό για συλλογική καλλιέργεια. Ωστόσο, μεταξύ των μελών της “Κοινότητας" και της αγροτικής αστικής τάξης, προέκυψε μια διαμάχη. Οι ιδιοκτήτες είχαν σκοτώσει ένα μέλος της “Κοινότητας” και σε απάντηση τέθηε σε εφαρμογή ένα συνολικό μποϋκοτάζ εναντίον των κουλάκων. Αυτό το εγχείρημα διάρκεσε περίπου εννέα μήνες μέχρι που το κατέστρεψε η κυβέρνηση. Οι οργανωτές φυλακίστηκαν, και τα σπίτια της κοινότητας μετατράπηκαν σε στρατώνες των Κοζάκων.

Ωστόσο, η ύπαρξη μιας επιτυχημένης κοινότητας έκανε μεγάλη εντύπωση στους χωρικούς της περιοχής. Εάν το αναρχοκομμουνιστικό κίνημα του Kutaisi δημιουργήθηκε περισσότερο από εργαζόμενους, οι περισσότεροι ήταν φοιτητές από την Τιφλίδα. Πάντως, στα περίχωρα της Τιφλίδας δημιουργήθηκε, επίσης, μια μεγάλη αγροτική οργάνωση αναρχικών, που αποτελείτο από αγρότες. Οι αναρχικοί στην Τιφλίδα έκαναν μια πολύ αποτελεσματική προπαγάνδα. Με τα χρήματα που προέρχονταν από τις απαλλοτριώσεις ιδιοκτησιών της αστικής τάξης, αγοράστηκε ένα τυπογραφικό πιεστήριο και εκδόθηκε η εφημερίδα "Musha" (“Εργασία”), εκδότης της οποίας ήταν ο αναρχικός κομμουνιστής Shalva Gogel.

Πέρα από το θεωρητικό περιοδικό "Nabat" (“Συναγερμός”) που κυκλοφορούσε τακτικά, κυκλοφόρησαν και πολυάριθμα φυλλάδια περιγράφοντας τις κοινωνικές θεωρίες και τις φιλοσοφικές και οικονομικές ιδέες των αναρχικών. Στην Τιφλίδα έδρευε η "СВОБОДА" (“Ελευθερία”), μια αυτόνομη αναρχική εκδοτική επιτροπή

Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των αναρχικών ήταν οι μαχητικές επιχειρήσεις κατά των αρχών. Σε αντίθεση με τους πολιτικούς τρομοκράτες που επιδίωκαν τη δολοφονία μόνο των βασιλιάδων, οι αναρχικοί πραγματοποιούσαν επαναστατική δραστηριότητα, κυρίως ενάντια στην αστική τάξη και τους διευθυντές εργοστασίων, που ήταν ένοχοι για τη βάναυση εκμετάλλευση σε βάρος των εργαζομένων.

Μεταξύ των αναρχικών στρατιωτικού τύπου δράσεων στην Τιφλίδα, αυτή που έχει μείνει είναι η απαλλοτρίωση, μαζί με τους αγωνιστές των Κοινωνικο-Φεντεραλιστών, στην επαρχία Tiflistskoy Dusheti, τον Οκτώβρη του 1907, 250.000 ρουβλίων (πάρα πολλά χρήματα για εκείνη την εποχή).

Πιθανώς, η αδυναμία του αναρχικού κινήματος στη Γεωργία την εποχή εκείνη ήταν η έλλειψη μιας οργανωμένης δομής. Εν ολίγοις, στη Ρωσία, στις αρχές του 20ού αιώνα, υπήρχαν πολλά σημαντικά κέντρα εξάπλωσης των αναρχοκομμουνιστικών ιδεών: Bialystok, Μπακού, Kutaisi και τμήματα της Σιβηρίας.

Οι περισσότεροι εργαζόμενοι ήταν νέοι αναρχικοί, που πάλευαν ενάντια στην εκμετάλλευση των από πάνω (10 έως 18 ώρες την ημέρα, για ένα ξεροκόμματο και χωρίς βασικές κοινωνικές εγγυήσεις για την κοινωνική πρόνοια), καθώς και την τρομοκρατία της κυβέρνησης. Σε συνθήκες φτώχειας, συνεχούς ταπείνωσης της καθημερινής ζωής και βάρβαρης καταστολής, η τσαρική κυβέρνηση απαντούσε βίαια σε οποιαδήποτε προσπάθεια των εργαζομένων για την προάσπιση των συμφερόντων τους, και έτσι τα σαμποτάζ και οι μαχητικές δράσεις ήταν συχνά ο μόνος τρόπος να δωθεί μια κατάλληλη απάντηση στη βία. Κυρίως προλεταριακής σύνθεσης, το αναρχικό κομμουνιστικό κίνημα, στην πραγματικότητα, ήταν απόρροια ενός υπερήφανου λαού, που υπερηφανευόταν για το ότι δεν ήθελε να είναι ένας μισθωτός σκλάβος υπό το μαστίγιο του αφέντη.

Σχετικός σύνδεσμος: http://rkas.org.ua/forum/viewtopic.php?f=6&t=97

*Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.

This page has not been translated into 한국어 yet.

This page can be viewed in
English Italiano Català Ελληνικά Deutsch



Russia / Ukraine / Belarus

Fri 29 Mar, 23:39

browse text browse image

10801079108610731088107210781077108510801077_20230924_162632077min.png imageA volunteer from Kharkov was tortured by the military after trying to leave Ukraine Oct 11 22:55 by Assembly 1 comments

tambov.jpg imageTambov ενάντια στον μπ ... Jul 08 19:04 by Dmitri (edit.) 1 comments

Photo: Alexander Ermochenko/Reuters/Alamy imageAnarchists Support Self-Determination for Ukraine May 28 07:21 by Wayne Price 12 comments

qt_cover.jpg imageSeeking the Anarchism of Love Apr 03 12:59 by Javier Sethness Castro 4 comments

textCapitalism’s war without end or Class War? Feb 26 22:44 by Dreyfus 16 comments

textAre Anarchists Giving in to War Fever? Feb 18 01:22 by Wayne Price 16 comments

waranarchyandgoats1015x1024.png imageLessons for Anarchists About the Ukraine War from Past Revolutions Jan 24 08:40 by Wayne Price 3 comments

images.jpg imageΟι ναζιφασίστες `... Nov 28 16:52 by Andrea Ferrario 0 comments

textنا بۆ جەنگ، جگە &#... Mar 15 19:04 by KAF 0 comments

textNo war but the class war Mar 15 19:01 by KAF 1 comments

protiv_rata_hrv.jpg imageProtiv militarizma i rata: Za samoorganiziranu borbu i socijalnu revoluciju Mar 03 19:47 by Razne anarhističke organizacije 0 comments

visuel_ukraine.jpg imageUkraine : Contre le militarisme et la guerre : pour la lutte auto-organisée et la révoluti... Mar 03 16:10 by Diverses organisations anarchistes 0 comments

chapter4kirill_makarov.jpg imageDefend Ukraine! Revolutionary Opposition to Russian and U.S. Imperialism! Mar 01 09:18 by Wayne Price 12 comments

vdatisggeq4w5gc0pve_cqpa5fckyonc8pd0wqebsn41200x640_1.jpg imageΓια την εισβολή τ ... Feb 28 16:35 by Αναρχικές οργανώσεις από την Αυστραλία 0 comments

vdatisggeq4w5gc0pve_cqpa5fckyonc8pd0wqebsn41200x640.jpg imageNo War but the Class War Feb 28 16:27 by Australian a/c organisations 2 comments

notaucrania1024x1024.jpg imageContra a Guerra e o Militarismo na Ucrânia! Pela Luta Auto-organizada e a Revolução Social... Feb 26 22:07 by Várias organizações anarquistas 0 comments

photo_20220226_00.09.jpeg imageAgainst Militarism and War: For self-organised struggle and social revolution Feb 26 21:41 by Various anarchist organisations 215 comments

photo_20220226_14.28.jpeg imageContra el Militarismo y la Guerra. Por las Luchas Autogestionadas y la Revolución Social Feb 26 19:36 by Varias organizaciones anarquistas 0 comments

photo_20220226_14.37.jpeg imageContro il militarismo; per l'autogestione delle lotte e la rivoluzione sociale Feb 26 05:42 by Varie organizzazioni anarchiche 0 comments

screen_shot_20220225_at_12.48.png imageStates are fighting, peoples are being massacred! Feb 25 18:15 by Karala 0 comments

“No War Between Nations! No Peace Between Classes!” A mural in Moscow promoting Autonomous Action. imageAgainst Annexations and Imperial Aggression Feb 24 21:35 by Avtonom 0 comments

avtonom.jpg imageΕνάντια στις προ`... Feb 23 04:28 by Avtonom 0 comments

ukraine_header.jpg imageWar and Anarchists: Anti-Authoritarian Perspectives in Ukraine Feb 22 19:25 by Various 12 comments

.jpg imageΤα σύννεφα του πο ... Feb 14 15:41 by Δήμος Βοσινάκης* 0 comments

makhnovists.jpg image1917-1921 - Το Ουκρανικό Μ^... Dec 28 19:23 by anarchism.espivblogs 0 comments

russian.jpg imageΧρονολόγιο ρωσικ... Sep 11 21:53 by Nick Heath 0 comments

O Arshinov όταν ήταν νέος imagePiotr Andrievich Marin (Arshinov) Jul 27 07:30 by Dmitri 0 comments

russian.jpg image1921-1953: Χρονολόγιο του... Jun 15 21:24 by Nick Heath 0 comments

makhnovchina.jpg imageΑναρχικοί στο στa... May 28 19:00 by Dmitri (trans., edit.) 0 comments

transkafkasian_2.jpg imageAναρχοκομμουνιστ... May 24 21:47 by Dmitri 0 comments

more >>
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]