Στις 1 Μαρτίου 1921, το σοβιέτ της Κροστάνδης εξεγέρθηκε ενάντια στο καθεστώς του Ρωσικού «Κομμουνιστικού» Κόμματος. Ο εμφύλιος πόλεμος είχε αισίως τελειώσει, καθώς οι τελευταίες στρατιές των Λευκών ηττήθηκαν τον Νοέμβριο του 1920. Οι υπόλοιπες μάχες στη Σιβηρία και την Κεντρική Ασία σχετίζονταν με την εδαφική επέκταση της ΕΣΣΔ. Ωστόσο, οι οικονομικές συνθήκες παρέμεναν άθλιες. Ως απάντηση, απεργίες ξέσπασαν σε όλη την Πετρούπολη τον Φεβρουάριο του 1921. Οι ναύτες της Κροστάνδης έστειλαν μια αντιπροσωπεία, για να διερευνήσει τις απεργίες.

100 χρόνια από την εξέγερση της Κροστάνδης:

Να θυμάσαι σημαίνει να αγωνίζεσαι!

Διεθνής αναρχική ανακοίνωση για την εκατοστή επέτειο της εξέγερσης της Κροστάνδης

«Ας γνωρίζουν οι εργάτες όλου του κόσμου ότι εμείς, οι υπερασπιστές της εξουσίας των σοβιέτ, θα προασπίσουμε τα κεκτημένα της κοινωνικής επανάστασης. Θα νικήσουμε ή θα πεθάνουμε κάτω από τα ερείπια της Κροστάνδης, αγωνιζόμενοι για τη δίκαιη υπόθεση των εργατικών μαζών. Οι εργάτες όλου του κόσμου θα μας κρίνουν. Το αίμα των αθώων θα είναι στα κεφάλια των κομμουνιστών, που είναι μεθυσμένοι για εξουσία.
Ζήτω η εξουσία των σοβιέτ!». Προσωρινή Επαναστατική Επιτροπή της Κροστάνδης

Στις 1 Μαρτίου 1921, το σοβιέτ της Κροστάνδης εξεγέρθηκε ενάντια στο καθεστώς του Ρωσικού «Κομμουνιστικού» Κόμματος. Ο εμφύλιος πόλεμος είχε αισίως τελειώσει, καθώς οι τελευταίες στρατιές των Λευκών ηττήθηκαν τον Νοέμβριο του 1920. Οι υπόλοιπες μάχες στη Σιβηρία και την Κεντρική Ασία σχετίζονταν με την εδαφική επέκταση της ΕΣΣΔ. Ωστόσο, οι οικονομικές συνθήκες παρέμεναν άθλιες. Ως απάντηση, απεργίες ξέσπασαν σε όλη την Πετρούπολη τον Φεβρουάριο του 1921. Οι ναύτες της Κροστάνδης έστειλαν μια αντιπροσωπεία, για να διερευνήσει τις απεργίες.

Το ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο

Η πόλη της Κροστάνδης βρίσκεται στο νησί Κότλιν, το οποίο ελέγχει τις εισόδους για την Πετρούπολη. Φιλοξενούσε τη μεγαλύτερη ρωσική ναυτική βάση και ήταν προμαχώνας της επαναστατικής πολιτικής από το 1905. Έπαιξε διακεκριμένο ρόλο στις επαναστάσεις του 1905 και του 1917. Το σοβιέτ της Κροστάνδης ιδρύθηκε τον Μάιο του 1917, λίγο μετά την ίδρυση του σοβιέτ της Πετρούπολης.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του 1917 τα σοβιέτ είχαν πολλαπλασιαστεί και ισχυροποιηθεί σε ολόκληρη τη Ρωσική Αυτοκρατορία. Τον Οκτώβριο ανέτρεψαν την Προσωρινή Κυβέρνηση. Το Β’ Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ πήρε την εξουσία στα χέρια του. Το Β’ Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ, ωστόσο, συμφώνησε στην πρόταση των μπολσεβίκων για τον διορισμό ενός Συμβουλίου Λαϊκών Επιτρόπων που θα ενεργεί ως εκτελεστικό υπουργικό συμβούλιο πάνω από τα σοβιέτ. Οι μπολσεβίκοι δεν έχασαν χρόνο να δημιουργήσουν έναν κρατικό μηχανισμό με καταναγκαστική ισχύ. Με αποφασιστικότητα υπέταξαν τα τοπικά και τα περιφερειακά σοβιέτ στο κεντρικό.

Ήδη από τον Απρίλιο του 1918 οι μπολσεβίκοι άρχισαν την καταστολή ενάντια στους αναρχικούς και την εκκαθάριση των σοβιέτ. Η Οκτωβριανή Επανάσταση είχε καθιερώσει την ελευθερία του Τύπου και το δικαίωμα των στρατιωτών να εκλέγουν τους αξιωματικούς τους, αλλά οι μπολσεβίκοι κατάργησαν αυτές και πολλές άλλες ζωτικές κοινωνικές αλλαγές κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.

Η καταστολή κάθε αντιπολίτευσης, ο πολεμικός κομμουνισμός και οι αναγκαστικές επιτάξεις που επιβλήθηκαν με εκτελεστικά αποσπάσματα, μαζί με την εξάπλωση της φτώχειας και της πείνας, απομάκρυναν μεγάλο μέρος της συμπάθειας που είχαν εναποθέσει στο μπολσεβικισμό οι εργάτες και οι αγρότες. Οι διαμαρτυρίες των εργατών και των αγροτών κατά των αυταρχικών μέτρων των μπολσεβίκων ήταν συχνές από το 1918 έως το 1921, συμπεριλαμβανομένων αρκετών κυμάτων απεργιών των εργατών.

Το ψήφισμα του θωρηκτού Πετροπαβλόφσκ

Οι απεργίες στην Πετρούπολη τον Φεβρουάριο του 1921 ώθησαν τους ναύτες της Κροστάνδης να στείλουν μια αντιπροσωπεία, για να διερευνήσει την κατάσταση και να δώσει αναφορά. Οι ίδιοι οι ναύτες ήταν δυσαρεστημένοι με τη διοίκηση του Πολεμικού Ναυτικού και είχαν καθαιρέσει τον διοικητή τους τον Ιανουάριο. Η έκθεση της αντιπροσωπείας οδήγησε στην έγκριση του ψηφίσματος του θωρηκτού Πετροπαβλόφσκ:

• Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι τα σημερινά σοβιέτ δεν εκφράζουν τη βούληση των εργατών και των αγροτών, να διεξαχθούν άμεσα νέες εκλογές με μυστική ψηφοφορία και η προεκλογική εκστρατεία να διέπεται από την πλήρη ελευθερία της αγκιτάτσιας μεταξύ των εργατών και των αγροτών
• Καθιέρωση της ελευθερίας του λόγου και του τύπου για τους εργαζόμενους και τους αγρότες, για τους αναρχικούς και τα αριστερά σοσιαλιστικά κόμματα.
• Διασφάλιση της ελευθερίας του συνέρχεσθαι για τα εργατικά σωματεία και τις αγροτικές οργανώσεις.
• Σύγκληση μη κομματικής συνδιάσκεψης των εργατών, των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού και των ναυτών της Πετρούπολης, της Κροστάνδης και της επαρχίας της Πετρούπολης, το αργότερο μέχρι τις 10 Μαρτίου 1921.
• Απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατούμενων των σοσιαλιστικών κομμάτων, καθώς και όλων των εργατών, των αγροτών, των στρατιωτών και των ναυτών που φυλακίστηκαν σε σχέση με τα εργατικά και αγροτικά κινήματα.
• Εκλογή επιτροπής για την εξέταση των υποθέσεων όσων κρατούνται σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης.
• Κατάργηση όλων των πολιτικών γραφείων, διότι κανένα κόμμα δεν πρέπει να έχει ειδικά προνόμια στη διάδοση των ιδεών του ή να λαμβάνει την οικονομική υποστήριξη της κυβέρνησης για τέτοιους σκοπούς. Αντιθέτως, θα πρέπει να δημιουργηθούν εκπαιδευτικές και πολιτιστικές επιτροπές, τοπικά εκλεγμένες και χρηματοδοτούμενες από την κυβέρνηση.
• Άμεση κατάργηση όλων των ένοπλων μπολσεβίκικων μονάδων που καταστέλλουν την κυκλοφορία και κατάσχουν τρόφιμα.
• Εξίσωση των μεριδίων όλων των εργαζομένων, με εξαίρεση εκείνων που απασχολούνται σε εργασίες που είναι επιβλαβείς για την υγεία.
• Κατάργηση των μπολσεβίκικων πολεμικών αποσπασμάτων σε όλα τα τμήματα του Κόκκινου Στρατού, καθώς και των μπολσεβίκων φρουρών που διατηρούν καθήκοντα σε μύλους και εργοστάσια. Εάν κριθούν απαραίτητοι τέτοιοι φρουροί ή τέτοια στρατιωτικά αποσπάσματα, θα πρέπει να διοριστούν από τα κάτω στον στρατό, ενώ στα εργοστάσια σύμφωνα με την κρίση των εργατών.
• Ελεύθερη δραστηριότητα των αγροτών όσον αφορά τη γη τους, καθώς και το δικαίωμα διατήρησης βοοειδών, υπό την προϋπόθεση ότι οι αγρότες διαχειρίζονται την ιδιοκτησία τους με τα δικά τους μέσα, δηλαδή, χωρίς την εκμίσθωση και την εκμετάλλευση της εργασίας.
• Αίτηση σε όλα τα τμήματα του Κόκκινου Στρατού και των συντρόφων δόκιμων ναυτών να συμφωνήσουν με το ψήφισμά μας.
• Απαίτηση από τον τύπο να δώσει την πληρέστερη δημοσιότητα στα ψηφίσματά μας.
• Διορισμός Ταξιδιωτικής Επιτροπής Ελέγχου.
• Συναίνεση στην ελεύθερη ατομική παραγωγή μικρής κλίμακας.

Αυτό το ψήφισμα μπορεί να συνοψιστεί ότι περιέχει δύο βασικές απαιτήσεις: την αποκατάσταση της σοβιετικής δημοκρατίας και έναν οικονομικό συμβιβασμό με τους αγρότες.

Επανάσταση και καταστολή

Την 1η Μαρτίου μια μαζική συνέλευση που συγκλήθηκε από το σοβιέτ της Κροστάνδης επικύρωσε το ψήφισμα του θωρηκτού Πετροπαβλόφσκ. Ήταν η αρχή της εξέγερσης της Κροστάνδης. Τις επόμενες μέρες, οι εξεγερμένοι προσπάθησαν να διαπραγματευτούν με τη μπολσεβίκικη κυβέρνηση. Επέτρεψαν στον Καλίνιν να επιστρέψει στην Πετρούπολη. Αγνόησαν τη συμβουλή των τσαρικών αξιωματικών (που είχαν διοριστεί από το Ναυτικό ως τεχνικοί σύμβουλοι) για τη λήψη στρατιωτικών μέτρων, συμπεριλαμβανομένων των επιθέσεων στην ηπειρωτική χώρα. Στον αντίποδα, οι μπολσεβίκοι συνέλαβαν τους εκπροσώπους της Κροστάνδης που έφτασαν σε μέρη της ηπειρωτικής χώρας.

Η κυβέρνηση επιτέθηκε στις 7 Μαρτίου, αλλά αποκρούστηκε, έχοντας χάσει σημαντικές δυνάμεις λόγω αυτομόλησης. Μια πιο σφοδρή επίθεση στις 10 Μαρτίου κατατροπώθηκε και οι μπολσεβίκοι υπέστησαν σοβαρές απώλειες. Η τελική επίθεση, με πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις, πραγματοποιήθηκε στις 17-18 Μαρτίου και κατάφερε να καταλάβει την Κροστάνδη και να καταστείλει την εξέγερση.

Η παρακαταθήκη

Σήμερα οι αναρχικοί θυμούνται την εκατοστή επέτειο της εξέγερσης της Κροστάνδης για δύο λόγους. Πρώτον, καταδεικνύει ότι δεν είναι αλήθεια πως η μόνη εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό στη Ρωσία ήταν το αυταρχικό και καταπιεστικό καθεστώς του λεγόμενου «Κομμουνιστικού» Κόμματος. Οι εξεγερμένοι της Κροστάνδης είχαν διατηρήσει ζωντανές τις αρχικές αξίες της Ρωσικής Επανάστασης και τις δυνάμωναν ξανά εναντίον της κομματικής κυβέρνησης των κομισάριων. Απέτυχαν, επειδή ο λαός της Ρωσίας είχε εξαντληθεί, όχι επειδή οι ιδέες τους απορρίφθηκαν.

Δεύτερον, θυμόμαστε την Κροστάνδη, επειδή η πραγματική ιστορία της εξέγερσης είναι πολύ διαφορετική από τις ψευδείς εκδοχές που διαδίδονται από διάφορες λενινιστικές ομάδες και αποδεικνύει πόσο μακριά είχαν παρεκκλίνει οι μπολσεβίκοι από τις αρχές στις οποίες βασίστηκε η Οκτωβριανή Επανάσταση.

Οι εξεγερμένοι της Κροστάνδης ήθελαν δημοκρατικά σοβιέτ, όχι μια Συντακτική Συνέλευση που θα μπορούσε να εδραιώσει μόνο μια καπιταλιστική κυβέρνηση. Απέρριψαν τη βοήθεια από το εξωτερικό και αντί αυτής στράφηκαν στους εργάτες και τους αγρότες της Ρωσίας. Επιπλέον, παρουσίασαν σταθερά υψηλότερες αξίες κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, προσπαθώντας ανά πάσα στιγμή, ακόμη και κατά τη διάρκεια της τελικής μάχης, να αδελφοποιηθούν με τα κυβερνητικά στρατεύματα και να τα κερδίσουν πολιτικά. Μερικοί λενινιστές, όντας απελπισμένοι να υπερασπιστούν την αξιοπιστία της καταγγελίας των μπολσεβίκων για την εξέγερση της εξέγερσης της Κροστάνδης ως αντεπαναστατικής, αναφέρουν τις δηλώσεις των μπολσεβίκων που βρίσκονταν στην Κροστάνδη μετά την καταστολή της εξέγερσης. Θεωρούμε απαραίτητο να επισημάνουμε ότι αυτές οι δηλώσεις υπογράφηκαν από άτομα που κρατούνταν στη φυλακή και απειλούνταν με εκτέλεση. Οι ψευδείς δηλώσεις μπορούν συνήθως να αποσπαστούν για πολύ λιγότερα.

Οι μπολσεβίκοι (τότε αυτοαποκαλούνταν «Κομμουνιστικό» Κόμμα) πραγματοποίησαν το 10ο Συνέδριό τους κατά την περίοδο της εξέγερσης της Κροστάνδης. Οι επικριτές της εξέγερσης συχνά μνημονεύουν τα άρθρα του ψηφίσματος του θωρηκτού Πετροπαβλόφσκ ως απαίτηση ενός απαράδεκτου συμβιβασμού με τους αγρότες, αλλά σπανίως αναφέρουν ότι το 10ο Συνέδριο ενέκρινε τη Νέα Οικονομική Πολιτική, η οποία ήταν ένας πολύ πιο εκτεταμένος συμβιβασμός. Στην πραγματικότητα, οι απόψεις του ψηφίσματος του θωρηκτού Πετροπαβλόφσκ, οι οποίες ήταν απαράδεκτες για τους μπολσεβίκους, ήταν εκείνες που εξέθεσαν το αίτημα για σοβιετική δημοκρατία. Οι μπολσεβίκοι στάθηκαν απέναντι στην εργατική τάξη και όχι οι εξεγερμένοι της Κροστάνδης.

Σήμερα, οι αναρχικοί αγωνίζονται διεθνώς για τις νέες επαναστάσεις των εργατικών και λαϊκών μαζών και παλεύουν για την πληρέστερη άμεση δημοκρατία σε αυτές. Εμπνεόμαστε από τους εξεγερμένους της Κροστάνδης και σκοπεύουμε να διασφαλίσουμε ότι δεν έχυσαν το αίμα τους μάταια.

Όλη η εξουσία στα σοβιέτ και όχι στα κόμματα!
Ζήτω η εξουσία των ελεύθερα εκλεγμένων σοβιέτ!

☆ Alternativa Libertaria/Federazione dei Comunisti Anarchici (AL/FdCA) – Ιταλία
☆ Anarchist Communist Group (ACG) – Μ. Βρετανία
☆Αναρχική Ομοσπονδία – Ελλάδα
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) – Νέα Ζηλανδία
☆ Coordenação Anarquista Brasileira (CAB) – Βραζιλία
☆Devrimci Anarşist Faaliyet (DAF) – Τουρκία
☆ Die Plattform - Anarchakommunistische Organisation – Γερμανία
☆ Embat - Organització Libertària de Catalunya – Καταλονία
☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) – Αργεντινή
☆ Federación Anarquista de Santiago (FAS) – Χιλή
☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) – Ουρουγουάη
☆ Grupo Libertario Vía Libre – Κολομβία
☆ Libertäre Aktion – Ελβετία
☆ Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) – Αυστραλία
☆ Organización Anarquista de Córdoba (OAC) – Αργεντινή
☆ Organización Anarquista de Tucumán (OAT) – Αργεντινή
☆ Organisation Socialiste Libertaire (OSL) – Ελβετία
☆ Union Communiste Libertaire (UCL) – Γαλλία
☆ Workers Solidarity Movement (WSM) – Ιρλανδία
☆ Zabalaza Anarchist Communist Front (ZACF) – Νότια Αφρική

El primero de marzo de 1921 el Soviet de Kronstadt se sublevó en contra del régimen del Partido Comunista Ruso. La Guerra Civil se había efectivamente acabado con la derrota en 1920 de las últimas secciones del Ejército Blanco en la Rusia europea. Las batallas restantes en los territorios de Siberia y Asia central fueron por la extensión territorial de la Unión Soviética. No obstante, las condiciones económicas siguieron siendo nefastas. En respuesta, huelgas estallaron en toda la cuidad de Petrogrado en febrero de 1921. Los marineros de Kronstadt enviaron una delegación para investigar las huelgas.

100 años del levantamiento de Kronstadt:
Recordar es luchar

Declaración internacional anarquista en el centenario del levantamiento de Kronstadt de 1921

“Que los trabajadores del mundo entero sepan que nosotros, los defensores del poder de los soviets, velaremos por las conquistas de la revolución social. Venceremos o pereceremos bajo las ruinas de Kronstadt, luchando por la justa causa de las masas trabajadoras. Los trabajadores de todo el mundo nos juzgarán. La sangre de los inocentes caerá sobre las cabezas de los comunistas, locos salvajes ebrios de poder.
¡Viva el poder de los soviets!”
– El Comité Revolucionario Provisional de Kronstadt

El primero de marzo de 1921 el Soviet de Kronstadt se sublevó en contra del régimen del Partido Comunista Ruso. La Guerra Civil se había efectivamente acabado con la derrota en 1920 de las últimas secciones del Ejército Blanco en la Rusia europea. Las batallas restantes en los territorios de Siberia y Asia central fueron por la extensión territorial de la Unión Soviética. No obstante, las condiciones económicas siguieron siendo nefastas. En respuesta, huelgas estallaron en toda la cuidad de Petrogrado en febrero de 1921. Los marineros de Kronstadt enviaron una delegación para investigar las huelgas.

Antecedentes

La ciudad de Kronstadt está ubicada en la isla de Kotlin, la cual domina los accesos a Petrogrado. En Kronstadt estaba ubicada la mayor base naval rusa, y fue sede de un bastión de política revolucionaria desde 1905, desempeñando un distinguible papel en las revoluciones de 1905 y 1917. El Soviet de Kronstadt fue creado en mayo de 1917, poco después del Soviet de Petrogrado. A lo largo de 1917 los Soviets se habían multiplicado y fortalecido a lo largo y ancho del Imperio Ruso. En octubre derrotaron al gobierno provisional y, posteriormente, el Congreso Panruso de los Soviets tomó el poder en sus manos. Sin embargo, el Congreso Panruso aceptó la propuesta bolchevique de nombrar al Consejo de Comisarios del Pueblo para actuar como gabinete ejecutivo sobre los Soviets. Después de eso, los bolcheviques tomaron poco tiempo en establecer un aparato estatal con poderes coercitivos. Así, fundamentalmente, subordinaron los Soviets locales y regionales al Soviet central.

Ya en abril de 1918 los bolcheviques empezaron su represión en contra de los anarquistas y comenzaron las purgas en los Soviets. La Revolución de Octubre había establecido la libertad de prensa y el derecho de los soldados de elegir a sus oficiales, pero los bolcheviques reversaron estos y muchos otros cambios sociales imprescindibles en el curso de la Guerra Civil.

La represión a toda oposición, el Comunismo de Guerra, y las requisas forzadas impuestas por escuadrones de fusilamiento, junto con la propagación del hambre y la pobreza, alejaron las simpatías que muchos obreros y campesinos habían depositado en el bolchevismo. Protestas de obreros y campesinos en contra de las medidas autoritarias bolcheviques fueron frecuentes entre 1918 y 1921, incluyendo múltiples oleadas de huelgas obreras.

La resolución de Petropavlosk

Las huelgas de Petrogrado en febrero de 1921 llevaron a que los marineros de Kronstadt enviaran una delegación para investigar y hacer un informe. Los propios marineros estaban descontentos con la administración de la Marina y habían depuesto a su comandante en enero. El informe de la delegación indujo la aprobación de la resolución de Petropavlosk, como sigue:

1. En vista de que los Soviets presentes no expresan la voluntad de los campesinos y obreros, inmediatamente celebrar elecciones por voto secreto, la campaña previa a la elección ha de tener total libertad de agitación entre campesinos y obreros;
2. Establecer libertad de expresión y prensa para campesinos y obreros, para los anarquistas y partidos socialistas de izquierda;
3. Asegurar la libertad de asamblea para sindicatos y organizaciones campesinas,
4. Convocar una Conferencia no partidista de los obreros, soldados del Ejército Rojo, y marineros de Petrogrado y Kronstadt no después del 10 de marzo de 1921;
5. Liberar a todos los presos políticos de los partidos socialistas, así como a todos los obreros, campesinos, soldados, y marineros encarcelados en relación con el movimiento obrero y el campesino;
6. Elegir una Comisión para revisar los casos de quienes están detenidos en cárceles y campos de concentración;
7. Suprimir todos los politotdeli (oficinas políticas) debido a que ningún partido debería gozar de privilegios especiales en la propagación de sus ideas ni recibir financiación del gobierno para tales fines. En su lugar, deben establecerse comisiones educativas y culturales, elegidas localmente y financiadas por el gobierno;
8. Abolir inmediatamente todas las zagryadintelniye otryadi (escuadrones bolcheviques de requisa);
9. Igualar las raciones de comida para todos quienes trabajan, con excepción de aquellos empleados en oficios perjudiciales para la salud;
10. Abolir las unidades de combate bolcheviques en todas las ramas del Ejército, así como los guardias bolcheviques de servicio en los molinos y fábricas. En caso de que tales guardias o unidades de combate sean necesarias, serán nombrados en el Ejército de entre las filas, y en las fábricas, de acuerdo con el juicio de los obreros;
11. Otorgar a los campesinos plena libertad de acción respecto a sus tierras y también el derecho a tener su ganado, a condición de que los campesinos manejen sus propios recursos, es decir, sin emplear mano de trabajo contratada;
12. Pedir a todas las ramas del Ejército, así como a nuestros camaradas del Ejército kursanti, que se adhieran a nuestras resoluciones;
13. Demandar que la prensa dé la mayor publicidad a nuestras resoluciones,
14. Nombrar una Comisión de Control de Viajes [y];
15. Permitir la libre producción de kustarnoye con esfuerzo propio.

Esta resolución puede resumirse en que contiene dos exigencias fundamentales: la restauración de la democracia soviética y un compromiso económico con los campesinos.

Revuelta y represión

El primero de marzo, una reunión en masa convocada por el Soviet de Kronstadt respaldó la Resolución de Petropavlosk. Ese fue el comienzo del levantamiento de Kronstadt. Durante los siguientes días los rebeldes intentaron negociar con el gobierno bolchevique. Permitieron que Kalinin regresara a Petrogrado. Ignoraron los consejos de los oficiales zaristas (quienes habían sido contratados por la Marina como asesores técnicos) de tomar medidas militares, entre ellas ataques en el continente. Los bolcheviques no correspondieron y arrestaron a las delegaciones de Kronstadt que llegaron a acuerdos en el continente.

El gobierno atacó en marzo 7, pero fue derrotado, ya que había perdido fuerzas importantes por las deserciones. Un ataque más fuerte el 10 de marzo también fue derrotado, con muchas bajas del lado bolchevique. Finalmente, el último ataque, con fuerzas mucho más numerosas, tuvo lugar el 17 y 18 de marzo, y logró capturar Kronstadt y suprimir el levantamiento.

Legado

Hoy, los y las anarquistas recuerdan el centenario del levantamiento de Kronstadt por dos razones. Primero, demuestra que no es cierto que la única alternativa al capitalismo en Rusia fuera el régimen autoritario y represivo del llamado Partido “Comunista”. Los y las habitantes de Kronstadt lograron mantener vivos los valores originales de la Revolución Rusa y los estaban adoptando de nuevo en contra del gobierno del Partido Comunista por medio de comisarios. Perdieron no debido al rechazo de sus ideas, sino a la situación de agotamiento del pueblo ruso.

En segundo lugar, recordamos Kronstadt porque la verdadera historia de la rebelión es muy diferente a las versiones mentirosas propagadas por varios grupos leninistas y muestra hasta qué punto los bolcheviques se habían desviado de los principios sobre los que se fundó la Revolución de Octubre. Los y las habitantes de Kronstadt querían Soviets democráticos, no una Asamblea Constituyente que sólo pudiera establecer un gobierno capitalista. Ellos y ellas rechazaron la ayuda del extranjero y se dirigieron a los campesinos y campesinas, y obreros y obreras. Mostraron principios siempre más benignos en el curso del conflicto, intentando en todo momento, incluso durante la última batalla, confraternizar con las tropas del gobierno y ganárselas por medios políticos. Algunos leninistas, desesperados por defender la credibilidad de la denuncia al levantamiento en Kronstadt como “contrarrevolucionario”, citan declaraciones de bolcheviques en Kronstadt en el periodo posterior a los hechos. Sólo consideramos necesario señalar que estas declaraciones fueron firmadas por personas encarceladas y amenazadas de ejecución. Por lo general, las declaraciones falsas pueden obtenerse por mucho menos.

Los bolcheviques, que entonces se llamaban a sí mismos el Partido Comunista, celebraron su Décimo Congreso durante el período del levantamiento de Kronstadt. Críticos de la revuelta citan con frecuencia artículos de la Resolución de Petropavlosk como una exigencia de compromiso inaceptable con los campesinos, pero rara vez mencionan que el Décimo Congreso aprobó la Nueva Política Económica, que era un compromiso mucho más amplio. En realidad, los aspectos de la Resolución de Petropavlosk que fueron inaceptables para los bolcheviques fueron aquellos que exigían democracia soviética. Fueron los bolcheviques, y no las y los luchadores de Kronstadt, quienes se pusieron en contra de la clase trabajadora.

Hoy las y los anarquistas trabajan por nuevas revoluciones de las clases trabajadoras y populares en todo el mundo, y luchan por la más plena democracia directa en ellas. Nos inspiramos en los y las rebeldes de Kronstadt y pretendemos que su sangre no haya sido derramada en vano.

¡Todo el poder para los soviets y no los partidos!
¡Viva el poder de los soviets libremente electos!

☆ Alternativa Libertaria/ Federazione dei Comunisti Anarchici (AL/FdCA) – Italia
☆ Anarchist Communist Group (ACG) – Gran Bretaña
☆ Αναρχική Ομοσπονδία - Anarchist Federation – Grecia
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) – Aotearoa/ Nueva Zelanda
☆ Coordenação Anarquista Brasileira (CAB) – Brasil
☆ Devrimci Anarşist Faaliyet (DAF) – Turquía
☆ Die Plattform - Anarchakommunistische Organisation – Alemania
☆ Embat - Organització Libertària de Catalunya – Cataluña
☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) – Argentina
☆ Federación Anarquista de Santiago (FAS) – Chile
☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) – Uruguay
☆ Grupo Libertario Vía Libre – Colombia
☆ Libertäre Aktion – Suiza
☆ Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) – Australia
☆ Organización Anarquista de Córdoba (OAC) – Argentina
☆ Organización Anarquista de Tucumán (OAT) – Argentina
☆ Organisation Socialiste Libertaire (OSL) – Suiza
☆ Union Communiste Libertaire (UCL) – Francia
☆ Workers Solidarity Movement (WSM) – Irlanda
☆ Zabalaza Anarchist Communist Front (ZACF) – Sudáfrica

Alexei Alexeivich Olonetsky (1893-1964) ή Sadikov, Sadikov-Olonetsky - «Ένας πολύ μορφωμένος επιστήμονας, ένας θαυμάσιος εκπρόσωπος της προηγμένης Ρωσικής διανόησης στα τέλη του 19ου - αρχές του 20ού αιώνα. Από το A. Kuprava. Άνθρωποι: Χρόνος και ζωή. - Sukhum, 2010.

Ο Alexei Olonetsky γεννήθηκε στη ρωσική πόλη Penza το 1893. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο του Saratov το 1911 και στη συνέχεια σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αγίας Πετρούπολης. Εδώ έγινε ριζοσπάστης.

Από το 1915 έως το 1917 εργάστηκε ως στατιστικολόγος στην Κεντρική Διοίκηση Απογραφής στη Γεωργία. Ήταν εκπρόσωπος στο 2ο Πανρωσικό Συνέδριο Σοβιετικών Εργατών Στρατιωτών στις 7-9 Νοεμβρίου 1917.

Το 1919 ήταν Μαξιμαλιστής Σοσιαλιστής Επαναστάτης, αλλά τον επόμενο χρόνο πέρασε στους αναρχικούς.

Δραστηριοποιήθηκε στο αναρχικό υπόγειο κίνημα στην Οδησσό ενάντια στις αντεπαναστατικές δυνάμεις του Ντενίκιν. Ως μέλος της Συνομοσπονδίας Ναμπάτ, συμμετείχε στο Τρίτο Συνέδριο στο Χάρκοβο το Σεπτέμβρη του 1920, όπου εξελέγη στη γραμματεία του.

Ήταν ένας από τους αναρχικούς της Ναμπάτ που συνελήφθη από την Τσεκά στο Χάρκοβο στις 25 Νοέμβρη1920 και στάλθηκε σε φυλακή της μυστικής αστυνομίας. Στη συνέχεια μετήχθη στη Μόσχα, όπου πέρασε από την Εσωτερική Φυλακή της Τσεκά και ακολούθως στις φυλακές Μπουτύρκι και Ορλόφσκ στο Ορέλ, και τη φυλακή απομόνωσης πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος στο Βλαντιμίρ. Ήταν ένας από τους αναρχικούς, μαζί με τους Όλγα Ταρατούτα, Φάνια Μπαρόν, Άρον Μπαρόν, Νταβίντ Κογκάν, Μαρκ Μράτσνι και Αλεξάντερ Γκιουέφσκι που απελευθερώθηκαν από τη φυλακή για να παρευρεθούν στην κηδεία του Κροπότκιν στις 13 Φλεβάρη 1921 και πιθανότατα εμφανίζεται σε κινηματογραφικό πλάνο της κηδείας. Ο αναρχικός Anton Gorelik σοκαρίστηκε από την εμφάνισή του, χαρακτηρίζοντάς την ως ιδιαίτερα τρομερή, λόγω της αγαλματένιας haggard εμφάνισής του και των μακρών ατημέλητων μαλλιών του, ω αποτέλεσμα της κακής μεταχείρισης του από την Τσεκά.

Μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο καταναγκαστικης εργασίας στο Χάρκοβο, όπου συμμετείχε σε μια σειρά απεργιών πείνας. Απελευθερώθηκε το Νοέμβρη του 1922, αλλά συνελήφθη ξανά στις 14 Νοέμβρη 1923, στο Πέτρογκραντ. Πέρασε τέσσερις μήνες στην εκεί φυλακή και στη συνέχεια μετήχθη στη φυλακή σκληρής εργασίας στο Yaroslav.

Στις 21 Φλεβάρη 1924 καταδικάστηκε σε τρία χρόνια στα στρατόπεδα στα νησιά Solovetsky, τα οποία ήταν εξουσιοδοτημένα από τους Λένιν, Τρότσκι, Ντζερζίνσκι, Στάλιν, Τσιτσερίν κ.ά. το 1923. Έφτασε εκεί μετά από ένα μακρύ ταξίδι σε διάφορα στάδια στις 4 Αυγούστου 1924. Έκανε ξανά απεργία πείνας και μεταφέρθηκε στηβν απομόνωση του Verkhne-Uralsk.

Το 1926 εξορίστηκε στην Τασκένδη. Το 1931, το Ταμείο Βοήθειας Αναρχοσυνδικαλιστών και Αναρχικών φυλακισμένων στις ρωσικές φυλακές της IWA, ανακοίνωσε ότι ο Olonetsky απαρνήθηκε τον αναρχισμό. Η συνεχής κακομεταχείριση και οι διώξεις ήταν υπερβολικά γι’ αυτόν.

Τον ίδιο χρόνο μετακόμισε στην Αμπχαζία στην περιοχή του Καυκάσου και βρήκε εργασία ως οικονομολόγος για τη Λαϊκή Επιτροπή της Γεωργίας και το Gosplan (Επιτροπή Κρατικού Σχεδιασμού) της Σοβιετικής Δημοκρατίας της Αμπχαζίας το 1932-1936. Ξεκίνησε επίσης να εργάζεται στο Ινστιτούτο Γλώσσας, Λογοτεχνίας και Ιστορίας του D. Gulia στο Sukhum ως ανώτερος ερευνητής. Εργάστηκε στο Ινστιτούτο μέχρι το 1957. Το 1938-1950 ήταν επιστημονικός γραμματέας. Το 1943 υπερασπίστηκε τη διατριβή του και του απονεμήθηκε ο βαθμός υποψηφίου των Ιστορικών Επιστημών.

Ο Olonetsky ήταν ο συγγραφέας πολλών έργων για την ιστορία της Αμπχαζίας, συμπεριλαμβανομένων των Δοκιμίων του για την ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων στην Αμπχαζία (τέλη 19ου-αρχές του 20ού αιώνα) το 1934.

Ήταν επίσης ο συγγραφέας της ιστορίας Eternity, των έργων Golden Lights και Maria Alexandrovna και της κωμωδίας Invisible Flowers.

Πηγές: Ευχαριστίες στους Malcolm Archibald και τον Sergei Ovsiannikov για τη βιογραφία του Olonetsky.
Ο σύνδεσμος που ακολουθεί δίνει μια βιογραφία του και κατάλογο των έργων του:
http://apsnyteka.org/1489-olonetsky_a_ocherki_po_razvitiyu_kapitalistich...
Ένα από τα ιστορικά άρθρα τυ Olonetsky (στα Ρωσικά) ειναι εδώ:
http://apsnyteka.org/1085-olonetsky_a_stati.html

*Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.

Το 1925, η GPU (Κεντρική Πολιτική Διεύθυνση) του Gomel συνέλαβε τον εργαζόμενο συντήρησης σιδηροδρόμων Korostelev στο τμήμα διπλής γραμμής Yakimovka (στο 446 χιλιόμετρο του Δυτικού Σιδηροδρόμου). Η πρώτη σελίδα του αρχειοθετημένου φακέλου του εν λόγω κρατούμενου είναι βασικά ένα κομμάτι ενός φύλλου χαρτιού με την αρχή μιας χειρόγραφης βιογραφίας ενός F. D. Korostelev. Το φύλλο είναι τσαλακωμένο και καλυμμένο από καφέ κηλίδες, πιθανώς ίχνη αίματος, το οποίο μας επιτρέπει να υποθέσουμε ότι χρησιμοποιήθηκε η «φυσική ενεργή μέθοδος ανάκρισης» (όπως ήταν γνωστή τότε). Το επόμενο φύλλο περιέχει μαρτυρία-κατάθεση του V. V. Kolyada, ενός αναρχικού που κρυβόταν με το όνομα Korostelev.

«Κάτω από τη μαύρη σημαία των καταπιεσμένων»: Ο Λευκορώσος αναρχικός Vasily Kolyada (Korostelev)

Yuri Glushakov

Το 1925, η GPU (Κεντρική Πολιτική Διεύθυνση) του Gomel συνέλαβε τον εργαζόμενο συντήρησης σιδηροδρόμων Korostelev στο τμήμα διπλής γραμμής Yakimovka (στο 446 χιλιόμετρο του Δυτικού Σιδηροδρόμου). Η πρώτη σελίδα του αρχειοθετημένου φακέλου του εν λόγω κρατούμενου είναι βασικά ένα κομμάτι ενός φύλλου χαρτιού με την αρχή μιας χειρόγραφης βιογραφίας ενός F. D. Korostelev. Το φύλλο είναι τσαλακωμένο και καλυμμένο από καφέ κηλίδες, πιθανώς ίχνη αίματος, το οποίο μας επιτρέπει να υποθέσουμε ότι χρησιμοποιήθηκε η «φυσική ενεργή μέθοδος ανάκρισης» (όπως ήταν γνωστή τότε). Το επόμενο φύλλο περιέχει μαρτυρία-κατάθεση του V. V. Kolyada, ενός αναρχικού που κρυβόταν με το όνομα Korostelev.

Ο Vasily Varfolomeyevich Kolyada γεννήθηκε το Φλεβάρη του 1892 στο χωριό Tevli της περιφέρειας Volost Muravichskaya του Pruzhansky της Λευκορωσίας, σε μια οικογένεια αγροτών. Αποφοίτησε από ένα λαϊκό σχολείο. Η οικογένεια, η οποία είχε τρία παιδιά, υπέφερε από έλλειψη γης. Έτσι το 1910 ο Vasily μετανάστευσε παράνομα στην Αμερική χρησιμοποιώντας χρήματα που μάζεψαν τα αδέλφια του. Εργάστηκε στους σιδηροδρόμους. Στη Βαλτιμόρη ο Vasily προσχώρησε σε μια σοσιαλδημοκρατική οργάνωση. Ωστόσο, το 1914 προσχώρησε στην Αναρχική Ένωση Ρώσων Εργατών στην Αμερική, μετά από μια διάλεξη των αναρχοσυνδικαλιστών που παρακολούθησε. Κατά τη διάρκεια της μετανάστευσής του, ο Kolyada διατήρησε στενές σχέσεις με εξέχοντες αναρχοσυνδικαλιστές όπως τους Vladimir Shatov και Vsevolod Volin - επικεφαλής του Επαναστατικού Στρατιωτικού Συμβουλίου του Επαναστατικού Επαναστατικού Στρατού της Ουκρανίας (Μαχνό).

Το 1917, μετά την επανάσταση του Φλεβάρη, επέστρεψε στη Ρωσία μέσω του Βλαδιβοστόκ. Τον κάλεσαν στο στρατό και έτσι ο πρώην μετανάστης βρέθηκε στο εφεδρικό 175ο σύνταγμα και στη συνέχεια στην πρώτη γραμμή κοντά στη Ρίγα. Ο Kolyada δεν ήθελε να συμμετάσχει στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που τον ένιωθε ξένο γι’ αυτόν, οπότε λιποτάκτησε από τον στρατό τον Αύγουστο του 1917. Έφτασε στο Πέτρογκραντ (τώρα Αγία Πετρούπολη), όπου η Προσωρινή Κυβέρνηση είχε ήδη ξεκινήσει μαζικές διώξεις των αναρχικών. Συνελήφθη και στάλθηκε ξανά στο στρατό. Στάλθηκε στην πόλη Vitsebsk guberniya της επαρχίας Dvinsk (τώρα Daugavpils) της Λετονίας και στη συνέχεια στο 118 σύνταγμα πεζικού, στα χαρακώματα. Εκεί τραυματίστηκε σε μια μάχη και του δόθηκε άδεια ενός μήνα μετά τη θεραπεία του. Πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση βρισκόταν στο Πέτρογκραντ, όπου συμμετείχε ενεργά στα γεγονότα. Λίγο αργότερα ταξίδεψε στο Γεκατερίνοσλαβ (τώρα Ντνιπροπετρόφσκ) στην Ουκρανία, όπου συνδέθηκε με την τοπική αναρχική ομάδα, μερικά από τα μέλη της οποίας ήταν, όπως τους έλεγε ο ίδιος, «οι σύντροφοι Kabas, Anatolyev και Semenov» [Αρχείο της Διεύθυνσης KGB για την Περιφέρεια Gomel. Υπόθεση 574997. Φύλλο 7.]

Ως μέλος των Ερυθρών Φρουρών, το 1918 ο Kolyada υποχώρησε από το Γεκατερίνοσλαβ στο Rostov-on-Don (ο Νέστορ Μάχνο έκανε το ίδιο δρομολόγιο την ίδια εποχή). Αργότερα, βρέθηκε στο Chelyabinsk και το Omsk. Προσφέρθηκε εθελοντικά να υπηρετήσει στον Κόκκινο Στρατό και έγινε χειριστής πολυβόλων. Πέρασε στην παρανομία κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της Τσεχοσλοβακικής Λεγεώνας.

Όταν ήρθαν οι κόκκινοι, ο Kolyada εργαζόταν ως πολιτοφύλακας της πόλης Novonikolayevsk (τώρα Novosibirsk) στη Ρωσία, από την οποία και απολύθηκε. Υπέγραψε για να εργαστεί σε μπριγάδα ανακατασκευής σιδηροδρόμων και μετά εργάστηκε στο μεταλλουργικό εργοστάσιο Chusovskoy (στο Chusovoy, του Perm), όπου συνάντησε ξανά μια ομάδα αναρχικών -με τους Solovyev, Isakov, Maria the Teacher, Bobchik και Mazetyev. Έτσι, ο Kolyada συμμετείχε στην παραγωγή και διανομή φυλλαδίων, κάνοντας αντιπολεμική προπαγάνδα. Συνελήφθη από την επιτροπή έκτακτης ανάγκης οδών και μεταφορών του Perm (DTChK) και καταδικάστηκε σε φυλάκιση δύο ετών. Στάλθηκε σε μια σωφρονιστική αποικία, όπου εργάστηκε ως χρονομετρητής και κατάφερε να κλέψει χαρτιά στο όνομα του F. D. Korostelev από το γραφείο της αποικίας. Με σκοπό να δραπετεύσει, συμφώνησε να συνεργαστεί υποθετικά με την Τσεκά, καταφέρνοντας να του δοθεί αμνηστία και τον Μάρτη του 1922 στάλθηκε στη Μόσχα. Απο εκεί, όμως, δραπέτευσε για το Μινσκ, όπου έζησε παράνομα. Από το Μινσκ, σχεδίαζε να διασχίσει τα σοβιετικά-πολωνικά σύνορα, αλλά απέτυχε να το κάνει. Έτσι, ο φυγάς αναρχικός έπιασε δουλειά στη σιδηροδρομική γραμμή Western Railway’s Yakimovka. Αυτό κράτησε μέχρι που η GPU τον εντόπισε και τον συνέλαβε.

Ο Vasily Kolyada γνώριζε πολλούς εξέχοντες και δραστήριους συμμετέχοντες στο αναρχικό κίνημα της Ρωσίας. Εκτός από τους προαναφερθέντες Volin και Shatov, γνώριζε τους A. Zheleznyakov, V. Zamotayev, P. Torbin, S. Konduktorev, Lyakhov, Zykin, Gushchin, Zilberov, Obolensky, Plotkin και Gavrilov. Πρέπει να αναφερθεί ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1920, ο πρώην αναρχοσυνδικαλιστής Zamotayev εργάστηκε στη Rechytsa ως εξουσιοδοτημένος εκπρόσωπος της οικονομικής Αρχής της επαρχίας. Μήπως είναι αυτός ο άνθρωπος που αναφέρεται στο πρωτόκολλο ανάκρισης; Θα μπορούσε ο Kolyada, που εργάστηκε στο Yakimovka της Κομητείας Rechytsa, να έχει επαφή με τον Zamotayev, ο οποίος εργάστηκε εκεί;

Ενώ η υπόθεσή του ήταν υπό διερέυνηση, ο V. Kolyada έστειλε επιστολή στην Κεντρική Επιτροπή της Διεθνούς Ερυθράς Βοήθειας (MOPR), ζητώντας βοήθεια και για την τοποθέτηση των παιδιών του σε ορφανοτροφείο. Η οικογένεια του Kolyada περιελάμβανε τη σύζυγο, έναν γιο επτά ετών και μια κόρη δύο μηνών. Είπε στους ανακριτές ότι ήταν από καιρό έτοιμος να παραδοθεί στις αρχές εθελοντικά, αλλά φοβόταν ότι κάνοντάς το θα «σκότωνε την οικογένειά του» καθώς η σύζυγός του τον παντρεύτηκε παρά τη θέληση του πατέρα της. [όπ.π.., Φύλλο 7]

Ο Kolyada μεταφέρθηκε στη φυλακή Butyrka της Μόσχας. Στις 27 Νοέμβρη 1925, το Ειδικό Συμβούλιο του δικαστηρίου της GPU τον καταδίκασε σε τρία χρόνια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αν και ένας γιατρός των φυλακών που τον εξέτασε εντόπισε προβλήματα στην καρδιά, τον έστειλαν στο διαβόητο ειδικό στρατόπεδο SLON. Εκεί εξέτιαν τις ποινές τους αρκετοί πολιτικοί κρατούμενοι, σοσιαλιστές και αναρχικοί, εκείνη την εποχή. Ταυτόχρονα, πρώην αξιωματικοί των λευκοφρουρών υπηρετούσαν ως διαχειριστές και φρουροί του στρατοπέδου, σύμφωνα με τον συγγραφέα Varlam Shalamov, και ήταν ιδιαίτερα ανεκτικοί απέναντι στους φυλακισμένους επαναστάτες. Το 1923, μια διαμαρτυρία πολιτικών κρατουμένων στο στρατόπεδο Solovki τερματίστηκε με τον τραγικό θάνατο έξι ανθρώπων.

Σύμφωνα με τον ειδικό πράκτορα Belyshev, ο Kolyada «είχε επανειλημμένα τιμωρηθεί κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης για μη συμμόρφωση με την πειθαρχία και για την οργάνωση εμποδίων». [οπ.π.., Φύλλο 20] Η υπόθεσή του στάλθηκε και πάλι στο Ειδικό Συμβούλιο. Με εντολή στις 7 Αυγούστου 1928, το Ειδικό Συμβούλιο της GPU καταδίκασε τον Vasily Kolyada σε εξορία στην πόλη Urals του Irbit. Οι επιτηρητές του ανέφεραν ότι μετά την άφιξή του στην εξορία, ο επίμονος Λευκορώσος «αναφερόταν στον εαυτό του ως αναρχικός σε συνομιλίες». [οπ.π.., Φύλλο 20] Η εξορία του τελείωσε τον Νοέμβρη του 1931. Αλλά το 1939 συνελήφθη και πάλι.

Η αρχειοθέτηση της υπόθεσης του Kolyada δεν έχει οριστικό συμπέρασμα. Στις 9 Μάρτη 1951 εστάλη μια ενημέρωση προσανατολισμού για την αναζήτηση και για την υπόθεση του V. V. Kolyada στη διεύθυνση του Υπουργείου Κρατικής Ασφάλειας στη Brest, απευθυνόμενη στον κ. Polyakov. Οι κρατικοί οργανισμοί ασφαλείας δεν γνώριζαν πού βρίσκεται εκελινο τον καιρό ο Kolyada. Αλλά τον Απρίλη του 1953, ο αναπληρωτής προϊστάμενος του ειδικού τμήματος αρ. 1 συνταγματάρχης Sukhikh ,επέστρεψε την υπόθεση αρχειοθέτησης Kolyada-Korostelev στον αρχηγό του ειδικού τμήματος Νο. 1 του Υπουργείου Εσωτερικών της ΕΣΣΔ, Col. Kuznetsov, «ως μη χρειαζούμενη πλέον» [οπ.π..,, Φύλλο 27] Μία από τις πιθανές έννοιες μιας τέτοιας γραφειοκρατικής ανταλλαγής ήταν το ότι ο καταζητούμενος αναρχικός στην περιοχή της Brest άρχισε πάλι μάλλον τα παλαιά του τεχνάσματα και δραπέτευσε για άλλη μια φορά. Ωστόσο, η υπόθεση δεν περιείχε περαιτέρω λεπτομέρειες…

Η αλήθεια ανακαλύφθηκε αρκετά χρόνια αργότερα. Ο συγγραφέας του κειμένου αυτού κατάφερε να εντοπίσει τον γιο και άλλους στενούς συγγενείς του Vasily Kolyada, που ζούσαν στην περιοχή Kobrin, και να πάρει πληροφορίες που εμπλούτισαν την ξαφνικά διακοπτόμενη υπόθεση τη αρχειοθέτησης. Αποδεικνύεται ότι το 1940 ο Kolyada καταδικάστηκε για άλλη μια φορά σε οκτώ χρόνια φυλάκισης σύμφωνα με το άρθρο 59. Εξέτισε την ποινή του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Pechorlag. Γύρω στο 1943 ή 1944 ο Vasily Kolyada απελευθερώθηκε λόγω της κατάστασης της υγείας του. Έπρεπε να μείνει στην πόλη Troitsk της περιοχής Chelyabinsk. Βρήκε δουλειά ως μηχανικός σε μια αγροτική επιχείρηση. Του δόθηκε ένα διαμέρισμα στο Troitsk, και μπόρεσε να πάρει την οικογένειά του εκεί, από την κατεστραμμένη Λευκορωσία, η οποία μόλις είχε απελευθερωθεί από τους Γερμανούς. Τον Μάη του 1947, ο Vasily Varfolomeyevich Kolyada και η οικογένειά του επέστρεψαν στο χωριό τους στο Tevli, στην περιοχή Kobrinsky της περιοχής Brest. Εκεί αυτός ο άντρας, η ζωή του οποίου ήταν τόσο σκληρή, αλλά που δεν είχε λυγίσει ποτέ από όλες τις αθέμιτες διώξεις, πέθανε στις 10 Ιούλη 1953.

*Το κείμενο αυτό είναι απόσπασμα από το «Η Επανάσταση είναι νεκρή! Ζήτω η Επανάσταση!»: Αναρχισμός στη Λευκορωσία 1902–1927» [«Revolyutsiya umerla! Da zdravstvuyet revolyutsiya! Anarkhizm v Belarusi 1902-1927»] του Yuri Glushakov, που κυκλοφόρησε από το SzSS [https://slovosleva.wordpress.com/2015/01/26/hlusak…], Αγία Πετρούπολη, 2015. Σ. 150-153. Μετάφραση: Szarapow.

[Σημείωση μεταφραστή]:
-Τα Έγγραφα 73, Fléchine (Senya Fleshin) στο Διεθνές Ινστιτούτο Κοινωνικής Ιστορίας στο Άμστερνταμ, περιέχουν μια σειρά από επιστολές που έστειλε ο Kolyada (Bazyli Kolada στην πολωνική ορθογραφία) από την Tevli (Tewle) στην τότε Πολωνία στους 1930-1934 στον S. Fleshin και J. Doubinsky.
Στις 17 Αυγούστου 1930, έστειλε μια επιστολή προς τον Donbinsky (sic) χρησιμοποιώντας στοιχεία επικοινωνίας που τα έδωσε στον Alex [Alexei ή Alexander] Ilyich Fedorov, με τον οποίο εξέτισε την ποινή σκληρής εργασίας του. Ο Kolyada δραπέτευσε από την εξορία στα Ουράλια με έναν άλλο σύντροφό του, τον Anton Novikov, ο οποίος συνελήφθη από σοβιετικούς συνοριοφύλακες λίγο έξω από τα σύνορα. Ο Kolyada κατάφερε να δραπετεύσει μέσα από ένα δάσος παρά τα πυρά των συνοριοφυλάκων, και πέρασε δύο μήνες σε μια πολωνική φυλακή στο Vileyka για παράνομη διέλευση των συνόρων.
Ο Kolyada συχνά δεν μπορούσε να έρθει σε επαφή με τη σύζυγό του Yekaterina και τα παιδιά του, καθώς οι επιστολές του προς αυτήν στην ΕΣΣΔ προφανώς κατασχέτονταν από τις αρχές. Δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει μόνιμη δουλειά, δεν ήταν Πολωνός πολίτης, έτσι τα χρήματα που του έστελναν οι σύντροφοί του ήταν συχνά η μόνη σωτηρία του. Μερικές φορές οι πολωνικές αρχές κατέσχεταν τις εφημερίδες που στέλνονταν στον Kolyada και τον ανάγκαζαν να παρουσιάζεται σε αστυνομικό τμήμα. Στις αρχές του 1932 άρχισε να σχεδιάζει να πάει στη Γαλλία, αλλά η αίτηση για βίζα δεν ήταν επιτυχής. (Ένα σημείωμα από τον Doubinsky προς τον Vsevolod, πιθανότατα τον Volin, βρίσκεται επίσης στο αρχείο, ζητώντας να παρέμβει για λογαριασμό της Kolyada).
Μια μακροσκελής επιστολή με ημερομηνία 14 Σεπτέμβρη 1930, περιγράφει την κατάσταση στην ΕΣΣΔ, όπου ο Kolyada γράφει ότι επρόκειτο για μια νέα επανάσταση λόγω της κολλεκτιβοποίησης της κυβέρνησης, ενώ γράφει και για τις εμπειρίες του στο Solovki, τις οποίες περιγράφει λεπτομερώς. Περιλαμβάνει επίσης ένα ποίημα που έγραψε το 1929, με το οποίο εκφράζει την πίστη του στον τελικό θρίαμβο της αναρχικής επανάστασης.
Και καταλήγει:
«Θα οικοδομήσουμε μια ζωή χωρίς παράσιτα,
Χωρίς καμιά κακόβουλη εξουσία εκτελεστών.
Κάτω από τη μαύρη σημαία οι καταπιεσμένοι
Θα έρθουν στις ενωμένες τάξεις μας.

*Από το: "Revolyutsiya umerla! Da zdravstvuyet revolyutsiya!" Anarkhizm v Belarusi 1902-1927. Translated by: - Szarapow.
Σχετικός σύνδεσμος: https://www.katesharpleylibrary.net/9kd67r?fbclid=IwAR1OLhhxvGOju8uNKo1xctwBE0RL-l43Liqe5DTwEd2wkKW87ACBY3dlzFM

**Ελληνική μετάφραση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.

If you had asked people in Belarus how long the dictatorship of Lukashenko was left in early 2020, they would have looked at you like a fool. In a respected dictatorship, such questions are not asked, because you know what can happen. And in general, it so happens that the reign of the great leader is timeless. But the situation has changed so radically over the last 8 months that Belarusians took to the streets and for the first time in the new history of Belarus they fought back the police in at least 33 different cities of the country.

Today Belarusians have woken up in a new country. In it, people openly talk about hatred for the government and prepare for a violent confrontation with the police and state. They discuss online and live effective methods of struggle. Several factories went on strike the day after the elections.

And although the electoral commission reports about the victory of the dictator once again, objectively speaking, Lukashenko lost the election. He lost the election not to some certain candidate, but rather to the Belarusian people, who said that 26 years was enough.

How has Belarus turned from a stable dictatorship, where the most peaceful people live, into a protest center in Europe?

Economic and political crisis

Economically, Belarus is not an independent country. For many years, the Belarusian economic miracle has been able to survive only at the expense of cheap oil from Putin and direct money transfers from the Kremlin. Contrary to the fact that Lukashenko and Putin are not friends, this scheme worked relatively long while the Russian government was bathing in oil money.

With black gold prices falling, the Russian government was faced with the question of redistributing resources. Officials began to look at where the money invested was yielding some kind of result. Belarus did not give any special results. Contrary to all investments, Lukashenko extended his hold on power and hindered Belarus’ integration into Russia – a process launched back in the 90s during Yeltsin.

The instability of Lukashenko over the past 10 years has shown that the Russian authorities cannot rely on him much. Turn to the West in 2015 added wood to the fire of discord between Moscow and Minsk. By early 2020, Lukashenko found himself in a very difficult situation. New oil and gas contracts have become much more difficult to conclude. The Belarusian authorities wanted at least some minimal concessions, but Russia was ready to give these concessions only when activating the project of the union state, with the joint currency and other points for the absorption of Belarus by Russia.

Political difficulties with Russia traditionally lead to economic problems in the country. During the last 5 years Lukashenko tried to neutralize this dependence by working with the West, but Western grants and loans cannot pull the Belarusian economy alone. In early 2020, the Belarusian ruble started to fall heavily against other currencies. Over the past 20 years, Belarusians have managed to survive several waves of such a fall, the largest being in 2011. The fall of the Belarusian ruble means for many Belarusians, including the fall in their real earnings. In addition, problems with the payment of salaries at state enterprises began to arise.
Fighting coronavirus with tractors

Lukashenko explained that it is due to economic problems that that Belarus cann’t afford any quarantine measures against the coronavirus. If at the beginning of the epidemic the dictator was still shouting that the Belarusians would be able to avoid getting infected by work in the field and visiting the sauna, a month later he had to admit the real reasons for the lack of quarantine.

The coronovirus proved to be one of the most serious challenges for the Belarusian dictatorship, which it failed. Instead of typical populism and care for their people the authorities left the population on self-sufficiency.

Medical care in Belarus is nominally free of charge, but many services have to be paid for, as there is not enough money from the budget for drugs and medical equipment. It was impossible to test for coronavirus in many cases. Many could not afford to stay home and go to work. It is difficult to assess the real scale of the Coronavirus epidemic in Belarus. The state is the only institution that has real figures, and these figures are kept secret. In addition, many cases of coronavirus were labelled as pneumonia, including fatal.

In order to maintain medical care, small businesses and a large number of ordinary people have, in fact, engaged in decentralized support of medical staff. Some restaurants and bars prepared food for the medical staff from the donations made by city dwellers. As in other countries, grass-roots initiatives produced protective masks. Taxi drivers transported medical personnel without payment.

A few months later, many people had the feeling that the state had abandoned them. But, on the other hand, there was a sense of solidarity, the certainty that neighbors, friends and even strangers from the Internet would not leave you in trouble. This feeling has restored to Belarusians the importance of the public as opposed to the state. Solidarity has become not just a word, but a direct practice.

And if in many countries, which were under the impact of coronavirus, with the fall of the number of infected, solidarity began to fall, in Belarus the structures of solidarity continued to work in other spheres as well. For example, in June, half of Minsk lost access to clean water. And while officials insisted that there was no problem with water, residents of the districts with water were organizing and delivering water to the neediest parts of the city.

Thus, one of the most important results of the coronavirus (the epidemic did not end in the country) was the growing awareness of the collective strength and the results that can be achieved through joint actions.
Elections during the virus

It was a mistake for Lukashenko to decide to announce the elections in the midst of the coronavirus: in early May, they announced that the elections would be held in August. The moment of maximum dissatisfaction with the authorities was chosen. Thanks to this, the election campaigns of his opponents literally began to gain a huge amount of support from the very first days. One of the presidential candidates, blogger Sergei Tikhanovsky, began holding rallies with an open microphone at the place of collecting signatures. This format attracted a huge number of people across the country, who were given a platform to express their discontent. A few weeks later, Tikhanovsky himself and many other major opposition politicians were detained and charged in far-fetched criminal cases.

Instead of extinguishing the protest and dissatisfaction with the authorities, the repression provoked even more organization around another candidate – banker of Belgazprombank (daughter of Gazprom) Viktor Babariko. Unlike other candidates, Babariko was not engaged in political struggle and for many he looked like a “moderate” candidate who called for fair elections and did not plan illegal demonstrations across the country. Contrary to this, Babariko’s popularity was also growing among the more moderate part of the population.

As a result, the authorities decided to arrest Babariko and his inner circle on corruption charges. This step provoked another wave of discontent, the final stage of which was the announcement that the two largest opposition candidates would not be registered in the race for presidency. This decision resulted in major protests across the country with the first clashes with the police in Minsk: the demonstrators repulsed the detainees and saw that the OMON was absolutely unprepared for a violent confrontation with the people.

The clashes with riot police in July this year were a turning point for many in society. The dictatorship, which for 26 years had been built in part on its indestructibility through the support of the security forces, was suddenly extremely fragile. Videos of the confused OMON riot police quickly spread over the Internet and showed that one doesn’t have to train for 3 years in camps in Russia or the EU to fight the police.

Lukashenko did not deny registration to only one serious opponent, Sergei Tikhanovsky’s wife, Svetlana Tikhanovskaya. Tikhanovskaya originally planned to run for president in order to give her husband and other opponents of the regime a voice. But after the majority of politicians were arrested, she remained the only candidate around whom voters could unite.

Tikhanovskaya is not a politician and is not trying to become one. The main requirement of her entire election campaign is new elections. She openly says that she has no plans and does not want to stay in power. After the victory in Lukashenko, she planned to announce new fair elections, which should have changed the country.

Such a simple demand has united many political groups. Activists from the staffs of the imprisoned politicians got involved in her election headquarters. Tikhanovskaya’s very election campaign relied heavily on the self-organization of the population in various parts of the country. Meetings with the candidate were officially registered in many places in the country where the candidate herself had not visited. Instead, there was a stage for speeches and an open microphone. Again, the microphone was rarely picked up by career politicians who feared reprisals, but rather by the working population and small businesses. In some cities, anarchists also spoke on stage.

Tikhanovskaya’s popularity soared in just a few weeks. In July, she managed to gather one of the largest rallies in the history of the country – 50,000 people in Minsk. In other cities, she gathered from several hundred to 8,000 people. For a long time the authorities did not take any measures and allowed people to gather. Perhaps the role was played by the sexism of Lukashenko, who never held women for serious opponents of the authorities. The top of Tikhanovskaya’s team were women. Tikhanovskaya also came on stage with two coordinators of her campaign.

Just a few days before the election, the authorities suddenly came to their senses. Instead of banning the gatherings, the decision was to play fools – all the venues declared open for rallies began to hold government events or repairs. The ban on assembly has provoked the next wave of discontent, but in active stages of protest has not turned out, as there were only a few days left before elections.

At the same time, during the last week the Belarusian police started actively detaining bloggers. Such tactics are not new and have been used by the authorities for many years – before any protests there are constant detentions of journalists and bloggers, who can cover these protests online.
Terrorist organization “Anarchists”

Before we proceed directly to election day, I would like to make a short introduction to the anarchist movement in Belarus.

Anarchists have reappeared in the country after the collapse of the Soviet Union. In the early nineties, some groups made a significant contribution to the formation of the workers’ and environmental movement. Anarchists played one of the key roles in extending the moratorium on the construction of the Belarusian nuclear power plant in 1999 (in 2009 anarchists and environmentalists lost the fight).

During the entire period of the dictatorship, anarchists have been involved in major political events, be it new re-elections, the movement against the construction of the nuclear power plant or protests against the laws on parasites. And in most cases, the population perceived the anarchist agenda very positively. Perhaps, somewhere they did not fully understand but accepted it.

Starting from 2013-2014, anarchists have become almost the only political force still engaged in street agitation. Most opposition parties have stopped fighting actively against the dictatorship after Maidan 2014 in fear of Russian occupation. Today, some opposition politicians still stand on the position “better Lukashenko than Putin. Part of the opposition was drowned in repression. It was much easier to do so, as repression against the leaders could have stopped the movement.

Due to their activism, anarchists are constantly attracting the attention of law enforcement agencies. Some activists are now in prison for symbolic actions, others are on the run.There are initiatives to help the poor and an anti-capitalist freemarket. Repression against anarchists rarely produces the desired result. They are written about by the opposition media and thus attract new attention and energy to the movement again.

Today, the popularity of anarchists in certain youth circles is quite high due to the fact that apart from anarchists there are no political movements left.
Re-election

Even before the beginning of the election campaign many people expected major protests in Belarus precisely because of the economic crisis and the coronavirus. It was logical for many to concentrate their protest efforts on election day and the following days. For instance, large media platforms in social networks and groups in telegram called for protests on election day several weeks before the elections.

Both protesters and authorities were preparing for these elections. There were pictures of military and police equipment on the Internet. Lukashenko attended training of riot police to disperse the protests. It was clear that the authorities would not try to bring down the degree of discontent, but rather to press the population by force.

It’s not surprising that in the evening of August 9th thousands of people came out all over the country. Only according to the reports of the authorities themselves, the demonstrations took place simultaneously in 33 cities of the country. More than 50,000 people took part in those protests. The largest demonstrations were held in Brest, Baranavichy and Minsk. Several thousand people went out in the other regional centers.

To resist the demonstrators in Minsk, internal troops and police from all over the country were collected. The day before the election, transport columns were moving from the regions to Minsk. On election day, the city was cordoned off. Buses without license plates drove around the city and randomly detained pedestrians or journalists. Internet access was turned off or severely restricted throughout the country.

By evening, the situation had changed radically. Crowds of people started going out into the streets and moving towards the center. The same situation was observed in smaller cities of the country. Towards evening, the first clashes with OMON began, as the people tried to free the detainees. The riot police themselves ran around the city at first, wearing T-shirts and batons with no special uniforms. The attacks on OMON quickly made it clear that the situation on that day would not be normal, with people being pulled out of the crowd and simply detained.

Just an hour after the first clashes, the center of Minsk began to resemble a combat zone. Czech noise grenades, Canadian water cannons, Belarusian MAZs – all worked to disperse the protesters. For the first time in the country’s history, people began to erect barricades, as well as directly clash with law enforcement agencies. A huge number of people were released from the hands of law enforcement officers at night in various parts of the country.

Solidarity during the protests again showed the incredible power of collective opposition to the dictatorship. The crowds paralyzed any action by OMON and the military, contrary to all preparations. The lack of the Internet only played a negative factor for the regime – people went out to the streets to find out what was going on.

For two hours in the center of Minsk and other cities people were fighting against the Belarusian authorities. They fought with great energy, which they had been saving for so many years. The successful confrontation shows once again the fragility of the Belarusian dictatorship.

The movement itself today is not the traditional political parties that lead the Belarusians to a bright future. Protests are organized through media platforms and have no clear leaders. Groups of people gather in the streets and decide on the way to go. The lack of a clear plan may hinder the effectiveness of the protest, but the lack of clear leaders makes it impossible to suppress easily.

The repression last night was brutal. There were so many victims. In rage, riot police threw noise grenades right at people. At least once a police truck rammed a crowd in the center of Minsk and killed one man. According to human rights defenders, at least three people were killed by the regime that night. The first blood was spilled, but people do not plan to stop. The plan is to take to the streets every day at 19:00 before the fall of the dictatorship.

There are calls in the telegram for direct democracy in the country on major channels. And although some fear that such calls exist due to misunderstanding of the concept, Belarus has rebelled and many demand the end of the dictatorship and the beginning of the era of direct democracy.

catimes.jpg 0.38 Mb