Five years after the “EuroMaidan” protests in Kiev and elsewhere toppled the government of now-exiled former president Viktor Yanukovych, the people of Ukraine are set to elect a new leader. Over 34 million Ukrainian citizens will be eligible to cast their vote on 31 March, although several million will be prevented from participating due to the ongoing conflict situation in the country’s eastern Donbass region. Should none of the candidates receive an absolute majority, a second round of voting will be held on 21 April.

Ukraine consistently ranks among the poorest countries in Europe – last year it overtook Moldova to occupy the top spot in the list. The largest post-Soviet state after Russia in terms of population, it finds itself torn between the European Union promising economic integration and a limited degree of freedom of movement, and deepening the country’s relationship with Moscow, the largest consumer of Ukrainian exports to which Ukraine is tied by centuries of shared history, tradition, and repeated conflict.

EuroMaidan exacerbated the country’s ongoing economic decline and mounting social pressures in 2013–14, ultimately triggering the war in the Donbass region and the Russian annexation of the Crimean peninsula. These tensions have facilitated the rise of a vicious Ukrainian nationalism that the government led by current president Petro Poroshenko is not afraid to manipulate for its own purposes. Attacks on left-wing activists and ethnic minorities are becoming increasingly common, while armed far-right paramilitaries like the so-called “Azov Battalion” are normalized and integrated into mainstream political life.

That said, not everyone in Ukraine is happy about these developments. Although none of the candidates in the upcoming elections offer a particularly radical or progressive vision for the country, voters will at least be able to decide whether to endorse Poroshenko’s current course or throw their support behind another figure. Loren Balhorn of the Rosa-Luxemburg-Stiftung spoke with Kiev-based sociologist Volodymyr Ishchenko to get a better understanding of the candidates, the state of the county, and what is at stake for the people of Ukraine in 2019.

Loren Balhorn (LB): Ukraine is scheduled to hold presidential elections at the end of the month, preceding elections to the national parliament, or “Verkhovna Rada,” later this year. Is there anything special about the timing? What exactly is the president’s role in the Ukrainian political system, and what implications will the vote have for parliamentary elections in October?

Volodymyr Ishchenko (VI): The timing is simple: it’s been five years since 2014 and the Maidan Uprising, when snap elections were called that saw Viktor Yanukovych and his Party of Regions lose a lot of strength. The first round of the presidential elections is at the end of the month, and it is very likely that there will be a second round because no candidate will receive over 50 per cent (at least according to polls).

The president is very important in Ukrainian politics. The country is formally a parliamentary-presidential system, neither fully parliamentary nor fully presidential, but this is a very uneasy balance of power. The prime minister is an important position elected by the parliamentary majority, but the president also has influence over important government ministers. As is true of many post-Soviet states, however, beyond this formal institutional division of powers the informal divisions are much more decisive. Who is loyal to whom and who is dependent on whom plays a much bigger role in “real” Ukrainian politics than formal powers and privileges.

Petro Poroshenko, the current president, is the most important person in Ukrainian politics. His powers are formally limited but he has other ways to exercise influence and his own party, the “Petro Poroshenko Bloc” that forms the government together with the “People’s Front,” the party of former Prime Minister Arseniy Yatsenyuk. Another important figure in that party is the current Minister of Internal Affairs, Arsen Avakov, who is also a very wealthy man.

LB: Avakov also cultivates ties to the Azov Battalion, no?

VI: This is widely suspected, but the precise nature of those ties has never been proven. I am sceptical of the idea that the Azov Battalion is merely a puppet of Avakov, I suspect it is something like a mutually beneficial cooperation.

If Poroshenko loses we will see a lot of defections by MPs from his bloc. Ukrainian politics operates as what political scientists call a “neopatrimonial regime,” meaning it is characterized by rival, informal power blocs. If the Poroshenko Bloc loses, it will reshuffle loyalties in the parliament from one patriarch to another.

LB: What do you mean by “neopatrimonial regime”?

VI: By that I mean Ukrainian politics is characterized by competition between various power blocs, you could also call them pyramids or even clans. Poroshenko builds his pyramid while Arakov builds his own pyramid, etc. The current Prime Minister, Volodymyr Groysman, was originally perceived as a loyalist of Poroshenko, but now even he seems to be cultivating his own pyramid and will probably triangulate between various political blocs.

LB: How did Groysman come to replace Yatsenyuk?

VI: As friction between Poroshenko and Yatsenyuk grew, Poroshenko financed a public campaign against him, attacking him and calling for his resignation. But Yatsenyuk had a lot of support from the West, especially the U.S. Vice-President at the time, Joe Biden. Eventually an agreement was reached that he would step down and be replaced by Groysman.

This represented a conflict between different patrimonial structures within the governing elite, but also reflected a wider conflict between Ukrainian oligarchs and the West more generally. Many leftists in Ukraine see the country as a colony of the United States, but it’s much more complicated than that. Ukraine is definitely dependent on Western economic and financial aid, political support against Russia, etc., but it’s not a colony – it’s not ruled from the American Embassy. Local oligarchs like Poroshenko and Arakov have their own interests that they defend staunchly against the West. At its core, this is a conflict between transnational capital and the local bourgeoisie.

One key issue in these debates, and the crucial issue for the West and the IMF, was corruption and the establishment of “anti-corruption” institutions to ensure transparent rules of the game in Ukraine. But what they call “corruption” is basically the most important advantage that the Ukrainian bourgeoisie has against transnational capital: namely, their property is secure from the state while that of their competitors is not. This is also what scares away potential international investors. Because of this fear, foreign direct investment (FDI) is actually declining despite the Ukrainian government’s steps toward Western integration.

LB: So fear of corruption is harming investment?

VI: Yes, although the war is of course another factor.

In the beginning, in 2014 and 2015, we had a lot of people in the government without Ukrainian citizenship who received their positions because they were neoliberal, Western-oriented professionals, like the Lithuanian citizen Aivaras Abromavičius who was a minister under Yatsenyuk. Gradually, those neoliberal reformers were pushed out and replaced by people loyal to the ruling oligarchs. Yatsenyuk being replaced by Groysman was just one particularly important example of this process.

LB: It sounds like a pretty grim scenario. But even if electoral politics is just competition between oligarchic factions, certainly there must be some other issues being debated at least on the surface? What are the dominant themes the candidates are using to attract support?

VI: Poroshenko has been most successful in setting the agenda with an aggressively nationalist campaign – his main slogan is “Army, Faith, Language.” He side-lined the socially populist issues that Yulia Tymoshenko tried to raise by portraying the election as a choice between him or Putin and depicting his opponents as puppets of Moscow.

LB: And is it working?

VI: Yes, to some extent. His support has been rising in the polls since the recognition of the independent Ukrainian Orthodox Church by the Ecumenical Patriarchate of Constantinople.

LB: Was that split between the Ukrainian Church and Moscow supported by the government?

VI: Yes, it was actively organized by Poroshenko as a strategy to win the election. Formally, the Ukrainian Orthodox church enjoyed broad autonomy but was dependent on the Moscow Patriarchate and was recognized by other Orthodox churches. A separate church founded in the early 1990s, the Kiev Patriarchate, was unrecognized by any other international church but still fairly popular in the country. In reality most people didn’t care which church they attended. The split was purely political, there were no theological differences.

Poroshenko started to push the theme in 2017 and 2018 that the Ukrainian Orthodox Church was something like an “agent of Moscow” in Ukraine. The details are quite complicated, and to be honest many people in Ukraine didn’t really understand these structures until last year either, but for people who care about national issues, who care about Ukraine asserting itself against Russia, this was an important step. Nevertheless, it looks like the majority of local parishes will actually stay with the Moscow Patriarchate.

LB: You have alluded to the conflict with Russia several times now as setting the terms of the debate, and making it easier for politicians to distract from social questions by focusing on nationalism. Is there any kind of visible, vaguely progressive social opposition in the country?

VI: Most politicians and the three leading candidates for the president are not significantly different on the question of the conflict in the Donbass region. Poroshenko, Tymoshenko, and Volodymyr Zelensky are all within the patriotic consensus, although Poroshenko is more militant. Candidates who actually have a different opinion and are not as popular sprang from the former Party of Regions, later branded the “Opposition Bloc.” They failed to negotiate a common candidate for the so-called “Southeast,” the region where the Russian-speaking minority mostly lives. Despite raising important issues like peace in Donbass, re-claiming national sovereignty from the West, and re-industrialization, these candidates – Yuriy Boyko and Oleksandr Vilkul – are representatives of major oligarchic financial-industrial groups. There is no significant “grassroots” movement behind the issues. There are of course labour struggles, and there have been some strikes, but they are weak. There are some feminist mobilizations but they are miniscule compared to the radical nationalists. Not just the anti-capitalist “Left,” but also progressive liberalism is very weak.

The Left is in a bad situation. The Communist Party has been banned. They are appealing the ban but their public visibility has declined to practically zero. Their leader, Petro Symonenko, tried to register as a presidential candidate but was not accepted by the government, and no other relevant left-wing parties exist on the national level.

LB: Government corruption, oligarchic control of the economy, a decimated Left – a lot of this sounds familiar. Couldn’t we, at least to some extent, compare conditions in Ukraine to the situation in all of the former Eastern Bloc countries?

VI: I don’t think so. EU membership makes a big difference, it imposes certain rules that are absent in Ukraine. The presence of strong oligarchs, for example, is pretty specific. The other Eastern Bloc countries don’t have a strong local bourgeoisie, but are largely dominated by Western capital. There are no Polish oligarchs, Czech oligarchs, Hungarian oligarchs – we only hear about Russian and Ukrainian oligarchs. What makes Ukraine different is that the oligarchic system is pluralistic. We have multiple, competing oligarchs, whereas in Russia and Belarus one neopatrimonial pyramid managed to emerge as dominant in the last 15 years.

The promise of EU membership restructured Eastern European politics beginning in the 1990s, whereas this was never a prospect in Ukraine, Russia, or Belarus. But we still didn’t see the rise of any figure like Vladimir Putin or an Alexander Lukashenko in Ukraine. I think this has to do with the country’s divided identity: almost every election has been framed as a question of “East vs. West,” with one candidate supported by the western half and the other by the eastern half. In this sense it’s comparable with Donald Trump: any time a Ukrainian president comes to power he is opposed by half the population from day one. This makes it very difficult to consolidate nationwide power.

LB: Are there not also economic aspects to the East/West division?

VI: Yes, the East has more heavy, Soviet-era industry, exporting primarily to the markets of the former USSR and uncompetitive on Western markets. For example, the people supporting Yanukovych and opposing EuroMaidan were at least partially concerned about keeping their jobs in a Ukrainian economy dominated by the EU.

LB: So it’s not only a nationalist issue, but also one of bread-and-butter economic issues?

VI: Yes, absolutely.

LB: Speaking of “East vs. West,” has anything changed since Ukraine’s accession to the visa-free regime for Schengen states in 2017?

VI: That was one of very few positive developments under Poroshenko, and he’s touting it a lot during the campaign. Freedom of movement is of course something good and something we support, but it was particularly good for younger, highly educated Ukrainians in the major cities.

It has also facilitated increased labour migration, which has really risen since 2014. I don’t have any precise statistics but we’re talking about millions of people. Many Ukrainians go to work in Poland, which actively recruits them because they are seen as culturally and linguistically “closer” to Poles (unlike refugees from the Middle East). You could say that cheap Ukrainian labour is subsidizing the Polish economic boom. The Czech Republic is also popular, and Germany will probably be next.

As workers from the eastern EU states like Bulgaria and Poland move west to work they’re replaced by cheaper labour from Ukraine, but no one moves to Ukraine. There is a lot of discussion in the Ukrainian media about how it simply does not make sense to work in the country when you can make two or three times more across the border.

LB: But does this not mean that the Ukrainian labour market is gradually getting tighter? Wouldn’t it at least theoretically put organized labour in a more advantageous position to fight for higher wages?

VI: Yes, theoretically! But Ukrainian trade unions are very weak, and they have failed to take advantage of the situation.

LB: You recently gave an interview to Jacobin Magazine in which you compared the situation of the Ukrainian Left with that of Latin America in the 1970s. I found that very striking, given that the Left was quite large in Latin America at the time and microscopic in Ukraine today. Could you flesh out that comparison a bit? Where exactly do you see similarities?

VI: Ukraine is a deindustrializing, peripheral economy. Most Soviet-era industry fell apart after 1991, and what remains is not competitive on the Western European market. Ukraine has thus become a supplier of raw materials with low added value like iron. In this sense it is a very peripheral capitalism characterized by extreme inequality and powerful oligarchs, like Latin America. There is also the major role played by far-right paramilitaries – this doesn’t happen anywhere else in Europe, except for briefly in former Yugoslavia. We also have a strongly pro-American and highly dependent government, very similar to Latin America.

I think it’s logical to look for comparisons and lessons from similar historical social formations. If the Ukrainian Left is looking to fight a corrupt, authoritarian, anti-Communist regime, and given how weak the Left and even liberalism is, we have to work together to fight for basic democratic rights and against the nationalist hysteria to lay the base for a movement that could perhaps become more significant in the future. Here I see parallels to the Latin American Left’s struggle against dictatorship in the 1970s and 1980s.

LB: Do you think it’s possible in a geopolitical situation where tensions between the EU and Russia are so prominent to formulate a broad, democratic programme that stands above this fray?

VI: It’s obviously very difficult, but what other options do we have? Become puppets in the geopolitical game? There was a split on the Left in 2014 when many chose EuroMaidan and the “West” while others chose Anti-Maidan and the “Russian” side. Both sides ended up tailing more powerful right-wing forces and failed to formulate their own independent positions.

LB: But would anything else have been possible?

VI: Well, obviously we can’t seriously entertain the building of a strong left-wing party under such difficult conditions. What is possible, however, is to maintain some kind of milieu for left-wing ideas. The groups and networks that exist have to consolidate a possible embryo for a strong Left in the future. It’s important to be realistic and understand what’s possible or completely impossible. We might not be able to formulate some kind of “Third Camp” in Ukrainian politics right now, but that is our objective situation, and we should try to figure out what we can realistically do. We should work on strengthening our groups, our unions, our intellectual initiatives, to hopefully be able to do something bigger in the future.

Corbyn, Podemos, and Mélenchon are inspiring figures, but we need to understand what is specific about the political regime in our country and respond in a specific way. We need to try to expand the range of the possible for left politics at the moment. Even if it isn’t so inspiring and very weak, we still have to try. The kind of system that exists in Ukraine can’t last forever. There are many contradictions, divisions, and cleavages exacerbated by the ruling groups, and all of these will lead to a situation at some point where weaker groups might become politically relevant and important again.

LB: Before we wrap up I wanted to ask you about the third major candidate, Volodymyr Zelensky. If I understand correctly, he stars in a TV show about a politician and has now become the politician he plays on TV. Is that correct – and is he popular? Does he have a chance at winning or is this a stunt?

VI: Actually, he’s currently the most popular politician in the country. According to polls he has significantly more support than both Poroshenko and Tymoshenko, and could very possibly become the president.

There are basically three groups of people voting for him: firstly, fans of his TV show, a very popular comedy about Ukrainian politics. Another large group are just so disappointed and tired of these oligarchs that they will vote for any fresh face.

LB: So he’s similar to Donald Trump in some ways?

VI: In some ways, but what’s different from Trump is the third group of his supporters, namely people who are voting for him because he is perceived as less nationalist than the other candidates. Zelensky himself is Russian-speaking, he’s from the central Ukrainian city of Kryvyi Rih, and has attracted lots of support from Russian-speaking citizens.

That makes Zelensky different from Trump – he’s actually trying to campaign on unifying themes, not divisive ones. He opposes Poroshenko’s attempts to push the Ukrainian language on Russian speakers, for example.

Another thing that makes him different from Trump or Beppe Grillo is that he has no populist movement behind him, or any movement at all for that matter. All he has is his TV show, around which he is now trying to build a political party from scratch. This is different from other populist figures – there was no mass mobilization preceding him. Trump, for example, is obviously somehow a result of the Tea Party movement, while Grillo represents the Five Stars Movement (in Italy).

Another difference is his connection to Igor Kolomoisky, one of Ukraine’s richest oligarchs now in opposition to Poroshenko who founded the country’s largest bank, Privat Bank, and still owns a controlling share of the national airline. Zelensky’s show is broadcast on one of Kolomoisky’s eight TV stations, and one of his lawyers is a key architect of Zelensky’s party, Sluha Narodu, which translates to “Servant of the People” (also the name of his show). Right now it’s not possible to say how independent Zelensky is. I wouldn’t call him a puppet, but there are definitely connections to the ruling class.

All of this means that Zelensky will be very weak if he wins, and not only because he’s inexperienced. For the first half year he won’t have much support in parliament. He has no loyal political party behind him. He will surely get some opportunists to defect from other parties, but hardly a majority. I don’t know what he could do in that situation. After the parliamentary elections he might face a more favourable constellation, but it will also depend on how he does in the first months.

It’s impossible to say how he would perform as president. He has zero political experience. I fear that he may understand politics even less than Donald Trump. He is a blank page on which anything can be written.

LB: So he reflects the vacuum in civil society more generally?

VI: Exactly. He is a glaring symptom of what’s going on in Ukrainian society. People hate the oligarchs, they hate the faces they’ve seen for decades. Revolutions come and go, elections come and go, but life just gets worse and worse. People don’t want another five years of Tymoshenko or Poroshenko and are happy to vote for any recognizable fresh face who isn’t implicated in serious corruption. People are voting less out of hope than out of anger. Better to vote for an incompetent comedian than the same old corrupt experts.

At the same time, civil society is so weak that it couldn’t put up any competing figure. Only a TV star was able to do that, nobody from the pro-Western, liberal NGOs came even close. None of those figures poll even one per cent. This says a lot about Ukrainian “civil society”: it’s totally incapable of producing competent, popular leaders.

If he is elected, it will be strong proof that the people are sick of the old style of politics, that they aren’t being manipulated by Poroshenko’s nationalism and want something better. Nevertheless, I am very sceptical that Zelensky will be able to change anything. Real change in Ukraine will be a much longer process, and will require the building of a different kind of political opposition that we haven’t seen in this country for a very long time.

Σαν σήμερα γεννήθηκε μια ιστορική μορφή του αναρχισμού και της επαναστατικής σκέψης, ο Νέστωρ Μαχνό. Το παρακάτω εκτενές απόσπασμα από το βιβλίο του Ντανιέλ Γκερέν "ο αναρχισμός (από τη θεωρία στην πράξη)" μεταφράστηκε από τους συντρόφους/ισσες του ιστότοπου http://www.nestormakhno.info και αποτελεί μια περιληπτική ιστορία του ουκρανικού αναρχικού επαναστατικού κινήματος (περισσότερο γνωστού ως "Μαχνοφτσίνα", όπως ορίστηκε από τον ιστοριογράφο του κινήματος, Αρσίνοφ).

Νέστωρ Μαχνό (7 Νοεμβρίου 1888 - 6 Ιουλίου 1934)

Σαν σήμερα γεννήθηκε μια ιστορική μορφή του αναρχισμού και της επαναστατικής σκέψης, ο Νέστωρ Μαχνό. Το παρακάτω εκτενές απόσπασμα από το βιβλίο του Ντανιέλ Γκερέν "ο αναρχισμός (από τη θεωρία στην πράξη)" μεταφράστηκε από τους συντρόφους/ισσες του ιστότοπου http://www.nestormakhno.info και αποτελεί μια περιληπτική ιστορία του ουκρανικού αναρχικού επαναστατικού κινήματος (περισσότερο γνωστού ως "Μαχνοφτσίνα", όπως ορίστηκε από τον ιστοριογράφο του κινήματος, Αρσίνοφ).

Συνοπτική ιστορία του Μαχνοβίτικου Κινήματος

Ήταν σχετικά εύκολο (σ.μ. για τους Μπολσεβίκους) να εκκαθαριστούν οι μικροί, αδύνατοι πυρήνες των Αναρχικών στις πόλεις, αλλά τα πράγματα ήταν διαφορετικά στην Ουκρανία, όπου ο αγροτοπρολετάριος Νέστορας Μάχνο είχε δημιουργήσει μια ισχυρή αναρχική οργάνωση αγροτών, οικονομική και στρατιωτική. Ο Μάχνο, ένα παιδί φτωχών Ουκρανών αγροτών ήταν είκοσι ετών το 1919. Σαν παιδί, είχε ζήσει την επανάσταση του 1905 και έγινε αργότερα Αναρχικός. Το Τσαρικό καθεστώς τον συνέλαβε και τον καταδίκασε σε θάνατο, που τελικά μετατράπηκε σε φυλάκιση οκτώ ετών, που εξέτησε κατά το μεγαλύτερο διάστημα αλυσσοδεμένος στη φυλακή Butyrki, το μόνο "σχολείο" που παρακολούθησε ποτέ. Κάλυψε τουλάχιστον κάποια από τα κενά στην εκπαίδευσή του με τη βοήθεια ενός συνκρατούμενου συντρόφου, του Πήτερ Αρσίνωφ (φωτ. 1).

Αμέσως μετά από την Οκτωβριανή επανάσταση, ο Μάχνο πήρε πρωτοβουλία στην οργάνωση των μαζών των αγροτών σε μια αυτόνομη περιοχή, ακτίνας κατά προσέγγιση 400 μέχρι 480 μιλίων, με επτά εκατομμύρια κατοίκους. Στο Νότο τα σύνορά της έφταναν στη θάλασσα azov στο λιμάνι Berdyansk, με κέντρο την Gulyai-Polye, μια μεγάλη πόλη 20-30.000 ανθρώπων. Μια παραδοσιακά επαναστατική περιοχή που είχε βιώσει τις βίαιες ταραχές του 1905 (φωτ. 2).

Η ιστορία άρχισε όταν επέβαλε ο Γερμανικός και Αυστριακός στρατός κατοχής ένα δεξιό καθεστώς που βιαζόταν να επιστρέψει στους προηγούμενους ιδιοκτήτες τους τα εδάφη που έιχαν καταληφθεί από τους επαναστατημένους αγρότες. Οι εργάτες γής ξεσηκώθηκαν σε μια ένοπλη άμυνα των πρόσφατων κατακτήσεών τους. Αντιστάθηκαν στην αντίδραση αλλά και την πρόωρη παρείσφρυση των Μπολσεβίκων κομισάριων και τις υπερβολικές επιβολές τους. Αυτό το απέραντο "Μη-Κράτος" ήταν εμπνευσμένο από έναν "εραστή της δικαιοσύνης", ένα είδος αναρχικού "Ρομπέν των Δασών", τον αποκαλούμενο από τους αγρότες "Πατέρα" Μάχνο. Ο πρώτος ένοπλος άθλος του ήταν η κατάληψη της Gulyai - Polye στα μέσα Σεπτεμβρίου του 1918. Η ανακωχή της 11ης Νοεμβρίου εντούτοις, οδήγησε στην απόσυρση των Αuστρο-Γερμανικών δυνάμεων κατοχής, και έδωσε στο Μάχνο μια μοναδική ευκαιρία να ενισχύσει τις προμήθειές του σε πολεμοφόδια, όπλα και στρατιωτικό εξοπλισμό.

Για πρώτη φορά στην ιστορία, οι αρχές του ελευθεριακού κομμουνισμού εφαρμόστηκαν στην απελευθερωμένη Ουκρανία, και τέθηκε σε ησχύ η αυτοδιαχείρηση όσο ήταν δυνατό αυτό στις συνθήκες του εμφύλιου πολέμου.

Οι αγρότες ενώθηκαν σε "Κομμούνες" ή σε "Σοβιέτ Ελεύθερων Εργατών"(φωτ.3) και όργωναν από κοινού το έδαφος για το οποίο είχαν πολεμήσει τους προηγούμενους ιδιοκτήτες. Αυτές οι ομάδες τήρησαν τις αρχές της ισότητας και της αδελφότητας. Κάθε άνδρας, γυναίκα και παιδί έπρεπε να εργάζεται ανάλογα με τη δύναμή του, και οι σύντροφοι που εκλέγονταν προσωρινά σε διευθυντικά πόστα, επέστρεφαν μετά τη θητεία τους στην κανονική εργασία τους μαζί με τα υπόλοιπα μέλη των κοινοτήτων.

Κάθε Σοβιέτ (σ.μ.Ελεύθερο Σοβιέτ) ήταν απλά ο εκτελεστής της θέλησης των αγροτών στην περιοχή που το εξέλεγαν.

Οι μονάδες παραγωγής συνενώθηκαν σε Ομοσπονδίες ανα περιοχές, και οι Ομοσπονδίες σε Ενώσεις. Οι Ενώσεις συνενώθηκαν σε ένα γενικό οικονομικό σύστημα βασισμένο στην κοινωνική ισότητα, ανεξάρτητα από οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα. Κανένας πολιτευόμενος δεν επέβαλε τη θέλησή του στους υπόλοιπους με το πρόσχημα της δύναμης του Σοβιέτ. Τα μέλη έπρεπε να είναι αυθεντικοί εργαζόμενοι στην υπηρεσία των εργαζομένων μαζών.

Όταν οι Μαχνοβίτες κατεύθαναν σε μια περιοχή αναρτούσαν αφίσες που έγραφαν:

"Οι εργάτες και οι αγρότες είναι πιά ελεύθεροι, και μη υπαγόμενοι σε οποιοδήποτε περιορισμό. Εξαρτάται από τους εργάτες και τους αγρότες πως θα ενεργήσουν, πως θα αυτο-οργανωθούν, πως θα συμφωνήσουν μεταξύ τους για όλες τις πτυχές της ζωής τους, όπως οι ίδιοι νομίζουν .... Οι Μαχνοβίτες δεν μπορούν να δώσουν τίποτα περισσότερο από κάποιες συμβουλές και ενίσχυση... Σε καμία περίπτωση αυτοί δεν μπορούν ούτε επιθυμούν να κυβερνήσουν." [1]

Όταν, το 1920, όταν οι άνθρωποι του Μάχνο παρουσιάστηκαν για να διαπραγματευτούν με τους Μπολσεβίκους, το έκαναν σαν ίσος προς ίσο, και σύναψαν μια εφήμερη συμφωνία μαζί τους, στην οποία επέμειναν να προστεθεί το ακόλουθο παράρτημα: "Στην περιοχή που καταλαμβάνεται από το στρατό των Μαχνοβιτών, οι εργάτες και οι αγρότες είναι ελεύθεροι να δημιουργίσουν δικούς τους θεσμούς, στα πλαίσια μιας οικονομικής και πολιτικής αυτοδιοίκησης. Αυτές οι κοινότητες θα είναι αυτόνομες και ομοσπονδιακά συνδεδεμένες με συμφωνίες με τα όργανα της κυβέρνησης των Σοβιετικών Δημοκρατιών". Οι μπολσεβίκοι διαπραγματευτές ήταν τρομερά διστακτικοί και τελικά αποσύνδεσαν το παράρτημα από τη συμφωνία προκειμένου να μην το αναφέρουν στη Μόσχα όπου φυσικά θα ήταν θεωρητικά "απολύτως απαράδεκτο". [2]

Μια από τις σχετικές αδυναμίες του κινήματος των Μαχνοβιτών ήταν η έλλειψη ελευθεριακών διανοούμενών, αλλά κάλυπτε κάπως το κενό η αλληλεγγύη από το εξωτερικό. Αυτή εκφράστηκε αρχικά από τους Αναρχικούς Κλαρκώφ και Κούρσκ που εμπνεύστηκαν από το Voline (φωτ.4) οι οποίοι είχαν στήσει μια οργάνωση που ονομαζόταν Nabat (ο κώδωνας κινδύνου) το 1918.

Το 1919 οργανώθηκε ένα συνέδριο στο οποίο ξεκαθάρισαν: "ρητά και κατηγορηματικά αντιτασόμαστε σε οποιαδήποτε μορφή συμμετοχής στα Σοβέτ, τα οποία έχουν γίνει ένα καθαρά κομματικό σώμα που οργανώνεται πάνω σε μιαν αυταρχική, συγκεντρωτική, κρατιστική βάση". Η κυβέρνηση των Μπολσεβίκων θεώρησε αυτήν την δήλωση ως κύρηξη πολέμου και το Nabat αναγκάστηκε να σταματήσει όλες τις δραστηριότητές του. Αργότερα τον Ιούλιο, ο Voline φτάνει στην έδρα του Μάχνο και συναντιέται με τον Πήτερ Αρσίνωφ για να πάρει την ευθύνη του πολιτιστικού και εκπαιδευτικού σκέλους του κινήματος. Προήδρευσε στο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο στο Alexandrovsk, όπου υιοθετήθηκαν οι "γενικές διατριβές" που καθορίζουν το δόγμα των "Ελεύθερων Σοβιέτ".

Σ'αυτά τα συνέδρια συμμετείχαν αγρότες και εκπρόσωποι των ανταρτών. Στην πραγματικότητα, η πολιτική οργάνωση ήταν μια προέκταση της οργάνωσης του στρατού των εξεγερμένων αγροτών, που εφάρμοζε αντάρτικη τακτική.

Αυτός ο στρατός ήταν εντυπωσιακά ευκίνητος, καλύπτοντας τουλάχιστον 160 μίλια την ημέρα, χάρις όχι μόνο το ιππικό του αλλά και το πεζικό του, το οποίο ταξίδευε σε ελαφρά ιππήλατα κάρρα με ελατήρια (φωτ.5). Αυτός ο στρατός οργανώθηκε σε συγκεκριμένη ελευθεριακή, εθελοντική βάση. Το σύστημα της εκλεγμένης διοίκησης εφαρμόστηκε σε όλα τα επίπεδα και όλοι συμφωνούσαν να πειθαρχούν στους εκλεγμένους.

Οι κανόνες των τελευταίων καταρτίζονταν από τις επιτροπές των ανταρτών, κατόπιν επικυρώνονταν από τις γενικές συνελεύσεις και ελέγχονταν αυστηρά από όλους.

Οι μιλίτσιες του Μάχνο δημιούργησαν κάμποσα προβλήματα στους στρατούς των Λεκορώσων που επιχειρούσαν στην περιοχή. Οι μονάδες των μπολσεβίκων Κόκκινων φρουρών, από την άλλη μεριά, δεν ήταν και πολύ αποτελεσματικές. Πολέμησαν μόνο κατά μήκος των σιδηροδρόμων και δεν απομακρύνονταν ποτέ από τα θωρακισμένα τραίνα τους, στα οποία αποσύρονταν όταν συναντούσαν αντίσταση, μερικές φορές χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους όλους τους πολεμιστές που άφηναν πίσω τους. Το γεγονός αυτό δεν ενέπνεε αρκετή εμπιστοσύνη στους αγρότες που ήταν άοπλοι και απομονωμένοι στα χωριά τους, στο έλεος των αντεπαναστατών. Ο Αρσίνωφ σαν ιστορικός του Μαχνοβίτικου κινήματος, έγραψε ότι "η τιμή της καταστροφής της αντεπανάστασης του Ντένικιν το φθινόπωρο του 1919 οφείλεται κυρίως στους αναρχικούς αντάρτες".

Αλλά αφότου είχαν απορροφηθεί οι μονάδες των Κόκκινων φρουρών στον Κόκκινο στρατό, ο Μάχνο επέμενε να αρνείται να τεθεί ο στρατός του υπό τις διαταγές του επικεφαλή του Κόκκινου στρατού, του Τρότσκυ. Ο μεγάλος επαναστάτης Τρότσκυ μετά απ'αυτό θεώρησε σκόπιμο να επιτεθεί στο Μαχνοβίτικο κίνημα. Στις 4 Ιουνίου 1919, συνέταξε μια διαταγή απαγορεύοντας το προσεχές συνέδριο των Μαχνοβιτών, κατηγορώντας τους σαν στασιαστές ενάντια στη Σοβιετική δύναμη στην Ουκρανία. Χαρακτήρισε τη συμμετοχή στο συνέδριο ως πράξη "εσχάτης προδοσίας" και απαίτησε τη σύλληψη των συνέδρων. Αρνήθηκε να εξοπλίσει τους Μαχνοβίτες αντάρτες, αποτυγχάνοντας στο καθήκον του να τους ενισχύσει, τους κατηγόρησε στη συνέχεια για "λιποταξία" και ότι αφέθηκαν να χτυπηθούν από το μέτωπο των Λευκορώσων. Η ίδια μέθοδος υιοθετήθηκε δεκαοχτώ χρόνια αργότερα από τους Ισπανούς Σταλινικούς ενάντια στις ταξιαρχίες των Αναρχικών (σ.μ. όπως επίσης και αρκετών Τροτσκιστών πιστών στην επανάσταση).

Οι δύο στρατοί, εντούτοις, ξαναήρθαν σε συμφωνία σε άλλες δύο περιπτώσεις, όταν εμφανίστηκε ξανά κίνδυνος επέμβασης της αντεπανάστασης και οι συνθήκες απαιτούσαν να ενεργήσουν από κοινού. Στην πρώτη περίπτωση το Μάρτη του 1919, ενάντια στο Ντένικιν,στη δεύτερη κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και του φθινοπώρου του 1920 ενάντια στην απειλή των δυνάμεων των Λευκορώσων του Wrangel, που καταστράφηκαν τελικά και οριστικά από τους Μαχνοβίτες. Αλλά μόλις πέρασε ο κίνδυνος, ο Κόκκινος στρατός, επέστρεψε στις εχθροπραξίες ενάντια στους αντάρτες του Μάχνο, οι οποίοι φρόντιζαν να ανταποδίδουν κάθε χτύπημα που δέχονταν.

Στα τέλη Νοεμβρίου του 1920 οι κάτοχοι της εξουσίας το παρατράβηξαν τόσο, ώστε έστησαν μια παγίδα: οι Μπολσεβίκοι προσκάλεσαν τους αξιωματικούς του Μαχνοβίτικου στρατού της Κριμαίας να συμμετάσχουν σε ένα στρατιωτικό συμβούλιο. Εκεί, συνελλήφθησαν αμέσως από την Τσέκα, την κομματική αστυνομία και τουφεκίστηκαν ενώ οι αντάρτες τους αφοπλίστηκαν. Συγχρόνως εξαπέλυσαν κανονική επίθεση ενάντια στην πόλη Gulyai-Polye. Ο όλο και περισσότερο άνισος αγώνας ανάμεσα στους ελευθεριακούς και τους εξουσιαστές συνεχίστηκε για άλλους εννέα μήνες. Τελικά επεκράτησαν οι πιό πολυάριθμες και καλύτερα εξοπλισμένες δυνάμεις και ο Μάχνο έπρεπε να τερματήσει τον ένοπλο αγώνα. Κατόρθωσε να αποσπάσει άσυλο στη Ρουμανία τον Αύγουστο του 1921, και λίγο αργότερα στο Παρίσι, όπου πέθανε πολύ αργότερα [3] από τις αρώστιες και την ανέχεια [4]. Αυτό ήταν το τέλος της επικής ιστορίας της Μαχνοβτσίνα. Σύμφωνα με τον Πήτερ Αρσίνωφ, ήταν το πρωτότυπο ενός αυτόνομου κινήματος εργατικών μαζών και ως εκ τούτου μια πηγή μελλοντικής έμπνευσης για τους εργαζομένους του κόσμου.

Ντανιέλ Γκουέριν απόσπασμα από το "Αναρχισμός: Από τη θεωρία στην πράξη".

Σημειώσεις

1] Το Μανιφέστο του στρατού της Ουκρανίας (Μαχνοβτσίνα).

[2] Οι Μαχνοβίτες πληροφορήθηκαν πολύ αργότερα ότι τελικά δεν είχε γίνει δεκτό το παράρτημα της συμφωνίας τους (αφού δεν έφτασε ποτέ στη Μόσχα), έτσι, υπήρξαν περιπτώσεις που τόσο οι πηγές των Αναρχικών όσο και των Μπολσεβίκων υποστήριζαν ότι είχε δοθεί η "άδεια" του Κρεμλίνου για την λειτουργία των Ελεύθερων Σοβιέτ στην Ουκρανία. Στην πραγματικότητα, οι Μπολσεβίκοι τα ανέχτηκαν επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς.

[3] Στο Παρίσι ο Μάχνο (φωτ.6) συνέχισε τους αγώνες του για την παγκόσμια ελευθερία και τον γνήσιο σοσιαλισμό που οραματίστηκε. Συναντιόταν συχνά με γνωστούς αναρχικούς της Ευρώπης, τον Μπέργκερ, τον Ντουρούτι, το Μαλατέστα και άλλους. Συμμετείχε στην προσπάθεια για την σύνταξη μιας "Πλατφόρμας Αναρχικής Οργάνωσης" προκειμένου να ενωθούν οι ανα τον κόσμο Αναρχικοί σε έναν κοινό ταξικό αγώνα. Η "Πλατφόρμα" έγινε πρόχειρα και κάτω από πίεση, με αποτέλεσμα να έχει πολλά λάθη και ανακρίβειες που δέχτηκαν εποικοδομητική κριτική από πολλούς συντρόφους, μπορούμε να πούμε ότι ακόμα περιμένει να αποκτήσει την τελική της μορφή. Ο ίδιος ο Μάχνο όμως παρέμεινε μέχρι τέλους πιστός στις αρχές του και σε κάθε περίπτωση που χρειάστηκε, οι Αναρχικοί σύσσωμοι στάθηκαν αλληλέγγυοι στο πρόσωπό του. Προφητική αποδείχτηκε επίσης η "Ανοιχτή Επιστολή προς τους Ισπανούς Αναρχικούς" που έγραψε το 1931.

[4] Η φτώχεια και η ανέχεια του Μάχνο που δεν έπαψε ποτέ να βρίσκεται υπό διωγμό για τους αγώνες του, "σατυρίστηκε" με τον πιό χυδαίο τρόπο από δεξιούς και Μπολσεβίκους καλοπληρωμένους λασπολόγους στην υπηρεσία της μιάς ή της άλλης εξουσίας.

Απευθύνουμε ένα κάλεσμα για μια μέρα δράσης για να δοθεί η απαραίτητη προσοχή στα βασανιστήρια και η μεταχείριση σε βάρος των Ρώσων αναρχικών και αντιφασιστών που κρατούνται μετά από εξαναγκασμένες ομολογίες για κατηγορίες που αφορούν τρομοκρατία.

Κάλεσμα αλληλεγγύης με τους Ρώσους συντρόφους μας!

Απευθύνουμε ένα κάλεσμα για μια μέρα δράσης για να δοθεί η απαραίτητη προσοχή στα βασανιστήρια και η μεταχείριση σε βάρος των Ρώσων αναρχικών και αντιφασιστών που κρατούνται μετά από εξαναγκασμένες ομολογίες για κατηγορίες που αφορούν τρομοκρατία.

Πιθανές δράσεις: Σας παρακαλούμε να πάρετε φωτογραφίες με εσάς μαζί με μηνύματα υποστήριξης και αλληλεγγύης με τους αναρχικούς κρατούμενους. Μπορείτε να συμπεριλάβετε πλακάτ, αφίσες κλπ., με τα ονόματα εκείνων που κρατούνται και βασανίζονται (τα ονόματα παρατίθενται στη συνέχεια).

Η όποια δράση αν είναι δυνατόν να γίνει την Πέμπτη ,14 Ιούνη - Το Workers Solidarity Movement (Κίνημα Εργατικής Αλληλεγγύης) από την Ιρλανδία θα κάνει μια διαδήλωση έξω από τη ρωσική πρεσβεία με παρόμοιες αφίσες και πλακάτ.

Ελπίζουμε να μπορέσετε να συμμετάσχετε σε αυτή την ημέρα δράσης και αλληλεγγύης.

Workers Solidarity Movement (Κίνημα Εργατικής Αλληλεγγύης) Ιρλανδία

ΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ:

Egor Zorin - Συνελήφθη 17-18 Οκτωβρίου 2017. Ήταν ο πρώτος συλληφθελις, και ο πρώτος που αναγκάστηκε να ομολογήσει. Επί του παρόντος είναι υπό κατ 'οίκον περιορισμό.

Ilya Shakursky - Συνελήφθη στις 19 Οκτωβρίου 2017. Του επέβαλαν να ομολογήσει ότι είχε δύο χειροβομβίδες και ένα πιστόλι κάτω από το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του συντρόφου Shakursky. Βασανίστηκε με ηλεκτρισμό στο υπόγειο του κέντρου κράτησης μέχρι να ομολογήσει. Αυτή τη στιγμή είναι προφυλακισμένος.

Vasily Kuksov - Συνελήφθη στις 19 Οκτωβρίου. Χτυπήθηκε από την αστυνομία και βασανίστηκε όντας υπό κράτηση. Όπλα “φυτεύτηκαν” στο αυτοκίνητό του (η κλειδαριά του οποίου έχει σπάσει). Δεν έχει ακόμη ομολογήσει ή επικυρώσει οποιαδήποτε μαρτυρία στην αστυνομία. Αυτή τη στιγμή είναι προφυλακισμένος.

Andrey Chernov - Συνελήφθη στις αρχές Νοεμβρίου. Βασανίστηκε μέχρι να παραδεχτεί την ενοχή του. Αυτή τη στιγμή είναι προφυλακισμένος.

Arman Sagynbayev - Συνελήφθη στις αρχές Νοεμβρίου στην Αγία Πετρούπολη. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Sagynbayev αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας και χρειάζεται ιατρική φροντίδα. Βασανίστηκε. Αυτή τη στιγμή είναι προφυλακισμένος.

Στην Αγία Πετρούπολη βρίσκονται οι:

Viktor Filinkov - Απήχθη σε ένα αεροδρόμιο από την FSB στις 23 Ιανουαρίου 2018 και βασανίστηκε μέχρι να υπογράψει μια ομολογία. Αυτή τη στιγμή είναι προφυλακισμένος.

Igor Shishkin - Απήχθη και βασανίστηκε μέχρι να υπογράψει μια ομολογία. Στην προδικαστική κράτηση.

Ilya Kapustin - Μάρτυρας. Βασανίστηκε και ανακριθηκε. Είναι ελεύθερος.

Από το φθινόπωρο του περασμένου χρόνου η FSB (μυστικές υπηρεσίες, μετεξέλιξη της πάλαι ποτέ KGB) συλλαμβάνει αντιφασίστες και αναρχικούς που οργανώνουν μποϊκοτάζ κατά των προεδρικών εκλογών καθώς και τη διεξαγωγή του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Έφτιαξαν μια υποτιθέμενη αναρχική τρομοκρατική ομάδα με το όνομα “Το Δίκτυο” και χρησιμοποίησε όλη τη “δημιουργικότητα” του κράτους ώστε όλη αυτή η μυθοπλασία να φανεί αληθινή. Η FSB έχει δημιουργήσει “αποδείξεις”, έχει απαγάγει ανθρώπους και κάνει συστηματική χρήση ξυλοδαρμών και βασανιστηρίων με ηλεκτροσόκ για να δημιουργήσει ομολογίες.

Οι σύντροφοί μας κρατούνται σε αφόρητες συνθήκες σε υπερπλήρη κέντρα κράτησης ώστε να τους “σπάσουν” διανοητικά και φυσικά.
Δεν μπορουμε να συνεχίσουμε να σιωπουμε για όλα αυτά. Η παγκόσμια προσοχή θα επικεντρωθεί στη Ρωσία με το Παγκόσμιο Κύπελλο της FIFA που ξεκινά στις 14 Ιουνίου.

Ας σηκώσουμε τα πανό μας και να μην αφήσουμε τους συντρόφους μας να ξεχαστούν.

Μια σύντομη ιστορία του αναρχισμού στη Σιβηρία, μέχρι την εξάλειψή του από την μπολσεβίκικη αντεπανάσταση. Έχει πολλές ομοιότητες με το μαχνοβίτικο κίνημα.

Ακαδημαϊκοί όπως ο Paul Avrich, μαζί με αγωνιστές όπως ο Βολίν, ο Γκορέλικ και ο Αρσίνοφ, μας έχουν δώσει σήμερα μόνο μια μορφή του αναρχισμού στη Σιβηρία. Κι αυτό γιατί ο σημαντικός ρόλος του αναρχισμού στην περιοχή παρέμεινε ασαφής.

Τώρα το έργο του Anatoli Shtirbul ρίχνει τα φώτα της δημοσιότητας σε αυτή την περιοχή του κόσμου και την αναρχική της ιστορία.

Το έργο του Shtirbul “Το αναρχικό κίνημα στη Σιβηρία κατά το πρώτο τέταρτο του 20ού αιώνα: Αντικρατική εξέγερση και μη κρατιστική αυτοοργάνωση των εργατών” εκδόθηκε από το Πανεπιστήμιο του Ομσκ το 1996, αλλά δεν έχει ακόμη εμφανιστεί σε οποιαοδήποτε μετάφραση στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Το δίτομο αυτό έργο περιέχει πολλά έγγραφα από τα αρχεία της Τσεκά (την μπολσεβίκικη μυστική αστυνομία και το πρωταρχικό σκέλος της καταστολής) και του Κομμουνιστικού Κόμματος, καθώς και μαρτυρίες από διάφορες άλλες πηγές.

Σίγουρα ο Shtirbul δεν είναι αναρχικός, πόσο μάλλον συμπαθής προς τον αναρχισμό, αλλά έχει ήδη δείξει την επίδραση του αναρχισμού και στους επαναστατικούς κύκλους αλλά και στο γενικότερο πληθυσμό της Σιβηρίας.

Ο Shtirbul συνδέει την αναρχική παράδοση με τις κοσμικές παραδόσεις στη Σιβηρία. Φέρνει ως παράδειγμα την τάση για αντι-φεουδαρχική αυτονομία ομάδων των Κοζάκων, τους ισχυρούς δεσμούς αλληλεγγύης ανάμεσα στους χωρικούς και ομάδες ληστών, τον αντικρατισμό των αντιφρονούντων ρωσικών ορθόδοξων ομάδων, τις επιπτώσεις του Προτεσταντισμού στην περιοχή κατά τον 19ο αιώνα, καθώς και την ύπαρξη συνεταιριστικών πρακτικών τόσο από τους αγρότες όσο και από τους εργάτες. Ο Μπακούνιν έχει συχνά γελοιοποιηθεί, μεταξύ άλλων από τους μαρξιστές, για την υποστήριξή του στις ομάδες ληστών στην επικράτεια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Αλλά το εν λόγω έργο δείχνει μια κάποια αναγνώριση της κοινωνικής σημασίας της ληστείας και των ριζοσπαστικών της δυνατοτήτων. Στην πραγματικότητα, ο Shtirbul, βασιζόμενος στο έργο του Lojdikov, πιστεύει ότι ο Μπακούνιν βάθυνε τις ελευθεριακές του πεποιθήσεις ενόσω ήταν εξόριστος στη Σιβηρία. Ήταν σίγουρα η ίδια περίπτωση με τον Κροπότκιν, ο οποίος αναγνώρισε αυτές τις απόψεις στα απομνημονεύματά του.

Εξορία

Η παρουσία των αναρχικών στις φυλακές, καθώς και στην εξορία στη Σιβηρία, ως αποτέλεσμα των δραστηριοτήτων τους ενάντια στο τσαρικό καθεστώς, πρέπει να λογιστεί ως ένα από τα θεμέλια του σιβηριανού αναρχισμού.

Οι πρώτες καθαρά αναρχικές ομάδες εμφανίστηκαν το 1902, αλλά η κοινωνική τους εμφάνιση τοποθετείται κατά την πρώτη ρωσική επανάσταση του 1905-1906. Ως μειοψηφία, οι αναρχικοί επικεντρώθηκαν αρχικά στην προφορική ή γραπτή προπαγάνδα. Οι αποτυχίες των ρεφορμιστικών κομμάτων και η καταστολή που ακολούθησε την επανάσταση, συνέπεσαν με την επιδείνωση των οικονομικών συνθηκών και την πτώση του βιοτικού επιπέδου. Ως αποτέλεσμα, ένα τμήμα πολιτικά ενεργών εργαζομένων μετακινήθηκε προς αναρχικές θέσεις. Η αναρχική ομάδα του Τομσκ, που συνήλθε το 1907, αποφάσισε να διαδώσει την προπαγάνδα μέσω του προφορικού και γραπτού λόγου, να κάνει δουλειά στις ένοπλες δυνάμεις ώστε να προετοιμαστεί μια εξέγερση, να επιδοθεί σε νόμιμη δραστηριότητα μέσω συνεταιρισμών, συνδικάτων και ταμείων αλληλεγγύης, αλλά και σε απαλλοτρίωση κρατικών τραπεζών και πλούσιων ιδιωτών, αλλά και τρομοκρατία κατά ορισμένων υψηλά ιστάμενων ατόμων. Σε συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες, τους σοσιαλεπαναστάτες και αγωνιστές που δεν ανήκαν σε κόμματα, έγιναν διάφορες ένοπλες δράσεις: το 1907 στο Ομσκ και το 1911 στην Τσίτα, με την λιποταξία του 30% των ανδρών του εκει εδρεύοντος συντάγματος στρατού. Επίσης, οι πράξεις απαλλοτρίωσης και τρομοκρατίας υπήρξαν πολλές.

Το 1914 πραγματοποιήθηκε διάσκεψη αναρχικών κομμουνιστών σε ένα χωριό στην επαρχία Ιρκούτσκ. Συμμετείχαν 30 άτομα και αποφάσισαν μια διπλή γραμμή, δηλαδή αναρχική προπαγάνδα και τρομοκρατία ενάντια στους εκπροσώπους της εξουσίας. Την ίδια εποχή επήλθε διαχωρισμός του αναρχικού κινήματος σε τρία ρεύματα, αναρχοκομμουνισμός, αναρχοσυνδικαλισμός και αναρχοατομικισμός. Ο Shtirbul εκτιμά ότι το διάστημα 1906-1907 υπήρχαν στην περιοχή 100 αναρχικοί σε σύγκριση με 3.000 σοσιαλδημοκράτες και 1.000 σοσιαλεπαναστάτες. Το 1917 ο Shtirbul υπολογίζει ότι υπήρχαν 46 αναρχικές ομάδες και λέσχες με 800 αγωνιστές.

Η Ρωσική Επανάσταση του 1917 στράφηκε γρήγορα προς όφελος των μπολσεβίκων, οι οποίοι επίσης γρήγορα ανέλαβαν τον έλεγχο όλων των τομέων της κυβέρνησης. Απασχολημένες με την αντίσταση στην αντεπανάσταση των λευκών, οι άλλες επαναστατικές ομάδες επιχείρησαν να δημιουργήσουν λαϊκά σώματα αντιτιθέμενα στους μπολσεβίκους.

Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, οι αναρχικοί χωρίστηκαν σε φιλοσοβιετικούς και αντισοβιετικούς. Στη Σιβηρία, οι αναρχικοί άρχισαν μια εποικοδομητική δραστηριότητα, κυρίως μεταξύ των ανθρακωρύχων του Κερέμοβο. Και αυτό παρά τα εσωτερικά προβλήματα με την παρουσία «εγκληματικών στοιχείων» στις τάξεις τους.

Τον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη, οι εργάτες κατέλαβαν τα εργοστάσια και τα εργαστήρια. Ο Shtirbul αναφέρεται σε έναν «αυθόρμητο αναρχισμό» χωρίς προφανή σύνδεση με τις αναρχικές οργανώσεις. Αυτό εξηγεί το άγχος του Λένιν για το ότι η κατάσταση ξέφευγε από τον έλεγχο των μπολσεβίκων. Στο Ιρκούτσκ, όπου ο αντιδραστικός στρατηγός Κορνίλοφ είχε τον έλεγχο, υπήρξε μια αποτυχημένη εξέγερση της φρουράς τον Σεπτέμβρη του 1917, αλλά σημειώθηκε και μια παρόμια αναρχική αναταραχή στις φρουρές στο Τομσκ, το Κρασνογιάρσκ, το Τσερέμκοβο, το Σεμιπαλατίνσκ, την Τσίτα και μεταξύ του στόλου της λίμνης Βαϊκάλη. Ενώ η δραστηριότητα των σοσιαλεπαναστατών και των μενσεβίκων μειώθηκε ταχέως, αυτή των μπολσεβίκων και των αναρχικών μεγάλωσε. Οι αναρχικοί είχαν αποκτήσει βαθιές ρίζες στις περιοχές Τομσκ, Κρασνογιάρσκ, Ιρκούτσκ και γύρω από τη λίμνη Βαϊκάλη. Αυτές οι τέσσερις περιοχές καλύπτουν σχεδόν τρεισήμισι εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή το 12,7% του εδάφους της Σιβηρίας.

Ο Shtirbul αναγνωρίζει την αυξανόμενη επιρροή των αναρχικών ανάμεσα στους σιδηροδρομικούς και τους αγρότες, που ξεκινούσε από στρατιώτες που εμφορούνταν από αναρχικές ιδέες και οι οποίοι υπηρετούσαν στη Σιβηρία.

Σοβιέτ

Αναρχικά βιβλία -με έργα των Κροπότκιν, Ρεκλύ και Μαλατέστα- άρχισαν να κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Novomirski, ενώ εμφανίστηκαν εφημερίδες όπως η «Sibirskiy Anarkhist» («Αναρχική Σιβηρία») στο Κρασνογιάρσκ και η «Buntovnik» («Ο Εξεγερμένος») στο Τομσκ. Συγκρούσεις άρχισαν να αναπτύσσονται μεταξύ των αναρχικών και των μπολσεβίκων.

Κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1917-1918 οι αναρχοσυνδικαλιστές του Κρασνογιάρσκ δήλωσαν ότι αντιτίθενται «στην κατάληψη της εξουσίας από τα Σοβιέτ» και επιβεβαίωσαν ότι είναι έτοιμοι να αγωνιστούν ενάντια στα κόμματα που δεν άφηναν χώρο για «προλετάριους επαναστάτες». Την άνοιξη του 1918, οι αναρχικοί του Τομσκ υπερασπίστηκαν μια οργάνωση σοβιέτ που εξέφρασε πραγματικά το ενδιαφέρον των εργαζομένων. Τον Γενάρη του 1918 επτά από τους 104 αντιπροσώπους από τη Δυτική Σιβηρία, σε ένα συνέδριο στο Ιρκούτσκ, ήταν αναρχικοί. Πέρα από αυτά τα στοιχεία, ορισμένες λεπτομέρειες δείχνουν μια αναρχική επιρροή στις δομές αυτές. Στο Πανσιβηρικό Συνέδριο των Σοβιέτ, τον Φεβρουάριο του 1918 στο Ιρκούτσκ, υπήρχαν 8 αναρχικοί σύνεδροι σε σύνολο 202. Το Συνέδριο εξέλεξε στη διευθυνσή του 25 μπολσεβίκους, 11 σοσιαλεπαναστάτες, 4 μαξιμαλιστές 4 αναρχικούς και 2 διεθνείς σοσιαλδημοκράτες (επομένως, λίγο περισσότερο από το 45% των συνέδρων δεν ήταν Μπολσεβίκοι).

Είναι ενδιαφέρον, ότι ο Shtirbul είναι σύμφωνος με τα συμπεράσματα του Μαχνό και του Αρσίνοφ, ότι ήταν η έλλειψη συντονισμού και η έλλειψη τακτικής ενότητας που εμπόδιζαν την ανάπτυξη του αναρχισμού σε σύγκριση με τους μπολσεβίκους στο επίπεδο της Σιβηρίας και της Ρωσίας.

Οι Μπολσεβίκοι κινήθηκαν ενάντια στους αναρχικούς την άνοιξη του 1918, χρησιμοποιώντας την Τσεκά για να τους επιτεθούν και να τους φυλακίσουν. Αλλά ο αφοπλισμός των αναρχικών μονάδων στη Σιβηρία από τους Μπολσεβίκους επισκιάστηκε από την επίθεση των λευκών με επικεφαλής τον Κολτσάκ, τον Μάρτη του 1918. Οι μονάδες αυτές, καθώς και οι μονάδες που είχαν οργανωθεί από τους αριστερούς σοσιαλεπαναστάτες, αγωνίστηκαν αρκετά αποτελεσματικά για τους Μπολσεβίκους μη επιτρέποντας στον εαυτό τους να τους καταστρέψουν. Βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της παράνομης αντίστασης όταν οι λευκοί κατέλαβαν τη Σιβηρία. Το φθινόπωρο του 1918 εμφανίστηκαν ομάδες αναρχικών αγροτών στις περιοχές που αναφέρθηκαν ήδη. Επίσης, ο Νοβοσέλοφ ήταν διοικητής μιας ομάδας δεκάδων αγωνιστών που τραγουδούσαν το άσμα «Η Πορεία των Αναρχικών» και έφεραν κόκκινες και μαύρες σημαίες με το σύνθημα «Η Αναρχία είναι η μητέρα της Τάξης» (φράση του Ρεκλύ) που χρησιμοποιήθηκε και στις σημαίες του μαχνοβίτικου κινήματος). Άλλα αναρχικά αποσπάσματα εξέλεξαν τους διοικητές τους.

Ο Shtirbul θεωρεί ότι σημαντικός αριθμός από τους 140.000 επαναστάτες μαχητές στη Σιβηρία ήταν υπό αναρχική επιρροή. Όπως και τα μαχνοβίτικα αποσπάσματα που συνέβαλαν με αποφασιστικό τρόπο στην ήττα του Λευκού στρατηγού Ντενίκιν στην Ουκρανία, οι αναρχικοί αντάρτες της Σιβηρίας (Νοβοσέλοφ και Ρογκόφ) συνέβαλαν στην απόκρουση του Κολτσάκ. Από αυστηρά στρατιωτική άποψη, οι αναρχικοί στην πάλη εναντίον των λευκών ήταν απαραίτητοι. Αυτό εξηγεί γιατί, παρά εντολές από τη Μόσχα, υπήρχαν σοβαρά προβλήματα με τη συντριβή του σιβηριανού αναρχισμού, καθώς οι ντόπιοι μπολσεβίκοι θεωρούσαν τους αναρχικούς ειλικρινείς επαναστάτες.

Υποψίες

Το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε προβλήματα στη Σιβηρία με τον διορισμό από τη Μόσχα ηγετών ξένων με την περιοχή καθώς και τον διορισμό πρώην τσαρικών αξιωματικών ως ηγετών του Κόκκινου Στρατού. Αυτές οι περιστάσεις έδωσαν ισχύ στις αναρχικές υποψίες για τους μπολσεβίκους και τις προτάσεις τους ότι η επανάσταση πρέπει να ελέγχεται από τις ίδιες τις μάζες. Στην Τέταρτη Στρατιά Αγροτών Παρτιζάνων με επικεφαλής τον Μαρμόντοφ, ο διοικητής Μ.Β. Κοζύρ, πρότεινε τα σοβιέτ να οργανωθούν χωρίς τους μπολσεβίκους. Η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος τον καθαίρεσε και έβαλε στη θέση του έναν μπολσεβίκο. Αμέσως μια μαζική συνέλευση της φρουράς υιοθέτησε το ακόλουθο ψήφισμα: «Οι επαναστατικές επιτροπές του στρατού που έχουν εκλεγεί από εμάς, δεν έχουν καμία εξουσία ... κανείς δεν μπορεί να αποπέμψει τους αντιπροσώπους μας και να τους αντικαταστήσει με ανθρώπους που δεν ξέρουμε...».

Ο ίδιος ο Κοζύρ είπε ότι «Ας διαλέξουμε τους καλύτερους από εμάς, επιλέγοντας εκείνους που αξίζουν την εμπιστοσύνη μας και κατανοούν τις ανάγκες μας». Σε μια κυβρνητική έκθεση τον Γενάρη 1920 για την Περιφέρεια Αλτάι, σημειώνεται ότι οι αγρότες ανέμεναν την ανάπτυξη του περιφερειακού ελέγχου. Όταν ένιωσαν τις συγκεντρωτικές τάσεις των μπολσεβίκων, προέκυψε μια ολοένα αυξανόμενη αντιπάθεια.

Η αντίσταση στην ενσωμάτωση των κομματικών μονάδων οργανώθηκε από τις μονάδες που διοικούνταν από τους αναρχικούς Νοβοσέλοφ, Ρογκόφ, Λούμπκοφ και Πλοτνίκοφ, στις περιοχές Αλτάι, Τομσκ και Σεμιπαλατίνσκ. Οι αναρχικοί καθοδήγησαν μια εκστρατεία για τη δημιουργία αυτοοργανωμένων αγροτικών κολλεκτίβων και την απελευθέρωση του Ρογκόφ, κάτι που πέτυχαν τον Απρίλη του 1920. Την 1η Μάη του ίδιου χρόνου έγινε μια τεράστια αναρχική συνάντηση στο χωριό Julanikh, 120 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Μπαρνούλ, όπου οι ομιλητές υπογράμμισαν τη συμπάθειά τους στα θύματα του λευκού τρόμου. Συμμετείχαν χίλιοι ανάρτες και παρακολούθησαν αρκετές χιλιάδες αγρότες, φέροντας κόκκινες και μαύρες σημαίες. Δύο ημέρες αργότερα ξέσπασε εξέγερση. Χίλιοι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν.

Ο Νοβοσέλοφ, ο οποίος διοικούσε μια μονάδα εκατό αναρχικών αγωνιστών που δρούσε σε μια περιοχή χιλίων περίπου χιλιομέτρων στις περιοχές Αλτάι και Κουζμπάς, από το Δεκέμβρη 1918 έως τον Δεκέμβρη του 1919, πρότεινε τη δημιουργία της Αναρχικής Ομοσπονδίας του Αλτάι (AFA), που υποστηρίχθηκε από τον Ρογκόφ και επτά άλλους διοικητές.

Το στρατιωτικό απόσπασμα αυξήθηκε σε χίλια άτομα και είχε την υποστήριξη χιλιάδων αγροτών από την περιοχή Πριτσένσκ. Αυτή η εξέγερση μεγάλωσε χάρη στις δραστηριότητες της AFA στον Κόκκινο Στρατό, την πολιτοφυλακή και την Τσεκά (το τελευταίο αρκετά εξαιρετικά σημαντικό, καθώς ήταν η ένοπλη πτέρυγα της μπολσεβίκικης καταστολής και δείχνει το επίπεδο της δυσαρέσκειας). Αναρχικοί αντάρτες κατέλαβαν την περιοχή βορειοανατολικά της Barnaul και τις περιφέρειες Biiski, Kuznetskov και Novonikolaev.

Παρά τις διαταγές από το κέντρο της Μόσχας, οι ντόπιοι μπολσεβίκοι δεν μπήκαν στη φωτιά, ίσως επειδή φοβούνταν ότι η δυσαρέσκεια θα εξαπλωνόταν και σε άλλες μονάδες του στρατού. Μόλις ο Κόκκινος Στρατός άρχισε να επιτίθεται, οι μονάδες του Ρογκόφ χωρίστηκαν σε μικρότερες μονάδες που διασκορπίστηκαν σε όλη την τάιγκα.

Τον Ιούνη του 1920 ο Ρογκόφ συνελήφθη και αυτοκτόνησε (;), αλλά ο Νοβοσέλοφ συνέχισε τον αγώνα μέχρι το Σεπτέμβρη του 1920, πριν πάει να κρυφτεί με τους αντάρτες του. Την ίδια στιγμή, ο Λούμπκοφ πυροδότησε μια νέα εξέγερση στην περιοχή του Τομσκ, συγκεντρώνοντας 2.500 με 3.000 μαχητές.

Ηττημένος, ο Λούμπκοφ έκανε μια απόπειρα να διαπραγματευτεί μια ανακωχή με τους μπολσεβίκους πριν εξαφανιστεί στην τάιγκα με μερικούς από τους αντάρτες του. Τον Γενάρη του 1921 ο Νοβοσέλοφ συμμετείχε σε μια νέα εξέγερση στο Ιουλιανίκ. Ο αγροτικός στρατός του συγκέντρωσε 5-10.000 μαχητές. Αλλά σε μια εξαιρετικά απελπιστική κατάσταση, προσπάθησε να σχηματίσει συμμαχία με αντικομμουνιστικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων των λευκών. Εξέφρασε την ελπίδα να στραφεί εναντίον των τελευταίων από τη στιγμή που θα νικούσε τους μπολσεβίκους (οι Μαχνοβίτες στην Ουκρανία αρνήθηκαν μια τέτοια συμμαχία με βάση τις πολιτικές τους αρχές και στην πραγματικότητα οδηγήθηκαν σε στρατιωτική συμμαχία με τους κόκκινους, αν και οι δεύτεροι στράφηκαν εναντίον τους). Η στάση των κινημάτων του Νοβοσέλοφ και του Μαχνό δείχνουν την ανάγκη πλήρους αυτονομίας από οποιοδήποτε αντιαναρχικό ρεύμα). Ο Νοβοσέλοφ συντρίφτηκε γρήγορα. Ο Shtirbul πιστεύει ότι η «Σιβηριανή Μαχνοβτσίνα» ήταν ένας παράγοντας που συνέβαλε στην υιοθέτηση από τους Μπολσεβίκους της Νέας Οικονομικής Πολιτικής (ΝΕΠ).

Οι μπολσεβίκοι συνέχισαν τον πόλεμο ενάντια σε εκείνους που πολέμησαν ηρωικά στην υπόγεια αντίσταση κατά των λευκών του Κολτσάκ. Το 1923, σε ένα άλλο μακελειό εναντίον επαναστατικών δυνάμεων εκτελέστηκε από το Μπολσεβίκικο Κόμμα, το προσωπικό των παράτυπων μονάδων του Νικολάγεβσκ στο Αμούρ - περιλαμβανομένων της μαξιμαλίστριας Νίνα Λεμπέντιεβα και του αναρχικού Triapitzin (οι μαξιμαλιστές ήταν μια διάσπαση του Σοσιαλιστικού Επαναστατικού Κόμματος, που υιοθετούσε θέσεις πολύ κοντά στον αναρχισμό). Αυτά τα τμήματα είχαν νικήσει τις ιαπωνικές δυνάμεις που είχαν εισβάλει. Εκτελέστηκαν, επίσης, μέλη του τοπικού Σοβιέτ, το μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Σάσοφ, και άλλοι οι οποίοι αμφισβήτησαν τη σύσταση της Δημοκρατίας Άπω Ανατολής ως μια τεχνητή κρατική οντότητα από τους Μπολσεβίκους. Μεταξύ Φλεβάρη και Απρίλη του ίδιου χρόνου έγιναν μαζικές συλλήψεις αναρχικών, μαξιμαλιστών και σοσιαλεπαναστατών. Το χειρότερο γεγονός από όλα ήταν το ότι στο Βλαδιβοστόκ στις 26 Φλεβάρη, συνελήφθησαν μέλη των υπόγειων εργατικών οργανώσεων και των παράνομων μονάδων. Σε αυτούς περιλαμβάνονταν 8 μαξιμαλιστές και 4 αναρχικοί, μεταξύ αυτών του εκδότη της εφημερίδας «Black Flag» και των Khanienko και Ustimenko. Ακόμα 38 άλλοι, μαξιμαλιστές, αριστεροί σοσιαλεπαναστάτες και αναρχικοί, συνελήφθησαν στο Blagoviestchensk στις 10 Απριλίου. Μαγειρεύτηκε από την Τσεκά μια συνομωσία από τη «Λευκή Φρουρά» στην Τσίτα και με βάση αυτη την κατηγορία δικάστηκαν οι συλληφθέντες. Οκτώ εκτελέστηκαν και δέκα καταδικάστηκαν σε πολύχρονες ποινές φυλάκισης. Όπως ένας αντίπαλος των μπολσεβίκων, έγραψε σε επιστολή του: «Με την υποστήριξη των αριστερών σοσιαλεπαναστατών και των αναρχικών, οι αγρότες και οι εργαζόμενοι παρουσίασαν κατά τη διάρκεια των εκλογών για το Σοβιέτ τους δικούς τους αυτόνομους και μη κομματικοποιημένους υποψήφιους, αρνούμενοι να ψηφίσουν τους κομμουνιστές».

*Το κείμενο αυτό βασίστηκε σε μια κριτική του Frank Mintz στο γαλλικό αναρχικό περιοδικό «A Contretemps». Ελληνική μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.

Οι Μπολσεβίκοι έχουν ξεφορτωθεί την ιδέα της ισότητας, όχι μόνο στην πράξη αλλά και στη θεωρία, γιατί και μόνο η προφορά της τους φαίνεται επικίνδυνη τώρα. Αυτό είναι αρκετά κατανοητό, γιατί ολόκληρη η κυριαρχία τους εξαρτάται από μια διαμετρικά αντίθετη ιδέα, από μια τρανταχτή ανισότητα, οι τρόμοι και τα κακά της οποίας έχουν κάτσει στις πλάτες των εργατών. Ας ελπίσουμε ότι οι εργάτες κάθε χώρας μπορούν να βγάλουν τα απαραίτητα συμπεράσματα και με τη σειρά τους να τελειώσουν με τους Μπολσεβίκους, αυτούς τους υποστηρικτές της ιδέας της σκλαβιάς και τους καταπιεστές της Εργασίας.

Το 14ο Συνέδριο του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος έχει καταδικάσει απερίφραστα την ιδέα της ισότητας. Πριν το Συνέδριο ο Ζηνόβιεφ είχε αναφέρει την ιδέα στην πορεία της πολεμικής του ενάντια στους Ουστριάλοφ και Μπουχάριν. Δήλωσε τότε ότι το σύνολο της μοντέρνας φιλοσοφίας διακατεχόταν από την ιδέα της ισότητας. Ο Καλίνιν μίλησε σκληρά στο συνέδριο ενάντια σε αυτή την διαμάχη, παίρνοντας την γραμμή ότι κάθε αναφορά στην ισότητα δεν μπορούσε να βοηθήσει, παρά μόνο να είναι βλαβερή και δεν έπρεπε να γίνει ανεκτή.

Η αιτιολογία του έχει ως εξής:
«Μπορούμε να μιλήσουμε στους αγρότες για ισότητα; Όχι, αυτό αποκλείεται, γιατί σε αυτή την περίπτωση, θα ξεκινούσαν να απαιτούν τα ίδια δικαιώματα με τους εργάτες, το οποίο θα ήταν σε πλήρη αντίθεση με τη δικτατορία του προλεταριάτου. Παρόμοια, μπορούμε να μιλήσουμε για ισότητα στους εργάτες; Όχι, και αυτό αποκλείεται επίσης, γιατί αν για παράδειγμα, ένας κομμουνιστής και ένα μη μέλος του κόμματος κάνουν την ίδια δουλειά, η διαφορά βρίσκεται στο ότι ο πρώτος πληρώνεται τον διπλάσιο μισθό από τον δεύτερο. Το να αποδεχτούμε την ισότητα θα επέτρεπε στα μη κομματικά μέλη να απαιτούν την ίδια πληρωμή που πληρώνεται στον κομμουνιστή. Είναι αποδεκτό αυτό, σύντροφοι; Όχι, δεν είναι. Μπορούμε λοιπόν να καλέσουμε για ισότητα ανάμεσα στους κομμουνιστές; Όχι, ούτε αυτό γίνεται, γιατί κατέχουν διαφορετικές θέσεις, με όρους δικαιωμάτων και υλικών συνθηκών επίσης».

Πάνω στη βάση τέτοιων συλλογισμών ο Καλίνιν συμπέρανε ότι η χρήση του όρου «ισότητα» από τον Ζηνόβιεφ μπορούσε να είναι μόνο δημαγωγική και βλαβερή. Στην απάντησή του ο Ζηνόβιεφ είπε στο Συνέδριο ότι, όταν είχε μιλήσει για ισότητα, το είχε εννοήσει με μια εντελώς διαφορετική έννοια. Όσο για τον ίδιο, αυτό που είχε στο μυαλό του ήταν η «σοσιαλιστική ισότητα», δηλαδή, η ισότητα που κάποια μέρα θα ερχόταν σε ένα περισσότερο ή λιγότερο μακρινό μέλλον. Προς το παρόν, μέχρι τη στιγμή που θα γινόταν η παγκόσμια επανάσταση και αφού δεν υπήρχε τρόπος για να γίνει γνωστό το πότε θα συμβεί αυτό, δεν μπορούσε να τίθεται ζήτημα ισότητας. Ειδικά, δεν μπορούσε να υπάρξει ισότητα δικαιωμάτων, γιατί αυτό θα κινδύνευε να μας σύρει στην κατεύθυνση πολύ επικίνδυνων «δημοκρατικών» παρεκκλίσεων.

Αυτή η αντίληψη της ιδέας της ισότητας δεν ξεκαθαρίστηκε σε κάποια απόφαση του Συνεδρίου. Αλλά, ουσιαστικά, τα δύο στρατόπεδα που συγκρούστηκαν στο συνέδριο ήταν σύμφωνα στο να θεωρηθεί η ιδέα της ισότητας σαν μη ανεκτή.

Προηγουμένως, και όχι τόσο πολύ καιρό πριν, οι Μπολσεβίκοι μιλούσαν εντελώς διαφορετικά. Ήταν κάτω από το λάβαρο της ισότητας που λειτούργησαν κατά την διάρκεια της μεγάλης Ρωσικής επανάστασης, για να ανατρέψουν την μπουρζουαζία, σε συμμαχία με τους εργάτες και τους αγρότες, με έξοδα των οποίων έφτασαν να καταλάβουν τον πολιτικό έλεγχο της χώρας. Ήταν κάτω από αυτά τα χρώματα που, μετά από οκτώ χρόνια διακυβέρνησης των ζωών και των ελευθεριών των εργατών της πρώην Ρωσίας – που από ‘δω και στο εξής θα γίνει γνωστή ως «Ένωση των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών» οι Μπολσεβίκοι τσάροι θα  προσπαθούσαν να πείσουν τους εργάτες αυτής της «Ένωσης» (που καταπιέζονταν από αυτούς), όπως επίσης και τους εργάτες από άλλες χώρες (τους οποίους δεν έλεγχαν ακόμα), ότι αν καταδίωκαν και άφηναν να σαπίζουν στις φυλακές ή αν εξόριζαν και δολοφονούσαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, αυτό γινόταν αποκλειστικά στο όνομα της επανάστασης, τις εξισωτικές βάσεις της οποίας (τις οποίες υποτίθεται ότι είχαν δώσει στην επανάσταση) οι εχθροί της υποτίθεται ότι ήθελαν να καταστρέψουν.

Σύντομα θα είναι οκτώ χρόνια που το αίμα των αναρχικών άρχισε να τρέχει λόγω του ότι δεν προσκύνησαν δουλικά μπροστά στην βία ή το θράσος εκείνων που κατέλαβαν την εξουσία ούτε μπροστά στην πασίγνωστα ψευδή ιδεολογία τους και την μέγιστη ανευθυνότητα τους.

Σε αυτή την εγκληματική πράξη, μια πράξη η οποία δεν μπορεί να περιγραφεί παρά σαν λουτρό αίματος των Μπολσεβίκων θεών, ο καλύτερος ανθός της επανάστασης καταστράφηκε, γιατί ήταν οι πιο πιστοί υπέρμαχοι των επαναστατικών ιδανικών και γιατί δεν θα μπορούσαν να δωροδοκηθούν για να τα προδώσουν. Υπερασπιζόμενοι ειλικρινά τις αρχές της επανάστασης, αυτά τα παιδιά της επανάστασης προσπαθούσαν να απαλλαχθούν από την τρέλα των Μπολσεβίκων θεών και να βρουν μια διέξοδο από το αδιέξοδό τους, έτσι ώστε να σφυρηλατήσουν ένα μονοπάτι για την πραγματική ελευθερία και την γνήσια ισότητα των εργατών.

Οι Μπολσεβίκοι άρχοντες γρήγορα κατάλαβαν ότι οι φιλοδοξίες αυτών των παιδιών της επανάστασης θα αποτελούσαν καταστροφή για την τρέλα τους και, πάνω απ’ όλα, για τα προνόμια που επιδέξια κληρονόμησαν από την γκρεμισμένη μπουρζουαζία, και μετά τα χρησιμοποίησαν για το συμφέρον τους. Σε αυτή την βάση καταδίκασαν τους επαναστάτες σε θάνατο. Άνθρωποι με τις ψυχές σκλάβων τους υποστήριξαν σε αυτό και το αίμα πλημμύρισε. Για τα οκτώ προηγούμενα χρόνια συνέχιζε να τρέχει, και στο όνομα τίνος μπορούμε να ρωτήσουμε; Στο όνομα της ελευθερίας και της ισότητας των εργατών, λένε οι Μπολσεβίκοι, συνεχίζοντας να εξολοθρεύουν χιλιάδες ανώνυμους επαναστάτες, αγωνιστές της κοινωνικής επανάστασης, ονομάζοντάς τους «τρομοκράτες» και «αντεπαναστάτες».

Με αυτό το αχρείο ψέμα, οι Μπολσεβίκοι έχουν κρύψει την αληθινή κατάσταση πραγμάτων στην Ρωσία από τα μάτια των εργατών του κόσμου, ειδικά την ολοκληρωτική τους χρεωκοπία στο ζήτημα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, την ίδια στιγμή που όλα αυτά είναι πολύ προφανή για όλους αυτούς που έχουν μάτια να δουν.

Οι Αναρχικοί προειδοποίησαν τους εργάτες κάθε χώρας εγκαίρως για τα εγκλήματα των Μπολσεβίκων στην Ρωσική επανάσταση. Ο Μπολσεβικισμός, ενσωματώνοντας το ιδανικό ενός συγκεντρωτικού Κράτους, αποδείχτηκε θανάσιμος εχθρός του ελεύθερου πνεύματος των επαναστατών εργατών. Καταφεύγοντας σε πρωτοφανή μέτρα, σαμποτάρισε την ανάπτυξη της επανάστασης και βρώμισε την αγνότητα της πιο καλής της όψης. Επιτυχημένα μεταμφιεσμένος, απέκρυψε το πραγματικό του πρόσωπο από τα βλέμματα των εργατών, περνώντας τον εαυτό του σαν υποστηρικτή των συμφερόντων τους. Μόνο τώρα, μετά από μια βασιλεία οχτώ χρόνων, αυξανόμενης ερωτοτροπίας με την διεθνή μπουρζουαζία, αρχίζει να παραμερίζει την μάσκα του, της επανάστασης, και δείχνει στον κόσμο της εργασίας το πρόσωπο ενός άπληστου εκμεταλλευτή.

Οι Μπολσεβίκοι έχουν ξεφορτωθεί την ιδέα της ισότητας, όχι μόνο στην πράξη αλλά και στη θεωρία, γιατί και μόνο η προφορά της τους φαίνεται επικίνδυνη τώρα. Αυτό είναι αρκετά κατανοητό, γιατί ολόκληρη η κυριαρχία τους εξαρτάται από μια διαμετρικά αντίθετη ιδέα, από μια τρανταχτή ανισότητα, οι τρόμοι και τα κακά της οποίας έχουν κάτσει στις πλάτες των εργατών. Ας ελπίσουμε ότι οι εργάτες κάθε χώρας μπορούν να βγάλουν τα απαραίτητα συμπεράσματα και με τη σειρά τους να τελειώσουν με τους Μπολσεβίκους, αυτούς τους υποστηρικτές της ιδέας της σκλαβιάς και τους καταπιεστές της Εργασίας.

*Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε αρχικά στη ρωσική γλώσσα στη “Dyelo Truda", τεύχος 9, Φλεβάρης 1926 (σελ. 9-10). Μετάφραση: Εκδ. αλληλεγγύη.