The struggle of the working class is linked to the revolution in three ways. First, the struggle is located where capital gets its power – in the workplace. Second, the struggle over wages and conditions shows that economic crises are inevitable within capitalism and the looming threat of an irresolvable crisis is ever growing. And third, it is only through struggle that the working class will learn the iron solidarity necessary for revolution. As it casts aside all reactionary prejudices (what Marx called “the muck of ages”), the working class will remake itself as a body of free and equal people fit for a libertarian communist society. ... read full story / add a comment

A review of the nature of the State as understood by anarchists, especially as proposed by the tendency called "post-anarchism." This is done through a review of the opinions of Saul Newman, a leading proponent of post-anarchism, in his work, "Anarchism, Marxism, and the Bonapartist State." The post-anarchist view is opposed by the class theory of the state, versions of which are raised by traditional, revolutionary anarchists and by Marx. ... read full story / add a comment

Τοποθετήστε όλους τους ανθρώπους σε ένα καθεστώς ισότιμων οικονομικών συνθηκών, παρέχοντάς τους όλα τα μέσα παραγωγής και έχετε την αρχή της δικαιοσύνης. Δώστε σε όλους τους ανθρώπους την ελευθερία να διαθέτουν, όπως τους ταιριάζει καλύτερα, τα συναισθήματά τους, τις σκέψεις τους και τα έργα τους και θα έχετε δικαιοσύνη σε όλη την εκπληκτική πληρότητά της. Αυτό λέει ο κολεκτιβισμός, αυτό λέει η αναρχία. ... read full story / add a comment

... Από τη στιγμή που θεωρούν οι ίδιοι πως είναι ίσοι μεταξύ τους, με το ίδιο δικαίωμα στη Μητέρα Γη, δεν χρειάζονται αφεντικό για να προστατεύσουν τους προνομιούχους ενάντια σε αυτούς χωρίς προνόμια, επειδή όλοι είναι προνομιούχοι. ... read full story / add a comment

Καθήκον μας σήμερα να διαλυθούν κατά το δυνατόν αυτές οι «γκρίζες ζώνες», ο φονιάς και το θύμα να μην είναι αγκαλιά. ... read full story / add a comment

In order to understand government politics, it is necessary to have a theory of the state. The essay reviews classical anarchist and Marxist views of the class-based, pro-capitalist, nature of the state. But there are also non-class and non-capitalist influences on the state. These need to be integrated into a class theory of the state. ... read full story / add a comment

The context we now exist in is one that is defined by glaring contradictions everywhere, its fractured, changing, unstable and confrontational. It is a time of despair, but also pockets of hope. On the one hand, a spectre is haunting us, but it is not the one that Marx spoke of. Rather an authoritarian and extreme right wing form of capitalism, last seen on extensive scale in the 1930s, is rearing its hideous ghost-like head. This right wing extremism has become an ‘acceptable’ form of politics amongst some people in the context of the unresolved capitalist crisis. It is the ‘solution’ amongst sections of ruling classes in many countries to a crisis that is not going away. As part of this, many states are passing laws attacking basic rights that oppressed classes have won through decades and even centuries of struggle (including in South Africa); states are beginning to bare their teeth more often rather than being in a position to rule by consent; toxic nationalisms based on exclusionary racial, ethnic and religious identities (including within sections of the population in South Africa) have once again become acceptable and even embraced by sections of the population (giving rise to the likes of Trump, Le Pen and Duterte and xenophobia and other ills in South Africa); and bigotry and hate are back. Yet there is also hope. In many parts of the world, sections of the working class have fought back. This has seen movements of protests in some parts, attempts to revive unions in others and in some cases the re-emergence of left political parties and projects. But it is also a restructured working class, a working class that is fundamentally different from even the 1970s. New or different forms of organising happen next to the old. It is thus also a working class in which the past weighs like a nightmare on the present in organisational terms; experimenting with the new and different ways of organising, but also falling back into the old. ... read full story / add a comment

«Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός»: έννοια ασφυκτικής πληρότητας και αναλλοίωτης ταυτότητας! - Πρώτη δημοσίευση: περιοδικό Πανοπτικόν #23 ... read full story / add a comment

Εν τέλει, γνωρίζουμε καλούς γιατρούς οι οποίοι εκφράζουν αναρχικές ιδέες˙ ωστόσο, δεν μιλούν για την αναρχία όταν ασκούν την επιστήμη ή μιλούν για αυτήν μόνο όταν ένα επιστημονικό ζήτημα  καθίσταται κοινωνικό ζήτημα, δηλαδή όταν διαπιστώνουν ότι η παρούσα κοινωνική οργάνωση παρακωλύει την πρόοδο της ιατρικής και την εμποδίζει να εφαρμοστεί προς όφελος όλης της ανθρωπότητας. ... read full story / add a comment

Καθήκον μας σήμερα να διαλυθούν κατά το δυνατόν αυτές οι «γκρίζες ζώνες», ο φονιάς και το θύμα να μην είναι αγκαλιά.

Στον βράχο του Προμηθέα, ξέρουμε με ποιανού τη μοίρα ταυτιζόμαστε. ... read full story / add a comment

The remarkable “recovered factories” (fábricas recuperadas) movement saw hundreds of closed factories reopened by the workers, run democratically, creating jobs and helping working class and poor communities. It showed that there is only so much protesting can accomplish – at some point you have to create something new. But it also shows it is essential that such alternative sites of production form alliances with, and become embedded, in other movements of the working class, poor and peasantry, including unions and unemployed movements. This assists them in building larger struggles, and provides them with some protection from the capitalist market and the state. It is meanwhile important for unions and social movements to start to systematically develop alternatives to capitalist- and state- run social services and media. However, it is simply impossible to escape capitalism by creating cooperatives, social centres or alternative spaces –almost all means of production remain in ruling class hands, secured by force and backed by huge bureaucracies. It is essential to build a mass revolutionary front of unions and other movements, embracing popularly-run social services, media and production, and aiming at complete socialisation of the economy and of decision-making through a revolutionary rupture. ... read full story / add a comment

La autogestión, en la práctica, aprendiendo y rectificando, no es algo definitivamente logrado, ni un paraíso prometido, sino el comienzo de un proceso hacia la liberación
Abraham Guillén ... read full story / add a comment

Η αποστολή της επιστήμης είναι να ανακαλύπτει τους φυσικούς νόμους και να προσδιορίσει τα όρια που τελειώνει το αναπόφευκτο και αρχίζει η ελευθερία. Η μεγαλύτερη χρησιμότητά της έγκειται στο να απαλλάξει τον άνθρωπο από την ψευδαίσθηση πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Όσο οι νόμοι της βαρύτητας ήταν άγνωστοι, ο άνθρωπος μπορεί να θεωρούσε πιθανό ότι γινόταν να πετάξει αν το ήθελε, αλλά παρέμενε στο έδαφος. Όταν η επιστήμη βρήκε τους τρόπους βάσει των οποίων μπορεί κάποιος να επιπλέει ή να κινείται στην ατμόσφαιρα, τότε ο άνθρωπος απέκτησε την ελευθερία να πετάει. ... read full story / add a comment

Σημείωση Agitprop Anarquista: Οι επισημάνσεις έγιναν από τον Leroy Maisiri, ZACF(Αναρχικό Κομμουνιστικό Μέτωπο Zabalaza, αναρχική πολιτική οργάνωση της Νοτίου Αφρικής), πλην αυτών που βρίσκονται σε παρενθέσεις, οι οποίες έγιναν από το Agitprop. Προστέθηκαν τίτλοι και επεξηγηματικές σημειώσεις(αυτά που βρίσκονται μέσα σε αγκύλες), πλην αυτών που βρίσκονται σε παρενθέσεις, οι οποίες έγιναν από το Agitprop.

Οι βιογραφίες του συγγραφέα και του Μιχαήλ Μπακούνιν γράφτηκαν από τον Lucien van der Walt.

Πρωτότυπο κείμενο: [αχρονολόγητο] Φυλλάδιο της Workers Solidarity Alliance (Νέα Υόρκη, ΗΠΑ) ... read full story / add a comment

Nota da FAU traduzida ao português. ... read full story / add a comment

Ούτε η ποικιλομορφία του αναρχισμού είναι τόσο κακή. Ο εργαζόμενος πληθυσμός σήμερα είναι πολύ διαφορετικός στη σύστασή του και αυτό που μπορεί να έχει απήχηση σε έναν τομέα μπορεί να μην έχει σε άλλο. Η ποικιλομορφία μας μπορεί, και ορισμένες φορές όντως το κάνει, να αντικατοπτρίζει αυτήν την πολυπλοκότητα. Η σημαντική πτυχή αυτού είναι ότι όλοι οι αναρχικοί συνεργάζονται σε κοινές δομές. Ούτε θα θελήσουν όλοι να ανήκουν στην επαναστατική οργάνωση και ίσως αντιταχθούν στην ιδέα να έχουν μία τέτοια, αλλά εάν είναι προτίθενται να συνεργαστούν και να συνυπάρχουν στις μαζικές οργανώσεις ή στα κοινά μέτωπα, ποιο είναι το πρόβλημα; ... read full story / add a comment

Όποια κι αν είναι τα λάθη και οι περιορισμοί του Μαρξ και του Ένγκελς, του Μπακούνιν και του Κροπότκιν, είχαν δίκιο όταν συνηγορούσαν υπέρ της εργατικής επανάστασης. Παρά τις διαφορές και τα ψεγάδια τους, στηριζόμαστε πάνω τους. Χτίζουμε πάνω στο έργο τους. Η εργατική επανάσταση είναι μονόδρομος για την αταξική, ακρατική, μη καταπιεστική, δημοκρατική και συνεργατική, κοινωνία των ελεύθερα σχετιζόμενων ανθρώπων «μέσα στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων». ... read full story / add a comment

The revolution that will put end to the global capitalist system will survive if it will succeed in a very short time to replace the authoritarian power structure with a direct democracy one, in a big enough part of the developed world, that will be able to survive independently and protect itself. ... read full story / add a comment

Η προτίμησή μου για τα «σοσιαλιστής αναρχικός» και «ελευθεριακός σοσιαλιστής» αντί του «αναρχικός κομμουνιστής» είναι προσωπική μου άποψη, η οποία μπορεί να είναι μια μειονοτική άποψη μεταξύ των αναρχικών κομμουνιστών στις Η.Π.Α. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι θέμα αρχής. Δεν είναι η ονομασία, αλλά το περιεχόμενο που έχει μεγαλύτερη σημασία. ... read full story / add a comment

Ο εργάτης αισθάνεται ότι είναι ο εαυτός του έξω από την εργασία του, και όταν εργάζεται αισθάνεται έξω από τον εαυτό του. Νιώθει άνετα όταν δεν εργάζεται. Κι όταν εργάζεται δεν νιώθει άνετα. Κατά συνέπεια, η εργασία του δεν είναι εθελοντική, αλλά καταναγκαστική. Και η καταναγκαστική εργασία δεν είναι η ικανοποίηση μιας ανάγκης, αλλά μονάχα ένα μέσο για να ικανοποιήσει ανάγκες εκτός της εργασίας. Ο αλλότριος χαρακτήρας της φαίνεται καθαρά από το γεγονός ότι μόλις πάψει να υπάρχει σωματικός ή άλλος εξαναγκασμός η εργασία αποφεύγεται σαν πανούκλα.
Καρλ Μαρξ ... read full story / add a comment