user preferences

Αργεντινή / Ουρουγουάη / Παραγουάη / Ιστορία (γενική) / Γνώμη / Ανάλυση Wednesday August 23, 2023 21:22 byOrganización Anarquista de Tucumán   text 2 comments (last - thursday november 02, 2023 09:23)

Την ημέρα αυτή διεκδικούμε τις εμπειρίες του αγώνα και της μαχητικότητας του λαού μας, κρατώντας την ταυτότητά μας ως γυναίκες και άντρες του Tucuman που, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές έχουμε μάθει να αντιστεκόμαστε και να κρατάμε ψηλά την ελπίδα για την οικοδόμηση ενός πιο δίκαιου κόσμου!

Αργεντινή: Η επέτειος του κλεισίματος της Sugar Engineers

Η 22 Αυγούστου σηματοδοτεί την "Εθνική Ημέρα Ζημιάς στο λαό Tucumano" από το κλείσιμο της Sugar Engineers που σήμανε και το κλείσιμο της πηγής απασχόλησης στην εν λόγω επαρχία.

Με διάταγμα του 1966, επήλθε το κλείσιμο 11 από τις 27 βιομηχανίες ζάχαρης με αποτέλεσμα 50.000 απολύσεις, τη μετανάστευση 250.000 ανθρώπων και την εμφάνιση των χωριών που περιβάλλουν σήμερα μέρος της περιοχής San Miguel de Tucumán.

Ωστόσο, η διαδικασία αυτή αντί να προκαλέσει παθητικότητα, έγινε αντίσταση και αγώνας. Η δικτατορία, σε συνεργασία με την εργοδοσία συνέχισε τη σκληρή γραμμή κατά των συνδικάτων. Οι εταιρείες χωρίς να σέβονται τις συλλογικές συμβάσεις και τις συμφωνημένες συνθήκες εργασίας, προκάλεσαν ξανά απεργία, ξεκινώντας ένα νέο κύμα απολύσεων που ενέτεινε το ήδη τεταμένο κοινωνικό κλίμα.

Η πόλη προσχώρησε στον αγώνα με οργάνωση λαϊκών κουζινών, στάσεις εργσίας και άλλες μορφές. Το 1967, η Hilda Guerrero -ακτιβίστρια και σημαιοφόρος μιας γενιάς γυναικών που αγωνίστηκαν μαζί με τους συζύγους τους για την υπεράσπιση της εργασίας- πέφτει δολοφονημένη από την αστυνομική καταστολή στην Bella Vista.

Η απάντηση της δικτατορίας ήταν αδίστακτη, φυλακίζοντας τους ηγέτες των εργαζομένων, παραποιώντας την προσωπικότητα των αγωνιστών και “παγώνοντας” τα οικονομικά του συνδικάτου τους.

Το cerrojazo είχε ως κίνητρο το λεγόμενο "πρόβλημα Tucumano" υπονοώντας ότι κάποιοι άνθρωποι ήταν αντιπαραγωγικοί που προκαλούσαν μεγάλο κόστος στο έθνος και ότι οι εργαζόμενοι ήταν προβληματικοί, ένα σαφές παράδειγμα του πώς η ολιγαρχία της ζάχαρης του Tucuman (Conception Engineer) και Jujuy (Engineer Ledesma) είχε την υποστήριξη της δικτατορίας για τον έλεγχο της εθνικής αγοράς ζάχαρης. Τα γεγονότα αυτά κορυφώθηκαν με διάφορες απεργίες, πυροβολισμούς σε εργοστάσια και την καφετέρια των φοιτητών στο πανεπιστήμιο, που αποτέλεσαν την αφορμή για μια σειρά λαϊκών εξεγέρσεων μεταξύ 1969-1970, γνωστές ως Tucumanazo και κορυφώθηκαν με το Quintazo το 1972. Κατά τη διάρκεια του Tucumanazo φοιτητές και εργάτες στο κέντρο του Tucumano αγωνίστηκαν σθεναρά ενάντια στις δυνάμεις καταστολής.

Ο λαός του Tucumano επέδειξε τη σθεναρή αντίστασή του στις αδικίες που προκαλούσε η δικτατορία που στη συνέχεια με την εμφάνιση του αγροτικού αντάρτικου το 1974 και το κατασταλτικό κύμα σε όλο το εύρος της Λατινικής Αμερικής θα κατέληγε να είναι ο ύμνος της στρατιωτικής δικτατορίας με την επιχειρησιακή ανεξαρτησία το 1975 και να γεννά την τελευταία πολιτική στρατιωτική δικτατορία του 1976 που διήρκεσε μέχρι το 1983 τα χρόνια αυτά υπογράφηκαν από τη συνεχή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με περισσότερους από 30.000 αγνοούμενους, εκατοντάδες απαγωγές, παράνομη στέρηση της ελευθερίας, βασανιστήρια σε παράνομα κέντρα κράτησης βρεφών.

Την ημέρα αυτή διεκδικούμε τις εμπειρίες του αγώνα και της μαχητικότητας του λαού μας, κρατώντας την ταυτότητά μας ως γυναίκες και άντρες του Tucuman που, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές έχουμε μάθει να αντιστεκόμαστε και να κρατάμε ψηλά την ελπίδα για την οικοδόμηση ενός πιο δίκαιου κόσμου!

Organización Anarquista de Tucumán

argentina/uruguay/paraguay / miscellaneous / opinión / análisis Wednesday May 03, 2023 08:34 byCoordinación Anarquista Latinoamericana CALA   text 1 comment (last - friday july 07, 2023 14:04)

En este día a lo largo y ancho del mundo los y las de abajo estaremos en las calles. Manifestaciones, actos, diversas conmemoraciones recorrerán el planeta donde millones de trabajadores y trabajadoras se reunirán para recordar y honrar la memoria de los Mártires de Chicago. Sigue siendo un día de lucha.

DECLARACIÓN PRIMERO DE MAYO
Coordinación Anarquista Latinoamericana

“Y ya entrada la noche y todo oscuro en el corredor de la cárcel pintada de cal verdosa, por sobre el paso de los guardias con la escopeta al hombro, por sobre el voceo y risas de carceleros y periodistas, mezclado de vez en cuando a un repique de llaves, por sobre el golpeteo incesante del telégrafo que el “Sun” de Nueva York tenía establecido en el mismo corredor… por sobre el silencio que encima de todos esos ruidos se cernía, oíanse los últimos martillazos del carpintero en el cadalso. Al fin del corredor se levantaba el cadalso.

-Oh, las cuerdas son buenas: ya las probó el alcaide.
El verdugo habla, escondido en la garita del fondo, de las cuerdas que sujetan el pestillo de la trampa.

-La trampa está firme, a unos diez pies del suelo… No; los maderos de horca no son nuevos; los han pintado de ocre para que parezcan bien en esta ocasión; porque todo ha de estar decente, muy decente… Sí, la milicia está a mano; y a la cárcel no se dejará acercar a nadie… De veras que Lingg era hermoso…

Risas, tabaco, brandy, humo que ahoga en sus celdas a los reos despiertos. En el aire espeso y húmedo chisporrotean, cocean, bloquean, las luces eléctricas. Inmóvil sobre la baranda de las celdas, mira al cadalso un gato…

Cuando de pronto, una melodiosa voz, llena de fuerza y sentido, la voz de uno de estos hombres a quienes se supone fieras humanas, trémula primero, vibrante en seguida, pura y luego serena, como quien ya se siente libre de polvos y ataduras, resonó en la celda de Engel, que, arrebatado por el éxtasis, recitaba “El tejedor”, de Heinrich Heine, como ofreciendo al cielo el espíritu, con los dos brazos en alto:

“Con los ojos secos, lúgubres, ardientes,
rechinando los dientes,
se sienta en su telar el tejedor;
¡Germania vieja, tu capuz zurcimos!
Tres maldiciones en la tela urdimos;
¡Adelante, adelante el tejedor!
Maldito el falso Dios que implora en vano
en invierno tirano
muerto de hambre el jayán en su obrador;
¡En vano fue la queja y la esperanza!
Al Dios que nos burló, guerra y venganza.
¡Adelante, adelante el tejedor!
¡Maldito el falso Rey del poderoso
cuyo pecho orgulloso
nuestra angustia mortal no conmovió!
¡El último doblón nos arrebata,
y como a perros luego el Rey nos mata!
¡Adelante, adelante el tejedor!
¡Maldito el falso Estado en que florece,
y como yedra crece
vasto y sin tasa el público baldón;
donde la tempestad la flor avienta
y el gusano con podre se sustenta!
¡Adelante, adelante el tejedor!
¡Corre, corre sin miedo, tela mía!
¡Corre bien, noche y día!
Tierra maldita, tierra sin honor,
con mano firme tu capuz zurcimos;
tres veces, tres la maldición urdimos:
¡Adelante, adelante el tejedor!’

Y rompiendo en sollozos, se dejó Engel caer sentado en su litera, hundiendo en las palmas el rostro envejecido. Muda lo había escuchado la cárcel entera, los unos como orando, los presos asomados a los barrotes, estremecidos los periodistas y los carceleros, suspenso el telégrafo, Spies a medio sentar, Parsons de pie en su celda, con los brazos abiertos, como quien va a emprender vuelo.

El alba sorprendió a Engel hablando entre sus guardas, con la palabra voluble del condenado a muerte, sobre lances curiosos de su vida de conspirador; a Spies, fortalecido por el largo sueño; a Fischer, vistiéndose sin prisa las ropas que se quitó al empezar la noche para descansar mejor; a Parsons, cuyos labios se mueven sin cesar, saltando sobre sus vestidos, después de un corto sueño histérico.

-¿Oh, Fischer, cómo puedes estar tan sereno, cuando el alcaide que ha de dar la señal de tu muerte, rojo por no llorar, pasea como una fiera de alcaidía?

-Porque -responde Fischer, clavando una mano sobre el brazo trémulo del guarda y mirándole de lleno en los ojos- creo que mi muerte ayudará a la causa con que me desposé desde que comencé mi vida, y amo más que a mi vida misma, la causa del trabajador; y porque mi sentencia es parcial, ilegal e injusta.

-Pero Engel, ahora que son las 8 de la mañana, cuando ya sólo te faltan dos horas para morir, cuando en la bondad de las caras, en el afecto de los saludos, en los maullidos lóbregos del gato, en el rastreo de las voces, y los pies, estás leyendo que la sangre se te hiela, ¿cómo no tiemblas, Engel?

-¿Temblar porque me han vencido aquéllos a quienes hubiera querido yo vencer? Este mundo no me parece justo; y yo he batallado, y batallado ahora con morir, para crear un mundo justo. ¿Qué me importa que mi muerte sea un asesinato judicial? ¿Cabe en un hombre que ha abrazado una causa tan gloriosa como la nuestra desear vivir cuando puede morir por ella? ¡No, alcaide, no quiero droga; quiero vino de Oporto! -Y uno sobre otro, se bebe tres vasos…

Spies, con las piernas cruzadas, como cuando pintaba para el “Arbeiter Zeitung” el universo dichoso, color de llama y hueso, que sucedería a esta civilización de esbirros y mastines, escribe largas cartas, las lee con calma, las pone lentamente en sus sobres, y una y otra vez deja descansar la pluma para echar al aire, reclinado en su silla, como los estudiantes alemanes, bocanadas y aros de humo.

¡Oh Patria, raíz de la vida, que aun a los que te niegan por el amor más vasto a la Humanidad, acudes y confortas, como aire y como luz por mil medios sutiles! “Sí, alcaide -dice Spies-, beberé un vaso de vino del Rin”.

Fischer, cuando el silencio comenzó a ser angustioso, en aquel instante en que en las ejecuciones como en los banquetes todos los concurrentes callan a la vez como ante solemne aparición, prorrumpió iluminada la faz por venturosa sonrisa, en las estrofas de “La Marsellesa” que cantó con la cara vuelta al cielo…

Parsons, a grandes pasos mide el cuarto…, vuélvese hacia la reja…, gesticula, argumenta, sacude el puño alzado, y la palabra alborotada, al dar contra los labios, se le extingue como en la arena movediza se confunden y perecen las olas.

Llenaba de fuego el sol las celdas de los cuatro reos, cuando el ruido improviso, los pasos rápidos, el cuchicheo ominoso, el alcaide y los carceleros que aparecen a sus rejas, el color de la sangre que sin causa visible enciende la atmósfera, les anuncian lo que oyen sin inmutarse, ¡que es aquélla la hora!
Salen de sus celdas al pasadizo angosto. “¿Bien?”. “¡Bien!”. Se dan la mano, sonríen, crecen: “Vamos”.

El médico les había dado estimulantes. A Spies y a Fischer les trajeron vestidos nuevos; Engel no quiere quitarse sus pantuflas de estambre. Les leen la sentencia a cada uno en su celda; les ciñen los brazos al cuerpo con una faja de cuero; les echan por sobre la cabeza, como la túnica de los catecúmenos cristianos, una mortaja blanca; abajo, la concurrencia, sentada en hilera de sillas delante del cadalso, ¡como en un teatro!

Ya vienen por el pasadizo de las celdas, a cuyo remate se levanta la horca; delante va el alcaide, lívido; al lado de cada reo marcha un corchete. Spies va a paso grave, desgarradores los ojos azules, hacia atrás el cabello bien peinado, blanco como su misma mortaja, magnífica la frente; Fischer le sigue, robusto y poderoso, enseñándose por el cuello la sangre pujante, realzados por el sudario los fornidos miembros.

Engel anda detrás a la manera de quien va a una casa amiga, sacudiéndose el sayón incómodo con los talones. Parsons, como si no tuviese miedo a morir, fiero, determinado, cierra la procesión a paso vivo. Acaba el corredor, y ponen el pie en la trampa; las cuerdas colgantes, las cabezas erizadas, las cuatro mortajas.

Plegaria es el rostro de Spies; el de Fischer, firmeza; el de Parsons, orgullo rabioso; a Engel, que hace reír con un chiste a su corchete, se le ha hundido la cabeza en la espalda. Les atan las piernas, al uno tras el otro, con una correa. A Spies el primero, a Fischer, a Engel, a Parsons; les echan sobre la cabeza, como el apagavelas sobre las bujías, las cuatro caperuzas.

Y resuena la voz de Spies, mientras está cubriendo la cabeza de sus compañeros, con un acento que a los que le oyen les entra en las carnes; “La voz que vais a sofocar será más poderosa en el futuro que cuantas palabras pudiera yo decir ahora”. Fischer dice, mientras el vigilante atiende a Engel: “Este es el momento más feliz de mi vida”.

“¡Hurra por la anarquía!”, dice Engel, que había estado moviendo bajo el sudario las manos amarradas hacia el alcaide. “Hombres y mujeres de mi querida América…”, empieza a decir Parsons… Una seña, un ruido, la trampa cede, los cuatro cuerpos caen a la vez en el aire, dando vueltas y chocando.

Parsons ha muerto al caer, gira de prisa, y cesa; Fischer se balancea, retiembla, quiere zafar del nudo el cuello entero, estira y encoge las piernas, muere; Engel se mece en su sayón flotante, le sube y baja el pecho como una marejada, y se ahoga; Spies, en danza espantable, cuelga girando como un saco de muecas, se encorva, se alza de lado, se da en la frente con las rodillas, sube una pierna, extiende las dos, sacude los brazos, tamborilea; y al fin expira, rota la nuca hacia adelante, saludando con la cabeza a los espectadores”.
José Martí (relato de la ejecución de los Mártires de Chicago)

Conmemoramos un nuevo aniversario de las luchas obreras en Estados Unidos por las 8 horas de trabajo desplegadas en 1886. Huelga de alcance nacional, preparada con dos años de anticipación, organizada por la militancia anarquista, fue llevada a cabo por cientos de miles de obreros y obreras de diversas industrias.

Eran tiempos donde organizar una huelga no era nada sencillo, tampoco organizar un sindicato. Los derechos de los y las trabajadores no existían y se contaban dentro de los ilegalismos del sistema, ilegalismos castigados con mucha dureza. La prueba la tendremos en pocos días, cuando los principales referentes del movimiento sindical norteamericano sean capturados por la policía, juzgados en uno de los juicios más fraudulentos de la historia y condenados a la pena de muerte.

Los acontecimientos de Chicago recorrieron el mundo y tan solo cuatro años después se conmemora el 1º de Mayo como día de huelga internacional con el objetivo de conquistar las 8 horas de trabajo, 8 de horas de descanso y 8 horas de recreación para todos los obreros. Poner un límite a la voracidad capitalista y desarrollar la organización obrera con miras a una sociedad nueva, estaban en el repertorio de acción e ideas de aquellos compañeros y compañeras que impulsaron una importante etapa de las luchas obreras en aquellos años.

El Primero de Mayo hoy

En este día a lo largo y ancho del mundo los y las de abajo estaremos en las calles. Manifestaciones, actos, diversas conmemoraciones recorrerán el planeta donde millones de trabajadores y trabajadoras se reunirán para recordar y honrar la memoria de los Mártires de Chicago. Sigue siendo un día de lucha.

Si bien las 8 horas han sido conquistadas en gran parte del planeta, aún hoy las condiciones de trabajo y salario de la inmensa mayoría de la clase trabajadora siguen siendo paupérrimas. El corazón industrial del mundo hoy no está en el eje del Atlántico sino en Asia, en toda la zona de China y Asia Occidental, la zona más poblada del planeta y por ello mismo, donde la mano de obra es más barata. Salarios miserables, extensas jornadas de trabajo, trabajo infantil, condiciones de inseguridad extremas -han tenido lugar importantes accidentes mortales en fábricas que no son más que edificios en muy mal estado-, son parte de la realidad de millones de trabajadores y trabajadoras en esta parte del mundo.

En América Latina no estamos mucho mejor. Han sido denunciadas recientemente varias empresas agrícolas en el sur y canteras en el Noreste de Brasil por trabajo esclavo. También diversos talleres de fabricación de prendas de vestir clandestinos a lo largo del continente tienen a miles de trabajadoras en una condición de precariedad absoluta. No ha sido erradicado el trabajo infantil, y en nuestra América Latina sigue siendo una realidad que rompe los ojos. La minería y las penosas condiciones de trabajo que allí se viven, los migrantes que no hallan empleo y especialmente, los millones de hermanos y hermanas latinoamericanos que migran hacia los Estados Unidos y son retenidos y rechazados en la frontera por las fuerzas imperiales. Ese mismo imperio que los necesita como mano de obra barata y permite el ingreso selectivo de algunos cuantos y que cada tanto regulariza y legaliza, todo con quirúrgica política de asimilación.

Son esos mismos migrantes los que han retomado la conmemoración del 1º de Mayo en Estados Unidos, algo que el capitalismo norteamericano se ha esforzado por borrar de la memoria histórica de los de abajo. Esos migrantes sufren la misma xenofobia que sufrían los migrantes europeos que organizaron los sindicatos a fines del siglo XIX y protagonizaron las huelgas de 1886 y otras antes y después de esos sucesos. Son criminalizados por ser extranjeros, algo que lamentablemente el capitalismo mantiene como política para enfrentar a los y las de abajo.

La uberización del empleo y las relaciones laborales se ha diseminado por todo el continente. Decenas de miles de trabajadores/as que trabajan para las Apps, cuya patronal es difusa, es una aplicación que cotiza en las principales bolsas del mundo y embolsa millones con un nicho de negocios no explorado por el capital hasta ahora. Deliverys, choferes privados, y otras situaciones similares, cuentan hoy con un importante número de trabajadores jóvenes, migrantes muchos de ellos y ellas, sin cobertura ni derechos laborales ni tampoco sindicalizados. Sector que es parte de esta “nueva clase trabajadora” que necesita organización y pelear por derechos básicos (salario, atención médica, seguro de accidentes, etc.). Estas nuevas formas de empleo y contratación nos interpelan a ser creativos en las formas organizativas. Allí está el ejemplo de las distintas paralizaciones protagonizadas por los trabajadores de Apps en Brasil.

De manera global, el saqueo organizado del continente continúa como hace ya más de 530 años. Las multinacionales explotan nuestros bienes comunes. Ya vaciaron el continente de oro y plata; ahora quieren vaciarlo de otros minerales, tierra y agua. El caso del litio en Bolivia y zonas adyacentes es un ejemplo claro. El golpe de Estado de Añez en 2019 tenía entre otros motivos, el control del litio para el capital norteamericano. La derecha más rancia y fascista operando para los intereses imperiales, imponiendo un orden reaccionario y conservador.

Situación similar ocurre en Perú. Uno de los motivos del golpe de Estado de Dina Boularte es el despliegue y desarrollo a pleno de los proyectos mineros, que ya vienen de larga data en Perú. Estos proyectos, fuertemente resistidos por los pueblos originarios y poblaciones campesinas en las regiones que se desarrollan, son impulsados desde el Estado a través de una feroz represión. Son proyectos de muerte en todo sentido y en todas sus dimensiones.

En este marco, los gobiernos de derecha y movimientos políticos de este signo ideológico crecen en el continente y tiene expresión potente. Por otro lado, hay un retorno de los progresismos en una segunda oleada, de menor calado, más “light”, porque el sistema necesita edulcorar un poco las reformas estructurales que necesita imponer.

En este sentido, en varios países avanza desde ya hace unos cuantos años, diversos proyectos de reforma de seguridad social. El denominador común de todos ellos es el aumento de la edad jubilatoria, la apertura indiscriminada del negocio al gran capital extranjero y la rebaja de jubilaciones con más años de trabajo y aportes. Un negocio redondo para el gran capital. Y un ataque feroz a la clase trabajadora y sus derechos. Serán menos los que se podrán jubilar en años venideros, con menores montos de ingreso, y con el consiguiente aumento de la miseria a nivel social.

En este sentido, las condiciones sociales en nuestro continente se agudizan. La miseria y la pobreza crecen, incluso en sus niveles extremos. Ni que hablar a nivel de la población desocupada o excluida del trabajo formal, pero también de importantes sectores de trabajadores con empleo formal o semi formal que no alcanzan mínimos salariales de subsistencia. La inflación, el alto costo de vida hace el resto, es decir, dificulta aún más sobrevivir con magros salarios.

En el polo opuesto, los y las de arriba están mejor que nunca. Bajo cualquier gobierno -primer oleada progresista o la oleada de derecha- han ganado millones de dólares. Ningún gobierno tocó un ápice sus intereses en lo más mínimo. Sus ganancias y propiedades estuvieron a buen recaudo. Es hora de comenzar a cuestionar la riqueza y su acumulación en pocas manos; volver a colocar arriba de la mesa la necesidad de su reparto. Volver a hablar de Revolución Social.

La vigencia del 1º de Mayo y la lucha de la clase trabajadora

La historia de nuestra clase, de los y las de abajo, es la historia de sus luchas. De sus organizaciones, de sus acciones cotidianas, de las multitudes que movilizan ante cada acción ante cada reclamo, en cada lucha y levantamiento que los pueblos protagonizan a lo largo y ancho del mundo.
Se torna necesario que los sindicatos hoy vuelvan a retomar el protagonismo que otrora tuvieron como organizaciones de lucha y articuladores de la vida colectiva obrera. Algunas prácticas ajenas al clasismo han ido ganando espacio en los mismo y vemos como buena parte del movimiento sindical del continente está atado a determinados gobiernos, partidos políticos o a intereses hasta personales de algunos dirigentes. Con instrumentos concebidos de esta forma es difícil dar las luchas necesarias, pero igualmente muchas veces se dan. Pero por sobre todo, es fundamental que las organizaciones de la clase estén en manos de sus legítimos miembros, los y las trabajadores/as. Forjar el protagonismo obrero, la participación e involucramiento en las decisiones y acciones colectivas del movimiento sindical es y debe ser preocupación de la militancia anarquista y de todos aquellos que se reclaman clasistas.

El ejemplo de los Mártires de Chicago, su militancia abnegada nos convoca a seguir su camino. Lejos de idealizar una época y las acciones de una generación de militantes, aprender de ella y con creatividad generar las condiciones para organizar a vastos sectores de trabajadores y trabajadoras que hoy no tienen organización sindical o a importantes sectores de pueblo que no están organizados en pos de sus reclamos concretos.
El capitalismo precariza nuestras vidas al extremo, precariza nuestro trabajo. Es hora de fortalecer las organizaciones sindicales de base para dar la pelea contra la precarización y por la vida, una lucha que nos permita irnos planteando un mañana distinto.

“¿Qué hemos dicho en nuestros discursos y en nuestros escritos? Hemos explicado al pueblo sus condiciones y relaciones sociales; le hemos hecho ver los fenómenos sociales y las circunstancias y leyes bajo las cuales se desenvuelven; por medio de la investigación científica hemos probado hasta la saciedad que el sistema del salario es la causa de todas las iniquidades tan monstruosas que claman al cielo. Nosotros hemos dicho además que el sistema del salario, como forma específica del desenvolvimiento social, habría de dejar paso, por necesidad lógica, a formas más elevadas de civilización; que dicho sistema preparaba el camino y favorecía la fundación de un sistema cooperativo universal, que tal es el SOCIALISMO. Que tal o cual teoría, tal o cual - 29 - diseño de mejoramiento futuro, no eran materia de elección, sino de necesidad histórica, y que para nosotros la tendencia del progreso era la del ANARQUISMO, esto es, la de una sociedad libre sin clases ni gobernantes, una sociedad de soberanos en la que la libertad y la igualdad económica de todos produciría un equilibrio estable como base y condición del orden natural” Augusto Spies

COORDINACIÓN ANARQUISTA LATINOAMERICANA
Federación Anarquista Uruguaya (FAU)
Federación Anarquista de Rosario (FAR)
Coordinación Anarquista Brasilera (CAB)

Organizaciones hermanas:
Federación Anarquista Santiago (Chile)
Grupo Libertario Vía Libre (Colombia)
Organización Anarquista Córdoba (Argentina)
Organización Anarquista Tucumán (Argentina)
Organización Anarquista de Santa Cruz (Argentina)
Organización Roja y Negra (Buenos Aires, Argentina)

Αργεντινή / Ουρουγουάη / Παραγουάη / Αναρχικό κίνημα / Ανακοίνωση Τύπου Friday January 13, 2023 18:24 byDmitri   text 2 comments (last - thursday february 02, 2023 11:07)

Το 2023 η FAR συμπληρώνει 15 χρόνια ως αναρχική πολιτική οργάνωση. Και όπως πάντα, οι στρογγυλοί αριθμοί προκαλούν ισορροπία. Το ότι υπάρχει αναρχισμός στον 21ο αιώνα δεν συζητιέται πια από κανέναν, το ότι υπάρχουν πολλά ακόμα να γίνουν. Το ότι η οργάνωσή μας καταφέρνει να διατηρείται, να αναπτύσσεται και να επηρεάζει διαφορετικές κοινωνικές σφαίρες είναι το σημείο στο οποίο στεκόμαστε και σχεδιάζουμε να συνεχίσουμε να χτίζουμε τον ειδικό αναρχισμό στην Αργεντινή. Σε επαφή και μόνιμο διάλογο με συντρόφους από διαφορετικά σημεία της χώρας, της Λατινικής Αμερικής και του κόσμου.

Με τον αναρχισμό, μερικές σκέψεις για το 2023

Με την αλλαγή του ημερολογιακού έτους μας παρουσιάζεται η δυνατότητα μιας νέας αρχής, μπροστά στη διαλογή των πρακτικών μας, να προβάλουμε και να δράσουμε με μια νέα ώθηση την επόμενη χρονιά. Ωστόσο, αν και πέρασε έναν άτυπο Δεκέμβρη όπου ο κόσμος είχε περισσότερες χαρές από ό,τι συνήθως, τουλάχιστον στον ποδοσφαιρικό χώρο, η αρχή της νέας χρονιάς δεν θα φέρει εκπλήξεις.

Καθ' όλη τη διάρκεια του 2022, παρακολουθούμε στενά και υποφέρουμε από τις επιπτώσεις μιας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που σέρνεται εδώ και χρόνια, αλλά η οποία βάθυνε την τελευταία χρονιά φτάνοντας σε αφόρητα επίπεδα. Ο επιταχυνόμενος πληθωρισμός σχεδόν 100% ετησίως σχετίζεται με την αύξηση του επιπέδου φτώχειας και του αριθμού των αστέγων. Τα ποσοστά ανεργίας είναι ανησυχητικά υψηλά, ειδικά λόγω της διόγκωσης της επισφαλούς, άτυπης και μαύρης εργασίας με την οποία ζούμε σε καθημερινή βάση.

Το 2023 αναμφίβολα θα σημαδευτεί από την προεκλογική εκστρατεία, όπου όλοι θα θέλουν να παρουσιαστούν ως σωτήρες του ίδιου πλαισίου που έχτισαν, κλονίζοντας τα μέτρα προσαρμογής που επέβαλε το ΔΝΤ και οι τοπικοί παράγοντές του.

Τότε είναι που ο αναρχισμός επανεμφανίζεται ως μια τόσο αναγκαία πολιτική και μεθοδολογική προοπτική για να επηρεάσει αυτή τη συγκυρία. Γιατί το εκλογικό παιχνίδι δεν θα σημαδέψει την ατζέντα των λαϊκών αναγκών ούτε θα φέρει πραγματική ανακούφιση ή ριζική μεταμόρφωση. Είναι ξεκάθαρο ότι είναι καιρός να ενισχύσουμε τη λαϊκή οργάνωση, στο πλαίσιο της αντίστασης που φέτος άρχισε να βαθαίνει και να επιταχύνει μια ολόκληρη σειρά από επιτεύγματα και δικαιώματα που έχουμε ακόμη στη χώρα. Θα είναι καιρός να αντιμετωπίσουμε την εργασιακή μεταρρύθμιση, ανοιχτή ή υπόγεια, την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που εξαπατά τους νέους μας για να εγγυηθεί έναν πράο και αδαή λαό. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε επίσης την αυξανόμενη ισχύ και τον προϋπολογισμό που διατίθεται στις ένοπλες δυνάμεις και τους μηχανισμούς καταστολής, καθώς και την καταπολέμηση της ρύπανσης, της λεηλασίας και της παράδοσης των κοινών αγαθών της χώρας στο κεφάλαιο.

Το 2023 η FAR συμπληρώνει 15 χρόνια ως αναρχική πολιτική οργάνωση. Και όπως πάντα, οι στρογγυλοί αριθμοί προκαλούν ισορροπία. Το ότι υπάρχει αναρχισμός στον 21ο αιώνα δεν συζητιέται πια από κανέναν, το ότι υπάρχουν πολλά ακόμα να γίνουν. Το ότι η οργάνωσή μας καταφέρνει να διατηρείται, να αναπτύσσεται και να επηρεάζει διαφορετικές κοινωνικές σφαίρες είναι το σημείο στο οποίο στεκόμαστε και σχεδιάζουμε να συνεχίσουμε να χτίζουμε τον ειδικό αναρχισμό στην Αργεντινή. Σε επαφή και μόνιμο διάλογο με συντρόφους από διαφορετικά σημεία της χώρας, της Λατινικής Αμερικής και του κόσμου.

Τα καθήκοντα σε αυτό το στάδιο δεν θα είναι μεγάλα όπως άλλα που γνωρίζουμε πολλές για γενιές που προηγήθηκαν και ήταν πρωταγωνιστές στιγμών καινοτομίας στους κοινωνικούς αγώνες. Σήμερα το καθήκον είναι εξίσου σημαντικό, να συνεισφέρουμε στην οικοδόμηση ενός δυνατού λαϊκού κινήματος, ενός κινήματος που εμπιστεύεται τις δυνάμεις του και μπορεί να πάρει τις αποφάσεις του. Μην εκχωρείτε τις ελπίδες σας σε κάποιον Μεσσία της εκλογικής πολιτικής. Οι ισχυροί άνθρωποι που αποκτούν εμπειρία στις διεκδικήσεις παλεύουν και δημιουργούν οργάνωση μέσω της επίτευξης των απαιτήσεών τους. Ένας λαός που αρχίζει να χτίζει μια άλλη εξουσία, τη λαϊκή εξουσία, για να αντιμετωπίσει την εξουσιαστική κυριαρχία στην οποία μας υποβάλλει το καπιταλιστικό σύστημα.

Να χτίσουμε μια δυνατή πόλη!
Ζήτω αυτοί που αγωνιζονται!

Rosario Anarchist Federation (Αναρχική Ομοσπονδία Rosario)

Juan Carlos Mechoso, αρχιτέκτονας του αγώνα κατά της δικτατορίας
Φόρος τιμής στον σπουδαίο Ουρουγουανό αναρχικό που απεβίωσε πρόσφατα, από τον Γάλλο σύντροφο Bast (μέλος της Union Communist Libertaire Lyon- Ελευθεριακής Κομμουνιστικής Ένωσης Λυών).

Juan Carlos Mechoso, αρχιτέκτονας του αγώνα κατά της δικτατορίας

Φόρος τιμής στον σπουδαίο Ουρουγουανό αναρχικό που απεβίωσε πρόσφατα, από τον Γάλλο σύντροφο Bast (μέλος της Union Communist Libertaire Lyon- Ελευθεριακής Κομμουνιστικής Ένωσης Λυών).

Αν και ελάχιστα γνωστός σε αυτή τη μεριά του Ατλαντικού, ο Juan Carlos Mechoso ήταν μια από τις σημαντικότερες μορφές του οργανωμένου λατινοαμερικάνικου αναρχισμού.

Ιδρυτής της Ουρουγουανικής Αναρχικής Ομοσπονδίας, συνδικαλιστικός εκπρόσωπος, αρχιτέκτονας του παράνομου αγώνα ενάντια στη δικτατορία, φυλακισμένος και βασανισμένος. Μαχόμενος, μέχρι τις τελευταίες του μέρες, για τους κοινωνικούς και λαϊκούς αγώνες. Θα θέλαμε να του αποδώσουμε τον απαραίτητο φόρο τιμής.

Ο Juan Carlos Mechoso, ο γέρος (el viejo), όπως τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά οι σύντροφοί του, έφυγε από τη ζωή την Τρίτη 11 Οκτωβρίου. Αν και ελάχιστα γνωστός σε αυτή την πλευρά του Ατλαντικού, ήταν μια από τις σημαντικότερες μορφές του οργανωμένου λατινοαμερικάνικου αναρχισμού.

Ο Mechoso, αν και ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του απλά ένα κομμάτι της συλλογικής εμπειρίας των εργατών της Ουρουγουάης που οργανώθηκε στο πλαίσιο της Ουρουγουανής Αναρχικής Ομοσπονδίας (FAU), στην πραγματικότητα είναι μια εξέχουσα προσωπικότητα στην ιστορία του αναρχικού κινήματος. Γεννημένος το 1935, γιος οικιακής βοηθού και κουρέα, αναγκάστηκε πολύ νωρίς να εγκαταλείψει το σχολείο για να εργαστεί σε ένα σφαγείο, μιας και εκείνη την εποχή η βιομηχανία κρέατος ήταν μια από τις σημαντικότερες της χώρας. Υποστηρικτής του αναρχισμού μόλις από 14 ετών, συνδικαλιστής από τα εφηβικά του χρόνια, συμμετείχε στην ίδρυση της FAU το 1956 μαζί με, μεταξύ άλλων, τον αδελφό του, Pocho Mechoso[1].

Από πολύ νέος ήταν κοινοτικός ακτιβιστής στο Ateneo del Cerro, ένα κοινωνικό κέντρο που βρίσκεται στη λαϊκή γειτονιά del Cerro του Μοντεβιδέο [2] , και αργότερα συνδικαλιστής στη βιομηχανία τους κρέατος και στη συνέχεια στη γραφιστική. Συμμετείχε ενεργά στη δημιουργία της Φοιτητικής Εργατικής Αντίστασης (ROE), μιας τάσης που ένωσε και εξακολουθεί να ενώνει εργάτες και φοιτητές σε μαζικούς αγώνες και κινητοποιήσεις.

O ένοπλος αγώνας και ανασυγκρότηση της FAU

Από το 1969 έως το 1973 ήταν ένας από τους επικεφαλής της Λαϊκής Επαναστατικής Οργάνωσης 33 Orientales (OPR-33), μιας ένοπλης πτέρυγας της FAU, η οποία πέρασε στην παρανομία το 1967 και διεξήγαγε ενέργειες όπως πολιτικές απαγωγές, απαλλοτριώσεις και διασώσεις. Φυλακισμένος για δώδεκα χρόνια, από το 1973 έως το 1985, βασανίστηκε αδίστακτα από τις δυνάμεις της στρατιωτικής δικτατορίας, οι οποίες όμως δεν μπόρεσαν ποτέ να τον συντρίψουν, και έτσι αμέσως μετά την απελευθέρωσή του συμμετείχε με επιτυχία την ανοικοδόμηση της FAU. Έκτοτε, συμμετείχε ενεργά στην διάδοση της ειδικής αναρχικής οργάνωσης (especifismo – μια αντίληψη του αναρχισμού που βασίζεται στην ανάγκη μιας οργάνωσης και στην συμμετοχή στα κοινωνικά κινήματα και στους λαϊκούς αγώνες) στη νοτιοαμερικανική ήπειρο. Όλη του τη ζωή υπερασπίστηκε με αγάπη και ταπεινότητα τον αναρχισμό και τους λαϊκούς αγώνες.

Mechoso

Το σπίτι του γέρου και της Μαρίνας, της συντρόφου του, ήταν πάντα ανοιχτό σε όλες και όλους που επιθυμούσαν να «μελετήσουν», όπως έλεγε. Σε όσους και όσες ήθελαν ν’ανταλλάξουν, να συζητήσουν, να μάθουν ή να ακούσουν. Πάντα πρόσθεταν επιπλέον πιάτα στο τραπέζι και μοιράζονταν την «μαρμίτα».

Οι συζητήσεις ήταν πολύωρες, πάντα σύμφωνες με το ουρουγουανικό στυλ, αργές, με ένα maté να περνάει από χέρι σε χέρι στον ρυθμό της συζήτησης. Για πολλούς από εμάς, που γνωρίζουμε την ιστορία της FAU και του Χουάν Κάρλος, ήμασταν εντυπωσιασμένοι με την ιδέα να συναντήσουμε « τον γέρο », αλλά αυτό το αίσθημα έσβηνε γρήγορα από την ταπεινοφροσύνη του χαρακτήρα του με το που διαβαίναμε την πόρτα του σπιτιού του. Πόσοι ακτιβιστές, πόσες οργανώσεις, ενεργές ή υπό διαμόρφωση, έχουν περάσει από αυτό το μικρό σπίτι στη γειτονιά του del Cerro ; Σίγουρα πολλές.

Δεν πηγαίναμε στο σπίτι του Mechoso για ν’αναζητήτσουμε απαντήσεις, αλλά για να συζητήσουμε, να εκφράσουμε τις αμφιβολίες και τις ερωτήσεις μας με κάποιον που αφιέρωνε χρόνο για να σκεφτεί μαζί μας και να μας βοηθήσει να βρούμε τα μέσα για να απαντήσουμε στα ερωτήματά μας. Μπόρεσε, μετά από τα χρόνια που πέρασε στη φυλακή, όχι μόνο να αποκαταστήσει μια οργάνωση, που είχε υποστεί την απώλεια πολλών από τους ακτιβιστές της και με το τραύμα να τη συνοδεύει, αλλά και να την επαναφέρει στην επικαιρότητα, να της δώσει τη δυνατότητα να ανταποκριθεί στις νέες πραγματικότητες και να μην παραμένει κολλημένη στο παρελθόν.

Mechoso

Η FAU πέρυσι γιόρτασε την 65η επέτειό της. Ενδυναμωμένη από όλη της την ιστορία, συνεχίζει να υποστηρίζει τους κοινωνικούς αγώνες εκείνων που βρίσκονται από τα κάτω στην Oυρουγουάη. Το Ateneo del cerro συνεχίζει να υπάρχει και να συνοδεύει τους κατοίκους στους αγώνες τους. Η PIT-CNT, η μόνη συνδικαλιστική συνομοσπονδία στη χώρα, την οποία ο Mechoso και πολλοί από τους συντρόφους του βοήθησαν στο να δημιουργηθεί και να συντηρηθεί, μετράει σήμερα περισσότερα από 300.000 μέλη σε μια χώρα περίπου 3,5 εκατομμυρίων κατοίκων στην οποία οι σύντροφοι της FAU συνεχίζουν να έχουν ισχυρή επιρροή. Αυτά είναι μόνο μερικά μικρά δείγματα της εμβέλειας του έργου του και των συντρόφων και συντροφισσών του αυτής της περιόδου, όπως η σύντροφός του Μαρίνα, η οποία είναι ιστορική ακτιβίστρια του ROE.

Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τη δράση όλων αυτών που δεν είναι πια μαζί μας, που εξαφανίστηκαν ή δολοφονήθηκαν στη βία των χρόνων του σχεδίου Condor [3]. Που συνέχισαν και θα συνεχίζουν να μας συνοδεύουν όλους στους αγώνες και να επηρεάζουν το πολιτικό μας ρεύμα μέσα από την ιστορία τους που κληρονομήσαμε. Μιλάμε εδώ για τη φωτιά της επανάστασης. Αυτή τη φωτιά, ο Mechoso ήξερε πώς να την κρατά πολύτιμα, να την τροφοδοτεί και κυρίως να τη μεταδίδει, να τη διαχέει και να την ανακατεύει ξανά και για πάντα. Σύντροφε, μας λείπεις ήδη.

Μια επαναστατική κληρονομιά

Θα τελειώσω δίνοντάς του τον λόγο, με ένα απόσπασμα από το τέλος του βιβλίου The Strategy of Specifism [4]: «Εδώ, υπάρχει ένα παλιό ρητό: “Ο αναρχισμός είναι τρόπος ζωής”. Αυτό μας έλεγαν οι παλιοί σύντροφοι που αγωνίζονταν στις αρχές του αιώνα, το 1905, 1910, 1920 κ.ο.κ. Στις πρώτες μέρες της FAU, αυτό το ρητό, που είχε ειπωθεί τόσες φορές από αυτούς τους νηφάλιους, σεμνούς και αυτοθυσιαστικούς συντρόφους, είχε γίνει ένα ιδεολογικό και ηθικό στοιχείο πρώτης τάξεως. Είναι κάτι πολύ απλό, αλλά είχε τεράστια σημασία. Πόσο σημαντικό ήταν αυτό! Πραγματικά τίποτα το υπερήφανο ή το ελιτίστικο. Προσπαθούσαμε απλά να συνθέσουμε σε μια φράση την πλήρη δέσμευση στον αγώνα, να τον νιώθουμε και να τον εξασκούμε καθημερινά, να είμαστε συνεπείς, να αντιστεκόμαστε πρακτικά στη συνενοχή με το σύστημα.

Αυτοί οι παλιοί ακτιβιστές και αυτές οι παλιές ακτιβίστριες ήθελαν να μας πουν ότι υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να ρισκάρεις, ακόμη και να δώσεις τη ζωή σου: τo αντάμωμα και την αναζήτηση μιας δίκαιης, ελεύθερης και αλληλέγγυας κοινωνίας. Αυτές και αυτοί εννοούσαν ότι ήταν αδύνατο να βλέπεις τέτοιες αθλιότητες και φρικαλεότητες και να μένεις αδιάφορη και αδιάφορος ή να ασχολείσαι μόνο με προσωπικά θέματα, βλέποντας τα υπόλοιπα ζητήματα ως κάτι το δευτερεύον. Αλλά δεν πρόκειται να παραπλανηθούμε λέγοντας ότι αυτό περιελάμβανει την απομόνωση ή την περιφρόνηση για τις διαφορετικές συνήθειες. Όχι. Αυτοί οι ακτιβιστές ήταν ανάμεσα στον κόσμο, οργάνωναν αδερφικές γιορτές, ποδοσφαιρικούς συλλόγους, καρναβαλικές ομάδες, θέατρα, πικνίκ και είχαν απολύτως μια φυσιολογική ανθρώπινη επαφή μέσα στις κοινότητές τους καθώς και στην οικογενειακή τους ζωή, η οποία ήταν ίδια όπως και αυτή του κάθε άλλου γείτονα. Γι’ αυτούς και για αυτές, ήταν απαραίτητο το να διορθωθούν οριστικά τα ριζωμένα ελαττώματα και να αφιερωθεί ο κάθε δυνατός χρόνος στον αγώνα και τη διάδοση του ιδανικού, στην προετοιμασία της επανάστασης.

Πιστεύουμε ότι η δέσμευση στον αγώνα πρέπει να είναι βαθιά, όπως αυτή απέναντι στην πολιτική οργάνωση που κατέχει ένα κοινωνικό σχέδιο μετασχηματισμού, και ειδικά απέναντι στην αναρχική οργάνωση που προσπαθεί ν’αναδιοργανώσει τα πάντα με διαφορετικό τρόπο. Με τέτοιο τρόπο ώστε το συλλογικό να μην ακυρώνει αλλά βελτιώνει το ατομικό. Σε σχέση με το ερώτημα περί αναρχισμού ή ελευθεριακού σοσιαλισμού, τα θεωρώ συνώνυμα. Ωστόσο, πρέπει να πω ότι προτιμώ τον όρο «αναρχισμός». Είναι ένα συναισθηματικό ζήτημα, που περιλαμβάνει συναισθήματα και αναμνήσεις. Επιστρέφω τώρα στο παρόν και ολοκληρώνω την κουβέντα μας.

Για το τέλoς, όσο αφορά τη δέσμευση στον αγώνα, θα αφήσω μιλήσουν όλοι και όλες σύντροφοι/ισσες της FAU που βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν, “εξαφανίστηκαν”, πυροβολήθηκαν, όπως και τόσοι άλλοι στην αγαπημένη μας ιστορία. Αυτές και αυτοί επιθυμούσαν, από τα βάθη της “ψυχής” τους αυτό το αύριο του σοσιαλισμού και της ελευθερίας, και δεν είχαν κανέναν δισταγμό στο να αφοσιωθούν πλήρως σε αυτό. Είναι αυτοί που μας έλεγαν συνέχεια: “Πάμε! Πάμε! Γιατί αυτός ο αγώνας αξίζει τα πάντα ! ” («Arriba las y los que luchan»! – Ζήτω όσοι και όσες αγωνίζονται!)»

Juan Carlos Mechoso, παρών! Σήμερα και για πάντα!

Mechoso

Bast (UCL Lyon)

Υποσημειώσεις:

[1]Ο Pocho Mechoso ήταν ενεργό μέλος και ένας εκ των ιδρυτών της fAu. Απαλλοτριωτής, ο οποίος φυλακίστηκε πολλές φορές και αργότερα εξορίστηκε στην Αργεντινή, ένας εκ των 30.000 και πλέον “εξαφανισμένων” της δικτατορίας, τα απομεινάρια τη σορού του ανακαλύφθηκαν κάτι λιγότερο από 10 χρόνια πριν.

[2]Η ιστορία της γειτονιάς του παρατίθεται σε μια συνέντευξή του που είναι διαθέσιμη στα Αγγλικά

[3]Καμπάνια δολοφονιών και τρομοκρατίας με “αντι-ανατρεπτικό” περιεχόμενο που έλαβε χώρα από τους δικτάτορες της Λ. Αμερικής κατά την διάρκεια των δεκαετιών ’70 και ’80, με την βοήθεια των ΗΠΑ

[4]Αυτό το απόσπασμα είναι καρπός μιας κουβέντας του Mechoso με τον Felipe Corrêa, μέλος της Βραζιλιάνικου Αναρχικού Συντονισμού, κατά την οποία ο τελευταίος παίρνει συνέντευξη από πρώτο. Μετάφραση στα Γαλλικά από την Alternative Libertaire

*Από εδώ: https://www.alerta.gr/archives/28207?fbclid=IwAR0Ikb8ibRSMBC_LRpByorvatYsuo44Nw2nPSoqJIMjwLbfA-amy2YEHAAM

**Μετάφραση από το πρωτότυπο: Ελένη Χ.

image mechoso.jpg 0.04 Mb

argentina/uruguay/paraguay / movimiento anarquista / comunicado de prensa Tuesday May 24, 2022 22:19 byFederación Anarquista Uruguaya

Se cumplen 10 años de la aparición e identificación de los restos de nuestro compañero Alberto “Pocho” Mechoso. Se comprobó de esta manera el destino de uno de nuestros compañeros y el modo de actuación de “la patota de la OCOA” y todas las
FFAA y policiales implicadas en el Plan Cóndor. Secuestrado en Buenos Aires junto a otros compañeros y compañeras, a manos de bestias asesinas como Gavazzo, Cordero, Silveira y otros genocidas, es llevado a “Automotores Orletti”, brutalmente torturado, secuestrados sus hijos y su esposa, Beatriz Castellonese, recientemente fallecida.

Las bestias, las alimañas buscaban la “guita”, estaban desesperados con las finanzas hechas por la Organización con el secuestro de Hart, un empresario barraquero de dudosos negocios. “Pocho” fue pieza clave en dicho secuestro, el cual fue catalogado como el tercero más importante de la historia argentina por su monto.

La vida de “Pocho” habla por sí misma de su compromiso militante y esperanza en el triunfo de los de abajo: militante abnegado desde la primera hora, despedido en una huelga de la Federación de la Carne, expropiador de primera línea y preso en al menos dos ocasiones antes del golpe de Estado, en 1972 se fuga del cuartel del 5º de Artillería, fuga novelada luego por Eduardo Galeano en “La canción de nosotros”. Su compromiso militante lo llevó a tener responsabilidades en nuestra Organización, especialmente en OPR 33, actividad armada de FAU. Fue uno de los responsables de dicha actividad.

Se jugó el pellejo por sus ideas, por su proyecto de sociedad. Militante desde la adolescencia en el medio libertario, desde niño conoció la pobreza y las injusticias. Fue natural que se involucrara en una gran cantidad de actividades sociales, especialmente en la zona del Cerro y La Teja. Una actividad más fue la tarea de la acción directa en el nivel específico de las expropiaciones, y en los inicios y desarrollo posterior de la OPR 33, siendo un puntal de dicha actividad.

Como tantos otros compañeros y compañeras, estaba convencido que la lucha no era corta, que era un proceso largo y complejo, que podía revestir distintas etapas y variantes, pero que ese camino había que emprenderlo y transitarlo, que no había posibilidad de traslados mecánicos de procesos de otros países, de otras experiencias; sí que se podía aprender de ellas y extraer conclusiones pero que había que ser creativos y originales en el proceso de lucha del pueblo uruguayo. Que no cabían esquemones sino pensar con cabeza abierta y los pies anclados en la realidad de los de abajo.

El “durar haciendo”, concepción de nuestra Organización para enfrentar la dictadura -vista como una etapa más de la lucha- lo llevó a Argentina. Fue de los primeros compañeros en cruzar el charco, estaba requerido por su fuga de 1972 y la dictadura ya se veía en el horizonte. Montó en gran medida con otros militantes la estructura en Argentina para poder seguir funcionando. Continuó operando allí y la Organización desarrolló actividad hacia el Uruguay en lo sucesivo.

Pocho Mechoso es secuestrado en setiembre de 1976 en el marco de un gran operativo contra varios compañeros, entre ellos Adalberto Soba. Ya habían caído en meses anteriores un grupo importante de compañeras y compañeros, había sido asesinada el 19 de abril Telba Juárez, entre otros hechos que constituyeron el Terrorismo de Estado perpetrado por la dictadura militar uruguaya y de la región en el marco del Plan Cóndor.

Poco se ha avanzado en estos diez años en las causas referidas a Derechos Humanos. Una nueva Marcha del Silencio multitudinaria nos congregó hace unos días con el mismo reclamo: saber dónde están y que se haga justicia. Han sido pocos los asesinos juzgados por la justicia burguesa y condenados, encima en cárcel de lujo y en un cuartel, como si estuvieran en su casa. Otros con prisión domiciliaria, como fue el caso de Gavazzo. Varios políticos han salido en su defensa: instalaron el discurso de los “viejitos” tal como hizo Mújica y hoy continúa Manini Ríos. Estos “viejitos” torturaron, asesinaron, violaron, secuestraron niños y bebés, y todo ello amparados por una feroz dictadura y con apoyo norteamericano.

La impunidad sigue vigente. Tiene fuerte respaldo institucional y ahora partido político propio. Derrotar esa impunidad es una tarea primordial, pero también derrotar las políticas antipopulares de hambre y despojo. Las violaciones a los DDHH no fueron obra solamente de unos militares asesinos, fue el sistema capitalista que hizo uso de su aparato represivo para frenar el avance incontenible de la lucha popular e imponer un nuevo modelo económico de exclusión y miseria para amplios sectores de la población.

Por eso, tienen plena vigencia las palabras de “Pocho” luego de su magistral fuga de 1972:

“Desde el 6 de agosto hasta ahora, me parece que he aprendido más, mucho más de lo que me enseñaron los 6 años que pasé en Punta Carretas, me parece que he aprendido mucho más que en los 35 años que llevo de vida. Por un lado está la experiencia de adentro del Cuartel, el enfrentamiento a los verdugos, la mano solidaria de los compañeros…Y todo esto que uno vive tan intensamente, lo están viviendo de un modo u otro, centenares de miles de orientales. Son muchos los chiquilines separados de sus padres, porque están presos o porque tienen que irse a otros lados a buscar el trabajo que aquí no encuentran. Son muchas las madres que no ven a sus hijos, porque están perseguidas o porque trabajan de sol a sol para ayudar a parar la olla. Son muchas las mujeres que al final de una vida de trabajo no tienen un techo donde guarecerse, porque no pueden pagar con jubilaciones miserables, o porque la mente podrida de los verdugos venga en ellos la rebeldía de los hijos que con inmenso cariño ellas supieron criar.

Y ante todo esto, ¿qué otro camino nos queda? Ante todo esto, ¿de qué manera vale la pena vivir la vida? Hay un solo camino, hay una sola manera de vivir, sin vergüenza: peleando. Ayudando a que la rebeldía se extienda por todos lados, ayudando a que se junten el perseguido y el hombre sin trabajo, ayudando a que el ‘sedicioso’ y el obrero explotado se reconozcan como compañeros, aprendan luchando, que tienen por delante un mismo enemigo…”.

¡¡SALUD ALBERTO POCHO MECHOSO, TU EJEMPLO DE VIDA Y LUCHA DICE PRESENTE EN LA LUCHA DEL PUEBLO!!
NI OLVIDO NI PERDÓN A LOS ASESINOS Y COMPLICES DE AYER Y DE HOY
¡¡ARRIBA LOS Y LAS QUE LUCHAN!!

newsfilter

Argentina / Uruguay / Paraguay

Fri 29 Mar, 18:03

browse text browse image

tucuman.jpg imageΑργεντινή: Το κλε ... Aug 23 21:22 by Organización Anarquista de Tucumán 2 comments

Την ημέρα αυτή διεκδικούμε τις εμπειρίες του αγώνα και της μαχητικότητας του λαού μας, κρατώντας την ταυτότητά μας ως γυναίκες και άντρες του Tucuman που, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές έχουμε μάθει να αντιστεκόμαστε και να κρατάμε ψηλά την ελπίδα για την οικοδόμηση ενός πιο δίκαιου κόσμου!

cala_1_de_mayo.jpg imageDECLARACIÓN PRIMERO DE MAYO May 03 08:34 by Coordinación Anarquista Latinoamericana CALA 1 comments

En este día a lo largo y ancho del mundo los y las de abajo estaremos en las calles. Manifestaciones, actos, diversas conmemoraciones recorrerán el planeta donde millones de trabajadores y trabajadoras se reunirán para recordar y honrar la memoria de los Mártires de Chicago. Sigue siendo un día de lucha.

far_argentina.jpg imageΜερικές σκέψεις ^... Jan 13 18:24 by Dmitri 2 comments

Το 2023 η FAR συμπληρώνει 15 χρόνια ως αναρχική πολιτική οργάνωση. Και όπως πάντα, οι στρογγυλοί αριθμοί προκαλούν ισορροπία. Το ότι υπάρχει αναρχισμός στον 21ο αιώνα δεν συζητιέται πια από κανέναν, το ότι υπάρχουν πολλά ακόμα να γίνουν. Το ότι η οργάνωσή μας καταφέρνει να διατηρείται, να αναπτύσσεται και να επηρεάζει διαφορετικές κοινωνικές σφαίρες είναι το σημείο στο οποίο στεκόμαστε και σχεδιάζουμε να συνεχίσουμε να χτίζουμε τον ειδικό αναρχισμό στην Αργεντινή. Σε επαφή και μόνιμο διάλογο με συντρόφους από διαφορετικά σημεία της χώρας, της Λατινικής Αμερικής και του κόσμου.

mechoso3.jpg imageJuan Carlos Mechoso: Φόρος τιμής Nov 19 17:26 by Bast (UCL) 0 comments

Juan Carlos Mechoso, αρχιτέκτονας του αγώνα κατά της δικτατορίας
Φόρος τιμής στον σπουδαίο Ουρουγουανό αναρχικό που απεβίωσε πρόσφατα, από τον Γάλλο σύντροφο Bast (μέλος της Union Communist Libertaire Lyon- Ελευθεριακής Κομμουνιστικής Ένωσης Λυών).

signal20220523192450_001.jpeg imageA Diez años de la identificación de los restos de Alberto "Pocho" Mechoso May 24 22:19 by Federación Anarquista Uruguaya 0 comments

Se cumplen 10 años de la aparición e identificación de los restos de nuestro compañero Alberto “Pocho” Mechoso. Se comprobó de esta manera el destino de uno de nuestros compañeros y el modo de actuación de “la patota de la OCOA” y todas las
FFAA y policiales implicadas en el Plan Cóndor. Secuestrado en Buenos Aires junto a otros compañeros y compañeras, a manos de bestias asesinas como Gavazzo, Cordero, Silveira y otros genocidas, es llevado a “Automotores Orletti”, brutalmente torturado, secuestrados sus hijos y su esposa, Beatriz Castellonese, recientemente fallecida.

Las bestias, las alimañas buscaban la “guita”, estaban desesperados con las finanzas hechas por la Organización con el secuestro de Hart, un empresario barraquero de dudosos negocios. “Pocho” fue pieza clave en dicho secuestro, el cual fue catalogado como el tercero más importante de la historia argentina por su monto.

far1.jpg imageEspecifismo στην Αργεντινή... Apr 06 20:37 by FAR 2 comments

[Στο πλαίσιο του εορτασμού των 65 χρόνων της αδελφής μας οργάνωσης fAu (Ουρουγουανή Αναρχική Ομοσπονδία) διανέμουμε ένα σημείωμα που δημοσιεύτηκε στο 33ο τεύχος του περιοδικού «Lucha Libertaria» («Ελευθεριακός Αγώνας») όπου μοιραζόμαστε την κατανόησή μας για την επιρροή της fAu στην Αργεντινή]

cartamarzo21.png imageContra la LUC y el Avance de la Derecha Mar 25 21:38 by Federación Anarquista Uruguaya 0 comments

A fines de este mes se desarrollará un nuevo referéndum, esta vez contra parte de la Ley de Urgente Consideración. De una ley que contiene 476 artículos, solo se impugnarán 135, debido a los acuerdos políticos a los que se llegó con el Frente Amplio por parte de las organizaciones sociales que empujaron la iniciativa. Es un intento de derogación parcial de tan nefasta y antipopular ley.

fau.jpeg image“An Organisation of Militants” The Federación Anarquista Uruguaya Jan 11 18:52 by Tommy Lawson 35 comments

The interview is broken into three sections: history, theory and contemporary. I hope that I have managed to accurately portray the words of our Uruguayan comrades, that the interview is enjoyable to read, and that I have managed to tie the information together appropriately for the reader. Though the timeline skips around a little due to the nature of the questions, by the time the reader has finished I hope they will have formed a fairly coherent picture of events discussed.

jacobo_maguid.jpg imageΓια τον Jacobo Maguid Jul 31 21:05 by Luce Fabbri* 0 comments

Το να μιλάς για τον Jacobo Maguid -ψευδώνυμα Macizo και Jacinto Cimazo- είναι σαν να φέρνεις στο μυαλό κάποιου ολόκληρη την ιστορία της Αργεντινής του 20ού αιώνα και, σε αυτό το πλαίσιο, ολόκληρη την ιστορία του αργεντίνικου ελευθεριακού κινήματος από τις μέρες του καθεστώτος Yrigoyen μέχρι την τρέχουσα, παρατεταμένη και ταραχώδη ανάρρωση από τη δικτατορία.

far1e1617809759927.jpg imageΑναρχικός Συντον... Apr 08 19:55 by FAR 0 comments

Αναρχικός Συντονισμός Λατινικής Αμερικής, για την εδραίωση του οργανωμένου αναρχισμού στην περιοχή και την διάδοση του προτάγματος σε άλλα γεωγραφικά πλάτη - Άρθρο από το 1o τεύχος του περιοδικού Agitación, που εκδίδεται από την Αναρχική Ομοσπονδία Ροζάριο της Αργεντινής (FAR). Μετάφραση και επιμέλεια από τη συντρόφισσα Κατερίνα.

fau_1.png image7 FAU Letters and Two Trade Union Documents Feb 18 19:44 by Federación Anarquista Uruguaya 0 comments

We present these texts which are relevant in several ways.

On the one hand, "7 letters from FAU" which talk about the importance and decisiveness of the Political Organisation in the struggle, where it is stressed that it is not possible to aspire to a revolutionary outcome of the political accumulation of the popular struggles without such a specific organisation. Political organisation which is not a vanguard but a driving force which pushes and contributes to the popular struggles, but which has as its mission an important area of specific tasks to develop in a process of such characteristics.

These texts date from around 1968 to 1970 and in them we will see these concepts clearly expressed, through the sieve of the language of that time.

Secondly, two "tendency" materials are published, both at trade union and student level, setting out the need to deepen the struggle and also explaining what the unity of the trade union movement is for and what role a student tendency should play.

We hope that both materials will be useful to anarchist comrades all over the world. Health and Up with those that Struggle!

fau.png image40 Points For Action Here Feb 17 18:53 by Federación Anarquista Uruguaya 0 comments

Today we present in English the FAU text "40 points for action here", a material of balance and analysis of the social situation and the struggles of 1968.

The authoritarian advance in Uruguay was relevant at that time, as was the resistance to it and the new levels of popular struggle that were developing. In this context, the "40 points", as well as being a balance sheet, mark an orientation of work in the trade union milieu, but are extendable to the whole social milieu, focusing on political organisation as the decisive factor.

It is a material of enormous relevance that is still valid today and can guide the work of social insertion in the most diverse situations. It is very useful today.

The text is made up of several points that deal with the national situation at the time, the political and ideological changes, the disastrous role of reformism in putting the brakes on the struggles and attempting to channel them into the electoral-institutional terrain and, finally, the approach to the method of class-based trade union building and struggle to be deployed in the framework of a general strategy of rupture.

We hope that this material will be of use to anarchist comrades all over the world. Health and Up with those that Struggle!

documento1pagina001768x768.png imageArgentina: É lei pela luta das de baixo! Jan 05 23:16 by FAR – OAC – OAT 0 comments

Traduzimos nota de 31 de dezembro de 2020, assinada pela Federação Anarquista de Rosário, pela Organização Anarquista de Córdoba e pela Organização Anarquista de Tucumán sobre a aprovação da lei que legaliza o aborto na Argentina. A onda verde que há anos não para de crescer na Argentina e na América Latina ontem pôde celebrar a aprovação da Lei de Interrupção Voluntária da Gravidez. Trata-se de uma reivindicação muito sentida para todas as mulheres e corpos gestantes de nossa classe, já que somos as mais pobres quem abortamos nas piores condições de clandestinidade, arriscando nossos corpos aos graves problemas de saúde, à prisão e à morte. Esta luta histórica tem luz verde para que a força das de baixo em todo o continente avance nos direitos fundamentais de vida, e não somente para sobreviver como impõe a maquinaria do capitalismo e sua voracidade destrutiva.

screen_shot_20210105_at_17.57.png imageEs Ley por la Lucha de Las de Abajo Jan 05 23:06 by FAR – OAC – OAT 1 comments

La marea verde que hace años no para de crecer en Argentina y en América Latina ayer pudo celebrar la aprobación de la Ley de Interrupción Voluntaria del Embarazo. Se trata de una reivindicación muy sentida para todas las mujeres y cuerpos gestantes de nuestra clase, ya que somos las más pobres quienes abortamos en las peores condiciones de clandestinidad, arriesgando nuestros cuerpos a los graves problemas de salud, a la cárcel y a la muerte. Esta lucha histórica tiene luz verde para que la fuerza de las de abajo en todo el continente avance en los derechos fundamentales para vivir, y no solo para sobrevivir como lo impone la maquinaria del capitalismo y su voracidad destructiva. Éste 30 de diciembre a la madrugada finalmente el Senado argentino tuvo que dar la aprobación definitiva a la ley de la Interrupción Voluntaria del Embarazo luego de años de presión social ejercida por el movimiento feminista, partidos políticos, sindicatos, organizaciones sociales y estudiantiles; Así como por el conjunto de mujeres y cuerpos gestantes, en las calles, en los históricos Encuentros Nacionales de Mujeres, hoy Plurinacionales de mujeres, lesbianas, trans, travestis y no binaries, como en cada espacio de trabajo, en cada lugar de estudio, en cada territorio, dando el debate y la pelea por la autonomía de nuestros cuerpos y nuestro derecho a decidir.

copiadecopiadecopiadecopiadecopiadeimagenparacartaopinionmayo2018300x251.jpg imageAnte la Campaña Contra la Ley de Urgente Consideración Dec 24 12:15 by Federación Anarquista Uruguaya 0 comments

Luego de un arduo proceso de debate, el conjunto de organizaciones sociales nucleadas en la Intersocial han resuelto realizar una campaña de recolección de firmas para llevar a referéndum y poder derogar parcialmente a la Ley de Urgente Consideración que consta de 476 artículos pero solo se estarían intentando derogar 135. El proceso de debate que termina laudando la llamada «mesa chica» de la Intersocial, ante la falta de consenso de la totalidad de agrupamientos que la integran, estuvo atravesado de inicio a fin por los intereses partidarios del FA en aras de disputar las próximas elecciones nacionales.

ciriaco_duarte.jpg imageCiriaco Duarte - Ο αναρχισμός σ... Oct 17 20:56 by Paul Sharkey 0 comments

Για μερικές δεκαετίες ήταν στην ηγεσία της Ομοσπονδίας Τυπογράφων, υπηρετώντας ως Γραμματέας Πολιτισμού. Ήταν επίσης διευθυντής του «El Obrero Gráfico» («Ο Εργάτης Τυπογράφος») που έκλεισε και επανακυκλοφόρησε αρκετές φορές στις αρχές της δεκαετίας του 1940. Έγραψε άρθρα στην «Emancipación» («Χειραφέτηση») κατά τη διάρκεια του 1941 και του 1946 εναντίον της πολιτικής της τότε νεοσυσταθείσας CPT (Confederación Paraguaya del Tabajo - Παραγουανή Εργατική Συνομοσπονδία), της φασιστικής δικτατορίας και του ελέγχου των κομμουνιστών στο συνδικαλιστικό κίνημα μέσω της COP (Consejo Obrero Paraguaya - Παραγουανό Εργατικό Συμβούλιο). Υπό την κυβέρνηση Morinigo, στις αρχές του 1941, ο Ciriaco Duarte διορίστηκε εκπρόσωπος των εργαζομένων στο DNT Departamento Nacional del Trabajo - Εθνικό Τμήμα Εργασίας) και έγινε στόχος των κομμουνιστών ηγετών με τους οποίους βρισκόταν πάντα σε διαμάχη.

copiadecopiadecopiadecopiadeimagenparacartaopinionmayo2018300x251.png imageLa Permanente Impunidad Para Profundizar El Ajuste Sep 01 20:29 by Federación Anarquista Uruguaya 0 comments

Se cumplen 26 años de la masacre del Hospital Filtro, aquella durísima represión que costó la vida de Fernando Morroni y Roberto Facal. Represión que castigó con tal saña la solidaridad del pueblo uruguayo con un conjunto de exiliados vascos. Cientos de heridos -algunos de gravedad- y detenidos y la constatación que la represión estaba ahí, a 9 años de finalizada la dictadura, agazapada para cuando fuera necesario utilizarla para defender los intereses de los de arriba.

photo_20200807_054316.jpg imageSolidarietà con la Lotta del Popolo Mapuche Aug 08 05:39 by Alternativa Libertaria/FdCA 0 comments

Siamo solidali con la lotta del popolo Mapuche che sta vivendo un altro episodio di persecuzione e repressione da parte dello Stato cileno razzista e coloniale. Lo Stato del Cile è aiutato da gruppi e milizie di estrema destra.

screen_shot_20200607_at_11.07.png imageEl movimiento sindical en la calle Jun 07 17:18 by Federación Anarquista Uruguaya 0 comments

Ya la situación está volviendo a la "normalidad" poco a poco. Y van quedando claras algunas cosas. En primer lugar, la enorme solidaridad de nuestro pueblo que salió al cruce de la emergencia económica y organizó ollas populares, reparto de viandas, canastas... Cientos de organizaciones sociales, sindicales, vecinas y vecinos organizaron lo más elemental: enfrentar el hambre, pero no de cualquier manera sino con solidaridad y un claro sentido de clase. Se salió a poner el hombro en un momento complicado, donde reinaba el pánico y el aislamiento total. Con todas las medidas sanitarias de precaución, esa tarea se hizo y se hace. Porque la "emergencia sanitaria" podrá superarse totalmente en un tiempo; pero la emergencia del hambre va a perdurar bastante más, y todo parece indicar que se profundizará.

portada_texto_1.jpg imageEn Córdoba y en todo el mundo: organización y acción directa contra la pandemia capitalis... Apr 30 01:48 by Organización Anarquista de Córdoba 0 comments

Coyuntura cordobesa y declaración del Primer Congreso de la OAC – Abril 2020

covid19__una_mirada_desde_el_anarquismo_organizado_3.png imageCOVID-19: Una mirada desde el Anarquismo Organizado Apr 13 12:23 by ORA 0 comments

La Organización Resistencia Anarquista difunde su nota titulada: COVID-19: Una mirada desde el Anarquismo Organizado.
"Creemos que el anarquismo tiene mucho que aportar en este contexto. Las expresiones de solidaridad y apoyo mutuo son ciertamente las herramientas históricas que están mostrando la plena vigencia de las ideas libertarias. Allí donde el individualismo y la meritocracia generan muerte el apoyo mutuo y la solidaridad dan esperanza"
Además en la nota se encuentran los apartados:
▪️COVID-19 en el mundo y en la Argentina.
▪️El Estado no somos todxs.
▪️La Burguesía principal aliado del virus para quebrar la cuarentena.
▪️Las dos caras del aislamiento social preventivo y obligatorio.
▪️Aportes del Anarquismo Organizado. Si queres leer la nota completa clickea en
https://www.facebook.com/notes/organizaci%C3%B3n-resistencia-anarquista/covid-19-una-mirada-desde-el-anarquismo-organizado/561001024537105/

asl_1.jpg imageAcción Socialista Libertaria: La pelea contra la pandemia es por nuestras vidas Apr 11 08:04 by Acción Socialista Libertaria 0 comments

Es momento de construir lazos y solidarizarnos cada quien con su compañerxs de laburo, aportar en su sindicato, su organización social, vecinal o familiar y desterrar nuestros egos, corrernos de nuestras necesidades individuales y caprichos absurdos. Seamos responsables, no circulemos rumores en nuestras redes sociales, no desempolvemos las teorías conspirativas que sólo nos generan mayor paranoia.

asl.jpg image[Argentina] ¿Quién paga la crisis sanitaria? Apr 11 07:59 by Acción Socialista Libertaria 0 comments

Escribimos con la intención de aportar claridad frente a los escenarios posibles que se vienen y dar algunas líneas de acción sobre el qué hacer como trabajadores frente a la situación que estamos viviendo. Este es un comunicado de denuncia también, no con la intención de acrecentar la angustia existente, pero sí para expresar nuestra opinión sobre quiénes deben pagar el costo económico de esta crisis y quiénes se están exponiendo para salvar al pueblo. Es un llamado a levantarnos y solidarizarnos, con humildad, entre laburantes.

coronavirus.jpg imageAnte la Pandemia Capitalista, Apoyo Mutuo y Solidaridad de las y los de Abajo Apr 02 08:20 by Federación Anarquista de Rosario 0 comments

Vivimos un momento que parece constituir una bisagra histórica, una nueva cepa de un virus de la gripe, el SARS-CoV-2, que conmociona al mundo entero, cerrando fronteras, golpeando fuertemente la economía global y causando la muerte de miles de personas. Nos parece importante, desde el anarquismo organizado, ir elaborando -aunque sea preliminarmente- algunos análisis y líneas de acción sobre los efectos que está teniendo y puede tener esta crisis en el campo social-político.

textA 44 anõs del golpe genocida, 30 000 compañeras/os, Presentes!!! Mar 25 01:51 by Federación Anarquista de Rosario 0 comments

A 44 años del golpe genocida, 30000 compañeras/os, Presentes!!

farposicion_marzo_.jpg imagePosición FAR - Marzo 2020 Mar 24 01:05 by Federación Anarquista de Rosario 0 comments

Como planteamos oportunamente, podemos ver que la gran ganadora en el proceso de cambio de gobierno en nuestro país fue la institucionalidad. A pesar del nivel de pobreza, la inflación, devaluación, endeudamiento externo, pérdida del poder adquisitivo de la mayoría de la población, entre muchos otros saldos del gobierno macrista, la clase política supo llevar el “juego” a su propio campo y canalizar prácticamente todas las iniciativas y acciones en torno a la participación electoral y las expectativas puestas en el gobierno entrante. Así el gran vencedor de este proceso ha sido el Estado como estructura política de la clase dominante, uniendo los lados de “la grieta”, fortaleciendo la idea de que por “primera vez un gobierno no peronista termina su mandato”. En este sentido observamos, como rasgos fundamentales del nuevo período, intentos del Gobierno y sectores de la clase dominante de profundizar el control social y la institucionalización de las organizaciones populares en un contexto donde los de arriba siguen exigiendo más ajuste para los de abajo. Buscando también realizar cambios estructurales que atentan contra la lucha de clases, como el establecimiento de aumentos salariales por decretos gubernamentales, que no solo apuntan a poner un techo a los ingresos, sino que de fondo es una injerencia clara del Estado en la relación de fuerzas entre las patronales y los gremios, paralizando la dinámica sindical.

mechoso.jpg imageThe Strategy of Especifismo Feb 27 05:15 by Felipe Corrêa 0 comments

This interview with Juan Carlos Mechoso of the Uruguayan Anarchist Federation (FAU) – conducted by Felipe Corrêa – discusses FAU's “strategy of especificismo”. Relevant topics are addressed in the questions, such as: the concept of especificismo, this type of anarchism’s relationship with the classics and with similar experiences that have emerged in history, especifismo’s relation with the Latin American context, comparisons with other ideologies that promote operating at distinct levels (party - mass movement), scientific concepts, ideology and its relation to socialism, programmatic positions that anarchists should defend in popular movements, concepts and conceptions of class, neoliberalism, the development model of Latin American, popular power, strategy, armed struggle and social revolution.
[Português] [Castellano]

79089562_2609305832457587_3033974252333170688_o.jpg imageΗ αναρχική Nora Giavedoni Feb 26 20:01 by Dmitri (translation) 0 comments

Θυμόμαστε και διεκδικούμε τη μαχητική δέσμευση της Nora. Η συμβολή της ήταν πολύ σημαντική για να σηματοδοτήσει ένα μονοπάτι αγώνα, οργάνωσης, δέσμευσης και ώθησης του αναρχισμού στην πόλη μας, της οποίας η οργάνωση είναι κληρονόμος όλων αυτών.

82550238_2636711606433528_246902396943335424_n.jpg imageWashington Queiro ή “Mingo" Jan 27 18:57 by Dmitri 0 comments

Νεαρός και ενώ έκανε τα πρώτα του βήματα στον επαγγελματικό χώρο των γραφιστών, εργαζόμενος συν τοις άλλοις στα έντυπα Hechos, La Mañana και El País, συνδέθηκε με την ROE (Resistencia Obrero Estudiantil - Αντίσταση Εργατών Σπουδαστών). Έγινε μέλος της FAU λίγο μετά αφότου προσέγγισε τον αναρχισμό.

51437986_2033589820079046_7088094892068438016_n.jpg imageΗ κατάληψη του Δη ... Dec 31 15:45 by Dmitri (translation) 0 comments

Αμέσως μόλις αναρτήθηκε η κόκκινη σημαία στο κεντρικό μπαλκόνι του κτιρίου, δείχνοντας ότι έχει σχηματισθεί μια "κυβέρνηση εργατών", ότι έχει εκδιωχθεί ο δήμαρχος και του συμβουλευτικού συμβουλίου”, ότι η γενική διαχείριση έχει περάσει στην ομοσπονδία των τοπικών εργαζομένων), διατυπώθηκαν και αιτήματα όπως επαναπρόσληψη των απολυμένων, κατάργηση των φόρων και βελτίωση των συνθηκών εργασίας στα αστικά νοσοκομεία, τόσο για τους εργαζόμενους όσο και για τους «εσωτερικούς ιατρούς» (αίτημα που πρότειναν οι φοιτητές Ιατρικής).

more >>
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]